Ja, ja het is zover! We zijn eindelijk aan het punt gekomen waar ik verder ga met mijn leven, zonder de opvolging van de psychiater en de psycholoog. Deze ochtend de laatste afspraak met de psychiater. Hij vertelde, om af te sluiten, het succes verhaal van een jonge vrouw. De jonge vrouw was verslaafd en herviel heel de tijd. Ze zag het niet zitten om in opname te gaan, nog om therapie te volgen. Uiteindelijk is de vrouw een man tegen gekomen, sindsdien ging alles goed, ze is getrouwd en ze hebben hun eerste kindje samen. Hij vergeleek het steeds met mijn verhaal. Ik was dan wel niet verslaafd, maar ik had andere problemen, AM, eetstoornis, suicide... Aanvankelijk weigerde ik ook alle hulp, en ook ik bleef steeds hervallen. Dan kwam ik D. tegen, we zijn samen en sindsdien gaat het goed. Ondertussen wonen we samen en ook met mij blijft het goed gaan. Voor de psychiater ben ik ook een succes verhaal, waarvan de mensen eerst dachten: dit gaat jaren duren, verscheidenen opnamens zijn enz eer het redelijk gaat komen. Maar uiteindelijk is alles in zijn plooi gevallen en sneller dan zij oorspronkelijk hadden gedacht. Hij zei: "ik durf je met een gerust hart te laten gaan!" De namiddag moest ik dan naar de psychologe, zij heeft me heel veel geholpen toen ik het nog moeilijk had, sinds de zomer was ze in zwangerschaps/ouderschapsverlof. Vandaag was mijn eerste afspraak weer bij haar. Zij kon het niet laten om bij de psychiater al eens te gaan polsen hoe het met me was. Haar vreugde was dan ook groot om te horen dat het allemaal super ging. Vandaag kreeg ze dan van mij te horen en te zien dat het inderdaad allemaal super gaat. Ook zij ging ermee akkoord om geen volgende afspraak meer te maken. Beide hebben me hun nummer en mailadres gegeven met de opmerking dat ik bij alles wat er scheelt een telefoontje of een mailtje moet sturen. De psychiater wilt ook gewoon een mail blijven ontvangen om te zien hoe mijn leven evolueert.
Dus ik verklaar me nu genezen van de psychische stoornis!
de afgelopen twee weken, tijdens mijn blok en gedurende de examenweek wou ik je het liefst uit huis. Dat was nogal moeilijk, jij had verlof, je vrienden waren aan't werk, je was ziek. Die paar keer dat je dan eens wegging kwam er altijd iets onverwachts waardoor we toch nog samen waren. Vandaag je eerste werkdag en mijn weekend(lees halve dag). Je bent er niet en net nu verlang ik weer dat je thuis bent. Het is alsof ik niet weet wat ik wil, maar het is gewoon slechte timing. Ik probeer ondertussen de tijd door te komen. Eerst heb ik een paar uutjes geslapen, wat duidelijk nodig was, nadien ben ik aan mijn volgend examen beginnen leren. Maar hé. Het is weekend, ik heb al een paar weken geen rustig moment vrije tijd gehad en nu ik eindelijk een halve dag gerust zou kunnen zijn nu heb ik niets om me te ontspannen. We zullen nog maar wat verder leren. misschien kunnen we dan augustus rustig doorbrengen...
Het is weer zover, de examens beginnen. Morgen mijne eerste van de 5, je zou denken, dat valt nog mee, maar niets is minder waar. 4super zware examens en laat ik ze dan ook allemaal op amper 10dagen tijd hebben. Morgen de eerste, vrijdag de tweede, zaterdag is't aan nummero drie, dan de dinsdag aan nummer vier en tot slot woensdag de laatste. Dus allemaal kort opeen.
Ik vind van mezelf dat ik me er goed op heb voorbereid, de 3zwaarste vakken heb ik allemaal al geleerd en samengevat. Van het vierde zware vak heb ik nog een goede samenvatting van vorig jaar klaarliggen.
Helaas voel ik me niet gerust, de faalangst steekt alweer een de kop op. Al een tijdje. Ik zie het gewoon niet zitten. Zoals iedereen haat ik examens, en al weet ik dat ik de leerstof begrijp en zodus ook wel zou moeten kunnen, toch freak ik steeds zo fel dat er ne grote blackout is zolang mijn examen voor mijn neus ligt.
Het gedacht dat ik ook nu weer niet geslaagd zal zijn zorgt ervoor dat ik al geen moeite wil doen, laat staan het examen te gaan afleggen. Ok ik mag niet denken dat ik gebuisd ga zijn, het is enkel dat ik de afgang al voor me zie: je denkt ja het is goed gegaan, krijgt je rapport en gebuisd. Dan de lectoren die weer gelukkig in hun handen wrijven want ze kunnen weer zeggen: volgens ons is dit niet iets voor jou, waarom kies je niet voor een andere richting?
Een andere richting, no thanks, ik ben al van richting veranderd. Ik ben het leren en het stressen, enz echt wel moe. Ik heb er geen zin meer in. Ik zie het zelfs niet meer zitten om na dit jaar, als het goed gaat, nog 2jaar te doen. Mijn klein zusje studeert dit jaar af van de hoge school. Ze heeft zelfs nooit een herexamen moeten doen, laat staan een onvoldoende gehad. Ik had ook al een jaar afgestudeerd kunnen zijn!
Amaai, het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik hier nog ben geweest sorry!! Sinds mijn verhuis half augustus gaat de tijd gewoon zo snel. Studeren, huishouden, werken, beetje van elkaar genieten,... Ik zal eens een kleine update proberen te geven. Sinds 15augustus woon ik nu samen met mijne lieve schat. Het gaat goed, natuurlijk hier en daar een klein conflict, een ergernis, maar het gaat wel goed samen. We hebben vaak dezelfde mening over iets en ook qua smaak komen we goed overeen. Als we samen om meubels gaan, hoeft dat geen eeuwigheid te duren met discussie's maar we zijn het vaak heel snel eens. Dat is ongelooflijk geweldig! Om ons samenwonen mogelijk te maken doe ik een studentenjob, eerst ben ik begonnen in de delhaize, maar dat was zo'n marteling, veel te vroeg op, onheus behandeld worden en mega slecht betaald. Dan ben ik gestopt en een week later mocht ik in de quick beginnen. Dat valt me heel goed mee. Toffe collega's, betere uren en ook beter betaald. Je mag het ook zeggen als er iets scheelt en der is altijd een van de managers om te luisteren. Bovendien reageren ze allemaal heel positief op mijn diabetes, en de mensen die al weten over mijn verleden, gaan daar ook heel goed mee om. Het is echt wel leuk, dus ik blijf nog wel even. Ook de rest gaat goed, geen extreem negatieve gevoelens, geen am meer, geen suicidegedachten, geen eetgestoorde gedachten meer. Het gaat zelfs zo goed dat ik na mijn examens niet meer naar de psychiater moet. Tot nu is dat nog een keer per maand. Anyway, ik ga mijn nieuwjaarsvoorbereidingen doen. Wens me geluk bij mijn examens in januari en natuurlijk aan jullie: een super nieuwjaar! xxx
Het is beangstigend hoe het leven onopgemerkt voorbij sluipt. Het is zonde. Zonde van de mooie momenten. De laatste dagen ben ik in de bus wat aan't wegdromen/nadenken. Elke keer kom ik tot de constatatie dat ik de dood al vaak in z'n ogen heb gekeken. Dat ik hem maar al te vaak zelf ben gaan opzoeken en dat ik er helemaal geen schrik voor heb. Toen niet en nu niet. Maar het was mijn tijd niet. Het is mijn tijd niet, of dat hoop ik nu toch. Toen was er voor mij geen enkele reden om mijn tijd nog wat te verlengen, maar nu, nu is alles toch anders. Toen was mijn tijd niet, maar misschien morgen wel, en dan? Dan heb ik zoveel wensen, dromen en dingen die ik nog wou doen, niet gedaan. Dus ik stel bij mezelf de vraag wat zou ik nog willen doen, hoe wil ik dan leven. Opeens vind ik het erg en toch ook niet dat ik gebuisd was op een groot deel van mijn examens, nu heb ik een rustig jaar met veel tijd. Maar anderzijds ook weer een jaar waar de tijd wordt weggegooid. Een jaar extra waar ik een aantal dromen moet uitstellen. Maar de toekomst kan nog alle kanten uit, toch? Je moet gewoon je eigen leven leven. Je eigen weg gaan. Soms moet je al eens een ommetje doen, sommige dingen zijn niet realistisch en moet je achterlaten. Maar je kan wel altijd een nieuw doel vinden/creëren. Je kan je eigen leven maken!
" Ik ben bang dat hij me in de steek gaat laten of me belachelijk gaat maken. Ik ben bang dat hij me zal kwetsen, net nu ik denk dat mijn wonden aan't genezen zijn. Bovendien ben ik bang dat mijn verleden, mijn heden/toekomst in de weg gaat staan."
Dit schreef ik iets meer als een jaar geleden op mijn blog. Naar aanleiding van mijn date met D. ik kan me nog levendig de angst en de twijfel herinneren. Maar toch heb ik zoiets van: A. hoe kun je dat nu gedacht hebben. Kijk nu een jaar later, jullie zijn nog steeds gelukkig samen, volgende week gaan jullie samenwonen, jullie zijn nu jullie huisje in orde aan't maken. Dromen samen over de toekomst, maken plannen met en voor elkaar. Raar hoe het leven er op een jaar helemaal anders kan uitzien. Vergeleken met de afgelopen jaren heb ik een fantastisch jaar achter de rug. Hele mooie momenten met D. Maandelijkse afspraken met mijn vriendinnen, nieuwe vriendinnen op school, mijn pompje terug, nog maar 1 keto meer gehad, mijn voorlopig rijbewijs, de plannen om te gaan samenwonen die nu wel heel erg kortbij zijn. Het verbouwen van "ons" huis. Natuurlijk zijn er ook tegenvallers geweest, moeilijke momenten, trieste momenten, frustrerende, maar toch vind ik mijn jaar positiever dan de jaren ervoor. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk op het goede pad zit, het pad dat mij gelukkig maakt. En daar heeft D. een groot deel voor gezorgd, en dat terwijl ik vorig jaar zo'n angst had dat hij het allemaal maar zou verergeren.
D. I love u!!!!!! Volgende week, dan kunnen we eindelijk elke dag samen zijn.
Wat heb ik ooit misdaan dat ik zoveel ellende verdien? eindelijk leek het of ik mijn leven weer op zijn pootjes ging krijgen, maar niet. Gisteren ineens uit het niets begon mijn vriend mij vanalles te verwijten, dingen waarvan ik dacht: huh? wat? eerst over ons kampeerweekend met mijn vriendinnen: mijn vriendinnen zouden het dus blijkbaar heel leuk vinden om hem te zien sukkelen(hij moest een luchtmatras in de zak steken) en goh ze zouden daar een lol aan hebben! dan ist dat wij vrouwen de mannen alleen maar uitlachen, als slaafjes gebruiken en onder onze sloef leggen. En dan begon hij dat ik hem geen tijd alleen gun. ik vroeg meer uitleg: zelfs tijdens het kampeerweekend had ik hem niet eens gerust kunnen laten(huh? ik ben zelfs met mijn vriendinnen gaan wandelen zonder hem!) tijdens de examens heb ik ook constant bij hem gezeten, terwijl hij dacht dan van mij af te zijn(mooi verwoord hé) maar hij vergeet wel dat we de 2de week hadden afgesproken dat ik de laatste week op mijn kot ging blokken, alleen van zondag op maandag ging ik bij hem blijven omdat we terug kwamen van zijn ouders die een bbq georganiseerd hadden. ik zou maandagavond mijn valies komen halen. ik stuur hem dus die maandagmiddag een sms om te vragen wanneer het hem het best uitkwam om die valies te komen halen. Belt hij me op en zegt: kom om 17u langs, en blijf slapen, dan kunnen we nog iets leuks doen. Ok, dinsdag ga ik weer op mijn kot studeren, belt hij me weer op om te vragen of hij me woensdag mag komen uithalen, dan kunnen we de schommelbank gaan kopen. Ok, en dan ben ik ineens ook maar daar gebleven omdat ik donderdag en vrijdag examen had en ik de tijd die ik kwijt zou zijn door naar mijn kot te gaan wel beter kon gebruiken. Die donderdagavond is hij nog alleen op stap geweest terwijl ik thuis zat te studeren. Ik heb daar niet eens problemen over gemaakt. vrijdag en zaterdag was ik thuis, zondag op maandag gingen we met mijn vriendinnen kamperen, zodat hij die ook eens zou ontmoeten. Allemaal goed en wel. Zondag komt hij bij mijn thuis en vraag of ik maandag met hem weer naar Leuven ga. Ik zeg das goed maar ik blijf dan ineens wel tot vrijdag(moet dan om mijn rapport) ok no problem. EN dan durft hij nu beweren dat ik hem emotioneel chanteer en constant bij hem wil zijn! Enz. Ik ben echt razend. Dit is voor mij te ver!!!
hoewel ik dacht dat ik het deze examenperiode wel redelijk rustig door zou komen, is dit alles behalve waar. Gewoon omdat we zoveel chemie en fysica vakken en maar 1 voeding vak hebben. de examens zijn zowat een ramp. Al 1paniekaanval gehad en 2black outs en het ergste is, de tweede balck out, die van gisteren, was totaal voor niets, het was een mondeling en schriftelijk examen. Ik had het mondeling schriftelijk voorbereid en daar had ik wel al mijn vragen correct geantwoord, maar door de bijvragen en de angst om hier een verkeerd antwoord op te geven, begon ik aan mijn kennis te twijfelen om eerst alles door elkaar te slagen en vervolgens niks meer te weten. mama steekt het op het feit dat ik ineens ben gestopt met mijn medicatie. En ok ze kan wel een punt hebben, maar ik ben niet zelf gestopt en al helemaal niet gewild. De dokter was 2weken op verlof en ik had geen voorschriften meer, zodra de dokter terug was heb ik hem direct om voorschriften gevraagd. Helaas zijn we het beide na de consultatie vergeten en bovendien was hij vanplan om te beginnen af te bouwen. Nu ben ik gisteren terug geweest naar de dokter en we zijn het ermee eens dat we na 3weken geen medicatie meer te nemen, het te gek voor woorden is om ineens weer op te starten om daarna te gaan afbouwen. Zeker nu ik bijna van de "afkickverschijnselen" af ben en anders weer moet wennen aan de bijwerkingen. Ja ik merk wel dat ik nu weer veel emotioneler ben en veel grotere schommelingen maak. Uit het niets kan ik beginnen te wenen, net zoals nu. Speelt er toevallig parce que c'est toi van axelle red af en begin ik te janken als een klein kind. Ik had zelfs niet eens door dat dat liedje aan't spelen was. Och, nog 2 examens en dan is het ergste hopelijk over. en om nog even de mooie tekst van axelle red(wel in't Nederlands) mee te geven:
Als je denkt dat ik je op een dag zal laten vallen
Om een detail, om een futiliteit
Wees niet bang, ik zou heel goed weten
Het verschil te maken
Als je bang bent dat ik je op een dag zal laten verwelken
Aan het eind van de zomer, een moeilijk moment om voorbij te komen
Wees niet bang want niemand anders zou
Jou zo makkelijk kunnen vervangen
O nee, jou niet
Jou echt niet
Omdat jij de enige bent tegen wie ik kan zeggen
Dat ik met jou geen angst meer heb om oud te worden
Omdat jij het bent
Alleen daarom al
Omdat mij, ik geef het grif toe, het idee ook niet aantrekkelijk lijkt
Om alleen achter te blijven in een onzinnige wereld
Als je denkt dat op een dag alles opnieuw moet worden gedaan
Dat het nodig is om te veranderen; we hadden het kortgeleden nog zo goed
Wees niet bang, ik wil geen onnodige problemen veroorzaken
Waarom zouden we ons zo vermoeien?
En begin niet met jezelf te verhullen voor mij
O nee, daarvoor ken ik je maar al te goed
Ik ken je gezicht uit het hoofd
En ook je verlangens, en die plekjes op je lichaam
Die mij alles nog steeds vertellen
Want wij, wij zijn samen sterk
Want voor jou zou ik alles durven trotseren
En jij bent degene aan wie ik alles zou kunnen vergeven
Omdat jij het bent
Alleen daarom al
Omdat jij het bent, zou ik op een dag een kind willen
En niet omdat het daarvoor het moment is
Omdat jij het bent
Ik wil je vanbinnen zien
Ik zou in zijn ogen al die schoonheidsfoutjes zien
Want de perfectie is niet meer het doel in mijn leven
Omdat jij het bent
Omdat jij de enige bent tegen wie ik kan zeggen
Dat ik met jou geen angst meer heb om oud te worden
Omdat jij het bent
Alleen daarom al
Omdat mij, ik geef het grif toe, het idee ook niet aantrekkelijk lijkt
Om alleen achter te blijven in een onzinnige wereld
Omdat jij het bent
De angst begint weer op te komen. Er zijn zoveel stressende momenten opkomst, dat ik er al niet meer van kan slapen. -vrijdag de endo vertellen van de samenwoon plannen en horen hoe dat dan concreet moet gaan. -de terugval rollercoaster. Want zo vind ik het. Het gaat een tijdje heel erg slecht met de problematiek, en dan weer even richting beter te gaan en tot slot weer een onverwachte terug val. Ik vind het frustrerend, maar het ligt ook aan mezelf. Ik kan niet beslissen wat ik nu wil. I hate myself! -en de aankomende examens.
pff
ik kan me zelfs niet meer concentreren om hier te proberen iets deftigs te zetten.
vandaag was nogal behoorlijk euforisch. De laatste weken hebben mijn vriend en ik het een en het ander besproken maar eindelijk is de kogel dan toch zo goed als door de kerk.
We zijn het erover eens dat ik volgend schooljaar bij hem kom wonen. Ik betaal aan hem dan gewoon een deel "huur" en we maken een gemeenschappelijke pot voor zaken als eten enz. Om dit te kunnen realiseren hebben we ook beslist dat ik halftijds ga werken en halftijds ga studeren.
Nu rest ons nog opzoeken wat financieel en praktisch het beste is. En natuurlijk duidelijke afspraken maken zodat er hopelijk niet te veel misverstanden gaan ontstaan.
Ik hoop dat dit een mooi nieuw hoofdstuk zal worden in mijn leven.
En dan is er de toch niet.
Ik dacht als ik bij mijn vriend woon is het wel heel erg ver om naar mijn endo te gaan. Dus ik was aan't denken om dan volledig over te stappen naar het ander zh waar ik ook opgevolgd word, te gaan. Hoewel ik me daar niet zo op mijn gemak voel, zelfs enorme schrik van de prof heb.
maar nu ben ik het voor mezelf nog moeilijker aan't maken. Dinsdag had ik les over diabetes en daar werd er het een en het ander verteld over "betacel-transplantatie" Na de les ben ik er wat meer uitleg over gaan vragen en het klonk zo mooi. Geen zware operatie, geen afweerremmende medicatie,... En dat om toch een tijdje misschien zelfs altijd van je db af te raken. Je moest wel aan een aantal voorwaarden voldoen, maar aan de voorwaarde die zei mij vertelde, voldeed ik.
Dus ik mailde naar die prof, met de vraag of ik daar misschien voor in aanmerking kon komen en of ze me ook nog wat info wou opsturen. Ze mailde me terug met als antwoord dat dit alleen maar werd gedaan bij mensen die al complicaties hadden.
Waarop ik wel kwaad werd, en impulsief heb geantwoord dat ik het niet redelijk vind dat ze het alleen maar doen bij mensen met al complicaties ipv ook te proberen te verhinderen dat andere complicaties krijgen.
Waarop ik een boze mail terug kreeg waarin de prof zei: dat je gedurende jaren zware afweerremmende medicatie moet nemen en
dat het allemaal nog maar experimenteel is. daarom dat ze dat juist bij die mensen doen omdat er ook maar 40% bestaat dat je onafhankelijk wordt van insuline toedieningen.
Ok, dat veranderd de zaak natuurlijk, waarop ik mijn excuses heb aangeboden en heb verteld dat ik ander informatie had ze gekregen. Ze heeft er weer op gereageerd, en ze klonk nog steeds heel boos. Pff, nu wil ik al helemaal niet naar die conventie overstappen. Pff misschien moet ik gewoon naar geen enkele dokter gaan. Ze zijn toch allemaal zo frusterend en vaak ook heel omhoog gevallen.
vandaag weer naar de psychologe gemoeten. Vorige keer had ze voorgesteld om mijn gewicht op te gaan volgen, dat heb ik geweigerd. Het gesprek vandaag ging heel erg stroef, ik voelde me niet zo goed en de laatste tijd weet ik ook niet meer wat ik wil. Op't einde van het "gesprek" zei ze dat we afspraken moesten maken. Afspraken over mijn eten. Daar was ik mee akkoord en net als ik wou vertrekken zei ze ook dat ze me vanaf volgende keer gaat wegen. Dat heb ik weer resoluut geweigerd! Ik ben er zo bang voor. Niet voor mijn gewicht, ik weet verdomd goed hoeveel mijn gewicht is, maar gewoon de schaamte, het gedacht dat iemand anders kan zien hoeveel ik weeg. Ik ben bang, bang voor veroordeling en bang dat het juist het verkeerde effect gaat hebben. Ik ben bang dat ik dan juist nog harder ga proberen af te vallen omdat ik ga denken dat ze denkt dat ik een vette dikke koe ben. Nadien heb ik haar een mail gestuurd om het uit te leggen, want vandaag kon ik niet verwoorden wat ik dacht. En ik begrijp wel dat ze niet met me verder kan als ik zo met mijn eten bezig ben. Het begint steeds erger te worden, hoewel ik mezelf toch voor de zot aan't houden ben. Zo maak ik mezelf wijs dat ik eigenlijk wel eet, hoewel ik weet dat ik uiteindelijk gewoon een peulenschil aan't eten ben. Alléé ik bedoel: 1 boterham 's morgens en 1's middags en 's avonds 1 pannekoek, of een klein kommetje cornflakes is bijna hetzelfde als niet eten toch? pff. Ik heb gewoon het gevoel dat het allemaal maar bergaf gaat. Ik heb geen kracht meer. Ik ben gisteren nog van mijn sus gedraaid na een les. Echt niet fijn, zo voor heel de klas. bovendien kan ik me niet concentreren, ik kan niet nadenken en ik ben doodop! En thans ben ik nog 4kg in totaal afgevallen. De laatste week sta ik eigenlijk stabiel. Ik snap het gewoon niet.
Gisteren moest ik naar de psycholoog en naar de psychiater. Ik wist dat de psychiater de psychologe had verteld dat ik aan't knoeien was met mijn eten. Het verzwijgen was dus geen optie. Er volgde een moeilijk gesprek en vooral emotioneel. Op een of andere manier weet ze steeds de achter liggende reden te vinden en dat wekt veel emoties op. Ik vind het niet fijn dat ik mezelf emotioneel niet in de hand heb. Ze maakt zich zorgen en wil dat ik voortaan elke keer gewogen wordt en dat ze mijn gewicht gaat opvolgen. Ik zie dat niet zitten, niet alleen omdat ik dan weer de controle moet afgeven, maar juist omdat ze dan doordringt in hetgeen waar ik mezelf het meest om schaam. Nadat ik haar zei dat ik dat absoluut niet zie zitten, moest ik met een tegenvoorstel komen, wat ik dus niet had. Nu moet ik tegen de volgende keer op papier zetten welke kant ik uit wil gaan. Of laat ik me helpen, of geef ik me over. Het is allemaal verdoemd moeilijk en dubbel!! Ze heeft trouwens onze afspraken verdubbeld. Normaal zie ik haar 1keer per maand, maar nu dus elke 2 weken . 's avonds moest ik dan naar de psychiater. Hij vroeg natuurlijk hoe het gesprek bij de psychologe was geweest en wat we nu hadden afgesproken. Hij vond dat je begon te zien dat ik aan't afvallen ben. Mijn gezicht schijnt aan't invallen te zijn. Ik geloof het eigenlijk niet. De laatste keer dat ik op de weegschaal stond was mijn gewicht stabiel. Ok minder als het oorspronkelijke, maar stabiel. Bovendien is het vakantie en zit ik meestal thuis waar ik wel moet eten. Natuurlijk probeer ik dat te minimaliseren, maar ik mag het niet te opvallend doen. Nadien heb ik aan mijn vriend gevraagd of hij vond dat ik aan't vermageren was. Maar hij vond van niet, toen ik hem vertelde wat de psychiater zei, zei hij dat die misschien aan't testen was hoe ik erop zou reageren. Vandaag heb ik dezelfde vraag aan mijn moeder gesteld. Die bevestigde wat de psychiater zei. Ze zei: "je gezicht begint in te vallen, volgens mij ben je weer met iets bezig om af te vallen." En ik, ik moest natuurlijk weer ontkennen. Zucht
Afgelopen woensdag zag ik op de site van de school een oproep staan van canvas. Ze zochten nog iemand om te getuigen voor hun nieuw programma. Het programma gaat over taboes en het taboe onderwerp is zelfmoord. Ze hadden al 2 families gevonden waarvan de zoon/dochter zelfmoord heeft gepleegd. Nu zochten ze nog iemand die geprobeerd heeft zelfmoord te plegen, maar dat mislukt is, en die nu wel weer de kracht heeft om verder te gaan met het leven.
Heel impulsief heb ik hun een mailtje gestuurd. Vrij snel kreeg ik daar reactie op, mede met de vraag of ze me eens mochten opbellen. Diezelfde dag hebben ze me nog opgebeld. We hebben het toen vooral over het verleden gehad, hoe waarom, en hoe het nu verder met me gaat. Heb ik weer zin in het leven, of wil ik het nog altijd opgeven? Waarom wil ik getuigen in hun programma, wat heeft me door de moeilijke periode geholpen enz.
Dinsdag heb ik met haar afgesproken, dan kunnen we eens van gezicht tot gezicht praten.
Ik vind het wel spannend, maar aan de andere kant vraag ik me ook wel af of het wel een goed gedacht is geweest om me op te geven. Maar er is nog niets zeker, we zien wel wat de toekomst brengt he.
Vaak wou ik dat ik een aan-en uitknopje had voor mijn gedachten. Ik besef dat ik te veel nadenk en dat, dat vaak niet goed voor me is. Ik word er onzeker van, een beetje mismoedig en de depressieve ik komt weer naar boven. De ik die niet meer verder wilt, de ik die alleen maar naar perfectie streeft en zich een straf moet opleggen als het misloopt. Ik voel me schuldig voor wat ik mijn vrienden heb aangedaan. Hun
onmacht, hun angst,..., misschien zelfs mijn "verraad" want uiteindelijk vind ik dat ik met mijn gedrag in het verleden een teken heb uitgezonden naar mijn vrienden dat ze niet belangrijk voor me zijn. Maar ze zijn dat wel, en dat besef ik steeds meer. Ik weet alleen niet wat ik kan doen om het goed te maken. Ik weet wel dat ik ze veel teleurgesteld heb. Eigenlijk stel ik ze vaak nog teleur. Allee vaak, de laatste tijd toch. Ik voel me de laatste tijd gewoon te slap om nog verder te strijden. Ik ben op. Letterlijk en figuurlijk. De vijand krijgt weer macht over me. Ik ben bang. Maar anderzijds voel ik me ook weer machtig. Ik heb de controle, niet mijn lichaam bepaalt wat ik doe, maar mijn geest, of misschien beter gezegd de vijand's geest. De moeilijkste momenten zijn als je beseft dat je aan't verliezen bent. Soms kan het zo onopvallend, ongewild beginnen en je weer helemaal in zijn macht nemen. Het ergste is dat ik hem zelfs help de macht weer over te nemen. :(
Kan het leven dan nooit redelijk goed blijven gaan? Donderdagavond ben ik gedumpt door het vriendje. Eigenlijk snap ik er niks van. Het enige wat ik ervan snap is: dat hij bang is om terug gekwetst te worden zoals hij dat vroeger is geweest Dat hij ervan overtuigd is dat hij niet goed genoeg voor me is dat hij niemand nodig heeft om gelukkig te zijn ... Maar wat heb ik daaraan? Ik heb hem toch niet gekwetst? Ik vind dat hij wel goed genoeg voor mij is. Hij denkt misschien dat hij niemand nodig heeft om gelukkig te zijn, en dat is misschien ook zo, maar waarom iets wat jou nog gelukkiger maakt wegsmijten? Want hij beweert dat hij mij nog super graag ziet. Maar waarom doet hij mij dit dan aan? ik ben kapot. Het hoeft voor mij allemaal niet meer. Ik voel alle negatieve gevoelens door elkaar, woede, onmacht, verdriet, verwardheid... En ik vind geen enkel alternatief om ze te verdrijven of te verminderen.
Ja ik weet dat liefdesverdriet pijn doet. Heb het nogal meegemaakt. Maar zo heftig als nu? :-s Waarom? Omdat hij voor mij de ware was? Omdat hij mij alles gaf wat ik nodig had in dit leven?
En kom nu aub niet af met: er zijn nog genoeg jongens in de wereld, of zoek geen schuldige, of hij is het niet waard... Ik hoef het allemaal niet te horen, het maakt me gewoon nog kwader. Ik wil gewoon, ik wil gewoon dat dit een stomme droom was.
het leven doet pijn, door het verleden zal het nooit meer hetzelfde zijn, het verleden heeft je getekend je gemaakt tot wie je nu bent Het heeft je bang gemaakt, en de pijn heeft je tot het diepst in je ziel geraakt je durft niet meer te dromen, bang dat het niet uit zal komen voor jou bestaat de liefde niet meer, want die deed jou ooit verschrikkelijk zeer!
eindelijk nog eens een positief bericht van mij uit! Het gaat goed hier!
Voor het eerst ben ik zonder ziekenhuis opname door mijn examens gekomen, 5van de 13 moet ik opnieuw doen, ok ik had er maar 4 verwacht, maar het 5de vak is niet zo'n zwaar vak en uiteindelijk is het mijn schriftelijk wat een probleem was.
Ten tweede was mijn hba1c van begin december tot begin januari gezakt van 12,2 naar 9,2.
Vandaag moest ik opnieuw op controle en ik kreeg van de endo te horen dat ik precies was afgevallen. Ook andere mensen zeggen dat ik er goed uitzie. Bovendien heb ik mijn Hba1c opnieuw laten meten en nu is het zelfs gezakt naar 7,9!!! wat super is! Nog 0,4 zakken en dan zou het perfect zijn! Maar ik ben hier al heel tevreden mee, en niet alleen ik. De laatste keer dat ik deze waarde behaalde was in het eerste jaar dat ik diabetes had en alles nog perfect deed. De andere 5jaar was het altijd boven de 8 tot zelfs een keer 15.
Misschien moet ik toch eens naar de dokter gaan. Ik ben al weken doodop en toch slaap ik veel,ik heb hoofdpijn en als ik meer dan 10stappen doe ben ik vreselijk duizelig, ik heb geen honger, geen dorst. Toch probeer ik 3keer per dag te eten, maar het lukt me niet om een goede maaltijd te eten, ik ben na een paar happen misselijk, ook met drinken, kleine slokjes nemen, want anders ben ik ook misselijk. Mijn suiker is alles behalve te hoog, dus daar kan het ook niet van komen. Ik sta ook niet te laag op de momenten dat ik zo duizelig ben. Ik moet dikwijls even blijven stilstaan en ergens tegen leunen want alles wordt dan even zwart. Niet dat ik dan effectief tegen de grond ga, maar op die momenten weet ik even niks meer, kan me er nadien ook niet echt iets van herinneren, alleen dat ik daar weer stond. Ik weet dat het overdreven is, maar op die momenten ben ik bang dat ik dood aan't gaan ben.
Ja,ja de examens zijn bijna gedaan. Het einde is in zicht, maar ik heb totaal geen energie meer om er nog iets voor te doen. Ik wil slapen en ontspannen, ik wil niet leren, ik wil niet stressen.
En toch moeten we verder. Met natuurlijk minder goede examens tot gevolg. En dan begin ik weer te twijfelen hé, want ik zal ook wel voor dat of dat vak gebuisd zijn hé. En dan volgt er schrik, want dan ben ik bang dat ik op alles gebuisd ben en dom ben.
Ik haat examens. Ik haat het, zoals iedereen waarschijnlijk hé. Het wordt hoog tijd dat ik eindelijk nog eens ontspanning heb, want ik zou nu zelfs willen stoppen met studeren gewoon omdat ik te weinig energie heb om me er vlot door te worstelen, en het dan ook nog jaren afzien is...
sorry!!
){kind=link}
){kind=link}