Uit kijk ik altijd; naar de maanden april en mei. Verlangen naar het sleedoorngangetje naast de Schelde en het gevoel dat het in me teweegbrengt. Verlangen, zinderen, leven, stromen, licht, hoop, blijde verwachting. De belofte van lente, van langere warmere dagen. Van de merel die je wakker zingt. Om dan, maar enkele weken later, over te gaan in helder groene borders met bruidswit. Daslook, Look zonder look, Grote Muur, Meidoornbloesems en Fluitekruid. Mijn lievelingsbloem naar waar ik, eens de jaarwende voorbij is, reikhalzend en de dagen aftellend naar uitkijk. Dit is geluk voor mij vandaag: kijken naar mijn voeten met de bandjes van mijn wandelsandalen bleek afgetekend erop door de vele uren wandelen in de natuur. Kijkend naar het Fluitekruid, ruikend aan de Meidoorn, luisterend naar de vogels. Wandelend alleen of met mensen die deze liefde graag met me delen. Lente.
Sexualiteit en meer bepaald de link naar de psyche en sociale gegevens errond hebben me altijd geinteresseert. Ietwat smalend werd er vroeger over een vriend van de familie die op latere leeftijd Sexuologie studeerde gesproken. Ietwat zekerder hoor ik nu een stem in mezelf die dat eigenlijk ook nog wel zou willen doen. Een van de vele dingen. Tot dat moment zijn het boeken, artikels, die me zoethouden. En zo kwam ik terecht bij een stelling die in een zin zoveel samennam : 'hij/zij masturbeerde met mijn lichaam'. Waarbij niet het werken naar een orgasme toe het bepalend gegeven was, maar de liefde- en de zielloosheid in het toewerken naar. Sprekend verwoord vond ik die zin. De essentie van de zelfbevrediging, het zelfstandig zorgen voor uw orgasme, schrijnend mooi verpakt in wat een liefdesspel net zo onevenaarbaar bijzonder maakt : versmelting. Waarbij de persoon die masturbeert met het lichaam van de ander de beperkende gedachtengang heeft dat enkel de lichaamssappen kunnen versmelten. En is het niet de symbiose waar elk levend wezen naar streeft? In een poging even te ontsnappen aan wat al even sprekend existentiele eenzaamheid genoemd wordt?
Ze zeggen dat alles uit zaad bestaat en de wereld één grote moestuin is
dat niet altijd alles met elkaar te maken heeft maar we graag bruggen bouwen.
Als ik bedenk dat moeders ooit ook dochters waren die iemand nodig hadden
om de overkant te bereiken werd ik bang voor de mijne omdat ik haar alleen ken
van de jaren waarin ik zelf nog wist wie ik was en welke rol ik moest spelen, kinderen
zijn van oorsprong wetenschappers. Alleen op mijn verjaardag nam ze mij op schoot
vertelde dat er een plantje in haar was geplant, dat vader de walnotenboom omhakte
om een stoel bij te maken. Soms droomde ik dat de aarde in water veranderde
mijn moeder eindelijk eens gewoon thee ging zetten, de bank bewonen en dat
we het dan zouden hebben over bruggen die altijd tussen twee kanten in hingen
geen begin of einde hadden maar één ding was zeker: ze hadden een reden
om te blijven. Met een bolle buik van het potaarde eten, zei ze onder kaarsjes
uitblazen dat ik nooit zomaar van iemands draagkracht mocht uitgaan, dat zaad bij
de kieming altijd een moeder nodig had, daarna snel groot worden zodat vader
niet alle bomen hoefde te kappen.
Marieke Rijneveld
'Ik heb ergens gelezen dat de verkeerde trein je soms naar het juiste station brengt. We zien wel.'
Uit : De Lunchbox.
Een prachtige indiase film over aandacht hebben voor elkaar.
Of niet.
Alain De Botton, een filosoof, is mijn maat op Facebook. Hij post niet frequent, maar als hij iets neerschrijft lees ik het steeds graag.
Van A tot Z. Van voor naar achter. En opnieuw.
En raakte daarmee vandaag een gevoelige snaar : ben ik nog van waarde voor jou? En in het bijzonder : het niet antwoorden daarop.
Waarbij het niet antwoorden daarop meer zegt dan woorden ooit zouden kunnen vatten. Mr. De Botton en zijn verhelderende, opentrekkende kijk op de wereld in en rond ons. Het artikel van gisteren :
Do you still love me?
There are sweet moments early on in relationships when one person cant quite work up the courage to let another know just how much they like them. Theyd love to touch the others hand and find a place in their life; but their fear of rejection is so intense, they hesitate and falter. Our culture has a lot of sympathy for this awkward and intensely vulnerable stage of love. Were taught to be patient about the way people might become somewhat flustered or tongue-tied. Or they might act sarcastically or coldly, not from indifference, but as a way to disguise a disturbingly powerful enthusiasm. However, the assumption is that the terror of rejection will be limited in scope and focused on one particular stage of a relationship: its beginning. Once a partner is finally accepted and the union gets underway, the assumption is that the fear must come to an end. It would be peculiar for anxieties to continue even after two people had made some thoroughly explicit commitments to one another, maybe after they had secured a joint mortgage, bought a house together, made vows, had a few children and named each other in their wills.
But one of the odder features of relationships is that in truth, the need for, yet fear of, rejection never ends. It continues, even in quite sane people, on a daily basis, with frequently difficult consequences chiefly because we refuse to pay it sufficient attention and arent trained to spot its counter-intuitive symptoms in others. We havent found a stigma-free, winning way to keep admitting just how much reassurance we need.
Acceptance is never a given, reciprocity is never assured; there can always be new threats, real or perceived, to loves integrity. The trigger to insecurity can be apparently miniscule. Perhaps the other has been away at work for unusual amounts of time; or they were pretty animated talking to a stranger at a party; or its been awhile since sex took place. Perhaps they werent very warm to us when we walked into the kitchen. Or theyve been rather silent for the last half an hour.
Even after years with someone, there can be a hurdle of fear about asking for proof that we are wanted. But with a horrible, added complication: we now assume that any such anxiety couldnt possibly exist. This makes it very difficult to recognise our feelings, let alone communicate them to others in ways that would stand a chance of securing us the understanding and sympathy we crave.
Rather than requesting reassurance endearingly and laying out our longing with charm, we may instead mask our needs beneath some brusque and hurtful behaviours guaranteed to frustrate our aims. Within established relationships, when the fear of rejection is denied, two major symptoms tend to show up.
Firstly, we may get distant - or what psychotherapists call avoidant. We want to get close to our partners but feel so anxious that we may be unwanted, we freeze them out instead. We say were busy, we pretend our thoughts are elsewhere, we imply that a need for reassurance would be the last thing on our minds. We might even have an affair, the ultimate face-saving attempt to be distant and often a perverse attempt to assert that we dont require the partners love (that we have been too reserved to ask for). Affairs can turn out to be the oddest of compliments; messages that we reserve for, and secretly address to, those we truly care about.
We become avoidant, when original attempts at closeness ended in degrees of rejection, humiliation, uncertainty or shame that we were ill-equipped to know how to deal with. We became, without consciously realising it, determined that such levels of exposure would never happen again. At the first sign of being disappointed, we therefore now understand to run far and fast. We wont stay around and mention that we might be hurt. We chiefly dont want to talk about it.
Or else we get controlling (what psychotherapy calls anxious). We are suspicious, frantic and easily made furious in the face of the ambiguous moments of love: catastrophe never feels too far away. A slightly distant mood must be a harbinger of rejection; a somewhat nonreassuring moment is an almost certain prelude to the end. Our concern may be touching, but our way of expressing it is less so. In the face of the others swiftly assumed nastiness and unreliability, we complain administratively. We demand that they be back exactly by a certain hour, we berate them for looking away from us for a moment, we force them to show us their commitment by putting them through an obstacle course of administrative chores. We get very angry rather than admit, with serenity, that were worried. We ward off our vulnerability by denigrating the person who eludes us. We pick up on their weaknesses and complain about shortcomings. Anything rather than ask the question which so much disturbs us: do you still care? And yet, if this harsh, graceless behaviour could be truly understood for what it is, it would be revealed not as rejection, but as a strangely distorted yet very real plea for tenderness.
A central solution is to normalise a new, and more accurate picture of emotional functioning: to make it clear just how predictable it is to be in need of reassurance - and at the same time, how understandable it is to be reluctant to reveal ones dependence. We should create room for regular moments, perhaps as often as every few hours, when we can feel unembarrassed and legitimate about asking for confirmation. I really need you; do you still want me? should be the most normal of enquiries. We should uncouple the admission of need from any associations with the unfortunate and punitive term, neediness. We must get better at seeing the love and longing that lurk behind some of our and our partners most frosty, indifferent or managerial moments.
De wereld was één huis, wat straten en de buren. De dagen
gingen traag. Je telde af. Kruiste wensen in de folders aan
alsof je invloed had. Wie de koek krijgt, wie de gard.
Soms zocht je naar een hint, naar pakjes in de voorraadkast.
Je trof er nooit iets aan. Je moeder maakte
chocolademelk uit lege dozen.
Je grote broer gebruikte woorden die niet mochten, noemde dat
gedichten. Er liep een spoor van plakband door het huis.
Briefjes met verboden hier te komen.
Je zag je moeder, in de keuken, rekeningen tellen. Huur, gas.
Te kleine winterjas, broek met lapjes. Een chocolade Piet,
afgeprijsd, omdat ie al gebroken was.
Straks, dacht je, staat de rijkdom op ons dak. Een vriend
waarin je bleef geloven. Een sterk verhaal dat zelfs
je grote broer niet had verpest.
De geur van jute. Alles begon. De maan scheen ook bij jullie
door de bomen, net zo groot als bij de rest.
Je zong zo hard je kon.
Men moet geduld hebben
met onopgeloste zaken in het hart
en proberen de vragen zelf te koesteren
als gesloten kamers
en als boeken
die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.
Het komt erop aan alles te leven.
Als je de vragen leeft,
leef je misschien langzaam maar zeker,
zonder het te merken,
op een goede dag
het antwoord in.
~ Rainer Maria Rilke
'De Weg van de Vrede lijkt een strijd, maar is het niet.
Het is de kunst van het aanvullen van het tekort en het lozen van het teveel' schrijft Paulo Coelho in 'Aleph'. En ik moet denken aan een vriendschap van me waar het lijkt dat de tekorten en de tevelen in me duwen en trekken. De tekorten mijn huid opentrekken, mij in de maag stompen, mijn buik leegmaken. De tevelen die net hetzelfde in me bewerkstelligen.
En de vraag in me of ik het feit dat een ander dit allemaal in me wakker maakt wel ok is voor mij. Waar kies ik voor? Ga ik voor een ontspannende relatie die bruist van zekerheid, vertrouwen en warmte? Of is een relatie die bruist van onzekerheid, waar niets conform het gangbare is, die me bijna voortdurend uit mijn comfortzone trekt hetgene dat ik nu nodig heb?
Moeilijk vind ik het. Laat ik het of pak ik het aan? Deel ik het of zwijg ik? En als ik het deel : wat gaat het teweegbrengen? Het platform tot echtheid en
open communicatie: kan ik daar mijn ego weghouden? Kan de ander zijn ego daar weghouden?
De weg naar Vrede lijkt inderdaad een strijd.
To wait. This was the first lesson I had learned about love. The day drags along, you make thousands of plans, you imagine every possible conversation, you promise to change your behavior in certain ways -- and you feel more and more anxious until your loved one arrives. But by then, you don't know what to say. The hours of waiting have been transformed into tension, the tension has become fear, and the fear makes you embarrassed about showing affection.
― Paulo Coelho, By the River Piedra I Sat Down and Wept
Jezelf kunnen, durven, mogen, willen zijn zonder enige restrictie.
Beperkingen door de ander , maar hoofdzakelijk door jezelf opgelegd. Onbewuste conditionering door de maatschappij, je contexten, die nog maar net of al eeuwen meegaan.
Hoeveel procent van onszelf is ons-zelf?
En als we dat willen onderscheiden, hoe krijgen we dat in kaart?
We hebben we het er over aan de telefoon gisterenavond.
Supporteren, aanmoedigen, troosten, luisteren, porren, in vraag stellen, tijd geven, vertrouwen.
Wit licht. Met gouden sprankeltjes erin, dansend in het licht, een witte lijn van hart naar hart.
Wat een kado, wat een godsgeschenk.
'Kom terug.'
Als ik die woorden eens zó zacht kon
zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken dat ik ze
dacht...
en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar
terug zou denken
op een ochtend:
'Ja.'
Toon Tellegen
Een zomerdag. De zon trilde in mijn ogen.
Ik had een afspraak met mijn nieuw vriendinnetje en probeerde te vergeten, maar mijn been deed pijn en mijn hoofd zat vol akelige gedachten die ik maar niet van me af kon zetten.
Er kwamen wat mensen samen : jongemannen, vrouwen in jurken, net bloemen.
Ik zag je een eindje van hen vandaan staan, in een groene jurk. Je schaduw viel schuin op de weg. Je had zacht donker haar, grijze ogen en een trage blik. Er ging een deur in mij open.
Huis van herinneringen, Nicci Gerrard, blz 315
Misschien ligt uw lichaam weer bij mij
wanneer ik uit dezen droom ontwaak,
maar ik weet niet hoe ik meer van u raak,
ik stroom in u aan mijzelf voorbij
en laat me zonder medelij
achter tot aan den dageraad;
want misschien ligt uw lichaam nog bij mij
wanneer ik uit dezen droom ontwaak.
Wat is de zin van dit verhaal?
Het toont alleen maar aan dat, al leeft men met een waanidee, alles nog goed kan komen als men het aanvullende gedeelte ervoor vindt.
Waanideeën zijn op zich onschadelijk, ze kunnen alleen kwaad als men de enige is die erin gelooft, als men geen omgeving kan creëren waarin ze in stand gehouden kunnen worden. Wat maakte het uit of de bus echt rood was zolang Chloé en ik konden blijven geloven in de oneindig tere zeepbel die Liefde is?
uit : Proeven van liefde- Alain De Botton
De Maya's voorspelden het reeds duizenden jaren geleden: 2017 is op spiritueel vlak een bijzonder jaar. De Leeuwenpoort die zich opent.
Startend met een verduisterde volle maan op acht augustus. Vooraf gegaand en opgevolgd door twee nieuwe manen, beide opkomend in hetzelfde teken: Leeuw. En eveneens in augustus een zonsverduistering.
De Leeuwenpoort die zich opent dus en daardoor alle emoties vele malen uitvergroot en versterkt. Waardoor 'wees voorzichtig wat je (iemand toe-) wenst' nooit eerder zo betekenend was en positieve en zuivere intenties nooit eerder zo krachtig.
Maar ook de aanvang van bewogen en moeilijke jaren op elk gebied. In jezelf, in de ander, op wereldvlak.
Zware tijden die nodig zijn om tot een ommekeer te kunnen komen.
Ik las iets over transitie.
In een notedop samengevat : vroeger werd er van hogerhand (de kerk, de politici, werkgevers, ...) met zachte of harde hand gedachtengangen bekeert. Nu komt het van binnenuit, van onderaan. Van minimini-initiatieven die langzaam, maar zo, zo zeker, zich uitbreiden.
De ommekeer in onszelf die nodig is om tot een ommekeer op wereldvlak te kunnen komen.
En de Leeuwenpoort die ons steunt.
dit is wat een schilder zou zien:
de gebleekte graskant, kastanjes
en linden, het warme maar heengaande
licht van de avond en tegen de haag
op de andere oever een loper, en zijn
gedachten, hoe schilder je die
en boven het water de meeuwen
en tussen het licht- en het donkerder groen
de plecht van een jacht, het schuiven
der dingen, de richtingen
het water zelf kun je hier waar wij zitten
niet zien en ik vraag me nog af hoe je
afstanden schildert, steeds lichter misschien
tot je wit overhoudt, en hoe het verleden
toen jij daar nog liep
hoe schilder je dat je nooit weer
daar zult lopen, tegenstribbelend
aan je vaders hand
