Pff ben niet zo goed bezig de laatste dagen, ik sla mijn eigen ruiten in. En ik doe het steeds weer hé. Elke keer als ik er bijna ben dan doe ik zo weer iets stoms waardoor ik weer helemaal opnieuw kan beginnen Morgen mijn evaluatie en pff pff zie er niet echt naar uit. mag ik even roepen? Ja? thanks!! WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA ok dat lucht op. Ok waar was ik, ahja evaluatie, nee ik zie het niet echt zitten, maak er mij echt druk om, omdat ik waarschijnlijk de dingen die ik wil of verwacht niet ga krijgen, het zal zwaar zijn, dat is zeker. Morgen word ook besproken welke straf ik er nog eens bovenop krijg na mijn stunt van deze nacht. Och wish me luck.
pff heeft het nog wel enige zin? ik krijg mijn pomp precies nooit meer terug. Het lijkt wel of ze niet snappen dat die pomp een deel van mezelf is, dat ik me echt verloren voel zonder die pomp. De pomp is ook een bewijs, een bewijs aan mezelf en aan de andere dat ik effectief goed bezig ben. Nu doen ze me nog twijfelen, al weet ik diep vanbinnen wel dat ik qua spuiten en niet bijeten doe wat ze verwachten. En toch het is moeilijk van mezelf om te geloven. Zeker als ze het tegendeel (onrechtstreeks) tonen. Waarom willen ze die pomp niet geven, wat doe ik nu verkeerd? Ik frustreer er me dood aan. Ik ben nu al 2 maanden volop aan het werken om mijn pomp terug te krijgen, ik had mijn doel en streef voor ogen, ik heb die moeten verleggen, en weer verleggen en nu nog maar eens. Maar dat maakt me net zozeer pijnlijk bewust dat ik het dan toch blijkbaar niet zo goed aant doen ben. Ik kan mijn eigen streefdatum niet bereiken, weer mislukt. Ik kan dit echt niet langer volhouden. Moet me volgens andere concentreren op andere zaken, maar dat gaat niet, ik heb mijn ene doel en eerst moet ik dat bereiken alvorens ik me op een ander kan focussen. Ik wil echt naar huis, het afstappen, dan heb ik mijn pompje terug, dan kan ik verder met mijn leven. Maar ik weet en besef maar al te goed dat het geen optie is om naar huis te gaan. Dat ik het daar ook niet al te lang ga weten te trekken. En toch zou ik er alles voor over hebben om mijn pomp weer te krijgen. Maar hoe moet ik me bewijzen, hoe moet ik ze overtuigen als ik in alle wanhoop en paniek dingen ga doen waaruit ze het tegendeel gaan afleiden. Ik wil niets meer doen. Wil het echt allemaal opgeven want het lijkt of het helemaal geen zin heeft. Of het allemaal verloren moeite is, en misschien ben ik dat ook, verloren moeite. Misschien willen ze me daarom mijn pomp niet terug geven. Wist ik maar wat ik moest doen. Kon ik nu maar gaan slapen en morgen wakker worden en dan mijn pomp terug hebben. Zonder mijn pomp wil ik niet meer opstaan, wil ik niet mer vechten, wil ik niet meer proberen. Ik geef het op. Als ik kon ging ik naar huis. Maar kan ik dan ooit nog terug? als ik tegen advies op ontslag ga? zonder die zekerheid durf ik eigenlijk niet echt vertrekken. Maar ze drijven me zover dat ik toch haast moet. Ik ben moe, moe om te strijden ik word wanhopig. Misschien moet ik ook pillen pakken? Misschien hebben ze dan door dat ik echt niet zonder mijn pomp kan.
edit: ik ben dus niet vanplan om pillen te nemen, dit is enkel een bedenking van: hebben ze het nu nog niet geleerd van andere?
Pff verschrikkelijke week achter de rug, is dit nu de weerbots van de laatste vrij goede periode? Eerst mijn pomp die beloofd word om terug te geven, maar die ze dan uiteindelijk niet terug geven wegens:waarden nog te hoog, maar een dokter om je dosissen aan te passen zie je wel niet. Dan een meisje uit mijn groep die een overdosis neemt. Het is de 2de al in de periode dat ik op deze afdeling zit, de 2de die op het punt staat naar huis te mogen gaan. Is het wel beter als je hier buiten komt? Dan mijn weekend dat niet door kan gaan omdat ze het niet goedkeuren en dan mijn jongerenweekend waar ik wel tussen 9 en 20u45 heen mag gaan(ze hoeven mij niet terug te verwachten want ik ga toch!) Mijn endo die super grof was aan de telefoon toen ik hem overstuur opbelde ivbm mijn pomp(ok dat is nadien wel uitgepraat) Die opname video, pff wat was dat een nachtmerrie(in u ondergoed stomme opdrachtjes uitvoeren zoals 2 rondjes lopen en armen spreiden enz. dit allemaal opgenomen en nadien in groep bekeken en besproken. Kheb echt met mijn valiezen al gepakt klaar gestaan voor vertrek. De twijfel of het echt wel nodig is, of ik hier echt wel thuis hoor en geholpen kan worden. Nu in stil protest, het eten lukt echt niet meer, steek het in mijn mouw, mijd mijn tussendoortjes, ga stiekem sporten, enz. Om dan op momenten zoals na deze avond een verschrikkelijke boefbui te krijgen. Vandaag dan te horen gekregen dat een goei vriendin die op me vorige afdeling zat,afgelopen nacht een overdosis had genomen en in het ziekenhuis heeft gelegen. En dan 's avonds mijn ander vriendin, J. waar ik heel veel steun uit heb gehaald, die me plots aansprak:"Anniek ik ga domme dingen doen." Ik vroeg haar dan wat ze dan wou gaan doen, zei ze dat ze een overdosis pillen wou nemen, ze was er gaan halen in de apotheek, en had haar medicatie van hier opgespaard. Ik wou het aan de verpleging gaan melden, maar wou eerst J. wat kalmeren, dus met J. liggen babbelen enz, zegt ze dat ze het niet meer zal doen. En al wist ik wel dat het een lege belofte was, toch was ik een beetje gerustgesteld. Ze bleef in de tuin zitten met een ander meisje en ik ben in de living gaan zitten. Denkend wat ik nu moest doen. Moest ik het aan de verpleging gaan zeggen en haar vertrouwen schade, haar dezelfde hel laten doorkruisen als dat ze mij hebben gedaan?(kamercontrole, gesloten afd.) Moest ik haar de pillen en messen enz aan mij laten afgeven en ze dan zelf bijhouden of gaan afgeven, of moest ik haar dwingen ze zelf te gaan afgeven, waardoor ze niet meer van de afdeling zou mogen? Of haar toch de voordeel van de twijfel geven? Plots zie ik haar naar binnen lopen met het andere meisje achter haar aan, dus ik zet een spurtje in achter haar aan, heb haar tegen gehouden en nog met haar proberen te babbelen, uiteindelijk haar zover gekregen dat ze mij de pillen zou geven. Het andere meisje zou met haar meegaan, zodat ze ze niet zou kunnen innemen. Maar J. was te snel, ze zat al op de kamer met de deur op slot eer dat andere meisje achter haar aan zou gaan(J. zit op een andere afd dus normaal mag ik daar niet komen.)Uiteindelijk ben ik achter haar aan gegaan en inderdaad de deur was opslot, ik hoorde hoe ze pillen uit de verpakking aant halen was en ben direct opzoek gegaan naar een verpleegster. De verpleging zei me constant als ik ging vragen hoe het ermee was, alles onder controle, alles is goed. Ik geloofde hun. Nadien vroeg ik nogmaals aan de nachtwake hoe het was met haar, en deze sprak haar mond voorbij, J. ligt in't ziekenhuis, maag leeggepompt en nu zowiezo een nachtje ter observatie. Voel me barslecht! wat had ik moeten doen? ik ben zo verkeerd geweest door niet direct naar de verpleging te stappen. En dan? eigenlijk, ze had wel iets anders gevonden. Wat moet ik tegen haar moeder gaan zeggen, Ja ik wist dat ze dat vanplan was, maar ik heb niets ondernomen voor het te laat was? Wat voor een vriendin ben ik eig als ik haar zo in de steek laat. En dan T., moet ik hem een sms sturen? maar dan gaat hij zich zorgen maken en beginnen flippen, ik heb zelf geen info over J., maar hem morgen pas verwittigen, mss heeft hij dan zoiets van, waarom heb je niet eerder wat gezegt? Whaaaaa, J. waarom kon ik er niet voldoende voor je zijn meis? sorry girl.
Pff Afgelopen weekend het er thuis ook eens over gehad over mijn endocrinoloog en dat ik kwaad ben op hem en hij op mij, en dat ik erover denk een andere arts te nemen omdat 2 mensen die kwaad op elkaar zijn toch niet kunnen samenwerken en ik de laatste tijd echt het gevoel kreeg dat ik hem eerder tot last was en hij me tegen zijn zin in behandelde. Nu was mijn mama een dikke week geleden even bij hem geweest om papieren in orde te laten maken. Ook hadden ze het even over mij gehad. Ze zei dat hij tegen haar had gezegt dat hij het jammer vond dat hij al zolang niets van mij of van de artsen hier had gehoord. Ze zei ook dat hij er haast tranen van in zijn ogen kreeg(geloof ik dus totaal niet! Volgens mij was ze weer dik aan't overdrijven.) Maar bon, ze smeekte me dus bijna om hem toch nog eens een mail te sturen. Hoewel ik het haar beloofd had, heb ik heel lang liggen twijfelen en uitstellen of ik echt wel zou gaan mailen. Uiteindelijk heb ik hem een kort en bot mailtje gedaan. Waar hij raar maar waar wel op reageerde! pff volgende week vrijdag moet ik bij hem op consultatie, zie het niet echt zitten, ben er mij nu al voor aan't opjagen. Ik hoop dat ik deze keer niet zo van streek zal zijn als de laatste keer. Dat we deze keer de zaken eens kunnen uitklaren en hopelijk met een nieuwe lei kunnen beginnen. Het maakt me in ieder geval heel verward, de signalen die hij naar mij stuurd en de signalen die hij naar mijn omgeving zend. Weet niet wat ik er van moet denken. Waarom kan het niet eens 1 keer allemaal helder zijn?
Vandaag voor het eerst weer een dagje naar huis geweest. Keek er enorm naar uit maar anderzijds was ik ook enorm bang voor de reacties die ik waarschijnlijk zou krijgen. En hoewel ik het een aantal keren toch heel moeilijk had met spuiten, eten, snoepen, overgeven, geen laxeermiddel, vochtafdrijvers, nieuwe mesjes(gisteren al mijn messen gaan afgeven) te gaan halen, was het toch al bij al een leuke dag. Een leuke maar vermoeiende en uiteindelijk ben ik wel opgelucht dat ik nu weer "veilig" op mijn kamertje in Kortenberg ben. Ik zou de drang geen 2 dagen kunnen weerstaan, om eerlijk te zijn heb ik ze niet eens 1 dag kunnen weerstaan want weer heb ik stiekem pillen kunnen meesmokkelen, weer heb ik kunnen kotsen. Maar ik heb wel braafjes mijn suiker onder controle gehouden. en daar ben ik wel al heel trots op, want hoewel ik het er enorm moeilijk mee had heb ik mezelf toch kunnen overtuigen om te spuiten. Maar nu wel een enorme schrik voor de weegschaal morgen De reacties van mijn omgeving viel achteraf bekeken nog wel mee. Al waren er momenten dat ik de indruk kreeg dat ze zich aant focussen waren op wat ik al dan niet at, en dat ze soms extra lief probeerde te zijn. Maar niet zagen Anniek, het heeft me deugd gedaan! Mijn broers en zusje weer zien, mijn ouders, mijn vertrouwde omgeving(al was het resultaat van de kotverhuis toch een beetje niet goed voor mijn kamer tis meer een mesthoop ondertussen) en ik heb gevoeld en beseft dat ik het echt niet alleen ga kunnen. Heel de week me lopen afvragen of ik toch niet sterk genoeg zou zijn om het thuis te doen, ambulant, maar daar ben ik duidelijk nog niet klaar voor. Het heeft me ook deugd gedaan dat ik eindelijk sinds lang nog eens open kon babbelen met mijn mama. Eindelijk niet meer hoeven te liegen, eindelijk open kunnen zijn. En nu een paar dingen om over na te denken. Volgens mama heeft mijn endo het er moeilijk mee dat hij niets meer van me hoort enz. Heb haar beloofd om hem een mail te sturen, maar nu ik weer in Kortenberg ben wil ik eigenlijk niet meer. Ik wil niet weer als een schoothondje de eerste stap zetten, ze zegt dat ik hem gekwetst heb, maar dat heeft hij anderzijds ook bij mij gedaan. Weet het niet zo goed, wou eigenlijk zelf geen contact meer zoeken met hem tot mijn volgende afspraak. Ben ook wel blij dat ik ook hierover eerlijk heb kunnen zijn tegen mijn mama. Enne voor ik het vergeet, ook naar de kapper geweest! Een nieuwe look, een nieuwe Anniek, een nieuwe start, een nieuw leven.
want weer heb ik stiekem pillen kunnen meesmokkelen, weer heb ik kunnen kotsen. Maar ik heb wel braafjes mijn suiker onder controle gehouden. 
en daar ben ik wel al heel trots op, want hoewel ik het er enorm moeilijk mee had heb ik mezelf toch kunnen overtuigen om te spuiten.
Maar nu wel een enorme schrik voor de weegschaal morgen
tis meer een mesthoop ondertussen) en ik heb gevoeld en beseft dat ik het echt niet alleen ga kunnen. Heel de week me lopen afvragen of ik toch niet sterk genoeg zou zijn om het thuis te doen, ambulant, maar daar ben ik duidelijk nog niet klaar voor. 
