 |
|
|
| 22-12-2009 |
 Het paard |
Het paard van Wim Vandekeybus laat me niet los.
Ik zit op dat paard in me en geen idee waar ik naartoe ga.
Dravend, hinnikkend, stampend, steigerend.
En da's zo'n vreemde gewaarwording, het feit dat ik daar niet kan op antwoorden. Zelf niet vaag.
Hypotetisch; ik laat kinderen, Piet, ons huis en alle andere heilige huisjes achter me.
Waar brengt mijn paard me dan naartoe? Waar draaft het heen? Waar zou ik het allerliefste naartoe gaan? Waar heb ik het nodig naartoe te gaan?
'99% van mijn leven bestaat uit dingen die ik moet doen, 1% uit dingen die ik wil doen'. Zo wordt een vriend geciteerd op een andere blog.
Visueel als ik denk, zie ik hem staan. In een koker van doorzichtig plastic.
Negenennegentig lange naalden prikken door het plastic heen, tot net tegen zijn huid, tegen zijn lijf.
Ssssttt .... sta stil ... dan heb je geen pijn.
Negenennegentig naalden die hij zelf heeft geplaatst, die door anderen met zijn toestemming geplaatst zijn of er plots, vanuit het niets waren.
En af en toe, zoals de film nu bij mij gedaan heeft, of zoals mensen soms doen die jou echt belangrijk vinden, wrikt iemand eens aan die naalden.
Prikkelt iemand je, stekt iemand je, daagt iemand je uit.
Zet iemand een deur zachtjes open op een kier, staat die wijdopen voor je of wordt die keihard ingestampt.
Wordt de naald wat losser van je lichaam geplaatst, helemaal weggetrokken of net strakker, een wit ingedrukt puntje op je huid.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
