21-11-2010 om 22:55 geschreven door Tederdraads  

20-11-2010 om 20:08 geschreven door Tederdraads  

Interview met Spank Thru Magazine

Waarom schrijf je?

't is een vorm van vluchten. Ik kom uit één van de simpelste dorpen van Vlaanderen, en ik ben ook nog eens enig kind, en wij waren thuis ook nog eens arm -snif snif- , al heb ik dat pas veel later beseft, dus ik werd al snel heel goed in het vinden van amusement in mezelf en in alles wat een uitweg bood, zonder dat ik me fysiek moest verplaatsen.

Van zodra mijn omgeving mij niet bevalt, schiet er een klein Vietnameesje in mij wakker dat zich een tunnelstelsel graaft om ongestoord genot na te jagen. Schrijven is één van mijn spades.

Waar geniet jij van?

Knappe vrouwen, nou ja, mijn type knappe vrouwen, een knappe vrouw is voor iedereen iets anders, als ik zie wat er allemaal een trouwring draagt, rauw realistische romans, doorwrochte geschiedenisboeken waar de auteur er niet voor terugschrikt om toch een beetje zijn verbeelding te gebruiken en niet enkel droog de feiten weergeeft. Opstanding, vind ik heel mooi. Rebellie met een boodschap. Mensen die zich aaneensluiten buiten de officiële circuits om. Mensen intieme details en bekentenissen ontfutselen, voor psychiater spelen. Harde muziek. Van vriendschap, zeker in combinatie met heel veel humor. Een onwrikbaar geloof in de kracht van het menselijk verstand om zijn persoonlijke werkelijkheid te genereren. Dat esoterisch secretsfeertje was snel aan mij verkocht, maar het werkt, dus ik ben er heel blij mee.

Ik geniet altijd van meer dingen, dan ik in eerste instantie denk.

Leuk voor jou. Welke zijn jouw grootste ergernissen?

Sinds ik Anthony Robbins lees, merk ik alleen nog dingen op die mij interesseren.

Ben jij destructief?

Nee, maar ik schrijf en lees er wel graag over.

Lees jij veel?

Ik lees een veertigtal boeken per jaar en ik zou willen dat het er meer waren. Ook al heb ik aan de meeste boeken die ik lees, uiteindelijk heel weinig. Ik kies er nog altijd te vaak boeken uit, die mij dan uiteindelijk niet bevallen. Ik lees te vaak boeken uit een soort van masochistische discipline.

Waarom is lezen belangrijk?

Lezen is helemaal niet belangrijk. Een mens die veel leest, doet dat waarschijnlijk om te compenseren voor een heel saai leven.

Lezen kan toch verrijkend zijn, ontspannend, lezen kan een leven toch juist heel boeiend maken?

Ik denk dat boeiende dingen meemaken boeiender is dan erover lezen. Al stel ik mezelf soms de vraag of ik liever schrijf over dingen dan ik ze meemaak. Vroeger streefde ik er heel bewust naar om rare toestanden mee te maken om er achteraf te kunnen over schrijven. Dat doe ik niet meer. Als ik nu rare toestanden meemaak, is dat louter en alleen, omdat ik dat plezant vind. Schrijven pak ik tegenwoordig veel technischer aan, vanuit de vraag: waar zitten lezers eigenlijk op te wachten? Waar kunnen ze iets aan hebben? Of: wat wil ik nu eens lezen, dan schrijf ik het gewoon zelf.

Zijn schrijvers specialer dan andere mensen?

Néén. Behoeft verder geen uitleg, want da's zo duidelijk als wat. Schrijven maakt je geen ene fuck beter dan een ander mens. Schrijvers krijgen veel te veel aandacht, nog eens bovenop de aandacht die hun boeken al krijgen. Ik snap ideolatrie wel. Keith Richards zei het laatst heel goed. In elke mens zit een Keith Richards, alleen kiezen de meeste mensen ervoor om die voor een heel aantal redenen te onderdrukken en niet de kans te geven om aan de oppervlakte te komen, omdat ze denken dat het kaartenhuis dat hun bestaan is, dan onherroepelijk instort. 't is dan handig als er enkele mensen zijn die op uitvergrote wijze die 'verketterde' kant in hun plaats uitleven.

Jij vindt dat een betreurenswaardig zaak, die zelfbeknotting van mensen?

Ja. Ik heb de ingelepelde of waarschijnlijk aangeboren neiging om mensen te doen toegeven aan hun eerlijke verlangens. Wat dat betreft is mijn fysieke aanwezigheid veel giftiger en efficiënter dan mijn schrijven. Als ik op school naast iemand in de klas zat, was de kans groot dat die dat jaar buisde.

Klinkt als een soort messiascomplex.

Da's dan spijtig. Als het waar is, heb ik een krankzinnig trekje. Maar dat heeft dan weer iedereen, dus niks om ons zorgen over te maken.

Tot slot, van welk boek heb je dit jaar het meeste genoten?

Ff checken op mijn lijst.

Fictie: op één, Der Vorleser, op twee, The Cider House Rules, ik geil wel op van die bitterzoete dingen

Toneel: Educating Rita en Klassenvijand

Non-Fictie: de 48 wetten van de macht van Robert Greene en alles van Anthony Robbins. Ik heb iets met lekker platte Amerikaanse pep-talk.

En in de categorie Amerikaanse Burgeroorlog: The night the war was lost, over de stupide militaire catastrofe die de val van New Orleans was en CSA: a story of what might have been.

Wat heeft u eigenlijk met de Amerikaanse burgeroorlog?

Een leugen om bestwil: da's privé.

Ok, bedankt voor dit gesprek.

Nooit bedanken voor een gesprek.

Ok, géén dank voor dit gesprek.

Gráág gedaan.

20-11-2010 om 02:16 geschreven door Tederdraads  

HUMO vroeg zich af: Hoe zou het nog zijn met...Peynsaert in Slowakije?

Wij van HUMO zijn van nature dwepers en pinnen ons graag vast op slechts een vijftigtal bekende mensen die we tot in den treure steeds weer opvoeren, niet alleen in interviews, maar ook zeker op de cover. Deze mensen krijgen van ons jarenlang al onze aandacht. Studio Brussel aapt ons braaf na bij deze werkbesparende principes. Eén zonnetje waar wij als dampend stukje journalistendrek ronddraaien is William Peynsaert, self-made dramaturg, prozaïst, kwezelhater en vooral altijd ontwapenend oprecht. Wij vlogen met Ryanair naar Bratislava voor een interview:

Wat brengt jou naar Slowakije, William, is het voor het vrouwvolk?

Voor de Slowaakse vrouwen moet ik het niet doen. Ik val niet op die giechelige, streng-katholieke meisjes. Als ze aan de zuip gaan, komen ze wel los, denk je dan, maar da's helaas maar schijn. Slowaakse kutten liggen altijd in winterslaap.

Wat brengt jou dan wél naar het hartje van Europa?

Mijn broer, Benjamin, heeft zich hier van een plek verzekerd in de rangen van de academici van Bratislava, en dat is toch een omstandigheid die ik niet mocht missen. Zonder hem zou ik hier dus niet zijn. Samen verkennen wij enkele businessopties. En gelukkig lopen hier ook dames uit de Zuidelijke Balkan rond. Als Slowaakse meisjes de Beatles zijn, dan zijn Servo-kroatische chicas de vroege Stones.

Ben je op dit moment aan de schrijf?

Ik ben altijd aan de schrijf.

Waarom ben jij zo'n veelschrijver?

Ik zou anders niet weten wat gedaan. Je kan moeilijk de hele dag seks hebben en ik geniet hier erg van het leren van Slowaaks, maar ook dat hou je geen hele dag vol. Ligt ook aan mijn verschillende persoonlijkheden. Als ik die niet weet te schiften op papier, begin ik heel vreemd te doen.

Wat doe je dan bijvoorbeeld?

Geen idee, ik heb ten allen tijde pen en papier bij.

In eerdere interviews zei je dat je schreef, omdat je vader je daartoe een opdracht gegeven had. Een opdracht die je onmogelijk naast je neer kon leggen, omdat je zo opkeek naar je vader, alsof je vader een god was.

Dat bewijst dan nog maar eens dat jullie altijd de zelfde vragen stellen.

Ja, daar pak je ook graag mee uit, je bent geen fan van HUMO.

Als kind was ik een héél grote fan. Ik kon echt aftellen tot het dinsdag was om meteen in die HUMO te duiken. Tot ik geen onderscheid meer kon zien tussen een oude en een nieuwe HUMO. En och ja, jullie dwépen ook zo irritant.

Dat kunnen we van jou ook zeggen.

Als ik jullie rubrieken mag geloven komen er elke week tijdloze nieuwe cd's uit die instant klassiekers zijn. Jullie strooien gewoon met sterren.

Volgens mij hebben jullie enkele pijnlijke complexen. Enerzijds kunnen jullie vaak niet wegstoppen hoe geweldig vol jullie van jullie zelf zijn, maar anderzijds komen jullie meteen zo verpulverd en nietig over als jullie het over jullie idolen hebben.

Ik denk dat we dit interview weer voortijdig zullen mogen beëindigen.

Ach, jullie hebben nog 49 andere mensen die jullie kunnen interviewen. Keuze zat.

Bedankt voor dit interview, mijnheer Peynsaert. Stoort het als Studio Brussel je straks even opbelt voor een interview?

Die belden deze ochtend al, ze wilden jullie voor één keertje voor zijn.

20-11-2010 om 02:14 geschreven door Tederdraads  

29-09-2010 om 10:08 geschreven door Tederdraads  

Raad aan zoon, privlikateljnaja bodrost.

Duik in een andere wereld, verdriedubbel je leven,

leer een andere taal, zie de arbitrariteit van de werkelijkheid in andere woorden,

schrijf al je indrukken neer,

verwerk alles wat je meemaakt in verhalen,

 jaag op onalledaagse avonturen,

ontlok elke medemens bekentenissen door hem/haar te vangen in een lasso van onvoorwaardelijke acceptatie en begrip,

schuw geen enkele verbeeldende kronkel, schep de wereld met je hongerige hersengolven,

lees de slechtste romans, lees de beste romans,

wees een fabriek van liefde, sluit je niet op in jezelf,

bestrijd levensremmende sociale codes,

zwelg in jezelf, in anderen, behoud de begeerte, wees magisch,

wees groots en onweerstaanbaar als de zee,

woon in een land waar het geen schande is om jezelf te aanvaarden,

geef jezelf als de golven, become a man of wealth and taste,

a Satanic despotic majesty, slaag met grootste onderscheiding in de oudste opdracht van de wereld,

overtref je vader.

23-12-2009 om 13:58 geschreven door Tederdraads  

22-12-2009 om 12:50 geschreven door Tederdraads  

Deze post lappen we er bij voor al de mensen die mij kennen als een doodtriestige, brunetversie van Kurt Cobain. Zonder gitaar, maar met biceps. ’t Is voor de mensen die in mijn grote groen-geel-bruine kamelonogen kijken en lezen ‘look on the bright side, it’s suicide’. Iedereen die mij op Pukkelpop 2009 zag bijvoorbeeld.

Dieter, ik weet dat ge op mij staat te wachten, maar ik maak het straks goed, ik heb 45 graden levenskoorts. Ik heb een Colombiaans gen dat 100 procent pure cocaine, disco shit,  produceert in mijn zotte kop. (waar n gigantische bult op staat sinds gisteren, met dank aan dat ander wit spul, de sneeuw)

Waar Peynsaert dus vrolijk van wordt (ah, ge dacht da hij er alleen kon uitzien als een zelfmoordterrorist twee seconden voor de lange grote trek aan het touwtje, NIET DUS)

Peynsaert wordt ongeveer vijf keer zo blij als een kleine baby die aan de tiet van mama ligt, wanneer…

-…niemand minder dan JEROEN SAEGEMAN, samen met Mauro, mijn favoriete Belgische (eigenlijk Iers, want die kerel zijn karma is allesbehalve Belgisch) muzikant zegt dat hij mijn verhaalkes leest.

In dit leven wil ik de Brian Jones van de Vlaamsche letteren zijn, maar dan nen Brian die zichzelf een beeteke goed beschermt. In mijn volgende leven wil ik aan mijn huidige ouders geboren worden, maar dan als een versie van Jeroen Saegeman.

-…wanneer mijn hoogintelligente Perzische babe zo’n inzicht in mij etaleert dat ze zegt: ‘zolang gij abnormaal en zot zijt, weet ik dat alles in orde is met u’

-…ik op café kortverhalen schrijf op servetten en de mensen aan tafel ze direct lezen en half geshockeerd vragen naar nog

-…een lezeres een kortverhaal leest, halverwege stopt en zegt: ‘beikes, zo’n viezigheid’ en dan met blozende wangen gewoon verder leest

-…ik concerten zie waar de helft van het publiek razend buiten stormt en de andere helft van extatische ontlading het vel van hun handen applaudisseert en als finishing touch den boel afbreekt

-…mensen mij ziek in mijn kop vinden, maar toch niet kunnen laten van met mij af te spreken

-…mijn pa hier recht tegenover mij in de zetel zien zitten met een Satanisch lachske

De vrolijkheidslijst is oneindig langer dan de zwartgallijst, maar Dieter staat te wachten op ’t Sint-Pietersplein.

Ik ga inbreken in een kerk en als anti-christ op ’t spreekgestoelte klefferen.

(achteraf bleek eigenlijk dat de verantwoordelijke van de parochiezaal ons op alle mogelijke manieren geholpen heeft om de foto’s goed te kunnen nemen. Zolang dat we maar geen blote borsten toonden. Maar ’t altaar ontheiligen mocht dan weer wel.)

21-12-2009 om 22:37 geschreven door Tederdraads  

Ik kom van een lange brainstormavond met mijn regisseur. Vre productief en fameus aangelengd met alkool. Na een klein onderhoud met een voetbalfan in een frietkot, bots ik op twee Zweden, die mij de weg naar de cafés vragen.

’t Waren twee dansers die hier auditie gedaan hebben. Vroeger brandden ze ons huizen plat en nu komen ze hier dansen.

De fut is uit Zweden. Ze waren ook nog eens een halve kop kleiner dan mij en maar half zo breed.

Waar is dat vikingbloed naar toe?

Gesneuveld aan ’t Oostfront tegen de Russische horde?

Die twee sympathieke gasten waren ook weer zeer snel overtuigd van mijn encyclopedische kennis over Zweden.

’t Is te zeggen, ik ken:

wa heter du? Of zoiets.

Stockholm-syndroom

De schrijver Strindberg en ik kan zeggen dat die kerel iets tegen vrouwen had. (elke wijvenzot heeft al eens iets tegen vrouwen)

Dat Zweden tot in de jaren negentig de minder lekkere Zweden steriliseerde, dat wist ik ook nog.

Ibsen, die dramaturg en shockerende Vissen, dropte ik ook, ook al is dat een Noor, maar ’t is van de zelfde coté.

Aja, dat alkool daar moeilijk te krijgen is. Maar dat weet iedereen.

Alleszins, die Zweden waren impressed.

Bij café Cuba Libre (ja, ik beken dat ik hen opzettelijk naar dat fascistisch danscafé geleid heb) namen we afscheid.

‘You know a lot about Sweden, man. I adore you.’

Ofwel waren ze serieus met mijnen bek aan ’t lachen, ofwel is ’t gewoon triest gesteld met Zweden.

Sympathieke jongens alleszins.

Als ze wat knapper waren geweest, hadden ze wel eens mogen dansen in een toneelstuk van mij.

20-12-2009 om 09:41 geschreven door Tederdraads  

Ik zit hier aan mijn toegetakeld laptopke met het volume van de muziek afgestemd op ‘burenruzie’.

Ben net door de sneeuw gemarcheerd (wie mij al zien stappen heeft, weet dat ik hier voor ene keer niet de bombast uithang als ik zeg ‘marcheer’) om in ’t station te ontdekken dat ze de treinen naar Aalst afgeschaft hebben.

Ik snap dat wel. Als ge treinen moet afschaffen, dan schaft ge eerst die naar Aalst af. Daar wil bij schoon weer al geen kat naar toe, dus wat voor wezen zijt ge, als ge er naar toe wilt in een sneeuwstorm?

Mijn weduwemoeder zit weer alleen thuis met mijn schizofrene tante. Tante brei. Vre sympathieke kettingrookster die ne gansen dag niks anders doet dan breien en zichzelf op een streng dieet gezet heeft.

Ze eet alleen op wat ze zelf niet moeten gaan halen is in de winkel.

Mama, ik weet dat ge geen woord leest van wat ik ooit schrijf. Nog eens een bewijs dat mijn geschriften totaal falen, want het wil nu lukken dat ik nu het deel van de bevolking waarvoor ik sympathie heb, niet bereik.

Dat was een omslachtig lange zin, dus hup, daar ben ik alweder een lezer kwijt.

Ow wacht, die ingebeelde oude vent (kgeloof dat het mijn overgrootvader langs vaderskant is die mij sinds kort overal volgt, ja, krankzinnigheid, dat krijgt ge als ge elke dag opstaat met een chronisch aandachtsdeficiet en in mijn geval zit ge nu wel rap aan een aandachtsdeficiet, want ik heb zo toch wel regelmatig aandacht nodig van zo’n 1000 mensen per week)

Zal hier ff hernemen: die oude vent die dus meeleest over mijn schouder en al een pintje Safir in zijn handen heeft op dit vroeg uur, die zegt:

‘wa da ge niet hebt kunt ge niet verliezen’

Et ceterum censeo, heb ‘k het al gezegd?

Da’ k godver het grote narrige uithangbord van triestig achtergesteld Vlaanderen wil worden.

20-12-2009 om 09:10 geschreven door Tederdraads  

http://www.youtube.com/watch?v=nQ-BtCwFEzo&feature=player_embedded

Den Viezen Tist gaat nu richting Nieuwpoorttheater, om de concurrentie te bespioneren.

In de toneelwereld is het makkelijker inbreken dan in de uitgeverswereld.

Et ceterum censeo dat Gierik NVT mij moet publiceren.

19-12-2009 om 14:18 geschreven door Tederdraads  

http://www.youtube.com/watch?v=FV1d5ry05e8

Nooit van die vent gehoord en nu ik hem hoor, blijkt het geen vent te zijn.

Elvis Peeters, auteur van het boekje 'Wij'.

Geen idee wie zijn aars allemaal mogen oprekken heeft, maar het heeft resultaat opgeleverd; ze hebben hem
gepubliceerd.

De titel heeft hij gestolen van een echte schrijver, zijnde Zamjatin.

Nou ja, gestolen, Aalvis zal Zamjatin wel niet kennen. 

Schijnt een schokkende roman te zijn.

Als Elvis Peeters in zijn boek oprecht bekent dat hij al jaren droomt om sneden te maken in babies en de babies dan te neuken

in die sneden tot de babies sterven

en als hij snotterend toegeeft dat hij zulke zotte gedachten heeft, omdat hij zelf jarenlang misbruikt is

door een scoutsleider die elke avond van elk zomerkamp in de kleine Peeters zijn bek piste.

Ja, ok, schanddaal.

Maar het boek gaat over jongeren die groepsseks hebben.

Elvis, je faket goed, maar niet goed genoeg, je hebt die schrijfhandboeken niet aandachtig gelezen: schrijf alleen over dingen die je kent.

Goed ja, de geschiedenis doet hem wel de eer aan die hij verdient: als schrijver de complete vergetelheid en een plek in het collectieve geheugen als de rekbaarste aars van Vlaanderen.

19-12-2009 om 02:54 geschreven door Tederdraads  

http://www.youtube.com/watch?v=Z1IBZncMDFg

Die jongen met zijn bijzonder irritant stemmeke, heeft wel 't fenomenale talent om open deuren NOG eens open te trappen en nog eens

en nog eens en nog eens.

Azu een janet.

Et ceterum censeo dat minstens twee van mijn godverdomse verhaalkes in een godverdoms literair tijdschrift thuis horen.

Of hebben ze schrik da'k ze straks allemaal naar huis schrijf?

19-12-2009 om 02:03 geschreven door Tederdraads  

http://www.youtube.com/watch?v=S8hVjA93MS0

19-12-2009 om 01:34 geschreven door Tederdraads  

Avatar movie=

Dances with wolves

meets

The last samurai

meets

Pokahontas,

all in blue and with a castrated Clint Eastwood in the leading role

18-12-2009 om 23:37 geschreven door Tederdraads  

If you don’t conquer the top of the human food chain, some other egotist bastard will.

18-12-2009 om 22:06 geschreven door Tederdraads  

De betere punk voor de muziekliefhebbende pedofiel: Shonen Knife. (少年ナイフ, Shōnen Naifu; lit. "Boy knife")

Een van de favorieten van Kurt Cobain.

Vrouwelijke versie van de Ramones.

Lekkere nimfettes die makkelijk met z’n drie tegelijk in je bed kunnen.

Loud, fast and lecherous.

18-12-2009 om 21:23 geschreven door Tederdraads  

Ik hou van Valentina’s kot. Al op de gang waaien de feromone geuren je tegemoet. Ik ben verliefd op haar rode gordijnen, haar verzameling antieke kandelaars en zelfs op de namaakschilderijen die haar muren versieren. Stuk voor stuk negentiendeeuwse taferelen waarin Russische aristocraten figureren. Bij Valentina hebben zulke beelden niets protserig.

We zijn al door een halve fles vodka, als we beslissen om met ons vriendengroepje een spelletje te spelen.

‘Geert, jij begint.’

Geert steekt al zijn hand uit. Andy moet natuurlijk de ‘grap’ produceren: ‘Pas maar op dat je niet de zwarte trekt.’

Er zit maar 1 zwarte in het hele zakje. De zwarte betekent: rimmen.

We gaan elkaar verwennen, aldus de bedenkster, op basis van de M&M die we trekken.

Het is een inval van Karen. Karen is een weegschaal, die zijn wel gevoelig voor rituelen en alles wat rechtvaardig overkomt.

Ik herhaal voor mezelf de regels, terwijl onze gastvrouw rond gaat met het zakje. Valentina, niet voor niets een leeuwin, is tot spelleidster gebombardeerd.

Wat vind ik nou interessanter, dat we met ons vijf op punt staan om groepseks te hebben of het vooruitzicht dat ik er straks kan over schrijven?

Nee, voor 1 keer wint de vleselijke realiteit het van de schrijflust. Ik hoop al dat ik een rooie M&M uit het zakje neem. Dan mag ik straks de strakke jeans van Tine’s benen pellen, om in haar verslavend vocht te duiken. En dan maar zien dat ik haar goed gek krijg, ik wil dat statige kind wel eens losser zien. Ze heeft een hete kachel in haar broek, maar ze houdt zichzelf zo in bedwang. Als Vissen zou ik het hedonisme moeten losmaken in die gereserveerde Steenbok.

Ik trek geen rooie, maar een gele. Niet erg, ’t is een begin. Ik mag aan Tine’s tepels zuigen. Als ik haar zo gek krijg, manoeuvreer ik mijn hand wel strategisch lager. Dan lik ik de regels van dit spelletje wel aan flarden.

Praktische Geert, heeft nog een vraag:

‘Zeg, gaan we nu al die handelingen allemaal tegelijkertijd doen? Of koppel per koppel?’

‘Wat maakt dat nou uit?’, zegt Valentina lekker Russisch bot. Ze blaft vooral Geert steeds zo af. Ik stel me haar voor in een strak sm-pak. Zodat ze Geert, die zagenvent eens goed kan domineren. Eens laten kwelen door hem te berijden met een strap-on.

Voor een leeuwin, is Valentina eigenlijk best kinky. Vooral in haar hoge laarzen en smal sluitende bordeaux rok.

Maar goed, eerst Tine maar.

Hoe begin je aan zoiets? Graaien naar de tieten van een vriendin die je tot voor kort enkel zedige kusjes op de wang gaf en slechts bij hoge uitzondering eens aanraakte, als er al genoeg alchohol was gevloeid.

Klinkt moeilijk in theorie, maar in de praktijk blijkt toch weer vaak dat je een vrouwentiet het beste graait door er je hand op te leggen. Liefst op een kordate manier. Als ik zacht genoeg kneed, is ze al snel op haar gemak. Een trage aai langs haar lippen. Met zachte druk de lippen scheiden. En dan komt ze zelf al dichter geschoven voor een kus.

Achter mij staat Geert op. Aan die jongen is natuurlijk een priesterroeping op een haar na gepasseerd. Die pezewever herinnert zich dat hij een lief heeft. Had ze dan meegebracht hé, kemel. Hoewel, wil ik aan een wijf zitten dat voor Geert gevallen is? Waarschijnlijk niet. Geert is rijk, maar nu ook weer niet zo rijk dat hij een echt interessant ding kan opscharrelen.

We doen met z’n allen slappe pro forma pogingen om hem te overtuigen dat hij moet blijven.

Kwestie van helemaal zeker te zijn dat hij het aftrapt, zeg ik:

‘Ach kom, ge gaat mij niet wijs maken dat uw lief in de zelfde omstandigheden niet eens goed van haar gat zou geven.’

Geert is geshockeerd. Heerlijk toch, van die mensen die nog te shockeren zijn.

‘Lieselotte die zou nooit zo iets doen!’

‘Nee, vast niet. Waar hangt ze trouwens uit?’

‘Ze werkt met haar thesispartner in het labo.’

Andy herhaalt met nadruk ‘werkt’, geveinsd jolijt alom en exit Geert. Meer gevallen engelen voor mij.

Andy heeft zo’n onrustige kop van een vent die te snel klaarkomt, dus daar zijn we straks ook rap genoeg van verlost.

Het liefst zou ‘k Valentina en Tine mee naar Valentina’s slaapkamer krijgen. Dan mag Andy zich uitleven met Siska. Geen idee welk sterrenbeeld ze heeft. Vergeten vragen en dat op zich zegt al genoeg.

De kloterij is dat Valentina en Tine niet kunnen delen, dus dat wordt kiezen. Astrologisch gesproken zou ik voor de steenbok moeten gaan.

Maar Valentina heeft zo’n verrekt lang krullend haar, tot bijna op haar billen. Astrologie of geen astrologie, in de regel heb ik het meer voor brunettes.

Tine is tenslotte altijd nog te versieren, bij Valentina moet ik oppassen, die krijg ik alleen in bed als ik in een manische periode zit. Leeuwenvrouwen kicken van alle vrouwen het meest op zelfvertrouwen en charismatische uitstraling.

‘Aan wat denk je?’, vraagt Tine als ze merkt dat ik met minder concentratie streel.

We zijn de enige twee die elkaar aanraken, het vertrek van Geert heeft de volgorde verpest.

(het embryonale eerste deel wordt vervolgd met embryonaal deel 2)

18-12-2009 om 18:05 geschreven door Tederdraads  

18-12-2009 om 16:00 geschreven door Tederdraads  

De lengte van mijn blogposts ramt finaal de fastlitcultuur in de flank.

De fastlitcultuur is echter harder en baf, daar ligt het leespotentieel van mijn post al grotendeels aan diggelen.

Onderstaand kortverhaal heb ik in geen geval gestolen/cadeau gekregen van een leerkracht (een échte, geen sopoetnik- fellow traveller- gelijk ik), die verder zijn naam niet op mijn blog wil zien verschijnen. ’t Is een kerel die er staat, die content is in zijn job en dus niet elke dag droomt van die ene bestseller om eventjes het gevoel te hebben dat hij iets aangevangen heeft met zijn leven.

Bon, ’t is de ruwe versie, die ik online gooi.

Net gebeld geweest door Kristien Hemmerechts trouwens. Dat kind was blijkbaar op een artikel van mij over Palestina gestoten.

Vroeg mij of de Palestijnen het soms hebben over ‘het feit dat’ Hamas de sharia wil invoeren in de Palestijnse gebieden.

Ben drie weken in Palestina geweest, heb dagelijks met een stuk of 20 mensen gesproken, maar ben er geen ene tegengekomen die wakker lag van de sharia.

En Kristien klonk vrij verlekkerd toen ze het woord sharia uitsprak. Misschien kickt ze er stiekem op om seksueel compleet onderworpen te worden door een stel bonkige macho’s

It’s always the one you least expect.

Nu goed, het verhaal:

‘’t is nu wel officieel, Gerrit is doorgebroken.’, zegt mijn vrouw terwijl ze haar boodschappen volgens haar licht neurotische opbergsysteem in de keukenkasten rangschikt.

Misschien heb ik er echt nog hoop in als ik vraag:

‘Hebben ze enkele van zijn gedichten gepubliceerd?’

Die ‘ze’ kan dan iedereen zijn die genoeg literair aanzien heeft om mijn maat om te toveren, spoorslags van het land van de hobbydichters naar het rijk van kortweg dichter.

‘Ha’, roept ze schamper. ‘Ja, misschien als hij het niet overleeft, dan is zijn werk vast wel hot.’

Mijn vrouw heeft de onhebbelijke gewoonte om mij in medias res met nieuwe informatie te bestoken. Een gevolg van haar wolfsvraat van jeugdboeken? Ze groet ook nooit of vraagt ook nooit simpelweg hoe mijn dag is geweest. Nee, ze begint gewoon te vertellen over hoe de hare is geweest of ze gooit er een gedachte uit waar ze al een hele dag mee zit. In het begin was dat vervelend, maar het shot mijn hang naar formaliteiten wel lekker loeihard tegen de schenen. Ik blijf er mij nochtans aan ergeren, want ik ben koppig en ik blijf  bijvoorbeeld ook hardnekkig klampen aan rooskleurigheid.

‘Wat zou hij dan niet overleven? Zijn dipje? Ach, what doesn’t kill you only makes you stronger, toch? Hij moet blijven schrijven en blijven insturen.’

Mijn echtgenote draait met haar bruine bambi-ogen. Verraderlijke dingen die maken dat ik haar niks kan weigeren.

‘Ja, venti, dat kun je wel zeggen. Maar vertel mij eens hoe je sterker uit een hersenbloeding komt.’

Als ze het dan uitgesproken heeft, is het al alsof ik het al wist. Wat wil je ook? Die kerel draaide werkweken van 70 uur en meer. Hij stond al om vijf uur in het warenhuis. Voor ziek personeel sprong hij zelf in. Als ’s nachts de vriezers uit vielen, rushte die zelf naar ginder om te sleuren met al die diepvrieskippen. Een germanist die vleeswaren gaat redden van een voortijdige smeltdood. Wat bezielde hem?

We hebben het hem vaak genoeg gevraagd. Nooit een plausibele uitleg gekregen. Misschien had zijn eerste lief dan toch gelijk. Gerrit loopt de ratrace waarvan elke West-Vlaming als baby al het genetische startschot voelt zinderen in zijn lijfje. Van de kloten is natuurlijk dat er geen finish zijn. De vraag is ook of er andere tegenstanders zijn in de race. Andere dan de geprojecteerde sluimerambities die ’t zuur geven aan die hermetische boerendorpen van de Westhoek. Als die collectieve dwingelandijen benen krijgen in je kop, schiet dan maar uit de startblokken als het eerste orgasme van een gefrustreerde puber die nog nooit aan de melkerij van zijn buurmeisje heeft mogen zitten.

‘Zeg, wat zit je nou zo te denken? Zou je die maat van je niet liever een bezoekje brengen, daar bij die slachters in hun witte jassen.?’

Mijn vrouw heeft een ouder verloren op de operatietafel. Heeft ze de geneeskunde nooit vergeven. Mijn vrouw doet niet aan vergeven. Ik ben net thuis van mijn werk. Bijzonder veel zin heb ik het niet om terug de winteravond in te trekken. Maar ja, die dwingende bambi-ogen. Ik heb nog niet bevestigd of ze vraagt al wat ik als cadeau zou kunnen meedoen.

‘Lectuur allicht. Als Gerrit tussen vier muren ligt zonder boeken of kranten wordt hij zot.’

Mijn vrouw klapt, misschien niet eens met opzet, luid een kastdeur dicht. ‘Zeg, laat het uit, hé. Die gast heeft net een hersenbloeding gehad en jij gaat aankomen met een paar kleppers zeker? Slecht voor zijn bloeddruk. Ik flans hier wel een fruitmand in elkaar.’

Gerrit, de kerel met de grootste onderscheiding die makkelijk had kunnen doctoreren als de lange armen op de faculteit verbonden waren geweest met andere rompen, zonder bezigheid zetten? Da’s dan wel goed voor zijn bloeddruk?

‘Hoe zit het trouwens met onze eigen Gerrit? Heb je hem van school gehaald?’, vraagt ze terwijl ze een houten dienblad weet te presenteren als een fruitig kunststuk.

‘Nee, ik heb hem vandaag maar eens laten staan aan de schoolpoort. Erger zelfs, ik ben drie keer voor zijn neus langsgereden zonder hem mee te nemen. Elk kind loopt wel een trauma op. Dus dan geef ik het hem liever zelf, dan hebben we dat ook gehad.’

‘Ach, laat die ironische bullshit achterwege. Je weet dat ik daar niet tegen kan. Waar is hij?’

‘Hij is boven aan het spelen met zijn treinen.’

Mijn vrouw kijkt boos op van haar ersatzfruitmand.

‘Hoezo aan het spelen? Moet ik weer de boeman gaan spelen? Je weet toch dat ze deze week proefwerken hebben? Tot acht studeren en dan een half uurtje spelen. Dat hebben we toch zo afgesproken?’

Ik zucht en slof naar de kinderkamer, de kleine van zijn treinen sleuren, is net dat ietsje moeilijker dan een regiment keizerminnende Japanners van een eiland jagen. Maar goed, banzai maar. Ik herhaal voor mezelf nog eens die mantra: je bent zijn papa, niet zijn vriend.

In de hospitaalkamer, zeg ik ‘het is allemaal vers gekocht, hoor, en in de druiven zitten geen pitten.’ En zo te zien zit er in Gerrit ook geen pit meer. Ik had gerust boeken kunnen meebrengen, hij zou ze toch niet aangeraakt hebben.

Ik zet me naast hem in een stoeltje en zonder een woord te zeggen kijken we samen naar een hersenloos belspelletje op tv. De vraag die ik mij vooral stel is, waarom hebben we onze kleine ook weer Gerrit genoemd?

Juist, omdat we die zo astronomisch intelligent en onstuitbaar ambitieus vonden.

Ilse en ik zijn ook West-Vlamingen.

17-12-2009 om 21:15 geschreven door Tederdraads