16-12-2009 om 12:45 geschreven door Tederdraads  

 Tijdens het verbeteren zie ik soms kladbladen passeren waarop dat typische anarchiesymbool staat getekend.

Zelf associeer ik dat symbool niet met anarchie, maar met tamme leerlingen die nul de botten weten over gelijk wat. Als ze die dingen op hun kladbladen kladden kun je er als leerkracht van uitgaan dat die leerlingen tot het meest makke, slachtrijpe deel van de klas horen.

Ze zijn niet anarchistisch, ze zijn niet opstandig, ze rebelleren in de verste verte nog niet. En dat is spijtig, want ik wil wel eens echte anarchisten in mijn klas hebben. Die gelijk een anti-schoolse Sturmzug de hele orde omkegelen. Die mij buiten dragen en vriendelijk en beleefd zeggen: wij hebben u niet nodig om iets te maken van ons leven. Als we een vraag hebben, roepen we u wel.

Zo veel macht gaat er helaas niet uit van die ventjes die met dat anarchiesymbooltje dwepen. Ze zitten daar maar, zo verveeld als de Koninklijke familie bij een klassiek concert. Dat ze daar tegen hun goesting zitten, is duidelijk genoeg. En dat snap ik. Ik zat ook tegen mijn goesting op school. Maar dat ze al die shit die ze haten, zo slap ondergaan.

Da’s intreurig.

16-12-2009 om 12:08 geschreven door Tederdraads  

Waarom mijn Winnie fishsticks opeens beter smaakten

Beeld van de schrijvende leerkracht (alleen als schoenverkoper kan je lager vallen):

met ‘hot stuff’ van The Pussycat dolls op repeat, zit ik aan mijn antieke laptop. Ik heb mijn dikke Intal-trui aan, want da’s de enige pull die mij in de huidige kamertemperaturen warm kan houden.

Ja, ik weiger dit jaar te verwarmen, ik heb mijn hoop gesteld op een vette terugbetaling van de elektriciteitsmaatschappij om tenminste te kunnen eten in de lente. Sinds kort zie ik ook af en toe muizen snel voorbij schieten. Blijven doen ze nooit, want op onze vloer valt niks te ratten. Ze komen hier soms wel eens kotsen als ze bij de buren hun kas te vol gevreten hebben, maar verder beschouwen ze ons al niemandsland.

Ik zit er soms wel eens achter met mijn rijzweep om ze eventueel te drogen te hangen in de tocht. Onze ramen sluiten niet zo goed, maar dat kunnen we ombuigen tot een voordeel.

Het wordt hier triestiger om triestiger, ik begin al te schrijven gelijk mijn vader zaliger. Die had het meestal ook alleen over zwarte armoede en de zelfmoordpogingen van mijn moeder. Die sprong regelmatig van de drempel (drie treden), maar sloeg dan hoogstens eens een enkel of twee om.

Mijn winniefishsticks smaakten vandaag ook voorbij het krokante korstje naar iets voedselachtig. Dat kwam omdat ik net een mail had gekregen van zone 09, die mij in navolging van Spank Thru magazine willen interviewen aangaande de dolle activiteiten van Artistiek Nest.

De vibes zitten nog altijd goed, en voor ’t eerst sinds lang, is schrijven terug een plezierige bezigheid en niet iets dat enkele pippo’s beter af gaat omdat ze er toevallig intellectueler uitzien dan ikke hier.

’t Was dus een vereniging oprichten of mij zo’n zwarte bril aanschaffen met dikke monturen en liegen dat ik een germanist van opleiding was. Of toch minstens verzorgd algemeen nederlands beginnen praten en de juiste feestjes afschuimen.

Maar goed, wat ik met deze blogpost in de eerste plaats wil bereiken is een klein beetje eten.

Bij deze de volgende oproep:

I will write short stories for food. Zeg maar hoe lang het moet zijn. Wil je er zelf in voor komen? Krijg ik dan een stuk sjokolatj?

Als ’t van cote d’or is en geen nootjes bevat, wil ik zelfs tot vier pagina’s schrijven, maar dan mag er nog niet van geknabbeld zijn.

Voor een omelet (minstens 3 eieren, mét peper en zout) wil ik het ook wel doen.

Voor de prijs van 25 000 euro stel ik ook mijn mangina ter beschikking, maar laat mij tijdens de daad dan ook snel een kortverhaal schrijven, dan heb ik toch het gevoel dat je ’t ook voor mijn pen doet.

Hopelijk kan ‘k zone 09 overtuigen om mij te interviewen in een restaurant, zodat ik en passant toch iets te stekken krijg.

15-12-2009 om 23:37 geschreven door Tederdraads  

1u52

Waar staat de u voor?

U moest al lang klaar zijn met het verbeteren van de examens, mijnheer Peynsaert!

Omstreeks 22u30 had ik –dankzij lieftallige Perzische hulp- nog één stapel te gaan.

Om even te verpozen zocht ik wat info op over Roald Dahl. Een mens heeft voorbeelden nodig.

Ik kon zijn versies van oude sprookjes namelijk wel smaken. En de man was mij al eens aangeraden door een veellezer.

Die sprookjes zitten in het examen. De leerlingen moeten ze vergelijken met de versie, die iedereen kent.

Nochtans beweren de leerlingen dat niet iedereen die kent.

Een leerkracht en treingezel van me, gaf laatst de leerlingen gelijk.

En mij, die goedkoop wilde scoren (probeer ik vaak, maar je moet er het juiste gezelschap voor uitkiezen en ik was die dag niet goed wakker) , door ff te wijzen op de symptomen van het vaardighedengerichte onderwijsvirus, nou ja, mij gaf die welbespraakte jongeman, ongelijk.

Dus bij wijze van soortement conclusie: de leerlingen hebben het recht om niet alle sprookjes op hun klein duimpje te kennen.

Nu, omstreeks 23u trok ik mijn zevengatenlaarzen aan (van de paycheck van een leerkracht moet je niet elk decennium nieuw schoeisel gaan kopen, zelfs niet in de solden, zelfs niet in de solden in de goedkoopste sweatshop van Bangkok) om een ommetje te doen.

Zoals in andere verhalen van mij, marcheerde ik, compleet elegantloos, maar dus wel snel, zoals ik gewend ben, naar het citadelpark.

Ik stootte daar niet op de sympathieke mannenverkrachtser, met wie ik een knipperlichtvriendschap onderhoud, maar op niemand minder dan Herman Brusselmans zelve.

Hij zat op een bankje en zo van de achterkant bekeken, dacht ik dat ik mezelf zag zitten.

Als narcist zou ik heus niet geschrokken zijn van zo’n fata morgana.

Maar, nee, ’t was Brusselmans, de oude schrijver, en niet ik, de nieuwe schrijver.

Dat was te merken aan:

A)    de man op het bankje rookte

B)     droeg een leren jekker (sinds ik van moetens les geef, draag ik geen leren jas meer, maar zo’n mantalachtig ding dat mij enige sérieux dient te geven)

C)    de man had een keffer bij, en ik weet van mezelf dat ik niet tuk ben op honden, dus het moest wel iemand anders zijn dan ikzelf

D)    de man sprak luidop tegen zichzelf, en dat doe ik zelf nooit, onder andere omdat ik dat één van de toppunten van zieligheid vind, maar ook omdat geen van beide van mijn ouders dat ooit deden en monkey not see, monkey not do, geldt evenzeer als monkey see monkey do, natuurlijk

Dit is de tweede keer dat ik hier in Gent op Brusselmans bots. De eerste keer dat ik hem in levende lijve zag, zat hij ook al op een bankje. Maar toen was ik nog te jaloers op die zak om er een woord tegen te zeggen.

Tegenwoordig ben ik zo jaloers op Dimitri Verhulst, dat al mijn nijd tegenover andere schrijvers zo ongeveer tot niets herleid is.

Het helpt ook dat ik tegen andere schrijvers over het geweldige succes van Verhulst kan beginnen, omdat hen dat toch altijd kwetst.

Ja, als ik zelf iets niet krijg, gun ik het een ander ook niet.

De tweede keer dat ik Brusselmans ontmoette (toen ik op hem nog jaloers was, heette ik hem Brosselmans), gisteren dus, heb ik er wel mee gesproken.

Met als gevolg dat ik nu weet dat Brusselmans dan wel elke maand in H*MO verkondigt dat hij al jaren geen alcohol meer aanraakt, maar dat hij dus de ene tas koffie na de andere achterover kapt. Aangelengd met ouwe klare weliswaar.

Hij gaf mij enkele schrijftips die ik kan samen vatten als:

begin met één boek te schrijven en schrijf het daarna nog eens vijftig keer. Maar varieer wel de titel, anders gaat het opvallen. O, en geniet nooit en public van je succes, mensen gunnen je wel succes, je mag er alleen geen fuck aan beleven. Je moet er natuurlijk niet in overdrijven, je mag wel al die kantoorslaven dankbaar zijn, omdat zij elke dag gaan travakken en met de opbrengst van dat hondenleven zo af en toe een boek van je kopen. Dat ze het lezen, hoeft niet zo nodig.

Ja, ’t was een gezellige babbel met Herman. Toen hij compleet neut was, heeft hij zelfs de examens van mijn kleinste klas verbetert. Over die vijf exemplaren heeft hij 2,5 uur gedaan.

En toen wist ik weer wat elke grote schrijver/muzikant drijft:

Het compleet kierrewiete, dolpanische spookbeeld van ooit te moeten werken.

15-12-2009 om 02:41 geschreven door Tederdraads  

 ‘Jij doet nooit eens iets gek.’

Ik kijk maar half beteuterd, want ik kijk er naar uit om in dit dure kostuum de nacht in te duiken. Tel daar dat presidiumlintje bij op. Is er nog plek op Mars voor de gekristalliseerde stortvloed van mijn ontspoten ego?

‘Doe nu toch gewoon die handdoek om. Kom hier, ik maak er wel een tulband van.’

Non-conformistisch, bloedmooi en toch totally punk, jij bent het compacte moordwijf van 1m65, misschien wel geboren in mijn dromen. Je chargeert al weer mijn richting uit. Ik grijp je vast bij je zandlopermiddel en ontwapen je. De handdoek dwarrelt open op de vloer. Handdoeken zijn zo symbolisch geladen, sinds ik jou ken.

‘Weet je wat mijn moeder laatst zei?’

Even je parfum opsnuiven. Unieke feromonenbom die mijn ballen energiek doet headbangen. Die eeuwige lieskramp als jij in de buurt bent.

‘Zeg, die handdoeken in de vuile was. Waarom geven jullie die zo snel mee? Wij gebruiken die nog eens, hoor.’

Je proest het uit. Victory. Als ik je evenveel orgasmen kon bezorgen als lachbuien, zouden we misschien een toekomst hebben.

Samen dan.

Apart vast nog wel. Nou ja, get over it, zeg ik tegen mezelf.

Je bent mooi als je lacht, zoals nu met het beeld van mijn ouders die onze lichaamssappen onbewust over zich uitsmeren, maar je bent nog mooier als je verstijft van genot, glanst en je lekkere lijf extase ademt. Vooral als je mijn ego streelt door te zeggen dat je iets keiheet vindt en als de lakens drijfnat worden van je driehoekige juweel.

Wat ik verder zo fantastisch vind, is dat ik door je kleren heen kan ruiken of je geil bent.

Ik zwelg je elke dag zonder kans op indigestie. Zelfs je taalgebruik snijdt heerlijk kietelend door mij heen. De letter A is sinds ik je ken, helemaal mijn favoriet, no contest, die Antwerpse A.

Heerlijk ook om door jou gewekt te worden, midden in de nacht, als je na elk feestje, zonder kloppen bij mij in bed duikt en ik bij jou. Hoe wij elkaar wakker kussen.

Voor het eerst heb ik een leven en hoef ik geen films te bestuderen om te weten hoe het voelt om voluit jong te zijn.

 Ik kan geweldig lang naar je kijken, ook als je een streng gezicht opzet. Ja, je expressie kan soms bijna steriel zijn, natuurlijk logisch, als we weten op welke afdelingen je stage loopt.

Nee, als brok onbewogen sensualiteit heb je mij stevig bij mijn nekvel gevangen.

We hebben weinig gespreksstof, maar ik weet hoe je er van geniet om mij compleet uit mijn concentratie te halen door schalks tegen mij aan te schuren op eender welk moment van de dag.

Je bent klein en fijn, maar als we worstelen biedt je stevig weerstand, en als ik je vast pin, maak ik mezelf wijs dat ik evenveel macht over jou heb, als jij over mij, eventjes dan.

Ik hou van onze avondritueel. Sleuren met matrassen en kussens om één van onze twee koten tot geïmproviseerde tweepersoonskamer om te toveren. Mijn innerlijke chaos komt tot rust in de zee van rommel waar wij net tussenin lijken te drijven, op twee matrassen, ongelijk in hoogte. En zelfs al sukkel ik er gegarandeerd tegen de ochtend tussenin, toch lag ik nooit beter. Als jij al weg bent naar het ziekenhuis, is mijn hoofd nog lang ijl van je geur in de lakens.

Bovenal ben ik verknocht aan die eeuwige ongrijpbaarheid van je, in welk standje ik je ook neem, hoe vaak ik ook je borsten kneedt, of je tengere lichaam bijna vermaal tussen mijn armen.

Altijd lijk jij op het punt te staan om voor altijd aan mij te ontglippen.

Zodat elke keer seks met jou, voelt als de allereerste keer. Maximale spanning, je geur en smaak elke keer weer nieuw. Zoals een dooie een dag drinkt, die hij er onverwacht nog bij krijgt, zo drink ik jou.

Met gulzige voorzichtigheid, bang dat elke drogerende druppel de laatste kan zijn.                            

Ik vraag of je nu echt niet komt naar het bal. Ja, toegegeven, ik wil weer eens met je pronken. Ik wil andere vrouwen weer in mijn oren horen fluisteren: ‘waw, je lief is echt een mooi meisje.’

Ik wil terug genieten van je veroordelende onwennigheid, van je grote bedenkelijke ogen, ik weet hoe je het presidiumwereldje waar ik zo wellustig in meedraai, belachelijk vindt. Alles wat ik doe buiten ons bed, vind je eigenlijk maar zo zo.

Een van je mooiste complimenten tot nu toe, was toen je zei: ‘Dat presidiumlint is het enige wat er mis is aan jou.’

Jij gaat naar jouw kotfeestjes van chillmensen met hangmatten en stapels weed en ik ga naar mijn m’as tu vu feestjes in verduisterde zalen om mij groot te voelen in dat lint van me.

Wat mij altijd verbaasd, is hoe wij zo vaak op hetzelfde moment thuiskomen, zonder telecommunicatiemiddelen. Woorden doen het bij ons nu eenmaal bedroevend slecht.

Alleen ben ik te jong of te onervaren om dat als een zegen te zien en geen vloek.

Nu zoek ik naar zeldzame momenten waarop we eens woorden vinden, maar later zal ik mij alleen de momenten herinneren, waarin ik naar je keek en je helemaal opslokte.

Alsof de trage fijnproevermanier waarop ik je dagelijks uitkleedde, de manier waarop ik je slaapwel kuste of de intense duiken die ik nam in je ogen ooit voordeel konden halen bij een verbale toevoeging.

Als de tijd in cirkels gaat en we treffen elkaar ooit terug op een verre kruising voorbij dit aardse leven, zal het niet zijn voor een goed gesprek, maar om terug voor eventjes onsterfelijk jong te zijn in de versmolten geur van een zuiver naakte nacht.

14-12-2009 om 03:10 geschreven door Tederdraads  

Waarom andere vrouwen beffen?

Ben ik dan niet goed genoeg, vroeg ze vroeger met haar grote bezorgde Disney-ogen.

De uitleg was kinderlijk simpel.

Haar wil ik elke dag drinken, maar er zijn zo veel vrouwen op de wereld en ze smaken allemaal anders.

Als ze toekijkt, is 't al geen zonde meer.

Een vent die niet meer achter de vrouwen zit, is een gerobotiseerde werkslaaf, uitgeblust en zelfbeliegend.

De voortplantingslokroep van de cellen negeren is spuwen in ’t gezicht van ’t leven.

Verleiden verhoogt de creativiteit en van alle boeken zijn vrouwen het ’t meest waard om gelezen te worden.

Een goed boek roept de lezer terug, zoals een heet wijf een slappe lul telkens weer stijf wrijft in het sperma dat tussen haar borsten ligt. 

Ik geniet alleen van romans die mijn christelijk schuldgevoel perverteren en ik hou alleen van vrouwen die niks van hun waardigheid verliezen als je ze samen met een goeie maat op alle mogelijke manieren gepenetreerd hebt.

Een vrouw doorgrondt je pas echt, als ze glimmend opkrult terwijl de zoetzure ochtenddauw van haar hongerige poes onbeschaamd op je tong prikt.

14-12-2009 om 01:44 geschreven door Tederdraads  

 In dat opzicht (en helaas niet alleen in dat opzicht) heb ik een overeenkomst met Stalin, ik vertrouw geen nuchtere mensen.

Eergisteren was mijn regisseur zo ongeveer poepeloerezat en eigenlijk heb ik hem zo het liefst. Zijn ogen dreven over van de alcohol, maar over zijn lippen rolde de inspiratie en de bestellingen voor nieuwe toneelstukken.

Ik moet de spaak gelopen relatie met zijn dochter vertalen naar een toneelstuk. Da’s er 1.

Hij wil ook zo snel mogelijk aan de slag met een stuk over een wild rondschoppende angry young man, met Simon van Renterghem (zie foto) in de hoofdrol.

Die kerel heeft, naast een geweldige smaak in zo wat alles, een ver dragend, heldere stem, rechte schouders (zeldzaam in deze tijd, maar toch zo presenterend op een podium), de look van een kunstenaar en als hem die soms onbegrijpelijke bescheidenheid van zich zou afwerpen is 't een rasacteur.

Het belooft een stuk te worden doorspekt met sarcasme en het beste ingrediënt dat een toneelstuk kan hebben: ontmaskerende waarheid die gezellige illusies met een grijns verstikt.

De helaasheid der dingen, maar dan met ballen. Want het is alsof Verhulst eens aan Aalst geroken heeft en verder niks, voor hij zijn boekske schreef.

(de Simon is een notoire hater van Verhelst, en bij uitbreiding alles wat fake en hypocriet is)

Nu, zolang er geen rellen uitbreken tijdens voorstellingen van mijn aanslagen, zijn er groeimogelijkheden.

Heb mijn regie-assistente en communicatieverantwoordelijke, Nicole, duidelijk gemaakt dat ik mijn stukken niet meer laat castreren.

En dat ik als egocentrische solipsist mijne naam in koeien van letters op ’t script wil.

Voor de rest ben ik niet eens zo ne moeilijken.

Ik zit nog niet in die fase dat ik eisen stel aangaande de haarkleur van de groupies.

Naast ‘de jongen met de pijpenkrullen’ (dat stuk dat mij in het beste geval aandacht van de Mossad oplevert) wil ik in 2010 af komen met een toneelstuk over genderidentiteit en vaginoplastie, waarin de Hirja uit Indië een centrale rol spelen. Ik wil ’t ook over de huwelijkskansen van hoogopgeleide westerse vrouwen hebben.

Kunstvormen die niet af en toe een wee gevoel in de buik bezorgen zijn verdacht.

En om voor de hand liggende redenen, wil ik meer met Russen werken.

Al was ’t maar voor de haast kinderlijke, theatrale zuipsfeer die in de coulissen hangt.

Een zatte mens is puur, maar een zatte Rus, is nog veel puurder.

14-12-2009 om 01:09 geschreven door Tederdraads  

De summer of love is een goeie veertig jaar geleden en met de klimaatopwarming geeft het niet in welk seizoen je een re-enacment inlast.

Vrijdag en zaterdag gespeeld in twee toneelstukken van mezelf en dat lapt toch een kleine dosis adrenaline in de aderen. Was vergeten dat levenslust voelt als een brok cocaïne die smelt in je keel gecombineerd met het gevoel dat je hebt als een sensuele godin het groen van achter je oren wast en je opleidt in de vleselijke kunsten.

Ik snap iets van de erotische spanning die hangt tussen hoofdrolspelers. Wat mij betreft, had ik mijn tegenspeelster wel eens willen beffen. ’t Is van sterrenbeeld een leeuwin en van alle tekens zijn dat de vrouwen die het liefst een sessie cunnilingus geserveerd krijgen. Er is niks dat mij meer opwindt, dan vrouwelijke opwinding. Vrouwen zijn ’t mooist als zij nat zijn.

Mijn vriendin kan daar allemaal goed tegen, ze is tenslotte voor mij gevallen omdat ik zo’n zwart decadent kantje heb. Vroeger was haar leven zo strak geregeld dat ze wel wat ontsporing kon gebruiken. Dus geen wonder dat ze viel voor nen Posjljak, nen viezen tist, just geleik Boon.

Als een mens een beetje gekruid wil schrijven, moet hij/zij van veel proeven. It’s one big experiment. Probeer het niet thuis, als je er het juiste gestel niet voor hebt of te veel geeft om het oordeel van afkeuringslievende famiale rechters. Het vraagt redelijk wat eelt om te genieten van alledaagse chaos.

Nu, volgens mijn tegenspeelster kon ik haar ten vroegste beffen op woensdag. Ze had haar maandstonden en ze kent mij nog niet lang, dus ze dacht vast dat ik zou passen.

Nochtans, beffen tijdens maandstonden, geeft hoogstens een lichte ijzersmaak aan het geheel en misschien een rode snor, maar ach, ik wed dat Baudelaire daar de schoonheid van in zag.

Kurt Cobain was ook verlekkerd op menstruatiebloed en nogal gefascineerd door de hele interne vrouwelijkheid. Philip Roth schaamt zich ook niet om een scene te schrijven waarin een ouwe vent een straaltje rood sap weglikt van de dij van een lekker wijf van nog geen 25.

Schrijver zijn, is een ziekte. Een ziekte waarvan je niet wil genezen, tenminste als er redelijk wat succes komt bij kijken. Zonder succes, is een schrijver, maar een doffe zak, zonder licht in de ogen en nog volstrekt aseksueel ook. Een belediging voor het beetje leven dat er nog in zijn botten zit. Nee, een mens kan pas goed schrijven als hij mensen verslindt en het leven zo graag ziet dat hij het elke dag neukt. Mensen zijn graag in de buurt van levenslustige schrijvers, want niemand zal hen ooit met gretigere ogen indrinken of zo totaal aanvaarden zoals ze werkelijk zijn, als een echte schrijver. Ik verdraag alleen mensen die zich geheel naakt aan mij tonen, zodat ik alle zwarten plekken op hun ziel kan liefkozen.

Ik ben extreem en als er dan toch eens applaus te horen valt, is mijn seksuele honger weer van boulimische proporties. Sekshonger is vrij essentieel om de levenslust op peil te houden. Dus voor ’t eerst in een half jaar tijd, loop ik er niet bij als een suïcidale nepmartelaar die alleen niet verzuipt in de rivier hier verderop, uit meer dan latent aanwezige religieuze neigingen en de liefde voor een moeder die haar echtgenoot en schoonvader al aan zelfterminatie verloor.

Zelfmoord gaan we die schat van een vrouw niet aandoen. Mijn mama is echt een geweldig warme vrouw met een sappig gevoel voor humor die mij uitstekend opgevoed heeft en mij altijd behandeld heeft als een mens en niet als een baby. Zij heeft altijd met een volwassen vocabulaire met mij gebabbeld.

Eergisteren hoorde ik dat er in de tweede master van de richting geneeskunde aan de universiteit Gent, een koppel zit dat nu op zoek is naar een vrouw om een trio mee te beleven. Zij doen rondvraag naar geïnteresseerden. Langs deze weg zou ik hen graag zeggen dat dit de foute aanpak is.

Het is beter dat als predator aan te pakken en gewoon een kennis uit te nodigen, waarvan wel te vermoeden valt dat haar hormonen regelmatig een stevige boogy-woogie dansen en dat onschuldig kind dan op slinkse wijze vol alochol te kappen, bijvoorbeeld door middel van een spel vodkaRisk. Een beste vriend(in) in het bed lokken, is ook altijd mogelijk.

Een kusje en een aaitje op het juiste moment, breken het ijs and when the levee breaks, the kids are gonna taste each other’s fluids.

Er wordt om de verkeerde redenen te weinig gepoept in dit land.

13-12-2009 om 15:54 geschreven door Tederdraads  

“To make love to an English woman, only becomes interesting after she has cought a cold. The coughing makes that she will move a little.”

09-12-2009 om 17:41 geschreven door Tederdraads  

Mijn oma heeft het karakter van een heks, maar ik wil in contact blijven met de roots die mij resten, dus ga ik er regelmatig langs. Als ik zie wie mijn grootmoeder is, heb ik meer vrede met wat ik zelf uithaal.

Oma is vereenzaamd en oud. Ze is verslaafd aan waarzeggerij en kansspelen en ze voelt zich fundamenteel onveilig in deze samenleving. Verder is ze er stellig van overtuigd dat er ’s nachts onbekenden op haar deur komen bonzen.

Als ze niet luidop fantaseert over het grote lot winnen, haalt ze herinneringen op aan vroeger, aan de mannen die ze over de vloer kreeg en de gezinnen waarvoor ze gewerkt heeft. Het overgrote deel van haar beroepsleven is ze gezelschapsdame geweest.

Op het kleine salontafeltje naast haar luie zetel staat een foto van haar man zaliger, mijn grootvader. Over hem heeft ze het ook graag. ‘Een echte smeerlap, die liever zeverpraat verkocht dan dat hij werkte, maar toch zo’n knappe vent.’

Ik ken de verhalen allang op mijn duimpje en toch luister ik telkens weer naar de schaduw van een legende die mijn grootvader in de ogen van mijn grootmoeder is gebleven.

In ons dorp was hij een opvallende figuur. Met zijn lengte van 1m 92 kon werkelijk niemand om hem heen. Toen zijn jeugd al lang vervlogen was, stond hij nog steeds met een lengte van 1m 78. Zelfs met die ingekorte lengte bleef hij vele mensen angst inboezemen. Tenminste, áls hij dan eens stond, want meestal zat hij. De houten leunstoel in de voorkamer was zijn vaste stek.

Daar zat hij dan met een boek op zijn schoot. Elke dag weer een ander boek, want niks kon hem lang boeien. Het boek las hij zelden, wel kwijlde hij het onder. Die boeken vervingen de vrouwen waar hij vroeger op in slaap viel. Ik kan niet met zekerheid zeggen of hij hen ook onderkwijlde. Er zijn wel indicaties.

Steeds als mijn grootmoeder een korte woordenwisseling met hem gevoerd had, diende ze spuug uit haar gezicht te vegen. Voor haar was dat hoogstens een klein ongemak. Als vermeende soldatenhoer was ze heus wel erger gewend. Ik zeg vermeend, want bewezen is het nooit en zelf durf ik haar niet om uitsluitsel vragen.

 Al die dozen Duitse chocolade die ze in haar kelder heeft staan, kunnen echt onschuldige cadeautjes geweest zijn van sentimentele moffen. Zij kan het ook niet helpen dat elke Lanzer in haar een nichtje of klein zusje herkende. Geruchten zijn echter venijnige dingen. Zeker tot het eind van de jaren '60 stond mijn grootmoeder bekend als 'de matras van de Denderstrasse'.

Mijn grootvader die werd heel oud. Maar mijn grootmoeder die blijft tegen alle verwachtingen in, het streepje tussen haar geboortedatum en sterfdatum rekken.

Al rond haar tachtigste levensjaar zei de dokter dat ze een Keith gelapt had. Oud worden met zo'n destructieve levensstijl, dat kon alleen Keith Richards. Mijn grootmoeder lukt het echter moeiteloos. Tot haar zeventigste levensjaar maakte zij elke dag drie flessen wijn soldaat. Twee in de voormiddag en eentje 's avonds. Tussenin lag ze uitgeteld op de sofa. Helaas vertikt ze het om ooit de honderd te halen. Dat heeft ze gezworen.

Van getallen bestaande uit meer dan twee cijfers heeft ze een heilige schrik. Haar aanleg voor bijgelovigheid is ongezien. Vijf keer per week frequenteert ze een waarzegster. Vijf keer dus, en geen zes, want zelfs waarzegsters hebben sluitingsdagen.

Die waarzegster heeft ooit eens raadselachtig gezegd: "twee cijfers zijn honing, maar drie cijfers zijn lookworst." Mijn grootmoeder heeft een hartsgrondige afkeer van lookworst. De arme vrouw - haar pensioentje overtreft ternauwernood het BNP van Mozambique - weigert in te zien dat de volgevreten waarzegster weinig talent heeft voor profeteren. In profiteren is ze dan wel weer een hele kei.

Aanvankelijk ging ze informeren bij kennissen van mijn grootmoeder. Daardoor wist ze vaak wel iets aannemelijks voorspeld te krijgen. Maar uiteindelijk gaf ze dat op en nu zuigt ze maar wat uit haar duim, want mijn grootmoeder heeft niet zo gek veel vriendinnen.

Haar man was ooit rijk geweest. Helaas verbraste hij alles aan vrouwen en een half dozijn bastaardkinderen. Misschien waren er twee of drie echt van hem. Op dat vlak was hij een tikkeltje naïef. Vrouwen smeerden hem heel makkelijk het vaderschap van hun kroost aan. Het volstond om bij hem aan te bellen in gezelschap van een jengelend kind. Mijn grootvader had een beruchte hekel aan lawaai. Als je mijn hem confronteerde met een kind, zwichtte hij vrijwel meteen. Al was het maar om dat jengelen te laten ophouden.

We mogen hem echter ook niet onderschatten. Hij had toch wel zijn pragmatische kant. Als hij het vaderschap aanvaardde, kon hij daarna nog eens op de moeder van zijn nieuwbakken kind zitten. Mijn opa bracht zijn vrije tijd immers door met twee dingen: op een vrouw zitten en een vent door een deur rammen. Deze ongelukkig gekozen hobby's hadden het voordeel dat ze te combineren waren. Als je op andermans vrouw zit, is de kans groot dat je na verloop van tijd de rechtmatige echtgenoot voor je neus hebt. Die kan je dan door een deur rammen. Dat soort machogedrag levert dan weer een andere dame op. Continuïteit verzekerd.

Natuurlijk was vooral mijn grootmoeder slachtoffer van de levenswandel van mijn opa. Om haar verdriet op te vangen, had ze zo haar eigen initiatieven: onder een vent liggen en hijsen. Daar kun je ook mooie combinaties mee maken. Concrete langetermijngevolgen voor mij: de familiezaak ging failliet. Concrete gevolgen voor mijn grootouders: armoede troef.

Maar dat hinderde niet. Grootmoeder schakelde over op goedkopere merken, maar bleef hijsen. Met rampetampen kapten ze al evenmin. Wel was er een forse daling merkbaar in de kwaliteit van de te neuken vleeswaren. Gelukkig werd dit ruimschoots gecompenseerd door hun aftakelend gezichtsvermogen. Pas toen ze beiden de vijftig voorbij waren, werd hun seksleven iets minder bruisend.

Dat creëerde overigens een enorme leemte in de gespreksstof van ons dorp. Hele dagen zat mijn grootvader in die leunstoel. Tot hij er niet meer zat, maar in de garage lag met twee kogels door zijn hart. De gerechtsdokter zei dat dit zelden voorkwam en dat mijn grootvader hiermee een statement wilde maken. Daar heb ik mijn twijfels over. Ik heb mijn opa helemaal nooit een statement weten maken. Als je jonge katjes verdrinkt in een kokende chauffageketel, maak je dan een statement? Ik dacht het niet. Sommige mensen zijn gewoon rot. Hij was zijn leven kotsmoe en daarmee uit. Hij werd niet beweend en niemand weet waar hij begraven ligt.

Nu, tien jaar na zijn dood, drinkt grootmoeder zowel 's ochtends als 's avonds twee flessen wijn. Ze heeft nood aan meer evenwicht, zegt ze.

Al sinds de herfst van haar leven woont ze in een piepklein appartement, dat ruikt naar te sterk gezette koffie en de mufheid van een verzameling kitsch. Mijn grootmoeder verzamelt álles. De radio is steevast afgestemd op een zender die afgrijselijke metrumloze Vlaamse Schlagers afstuurt op bejaardenhuizen en appartementsblokken als deze. Ik denk dat de helft van onze bejaarden moedwillig doof worden.

Oma zit in gedachten nog steeds in de herenhuizen van vroegere werkgevers, huizen met wijnkelders, grote schilderijen in de gangen en bossen rondom.

‘Schoonmaken heb ik nooit graag gedaan, laat mij maar koken, dat doe ik graag en goed.’

Ik glimlach om haar een plezier te doen.

Ze zal wel meer gedaan hebben dan koken, maar daarover geen woord.

Voor de honderdduizendste keer vertelt ze me het verhaal van die ene Italiaanse werkgeefster die op een dag al haar juwelen aantrok, haar duurste kleren uitzocht en zo naar het station trok om zelfmoord te plegen. Ze wilde sterven voor ze oud en lelijk werd.

De trein raakte haar en ze was op slag dood. Vreemd genoeg had haar lijk enkel een blauw oog en was ze verder intact gebleven.

‘Die young, stay pretty’, mijmert oma.

Interessante levensfilosofie, maar mijn grootmoeder heeft geen gevoel voor timing.

08-12-2009 om 15:12 geschreven door Tederdraads  

07-12-2009 om 12:34 geschreven door Tederdraads  

07-12-2009 om 12:30 geschreven door Tederdraads  

06-12-2009 om 13:21 geschreven door Tederdraads  

Dag 5 (16 juli)

De wraak van Gregorij. Onze gast begint de ochtend van dag vijf met de boel op zijn kamertje kort en klein te slaan. Vervolgens eist hij tot driemaal toe luidkeels ontbijt.Meer bepaald in de vorm van gebakken aardappelen. Na zijn ongevraagde verbouwingswerken weigert mijn moeder deze klaar te maken. De koffiekoeken die Matthijs en ik onder witte vlag naar hem toewerpen, schopt hij terug met de woorden: “Jullie graanrommel moet ik niet!” De Vodka van gisteren was nochtans graanvodka en die ging er bijzonders goed in. Na drie uur van bikkelharde onderhandelingen komen we tot een compromis: Gregorij belooft inschikkelijker te zijn en met ons uit wandelen te gaan, indien hij de gebakken aardappelen krijgt met enkele schijfjes tomaat en ook een glaasje Vodka.

Ik wil zeggen dat die dus van graan gemaakt is, maar Matthijs schopt mij onzacht tegen het scheenbeen aan. Ik grijp hem bij zijn keel, maar mijn pa, weet ons te scheiden. “Waarom zijn jullie ook niet gewoon economie gaan studeren? Geen kans dat je daar ooit te maken krijgt met Russen, want die hebben geen economie.” Pa heeft zo zijn vooroordelen. Gregorij krijgt al zijn eisen ingewilligd. Moeder weten we tijdig het rattenvergif te ontfutselen. Zo krijgt Gregorij aardappelen waarvan je na consumptie niet schuimbekkend over de vloer rolt. De details van onze levensreddende ingreep hangen we maar niet aan zijn neus. Gregorij schrokt alles naar binnen. Na zijn ontbijt keilt hij de lege pan naar iemands hoofd, het mijne namelijk. Matthijs verbiedt mij te reageren. Gezien pa al klaar staat voor een interventie, laat ik er het er bij. Gregorijs woorden: “Sorry, ze ontglipte mij.”, laat ik over mij heen gaan.

Hierop gaan we vredig op wandel. Dat gaat hooguit vijf minuten goed. Gregorij ziet opeens berkenbomen staan. Het effect daarvan hadden wij nooit kunnen voorspellen. Onze gast krijgt me daar een aanval van heimwee… Gregorij zakt op zijn knieën, rukt zijn haren uit en barst uit in de meest jammerlijke snikken, doorspekt met odes aan Moedertje Rusland en dat in het Russisch natuurlijk. Ik voel meteen nattigheid. Hier komen Matthijs en ik niet ongestraft mee weg. Alle oudjes in mijn straat, nieuwsgierige aagjes van de gemeenste soort, hebben vanachter hun gordijnen alles in de mot. Gezamenlijk stormen ze buiten. Dat doen ze ook als er een ambulance passeert. Dan willen ze zien waar die stopt. Tenzij het er eentje voor henzelf is, want dan liggen ze liever ergens halfdood. Bijvoorbeeld op de keukenvloer of in hun kippenhok. Ook nu onderbreken ze hun aanbidding van het televisiemedium. Ze storten zich op ons. Die dementerende gekken denken dat wij Gregorij zwaar mishandeld hebben, dat we een illegaal gebruiken als persoonlijke slaaf. Zonder verdere vragen gaan ze aan het slaan met hun wandelstokken, looprekjes en ook een enkele tuinschaar. Want als een oude van dagen niet voor tv zit, is hij zeker zijn gazon aan het kortwieken. Onder al die slagen, krijgen we vanzelfsprekend niet uitgelegd wat er werkelijk gaande is. Dus zetten we het op een lopen.

Het bejaarde volkje ontfermt zich over Gregorij. Hij krijgt thee aangeboden met van die muffe koekjes die elke Belg boven de 65 in huis schijnt te hebben. Al snel zien ze hun fout in. Gregorij scheldt hen de huid vol. Hij maakt hen een looprekje afhandig en gaat op zijn beurt aan het slaan. De oudjes vluchten terug naar hun televisie. Grigorij vervoegt ons bij onze schuilplaats. “Kom vanuit die boom, stelletje angsthazen”. We klimmen inderdaad naar beneden en zetten de wandeling verder. Tot onze verbazing verloopt alles goed. De zomerzon verkwikt ons, de vrede lijkt teruggekeerd, Gregorij vertelt ons zelfs een mop. Wij forceren een glimlach. De wankele harmonie is natuurlijk een kort leven beschoren. Al snel komt er een vervaarlijke stoorzender opdagen.

Een kwaadwillend lot grijpt in, en wel in de vorm van…een eekhoorn. Dat onze oosterburen een tikkeltje buitensporig bijgelovig zijn, wisten we al langer, maar dat het zo’n proporties aannam dat konden wij nooit vermoeden. Gregorij ziet een eekhoorn oversteken, een kleine, onschuldige eekhoorn. Wij staan vertederd te kijken, maar onze gast gaat er meteen vandoor, zo snel als zijn benen hem kunnen dragen. Hij klautert dezelfde boom in waar wij net uitgesprongen en daar blijft hij zitten tot het schemert. “Jullie gaan mij vermoorden, jullie gaan mijn vermoorden.”, zegt hij almaar door. “Maar nee”, zeg ik, “mijnheer Gregorij de angsthazige, daar zijn wetten voor voorzien, die laten ons niet toe jou te vermoorden. Hoe graag we dat ook zouden willen.

Tenzij we het natuurlijk op een ongeluk laten lijken. Je weet heus zelf dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Je zou versteld zijn als je wist op wat voor bizarre manieren mensen zichzelf onthoofden met, neem nou, een tuinschaar.” Gregorij brengt de rest van de dag niets begrijpelijks meer uit. Hij schudt en beeft zo hard, dat de boom al snel de helft van zijn gebladerte verliest. Ik doe alsof ik een tuinschaar in mijn handen houd. Gregorijs kreten gaan door merg en been. De oudjes snellen hem nu niet meer ter hulp.Het is avond en ’s avonds is er familie op de buis in combinatie met herhalingen van FC de Kampioenen. Op zo’n moment moet het huis van een Vlaamse bejaarde al aan de vier hoeken branden voor hij met zijn artritische krent uit de zetel komt.

Matthijs’ smeekbeden alstublieft op te houden met het pesten van onze gast hebben geen effect. Mijn sadisme komt in volle kracht opzetten. Ik vang de eekhoorn, plaats hem op mijn schouder en voer hem nootjes. Ondertussen boots ik wolfsgehuil na. Gregorij komt al snel in een psychose terecht. Hij begint zich hoogst merkwaardig te gedragen. Tenzij het in Rusland de gewoonte is de schors van berkenbomen af te likken terwijl je met beide vuisten op je slapen inbeukt. Matthijs en ik hebben het nu wel gehad met onze logé. We bellen de dienst immigratie met een anonieme tip. Er komt een busje met mensen in een witte jas om Gregorij op te halen. Matthijs en ik maken rustig onze wandeling af. We keuvelen volop over ditjes en datjes zoals wij dat zo graag doen. Van Gregorij horen we verder niks meer. Zijn bagage schenken we aan spullenhulp. Zijn universiteit stuurt twee verontruste mails, maar die laten we wijselijk onbeantwoord. In het Russische leger benemen zich jaarlijks duizenden rekruten van het leven, de Russische regering ligt echt niet wakker van een verdwenen student neerlandistiek.

06-12-2009 om 11:43 geschreven door Tederdraads  

Dag 4 (15 juli)

Matthijs stelt voor het met een list te proberen. We kloppen aan bij Gregorij. Wanneer we zoals verwacht weer geen reactie krijgen, wandelen we weg. Ondertussen roepen we luidkeels: “Tja, dan gaan we al die Vodka helemaal zelf moeten opdrinken!” We doen alsof we er vandoor zijn en jawel, we horen het knarsen van de sleutel in het slot. Gregorij treedt uit zijn isolement! Hoezee!! Dat moeten we vieren. We halen de vermelde Vodka boven. Eindelijk, eindelijk gaan we ons Russisch bijschaven. De snelheid waarmee onze gesloten logé zich ontpopt tot een vlotte prater slaat ons met verstomming. We hebben het uitgebreid over het leven in Rusland, over de verschillen tussen oost en west en nog veel meer.

Gregorij brengt ons de kunst van het toasten bij. “Hier bij jullie, zegt hij, “drinken jullie maar raak, elk drinkt wanneer het hem zint. Wij doen het anders, wij maken er iets speciaals van, iets heiligs zelfs.” Telkens hij naar zijn glas grijpt, worden wij geacht dat ook te doen. Weigeren staat gelijk aan een oorlogsverklaring. En wij maar kappen dus. Op de kennismaking, op de vriendschap, op de vrede tussen de volkeren. Zo verder tot diep in de nacht. Wat gaat het goed denken Matthijs en ik samen. Eindelijk hebben we de sfeer die we wilden. Tot ik in mijn oneindige dwaasheid Gregorij uit zijn tent wil lokken. Ik hef het glas hoog en spreek als volgt:

“Weet je waar ik niet tegen kan: Russen –nog steeds Untermenschen in de ogen van mijn vader- die Amerika reduceren tot wolkenkrabbers en pochen over hun uitgestrekte steppe. Alsof Amerika geen uitgestrektheid heeft! Verdrinken in verzuurde borsj graag, die kloefkappers! GOD BLESS AMERICA!!! Waar ik verder niet tegen kan: mensen die dagelijks Amerikaanse cultuur INdrinken via film, muziek en tv en melken over hoe gekant tegen Amerika ze wel niet zijn. Naar de Goelag met die klojo’s. Verder: Mensen die tegen Hitler zijn, maar niet tegen Mao. Kijk, Hitler blijft een verwerpelijke massamoordenaar, maar die waste zich tenminste. Komt nog bij: mensen die doen alsof Stalin een lieverdje was. Je soldaten achter rijdende vrachtwagens binden omdat ze zich - allicht in begrijpelijke omstandigheden – hebben overgegeven is gewoon kierewiet.”

Na een minuut van de ijzigste stilte zit Gregorij mij achterna met een keukenmes. Iets in mijn, ik geef het toe, beschonken betoog, zint hem niet. Is het de commentaar op Stalin of zijn de lovende woorden aan het adres van Amerika genoeg reden voor een casus bella? Wie zal het zeggen? Zeker is dat Gregorij en ik koortsig omheen de keukentafel koersen. Ik om een keukenmes tussen mijn ribben te vermijden, hij precies om het daar te planten. Na een tiental toertjes komt Matthijs met de oplossing: hij pootje lapt mijn schuimbekkende achtervolger. Ik bedank hijgend mijn kompaan voor zijn reddende actie en we halen beiden opgelucht adem.

Dat is echter zonder de verbetenheid van onze gast gerekend. Hij krabbelt terug overeind, slaat de hals van de fles Vodka en hup, daar begint de keukentafelrace van voor af aan. Ook nu is het Matthijs die de vijandelijkheden staakt door krek dezelfde ingreep. Alleen pootje lapt hij mij en niet mijn drieste belager. Wanneer ik hem daar met licht geagiteerde aandrang attent op maak, ziet hij zijn fout in en pootje lapt hij ook de gewapende Rus. Ik verontschuldig mij bij Gregorij, maar het baat niet. Hij staat op en verdwijnt naar zijn kamer. We zijn terug naar af. Het zal nooit meer helemaal goed komen. Matthijs kijkt mij boos aan en zegt: “jij ongelofelijke kemel”. Ja, wat zeg je daar op?

04-12-2009 om 16:33 geschreven door Tederdraads  

Dag 3 (14 juli)

Gregorij is terug op zijn kamer. Wanneer hij precies teruggekeerd is, daar hebben we het raden naar. Hoe hij ’s nachts binnen geraakt is, zonder vernielingen toe te brengen aan onze voordeur, is al evenzeer een raadsel. Matthijs en ik blijven niet werkeloos toezien terwijl onze gast zich hermetisch opsluit in mijn eigen huis. We starten een correspondentie met Gregorij onder de deur door. We verzoeken hem vriendelijk naar buiten te komen of op zijn minst mede te delen, waarom hij zich gedraagt alsof wij zijn ergste vijanden zijn. De reacties blijven uit. Nadere kennismaking met Gregorij zit er ook vandaag niet in.

04-12-2009 om 14:36 geschreven door Tederdraads  

Mooizaamheid

Overal waar Laura kwam, ving zij de blikken van de mannen.Al in de middelbare school leverde dat allerlei voordeel op. Straf kreeg ze nooit en hoewel ze voortdurend babbelende, kreeg ze vrijwel nooit een opmerking van de leerkracht. Tenzij het natuurlijk een vrouw was, want bij haar eigen sekse lokte zij meestal afgunstige wrevel uit. Echte vriendinnen had ze dan ook niet. Al kende ze wel heel veel mensen en had ze een druk sociaal leven.

Aan de unief zetten die trends zich door. De professoren fixeerden hun blik op haar tijdens de lessen. Dat vond zij nochtans vreselijk.  Winter en zomer ging zij naar de les in een koltrui. Daar begroef ze zich in, maar haar geïmproviseerde sluiters hadden weinig effect. De proffen bleven kijken. De klasgenoten even zeer. Ze had een samentroepingseffect op leeftijdsgenoten. Jongens staken de hoofden bij elkaar om haar collectief te keuren en de meisjes klitten samen om schoonheidsfoutjes te kunnen ontdekken. En als ze die niet vonden, dan schreven ze haar wel af als een hautaine bitch.

Academisch liep het vlot. Een hoogvlieger was zij niet, maar ze haalde aardige cijfers. Laura’s voornaamste zorg was dat zij geen lief had. Erger: zij had nog nooit een lief gehad. Zelfs over een eerste kus kon zij niet meepraten. Met 21 was het meisje dat in de winkelstraten alle hoofden deed keren, nog steeds grasgroen achter de oren.

Niemand uit haar omgeving wist waarom. Zij zelf kreeg er kop noch staart aan. De mannen keken wel, maar daar bleef het dan meestal bij. Enkel de meest onmogelijke griezels waagden zich in haar buurt. Die overstelpten haar dan met clichévragen. Of erger: met clichécomplimenten. Verveeld stuurde ze hen wandelen. Soms vroeg ze zich af of ze misschien te kieskeurig was. Als iemand dan vroeg wat voor jongen ze zocht, antwoordde ze steeds: ‘een gewone, normale jongen’. Daar lag het dus ook niet aan.

In het derde jaar van haar studententijd leerde zij dan toch iemand kennen. Ze kreeg een nieuwe kotgenoot. Een van Laura’s huisgenoten vertrok voor zes maand naar het buitenland. In de tussentijd nam er een student haar kamer over. Kwestie van niet onnodig huur te betalen.

De nieuwkomer bleek een bijzonder spontane kerel te zijn. Ze zag hem voor het eerst in de gemeenschappelijke gang. ’s Ochtends haalde ze haar fiets uit de berging. Net toen zij de voordeur dicht wilde trekken, kwam hij binnen met een brood. ‘Hoi’, zei hij. ‘Ik heet Wannes en jij?’

 ‘Laura’, zei ze, terwijl ze ongewild haar armen kruiste en als een soort autosanctie de hiel van haar ene schoen hard neerzette op de tip van haar andere schoen De jongen bleef oogcontact zoeken en liet haar blik niet los. Dat was dan de eerste normaal uitziende kerel die zoiets deed.  Ze was gewend dat jongens zich in haar buurt hopeloos stuntelig gedroegen. Ze raakten niet meer uit hun woorden, ze lieten dingen vallen en ze keken al zeker nooit langer dan één seconde in haar ogen. Of ook irritant: ze begonnen hyperenthousiast over hun toekomstplannen te spreken in een slappe poging om haar te imponeren.

Deze nieuwkomer praatte tenminste tegen haar alsof hij een mens voor zich had en geen pop waar je leuk mee kon spelen. In Laura’s buik begon het vreemd te draaien. Ze knikte en ging er vandoor. Op de fiets naar de faculteit had ze moeite om zich te herinneren welk vak ze had.

In het auditorium was ze er met haar gedachten niet bij. Toen de prof zich weer op haar fixeerde dook ze echter niet weg. Integendeel, ze keek hem strak aan. De man raakte volledig de kluts kwijt. Tijdens die ene les versprak hij zich een keer of zeven. Toen het bord haperde, reageerde hij zo zenuwachtig, dat hij het per ongeluk loswrikte. Het viel met een luide bons de grond op. Gewoonlijk gaf hij tien minuten pauze en geen minuut langer, nu bleef hij een dik half uur weg. Bij zijn terugkomst gaf hij een andere les dan hij begonnen was, vóór de pauze. Laura sloeg aan het denken.

Het was de drukste dag van de week. Onafgebroken les tot ’s avonds. Enkele jaargenotes waar ze soms een oppervlakkige lunchgesprek mee voerde, merkten op dat er iets aan de hand was. Ze konden alleen niet precies zeggen wat. Als ze vroegen of er wat scheelde, zei Laura: ‘Ik ben gewoon een beetje moe.’ Toen ook de laatste les aan haar aandacht ontsnapt was, liep ze verdoofd het auditorium uit. De kennissen vroegen of ze mee ging eten. Ze weigerde. Te moe.

Op de terugweg stopte ze bij een rood licht. Naast haar stond een jongen. Ze maakte zich wat kleiner en keek naar hem op met grote ogen. De jongen bevroor. Auto’s toeterden boos. Zij schoot weg. De jongen raakte niet in gang. Hij kwam twee meter vooruit. Dan gleden zijn voeten van de pedalen. Hij kwam ten val. Een auto kon nog net ontwijken. Laura fietste op automatische piloot en bleef verder in gedachten verzonken.

Toen ze aankwam op haar kot, gooide ze haar boeltje in een hoek. Ze deed een dosis parfum op, waarmee ze anders een hele week toekwam. Ze poetste haar tanden, trok haar bloes recht.Daarna rende ze de trap op. Ze stopte bij een deur, versierd met de tekst: ‘Cunnilingus is king’, ‘if you don’t get the whipped cream all over you, then you’re not doing it right’.

Er hing een zelfgemaakt collage bij: foto’s van rocksterren, schrijvers, historische figuren. De levenslust die van de foto’s spatte, beviel haar wel. Haar hart bonsde in haar keel. De deur ging open. Wannes keek opnieuw recht in haar ogen. Twee, misschien drie minuten spraken ze geen woord. Tot Wannes zei: ‘Ach, kom hier.’

 Hij trok haar mee naar binnen, tilde haar op en wierp haar op bed. De kleren vlogen in het rond. Ze kon nauwelijks nog adem halen. Hun wangen waren vuurrood. Heel haar lichaam leek inwendig te branden. Zijn handen dwaalden over haar heen, het juiste tempo, krachtig genoeg. Ze misten geen enkele plek.  Elke vierkante centimeter van haar lichaam activeerde hij. Al haar zintuigen gingen in over-drive. Zijn lippen smaakten naar boterkoekjes. Voor het eerst raakte haar tong die van een ander.

Waar ze zo lang naar verlangd had, gebeurde: ze ervoer de sensatie van huid op huid. Urenlang gingen ze door. Ze spraken verder geen woord. Tenzij de zin: ‘we gaan nooit uit elkaar, we gaan nooit elkaar’. Dat herhaalden ze gelijktijdig, twintig, dertig keer. Ze keken elkaar in de ogen. Ze gaf zich volledig bloot aan hem. Ze had het gevoel alsof hij in haar overliep en alle barsten in haar ziel plamuurde. Een gevoel van totale oprechtheid omspoelde haar. Ze dacht bij zichzelf dat ze nu voor het eerst helemaal niets voorwende. Hij was haar spiegel. Ze begon half te snikkeen. Hij kuste onverstoord haar tranen weg en zei niets.

Ze bleef tot de middag. Hij haalde koffiekoeken. Enkel het hoogstnodige spraken ze uit. Het was alsof hij een tastbare extensie was van haar en zij van hem. Bij het afscheid knelde hij haar stevig in zijn armen. Hij perste de lucht uit haar longen. Het weldadige gevoel was totaal. Haar geluk bezorgde haar fysiek pijn, tot net op de grens van het dragelijke.

Op weg naar de les, voelde ze zich nog steeds bij hem. Ze manoeuvreerde blind door het verkeer. Toen ze veilig aankwam, kreeg ze flashes van al de verkeersregels die ze net genegeerd had.

De roddelshoppers waren ook nu opmerkzaam. ‘Jij hebt iemand.’, zeiden ze in koor. ‘Hoezo? Waarom denken jullie dat?’ De vriendinnen keken onderzoekend. ‘Je glimt.’, besloten ze unaniem. Laura knikte bevestigend, maar gaf geen details. De vriendinnen drongen aan. ‘Later’, zei Laura beslist, ‘Ik vertel het jullie nog wel.’

De lessen volgde ze in hogere sferen. Haar lippen leken vastgelopen in een brede glimlach. ‘Haar ogen schitteren als ‘een diepblauwe zee waar de zon in stoeit’, hoorde ze een meisje enkele zitjes verderop zeggen. Iedereen in haar buurt werd als vanzelf vrolijk. Elke onbekende, man én vrouw, leek haar wel te willen groeten. Ze kon van iedereen alles gedaan krijgen. Zelf was ze vriendelijker dan ooit.

Haar groepje bleef zeuren om details over ‘de mysterieuze kerel.’ Laura liet niets los. Het was te mooi om het nu al te delen. ‘Later’, zei ze steeds. In haar hoofd speelde honderd keer na elkaar de zelfde film. Alles had ze geregistreerd. Ze voelde opnieuw de druk van zijn vingers, zijn warme adem langs haar oor, de kleine kneepjes van zijn getuite lippen in haar hals, de manier waarop hij teder haar borsten omsloot. De intense golven die van daaruit, uitdeinden tot in haar tenen. Net zo toen hij haar vingertoppen traag in zijn mond nam. Haar hart voelde aan als een overproductieve kerncentrale. Ze had genoeg energie om twintig rondes te sprinten rond haar faculteit. In de cafetaria boden ze haar koffie aan. Ze weigerde: ‘Geef mij nu koffie en ik vlieg naar de maan en terug.’ De jaargenotes kweelden in koor ‘Smelt!’, zodat alle ogen in de cafetaria zich op het groepje richtte.  

In de namiddag belde haar moeder. Die merkte ook de verandering op. Laura zei niets meer dan ‘Gewoon, vandaag ben ik uitzonderlijk goed gehumeurd. Zonder speciale reden.’ Tegen het einde van het gesprek zei ze: ‘Mama, ik zie je graag.’ Dat had ze in geen jaren gezegd. Moeder reageerde bijzonder enthousiast. ‘Zeker dat je mij niets meer moet vertellen?’ Laura was zeker.

Op een wolk fietste ze terug naar haar kot. Ze zette de ramen open, sprak haar planten toe terwijl ze water goot in hun schaaltjes. Daarna ging ze voor de spiegel staan en lachte naar zichzelf. Vervolgens deed ze lippenstift op. Voor één keer krulde ze zelfs haar wimpers. ‘Ach, wat geeft het?’, sprak ze welgemutst. Neuriënd klapte ze haar ramen dicht. Ze zocht enkele cd’s uit in haar collectie en nam een zak snoep uit haar kast. Zo danste ze de trap op naar boven. Met haar vingers streek ze langs de letters op de deur. Luidop zei ze: ‘If cunnilingus is king, I’ll be its throne’ Ze vond het idee dat iemand haar daar aanraakte met zijn mond, maar een beetje vreemd. Ze zag haar vagina als een soort open wonde en ze stoorde zich aan de lengte van haar schaamlippen. Maar toch, ze vroeg zich af hoe dat zou voelen.

Zonder kloppen gooide ze de deur open, ze wilde Wannes verrassen. Laura deed drie stappen naar binnen. De cd’s vielen uit haar handen. De zak snoep keilde ze naar voren. Met een smak knalde die tegen de muur. Hij miste net Wannes’ hoofd. Haar blik viel op een stel borsten. In haar blikveld was verder niets. ‘Ongelofelijke smeerlap’, zei ze. De woorden borrelden op vanuit haar diepste binnenste. Ze stormde de trap af, zodat het bijna leek alsof ze er af schaatste. Hij kwam haar niet achterna. Van boven hoorde ze: ‘Niet op letten. Dat mens is gek.’

Op haar kamer veegde ze meteen de lip-stick af. Ze draaide haar deur op slot en zette daarna de radio keihard. De tranen liet ze komen. Ze dook in bed. Haar donsdeken wierp ze over zich heen. Ze creëerde voor zichzelf een bastion en snikte tot ze geen tranen meer in voorraad had. In de gang hoorde ze de voordeur luid dichtslaan. Er werd bij haar geklopt. ‘Blijf godverdomme uit mijn buurt!’, schreeuwde ze. Voetstappen schuifelden weg.

Uiteindelijk veerde ze recht. Wenen had haar deugd gedaan. Ze spoelde haar gezicht. ‘Nothing I can’t handle’, zei ze tot de spiegel. Haar gsm lichtte op. Een bericht van haar vader: ‘Hoe maakt mijn kleine meid het? Ik hoor van je moeder dat je zo goedgezind bent.’

Ze stuurde terug: ‘De kleine meid in mij is dood. Liefs, Laura xxx’, en schakelde haar gsm uit.

De rest van de avond bracht ze door bij de roddelshoppers. Ze had nood aan aandacht en deze giecheltrienen hingen aan haar lippen. Ze deed heel het verhaal. De meisjes reageerden verbaasd, om beurten knuffelden ze haar. Laura verzekerde hen dat het wel ging.

Van dan af, had ze minstens vier meisjes in haar leven, die ze vriendinnen durfde noemen.

Een maand later had ze een vaste vriend. Hoewel ze op kamers zaten in hetzelfde huis, zag ze Wannes de rest van het jaar slechts een keer of drie vier. Momenten waarop ze hem straal negeerde.

04-12-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Zeventien. Mijn eerste vriendje, Alex. Ik ben apetrots, want hij studeert aan de universiteit, is vijf jaar ouder dan mij en zit op kot. Twee keer in de week bezoek ik heb, woensdagavond en vrijdagavond. ’s Vrijdags blijf ik slapen, ’s woensdags neem ik de laatste trein naar huis.

Die ene vrijdag hebben we afgesproken om 18u10 aan het station, ik ben stipt op tijd, hij niet. Ik wacht op hem, gezeten op een bankje, uiteindelijk komt hij aangesloft. Het kost hem moeite om vriendelijk tegen mij te zijn, ik voel de slapheid in zijn omhelzing, maar ik zeg er niets van. Ik werp me extra stevig om zijn hals.

Hij neemt mijn tas over, hij staat er op en zegt nors dat hij ze wel draagt. Voorbijgangers houden ons voor een dolverliefd koppel. Ik hoop dat ze gelijk hebben, maar ik ben bang dat ze zich vergissen.

Ik heb ongelofelijk veel zin in hem. Op zijn kot vergt het een serieuze inspanning van mijn kant om hem tot seks te verleiden, maar ik weet perfect wat hem opwindt en ik krijg mijn zin. Seks met Lex, technisch altijd tip top in orde, en soms lijkt hij zelfs emotioneel aanwezig.

Deze keer doet hij extra zijn best, maar hoewel ik bijzonder opgewonden ben, lukt het niet om klaar te komen. Hij blijft doorgaan en probeert een halve kama sutra aan standjes tot het uiteindelijk dan toch komt. Ik had het niet meer verwacht.

Daarna lig ik op zijn borst en ik vertel over thuis, en blijf over thuis vertellen, een soort zelfpijniging bij zijn tastbare ongeïnteresseerdheid. Ik vraag waarom hij zo stil is. ‘Nou, gewoon’, zegt hij, ‘ik luister’.

We hebben alle twee nog niets gegeten en dus kleden we ons aan en zoeken we het stadscentrum op. Ook aan tafel zegt hij nauwelijks een woord. Bij het dessert vraagt hij: ‘Ben je het nog steeds van plan?’ Ik knik heftig van ja en lacht ondeugend. ‘Morgen zoek ik een kapper.’, zeg ik. ‘Je weet wat ik je gezegd heb?’, vraagt hij. De woorden komen er mechanisch uit. ‘Ach, doe niet zo gek, het is toch maar haar? Je went er wel aan.’, verdedig ik me. Opeens heeft hij geen trek meer.

We lopen langs het water. ‘Deze stad is toch echt enig mooi ’s nachts, niet?’, vraag ik. Zeg ik dat nou om hem op de zenuwen te werken? Omdat ik weet dat hij dát al een kleffe uitspraak vindt? Mijn vingers verstrengelen met de zijne. ‘Vraag het mij over tien jaar nog eens.’, mompelt hij. ‘Hoezo?’, vraag ik weer. ‘Ik kan alleen iets appreciëren als het er niet meer is.’, antwoordt hij.

Ik kus hem. Hij rolt verveeld met zijn ogen. Denk ik. In het donker kan ik het niet met zekerheid zeggen. Ik ga voor hem lopen. In het begin zei hij vaak dat ik een waanzinnig mooi figuur heb. Maar nu zegt hij niets. En ik voel dat hij het express doet, hij vermijdt mij met zijn ogen. Hij wíl mij niet meer mooi vinden. 

Terug op zijn kot, geven we ons nog een keer aan elkaar over. Ik haal mijn beste moves uit de kast, maar het is duidelijk: hij weigert er van te genieten. Uiteindelijk ben ik uitgeput en net voor ik me echt niet meer wakker kan houden hoor ik hem zeggen: ‘Hier krijg ik een kick van; alles hebben om gelukkig te zijn en het dan toch niet zijn’. Met die conclusie rolt hij zich op in de deken en slaapt direct in, of doet toch alsof.

’s Ochtends ben ik voor hem op. Ik sta voor de spiegel en bestudeer mezelf. Mijn haren glijden tussen mijn vingers en ik bekijk nog eens goed de kleur. Daarna duik ik onder de douche. Achteraf scharrel ik mijn kleren bijeen, die liggen her en der verspreid. Hij is nu wakker en volgt al mijn bewegingen. ‘Wat doe je?’, vraag ik, vissend naar een compliment. ‘Ik verzamel beelden om die later te laten opborrelen, zodat ze mij kunnen kwellen.’ En voor ik op zo’n typische uitspraak van hem kan reageren, vraagt hij, net of hij niets gezegd heeft:

‘Moet je door?’

 ‘Ja, ik heb een afspraak om tien. Ik heb gebeld.’

 Ik ga naast hem op bed zitten. Kus hem uitgebreid. ‘Tot straks, knapperd’, zeg ik zangerig. Hij kruipt traag in bed, stapt een meter en laat zich in een schommelstoel zakken. Daar zit hij, gewoon uit het raam te turen als ik de deur achter me dichttrek.

Als ik anderhalf uur later terugkeer, zit hij daar nog. Met mijn breedste glimlach dans ik voor hem. Ik schud met mijn kapsel. ‘Nou, wat vind je er van? Het is precies zoals ik het wilde. Geef toe, ’t is beter dan je verwachtte.’, zeg ik blij.

Alle emotie is nu echt weg uit zijn gezicht, hij lijkt een soort stalen robot, net The Terminator, maar dan zonder de zonnebril. Met zijn stem lijkt hij de kamer te veranderen in een iglo als hij zegt: ‘Je was gewaarschuwd. Wanneer heb je een trein terug?’

‘Doe niet zo gek. Je went er wel aan.’, zeg ik lachend.

‘Dat is nou net wat ik wil vermijden: er aan wennen.’

Hij weet hoe kil hij klinkt en ik ken hem goed genoeg, hij geniet hiervan, hij heeft dit soort hardheid nodig om iets aan zichzelf te bewijzen. Uit zijn verhalen kan ik opmaken dat het een hardheid is die in zijn familie bewúst doorgegeven wordt van vader op zoon.

‘Wanneer heb je een trein terug?’, vraagt hij weer.

 Ik word bang en stop met glimlachen.

‘Er is er elk uur wel één.’

Dat weet hij goed genoeg. Ik krijg het benauwd, alles in mijn lijf doet pijn en het is net of er uitgehongerde slang happen neemt uit mijn hart.

‘Goed’, zegt hij, ‘je kent de weg naar het station.’

 Hij neemt een tijdschrift op schoot en zegt verder niks meer. Ik pak mijn spullen. Hij wil me niet zien en duikt in zijn magazine, maar het doet hem ook pijn, dat weet ik, daar ontsnapt hij niet aan.

Ik wil mijn waardigheid behouden, geen scène maken, niet smeken, maar inwendig bloed ik. Ik neem mijn tas en stap richting de deur. Eindelijk kijkt hij op van zijn tijdschrift. ‘Ik kan zo gewoonweg niet met jou over straat. Je hebt een totaal gebrek aan stijl.’

Ik ben niet van plan om mij te laten doen en zeg bijna, ja, bijna kwaad:

‘Omdat ik mijn haar rood verf?’

Ik houd me kranig, het laatste wat ik wil, is wenen waar hij bij is.

 ‘Ja, kijk, zo zie je er uit als een regelrechte slons. Niet dat je anders wél stijl hebt, maar dit slaat alles.’

Ik slik. Zijn driftbuien ben ik gewend, zijn ondoordringbare depressieve momenten, maar ik kan niet geloven wat hij nu zegt.

 ‘Rotzak’, stamel ik.

‘Ik had je gewaarschuwd’, zegt hij langs zijn neus weg. Kijk toch eens hoe hij wil benadrukken dat dit hem allemaal niet raakt, dat het net is of hij met een krant een vlieg dood mept.

Ik vraag mij af of Roman Polanski deze scène in mijn leven regisseert. Was ik maar zo knap als Emannuele Seigner.

Blijven heeft geen zin, dus ik storm de kamer uit en sla zo hard als ik kan de deur achter me dicht.

Achter mij zwaait de deur meteen weer open, Lex komt me achterna. Wat nou?

 ‘Wacht’, roept hij. ‘Weet je’, gaat hij verder, ‘je bent best een leuke meid, maar je hebt gewoon nooit iets interessants te vertellen.’

 ‘Vind je het leuk om mij te kwetsen?’, vraag ik zonder te halt te houden en zonder naar hem om te kijken.

 ‘Maar nee, natuurlijk niet. Ik zal jou echt missen.’

 Ik begrijp niet wat hij van plan is, maar dat hij alleszins íets van plan is, weet ik wel zeker.

‘Vaak ben je echt schattig en je figuur is subliem.’

‘Net zeg je dat ik geen stijl heb’, protesteer ik half op mijn hoede, half triomferend.

‘Ja, maar, dat wil niet zeggen dat je niet mooi bent. Als je eens wist hoeveel nachten ik naar jou liggen staren heb. Naar dat on-ge-meen lieve gezicht van je, met die vertederende sproetjes.’

Wat hij zegt, klinkt zo goed, de klankwisseling in zijn stem is opeens zo warm, dat ik tranen voel opkomen, buiten mijn wil om.

 ‘Meen je dat?’, vraag ik.

‘Natuurlijk meen ik dat.’

Ondertussen ben ik toch gestopt en kijken we elkaar aan. Hij strijkt langs mijn wang. Schuifelt dichter en kust me. Eerst bij mijn oor, dan mijn wang, zo steeds dichter bij mijn mond. Ik laat mijn zak vallen op de grond en hij tilt me op alsof ik een lucifertje ben en draagt me terug zijn kamer in.

We vallen samen op bed. Hij gaat in mij. Ik ben nog nooit zo snel en zo wild klaargekomen. De golven van het orgasme ebben nog weg als hij zich terugtrekt.

 ‘Wat scheelt er?’, vraag ik verschrikt.

 ‘Sorry, ’t is echt geen zicht zo. Je ziet er volstrekt mottig uit, net een rosse mier. Maak dat je wegkomt, ik moet jouw rotkop hier echt nooit meer zien.’

Ik begraaf me in het kussen en huil hartverscheurend. Normaal zie ik zoiets komen, normaal echt wel. Anders kan ik zijn spelletjes wel de baas. Ik heb mij nog nooit zo vernederd gevoeld, of zo dom.

Het ergste is dat ik hem door en door ken. Inwendig stort alles bij hem in, misschien nog fundamenteler dan bij mij het geval is, maar hij lacht. Hij lacht luidop. Hij heeft zijn zin.

03-12-2009 om 15:02 geschreven door Tederdraads  

Dag 2 (12 juli)

Ik wil mij van mijn beste kant laten zien en breng Gregorij ontbijt op bed. Althans dat probeer ik. Als ik aanklop hoor ik hem de deur op slot draaien. Roepen heeft geen zin. Ik krijg geen reactie. Ik zet het dienblad met het ontbijt dan maar voor zijn deur. De rest van de dag is er geen spoor te bekennen van Gregorij. Op de grappig bedoelde vragen van mijn pa: “Hij weet toch dat de koude oorlog al weer meer dan vijftien jaar afgelopen is?” antwoord ik zelfs niet. Mijn moeder denkt natuurlijk meteen dat we met een crimineel opgescheept zitten. Ik zeg dat we hem nog een kans moeten geven. ’s Avonds merk ik dat het ontbijt verdwenen is. Alleen een leeg dienblad blijft over. Verder van Gregorij geen spoor.

03-12-2009 om 14:43 geschreven door Tederdraads  

Zomervakantie 2009. Matthijs en ik nodigen een Rus uit bij mij thuis. Die zal een tijdje komen logeren. Het is een idee van Matthijs om zo in de zomer ons Russisch bij te schaven. Hoop doet leven, denk ik en ik ga akkoord. Ik heb toch niets beters te doen. Voor een vakantiejob ben ik immers veel te lui. Het zoeken naar een job alleen al staat mij tegen.

Matthijs stopt een foto onder mijn neus. Een soort Neanderthaler met een dikke, borstelige baard kijkt mij aan. ‘Dat is hem. Morgen komt hij aan met het vliegtuig. Zeg je moeder dat ze niks klaarmaakt dat melk bevat, want daar krijgt hij de schijterij van’

 ‘Had zijne majesteit nog verzoekjes anders? Hoe heet die kerel trouwens?’

 ‘Gregorij Aleksandrovitsj Maksimov’

‘En waar heb je die ergens gevonden?’

 ‘Simpel, via de site van de unief van St-Petersburg. Gregorij studeert Nederlands.’

 ‘Dat kan leuk worden’, zeg ik tamelijk apathisch. ‘Dat denk ik ook’, zegt Matthijs dolenthousiast. ‘Ik heb al een hele programma uitgestippeld, zodat onze gast alles te zien krijgt wat de moeite waard is in ons landje.’

‘Daar twijfel ik niet aan’. Ik bekijk mijn breed glimlachende vriend die naar me knipoogt en mij een kus toewerpt. Ik bedenk dat maagden meer licht zien in dit tranendal. Dat komt, omdat ze denken dat hen nog een wereld te wachten staat die het eeuwige geluk met zich meebrengt: seks. Wacht tot hij daar zo gewend aan raakt als aan een pak frieten.

 Voorlopig laat ik hem zijn zoete dromen, dus wij op een hete, zeg gerust snikhete, zomerdag naar Zaventem om Grigorij op te pikken. Mathijs rijdt als een zwaar bijzijnde ouwe bomma met suïcidale neigingen, maar hij rijdt tenminste.

 We ontvangen onze gast met de grootste hartelijkheid aan de arrivals. De respons is eerder lauw. Geen nood, het ijs breekt vast nog we. Zo denken wij.We gooien Grigorij’s bagage in de kofferbak en scheuren weg. We geven een vijftal minuten stevig plankgas. Daarna keren we terug voor Grigorij. Die waren we in ons wild enthousiasme (nou, vooral dat van Matthijs eigenlijk) vergeten. De rit naar huis toe verloopt vlekkeloos en rustig. Gregorij zegt geen woord. Ook niet na drie keer kak djila? (hoe gaat het?) gevraagd te hebben. Matthijs en ik kijken elkaar een beetje bedenkelijk aan. We houden het er op dat de lange reis hem uiterst vermoeid heeft. Thuisgekomen wijzen we Gregorij de logeerkamer aan. Matthijs gaat naar zijn huis toe. Gregorij zal bij mij logeren. Matthijs’ vader heeft immers gezegd ‘langs de voordeur binnen en meteen weer buiten langs de achterdeur’ toen we vroegen of zijn huis plek had voor een Rus. Ik laat Gregorij zich rustig installeren zodat hij kan bekomen van de grote verplaatsing. Ik denk morgen wel beter met hem te zullen kennismaken.

(wordt vervolgd)

30-11-2009 om 17:00 geschreven door Tederdraads