If you don’t conquer the top of the human food chain, some other egotist bastard will.

18-12-2009 om 22:06 geschreven door Tederdraads  

De betere punk voor de muziekliefhebbende pedofiel: Shonen Knife. (少年ナイフ, Shōnen Naifu; lit. "Boy knife")

Een van de favorieten van Kurt Cobain.

Vrouwelijke versie van de Ramones.

Lekkere nimfettes die makkelijk met z’n drie tegelijk in je bed kunnen.

Loud, fast and lecherous.

18-12-2009 om 21:23 geschreven door Tederdraads  

Ik hou van Valentina’s kot. Al op de gang waaien de feromone geuren je tegemoet. Ik ben verliefd op haar rode gordijnen, haar verzameling antieke kandelaars en zelfs op de namaakschilderijen die haar muren versieren. Stuk voor stuk negentiendeeuwse taferelen waarin Russische aristocraten figureren. Bij Valentina hebben zulke beelden niets protserig.

We zijn al door een halve fles vodka, als we beslissen om met ons vriendengroepje een spelletje te spelen.

‘Geert, jij begint.’

Geert steekt al zijn hand uit. Andy moet natuurlijk de ‘grap’ produceren: ‘Pas maar op dat je niet de zwarte trekt.’

Er zit maar 1 zwarte in het hele zakje. De zwarte betekent: rimmen.

We gaan elkaar verwennen, aldus de bedenkster, op basis van de M&M die we trekken.

Het is een inval van Karen. Karen is een weegschaal, die zijn wel gevoelig voor rituelen en alles wat rechtvaardig overkomt.

Ik herhaal voor mezelf de regels, terwijl onze gastvrouw rond gaat met het zakje. Valentina, niet voor niets een leeuwin, is tot spelleidster gebombardeerd.

Wat vind ik nou interessanter, dat we met ons vijf op punt staan om groepseks te hebben of het vooruitzicht dat ik er straks kan over schrijven?

Nee, voor 1 keer wint de vleselijke realiteit het van de schrijflust. Ik hoop al dat ik een rooie M&M uit het zakje neem. Dan mag ik straks de strakke jeans van Tine’s benen pellen, om in haar verslavend vocht te duiken. En dan maar zien dat ik haar goed gek krijg, ik wil dat statige kind wel eens losser zien. Ze heeft een hete kachel in haar broek, maar ze houdt zichzelf zo in bedwang. Als Vissen zou ik het hedonisme moeten losmaken in die gereserveerde Steenbok.

Ik trek geen rooie, maar een gele. Niet erg, ’t is een begin. Ik mag aan Tine’s tepels zuigen. Als ik haar zo gek krijg, manoeuvreer ik mijn hand wel strategisch lager. Dan lik ik de regels van dit spelletje wel aan flarden.

Praktische Geert, heeft nog een vraag:

‘Zeg, gaan we nu al die handelingen allemaal tegelijkertijd doen? Of koppel per koppel?’

‘Wat maakt dat nou uit?’, zegt Valentina lekker Russisch bot. Ze blaft vooral Geert steeds zo af. Ik stel me haar voor in een strak sm-pak. Zodat ze Geert, die zagenvent eens goed kan domineren. Eens laten kwelen door hem te berijden met een strap-on.

Voor een leeuwin, is Valentina eigenlijk best kinky. Vooral in haar hoge laarzen en smal sluitende bordeaux rok.

Maar goed, eerst Tine maar.

Hoe begin je aan zoiets? Graaien naar de tieten van een vriendin die je tot voor kort enkel zedige kusjes op de wang gaf en slechts bij hoge uitzondering eens aanraakte, als er al genoeg alchohol was gevloeid.

Klinkt moeilijk in theorie, maar in de praktijk blijkt toch weer vaak dat je een vrouwentiet het beste graait door er je hand op te leggen. Liefst op een kordate manier. Als ik zacht genoeg kneed, is ze al snel op haar gemak. Een trage aai langs haar lippen. Met zachte druk de lippen scheiden. En dan komt ze zelf al dichter geschoven voor een kus.

Achter mij staat Geert op. Aan die jongen is natuurlijk een priesterroeping op een haar na gepasseerd. Die pezewever herinnert zich dat hij een lief heeft. Had ze dan meegebracht hé, kemel. Hoewel, wil ik aan een wijf zitten dat voor Geert gevallen is? Waarschijnlijk niet. Geert is rijk, maar nu ook weer niet zo rijk dat hij een echt interessant ding kan opscharrelen.

We doen met z’n allen slappe pro forma pogingen om hem te overtuigen dat hij moet blijven.

Kwestie van helemaal zeker te zijn dat hij het aftrapt, zeg ik:

‘Ach kom, ge gaat mij niet wijs maken dat uw lief in de zelfde omstandigheden niet eens goed van haar gat zou geven.’

Geert is geshockeerd. Heerlijk toch, van die mensen die nog te shockeren zijn.

‘Lieselotte die zou nooit zo iets doen!’

‘Nee, vast niet. Waar hangt ze trouwens uit?’

‘Ze werkt met haar thesispartner in het labo.’

Andy herhaalt met nadruk ‘werkt’, geveinsd jolijt alom en exit Geert. Meer gevallen engelen voor mij.

Andy heeft zo’n onrustige kop van een vent die te snel klaarkomt, dus daar zijn we straks ook rap genoeg van verlost.

Het liefst zou ‘k Valentina en Tine mee naar Valentina’s slaapkamer krijgen. Dan mag Andy zich uitleven met Siska. Geen idee welk sterrenbeeld ze heeft. Vergeten vragen en dat op zich zegt al genoeg.

De kloterij is dat Valentina en Tine niet kunnen delen, dus dat wordt kiezen. Astrologisch gesproken zou ik voor de steenbok moeten gaan.

Maar Valentina heeft zo’n verrekt lang krullend haar, tot bijna op haar billen. Astrologie of geen astrologie, in de regel heb ik het meer voor brunettes.

Tine is tenslotte altijd nog te versieren, bij Valentina moet ik oppassen, die krijg ik alleen in bed als ik in een manische periode zit. Leeuwenvrouwen kicken van alle vrouwen het meest op zelfvertrouwen en charismatische uitstraling.

‘Aan wat denk je?’, vraagt Tine als ze merkt dat ik met minder concentratie streel.

We zijn de enige twee die elkaar aanraken, het vertrek van Geert heeft de volgorde verpest.

(het embryonale eerste deel wordt vervolgd met embryonaal deel 2)

18-12-2009 om 18:05 geschreven door Tederdraads  

18-12-2009 om 16:00 geschreven door Tederdraads  

De lengte van mijn blogposts ramt finaal de fastlitcultuur in de flank.

De fastlitcultuur is echter harder en baf, daar ligt het leespotentieel van mijn post al grotendeels aan diggelen.

Onderstaand kortverhaal heb ik in geen geval gestolen/cadeau gekregen van een leerkracht (een échte, geen sopoetnik- fellow traveller- gelijk ik), die verder zijn naam niet op mijn blog wil zien verschijnen. ’t Is een kerel die er staat, die content is in zijn job en dus niet elke dag droomt van die ene bestseller om eventjes het gevoel te hebben dat hij iets aangevangen heeft met zijn leven.

Bon, ’t is de ruwe versie, die ik online gooi.

Net gebeld geweest door Kristien Hemmerechts trouwens. Dat kind was blijkbaar op een artikel van mij over Palestina gestoten.

Vroeg mij of de Palestijnen het soms hebben over ‘het feit dat’ Hamas de sharia wil invoeren in de Palestijnse gebieden.

Ben drie weken in Palestina geweest, heb dagelijks met een stuk of 20 mensen gesproken, maar ben er geen ene tegengekomen die wakker lag van de sharia.

En Kristien klonk vrij verlekkerd toen ze het woord sharia uitsprak. Misschien kickt ze er stiekem op om seksueel compleet onderworpen te worden door een stel bonkige macho’s

It’s always the one you least expect.

Nu goed, het verhaal:

‘’t is nu wel officieel, Gerrit is doorgebroken.’, zegt mijn vrouw terwijl ze haar boodschappen volgens haar licht neurotische opbergsysteem in de keukenkasten rangschikt.

Misschien heb ik er echt nog hoop in als ik vraag:

‘Hebben ze enkele van zijn gedichten gepubliceerd?’

Die ‘ze’ kan dan iedereen zijn die genoeg literair aanzien heeft om mijn maat om te toveren, spoorslags van het land van de hobbydichters naar het rijk van kortweg dichter.

‘Ha’, roept ze schamper. ‘Ja, misschien als hij het niet overleeft, dan is zijn werk vast wel hot.’

Mijn vrouw heeft de onhebbelijke gewoonte om mij in medias res met nieuwe informatie te bestoken. Een gevolg van haar wolfsvraat van jeugdboeken? Ze groet ook nooit of vraagt ook nooit simpelweg hoe mijn dag is geweest. Nee, ze begint gewoon te vertellen over hoe de hare is geweest of ze gooit er een gedachte uit waar ze al een hele dag mee zit. In het begin was dat vervelend, maar het shot mijn hang naar formaliteiten wel lekker loeihard tegen de schenen. Ik blijf er mij nochtans aan ergeren, want ik ben koppig en ik blijf  bijvoorbeeld ook hardnekkig klampen aan rooskleurigheid.

‘Wat zou hij dan niet overleven? Zijn dipje? Ach, what doesn’t kill you only makes you stronger, toch? Hij moet blijven schrijven en blijven insturen.’

Mijn echtgenote draait met haar bruine bambi-ogen. Verraderlijke dingen die maken dat ik haar niks kan weigeren.

‘Ja, venti, dat kun je wel zeggen. Maar vertel mij eens hoe je sterker uit een hersenbloeding komt.’

Als ze het dan uitgesproken heeft, is het al alsof ik het al wist. Wat wil je ook? Die kerel draaide werkweken van 70 uur en meer. Hij stond al om vijf uur in het warenhuis. Voor ziek personeel sprong hij zelf in. Als ’s nachts de vriezers uit vielen, rushte die zelf naar ginder om te sleuren met al die diepvrieskippen. Een germanist die vleeswaren gaat redden van een voortijdige smeltdood. Wat bezielde hem?

We hebben het hem vaak genoeg gevraagd. Nooit een plausibele uitleg gekregen. Misschien had zijn eerste lief dan toch gelijk. Gerrit loopt de ratrace waarvan elke West-Vlaming als baby al het genetische startschot voelt zinderen in zijn lijfje. Van de kloten is natuurlijk dat er geen finish zijn. De vraag is ook of er andere tegenstanders zijn in de race. Andere dan de geprojecteerde sluimerambities die ’t zuur geven aan die hermetische boerendorpen van de Westhoek. Als die collectieve dwingelandijen benen krijgen in je kop, schiet dan maar uit de startblokken als het eerste orgasme van een gefrustreerde puber die nog nooit aan de melkerij van zijn buurmeisje heeft mogen zitten.

‘Zeg, wat zit je nou zo te denken? Zou je die maat van je niet liever een bezoekje brengen, daar bij die slachters in hun witte jassen.?’

Mijn vrouw heeft een ouder verloren op de operatietafel. Heeft ze de geneeskunde nooit vergeven. Mijn vrouw doet niet aan vergeven. Ik ben net thuis van mijn werk. Bijzonder veel zin heb ik het niet om terug de winteravond in te trekken. Maar ja, die dwingende bambi-ogen. Ik heb nog niet bevestigd of ze vraagt al wat ik als cadeau zou kunnen meedoen.

‘Lectuur allicht. Als Gerrit tussen vier muren ligt zonder boeken of kranten wordt hij zot.’

Mijn vrouw klapt, misschien niet eens met opzet, luid een kastdeur dicht. ‘Zeg, laat het uit, hé. Die gast heeft net een hersenbloeding gehad en jij gaat aankomen met een paar kleppers zeker? Slecht voor zijn bloeddruk. Ik flans hier wel een fruitmand in elkaar.’

Gerrit, de kerel met de grootste onderscheiding die makkelijk had kunnen doctoreren als de lange armen op de faculteit verbonden waren geweest met andere rompen, zonder bezigheid zetten? Da’s dan wel goed voor zijn bloeddruk?

‘Hoe zit het trouwens met onze eigen Gerrit? Heb je hem van school gehaald?’, vraagt ze terwijl ze een houten dienblad weet te presenteren als een fruitig kunststuk.

‘Nee, ik heb hem vandaag maar eens laten staan aan de schoolpoort. Erger zelfs, ik ben drie keer voor zijn neus langsgereden zonder hem mee te nemen. Elk kind loopt wel een trauma op. Dus dan geef ik het hem liever zelf, dan hebben we dat ook gehad.’

‘Ach, laat die ironische bullshit achterwege. Je weet dat ik daar niet tegen kan. Waar is hij?’

‘Hij is boven aan het spelen met zijn treinen.’

Mijn vrouw kijkt boos op van haar ersatzfruitmand.

‘Hoezo aan het spelen? Moet ik weer de boeman gaan spelen? Je weet toch dat ze deze week proefwerken hebben? Tot acht studeren en dan een half uurtje spelen. Dat hebben we toch zo afgesproken?’

Ik zucht en slof naar de kinderkamer, de kleine van zijn treinen sleuren, is net dat ietsje moeilijker dan een regiment keizerminnende Japanners van een eiland jagen. Maar goed, banzai maar. Ik herhaal voor mezelf nog eens die mantra: je bent zijn papa, niet zijn vriend.

In de hospitaalkamer, zeg ik ‘het is allemaal vers gekocht, hoor, en in de druiven zitten geen pitten.’ En zo te zien zit er in Gerrit ook geen pit meer. Ik had gerust boeken kunnen meebrengen, hij zou ze toch niet aangeraakt hebben.

Ik zet me naast hem in een stoeltje en zonder een woord te zeggen kijken we samen naar een hersenloos belspelletje op tv. De vraag die ik mij vooral stel is, waarom hebben we onze kleine ook weer Gerrit genoemd?

Juist, omdat we die zo astronomisch intelligent en onstuitbaar ambitieus vonden.

Ilse en ik zijn ook West-Vlamingen.

17-12-2009 om 21:15 geschreven door Tederdraads  

The world loves an underachiever, 

Dixit A.R.

En zolang een schrijver niet succesvol is in het enige waar hij goed in is (schrijven) is hij een underachiever.

In de zegswijze ‘twaalf stielen, dertien ongelukken’ niet bestond, zou die voor mij uitgevonden worden.

Ober, magazijnier, medewerker op de commerciële binnendienst (langste naam voor grootste hondenjob), en zet leerkracht ook maar in het rijtje van aanmodderberoepen die deze wanna-be-schrijver probeert.

’t Is niet dat mijn Engels slecht is, op kennis scoor ik bovengemiddeld, ’t is dat ik een chaoot ben. Dat bleek deze week bovengemiddeld vaak.

We treden verder niet in details, maar 't was een schaamlijke (Gents dialect) week.

Smile and take the blame en je sympathieke omgeving vergeeft het je, nog net.

Op blogvlak ben ik dit jaar volledig verpulverd door een bejaarde.

Jos Ghijsels blogt mij dagelijks onder tafel.

Dat dozijn mensen die de literaire drainage van een mijn onderstroomde ruïneziel (ja, soms doen  we graag pathetisch, we is dan Pluralis Marginalis) volgen, verwijs ik graag door naar de concurrentie in de spirt van ‘It’s fun to lose and to pretend’:

http://www.josghysen.be/

Het ziet er daar al veel gestroomlijnder uit dan hier het geval is, de teksten zijn ultrakort en scherp.

Mijn blog gezien door de ogen van De Morgen:

‘Die Peynsaert schrijft een blog als ‘Oorlog en Vrede’ van Tolstoj, ’t is vast steengoede literatuur, maar er is geen kat die het leest’

Ik word natuurlijk liever vergeleken met Dostojevski, zoals Frank Ronse (voormalig ambassadeur van Polen, maar vooral veellezer) dat ooit deed, toen hij zei:

‘Je kortverhaal over die begrafenis, vat ik samen als: Dostojevski meets the Marx Brothers’

Zo’n compliment hier of daar, houd mijn ragfijn spinnenweb-ego functioneel kleverig.

Dan vergeet ik dat ik tussen twee schrijfsessies in een maatschappelijk onaangepaste screwball ben.

Als de wereld echt van underachievers houd, wil ik meer hits op mijn blog.

Maar dat mag ik niet luidop zeggen, want een mens vindt andermans ambitie meestal maar stinken.

17-12-2009 om 20:46 geschreven door Tederdraads  

Om eindelijk eens af te stappen van kutradio (het instrument dat de rijken gebruiken om de massa's in slaap te wiegen)

Gedaan met radiosiroop die eeuwig klinkt als ‘radio friendly song’ van John Lajoie, de volgende airplaylijst voor alle mainstream zenders:

1)

’s ochtends ligt een Vlaming gepijnigd af te tellen tot dat vervloekt vroege moment dat hij op moet om te vertrekken naar die plek die hij verfoeit, die plek waar hij alleen dommer, lelijker en vedroogder raakt. Straks stapt hij/zij met een gezicht gelijk een uitgezogen pruim waar biefstukken aan genaaid zijn, den trein op.

Om deze heerlijk soezende momenten vlak voor het opstaan voortaan op te luisteren, moet DIT op de wekradio:

Hearts, by Jad Fair

http://www.youtube.com/watch?v=CWuxQkKbwMQ&feature=related

Gevolgd door:

Ik heb geen zin om op te staan

http://www.youtube.com/watch?v=xUQdSVBYR2A

2)

op de trein, in de file, in ’t station, in de bus, of hoe ze ook naar hun werkkamp sukkelen:

De zotte morgen van de Jef

http://www.youtube.com/watch?v=PI0xPlXzVB0

3)

op het werk, die hele acht uur van te lang opgekropte frustratie, zelfhaat en gistende collegialiteit, draait non-stop, opnieuw en opnieuw:

http://www.youtube.com/watch?v=yztGrgCRLXI&feature=related

Zo luid dat iedereen voortdurend moet schreeuwen.

4)

Terug van het werk, mag de Vlaming al denken aan morgen. En hoe hij morgen uit bed kleffert.

http://www.youtube.com/watch?v=pOZoOJvpYPI

Puddle of mud: same old shit, different day

5)

’s avonds mag even tijdens de reclameblokken waarin overgelukkige, slanke mensen paraderen, het besef komen:

I can’t get no satisfaction

http://www.youtube.com/watch?v=mv28Rjzqc_o

6)

Als ze de vrijdagavond massaal het grootwarenhuis induiken, mag dit spelen, in de hoop dat ze mekaar een Berlusconi lappen met een scherpe doos cornflakes:

Gelijk welk liedje van Shonen Knife: http://www.youtube.com/watch?v=-Ba360Dz1sQ

http://www.youtube.com/watch?v=VSqGtOj72Q4

Drie Japanse punkchicks die er uit zien als misbruikte ballerina’s van zeven à acht jaar jong.

7) het hele weekend door mag dit spelen, terwijl de Vlaming zijn auto wast.

http://www.youtube.com/watch?v=aPKbCRkMlUM

Respectable van the Rolling Stones

16-12-2009 om 15:40 geschreven door Tederdraads  

16-12-2009 om 12:45 geschreven door Tederdraads  

 Tijdens het verbeteren zie ik soms kladbladen passeren waarop dat typische anarchiesymbool staat getekend.

Zelf associeer ik dat symbool niet met anarchie, maar met tamme leerlingen die nul de botten weten over gelijk wat. Als ze die dingen op hun kladbladen kladden kun je er als leerkracht van uitgaan dat die leerlingen tot het meest makke, slachtrijpe deel van de klas horen.

Ze zijn niet anarchistisch, ze zijn niet opstandig, ze rebelleren in de verste verte nog niet. En dat is spijtig, want ik wil wel eens echte anarchisten in mijn klas hebben. Die gelijk een anti-schoolse Sturmzug de hele orde omkegelen. Die mij buiten dragen en vriendelijk en beleefd zeggen: wij hebben u niet nodig om iets te maken van ons leven. Als we een vraag hebben, roepen we u wel.

Zo veel macht gaat er helaas niet uit van die ventjes die met dat anarchiesymbooltje dwepen. Ze zitten daar maar, zo verveeld als de Koninklijke familie bij een klassiek concert. Dat ze daar tegen hun goesting zitten, is duidelijk genoeg. En dat snap ik. Ik zat ook tegen mijn goesting op school. Maar dat ze al die shit die ze haten, zo slap ondergaan.

Da’s intreurig.

16-12-2009 om 12:08 geschreven door Tederdraads  

Waarom mijn Winnie fishsticks opeens beter smaakten

Beeld van de schrijvende leerkracht (alleen als schoenverkoper kan je lager vallen):

met ‘hot stuff’ van The Pussycat dolls op repeat, zit ik aan mijn antieke laptop. Ik heb mijn dikke Intal-trui aan, want da’s de enige pull die mij in de huidige kamertemperaturen warm kan houden.

Ja, ik weiger dit jaar te verwarmen, ik heb mijn hoop gesteld op een vette terugbetaling van de elektriciteitsmaatschappij om tenminste te kunnen eten in de lente. Sinds kort zie ik ook af en toe muizen snel voorbij schieten. Blijven doen ze nooit, want op onze vloer valt niks te ratten. Ze komen hier soms wel eens kotsen als ze bij de buren hun kas te vol gevreten hebben, maar verder beschouwen ze ons al niemandsland.

Ik zit er soms wel eens achter met mijn rijzweep om ze eventueel te drogen te hangen in de tocht. Onze ramen sluiten niet zo goed, maar dat kunnen we ombuigen tot een voordeel.

Het wordt hier triestiger om triestiger, ik begin al te schrijven gelijk mijn vader zaliger. Die had het meestal ook alleen over zwarte armoede en de zelfmoordpogingen van mijn moeder. Die sprong regelmatig van de drempel (drie treden), maar sloeg dan hoogstens eens een enkel of twee om.

Mijn winniefishsticks smaakten vandaag ook voorbij het krokante korstje naar iets voedselachtig. Dat kwam omdat ik net een mail had gekregen van zone 09, die mij in navolging van Spank Thru magazine willen interviewen aangaande de dolle activiteiten van Artistiek Nest.

De vibes zitten nog altijd goed, en voor ’t eerst sinds lang, is schrijven terug een plezierige bezigheid en niet iets dat enkele pippo’s beter af gaat omdat ze er toevallig intellectueler uitzien dan ikke hier.

’t Was dus een vereniging oprichten of mij zo’n zwarte bril aanschaffen met dikke monturen en liegen dat ik een germanist van opleiding was. Of toch minstens verzorgd algemeen nederlands beginnen praten en de juiste feestjes afschuimen.

Maar goed, wat ik met deze blogpost in de eerste plaats wil bereiken is een klein beetje eten.

Bij deze de volgende oproep:

I will write short stories for food. Zeg maar hoe lang het moet zijn. Wil je er zelf in voor komen? Krijg ik dan een stuk sjokolatj?

Als ’t van cote d’or is en geen nootjes bevat, wil ik zelfs tot vier pagina’s schrijven, maar dan mag er nog niet van geknabbeld zijn.

Voor een omelet (minstens 3 eieren, mét peper en zout) wil ik het ook wel doen.

Voor de prijs van 25 000 euro stel ik ook mijn mangina ter beschikking, maar laat mij tijdens de daad dan ook snel een kortverhaal schrijven, dan heb ik toch het gevoel dat je ’t ook voor mijn pen doet.

Hopelijk kan ‘k zone 09 overtuigen om mij te interviewen in een restaurant, zodat ik en passant toch iets te stekken krijg.

15-12-2009 om 23:37 geschreven door Tederdraads  

1u52

Waar staat de u voor?

U moest al lang klaar zijn met het verbeteren van de examens, mijnheer Peynsaert!

Omstreeks 22u30 had ik –dankzij lieftallige Perzische hulp- nog één stapel te gaan.

Om even te verpozen zocht ik wat info op over Roald Dahl. Een mens heeft voorbeelden nodig.

Ik kon zijn versies van oude sprookjes namelijk wel smaken. En de man was mij al eens aangeraden door een veellezer.

Die sprookjes zitten in het examen. De leerlingen moeten ze vergelijken met de versie, die iedereen kent.

Nochtans beweren de leerlingen dat niet iedereen die kent.

Een leerkracht en treingezel van me, gaf laatst de leerlingen gelijk.

En mij, die goedkoop wilde scoren (probeer ik vaak, maar je moet er het juiste gezelschap voor uitkiezen en ik was die dag niet goed wakker) , door ff te wijzen op de symptomen van het vaardighedengerichte onderwijsvirus, nou ja, mij gaf die welbespraakte jongeman, ongelijk.

Dus bij wijze van soortement conclusie: de leerlingen hebben het recht om niet alle sprookjes op hun klein duimpje te kennen.

Nu, omstreeks 23u trok ik mijn zevengatenlaarzen aan (van de paycheck van een leerkracht moet je niet elk decennium nieuw schoeisel gaan kopen, zelfs niet in de solden, zelfs niet in de solden in de goedkoopste sweatshop van Bangkok) om een ommetje te doen.

Zoals in andere verhalen van mij, marcheerde ik, compleet elegantloos, maar dus wel snel, zoals ik gewend ben, naar het citadelpark.

Ik stootte daar niet op de sympathieke mannenverkrachtser, met wie ik een knipperlichtvriendschap onderhoud, maar op niemand minder dan Herman Brusselmans zelve.

Hij zat op een bankje en zo van de achterkant bekeken, dacht ik dat ik mezelf zag zitten.

Als narcist zou ik heus niet geschrokken zijn van zo’n fata morgana.

Maar, nee, ’t was Brusselmans, de oude schrijver, en niet ik, de nieuwe schrijver.

Dat was te merken aan:

A)    de man op het bankje rookte

B)     droeg een leren jekker (sinds ik van moetens les geef, draag ik geen leren jas meer, maar zo’n mantalachtig ding dat mij enige sérieux dient te geven)

C)    de man had een keffer bij, en ik weet van mezelf dat ik niet tuk ben op honden, dus het moest wel iemand anders zijn dan ikzelf

D)    de man sprak luidop tegen zichzelf, en dat doe ik zelf nooit, onder andere omdat ik dat één van de toppunten van zieligheid vind, maar ook omdat geen van beide van mijn ouders dat ooit deden en monkey not see, monkey not do, geldt evenzeer als monkey see monkey do, natuurlijk

Dit is de tweede keer dat ik hier in Gent op Brusselmans bots. De eerste keer dat ik hem in levende lijve zag, zat hij ook al op een bankje. Maar toen was ik nog te jaloers op die zak om er een woord tegen te zeggen.

Tegenwoordig ben ik zo jaloers op Dimitri Verhulst, dat al mijn nijd tegenover andere schrijvers zo ongeveer tot niets herleid is.

Het helpt ook dat ik tegen andere schrijvers over het geweldige succes van Verhulst kan beginnen, omdat hen dat toch altijd kwetst.

Ja, als ik zelf iets niet krijg, gun ik het een ander ook niet.

De tweede keer dat ik Brusselmans ontmoette (toen ik op hem nog jaloers was, heette ik hem Brosselmans), gisteren dus, heb ik er wel mee gesproken.

Met als gevolg dat ik nu weet dat Brusselmans dan wel elke maand in H*MO verkondigt dat hij al jaren geen alcohol meer aanraakt, maar dat hij dus de ene tas koffie na de andere achterover kapt. Aangelengd met ouwe klare weliswaar.

Hij gaf mij enkele schrijftips die ik kan samen vatten als:

begin met één boek te schrijven en schrijf het daarna nog eens vijftig keer. Maar varieer wel de titel, anders gaat het opvallen. O, en geniet nooit en public van je succes, mensen gunnen je wel succes, je mag er alleen geen fuck aan beleven. Je moet er natuurlijk niet in overdrijven, je mag wel al die kantoorslaven dankbaar zijn, omdat zij elke dag gaan travakken en met de opbrengst van dat hondenleven zo af en toe een boek van je kopen. Dat ze het lezen, hoeft niet zo nodig.

Ja, ’t was een gezellige babbel met Herman. Toen hij compleet neut was, heeft hij zelfs de examens van mijn kleinste klas verbetert. Over die vijf exemplaren heeft hij 2,5 uur gedaan.

En toen wist ik weer wat elke grote schrijver/muzikant drijft:

Het compleet kierrewiete, dolpanische spookbeeld van ooit te moeten werken.

15-12-2009 om 02:41 geschreven door Tederdraads  

 ‘Jij doet nooit eens iets gek.’

Ik kijk maar half beteuterd, want ik kijk er naar uit om in dit dure kostuum de nacht in te duiken. Tel daar dat presidiumlintje bij op. Is er nog plek op Mars voor de gekristalliseerde stortvloed van mijn ontspoten ego?

‘Doe nu toch gewoon die handdoek om. Kom hier, ik maak er wel een tulband van.’

Non-conformistisch, bloedmooi en toch totally punk, jij bent het compacte moordwijf van 1m65, misschien wel geboren in mijn dromen. Je chargeert al weer mijn richting uit. Ik grijp je vast bij je zandlopermiddel en ontwapen je. De handdoek dwarrelt open op de vloer. Handdoeken zijn zo symbolisch geladen, sinds ik jou ken.

‘Weet je wat mijn moeder laatst zei?’

Even je parfum opsnuiven. Unieke feromonenbom die mijn ballen energiek doet headbangen. Die eeuwige lieskramp als jij in de buurt bent.

‘Zeg, die handdoeken in de vuile was. Waarom geven jullie die zo snel mee? Wij gebruiken die nog eens, hoor.’

Je proest het uit. Victory. Als ik je evenveel orgasmen kon bezorgen als lachbuien, zouden we misschien een toekomst hebben.

Samen dan.

Apart vast nog wel. Nou ja, get over it, zeg ik tegen mezelf.

Je bent mooi als je lacht, zoals nu met het beeld van mijn ouders die onze lichaamssappen onbewust over zich uitsmeren, maar je bent nog mooier als je verstijft van genot, glanst en je lekkere lijf extase ademt. Vooral als je mijn ego streelt door te zeggen dat je iets keiheet vindt en als de lakens drijfnat worden van je driehoekige juweel.

Wat ik verder zo fantastisch vind, is dat ik door je kleren heen kan ruiken of je geil bent.

Ik zwelg je elke dag zonder kans op indigestie. Zelfs je taalgebruik snijdt heerlijk kietelend door mij heen. De letter A is sinds ik je ken, helemaal mijn favoriet, no contest, die Antwerpse A.

Heerlijk ook om door jou gewekt te worden, midden in de nacht, als je na elk feestje, zonder kloppen bij mij in bed duikt en ik bij jou. Hoe wij elkaar wakker kussen.

Voor het eerst heb ik een leven en hoef ik geen films te bestuderen om te weten hoe het voelt om voluit jong te zijn.

 Ik kan geweldig lang naar je kijken, ook als je een streng gezicht opzet. Ja, je expressie kan soms bijna steriel zijn, natuurlijk logisch, als we weten op welke afdelingen je stage loopt.

Nee, als brok onbewogen sensualiteit heb je mij stevig bij mijn nekvel gevangen.

We hebben weinig gespreksstof, maar ik weet hoe je er van geniet om mij compleet uit mijn concentratie te halen door schalks tegen mij aan te schuren op eender welk moment van de dag.

Je bent klein en fijn, maar als we worstelen biedt je stevig weerstand, en als ik je vast pin, maak ik mezelf wijs dat ik evenveel macht over jou heb, als jij over mij, eventjes dan.

Ik hou van onze avondritueel. Sleuren met matrassen en kussens om één van onze twee koten tot geïmproviseerde tweepersoonskamer om te toveren. Mijn innerlijke chaos komt tot rust in de zee van rommel waar wij net tussenin lijken te drijven, op twee matrassen, ongelijk in hoogte. En zelfs al sukkel ik er gegarandeerd tegen de ochtend tussenin, toch lag ik nooit beter. Als jij al weg bent naar het ziekenhuis, is mijn hoofd nog lang ijl van je geur in de lakens.

Bovenal ben ik verknocht aan die eeuwige ongrijpbaarheid van je, in welk standje ik je ook neem, hoe vaak ik ook je borsten kneedt, of je tengere lichaam bijna vermaal tussen mijn armen.

Altijd lijk jij op het punt te staan om voor altijd aan mij te ontglippen.

Zodat elke keer seks met jou, voelt als de allereerste keer. Maximale spanning, je geur en smaak elke keer weer nieuw. Zoals een dooie een dag drinkt, die hij er onverwacht nog bij krijgt, zo drink ik jou.

Met gulzige voorzichtigheid, bang dat elke drogerende druppel de laatste kan zijn.                            

Ik vraag of je nu echt niet komt naar het bal. Ja, toegegeven, ik wil weer eens met je pronken. Ik wil andere vrouwen weer in mijn oren horen fluisteren: ‘waw, je lief is echt een mooi meisje.’

Ik wil terug genieten van je veroordelende onwennigheid, van je grote bedenkelijke ogen, ik weet hoe je het presidiumwereldje waar ik zo wellustig in meedraai, belachelijk vindt. Alles wat ik doe buiten ons bed, vind je eigenlijk maar zo zo.

Een van je mooiste complimenten tot nu toe, was toen je zei: ‘Dat presidiumlint is het enige wat er mis is aan jou.’

Jij gaat naar jouw kotfeestjes van chillmensen met hangmatten en stapels weed en ik ga naar mijn m’as tu vu feestjes in verduisterde zalen om mij groot te voelen in dat lint van me.

Wat mij altijd verbaasd, is hoe wij zo vaak op hetzelfde moment thuiskomen, zonder telecommunicatiemiddelen. Woorden doen het bij ons nu eenmaal bedroevend slecht.

Alleen ben ik te jong of te onervaren om dat als een zegen te zien en geen vloek.

Nu zoek ik naar zeldzame momenten waarop we eens woorden vinden, maar later zal ik mij alleen de momenten herinneren, waarin ik naar je keek en je helemaal opslokte.

Alsof de trage fijnproevermanier waarop ik je dagelijks uitkleedde, de manier waarop ik je slaapwel kuste of de intense duiken die ik nam in je ogen ooit voordeel konden halen bij een verbale toevoeging.

Als de tijd in cirkels gaat en we treffen elkaar ooit terug op een verre kruising voorbij dit aardse leven, zal het niet zijn voor een goed gesprek, maar om terug voor eventjes onsterfelijk jong te zijn in de versmolten geur van een zuiver naakte nacht.

14-12-2009 om 03:10 geschreven door Tederdraads  

Waarom andere vrouwen beffen?

Ben ik dan niet goed genoeg, vroeg ze vroeger met haar grote bezorgde Disney-ogen.

De uitleg was kinderlijk simpel.

Haar wil ik elke dag drinken, maar er zijn zo veel vrouwen op de wereld en ze smaken allemaal anders.

Als ze toekijkt, is 't al geen zonde meer.

Een vent die niet meer achter de vrouwen zit, is een gerobotiseerde werkslaaf, uitgeblust en zelfbeliegend.

De voortplantingslokroep van de cellen negeren is spuwen in ’t gezicht van ’t leven.

Verleiden verhoogt de creativiteit en van alle boeken zijn vrouwen het ’t meest waard om gelezen te worden.

Een goed boek roept de lezer terug, zoals een heet wijf een slappe lul telkens weer stijf wrijft in het sperma dat tussen haar borsten ligt. 

Ik geniet alleen van romans die mijn christelijk schuldgevoel perverteren en ik hou alleen van vrouwen die niks van hun waardigheid verliezen als je ze samen met een goeie maat op alle mogelijke manieren gepenetreerd hebt.

Een vrouw doorgrondt je pas echt, als ze glimmend opkrult terwijl de zoetzure ochtenddauw van haar hongerige poes onbeschaamd op je tong prikt.

14-12-2009 om 01:44 geschreven door Tederdraads  

 In dat opzicht (en helaas niet alleen in dat opzicht) heb ik een overeenkomst met Stalin, ik vertrouw geen nuchtere mensen.

Eergisteren was mijn regisseur zo ongeveer poepeloerezat en eigenlijk heb ik hem zo het liefst. Zijn ogen dreven over van de alcohol, maar over zijn lippen rolde de inspiratie en de bestellingen voor nieuwe toneelstukken.

Ik moet de spaak gelopen relatie met zijn dochter vertalen naar een toneelstuk. Da’s er 1.

Hij wil ook zo snel mogelijk aan de slag met een stuk over een wild rondschoppende angry young man, met Simon van Renterghem (zie foto) in de hoofdrol.

Die kerel heeft, naast een geweldige smaak in zo wat alles, een ver dragend, heldere stem, rechte schouders (zeldzaam in deze tijd, maar toch zo presenterend op een podium), de look van een kunstenaar en als hem die soms onbegrijpelijke bescheidenheid van zich zou afwerpen is 't een rasacteur.

Het belooft een stuk te worden doorspekt met sarcasme en het beste ingrediënt dat een toneelstuk kan hebben: ontmaskerende waarheid die gezellige illusies met een grijns verstikt.

De helaasheid der dingen, maar dan met ballen. Want het is alsof Verhulst eens aan Aalst geroken heeft en verder niks, voor hij zijn boekske schreef.

(de Simon is een notoire hater van Verhelst, en bij uitbreiding alles wat fake en hypocriet is)

Nu, zolang er geen rellen uitbreken tijdens voorstellingen van mijn aanslagen, zijn er groeimogelijkheden.

Heb mijn regie-assistente en communicatieverantwoordelijke, Nicole, duidelijk gemaakt dat ik mijn stukken niet meer laat castreren.

En dat ik als egocentrische solipsist mijne naam in koeien van letters op ’t script wil.

Voor de rest ben ik niet eens zo ne moeilijken.

Ik zit nog niet in die fase dat ik eisen stel aangaande de haarkleur van de groupies.

Naast ‘de jongen met de pijpenkrullen’ (dat stuk dat mij in het beste geval aandacht van de Mossad oplevert) wil ik in 2010 af komen met een toneelstuk over genderidentiteit en vaginoplastie, waarin de Hirja uit Indië een centrale rol spelen. Ik wil ’t ook over de huwelijkskansen van hoogopgeleide westerse vrouwen hebben.

Kunstvormen die niet af en toe een wee gevoel in de buik bezorgen zijn verdacht.

En om voor de hand liggende redenen, wil ik meer met Russen werken.

Al was ’t maar voor de haast kinderlijke, theatrale zuipsfeer die in de coulissen hangt.

Een zatte mens is puur, maar een zatte Rus, is nog veel puurder.

14-12-2009 om 01:09 geschreven door Tederdraads  

De summer of love is een goeie veertig jaar geleden en met de klimaatopwarming geeft het niet in welk seizoen je een re-enacment inlast.

Vrijdag en zaterdag gespeeld in twee toneelstukken van mezelf en dat lapt toch een kleine dosis adrenaline in de aderen. Was vergeten dat levenslust voelt als een brok cocaïne die smelt in je keel gecombineerd met het gevoel dat je hebt als een sensuele godin het groen van achter je oren wast en je opleidt in de vleselijke kunsten.

Ik snap iets van de erotische spanning die hangt tussen hoofdrolspelers. Wat mij betreft, had ik mijn tegenspeelster wel eens willen beffen. ’t Is van sterrenbeeld een leeuwin en van alle tekens zijn dat de vrouwen die het liefst een sessie cunnilingus geserveerd krijgen. Er is niks dat mij meer opwindt, dan vrouwelijke opwinding. Vrouwen zijn ’t mooist als zij nat zijn.

Mijn vriendin kan daar allemaal goed tegen, ze is tenslotte voor mij gevallen omdat ik zo’n zwart decadent kantje heb. Vroeger was haar leven zo strak geregeld dat ze wel wat ontsporing kon gebruiken. Dus geen wonder dat ze viel voor nen Posjljak, nen viezen tist, just geleik Boon.

Als een mens een beetje gekruid wil schrijven, moet hij/zij van veel proeven. It’s one big experiment. Probeer het niet thuis, als je er het juiste gestel niet voor hebt of te veel geeft om het oordeel van afkeuringslievende famiale rechters. Het vraagt redelijk wat eelt om te genieten van alledaagse chaos.

Nu, volgens mijn tegenspeelster kon ik haar ten vroegste beffen op woensdag. Ze had haar maandstonden en ze kent mij nog niet lang, dus ze dacht vast dat ik zou passen.

Nochtans, beffen tijdens maandstonden, geeft hoogstens een lichte ijzersmaak aan het geheel en misschien een rode snor, maar ach, ik wed dat Baudelaire daar de schoonheid van in zag.

Kurt Cobain was ook verlekkerd op menstruatiebloed en nogal gefascineerd door de hele interne vrouwelijkheid. Philip Roth schaamt zich ook niet om een scene te schrijven waarin een ouwe vent een straaltje rood sap weglikt van de dij van een lekker wijf van nog geen 25.

Schrijver zijn, is een ziekte. Een ziekte waarvan je niet wil genezen, tenminste als er redelijk wat succes komt bij kijken. Zonder succes, is een schrijver, maar een doffe zak, zonder licht in de ogen en nog volstrekt aseksueel ook. Een belediging voor het beetje leven dat er nog in zijn botten zit. Nee, een mens kan pas goed schrijven als hij mensen verslindt en het leven zo graag ziet dat hij het elke dag neukt. Mensen zijn graag in de buurt van levenslustige schrijvers, want niemand zal hen ooit met gretigere ogen indrinken of zo totaal aanvaarden zoals ze werkelijk zijn, als een echte schrijver. Ik verdraag alleen mensen die zich geheel naakt aan mij tonen, zodat ik alle zwarten plekken op hun ziel kan liefkozen.

Ik ben extreem en als er dan toch eens applaus te horen valt, is mijn seksuele honger weer van boulimische proporties. Sekshonger is vrij essentieel om de levenslust op peil te houden. Dus voor ’t eerst in een half jaar tijd, loop ik er niet bij als een suïcidale nepmartelaar die alleen niet verzuipt in de rivier hier verderop, uit meer dan latent aanwezige religieuze neigingen en de liefde voor een moeder die haar echtgenoot en schoonvader al aan zelfterminatie verloor.

Zelfmoord gaan we die schat van een vrouw niet aandoen. Mijn mama is echt een geweldig warme vrouw met een sappig gevoel voor humor die mij uitstekend opgevoed heeft en mij altijd behandeld heeft als een mens en niet als een baby. Zij heeft altijd met een volwassen vocabulaire met mij gebabbeld.

Eergisteren hoorde ik dat er in de tweede master van de richting geneeskunde aan de universiteit Gent, een koppel zit dat nu op zoek is naar een vrouw om een trio mee te beleven. Zij doen rondvraag naar geïnteresseerden. Langs deze weg zou ik hen graag zeggen dat dit de foute aanpak is.

Het is beter dat als predator aan te pakken en gewoon een kennis uit te nodigen, waarvan wel te vermoeden valt dat haar hormonen regelmatig een stevige boogy-woogie dansen en dat onschuldig kind dan op slinkse wijze vol alochol te kappen, bijvoorbeeld door middel van een spel vodkaRisk. Een beste vriend(in) in het bed lokken, is ook altijd mogelijk.

Een kusje en een aaitje op het juiste moment, breken het ijs and when the levee breaks, the kids are gonna taste each other’s fluids.

Er wordt om de verkeerde redenen te weinig gepoept in dit land.

13-12-2009 om 15:54 geschreven door Tederdraads  

“To make love to an English woman, only becomes interesting after she has cought a cold. The coughing makes that she will move a little.”

09-12-2009 om 17:41 geschreven door Tederdraads  

Mijn oma heeft het karakter van een heks, maar ik wil in contact blijven met de roots die mij resten, dus ga ik er regelmatig langs. Als ik zie wie mijn grootmoeder is, heb ik meer vrede met wat ik zelf uithaal.

Oma is vereenzaamd en oud. Ze is verslaafd aan waarzeggerij en kansspelen en ze voelt zich fundamenteel onveilig in deze samenleving. Verder is ze er stellig van overtuigd dat er ’s nachts onbekenden op haar deur komen bonzen.

Als ze niet luidop fantaseert over het grote lot winnen, haalt ze herinneringen op aan vroeger, aan de mannen die ze over de vloer kreeg en de gezinnen waarvoor ze gewerkt heeft. Het overgrote deel van haar beroepsleven is ze gezelschapsdame geweest.

Op het kleine salontafeltje naast haar luie zetel staat een foto van haar man zaliger, mijn grootvader. Over hem heeft ze het ook graag. ‘Een echte smeerlap, die liever zeverpraat verkocht dan dat hij werkte, maar toch zo’n knappe vent.’

Ik ken de verhalen allang op mijn duimpje en toch luister ik telkens weer naar de schaduw van een legende die mijn grootvader in de ogen van mijn grootmoeder is gebleven.

In ons dorp was hij een opvallende figuur. Met zijn lengte van 1m 92 kon werkelijk niemand om hem heen. Toen zijn jeugd al lang vervlogen was, stond hij nog steeds met een lengte van 1m 78. Zelfs met die ingekorte lengte bleef hij vele mensen angst inboezemen. Tenminste, áls hij dan eens stond, want meestal zat hij. De houten leunstoel in de voorkamer was zijn vaste stek.

Daar zat hij dan met een boek op zijn schoot. Elke dag weer een ander boek, want niks kon hem lang boeien. Het boek las hij zelden, wel kwijlde hij het onder. Die boeken vervingen de vrouwen waar hij vroeger op in slaap viel. Ik kan niet met zekerheid zeggen of hij hen ook onderkwijlde. Er zijn wel indicaties.

Steeds als mijn grootmoeder een korte woordenwisseling met hem gevoerd had, diende ze spuug uit haar gezicht te vegen. Voor haar was dat hoogstens een klein ongemak. Als vermeende soldatenhoer was ze heus wel erger gewend. Ik zeg vermeend, want bewezen is het nooit en zelf durf ik haar niet om uitsluitsel vragen.

 Al die dozen Duitse chocolade die ze in haar kelder heeft staan, kunnen echt onschuldige cadeautjes geweest zijn van sentimentele moffen. Zij kan het ook niet helpen dat elke Lanzer in haar een nichtje of klein zusje herkende. Geruchten zijn echter venijnige dingen. Zeker tot het eind van de jaren '60 stond mijn grootmoeder bekend als 'de matras van de Denderstrasse'.

Mijn grootvader die werd heel oud. Maar mijn grootmoeder die blijft tegen alle verwachtingen in, het streepje tussen haar geboortedatum en sterfdatum rekken.

Al rond haar tachtigste levensjaar zei de dokter dat ze een Keith gelapt had. Oud worden met zo'n destructieve levensstijl, dat kon alleen Keith Richards. Mijn grootmoeder lukt het echter moeiteloos. Tot haar zeventigste levensjaar maakte zij elke dag drie flessen wijn soldaat. Twee in de voormiddag en eentje 's avonds. Tussenin lag ze uitgeteld op de sofa. Helaas vertikt ze het om ooit de honderd te halen. Dat heeft ze gezworen.

Van getallen bestaande uit meer dan twee cijfers heeft ze een heilige schrik. Haar aanleg voor bijgelovigheid is ongezien. Vijf keer per week frequenteert ze een waarzegster. Vijf keer dus, en geen zes, want zelfs waarzegsters hebben sluitingsdagen.

Die waarzegster heeft ooit eens raadselachtig gezegd: "twee cijfers zijn honing, maar drie cijfers zijn lookworst." Mijn grootmoeder heeft een hartsgrondige afkeer van lookworst. De arme vrouw - haar pensioentje overtreft ternauwernood het BNP van Mozambique - weigert in te zien dat de volgevreten waarzegster weinig talent heeft voor profeteren. In profiteren is ze dan wel weer een hele kei.

Aanvankelijk ging ze informeren bij kennissen van mijn grootmoeder. Daardoor wist ze vaak wel iets aannemelijks voorspeld te krijgen. Maar uiteindelijk gaf ze dat op en nu zuigt ze maar wat uit haar duim, want mijn grootmoeder heeft niet zo gek veel vriendinnen.

Haar man was ooit rijk geweest. Helaas verbraste hij alles aan vrouwen en een half dozijn bastaardkinderen. Misschien waren er twee of drie echt van hem. Op dat vlak was hij een tikkeltje naïef. Vrouwen smeerden hem heel makkelijk het vaderschap van hun kroost aan. Het volstond om bij hem aan te bellen in gezelschap van een jengelend kind. Mijn grootvader had een beruchte hekel aan lawaai. Als je mijn hem confronteerde met een kind, zwichtte hij vrijwel meteen. Al was het maar om dat jengelen te laten ophouden.

We mogen hem echter ook niet onderschatten. Hij had toch wel zijn pragmatische kant. Als hij het vaderschap aanvaardde, kon hij daarna nog eens op de moeder van zijn nieuwbakken kind zitten. Mijn opa bracht zijn vrije tijd immers door met twee dingen: op een vrouw zitten en een vent door een deur rammen. Deze ongelukkig gekozen hobby's hadden het voordeel dat ze te combineren waren. Als je op andermans vrouw zit, is de kans groot dat je na verloop van tijd de rechtmatige echtgenoot voor je neus hebt. Die kan je dan door een deur rammen. Dat soort machogedrag levert dan weer een andere dame op. Continuïteit verzekerd.

Natuurlijk was vooral mijn grootmoeder slachtoffer van de levenswandel van mijn opa. Om haar verdriet op te vangen, had ze zo haar eigen initiatieven: onder een vent liggen en hijsen. Daar kun je ook mooie combinaties mee maken. Concrete langetermijngevolgen voor mij: de familiezaak ging failliet. Concrete gevolgen voor mijn grootouders: armoede troef.

Maar dat hinderde niet. Grootmoeder schakelde over op goedkopere merken, maar bleef hijsen. Met rampetampen kapten ze al evenmin. Wel was er een forse daling merkbaar in de kwaliteit van de te neuken vleeswaren. Gelukkig werd dit ruimschoots gecompenseerd door hun aftakelend gezichtsvermogen. Pas toen ze beiden de vijftig voorbij waren, werd hun seksleven iets minder bruisend.

Dat creëerde overigens een enorme leemte in de gespreksstof van ons dorp. Hele dagen zat mijn grootvader in die leunstoel. Tot hij er niet meer zat, maar in de garage lag met twee kogels door zijn hart. De gerechtsdokter zei dat dit zelden voorkwam en dat mijn grootvader hiermee een statement wilde maken. Daar heb ik mijn twijfels over. Ik heb mijn opa helemaal nooit een statement weten maken. Als je jonge katjes verdrinkt in een kokende chauffageketel, maak je dan een statement? Ik dacht het niet. Sommige mensen zijn gewoon rot. Hij was zijn leven kotsmoe en daarmee uit. Hij werd niet beweend en niemand weet waar hij begraven ligt.

Nu, tien jaar na zijn dood, drinkt grootmoeder zowel 's ochtends als 's avonds twee flessen wijn. Ze heeft nood aan meer evenwicht, zegt ze.

Al sinds de herfst van haar leven woont ze in een piepklein appartement, dat ruikt naar te sterk gezette koffie en de mufheid van een verzameling kitsch. Mijn grootmoeder verzamelt álles. De radio is steevast afgestemd op een zender die afgrijselijke metrumloze Vlaamse Schlagers afstuurt op bejaardenhuizen en appartementsblokken als deze. Ik denk dat de helft van onze bejaarden moedwillig doof worden.

Oma zit in gedachten nog steeds in de herenhuizen van vroegere werkgevers, huizen met wijnkelders, grote schilderijen in de gangen en bossen rondom.

‘Schoonmaken heb ik nooit graag gedaan, laat mij maar koken, dat doe ik graag en goed.’

Ik glimlach om haar een plezier te doen.

Ze zal wel meer gedaan hebben dan koken, maar daarover geen woord.

Voor de honderdduizendste keer vertelt ze me het verhaal van die ene Italiaanse werkgeefster die op een dag al haar juwelen aantrok, haar duurste kleren uitzocht en zo naar het station trok om zelfmoord te plegen. Ze wilde sterven voor ze oud en lelijk werd.

De trein raakte haar en ze was op slag dood. Vreemd genoeg had haar lijk enkel een blauw oog en was ze verder intact gebleven.

‘Die young, stay pretty’, mijmert oma.

Interessante levensfilosofie, maar mijn grootmoeder heeft geen gevoel voor timing.

08-12-2009 om 15:12 geschreven door Tederdraads  

07-12-2009 om 12:34 geschreven door Tederdraads  

07-12-2009 om 12:30 geschreven door Tederdraads  

06-12-2009 om 13:21 geschreven door Tederdraads