Iran: Stiekem kan hier alles

Geschreven door Eefje Blankevoort

Uitgegeven bij Uitgeverij Podium

Iran: tot over een jaar kende ik weinig meer van het oude Perzië dan wat ik had opgestoken uit games als Age of Empires. Sinds ik echter een stukje (om en bij de meter 65, hangt er van af of ze hakken draagt of niet) Iran van vlees en bloed in mijn leven heb, informeer ik mij zo wat elke dag een beetje meer over dit toch wel aparte land. De Gentse bib heeft gelukkig genoeg gespecialiseerde lectuur in voorraad.

En er zijn zo van die zaken die terugkeren: de contrasten tussen het officiële beleid als de praktische gang van zaken in het dagelijkse leven van de Iraniërs, de grote braindrain naar het Westen, de these dat Iran een schizofreen land is waar iedereen voortdurend letterlijk en figuurlijk maskers draagt, dat het lang niet zo’n gevaarlijk land is als wij hier denken, dat er wel degelijk een progressieve kern is in Iran, dat ‘slechts’ 15 procent fanatieke hardliners het land aartsconservatief willen houden, dat het een land is met zo’n geweldig potentieel, maar dat de achterlijke regering alles verpest, de onmacht van de man en vooral vrouw in de straat, de onvermoede losbandigheden die ondanks alle restricties tóch plaats vinden, de vele contrasten op elke hoek van de straat: daar een vrouw volledig ingeduffeld in een chador (letterlijk tent) en even verderop een naar de laatste mode geklede vamp die een knalrode hoofddoek draagt, die nauwelijks nog haar hip gemodelleerde kapsel verhuld.

Ik heb er wel zo’n beeld van, van dat verre vreemde land waar ik zelf nooit geweest ben. Ze zeggen wel eens van reisgidsen dat ze zo goed geschreven zijn, dat je de bazaars, de tapijtjes en de koffietentjes, het fruit op de markten wel kan ruiken. Wel, bij dit boek is dat echt zo. Het leest heerlijk lekker weg en is opvallend onpretentieus geschreven. Eefje Blankevoort heeft geen boek geschreven IK in Iran, nee, het zijn de Iraniërs die Eefje ontmoet, die centraal staan. De auteur beschrijft hen met een uitzonderlijk oog voor detail en met liefde, of ze het nu eens is met de meningen die ze verkondigen of niet. Ze blijft erg genuanceerd.

Met een aandoenlijke eerlijkheid bekent ze hoe ze al na een kort verblijf in Iran haar ‘westerse’, nonchalante houding ten opzichte van bloot en seks verliest. Opeens voelt ze schroom als ze in bikini over strand loopt, de Nederlandse reclameborden met halfnaakte vrouwen maken haar vreemd ongemakkelijk. Eefje merkt scherp op dat in Iran de onderdrukking van seksualiteit er net toe leidt dat bijna elke handeling seksueel geladen wordt. Als een Iraanse man ruw haar arm vastgrijpt, voelt ze zich bijna aangerand.

De schrijfster neemt haar lezers erg uitnodigend mee op haar verkenningstochten door het nieuwe Perzië. In haar gezelschap leer je dit land met twee gezichten, de zogenaamde januskop, beter begrijpen. Je leeft mee met de schrijfster die voorzichtig manoeuvreert langs de vele Iraanse valkuilen. Zo wordt ze geconfronteerd met de soms gek makende regeltjes van de typische Iraanse beleefdheid (tarof), ze weet niet wie ze kan vertrouwen in een land waar iedereen al te geschoold lijkt in liegen en geheimdoenerij en ze het valt niet altijd mee om in te schatten hoe progressief haar gesprekspartners werkelijk zijn. Daarbovenop komt de paranoia. In een wereld waar het vaak gonst van en regeringscomplotten en verdenkingen is het moeilijk om ten alle tijden het hoofd koel te houden.

Haar gesprekken met Iraniërs zijn levendig weergegeven, haar kleurrijke personages (de oude moeder die wild danst, de Iraanse homo met zijn hyperromantische dromen, de echtgenoot van de feministe die zo waar een nieuwe man blijkt!) komen allemaal tot hun recht.

Sterk reisverhaal, met respect geschreven en met veel oog voor detail. Geen geschiedenisboek, geen socio-politieke studie. Nee, een prachtig gedetailleerde doorsnede van het Iraanse dagelijkse leven dat leest als een film waar de vaart goed in zit.

WP

11-03-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

‘Waar slaat zoiets nou weer op?’,vraagt Benjamin met een mengeling van verwondering en argwaan.

Maryam moffelt het leren zakje weg onder haar kleren. ‘Daar komen we vast nog wel achter.’, zegt ze overtuigd. ‘Laat ons nu maar terugkeren, ik ben het moe om open en bloot op straat risico te lopen. Binnenhuis kunnen we ons tenminste wat ontspannen.

De rest van de dag doet het tiental het kalmpjes aan. Het is overal drukkend warm, ook in huis. De vrienden liggen samen in één kamer op matjes en wuiven zichzelf koelte toe. Elke heeft voor iedereen een soort frisse limonade klaargemaakt. De paartjes liggen bij elkaar en knuffelen, ondanks de plakkerige warmte. Pieter-Jan vindt het grappig om te doen alsof hij en een Randy een relatie hebben en legt zijn hoofd op Randy’s borst. Die schijnt er niets op tegen te hebben, in de wetenschap dat het om een grap gaat. Nu ze even niets om handen hebben komt het gesprek terug op de waaromvraag.

‘Even serieus nu’, verbreekt Nico de stilte, ‘kan iemand mij vertellen wat de bedoeling is van deze avonturen? Hoe bestaat het dat wij hier zijn?’

Elk heeft zo wel zijn eigen theorie, de ene al wat meer uitgewerkt dan de andere. Maryam, een groot fan van de theorieën van de geniale fysicus Hawking, denkt dat ze stuk voor stuk door een wormgat gegaan zijn en in een andere dimensie zitten.

Pieter-Jan is niet akkoord. ‘Dat is dan toch wel een erg aparte dimensie met heel veel toevalligheden. Ik bedoel, twee van ons zijn slavisten en de avonturen die we meemaken zijn wel erg Russisch getint, naar mijn smaak. Willem is erg literair begaan en nu wil het toeval dat we op een sliert romanpersonages en schrijvers botsen. Een van ons is van Iraanse komaf en dan verzeilen we in een soort ruwe kopie van Teheran. Tel daar ook nog eens die onverklaarbare voorspellingen van Boelie bovenop. Wie gelooft dat dit zo maar een dimensie is?’

‘Wat denk jij dan? Dat deze dimensie voor ons op maat gesneden is?’, vraagt Maryam.

‘Ik blijf bij mijn theorie dat dit een gebundelde projectie is van de machinaties van onze geest.’

‘Ja, maar, waarom dan wij tien, de meesten kennen elkaar niet eens? Moesten we nog allemaal samen een huis delen, dan zou ik het nog ergens snappen. Dat de energie van onze gedachten en onderlinge relaties een aparte wereld gecreëerd heeft.’, werpt Maryam tegen.

‘Ja, misschien is er wel een willekeurige kant aan ons avontuur. We kunnen natuurlijk raden wat we willen. Alles kan.’, zegt Pieter-Jan.

Dieter vindt het wel beestig zo. Hij zou voor geen geld terug willen naar de gewone wereld. Hier lijkt niets er werkelijk toe te doen, zo losgekoppeld van familie, veel minder verplichtingen. Zo helemaal opnieuw beginnen in een compleet verschillende omgeving vond hij wel iets hebben. Elke treedt hem bij en zou ook niet meer terug willen.

‘Ik heb tijdens mijn studies maandenlang in Ghana gewoond. Dat was een geweldig tijd, iets waar ik altijd naar terug heb verlangd en nu heb ik voor het eerst sindsdien het gevoel dat ik leef. Ok, ja, hier in Hetere zijn veel regels en de officiële cultuur botst met de mijne. Maar verder vind ik het wel chill hier. Thuis zou je bijvoorbeeld nooit moeten proberen om van de ene dag op de andere je eigen winkel te starten. Het leven is sowieso een doos pralines; je weet nooit wat je zal krijgen, maar hier geldt dat nog meer, dan thuis.’

Boelie snapt het niet volledig. ‘Jullie zijn hier toch ook al gesetteld? Dat brengt toch ook verantwoordelijkheden mee? En jullie hebben hier toch ook plichten en regels die je moet navolgen?’

‘Ja, maar toch is het anders. Misschien is het omdat alles zo onrealistisch lijkt dat alles zo veel minder zwaar weegt. Het ‘echte’ leven is zo verstikkend.’, verklaart Elke verder.

Dieter ziet de onderzoekende frons van Boelie, voelt dat iemand echt geïnteresseerd is in zijn gedachtewereld en kruipt wat uit zijn schulp:

‘Kijk, ‘thuis’ voel ik de verplichting om veel geld te verdienen. Ik snap ook thuis dat het leven daar niet werkelijk kan om draaien. Maar toch voel ik die verplichting en kan ik die niet van mij af zetten. Ik voel die maatschappelijk dwang om mijn leven in te richten zoals dat van iedereen: elke dag vroeg uit de veren, in slaap sukkelen op de trein naar het werk en acht uur lang een job doen die mij niet werkelijk boeit. Hier is alles op dat vlak veel relaxter, ik voel nooit hete adem in mijn nek om dingen te presteren, die ik niet eens echt wil presteren.’

Boelie vindt de redenering maar zelfbegoocheling. ‘Eens je het hier gewend raakt, kom je toch ook op dat punt? Jullie kennen hier mensen, juist? Ik voorspel dat je straks net die zelfde drang voelt om meer te verdienen dan je nu doet. Gewoon omdat je nieuwe omgeving het ook van je verwacht.’

Dieter antwoordt: ‘Nou, ok, dan is het misschien maar goed, dat we weer verder trekken.’

‘Ja, maar naar waar dan?’, vraagt Elke ietwat bezorgt. Kennelijk is ze wel een beetje gehecht geraakt aan haar plek in Hetere.

‘Gewoon, verder, altijd maar verder, reizen als doel op zich, in beweging blijven, vrij zijn, ongebonden.’, zegt Boelie.

Maryam en Pieter-Jan die hem goed kennen, houden hem strak in de gaten en vragen zich af of hij nu meent wat hij zegt of dat hij Dieter en Elke op de een of andere manier in de val wil lokken.

‘Ja, maar, en kinderen dan?’, vraagt Maryam gealarmeerd. ‘We kunnen toch niet als zigeuners leven, ergens bevallen langs de kant van de weg en dat arme kind dan meezeulen?’

Boelie grijpt zijn grote liefde steviger vast en stelt haar gerust: ‘Nee, natuurlijk niet. Het is een romantisch idee, maar op lange termijn natuurlijk onpraktisch.’

Nico vraagt: ‘Maar wat doen we nu eigenlijk? Zoeken we een weg terug naar onze eigen wereld? Of gaan we ons uiteindelijk in deze wereld vestigen? En waar? Ik hoop dat er toch vrijere samenlevingen te ontdekken zijn dan dit hier? Blijkbaar zijn er naast Heteri ook Amerikanen? Waar zitten die dan?’

‘Goeie vraag’, zegt Elke.

‘Hebben jullie geen kaart?’, vraagt Jelle.

‘Ja, een kaart van deze wereld zou natuurlijk wel erg handig zijn’, beaamt Maryam.

‘De vraag is in hoeverre zo’n Heteri kaart betrouwbaar is’, voegt Pieter-Jan toe. Hij heeft zijn schijnhuwelijk met Randy ondertussen opgegeven en is naast Maryam gaan liggen, zodat die gesandwicht wordt tussen haar Boelie en hun gemeenschappelijke vriend.

‘Ik stel voor dat we verder trekken zoals tevoren, lekker het onbekende in. Ooit iemand ‘into the wild’ gezien?’, vraagt Benjamin.

‘Ja, leuke film’, zegt Randy.

‘Voor mij is dit hele avontuur ‘On the road’ van Kerouac gemengd met een stevige portie magisch realisme à la Marquez.’, zegt Willem terwijl hij zich luilekker op zijn zij draait en zijn ogen sluit.

‘Alles is een boek bij Willem’, zucht Boelie, maar op zo’n milde toon dat er verder geen tegenreactie komt.

‘Uiteindelijk komen we wel iets tegen. Ik blijf er bij dat er bedoeling steekt achter al dit. Een confrontatie met onszelf of iets in die trant. Alleszins, deze wereld bevalt mij veel beter dan de vorige. Ik heb alles wat ik moet hebben, de vrouw waar ik van hou, interessante maten, zelfs Willem, lucht in mijn longen en nooit een moment sleur.’

‘Een compliment, zeg. Waar gaan we dat schrijven?’, fluistert Willem met gesloten ogen van op zijn matje.

‘Ik stel voor dat we maar gewoon verder trekken. Immer weiter. Out to catch the horizon.’, zegt Boelie en met de laatste zin imiteert hij Captain Jack Sparrow uit Pirates of the Carribean. Felicitaties blijven uit, aangezien de imitatie aan iedereen voorbijgaat. ‘We settelen pas als we een plek vinden die iedereen bevalt.’

Maryam nestelt zich extra behaaglijk in de armen van Boelie, negeert de hand van Pieter-Jan op haar dij en zegt als een lief klein meisje:

‘Ons eigen plekje. Helemaal van ons.’

Op dat moment droomt elk voor zich van een plek die echt geschikt zou zijn. Nico vindt dat de groep sowieso moet samenblijven, dat ze misschien samen een boerderij kunnen starten. Dat idee bevalt Elke heel erg, want zij heeft dierenverzorging gestudeerd. Dieter ziet ook wel iets in dat idee. Boelie zegt: ‘we stoken onze eigen pastis en spelen de hele dag petank tussen de maïsvelden.’ Willem voelt weinig voor werk op het land, maar hij wil overdag wel gaan vissen. Randy blijft alles eender. Jelle vindt dat iedereen loos aan het dromen is, maar heeft niets tegen het boerderijplan, ‘als het dan zo zou uitkomen’. Pieter-Jan wil graag chimpansees kweken, speciaal voor circusscholen, maar ook om op te eten. Maryam geeft hem een por: ‘Wat heb jij tegenwoordig met chimpansees?’

De hitte in combinatie met liggen, wordt iedereen langzaam te veel en de tien soezen tot de avond. Als ze wakker worden is het al donker. De groep eet gezamenlijk uit een grote kom rijst met groentjes en ’s nachts laden ze stiekem de Peykan vol met alle spullen die ze denken nodig te hebben op hun tocht. Ze moeten subtiel te werk gaan, want Hetere komt vooral ’s nachts tot leven, omdat het in de namiddag en ’s avonds veel te warm is om je buiten te wagen.

Omstreeks drie uur ’s ochtends is alles in gereedheid gebracht. De groep duikt om de beurt het kleine badkamertje van het huisje in om zich eindelijk wat op te frissen. Om half zes trekken Elke en Dieter de deur achter zich dicht en wandelen ze samen met de rest naar de Peykan:

‘En toch zal ik het huis een beetje missen’, zegt Elke. ‘Het was voor ons de eerste keer dat we samenwoonden.’

Maryam geeft haar nieuwe vriendin een troostende knuffel, hetgeen volgens Nico ‘een keischattig beeld’ oplevert.

Als ze bij de Peykan komen, schudt Randy bedenkelijk het hoofd: ‘Met tien in die auto. Over twee kilometer ben ik dus dood, beseffen jullie dat? Een normale autorit is met mijn lengte al een kwelling.’

‘Niet dramatiseren, je overleeft het wel,’ zegt Boelie terwijl hij de passagierszetel voor zichzelf opeist. Benjamin, de kleinste van de bende, gaat weer voor zijn voeten zitten en deze keer kruipt Pieter-Jan ook vooraan. Achterin gaat Elke op Dieters schoot zitten, tegen hem aan plakken Nico en Jelle, met op hun schoot Randy, die nu niet alleen met zijn tenen, maar tot zijn knieën uit het raampje hangt.

Maryam vindt echter dat hij zijn benen moet intrekken, alleszins tot ze voorbij de controlepost zijn. ‘In het Iraanse verkeer kan veel, maar hiervoor krijg je zelfs in Iran commentaar. Intrekken die benen.’

Randy protesteert: ‘Maar we zijn niet in Iran, we zijn in Hetere. Misschien zeggen ze wel niets.’

Elke bevestigt dat de politie daar zeker niet mee kan lachen. Maryam herhaalt haar bevel:

‘Intrekken die benen!’

Randy kreunt en doet wat hem gevraagd wordt, zodat Maryam de auto start.

‘O jee’, zegt ze als ze vijftig meter ver is en aan de motor hoort dat die niet echt akkoord is met de lading die hij moet trekken, ‘dit is al een opgave voor een normale auto, laat staan een Peykan.’

Als ze bij de controlepost komen, merken ze dat er geen wachten zijn en dat de weg niet versperd is. Maryam geeft gas en scheurt er langs.

‘Dat ging mij net iets te makkelijk’, zegt Elke op de achterbank, ‘er staan anders altijd wachten bij die controleposten.’

‘Niets van aantrekken’, zegt Benjamin vrolijk, ‘hoe minder je denkt...’, maar voor hij uitgesproken is, schreeuwt hij het uit van de pijn.

Boelie heeft Benjamins hoofd tussen zijn knieën gekneld en maakt zijn zin af: ‘…hoe minder zorgen je hebt. Zeg kerel, je plaat blijft hangen.’

‘Maar hij heeft wel gelijk’, zegt Pieter-Jan.

‘We zullen zien, we zullen zien’, zucht Maryam die de auto strak laat voortrijden aan wat de maximumsnelheid schijnt te zijn, 100 kilometer per uur.

‘Mooiste’, zegt Boelie naast haar, ‘denk er om dat je altijd slanker bent dan je denkt. Het meeste gewicht zit hem in je voet.’

Op de achterbank doden ze de tijd met het zingen van schlagers. Randy vraagt of hij zijn benen nu wel uit het raam mag hangen. Maryam vindt het niet veilig en weigert het verzoek. Randy zegt dat hij echt veel last heeft, maar Boelie zegt op express lichtzinnige toon: ‘Be a man, Randy, be a man.’

Als na goed twee uur rijden de motor aan het sputteren gaat en de Peykan tot stilstand komt, is er op zijn minst eentje blij dat hij uit zijn positie bevrijdt is. De anderen stappen met meer tegenzin uit.

Maryam zucht diep: ‘Daar was ik dus al bang voor. Hopelijk vinden we snel iets anders. Want ik heb absoluut geen zin om ver te stappen.’

De groep laadt de spullen uit, verdeelt ze over ieders rug en zet zich in beweging. Maar ze zijn nog maar pas terug op pad of achter hen horen ze een druk geluid.

‘Ben ik de enige die dat hoort? Of is dat een bel?’, vraagt Benjamin.

‘Lijkt wel een bel van een crèmekar’, zegt Nico lachend.

(wordt vervolgd)

10-03-2009 om 22:24 geschreven door Tederdraads  

Willem en Boelie rollen door de kamer en proberen elkaars nek dicht te knijpen. Benjamin roept: ‘Yupla. Chick fight.’

‘Moeten we die twee niet uit elkaar halen?’, vraagt Elke.

‘Och, die twee pussies bezorgen elkaar hoogstens een gebroken nagel’, zegt Maryam.

‘Wat cru om je eigen lief een pussy te noemen’, antwoordt Elke verbaasd.

‘Het is een tsjoempi, maar ik zie hem graag.’

Pieter-Jan klautert ondertussen op een tafel en speelt een interview na, hij is tegelijk interviewer als geïnterviewde.

Hij kondigt aan: ‘En vanavond in ons niet te versmaden programma ‘iets met grote ego’s die schrijven’ een interview met de laatste revelatie, auteur van ‘een bruine scheet in een gebroken fles’, uw applaus voor Rumsey Nader.

‘Zeg eens, Rumsey. Wat bracht u tot het schrijven van dit boek?’

‘Wel, ik verveel mij meestal steendood in dit leven en ik geef eigenlijk geen zak om iets. Dus ik wilde mij afzetten tegen al die kloteonzin op deze kloteplaneet, rotvervelende dagen op een strontsaaie bol.’

‘U dacht niet: ik ga eens dik geld verdienen aan het grote ontevredenheidsgevoel van de modale burger die het –gelukkig voor u- niet zo flitsend weet te verwoorden?’

‘Wel, nee, want ik ken geen modale burgers, want ik kijk eigenlijk nooit televisie. Ik praat enkel tegen mijn hond en mijn wijf en mijn wijf is geen modale burger, want ze pijpt mij drie keer per dag en ze zaagt niet.’

P-Jay gaat helemaal op in zijn improvisatie. Dieter heeft zich er gezellig bijgezet en vindt het super de max. Maar Elke kijkt met grote ogen naar de stevige, geblokte jongen in de chador die op haar tafel met zichzelf een bizar gesprek voert. Ze vraagt Maryam of hij wel vaker zo’n bui heeft en wat de bedoeling ervan is.

‘De zenuwbanen van P-Jay hebben op tijd en stond een flinke intellectuele injectie nodig. Als hij die niet krijgt, gebeurt er zoiets. Ik zou er niet te veel op letten als ik jou was.’

Nico, Randy, Jelle en Benjamin grijpen ondertussen terug naar de doos ‘Kolonisten van Katan’, maar dat is een stap te ver voor Maryam.

‘Ha nee, hé, jullie hebben mij actie beloofd vandaag. Markt, fizendjun en weg van hier.’

De jongens smeken om één spelletje, maar Maryam wil er niets van horen.

‘En haal die twee nou maar uit elkaar, dat ze elkaar straks maar de kop inslaan, we hebben nu geen tijd. Over een kwartier wil ik met iedereen naar de markt.’

Het gezelschap is geïntimideerd door Maryams temperament en valt stil. Enkel P-jay oreert verder:

‘Heeft de beroerde relatie met uw drinkende vader invloed gehad op uw boek?’

‘Mijn roman gaat maar voor negentig procent over mijn zielige jeugd toen ik die zuipschuit van een pa al naar huis reed met de auto, ook al was ik nog maar 9 jaar oud, wat denkt u zelf?’

‘Slaat u eigenlijk geen munt uit het medelijden van uw publiek?’

‘Het was dat of aan de slag gaan als pizzabesteller.’

‘Heeft uw boek een meerwaarde?’

‘Ik denk dat ik schrijf over thema’s waar iedereen zich kan in vinden.’

‘Is schrijven een ambacht? Iets dat je kunt leren?’

‘Ik zeg altijd: schrijven is zoals kakken, het komt er uit als je er niet te veel bij nadenkt.’

Maryam is het nu echt beu en schreeuwt: ‘P-Jay, cut the crap of ik word echt kwaad!’

Een half uur later staan de tien al tussen de marktkraampjes.

‘De eerstvolgende die mij nu nog in mijn kont knijpt, geef ik een mep tussen zijn ogen!’, gromt Willem.

‘Ik ook’, valt Nico hem bij.

‘Dat is hier de gewoonte. Doordat seks hier zo’n geweldig taboe is, krijgt alles seksuele connotaties en heeft iedereen de hele dag maar één ding aan zijn hoofd. En billenknijpen is iets wat elke vrouw hier dagelijks meemaakt.’, zegt Elke.

‘Is dat in het echte Iran ook zo?’, vraagt Randy aan Maryam.

‘O ja, dat is krek hetzelfde daar.’

‘Kan best zijn, maar de eerste die het nog waagt klop ik met zijn smoel tussen de watermeloenen.’, zegt Jelle.

Alle jongens steunen dat voornemen, maar Maryam tikt hen –letterlijk- op de vingers.

‘Jullie houden je gemak en jullie verdragen het. Als ze ontdekken dat jullie mannen zijn, gaan jullie er aan.’

Het gezelschap ondergaat de kwelling en komt beladen met volle boodschaptassen terug aan bij het huisje van Elke en Dieter. De twee hebben al hun Heteraanse spaargeld er door gejaagd om de groep te bevoorraden voor de reis.

Ze besluiten om ’s ochtends vroeg te vertrekken, nog voor zonsopgang. ’s Nachts vertrekken is geen optie, want dan is de stad hermetisch afgesloten. De tien profiteren van de resterende tijd om Maryams trek in Fizendjun alle eer aan te doen en om voorzichtig wat aan sight-seeing te doen.

Willem vindt de vele afbeeldingen van martelaren met alle mogelijke bloederige detail die op bijna alle openbare muren prijken ronduit stotend. Pieter-Jan is erg verbaasd als ze midden in het centrum van de stad een anglicaanse kerk ontdekken. Elke weet dat de kerkgangers als outcasts behandeld worden. Hetere heeft niets tegen buitenlandse gelovigen, officieel toch niet, maar moslims die zich bekeren tot een andere godsdienst, dat vinden ze een schande. Die christelijke gemeenschap heeft anders wel een belangrijke rol. De christelijke minderheid mag wél alcohol brouwen voor eigen gebruik. Alleen, verkopen ze hun gestookte drank natuurlijk door aan de moslims.

De hele groep is verbaasd als ze door een wijk wandelen die verdacht op een rosse buurt lijkt. Elke die haar rol als gids met verve speelt, licht nader toe: ‘Dit lijkt niet alleen een rosse buurt, dit is er ook echt één. Met dat verschil dat de klanten een tijdelijk huwelijk afsluiten met de prostituee van hun keuze. Prostitutie is verboden en bestaat officieel niet, maar seks binnen de grenzen van een tijdelijk huwelijk, daar is niets mis mee.’

‘Absurd’, zegt Nico en de rest neuriet instemmend.

Als de groep door een smalle winkelstraat wandelt, botst Benjamin op een klein oud vrouwtje, dat hem hard bij zijn pols grijpt en een kleine leren zak in zijn hand propt. Daarna verdwijnt ze vliegensvlug tussen het volk.

‘Wat heb jij daar?’, vraagt Maryam nieuwsgierig.

‘Een zakje.’, zegt Benjamin die de situatie nogal komisch vindt.

Maryam neemt het zakje over en trekt het open.

‘En’, vraagt Pieter-Jan, ‘wat zit er in?’

‘Sleutels. Tien sleutels in allerlei verschillende kleuren. O en ook een briefje. In het Perzisch natuurlijk’, antwoordt Maryam.

‘En wat staat er dan?’, dringt iedereen aan.

‘Dit zijn de sleutels tot het juweel van de kern. Gebruik er negen, let wel, niet tien en niet acht, maar negen.’

(wordt vervolgd)

09-03-2009 om 23:25 geschreven door Tederdraads  

Alle jongens schieten in paniek in hun chador. ‘De buren hebben ons al verraden’, gokt Dieter.

‘Fraaie mentaliteit,’ zegt Pieter-Jan. De jongens nestelen zich in de zetel en op de grond. Maryam corrigeert hier en daar hun houding en hun kleding om hen er vrouwelijker te laten uitzien.

Dieter en Elke gaan openmaken. Voor hun neus staan vier gewapende kerels, hun leider, een kerel met een zonnebril en een dikke zwarte snor zwaait met een huiszoekingsbevel. Dieter en Elke kunnen geen Perzisch lezen maar het document met de typische stempels is hun genoegzaam bekend. Ze laten de vier mannen er langs. Elke doet een poging om zich in te dekken:

‘We vieren de verloving van mijn nicht. Let maar niet op de rommel.’

De vier agenten doorzoeken het hele huis, maar vinden niet meteen iets. Als de leider de lege drankflessen vindt in de keuken, denkt Elke dat haar hart zeker 200 per minuut slaat. Maar de agent is mild:

‘Binnenkamers doet iedereen maar wat hij wil. Ik zeg niet dat ik het goedkeur, maar ik zal je niets maken. Als ik iedereen oppakte die thuis alcohol dronk zat drie kwart van de stad nu in de gevangenis. Het gaat mij om je huurbaas. Komt die nog wel eens naar huis?’

‘Die dient bij de revolutionaire garde, die komt nooit naar huis.’, zegt Elke, die inwendig helemaal ontspant, alsof ze uit een vreselijke nachtmerrie ontwaakt.

‘Revolutionaire garde? My ass. Die tsjos is een vuile Mazdi geworden.’ De agent wil vol afschuw op de grond spuwen, maar weet zich te bedwingen.

Elke kijkt weg van de agent en probeert een glimlach te onderdrukken. Tsjos is het eerste Perzische scheldwoord dat ze hier geleerd heeft. Het betekent scheet. Meer bepaald ‘stille scheet’. De Iraniërs maken onderscheid tussen een scheet met geluid, die ze guz noemen en een stille scheet die ze tsjos noemen. Elke vraagt zich nog steeds af of het Perzisch de enige taal is die dit onderscheid maakt.

Boven heeft één van de agenten zich tussen de ‘vrouwen’ op de zetel gepropt. De vermomming van de jongens is kennelijk wel geslaagd, want de agent merkt niets. Het is een kalende man van voorbij de veertig, in een zwart hemd en een bijpassende zwarte broek. De hele kamer ruikt naar zijn sterke parfum, een overdreven stoer machogeurtje.

De ‘vrouwen’ houden stijf de lippen op elkaar en hun blikken afgewend, maar de agent heeft zijn ogen laten vallen op Willem. Hij geeft een kneepje in de zijkant van zijn dijen en zegt, in het Perzisch natuurlijk:

‘Hey schatje, gaan wij twee vanavond iets leuks doen? Ik rijd in mijn eigen mercedes en ik woon in een chique wijk in Noord-Hetere. Nou, wat zeg je? Je kan zo mee voor een ritje, mijn shift zit er al op.’

‘Doe geen moeite’, springt Maryam in de bres, ‘ze doet boete voor haar neef die betrapt is met een andere jongen. Ze eet en spreekt drie dagen niet.’

‘O maar dat geeft niet. Ze mag antwoorden met haar ogen.’

De agent draait Willems gezicht naar zich toe. ‘Nou, schatje, ga je mee? Ik bezorg je een leuke tijd.’

Als Willem zijn gezicht terug afwendt, bang dat de agent de stoppels van zijn baard opmerkt, zegt die:

‘O, ik raad het al, je maakt je zorgen over je onbevlekte staat. Gek druifje, dan doen we het toch langs achteren? Langs voren mag je bewaren voor je echtgenoot. God, wie weet trouw ik zelf wel met je. Dan kan je mijn eerste en tweede vrouw helpen in het huishouden. Die twee pesten elkaar liever het bloed van onder de nagels dan dat ze eens de afwas doen.’

Maryam slaat geshockeerd met haar handpalm tegen haar voorhoofd en zucht diep. Als de agent al zijn hand onder Willems chador beweegt, wordt de hele groep ongemakkelijk. Gelukkig weerklinkt net op tijd de stem van de leider. Hun speurtocht heeft niets opgeleverd. De eenheid keert terug. Elke krijgt zelfs verontschuldigingen voor het ongemak gepresenteerd en felicitaties voor de gelukkige bruid.

Willems aanbidder doet nog een laatste poging en smeekt Maryam om diens telefoonnummer. Maryam krijgt echter opeens een inval en zegt: ‘Ze heeft een kind.’

‘Had dat dan eerder gezegd,’ blaft de agent als hij naar het trapgat stormt.

Als de voordeur beneden dichtslaat, vraagt Pieter-Jan:

‘Is het wel zo’n goed idee om straks met z’n allen naar de markt te gaan? De kans is toch veel te groot dat iemand ons ontdekt?’

Boelie vraagt aan Dieter of hij nooit last heeft van aanbidders.

‘Als de Iraanse mannen weten dat wij twee samenwonen, laten ze ons met rust.’, antwoordt die.

‘Ik veronderstel dat de Sapfische liefde hier nochtans verboden is?’, vraagt Boelie.

‘Lesbiennes worden inderdaad officieel vervolgd, maar iedereen die we tegenkomen doet ons liever af als hartsvriendinnen die gewoon erg close zijn. Niemand doet moeilijk, zolang we elkaar maar niet in het openbaar beginnen opvrijen.’, zegt Elke.

Maryam vertaalt ondertussen de avances van de agent. Elke trekt haar schouders op. ‘O anale seks vinden ze hier doodnormaal. Vooral dan voor het huwelijk. Vaginale penetratie is dan weer taboe. Al zijn er nu ook al veel meisjes die hun maagdenvlies chirurgisch laten herstellen.’

Pieter-Jan betreurt het dat hij geen cameramateriaal heeft om hier een documentaire te schieten. Boelie zou dat ook geweldig vinden, hij zou er zelf een boek over schrijven. Willem vindt dat de stad wel een zekere poëtische sfeer heeft en betreurt het dat hij geen Perzisch kent, anders zou hij de Iraanse dichters willen lezen.

Die opmerking leidt meteen tot de discussie: wat is de beste manier om een samenleving te leren kennen?

Boelie gooit express een stok in het hoenderhok: ‘De gemiddelde leeftijd van haar prostituees zegt alles over een samenleving. Daar heb je geen rijmelarij voor nodig.’

‘Wat voor een achterlijke oversimplificatie is me dat!’, zegt Willem kwaad.

De twee grijpen elkaar al meteen bij elkaars kraag en dansen zo rondjes in afwachting van wie de eerste move maakt.

‘Wat hebben jullie jongens toch met geweld? Je grote gelijk bewijzen door elkaar pijn te doen.’, roept Maryam gefrustreerd uit.

‘Your pain makes me real’, zegt Pieter-Jan terwijl hij enkele kunstjes uit martial arts movies persifleert. Daarna holt hij door de kamer en bootst hij luid een chimpansee na.

‘Ok, die verveelt zich duidelijk,’ besluit Maryam met rollende ogen.

‘Super. De max.’, zegt Dieter. Als hij ziet wat voor een chaotisch boeltje de jongens aan het bakken zijn. ‘Jullie zijn echt een vette bende.’

(wordt vervolgd)

08-03-2009 om 12:03 geschreven door Tederdraads  

‘Al wat wij kennen is dus Hetere, een grootstad met circa 7 miljoen inwoners,het noordelijke deel is trouwens beter ontwikkeld dan het zuidelijke. Er rijdt een metro, maar die heeft maar twee lijnen. Het voornaamste openbare vervoermiddel zijn taxi’s. De regering bestaat uit een religieuze component en een wereldlijke, waarschijnlijk gebaseerd op het staatsbestel van Iran zoals wij het kennen of kenden. Hier heb je het politiek systeem uitgewerkt in een plannetje.’

Elke slaat een boekje open en toont het aan Maryam, zodat die kan bevestigen. ‘Ja, zo is het in Iran ook. Maar zo grappig allemaal, hoe kunnen we nu in een mini-Iran terechtkomen?’

De opgewekte gastvrouw gaat verder met haar verhaal. ‘Heel wat dingen zijn hier verboden, maar er zijn niet echt strikte regels over wat kan en wat niet kan en de regels worden ook niet altijd toegepast. Soms laten de autoriteiten je gaan zonder straf, zelfs als ze je voor een groot vergrijp klissen, zoals bijvoorbeeld een ondergrondse krant runnen en soms stenigen ze je, enkel alleen omdat ze je ervan verdénken, alleen nog maar verdenken, dat je moppen tapt op de kap van de president.’

‘Hoe heet die president hier? Toch niet Ahmadinejad?’, vraagt Pieter-Jan.

‘Nee, nee, Javad Kuni heet die. Een klein ventje, vreselijk conservatief, maar hij komt wel graag naar buiten met zijn voorliefde voor Iraanse housemuziek. Dat soort paradoxen heb je hier dus constant. Hij durft zelfs draaien op nationale feestdagen.’

‘God is a DJ’, zingt Pieter-Jan met overdreven basstem.

‘Maar wacht, jullie kunnen hem zelf zien, op de staatstelevisie is vast wel een of andere ceremonie aan de gang.’, zegt Dieter en hij zet de televisie aan.

‘Televisie is trouwens voor iedereen gratis, maar buiten staatszenders valt er dan ook geen zak op te zien.’, voegt Elke nog toe. ‘O kijk, daar heb je de hele regering verzamelt rond de put van Mehdi.’

‘En wat doen ze dan?’, vraagt Boelie.

‘Vandaag werken ze aan de begroting. Ze schrijven begroting op een papiertje en gooien het in de put. Het werkt als een wensput. Die Mehdi is een soort heilige die dood is, maar op een dag zal verrijzen en rust en orde zal brengen, maar tot die dag maakt hij je dromen al waar. Als je tenminste zo vriendelijk bent om ze op een papiertje te schrijven.’, vertelt Elke.

‘Dus als ik het goed begrijp hebben ze de begroting te boek gesteld en in die put gegooid om de goedkeuring van die Mehdi te krijgen?’, vraagt Willem.

‘Nee, nee, ze vragen een begroting aan Mehdi. Zelf stellen ze die niet op.’, verklaart Elke.

‘En hoe weten jullie dat allemaal, spreken jullie ondertussen Perzisch?’, vraagt Maryam.

‘Hier en daar een woord. Enkel wat nodig is om de klanten te plezieren. Maar er zijn hier genoeg jonge mensen die Engels praten, dus die leggen ons vaak dingen uit. Alleen moet je wel opletten tegen wie je spreekt, want je weet nooit of het informanten zijn die je er bij willen lappen omdat je kwaad spreekt van het regime.’

‘En niemand zegt er iets van dat jullie buitenlanders zijn? Niemand vraagt van waar jullie komen?’, vraagt Boelie.

‘Nee, ten opzichte van vrouwen zijn ze hier erg gastvrij, tenminste als ze zich aan de regels houden. Ze vragen niet van waar we komen, omdat buitenlanders sowieso uit Amerika komen. In de ogen van de Heteri is er maar 1 buitenland. Buitenlandse mannen kunnen er echter niet in, die worden sowieso beschouwd als infiltranten van de Mazdi’s. En dus gaan mannen er onverbiddelijk aan als ze die te pakken krijgen.’, vertelt Elke verder.

‘Maar die Mazdi’s kunnen hun vrouwen toch laten spioneren?’, werpt Benjamin tegen.

‘Onmogelijk. Een Mazdi vrouw sterft liever dan dat ze een hoofddoek draagt.’, zegt Elke.

‘En wie zijn die Mazdi’s dan?’, wil Willem weten.

‘Het fijne weet ik er ook niet van, maar volgens de officiële propaganda willen de Mazdi’s de Heteraanse samenleving de-islamiseren en Hetere terug de oud-Perzische cultuur opleggen. Ahura Mazda is één van hun goden, vandaar de naam.’, weet Elke.

‘Bestaan die Mazdi’s ook in het echte Iran?’, vraagt Nico aan Maryam.

‘Nee, nooit van gehoord. Ik ben zeker van niet. Echt absurd dat we dit meemaken.’, reageert Maryam. ‘Absurd en hilarisch tegelijk.’

‘En we kunnen hier dus niet weg?’, vraagt Pieter-Jan,

‘We hebben eerlijk gezegd niet geprobeerd om verder te trekken. Toen wij hier aankwamen is alles meteen in een stroomversnelling gegaan. We konden dit huis huren, het kraampje hebben we gevonden en zelf opgelapt. De plek waar we jullie zijn tegengekomen is strategisch interessant om eten te verkopen. Er komt veel volk langs. Veel Heteri trekken de natuur in en passeren daar.’, verklaart Elke.

‘En die Mazdi’s dan, waar zitten die? De Heteri kunnen zich dus blijkbaar vrij verplaatsen zonder dat ze gevaar lopen?’, vraagt Pieter-Jan wantrouwig.

‘De Mazdi’s vallen nooit openlijk aan. Soms ontploft er eens een bom op een markt, als er een zelfmoordterrorist door de controles raakt’, zegt Dieter.

‘Die controleposten zijn dan ook zo lek als een zeef. Ik geloof dan ook net zo min in Mazdi’s als in eenhoorns die Johnny heten. Die Mazdi’s zijn een uitvindsel van de regering om de mensen bang te houden’, concludeert Pieter-Jan.

‘Je klinkt al net als de progressieve jeugd hier’, lacht Elke.

‘Maar goed, laat ons wel wezen, hier blijven is toch nauwelijks een optie? Tenzij jullie al zo gewend zijn aan de Heteri way of life dat jullie het niet meer kunnen missen.’, zegt P-Jay.

‘We kunnen toch wel even blijven? Ik vind het zo leuk om terug Perzisch te horen en het eten is hier zo lekker. O, weten jullie soms waar we fizendjun kunnen gaan eten?’, roept Maryam dolenthousiast uit.

‘Wat is dat?’, vraagt Willem.

‘Fizendjun is haar lievelingsgerecht. Kip met een speciale walnotensaus. Erg lekker, maar je moet er voor zijn.’, antwoordt Boelie in Maryams plaats.

‘Er zijn veel restaurants waar je dat kunt krijgen, denk ik. We hebben het zelf nog nooit gegeten.’, zegt Elke.

‘Zes maand hier en jullie hebben nog nooit Fizendjun gegeten? Ok, dat staat vast, we gaan hier niet weg voor iedereen fizendjun geproefd heeft.’, bepaalt Maryam strikt.

‘Waar gaan we dan heen, als we niet hier blijven?’, vraagt Dieter.

‘Gewoon terug verder. Het universum stopt toch niet in Hetere? We tanken de Peykan vol en we gaan er weer vandoor.’, oppert Boelie.

‘Met tien in die Peykan?’, vraagt Randy verschrikt. ‘Ik doe niet meer mee als dat het plan is.’

‘Als we verder trekken doen we beter inkopen op de markt morgen. Je weet nooit waar we terecht komen.’, denkt Elke luidop.

‘Ik ben blij dat er eindelijk nog een vrouw in het gezelschap is. Nu zijn we toch al met twee die gezond verstand hebben’, zegt Maryam.

‘Ja, maar, ik kruip dus echt niet met tien in die Peykan, hé, echt niet dus hé.’, herhaalt Randy.

‘Ach, dat is toch maar voor eventjes. Uiteindelijk botsen we wel weer op iets anders.’, sust Nico.

Willems blik valt opeens op een doos. ‘Zeg wat is dat? Is dat Kolonisten van Katan?’ Hij staat op en neemt de doos. ‘Grappig in het Perzisch.’

De jongens veren als één man recht en kijken elkaar enthousiast aan.

‘O jee’, zucht Maryam. ‘ ze gaan een spelletje spelen. Dat zit potdorie vast in een andere dimensie en dat gaat zijn tijd daarmee verdoen. Mannen. Allemaal grote kinderen.’

‘Zullen wij anders ondertussen het eten klaarmaken? Dan kunnen de jongens hun hartje ophalen.’, stelt Elke voor.

‘Twee uur in een Iraanse parallelstad en we vervallen al in klassieke rollenpatronen’, zegt Maryam als ze rechtstaat en haar gastvrouw volgt naar de keuken.

De jongens willen haar paaien en garanderen:

‘Morgen gaan we naar de markt om inkopen, ’s middags eten we fizendjun en daarna gaan we weer de hort op. Beloofd.’

Tot laat in de nacht spelen ze Kolonisten van Katan. Ze slagen er zelfs in om Maryam te overtuigen om één rondje mee te doen. De sfeer komt pas echt goed in als Dieter drank bovenhaalt.

‘De vorige eigenaar mag dan een hardliner zijn, zijn drankkast is wel rijk gevuld. Als we morgen toch weg zijn, kunnen we wel enkele flessen soldaat maken.’

‘Strak plan’, zegt Nico goedkeurend en de rest volgt. Uitgezonderd Pieter-Jan.

De wekker die eerst op zeven uur ’s ochtends stond, draaien ze steeds verder tot die uiteindelijk op tien uur staat. Het is al bijna zonsopgang als ze slapen gaan. Elke is creatief met de hele huisraad en improviseert zo een achttal ersatzbedden.

Benjamin valt dronken op een dik Perzisch tapijtje dat hem tot bed moet dienen en roept uit: ‘O, ik ga die wekker morgenvroeg vervloeken.’

Zijn voorspelling komt echter niet uit, want de volgende ochtend wordt het gezelschap gewekt door luide bonzen op de voordeur en een luide Perzische bromstem die beveelt dat ze open moeten maken en snel wat ook.

(wordt vervolgd)

08-03-2009 om 11:44 geschreven door Tederdraads  

Elke stapt uit haar fietskar en komt naar de auto gelopen.

‘Jullie parkeren best hier. Het is in dit smalle steegje links. Het huisje met de rolluiken die geverfd zijn als lieveheersbeestjes.’ Het meisje glundert en zegt: ‘Heb ik gedaan.’

De acht doen zoals gevraagd en komen even later te voet aan wandelen. Pieter-Jan vraagt waar Maryam eigenlijk de sleutel van die auto haalde. Die lag gewoon op het dashboard, luidt het antwoord.

Elke en Dieter laden druk hun kraampje uit en dragen de spullen naar binnen. De jongens helpen een handje. Als het kraampje volledig leeg is, legt Dieter twee sloten om de fiets en trekt hij een grote plastic bescherming over de go-cart.

Het huisje waar het jonge paar woont, telt drie verdiepingen die verbonden zijn, niet met trappen, maar met ladders. Veel plek is er niet, de kamers zijn krap en staan overvol. Elke verontschuldigt zich. ‘De eigenaar woonde hier voor ons, maar die is in dienst gegaan bij de revolutionaire garde en die heeft nu logies van de staat. We kunnen het huren voor een prikje, maar dan moeten we wel verdragen dat veel van zijn spullen hier blijven staan.’

Overal staan kartonnen dozen, aan de muren hangen propagandaposters. Jonge Basij die aan Karate doen of geweren schouderen die ze nauwelijks kunnen tillen. De acht moeten er maar niet te veel op letten, zegt Elke, als ze haar gasten meeneemt naar de tweede verdieping. Ze laat iedereen plaats nemen op kleine kussens die rond een lage salontafel liggen. Als ze terug naar beneden gaat om thee te zetten, gooit ze haar Chador af. Ze blijkt een uitgerafelde jeansshort te dragen en een topje dat haar buik bloot laat.

Ook de jongens werpen hun chador af, Maryam die een sjaaltje omgebonden had om de stad in te rijden, knoopt haar bedekking ook los. Ondertussen arriveert Dieter, nu ontdaan van zijn vrouwelijke vermomming. Hij ziet er uit alsof hij in een alternatief rockbandje speelt en heeft een zekere natuurlijke charme.

Boelie vraagt dan ook of hij soms muzikant is. ‘Ook’, antwoordt de jongen, ‘maar ik teken voornamelijk. Dat is ook hoe ik hier wat geld verdien, ik verkoop mijn tekeningen, terwijl Elke Ghanese specialiteiten verkoopt aan ons kraam.’

Aan het trapgat verschijnt een dienblad met thee en even later verschijnt Elke terug. ‘Wat zegt hij? Dat hij geld verdient met zijn tekeningen? Als mijnheer eens zou tekenen ja. Dan misschien. In de zes maand dat we hier al zitten, heeft hij twee tekeningen verkocht. Nauwelijks genoeg voor twee weken eten.’ Dieter glimlacht schuldbewust.

‘Die thee ruikt echt lekker’, zegt Maryam. ‘O en er is allerlei lekkers bij. Mmm, echt Iraans fruit.’

‘Ik zie geen verschil met ander fruit.’, zegt Pieter-Jan.

‘Wacht tot je het proeft. Iraans fruit smaakt zoveel lekkerder.’, propageert Maryam.

‘Maar we zijn toch niet echt in Iran?’, protesteert Willem.

‘Dat is ook waar’, geeft Maryam toe.

Dieter en Elke komen er bij zitten en delen de thee uit.

‘Maar zeg eens’, begint Willem’, hoe zijn jullie in deze wereld gekomen?’

‘Via een luik in het stadspark. Wij zijn gewend om, nou ja, het is eigenlijk een beetje gênant, te stoeien onder een bepaalde boom daar. De takken ervan hangen tot op de grond en van ver lijkt het een dichtgegroeid bladerdak, maar als je het weet kun je er makkelijk door en rond de stam is plek te over, dus kun je makkelijk…’

Elke hapert veelbetekenend en dus maakt Nico haar zin af:

‘Het gezellig maken?’

‘Juist. Nou en op een keer ontdekten wij daar een luik.’

‘Laat me raden, daarna zijn jullie via rivieren, kloven, steile hellingen, rollende tonnen en zo verder, uiteindelijk hier beland. Zijn jullie ook bestolen door een kleine, kreupele blinde?’

Elke en Dieter blijken inderdaad ongeveer de zelfde weg afgelegd te hebben. Alleen zijn ze nooit achtervolgd.

‘Jullie hadden geen Boelie die er graag een schepje bovenop doet.’, zegt Pieter-Jan terwijl hij van zijn thee drinkt.

‘A little bit too much, is just enough for me’, zegt Boelie.

‘Het is wel al even geleden dat hij nog een selffulfilling prophecy verkondigd heeft. Misschien was die magie van hem toch maar toeval’, snuift Willem.

Boelie haalt adem om er iets uit te flappen, maar Maryam springt op hem en dekt zijn mond af.

‘Maar we gaan het voor de zekerheid NIET testen.’

Elke en Dieter kijken niet begrijpend.

‘Nevermind’, zegt Jelle.

‘Eventjes voor de zekerheid: komen jullie uit de echte wereld? Ik bedoel uit dezelfde wereld als wij?’, vraagt Benjamin.

‘Hoeveel werelden zijn er waar ze Nederlands praten, Tsoempi’, zegt Maryam.

‘Sinds ik hier ben terecht gekomen, geloof ik echt dat alles mogelijk is.’, verdedigt Benjamin zich.

‘Maar dit is dus het eindpunt van onze bizarre tocht: Hetere?’, vraagt Pieter-Jan, in de hoop het tegendeel bewezen te horen.

‘Wij zijn hier terechtgekomen en verder kennen we ook niets. Er is de stad en van wat daar buiten nog is, weten we niets meer dan wat de regering bericht’, zegt Elke.

‘En wat berichten die dan?’, willen de acht weten.

‘Wel ik zal jullie alles zeggen wat we weten’, zegt Elke en ze zet zich in een comfortabele houding als voorbereiding op een lang verhaal.

(wordt vervolgd)

07-03-2009 om 21:44 geschreven door Tederdraads  

‘Wie gaat rijden?’, vraagt Maryam. Die keuze is niet zo moeilijk als blijkt dat er maar drie van de acht een rijbewijs hebben. De potentiële chauffeurs zijn Maryam, Nico en Jelle. Maryam kijkt verwijtend naar Boelie: ‘Wanneer ga jij nou eindelijk eens rijlessen nemen?’

Boelie zegt: ‘Laat mij anders maar rijden, hier doet het er toch helemaal niet toe of je nou een rijbewijs op zak hebt of niet, het zou mij verbazen als we politie tegenkwamen.’

‘Jij blijft met je fikken van dat stuur. Ik ben mijn leven nog niet beu.’

Besloten wordt dat M            aryam en Nico zullen rijden en dat Jelle overneemt als er iemand moe wordt. De groep deelt zich in twee en verspreidt zich over de twee witte Peykans, maar de problemen blijven niet lang uit. De auto van Nico wil niet starten, er zit niets anders op dan met acht in één Peykan te kruipen. Na enige manoeuvres is die switch geslaagd. 

Maryam zit aan het stuur, Boelie zit in de passagierszetel en Benjamin zit op de grond tussen diens benen. Achterin zitten Nico, Jelle, Willem en Pieter-Jan en over hun schoten ligt Randy met zijn tenen net uit het raampje. Hij kan geen kant op en de jongens vinden het leuk om hem te kietelen. Randy schreeuwt het uit, maar zijn plaaggeesten zijn onverbiddelijk. Tot Maryam het welletjes vindt en weigert te vertrekken zo lang het niet rustig is achterin.

Meteen is het muisstil en de witte Peykan scheurt er vandoor. Het pad voert hen uiteindelijk de bergen in. Ongeveer een kilometertje na vertrek bevinden ze zich op een smalle asfaltweg met scherpe bochten. Maryam rijdt behendig langs de kronkelige wegen. Ze zegt dat ze kriebels in haar buik krijgt als ze de contouren van de bergen ziet. Haar geboortestreek in Iran is bergachtig en in combinatie met de Peykan zorgt dit beeld er voor dat ze wat heimwee krijgt. Ze vertelt over het oude dorp van haar grootouders en haar herinneringen aan haar opa’s olijfboomgaard, maar Pieter-Jan vraagt haar om eens in de achteruitkijkspiegel te kijken. ‘Benieuwd of je dan nog zo’n heimwee voelt.’

Maryam doet zoals gevraagd en zegt: ‘Shit, maar zo grappig. Hilarisch gewoon. We worden achtervolgd.’

‘Ik snap eerlijk gezegd niet hoe je de hilarische factor derivieert uit dit normaliter als onrustwekkend te interpreteren gegeven.’

Iedereen kijkt achterom en ziet hoe ze achterna gezeten worden door wel honderd vrouwen. Althans het lijken vrouwen. Als ze goed kijken, zien ze dat het om lege zwarte Chadors gaat.

‘Maar zo grappig’, houdt Maryam vol, ‘lege chadors die achter ons lopen. Hoe bestaat het! Hilarisch gewoon.’

‘Ik vraag me af of het even hilarisch blijft als ze ons inhalen, dat legertje zwarte tentdoeken gaat behoorlijk snel.’

‘Al een geluk dat ze niet gewapend zijn met kalasjnikovs zoals het echte Basijvrouwen betaamt.’, merkt Boelie op.

‘Wat zijn Basijvrouwen?’, wil Benjamin weten.

‘De Basij zijn een soort militie van het Iraanse bewind. Hardliners en ook gewoon meelopers die lid zijn omdat het wat extra geld oplevert.’, zegt Boelie.

De acht blijven rustig bij de situatie tot de chadors op zo’n twintig meter genaderd zijn. Ze horen bonkende inslagen op de karosserie.

‘Wat is dat?’, vraagt Maryam zowel geïrriteerd als bezorgd. ‘Hebben ze toch wapens?’

‘Geen idee hoe ze het lappen, maar ze gooien stenen.’, zegt Jelle.

Iedereen behalve Maryam draait zich in bochten om achterom te kunnen kijken. Alleen Randy moet stil blijven liggen, want zijn gedraai bezorgt zijn onderzittende maten te veel last.

De Chadors lijken inderdaad te bukken, stenen op te rapen om die dan weg te slingeren, waarna ze gauw weer verder rennen of zweven.

‘En als we ze nu eens hard op de rem gingen staan?’, stelt Boelie voor. ‘Of in achteruit gaan en die Chadors platwalsen?’

‘Je weet toch maar nooit hoe sterk die dingen zijn’, twijfelt Willem.

‘Bibi moet weer de voorzichtige uithangen.’, mompelt Boelie. ‘Nooit een romannetje gelezen waarin ze uit de doeken doen hoe je Chadors afschudt?’

‘Uit die minachting voor lezen, blijkt alleen hoe hard jij je wil laten gelden als de grootste intellectueel van de bende.’, antwoordt Willem.

Boelie draait zich om en leunt ver naar achter om Willem te kunnen slaan, maar dan is er het geluid van piepende remmen en banden die over het wegdek schuren. De witte Peykan staat dwars over de weg en de Chadors tikken er één voor één tegenaan. Na de botsing vallen ze op de grond en zijn ze nog slechts wat ze zijn: grote lappen zwarte stof.

Maryam stapt uit, kijkt naar de ‘slachtoffers’ van de kettingbotsing en zegt:

‘Zo grappig, hilarisch gewoon.’

Ook de rest stapt uit. Vooral Randy is opgelucht en rekt zich eens goed uit. Pieter-Jan is de eerste om zo’n chador op te pikken. Hij slaat het kledingstuk over zich heen en trippelt als een verlegen dametje rond de auto. Boelie hult zich ook in zo’n doek en doet alsof hij toevallig op Pieter-Jan botst en met een schelle piepstem zegt hij:

‘Salam, Pieter-johanna, ghoebi?’

Ghoebi betekent ‘hoe gaat het?’ in het Farsi. Pieter-Jan die geen Farsi kent, kopieert slim de uitdrukking.

‘Salam, Boella, ghoebi?’

‘Merci, bad nistam’, antwoordt Boelie. ‘Merci, het gaat niet slecht met me. En tot zo ver mijn Perzisch.’

Maryam stampvoet. ‘Schei uit met die onzin. Als jullie twee eens tegen elkaar beginnen, zitten jullie in je eigen wereldje en dat is rotvervelend voor de rest.’

Boelie gooit meteen de chador af. Waarop Willem kort bromt:

‘Beter een blode sloef dan een dode sloef.’

Net als Boelie op Willem afspringt, wordt de aandacht van de acht getrokken door een enthousiast gesprek op de achtergrond.

‘Jaja, ze spreken echt Nederlands. Ongelofelijk, dat zijn ook Vlamingen.’, horen ze iemand zeggen.

‘Super, de max’, reageert iemand.

De acht turen rond en zien dan pas een kraampje langs de kant van de weg. Twee vrouwen, ook al in Chador, komen vanachter hun karretje en lopen toe op hen. Het gezelschap houdt zich schrap, maar als Pieter-Jan zegt: ‘Het is ok, die twee hebben gezichten’, ontspannen ze weer. Het regent enthousiaste begroetingen. De twee partijen, de acht en de twee nieuwkomers vragen gelijktijdig: ‘Wat doen jullie hier? Hoe komen jullie hier terecht? Hoe heten jullie?’

Een van de twee vrouwen stelt zich voor als Elke en haar vriendin stelt ze tot de grote verbazing van de acht voor als ‘mijn echtgenoot, Dieter. Tegen jullie durven we ons echte namen wel zeggen.’

Boelie vraagt voor de raap weg: ‘Is je man een travestiet?’

‘Nee, helemaal niet. Maar het is dit of steniging.’, zegt Elke.

‘Hoezo steniging?’, vragen de acht.

Dieter en Elke kijken elkaar aan: ‘Ow jee, we gaan hen zo veel moeten uitleggen. Hoe moeten we daar aan beginnen?’

Pieter-Jan merkt even verderop een pijl op waarop ‘Hetere’ te lezen staat.

‘Wat is dat?’, vraagt hij.

‘Hetere is de stad waar wij wonen.’

‘En wonen daar veel mensen?’, vraagt Nico.

‘O miljoenen.’

‘Miljoenen? En zijn jullie dan van hier? Hoe komt het dat jullie Nederlands spreken?’, vraagt Maryam.

‘We zijn hier zelf pas een half jaar. Maar ben jij van Iran?’, vraagt Elke aan Maryam.

‘Ja, dat klopt. Ik ben daar geboren.’

‘O fijn, dat komt mooi uit. In Hetere spreken ze Farsi en ook wel een beetje Engels. Maar nu kun jij voor ons tolken.’

‘Super, de max.’, vult haar echtgenoot aan, die er geloofwaardig uitziet als gesluierde vrouw.

‘Een stad waar ze Perzisch spreken. Hier? Ik snap er niets meer van.’, zegt Maryam.

‘Troost je, niemand snapt er nog iets van.’, zegt Nico.

‘Maar goed, we moeten wel eens een keer opkramen. Over een uurtje is het donker en dan komen de Mazda’s. Dan is het hier superonveilig.’

Elke en Dieter bergen alles op en doen hun kraampje dicht. Hun kraampje is een soort go-cart met twee zitjes en trappers.

‘Jullie kunnen ons volgen, maar de jongens moeten zich wel absoluut verkleden als vrouwen. Anders worden ze ter door veroordeeld. Hetere neemt alleen buitenlandse vrouwen op, buitenlandse mannen worden sowieso aanzien als Mazda’s. De regering ziet overal spionnen.’

‘Ik begin me af te vragen of we niet echt in Iran zijn.’, zucht Maryam.

De jongens hebben ondertussen al elk een chador opgeraapt. Ze paraderen voor Maryam en vragen of ze er zo vrouwelijk genoeg uitzien. Maryam ziet hun ongeschoren wangen en hun veel te mannelijke tred en rolt met haar ogen:

‘Dit gaat goed fout.’

Elke is optimistischer: ‘Het is snel donker nu. Met wat geluk raken we onopgemerkt tot bij ons thuis.’

De acht wurmen zich terug in de witte Peykan en volgen traag het kraampje van hun nieuwe kennissen.

Even is het spannend als ze voorbij een eerste controlepost rijden. Twee mannen in een pikzwart uniform met een witte geruite sjaal om de hals en gewapend met mitrailleurs werpen onderzoekende blikken in de langsrijdende auto, maar ze zeggen enkel:

‘Movazeb bash, Joojeh.’

‘Wat zei die?’, vraagt Pieter-Jan nieuwsgierig.

Maryam vertaalt: ‘Hij zei dat ik voorzichtig moest zijn. En hij noemde mij kuiken. De Tsjoempi.’

Voorbij de controlepost is het stervensdruk. Overal lopen mensen en het verkeer is regelrecht hels.

‘Voelen jullie ook zo’n druk op jullie longen?’, vraagt Boelie.

Alle inzittenden beamen. Ademen lijkt opeens veel moeilijker te gaan. De luchtvervuiling is er dan ook verschrikkelijk, maar gezondheidsoverwegingen zijn voor later, want de jongens vergapen zich aan het straatbeeld.

‘Lang niet alle vrouwen zijn hier verstopt in zo’n chador. Er lopen hier heuse fotomodellen rond. Ze dragen wel een minuscuul hoofddoekje en een manteau, maar wow zeg, sommige lopen bijna met hun kont bloot.’, merkt Pieter-Jan verlekkerd op. ‘Ik verwachtte mij al aan een verstikkend, onderdrukkende regime. Rijd in België trouwens maar eens met acht in een één auto rond.’

‘Maak je maar geen illusies. Zie je die taximannen daar op die hoek? Geloof me op mijn woord. Dat zijn gewapende regeringsmannetjes. Tenminste, als deze stad een klein beetje lijkt op Iran. Pas maar op dat ze jullie niet in de gaten krijgen. We moeten er zo langs.’, zegt Maryam waarschuwend.

De jongens duiken collectief wat dieper in hun chador en zakken wat lager weg. Ondertussen is de zon verdwenen en is het donker, maar er zijn alleen maar meer mensen bijgekomen op straat. Parken en pleinen stromen vol. Hetere is duidelijk een stad die ’s nachts leeft.

Dieter en Elke stoppen en Maryam remt bruusk. Er schiet nog net een brommer langs waarop maar liefst drie jongens zitten mét bagage. Elke roept naar de acht:

‘We zijn er.’

(wordt vervolgd)

07-03-2009 om 16:58 geschreven door Tederdraads  

Tot er dan luid gegiechel opsteekt als een kwetterende vlucht zeemeeuwen. De kleine blinde schudt verveeld met zijn hoofd en zegt iets als: ‘zo’n stel kippen, ik doe al het werk en zij krijgen het lekkerste eten’. Hij ploft zijn zak neer en gaat in kleermakerszit in het zand zitten. De jongen draagt enkel een linnen short en een dun shirt, maar de nachtelijke koude schijnt hem niet te deren. Met zijn handen gevouwen onder zijn kin blijft hij zitten, net of hij de zee observeert.

‘Met wie hebben we de eer?’, vraagt Pieter-Jan opzettelijk op komische toon.

 ‘The Swedish Bikini Team’, antwoordt Boelie bij voorbaat.

De zeven giechelen zo mogelijk nog harder, tot er eentje naar voor treedt en gespeeld zwoel zegt:

‘Wij zijn de donzige doenja’s’

Ze houdt haar hoofd laag en werpt haar ogen zo verleidelijk omhoog, terwijl ze druk met haar lange wimpers knipt.

‘En met wie hebben wij de eer?’, vraagt het meisje terwijl ze Pieter-Jans toon imiteert. Haar vriendinnen schateren het uit. Ze verschuilen zich achter hun leidster en klitten veilig samen in een kringetje.

‘Wij zijn acht verdwaalde reizigers in deze wereld.’

‘Zijn we dat dan niet allemaal?’, antwoordt de leidster.

Boelie staart ondertussen net iets te lang naar de spreekster en krijgt een stomp op zijn bovenarm van Maryam.

‘Kwijl vooral het strand niet onder, hé! Tsjoempi!’

‘Ik kwijl niet’, verontschuldigt Boelie zich. ‘Maar geef toe dat ze sprekend op mijn ex lijkt, zelfde haren, zelfde attitude en net zo’n prominent reukorgaan. Ik val op grote neuzen, dat weet je, maar deze is er wel over.’

‘Dat kun je wel zeggen, ja. Kom je thuis soms iets te kort, hé?’, reageert Maryam.

‘Ik zweer het je, Azzizam, dat mens laat mij koud. Ik verbaas mij gewoon over de gelijkenis.’

Boelie spreekt ongeveer 100 Perzische woorden en Azzizam, dat iets als liefste betekent, is daar eentje van. Hij trekt Maryam naar zich toe en overstelpt haar hartstochtelijk met kussen.

‘Ook onder de sloef leest een bibliofiel nog wel eens een boek’, merkt Willem venijnig op.

Boelie kijkt over Maryams schouder naar Willem en zegt: ‘Ik lees niet, ik word gelezen.’

‘En dat noemt mij arrogant’, blaast Willem terug.

Pieter-Jan heeft ondertussen al zichzelf en zijn hele gezelschap voorgesteld aan de leidster van de Doenja’s. De meisjes ontdooien en stellen zich ook voor. De bende maakt kennis met Petronella, Tatjana, Jekaterina, Ivana, Kremena, Melinda en Martina. Stuk voor stuk zijn ze hoogblond, hebben ze twee vlechten, een tamelijk grote neus, blauwe of groene ogen en een klein beetje sproetjes. Een stel opgewekte jonge meisjes tussen ruwweg 18 en 22 die kennelijk een nachtwandeling maken of om het in de woorden van Maryam te zeggen:

‘De grootste verzameling krengen die ik mijn leven gezien heb. Zie die ogen, zo’n bitchen’

Boelie knikt, terwijl hij zich blijft verbazen over de gelijkenis tussen Ivana en zijn ex. Ivana blijft, ook als het ijs al wat is gebroken, de meest mondige van het zevental.

‘Dit kan wel eens een zevenkoppige draak blijken te zijn’, fluistert Pieter-Jan, meer als waarschuwing voor zichzelf dan voor de rest. De meisjes stellen voor om samen iets te knabbelen.

‘Wij blijven altijd laat op en hebben ’s nachts altijd nog honger’, zegt Tatjana een beetje verontschuldigend. Zij is het kleinste meisje van de groep en ook de kalmste. Samen met Ivana komt ze ook het meest volwassen over.

De jongens vleien zich op het strand en de meisjes knopen de zak van de blinde open. Er komen lekkernijen te voorschijn die gul uitgedeeld worden.

‘Zo’n nachtwandelingen, daar teken ik voor’, zegt Pieter-Jan vrolijk als hij een dikke boerenboterham besmeert met leverpastei.

Iedereen tast gretig toe, alleen Maryam zegt kortaf dat ze geen honger heeft. Na verloop van tijd, neemt ze toch enkele sneetjes zoete kruidenkoek aan.

De meisjes blijken te logeren in een zelfde soort hoeve een kilometertje verder. Er is iets meer comfort, maar de eigenaar is de zelfde. Pieter-Jan wil weten hoe ze hier beland zijn.

‘O, wij zijn op rust hier. We zijn allemaal een beetje astmatisch’, zegt Ivana. De zeven gaan weer aan het giechelen en Maryam zucht diep. ‘Zo’n aanstellers’.

Zij en Boelie houden zich wat afzijdig, terwijl de zeven jongedames overduidelijk hun metgezellen inpalmen. ‘Zelden zo’n flirtkousen meegemaakt’, zegt Boelie, ‘Zouden ze Servisch zijn? Die staan er wel om bekend.’ Maryam vindt de jongens oliedom, als ze vallen voor die rotkarakters.

Als de jongelui hun voedselvoorraad zo ongeveer verwerkt hebben, zeggen de zeven meisjes bijna gelijktijdig dat ze zich vervelen. De jongens zijn meteen gealarmeerd en zelfs licht gekwetst, dus vragen ze gretig waar de meisjes dan wel zin in hebben.

Maryam merkt ondertussen op dat het inderdaad wel zeven mooie verschijningen zijn. Lange haren, volle dijen, expressieve gezichten, geen uitgemergelde modellen. Maar het blijven rotkarakters, want er spreekt niets goeds uit hun ogen. Boelie is het er helemaal mee eens en zegt dat zij toch veel mooier is. Maryam gelooft haar Boelie eerst niet, maar die dringt aan en uiteindelijk geeft ze hem ‘the benefit of the doubt’.

De meisjes twijfelen een tijdje en discussiëren over waar ze nou het meeste zin in hebben. Uiteindelijk besluiten ze dat ze graag willen gaan varen.

‘Morgenvroeg?’, vraagt Nico.

‘Nee, gekkie, morgenvroeg slapen wij uit. Nu! We willen graag nu varen. De zee is toch rustig op dit moment.’, zegt Petronella, een iets stugger type met een zelfingenomen uitstraling.

‘Akkoord, maar je ziet geen hand voor ogen.’, reageert Nico.

Pieter-Jan wijst op het maanlicht. ‘Je ziet nog wel net genoeg.’

De meisjes zien hun kans schoon en dringen aan. Hun mannelijk gezelschap zwicht al te makkelijk. Er wordt een spelevaarttocht georganiseerd. Maryam protesteert. ‘Als jullie gaan varen, ga ik terug slapen.’ En zij en Boelie maken aanstalten om weg te gaan. Ivana houdt hen echter tegen:

‘Wacht, jullie hoeven helemaal niet te varen. We kunnen een klein bootje op sleeptouw nemen, het is zelfs overdekt en er is plek voor twee. Keiromantisch. Heus waar.’

Ook Maryam en Boelie laten zich overtuigen en dus gaan ze op pad. Ivana stuurt de blinde naar huis. ‘Jij hebt hier niets meer te zoeken. Wek ons tegen de middag en zeg tegen de baas dat alles in orde is.’

De blinde vloekt en stampt met zijn goede been in het zand, maar strompelt er dan toch vandoor. Na een kilometertje wandelen komen de vijftien jongeren bij een landhuis. ‘Hier in de kelder, is een boothuis, daar vinden we alles’, meldt Ivana.

Nauwelijks een dertigtal minuten later bevinden ze zich al op zee. Nico is een ervaren zeiler en ook Pieter-Jan heeft wel enig verstand van boten.

De jongens zitten achterin in een grote open boot en roeien, terwijl de meisjes voorin zitten met hun gezicht naar de roeiers. Ze moedigen de jongens kirrend en giechelend aan. Ivana heeft helemaal achteraan plaats genomen en zit op de achterste rand van de boot. Maryam en Boelie liggen in elkaars armen in een gezellig klein bootje, dat met een koord verbonden is met de hoofdboot.

Door de aanmoedigen van de meisjes, willen de jongens natuurlijk tonen wat ze in hun mars hebben en dus roeien ze tegen de sterren op. Zij die zo’n fysieke inspanningen niet gewend zijn, verstoppen angstvallig hun vermoeidheid. Al snel zijn ze een heel eind verwijderd van het strand. Iedereen schijnt het reuze naar zijn of haar zin te hebben. De jongens hebben hun hoop op ‘meer’ en de meisjes genieten van de krachtprestaties ter hunner ere.

Maar dan roept Ivana plots scherp: ‘Nu!’

De zes meisjes voorin grijpen een groot net en werpen dit over de roeiers. Daarna werpen ze zich op de jongens om hen overboord te duwen. Ivana haalt ondertussen een mes vanonder haar rok en snijdt het touw dat het kleine bootje met hun boot verbindt, door. Maryam en Boelie vragen zich gelijktijdig af of ze nu niet opeens flink vaart minderen, maar wuiven hun eigen argwaan weg als paranoia. ‘Je kan wel denken wat ze daar in de roeiboot doen. Met zo’n stel sletten.’, merkt Maryam op. Boelie stelt voor om net hetzelfde te doen. Maryam protesteert niet en de twee geven zich aan elkaar over. ‘Inderdaad erg romantisch’, zegt Maryam, tussen twee lange zoenen door.

Ondertussen leveren de jongens strijd tegen hun belagers. Enkel Nico en Randy hebben hun roeispaan nog vast, de rest heeft die al laten glippen. Pieter-Jan schreeuwt dat ze er mee moeten slaan. De meisjes krabben, bijten en duwen, maar Nico en Randy twijfelen. ‘Slaan op vrouwen?’

‘Ja, sla! Zo hard als je kan. Die feeksen willen ons vermoorden.’

Benjamin die als enige niet wordt belaagd, bevrijd zich als eerste uit het net en trekt iedereen terug los. Het net is versleten en scheurt erg makkelijk. Pieter-Jan heeft zijn handen vol met Petronella. Die is op zijn rug gesprongen en de jongeman voelt hoe de stevige vrouwendijen hem omklemmen. Met haar arm om zijn nek, probeert de furie Pieter-Jan te wurgen. Gelukkig krijgt hij nog net een streepje lucht door zijn keel, zodat Petronella op dit moment het minste van zijn zorgen is. Martina die gericht op zijn schenen schopt en in zijn gezicht krabt, biedt een grotere uitdaging.

Randy vecht met Kremena over het bezit van zijn roeispaan. De twee hebben hun handen stevig rond het ding en geen van beide willen lossen. Pieter-Jan blijft roepen om geweld, dus Randy haalt zijn schouders op en geeft zijn tegenstandster een geweldige vuistslag, zodat die volledig buiten westen op de bodem van de boot valt. Daarna slaat hij ook Petronella met een slag van de roeispaan uit Pieter-Jans rug.

Ook de anderen hebben een klauwende feeks in hun nek, maar met vereende krachten zijn de vrouwen snel overmeesterd. De jongens vinden touw en binden de meisjes vast.

Ondertussen klaart het duister al op en de eerste zonnestralen van de dag weerkaatsen over het zeeoppervlak. Nico en Randy gebruiken de twee overgebleven spanen om terug te roeien. Pieter-Jan haalt opgelucht adem en wil gaan zitten om de vrouwen te ondervragen over hun beweegredenen, maar dan slaakt hij in paniek uit:

‘Shit, Boelie en Maryam, wat is er met die twee gebeurd?’

(wordt vervolgd)

06-03-2009 om 14:23 geschreven door Tederdraads  

Het kleine bootje met het jonge paar aan boord is natuurlijk nergens meer te bekennen, maar volgens Nico is er niet echt reden tot zorgen. Het is vloed, dus normaal gezien spoelt het bootje wel aan. Zo ver in zee waren ze nog niet.

De jongens keren terug naar het boothuis. Daar aangekomen willen ze dat de gevangen meisjes uitstappen, maar die houden zich voor dood, zodat ze gedragen moeten worden. ‘Bind ook zeker eerst hun voeten samen, ik vertrouw ze voor geen cent’, zegt Pieter-Jan net voor ze aan land gaan.

Terug op het strand stoken de jongens een vuur, in de hoop zo duidelijk te maken aan Boelie en Maryam waar ze zich ergens bevinden. Pieter-Jan blijft de vrouwen aan de tand voelen, maar die lossen niets. Willem stelt voor om hen uit te hongeren. Pieter-Jan is tegen.

‘We doen het omgekeerde, we laten hen à volonté eten en drinken, maar we maken hen niet los als ze naar toilet willen. Tenzij ze ons wat informatie geven.’

‘Dus, we laten hen de keuze tussen zich bevuilen of spreken?’, vraagt Willem.

‘Ja.’

En dus krijgen de jongedames niets geweigerd. Alle voedsel en drank die te vinden zijn in de voorraadkast van het strandhuis kunnen ze krijgen en de jongens bieden het erg behulpzaam aan. De meisjes kunnen immers zelfs niets naar hun mond brengen, omdat hun handen gebonden zijn. De techniek heeft al snel resultaat. Na een uur of twee willen ze allemaal naar toilet willen. Pieter-Jan is echter onverbiddelijk, niemand gaat tot ze enkele antwoorden geven. De meisjes zijn taai en houden het nog drie uurtjes uit.

Willem en Jelle keren ondertussen terug van een speurtocht langs het strand. Het is Willem die verslag uitbrengt:

‘Over Maryam en Boelie moeten we niet meer inzitten. Hun boot is al terug op het strand gespoeld.’

‘Is alles in orde met hen?’, vraagt Pieter-Jan.

‘Geen twijfel mogelijk. Ze hebben mij al eens goed de huid vol gescholden. Ik wilde aankloppen om de situatie uit te leggen en om te vragen of ze ongedeerd waren, maar er kwam alleen: ‘Bol het, Tsjoempi!’ en ‘Kruip stil in een hoekje met een boekje, bibi.’ Bibi zijnde een afkorting van bibliofiel. Rancuneus ventje toch, die Boelie.’

‘O ja,’ zegt Pieter-Jan, duidelijk met kennis van zaken.

‘Hebben jullie al meer informatie?’

‘Wel, ze hebben ondertussen opgebiecht dat ze over twee dagen scheep gaan. Ze zijn beloofd aan overzeese rijke zakenmannen. Ze waren bang dat we dat zouden verhinderen of dat hun baas zou panikeren als die wist dat vreemdelingen hen gezien hadden en de boel zou afblazen. En dus wilden ze ons maar verdrinken. Fraai stel, hoor.’

‘En wat doen we er nu mee?’, wil Jelle weten.

‘Niets. We houden ze scherp in de gaten tot we hier weg zijn en dan maken we ze los.’, zegt Pieter-Jan. ‘Ik en Randy zullen er op passen, halen jullie twee onze spullen in het andere huis. Benjamin en Nico zorgen er voor dat Maryam en Boelie opstaan.’

‘O nee’, zucht Benjamin.

Jelle en Willem treden binnen in de hoeve via de achterdeur. Ze komen eerst langs de keuken. Daar zit de kleine blinde hard te snikken, boven een bord witte bonen. De jongen weent onbedaarlijk en vraagt zich af: ‘Waarom kan ik nou niet gewoon mee? Waarom niet?’ Straks komt er weer zo’n nieuwe lading geiten en die behandelen mij dan net zo gemeen als deze.’

De twee jongens kijken elkaar en wisselen een blik uit die wil zeggen: ok, dit is erg, maar kunnen we er aan doen? Ze gaan door naar de slaapvertrekken om hun spullen op te pikken, maar er ligt niets meer. Als ze terug naar de keuken gaan om de blinde om uitleg te vragen, is die al weer verdwenen. Ze kammen het hele huis uit en speuren de omgeving af, maar noch van hun spullen noch van de blinde jongen is enig spoor te bekennen.

Willem laat het niet aan zijn hart komen: ‘Wat moeten we uiteindelijk ook met een gsm waar je niet meer mee kan bellen of die je niet meer kunt opladen of met onze identiteitskaart of bankkaart? Ik denk dat we in deze wereld wel andere zorgen hebben.’

Jelle is akkoord en de twee keren terug naar het bootshuis. Daar zijn ondertussen ook Maryam en Boelie gearriveerd. Maryam vraagt zich af of ze zich niet eens een keer moeten douchen. De jongens vinden dat een douche nog wel even kan wachten.

‘Typisch mannen. Allemaal viezeriken.’

De acht maken zich klaar om terug op pad te gaan, graaien wat eten samen en snijden de gevangenen los, die als gekken naar het toilet spurten.

‘Juist, ja’, zegt Pieter-Jan nonchalant, ‘ze mochten naar het toilet als ze spraken.’

Het is ondertussen middag en prachtig weer. Eventjes overwegen ze om verder te gaan met de roeiboot, maar met slechts twee roeispanen is dat vrijwel hopeloos. Ze keren terug naar het pad van gisteren en gaan te voet verder. De weg gaat steil naar beneden en de weg verzinkt tussen het omringende duinenlandschap.

Pieter-Jan zucht: ‘Ik hoop dat dit weer geen kloof wordt, want daar heb ik nu even geen zin meer in.’

Maryam voegt toe: ‘Kloof of geen kloof. Kan mij niet schelen. Als we maar niet te ver te voet moeten.’

Haar woorden zijn nog niet koud of in de volgende bocht, stoten ze op nieuwe vervoersmiddelen. Twee auto’s, netjes achter elkaar.

‘Dat type ken ik niet’, zegt Nico onderzoekend.

‘Ik wel. In Iran is dit zo wat de meest voorkomende auto in het straatbeeld.’, zegt Maryam.

‘En hoe heten die dingen?’, vraagt Pieter-Jan.

‘Dit zijn typisch Iraanse Peykans. Een studie heeft eens uitgewezen dat er wel tweehonderd fouten aan die auto’s zijn.’

‘Dat belooft.’, zucht Willem.

(wordt vervolgd)

06-03-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Boelie is wat slaperig, terwijl Maryam barst van energie, ze vindt de nachtelijke verkenningstocht reuzenspannend en huppelt over het strand.

De acht zijn stil het huis uitgeslopen stappen in het maanlicht richting de zee. Pieter-Jan meent dat hij daar schimmen heeft gezien, met wat hij zelf zijn ‘arendsblik’ noemt.

Willem zegt tegen Boelie:

‘Wel jij die zo hypergevoelig bent waar het arrogantie betreft. Waarom zeg je daar niets op, he? Pieter-Jan mag zichzelf wel bewieroken of zo?’

‘Pieter-Jan hééft een arendsblik en hij zegt het niet op de zelfde toon als waarop jij zegt: tegenwoordig lees ik al Goethe in het Duits.’

‘Op wat voor toon is dat dan hé? Net of jij bent zo bescheiden. Je dweept zelf met grote namen, maar dan op een meer verdoken manier.’

‘Ik ben zo’n citaatjunkie als jij, he, is dat het?’

‘Aan jezelf herken je een ander.’

‘Moet je anders een bescheiden kopstoot?’

‘Dreigen met geweld als de eerste de beste macho, ja, dat kan ie. Ik geef toe, voor iemand die o zo graag zijn uniciteit benadrukt, pak je het leep aan. Het typetje van de belezen macho spelen, gaat je vrij goed af. Ondanks je pocket-sized verschijning.’

‘Ik ben nauwelijks kleiner dan jou, bibliofiele kwezel.’

‘Ah, we hebben een gevoelige snaar geraakt.’

‘Shit, jong, al dat lezen, en dan nog steeds met zo’n cliché-uitdrukkingen schermen.’

Willem en Boelie gaan bijna echt op de vuist, maar vredesduif Nico komt tussenbeide.

‘Zeg, gaat het niet? We staan hier op het punt om ons bloot te stellen aan wie weet wat voor gevaar en jullie bakkeleien over wie het meeste boeken gelezen heeft.’

‘Daar gaat het niet om!’, bijten Boelie en Willem tegelijkertijd.

‘Ssst, ik hoor iets.’, meldt Maryam opeens.

Iedereen duikt plat op de buik, knijpt de ogen fijn en tuurt de omgeving af. De geluidsbron is al snel duidelijk. Op ongeveer 30 meter van hen, wandelt de kleine blinde met een grote zak over zijn rug.

‘Freaky, wij moeten al de grootste moeite doen om niet op onze bek te gaan in het pikkedonker op deze gladde keien en zie hem eens. Blind en met één lam been.’

Het keienstrand blijkt inderdaad nauwelijks een hindernis voor het zwaar beladen ventje. En hij mag dan kreupel zijn, als hij bij een brede plas komt, springt hij zelfs behendig als een berggeit van kei naar kei om zijn voeten droog te houden.

Pieter-Jan stelt voor om hem een minuutje voorsprong te geven en hem dan achterna te gaan.

‘Ik, Jan Cremer, heb je die dan tenminste gelezen?’, vraagt Boelie ondertussen aan Willem.

‘Nee. Heb jij ‘Turks fruit’ gelezen van Wolkers?’, repliceert Willem.

‘Nee, maar ik heb wel de film gezien. Als kind van acht.’

‘Als kind van acht? En dat mocht van je ouders?’

‘Ja’, zegt Boelie trots.

‘Gestoord’, reageert Willem vol afschuw.

Boelie balt zijn vuisten, maar Pieter-Jan komt tussenbeide:

‘Wat mij betreft kunnen we ook een minuutje wachten in stilte. Wie is voor?’

Iedereen en dus zwijgen de twee ruziemakers.

Maryam vraagt: ‘Die minuut is nu toch wel al laaaang verstreken, niet?’

Het teken om subtiel de achtervolging in te zetten.

‘Ok, voorzichtig nu. Stealth.’, maant Pieter-Jan aan.

‘Stel wat?’, vraagt Maryam.

‘Nee, stealth.’

‘Ja, maar stel wat dan?’

‘Stealth wil zeggen dat we ongezien gaan. Dat is een term voor vliegtuigen die ongezien blijven voor radar.’

‘Alsof die kleine die we volgen radar heeft. Tsjoempie’, zegt Maryam terwijl ze voorop gaat.

Na een aantal minuutjes stappen, waarbij elk van de bende meerdere keren bijna uitglijdt, stopt Maryam opeens.

‘Horen jullie dat ook?’

‘Wat dan?’, vraagt de rest.

‘Ik hoor mensen lachen. Giechelen. Ja, zeker weten, ik hoor meisjesstemmen en ze amuseren zich blijkbaar te pletter.’

‘Pieter-Jan rekt zijn hals uit en doorklieft de horizon met zijn blik. ‘Je kan wel eens gelijk hebben. Ik zie een stuk een achttal silhouetten.’

‘Acht, zeg je. Ik begin de gang van zaken hier zo wat te kennen. Ik wed dat we straks geconfronteerd worden met acht versies van onszelf. Maar dan in de vorm van onze slechtste ik of zoiets.’, zegt Jelle.

‘Onze slechtste ik moet dan een vrouw zijn, want volgens mij zijn het allemaal vrouwen. Op die kleine blinde na.’, weet Pieter-Jan.

‘Ook gek dat het weer nu opeens zo zacht is. Gisterenavond leek het nog te gaan stormen’, zegt Randy.

‘Wat doen we nu? Keren we terug of wat of sluipen we er voorzichtig heen?’, vraagt Maryam.

‘Nee, we gaan er gewoon op af. Kordaat. Tenslotte doen we daar niets verkeerds mee.’

Als de acht de silhouetten nadert, vangen ze flarden op van een erg levendig gesprek, maar van zodra de silhouetten hen gezien hebben, vallen de tongen stil.

Maryam merkt iets vreemds aan de jongens, ze draait zich om en vraagt: ‘Wat krijgen jullie nou opeens? Jullie doen opeens zo vreemd.’

Ze krijgt geen antwoord en haar metgezellen blijven stokkenstijf staan. Voor een ogenblik is op het strand enkel het klotsen van de zee te horen.

(wordt vervolgd)

03-03-2009 om 18:30 geschreven door Tederdraads  

‘Is je vader thuis?’, vraagt Pieter-Jan.

‘Mijn vader? Die ligt al tien jaar onder de pieren en wie weet waar? Zo’n globetrotter.’

‘Je moeder dan?’

‘Die is er vandoor met een ouwe vent die in de poen zwom. Maar een blinde kreupele op sleeptouw nemen, dat was te veel gevraagd.’

De acht deinzen eventjes achteruit als de lantaarn een streepje licht werpt op het gelaat van de kleine jongen. In plaats van ogen, heeft hij twee witte bolle vlekken. Blind in beide ogen.

Pieter-Jan laat zich niet afschrikken door het lugubere tafereel.

‘Ok, heb je dan een baas, een voogd, iemand met beslissingsrecht aangaande deze hoeve? Tenzij jij hier zelfstandig woont, want dan zijn wij vragende partij voor onderdak deze nacht.’

‘Baas is naar de markt.’

‘Kort van stof die kleine.’, merkt Boelie op.

‘Ok dan, hebben jullie plaats voor acht mensen?’, vraagt Pieter-Jan verder.

‘Misschien wel, misschien niet.’, zegt de kleine, terwijl hij zijn lantaarn op de grond zet, zijn zakdoek uit zijn korte broek opdiept en luid zijn neus snuit.

Maryam is het beu: ‘Laat mij er door, ik bevries hier, ik sla die tsjoempi dat deurgat uit.’

Boelie slaat zijn armen om elkaar. ‘Kalm, mooiste, met honing vang je meer bijen dan met azijn. Kill you with kindness, remember?’

‘Waarom zou je in godsnaam bijen willen vangen. Zo’n enge, vieze beesten.’, roept Maryam vol afschuw uit.

Pieter-Jan gaat ondertussen verder met de onderhandeling.

‘Wanneer komt je baas terug?’

‘Misschien straks, misschien later.’

De blinde moffelt zijn zakdoek terug weg en neemt zijn lantaarn terug beet.

‘Duw die tjsoempi toch gewoon neer, die dikke egoïst!’, klaagt Maryam.

Pieter-Jan bewaart zijn geduld. ‘Als je ons helpt, zullen we je zeer erkentelijk zijn.’

‘Betaling te regelen met de baas.’, zegt de blinde.

‘Kunnen we blijven voor de nacht?’, vraagt Pieter-Jan.

‘Tuurlijk.’, de blinde draait zich en zegt ‘Volg’

‘Wat is dit nou, nu is het opeens wel ok? Die tsjoempi kan nou maar zorgen dat zijn accommodatie tiptop is.’, roept Maryam, nog steeds geënerveerd.

‘Een driesterrenhotel zou ik hier niet verwachten.’, perkt Nico al voorzichtig de verwachtingen in.

‘Nog geen literaire hallucinaties? Dit doet geen belletje rinkelen?’, vraagt Boelie aan Willem.

‘Ik heb nooit beweerd dat ik alles gelezen heb.’

‘Maar de Alchemist van Coelho, zo’n boek vond je al beneden jouw waardigheid, heb ik je ooit horen zeggen.’

‘Je verdraait mijn woorden.’

‘En the battle of the books continues’, merkt Pieter-Jan op. ‘Jongens met kleine penissen willen altijd ergens groot in zijn.’

‘Wil jij dan nergens groot in zijn?’, vraagt Benjamin.

‘Not an issue’, reageert P-Jay.

De blinde wijst hen twee zaaltjes met langs de wanden houten britsen en één slaapkamer met een brede alkoof.

‘Wij nemen de kamer met het bed in de kast.’, roept Maryam enthousiast uit en ze trekt Boelie al naar binnen.

Als de blinde schaapachtig glimlacht, krijgt zelfs Pieter-Jan koude rillingen.

Nico fluistert tegen de rest: ‘Vinden jullie ook niet dat die kleine voor een blinde wel heel makkelijk zijn weg vindt?’

Randy vraagt de jongen of ze misschien nog wat te eten kunnen krijgen.

‘Er is kasja die ik wel even kan opwarmen.’

Nico vertrouwt het al helemaal niet meer. ‘Koken kan hij ook nog.’

‘Wat is kasja, mijnheer de slavist?’, vraagt P-Jay aan Benjamin.

‘Dat is een algemene term voor een typisch Oost-Europees gerecht. Een mengelmoesje van allerlei ingrediënten, er kan zo wat alles in zitten Meestal best te pruimen.’

De zes overblijvers volgen de kleine naar de keuken. Nico vraagt zich af waarom het ventje overal een lantaarn meedraagt, als hij dan toch blind is, heeft hij die toch helemaal niet nodig? Randy zegt dat hij misschien wel nog lichtschakeringen kan herkennen, maar Pieter-Jan en Willem vinden dat zeer twijfelachtig, zo zonder pupillen.

In de keuken slaat de kleine probleemloos aan het kokkerellen. De acht schuiven hun voeten onder een grote eiken tafel en hun gastheer ploft een diep bord pal voor hun neus, mét houten lepel. Ze krijgen uit een metalen ketel een soort kaasachtige saus opgeschept, met daar doorheen kleine stukjes groenten.

‘Good shit,’ zegt Pieter-Jan.

Als de ketel leeg is, zoeken ze hun britsen op. ‘En nu hopen dat Maryam en Boelie het rustig houden. De kreungeluiden van een maat in extase aanhoren, dat werpt toch een smet op een vriendschap.’, merkt P-Jay nog op, alvorens hij naar dromenland gaat. De zes vinden met enige moeite een comfortabele houding op hun brits. Ze krijgen dekens toegestopt van de blinde.

‘Die behelpt zich toch echt abnormaal goed voor een blinde?’, vraagt Nico zich af.

‘Hoe minder je denkt, hoe minder zorgen je hebt’, zegt Benjamin geeuwend.

‘Amen’, roept de rest in koor.

Met een volle maag en vermoeid door een gebeurtenisvolle dag vatten ze al snel de slaap. Maar Pieter-Jan wekt zijn gezelschap al terug na slechts enkele uurtjes slaap. 

‘Ik zie lichtschijnsel buiten, daar is wat gaande. Heren, ik stel voor dat we een kijkje gaan nemen.’

Het gezelschap springt recht, wekt ook Maryam en Boelie en de acht duiken het nachtelijke duister in. Benieuwd naar hun volgende ontdekking.

(wordt vervolgd)

02-03-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

‘Zie je wel, de zee’, zegt Pieter-Jan. ‘daar heb ik een neus voor.’

‘De zee ruikt als de plukrijpe kut van een jong meisje, vandaar de kennis. Of nee, iets klopt niet aan die redenering.’, mijmert Boelie plagerig. ‘Niet waar, Pieter-Jan?’

Maryam geeft hem een harde mep op zijn slaap. ‘Houd je manieren jij!’

‘Ik vraag mij af waar we eindigen.’, zegt Willem.                     

De zee wordt opeens onttrokken aan het zicht, afgeschermd door duinen. Als de koets een pad inslaat dat steil omhoog leidt, zegt Benjamin:

‘Deze gang van zaken doet mij sterk denken aan Tamanj, dat kortverhaal van Lermontov waar we het net over hadden.’

‘Wat gebeurt er dan verder? Snel, dan kunnen we ons wapenen tegen gevaar.’, weet Willem.

Benjamin en Boelie steken de koppen bij elkaar en proberen zich te herinneren hoe het verhaal juist liep. ‘Er kwamen alleszins smokkelaars in voor en een meisje met een speciale neus.’

‘Specialer dan de mijne?’, vraagt Maryam al op voorhand gekwetst.

Boelie ontkent stellig, mooier dan haar neus bestaat niet. Hij is zo van zijn zaak overtuigd, dat Maryam snel terug straalt van geluk.

‘Smokkelaars en een meisje met een speciale neus.’, herhaalt Willem minachtend. ‘Gewapend met jullie kennis telt onze bende voor 100 in plaats van voor acht.

‘Je moet jezelf er nog bij tellen natuurlijk’, zegt Boelie. ‘Met jou er bij tellen we nog voor zes.’

‘Heel geestig.’, bijt Willem.

De koets stopt ondertussen bij een groot houten huis temidden van de duinen.

‘Nee, werkelijk, dit komt mij heel bekend voor, ik weet alleen niet hoe het verder gaat.’, zegt Benjamin beslist.

‘Trek daar mee naar de oorlog’, snuift Willem.

De deuren van de koets zwaaien open. ‘Einde van de rit, heren en dame’, roept Pieter-Jan als een volleerd postiljon.

Er zit weinig anders op dan aan te kloppen op de deur van de oude hoeve. Onder het bonzen op deur door, vertrekt de koets al. De man (of vrouw) met het Venetiaans masker op de bok schaterlacht.

De hoevedeur zwaait open en alle acht kijken gelijktijdig omlaag. Voor hen staat een klein ventje met een lantaarn.

‘Wat met al die herrie?’, zegt het ventje met een onverwacht bitse stem.

(wordt vervolgd)

01-03-2009 om 20:27 geschreven door Tederdraads  

Ik zit in je zetel. Voor het eerst merk ik dat je een televisietoestel hebt, op de grond, in de hoek. Je zegt dat je zelf ook nauwelijks beseft dat het er staat. Ik kijk je aan en glimlach. Bij jou glimlach ik bovengemiddeld vaak en dat ligt niet aan de drank. Als ik vrolijk ben stort ik mij op alcohol. Niet omgekeerd. Met jou in mijn buurt smaakt wijn naar wijn en die gaat recht naar mijn hoofd. Je werkt een taak af, je bent gedisciplineerd. Onvrede met jezelf is een gesofisticeerde injectiemotor. Je slaat het document op en scrollt door je digitale muziekcollectie.

 ‘Een zwoele cd’, zeg je.

 Je stapt op me toe en landt op mijn schoot. We kussen, ik trek je shirt uit. ‘Mooi patroon’, besluit ik. Je zucht. Ik lik langs de rode lijnen. Speeksel werkt helend. Gezien bij biologie.

‘Ik ben verdikt.’

Ondertussen ken ik je. Jij vist niet naar complimenten, je meent het serieus. Ik reageer meteen.

‘Er zit geen gram vet aan jou.’ Je protesteert.

 ‘Jawel, ik ben moddervet.’

Ik schud mijn hoofd.

‘Miljoenen meisjes dromen elke dag van jouw figuur.’

 Ik ben lief, zeg je. Mijn voorhoofd rust tegen je middenrif. Mijn ogen bestuderen je destructie. Soort wereldoorlog I niemandsland. Verse krassen zonder korst, iets oudere mét, nog roze littekens van nauwelijks een maand geleden, genezen littekens van dáár voor, net de nerven in een eikenblad. Alleen, eiken kerven niet zelf. Ik kijk omhoog en duik in je absurd grote chocoladebruine ogen. Hun warme kleur werpt een aangename gloed op je bleke huid. ‘Victoriaans wit’, in je eigen woorden.

 Ik vraag wat je vandaag gegeten hebt. Je noemt alles op.

‘900 calorieën in totaal’, zeg je fier en toch niet zonder een klein schuldgevoel.

 ‘Je mag het fruit niet eens meetellen’, herhaal ik weer.

‘Van mandarijntjes zul je nooit één gram aankomen.’

Je weet het, maar je kunt niet van de ene dag op de andere je eetgewoontes omgooien. Ik streel je, ik voel hoe mijn handen je pijn absorberen.

‘Mijn ex weende als hij mijn buik zag.’

 ‘Lief van hem’, reageer ik.

Je toont mij de grote blauwe plek op je schouder. Gisteren waren we bepaald van de wereld. We moeten gevallen zijn, tegen een kast, of tegen je bureau, we weten het niet meer. Ik grijp je vast en sta op. Tijd om je slaapkamer op te zoeken. Kleren dwarrelen om ons heen. Je bent opvallend behendig in ontkleden, en niet alleen dat. Ik omsluit je tengere lichaam. Nee, ik zeg niet dat je klein bent. Je bent niet klein, voor een meisje heb je een gemiddelde lengte. Mijn hand gaat foeien tussen je dijen. Je kreunt.

 ‘niet stoppen, zo lekker, je bent lekker, bijna zo goed als mijn eitje.’

 Dat soort complimenten raakt mij, de enige soort vleierij die mij doet zweven. Ik snap pas sinds gisteren wat je bedoelt met ‘mijn eitje.’ Eerst dacht ik aan een eicel. De zin: ‘Gelukkig heb ik mijn eitje’, leverde flink wat giswerk op. Wat heeft ze er aan dat ze een eicel zitten heeft? Is ze zich daar dan zo bewust van? Een mentaal uitgeroepen: ‘Ahaaa, dát bedoel je!, wanneer je mij een vibrerend plastic ei toont. Dat werkt in twee shiften. Drie keer ’s morgens en drie keer ’s avonds. Ik kan je seksuele appetijt ten zeerste appreciëren. Ach, weet je, sinds ik weet dat je weg bent van The Beatles, ben ik weg van jou. Mensen gaan gretig op zoek naar excuses om verliefd te worden, maar dit is een degelijk. Alleen aardige mensen houden van The Beatles.

Mijn mond omsluit afwisselend je ene borst en dan de andere. Je komt stil klaar en trekt subtiel mijn hand terug. Daarna kneedt je, zonder de minste instructies, mijn ballen. Ik vraag verbaasd: ‘Waar heb je dat geleerd?’ Ik moet niet te veel vragen stellen, zeg jij. Je hebt gelijk, maar in mijn hoofd doe ik het toch. Waarom is het altijd zo gezellig met jou? Waarom fantaseer ik bij jou NIET over een resem andere vrouwen? Waarom storm ik niet de deur uit? ANNOREXIA! ZELFVERMINKING! FUNDAMENTELE ONVREDE MET ZICHZELF! ZELFMOORDPOGINGEN!

Nee, ik blijf. Godverdomme, ik wil ALTIJD blijven. Ik weet het, altijd bestaat niet in de liefde, en toch wil ik het. Omdat ik het leuk vind met jou. LEUK. Met jou. Met jou is het leuk. Dat besefte ik toen we net op de trap naar je kamer een kotgenote van je tegen het lijf liepen. Ik heb haar niet getrakteerd op een flirterige oogopslag en het opmerkelijkst van al: ik beklaag het me niet. Mijn vingers aaien door je krullen. Ik lig domweg te glimlachen. Damn, ik ben gelukkig.

01-03-2009 om 19:28 geschreven door Tederdraads  

De acht trekken over een kleine heuvelrug en op de top zien ze twee officieren  die duelleren ,old school style. Ze staan met hun  rug tegen elkaar en wandelen dan tien passen van elkaar weg terwijl ze luidop tellen, daarna draaien ze zich om en openen het vuur.

De officier links van het achttal wordt geraakt, zijn officiersjas wordt stuk gereten ter hoogte van zijn borst.

‘Morsdood,’ zegt Jelle.

‘Knap vervelend, sterven als je al dood bent’, merkt Pieter-Jan op.

‘Best kwiek voor een dooie’, vult Boelie verder aan.

De gedode officier springt inderdaad vlotjes terug recht, herlaadt net als zijn tegenstander zijn pistool en het hele ritueel begint opnieuw. Ook deze keer is het de linkse officier die tegen de vlakte gaat.

‘Knap schot’, zegt de gesneuvelde van op de grond. ‘Wat is de stand?’

’11-3 in mijn voordeel. Hoe je in de oude wereld ooit van mij hebt kunnen winnen, is mij een raadsel.’

De linkse officier krabbelt weer overeind en zegt: ‘Ik had het recht aan mijn kant, je had maar niet de draak met me moeten steken.’

‘Ach, jij, jij kan tegen niets, zo lichtgeraakt.’

Ondertussen staan ze al weer rug aan rug en wandelen ze de tien voorgeschreven passen.

’12-3. Kerel, ben jij soms bezopen?’

‘Jij hebt vast aan mijn pistool gemorreld, daar ben je wel toe in staat.’

‘Mij nog betichten van bedrog ook. Straks voel ik mij beledigd en daag ik je uit tot een duel.’

De twee officieren grijnzen, de winnaar trekt de verliezer overeind en stelt maar eventjes een pauze voor.

Het achttal is er bij gaan liggen en observeert de officieren.

Maryam hamert er op dat ze voorzichtig moeten wezen, tenslotte zijn die twee officieren gewapend en het is nog altijd niet bewezen dat zij, de acht, ook gelijk weer opknappen na een schotwonde.

‘Misschien moeten we het eens testen en een rondje afschieten op één van ons’, zegt Pieter-Jan met een mierzoete stem, terwijl hij zacht over Randy’s arm wrijft.

Boelie en Benjamin kijken elkaar opeens aan en zeggen dan: ‘Hij is het hé?’

Ze knikken elkaar toe.

‘Wie is het?’, vraagt Willem.

‘Die vent rechts is Michaïl Lermontov, zo wat de grootste Russische schrijver ooit.’, zegt Boelie. ‘De schrijver van het boek ‘Een held van onze tijd’, de beste roman over Sehnsucht die er bestaat. Onovertroffen met tussenin ook nog eens het beste kortverhaal ooit geschreven.’

‘Als dat zo is, waarom heb ik dan nooit van die kerel gehoord?’, vraagt Willem geïrriteerd.

Boelie trekt onwetend zijn schouders op, maar er weegt een duidelijk zweem arrogantie in door.

‘Wat weet je nog meer van die Lermontov?’, vraagt Pieter-Jan.

‘Hij is gestorven op zijn 27^ste, in het duel waarvan we hier nu talloze keren de reconstructie kunnen zien.’, vertelt Benjamin. ‘Hij schreef ook een geweldig aantal gedichten.’

Maryam protesteert: ‘Ja, maar wat heeft dat met ons te maken? Kunnen we niet gewoon verder?’

‘Wie is die andere kerel dan?’, wil Pieter-Jan nog weten.

‘O, een collega-officier die hij beledigd had.’

‘En dat boek en dat kortverhaal, vertel daar eens iets meer over.’

‘Het boek gaat over een soort psychopaat die zich chronisch verveelt en altijd maar nieuwe kicks opzoekt. Zo laat hij bijvoorbeeld de dochter van een gevaarlijk stamhoofd ontvoeren. Eigenlijk speelt hij een beetje de regisseur van zijn omgeving en zorgt hij voor drama overal waar hij komt.’

‘En het kortverhaal?’

‘Dat is een scène die een beetje los staat van de rest van het boek. Het leest als een spannend verhaal over smokkelaars.’

Maryam vraagt of ze nou weer verder kunnen. Tenminste, als ze zeker zijn dat die twee gekken niet op hun beginnen knallen.

‘Zal wel niet. Daar hebben ze geen reden toe. Trouwens, we kunnen Randy eerst laten gaan en ons achter hem schuilhouden.’, stelt Pieter-Jan voor.

Iedereen behalve Randy stemt voor dat plan en dus gaat de brave lange wapper voorop. Gelukkig is de maatregel nergens voor nodig. De acht lopen langs de twee officieren die een kleinigheid eten aan een klaptafeltje, gezeten op klapstoeltjes, zonder er schoten volgen. De twee bieden hen zelfs wat te eten.

De acht slaan het aanbod niet af en proeven van een soort pikante worst die ze doorspoelen met wodka.

‘Bedank hen van ons’, zegt Pieter-Jan aan Boelie en Benjamin.

‘Bedank hen zelf.’, zeggen de twee.

‘Maar ik spreek helemaal geen Russisch.’, reageert Pieter-Jan.

‘Maak je geen zorgen, die twee spreken vast veel beter Frans dan jou. Frans was wijdverbreid in de hogere Russische kringen.’

En inderdaad de twee officieren zijn perfect het Frans machtig. Pieter-Jan vraagt net in het Frans wat er zoal verder te beleven valt hier. in de onderwereld. Maar dan komen er twee heren langs, ook al gewapend met pistolen.

Benjamin en Boelie fluisteren verrast ‘Dat is Pusjkin.’

De twee nieuwkomers stellen de twee officieren voor om even te wisselen.

‘De winnaars tegen de winnaars?’, vraagt één van de nieuwe, die er gebronsd uitziet en duidelijk roots heeft die in Afrika liggen.

‘Best’, zegt Lermontov terwijl hij zijn glas achterover slaat. Daarna verontschuldigt hij zich en de schutters wisselen van ‘partner’.

‘Wie van beide is Pusjkin?’, vraagt Pieter-Jan. 

‘Inderdaad. En zelfs een tijdgenoot van Lermontov. Ook gestorven in een duel, op zijn 37^ste.’, doceert Benjamin verder.

‘En welke is dat dan?’, vraagt Maryam.

‘Die met de Afrikaanse trekken, Pusjkin stamt af van een Ethiopiër.’

Boelie knikt bevestigend.

‘En die vier doen nu de hele dag niets anders dan duelleren? Fraaie bezigheid. Typisch iets voor venten.’, roept Maryam half verontwaardigd uit.

‘Zullen we verder trekken en zien wat de onderwereld verder voor ons in petto heeft?’, adviseert Nico sussend.

De acht kruipen overeind. Naast hen stopt opeens een postkoets met een zesspan prachtige paarden. Op de bok zit een kerel met een Venetiaans masker. Hij kijkt strak voor zich en de deur van zijn koets valt als vanzelf open. Tegelijkertijd steekt er een fikse wind op.

‘Zeelucht’, merkt Pieter-Jan gedecideerd op. ‘Zullen we? Met de postkoets, gaat het vast sneller.’

Maryam twijfelt. ‘Ik vind het maar eng. Die vent met zijn masker en zo. Het uitzicht van die koets.'

‘Dit tafereel doet mij eerlijk gezegd denken aan ‘het masker van de rode dood’ van Edgar Allen Poe.', merkt Willem op.

‘Willem, ik denk dat je ondertussen wel bewezen hebt, dat je wat afgelezen hebt in je jonge leven’, zegt Boelie afgemeten.

De koets ziet er inderdaad maar akelig uit. Pikzwart hout, maar binnenin volledig donkerrood afgewerkt. De paarden zijn dan weer wit.

‘Ik voel wel voor een ritje in zo’n statig ding. Wie volgt? Altijd beter dan stappen.’

Maryam voelt aan haar pijnlijke voeten en is dan de tweede om in te stappen, na Pieter-Jan. De rest volgt.

‘Zolang we samen blijven kan ons weinig overkomen, toch?’, zegt Nico op kalmerende toon.

De wind buiten verhevigt, het portier slaat dicht, de acht horen het klakken van een zweep en de koets gaat er aan een baanbrekende snelheid vandoor.

De duellisten gaan onverstoord door.

(wordt vervolgd)

01-03-2009 om 18:41 geschreven door Tederdraads  

Charon spuwt over de rand van zijn boot, stopt even met roeien en propt een nieuw stuk tabak in zijn mond. Pas als zijn boot terug vaart heeft, vraagt hij:

‘Wat moet je?’

‘Ik vroeg mij af hoe het exact zit met uw renumeratie.’

‘Mijn watte?’

‘Uw ereloon.’

‘Wat is er van?’ 

Pieter-Jan laat zich niet afschrikken door de norsheid van de bootsman en vraagt door:

‘Investeert u uw geld?’

Charon blijkt nog nooit van investeren gehoord te hebben.

‘Spendeert u het dan?’

‘Aan wat dan?’

De magere man roeit onvermoeibaar verder, het is een vreemd zicht om zo’n oude man te zien met zo’n gespierde armen.

‘Nou, ik weet niet. Vertier, amusement, toegangstickets voor toneel of cinema of concerten. Allemaal erg duur.’

‘Waar zou ik de tijd moeten halen. Mijn oever loopt elke ochtend vol.’

‘Geen idee. Work hard, play hard, niet uw ding?’

Charon herhaalt zijn ritueel, spuwt over de boot en haalt zijn zak tabak van onder zijn tuniek. Als hij een nieuwe voorraad tussen zijn kiezen gepropt heeft, zegt hij kortaf:

‘Nee.’

‘Maar, het geld, u bewaart het dan toch tenminste?’

‘Uiteraard.’

Charon draait zich naar de anderen: ‘Is die maat van jullie altijd zo nieuwsgierig? Volgens mij heeft er eentje in de oude wereld een ponjaard in zijn buik geploft, omdat hij te veel vragen stelde. Dat gebeurt vaker met zo’n mensen.’

Pieter-Jan zegt dat hij niet dood is, dat geen van zijn metgezellen dood zijn.

‘Nog in ontkenning, zie ik.’, zegt Charon met een glimlach.

Pieter-Jan komt terug op zijn onderwerp.

‘Als u het geld nog heeft, dan bent u een schatrijk man. Zonde dat u er niets mee aanvangt, en als een workaholic maar blijft door ploeteren. Maar goed, je krijgt er vast veel voor terug. De warmte van de mensen, de erkentelijkheid van de klanten.’

‘Dat zul je zien aan mijn stramme botten. Erkentelijkheid! Nada!’, protesteert Charon. ‘It’s a shitty job, but someone’s gotta do it.’

‘Maar met al dat geld kan je toch perfect gaan rentenieren?’

‘Je bedoelt mij laten bepikken in een bejaardentehuis waar elke dag omstreeks vier een stagiaire kokend hete thee in mijn schoot dropt, zogenáámd per ongeluk? Of het er enkele jaren flink van pakken, maar dan sta ik hier na een tijd opnieuw, met geen cent om aan mijn gat te krabben en helemaal uit vorm. En roeien maar.’

‘Maar als je de helft van je kapitaal in hefboomfondsen stopt. Twintig procent veilig belegt in kasbons en de overige dertig procent investeert in enkele bloeiende, jonge bedrijven. Dan zit je er toch voor de rest van je dagen warmpjes bij?’

Eindelijk heeft Pieter-Jan het gewenste effect bereikt. Om de een of andere reden, misschien als uitloper van zijn gemene bui, wil hij er voor zorgen dat Charon zijn job laat staan en met pensioen gaat. De oude man krijgt van hem een lezing over de nieuwste beleggingsmogelijkheden. Zijn metgezellen vinden dat hij beter economie in plaats van geneeskunde had gestudeerd. Boelie die zijn vriend beter kent zegt: 'Dan las hij nu eindelijk eens de geneeskundeboeken die hij nu ongeopend in hun plastic hoesje laat.'

Als de acht de overkant bereiken, steekt Charon meteen zijn boot lek en beent er vandoor.

De bende jongeren staart hem na, tot de oude bootsman zich nog één keer omdraait en luid schreeuwt: ‘YOU CAN’T FIRE ME ‘CAUSE I QUIT’

Boelie ziet de humor er van in, maar de rest wil weten waarom P-Jay nu zoiets doet.

‘Geen idee. Ik had er wel zin in. Misschien houd ik gewoon niet van mensen die gewoon zonder nadenken doen wat van hen verwacht wordt. Ik had als kind al een hekel aan elke vorm van autoriteit.'

Ondertussen staart Boelie met een brede glimlach naar de oever die ze net achter zich lieten.

‘Het grensconflict tussen India en Pakistan is mogelijks een klein beetje geëscaleerd.’

Aan de overkant is inderdaad een gigantische mensenzee te zee. Meer en meer mensen blijven er bij stromen en gaan gelijk met elkaar op de vuist. De overgrote meerderheid zijn inderdaad Pakistanen en Indiërs, maar ook overledenen van andere nationaliteiten zijn als snel gedwongen om partij te kiezen.

De acht willen de discussie verder zetten en negeren het strijdgewoel. Ze vragen zich af waar Charon eigenlijk echt naar toe kan. Of hij met al zijn geld een normaal leven kan lijden. Of hij terug kan naar de oude wereld. Het gezelschap wordt al snel geconfronteerd met hun beroerde kennis van de antieke mythen.

‘Natuurlijk, hoe de onderwereld precies ingericht is, kunnen we wel ontdekken, we hoeven maar gewoon verder te trekken.’, zegt Nico om terug kalmte te brengen tussen de acht.

Het is even stil en nu pas beseffen ze dat ze al de hele tijd pistoolschoten horen, niet van de andere oever, want de Indiërs en Pakistanen arriveren ongewapend in het hiernamaals. Nee, de schoten komen van verderop.

Willem zegt dat hij om de een of andere reden moet denken aan een kortverhaal van Alexander Pusjkin dat ‘het pistoolschot’ heet. Hij vraagt aan Boelie en Benjamin, of zij, als slavisten, dat kortverhaal gelezen hebben. De twee kijken elkaar aan en schieten in de lach.

‘Wat nou? Jullie zijn hebben toch een literaire opleiding genoten, dus dat is toch een logische vraag?’, reageert Willem onbegrijpend.

‘Zeker, zeker’, zeggen de twee slavisten, ‘maar jij klinkt altijd alsof literatuur een hogere waarde heeft of bijna heilig is, terwijl het in het beste geval gewoon een beetje relatief goedkoop entertainment is. En een leuke manier om vrouwen te versieren, want een jongen die zegt dat hij veel leest, wil eigenlijk zeggen: kijk, meisje, ik ben een gevoelige ziel, ik ben geen neo-holbewoner die alleen over voetbal en auto’s lult, dus neem mij, o neem mij.’

Willem ontkent en zegt dat hij oprecht van literatuur houdt.

Nico, die duidelijk niet houdt van geschillen, zegt:

‘Laat ons nou eerst uitzoeken waar die schoten vandaan komen.’

‘wordt vervolgd)

28-02-2009 om 20:03 geschreven door Tederdraads  

Als ze aan de rivier komen, zegt Jelle: ‘Shit, we waren beter toch nog gisteren gekomen. Gisteren zag je hier geen mens. Van waar komt al dat volk ineens?

Dat is nu wel even anders. Bij de pier krioelt het van de mensen, die blijkbaar allemaal staan te wachten op de oversteek. En er is alleen de oude man om hen over te roeien, dus dat neemt aardig wat tijd in beslag. Bovendien heerst aan de oever je reinste chaos, want de wachtende zijn ook nog eens met elkaar op de vuist gegaan.

De groep moet eerst langs een loket voor ze naar de pier kunnen. ‘Gisteren was dit loket er helemaal niet’, merkt Willem op. De bediende aan het loket, gewoon een houten balie met een tentdoek als dak, verklaart: ‘Mijn loket is enkel open op erg drukke momenten zoals nu. India en Pakistan hebben vannacht een ernstig grensconflict gehad en nu worden we zo’n beetje overspoeld met de gevolgen.

Nico vraagt zich af wat een grensconflict tussen India en Pakistan nu voor invloed kan hebben hier. Pieter-Jan heeft het wel begrepen:

‘Rivier, bootje, geldstukken, oude man, overroeien? Zegt jullie dat niets?’

Willem pikt in: ‘Blijkbaar gaan we nu een tochtje maken op de Styx.’

‘En brengen we een bezoekje aan de onderwereld, dat belooft.’, neemt Boelie over.

‘Tickets voor 8 neem ik aan?’

Pieter-Jan knikt. Maryam gaat bij iedereen rond voor twee munten.

‘Geven jullie groepskortingen?’, vraagt Boelie.

‘Jammer maar helaas’, zegt de bediende aan het loket.

‘Naar wie gaat de opbrengst hiervan eigenlijk?’, wil Pieter-Jan weten.

‘Tien procent voor mij, 90 procent voor de baas.’

‘En de baas is Charon, neem ik aan?’

‘Yup.’

’90 procent, dat is heel mooi.’

‘Wie is Charon?’, vraagt Nico.

‘Die ouwe die ons straks overroeit.’

Iedereen heeft zijn ticket op zak en wacht op de oversteek. De Indiërs en Pakistanen weten van geen ophouden en blijven zelfs op elkaar inbeuken als ze al bij Charon in de boot zitten.

‘Niet slim om die twee groepen te mengen, in zo’n bootje.’, merkt Benjamin op.

‘Maar die Charon heeft geen enkele moeite om rechte koers te varen. Indrukwekkend. Ik heb zelf nog gezeild, dat is verdorie niet simpel wat die man doet. Wie is die kerel nu?’

‘Dat is de man die volgens de mythe de overledenen naar de onderwereld roeit. Vandaar dat mensen in de oudheid geldstukken legden op de ogen van doden, omdat ze de bootsman zouden kunnen betalen.’, doceert Willem.

‘Ik vraag mij echt af wat die kerel doet met al dat geld. Zou hij soms een riant optrekje hebben voorbij de volgende rivierbocht? Bepaald doorvoed ziet hij er ook al niet uit.’, vraagt Pieter-Jan zich luidop af.

‘Al dat roeien houdt hem vast slank.’, mijmert Nico. ‘Ik herinner mij de tijd dat ik zelf drie keer in de week ging zeilen. Een strak kontje dat je daar van krijgt! Niet normaal!’

‘Ik krijg er honger van als ik er alleen nog maar naar kijk.’, zegt Randy.

‘Wat hopen die vechtersbaasjes nu eigenlijk te bewijzen? Als de mythe klopt dan hebben ze elkaar al eens vermoord.’, merkt Boelie op.

‘Ik voel me een beetje zoals die Israëli’s op die heuvel van de schaamte, die zo onbeschaamd de oorlogstoerist uithingen.’, zegt Maryam treurig. ‘Waarom doen ze dat nou?’

De jongens vuren meteen theorieën over het hoe en waarom van oorlog op elkaar af. Pieter-Jan heeft het over ‘natuurlijke selectie en een demografische noodzaak’. Boelie sluit zich daar min of meer bij aan en zegt dat oorlog ontstaat als te veel mannen wel eten hebben maar geen duidelijke economische functie en dus een uitlaatklep zoeken in militante bewegingen. Randy geeft het kapitalisme de schuld. Als ze hem wijzen op het feit dat er door het communisme ook oorlog is gevoerd, werpt hij tegen: ‘als heel de wereld communistisch was geweest, dan had je geen oorlog gehad en trouwens het communisme is nooit ingevoerd.’

Ook de andere jongens mengen zich in de discussie en de gemoederen lopen zo hoog op dat ze op het punt staan elkaar naar de keel te vliegen. En dat voor jongens die uiteindelijk niet de meest prikkelbare mensen zijn.

Maryam komt tussenbeide en zegt: ‘Ik denk dat jullie mij nu een per-fect idee hebben gegeven van hoe oorlogen ontstaan. Ik dank jullie en laat het ons nu over iets anders hebben.

De rust keert terug en op de pier is te zien, hoe Charon hen met een gezicht vol ergernis roept: ‘Zeg hoe zit dat, komen jullie nog?’

‘Onze beurt’, zegt Pieter-Jan.

Alle acht zuchten ze van opluchting als ze zich naar het bootje begeven. Het is ondertussen al weer laat in de namiddag.

Als ze plaats nemen in het bootje waar net genoeg plek is voor hen allemaal, tikt Pieter-Jan op Charons schouder:

‘Beste man, mag ik u soms wat vragen?’

(wordt vervolgd)

26-02-2009 om 18:04 geschreven door Tederdraads  

Het achttal besluit om voedsel even te laten primeren en gaat op jacht. Maryam en Boelie vinden varkensvlees absoluut niet te eten wegens veel te ongezond, maar gelukkig wemelt het bos ook van de konijnen. Ze maken jacht op de vlugge dieren door een beproefde methode toe te passen. Alle konijnenpijpen dekken ze af en als er een konijntje verschijnt, jagen ze het op tot het nergens meer naar toe kan en totaal uitgeput is.

Gemiddeld neemt het een half uurtje rennen om zo’n beestje te vangen. Het is dan helemaal op en je kan het van de grond oppikken. Een slag in de nek en de tafel is al zo goed als gedekt. De acht zijn in een gebied waar eindelijk een hemel te zien is, hoog boven hen, mét zon, dus vuur stoken doen ze met behulp van Benjamins bril. Die is nog steeds versuft, dus die kan wel even zonder. Als de konijntjes verwerkt zijn, gaat de zon onder. De groep is nu wat loom geworden, bezwaard door hun volle magen. Pieter-Jan herhaalt dat die grijsaard met zijn boot niet wegloopt en stelt voor om de nacht door te brengen in het bos. Maryam protesteert, want het is nog maar pas nacht en ze heeft het nu al bar koud. De dikst geklede jongens staan elk een trui af en Maryam trekt vier kledingstukken extra aan.

Willem kijkt naar Boelie en zegt: ‘Je kan niet nog eens voor een herberg zorgen, zeker?’

Boelie reageert niet, de acht leggen zich in het gras en kruipen dicht opeen. Het is niet zo heel erg koud en iedereen is uitgeteld dus slaap is geen probleem.

De jongens maken een groter vuur aan voor de nacht, zodat zelfs Maryam geen kou meer hoeft te lijden. Rond de gezellig smeulende stapel takken, ontspinnen zich verdere kennismakingsgesprekken. Benjamin komt weer tot zijn positieven, hij bekent dat hij eigenlijk een beetje komedie speelde.

Stuk voor stuk vragen ze zich af waar ze zich bevinden en hoe ze daar gekomen zijn. Iedereen lijkt een variant van het zelfde verhaal te vertellen. Randy en Nico waren in ‘de oude wereld’ respectievelijk criminologiestudent en psychologiestudent. Benjamin is eigenlijk helemaal geen dokter, maar is net als Boelie een slavist. De twee hebben elkaar nooit eerder ontmoet, omdat ze in andere steden naar de universiteit gegaan zijn. Die link maakt de band tussen de twee jongemannen nog hechter. Jelle is inderdaad doctorandus geschiedenis, maar is op een dag hier terechtgekomen via een luik dat achter de badkamerspiegel op zijn kot zat. Dat luik komt bij iedereen terug.

Nico en Randy ontdekten net zo’n luik in het gemeenschappelijke tuintje achter het huis waar ze op kamers zaten. Ze schatten dat ze ondertussen twee weken in deze wereld zitten en dat ze zich in leven hielden met theatervoorstellingen in de herberg, de eerste plek met enig teken van leven dat ze tegenkwamen. Jelle zegt dat hij hier al veel langer is, dat hij niet snapt dat hij zich nooit vragen gesteld heeft bij zijn verblijf hier, alsof hij vergeten was dat hij eigenlijk van elders kwam, alsof de twee werelden voor hem feilloos vervloeid waren.

Benjamin vond het luik in de toiletten van een school in Slowakije, waar hij Engelse les gaf. Hij schat dat hij hier een drietal weken is. Hij ging er eerst vanuit dat hij in een leuke droom zat waar hij maar niet uit wakker werd en dat hij dat na verloop van tijd ook niet meer wilde, omdat hij het zo naar zijn zin had. Voor de lezingen die hij gaf, kreeg hij een vergoeding en het bier in de herberg was spotgoedkoop. Eigenlijk merkte hij weinig verschil met zijn situatie in Slowakije. Het enige minpuntje was de eenzaamheid, die zich soms zwaar liet voelen.

‘Maar mistte je dan nooit je familie?’, vraagt Maryam ongelovig.

‘Mijn lezing over de schadelijkheid van tabak was meer wél waar dan niet waar, vrees ik. Ik hoef niet zo nodig terug naar huis.’

Randy en Nico zeggen tegelijk: ‘Wij ook niet. Deze wereld is veel leuker, zeker sinds jullie er zijn. Er is altijd iets te beleven.’

Jelle bekent dat hij sowieso een beetje een loner is en dat het voor hem ook weinig verschil uitmaakt of hij nu hier is of terug thuis. Hij is er ook vast van overtuigd dat de tocht uiteindelijk wel ergens toe leidt.

Het is even stil en iedereen is even alleen met zijn gedachten. Uiteindelijk neemt Maryam velen van hen de woorden uit de mond als ze een pact voorstelt. Iedereen is akkoord en de acht zweren plechtig om altijd voor elkaar te zorgen. Stuk voor stuk bekennen ze dat ze dit avontuur eigenlijk voor geen geld zouden willen missen en dat ze branden van nieuwsgierigheid om te zien hoe het verder gaat.

Als de nacht gitzwart is en iedereen onvermijdelijk door slaap overmand is, kruipt de bende knus samen en sluiten ze de ogen, stuk voor stuk met een tevreden gevoel.

De enige die het niet kan laten is Willem, die vlak voor iedereen in slaap valt, nog vraagt:

‘Allemaal goed en wel, maar nu hebben we nog steeds geen verklaring voor die rare voorspellingen van Boelie.’

Er komt geen reactie meer en de acht ontwaken pas de volgende dag, tegen de middag.

(wordt vervolgd)

26-02-2009 om 15:57 geschreven door Tederdraads  

‘Dat was fantastisch leuk! Kunnen we nog eens? Ik wil nog eens!’, roept Maryam als ze eigenlijk keihard op de rug van Benjamin landt, die pijnlijk kreunt en moeite heeft om terug recht te komen. Boelie trekt hem omhoog en fluistert hem ondertussen toe:

‘Als ze vraagt of ze je pijn heeft gedaan, zeg dan zeker nee. Anders maakt ze zich zorgen over haar gewicht en ik wil absoluut niet dat ze haar vormen verpest met een dieet. Zeg dat ze een pluim is en dat je haar zelfs niet gevoeld hebt.’

Boelie kijkt zijn nieuwe vriend streng aan. Die wrijft over zijn pijnlijke rug, maar hij heeft de boodschap begrepen.

Maryam kijkt vrolijk rond op zoek naar een ladder om de glijbaan nog eens te kunnen afdalen.

Uiteindelijk valt haar blik op Benjamin die zijn pijn moeilijk kan verbergen.

‘Oei, heb ik je pijn gedaan?’, roept Maryam verschrikt uit.

‘Nee, nee, je bent een pluim, ik heb niets gevoeld.’

Pieter-Jan, die al eens een gemene bui kan hebben, vooral als hij zich verveelt, slaat keihard op Benjamins rug en zegt:

‘Benjamin is een vent van staal, die voelt zoiets toch niet.’

De man van staal valt echter voorover op de grond en onderneemt zelfs geen poging meer om terug recht te komen.

Maryam denkt dat het allemaal haar schuld is en loopt weg, terwijl ze schreeuwt: ‘Ik moet op dieet!’

  Boelie vloekt: ‘Daar zul je het gedonderd hebben.’ en gaat haar achterna.

Ondertussen grabbelt Randy de gepijnigde Benjamin van de grond en zet hem in zijn nek. Benjamin mompelt versuft: ‘De here God neemt mij tot zich. Het einde is nabij.’

Nico, blijkbaar een jongeman die altijd de kalmte bewaart, praat zacht op hem in. ‘Je bent een beetje de kluts kwijt, maar dat gaat zo wel over.’

Pieter-Jan koestert nog even zijn gemene bui, tast in zijn zak en werpt een handvol snoepjes naar Randy. Die lost de benen van Benjamin die in zijn hals zit en de onfortuinlijke jongeling tuimelt op de grond. Randy beseft pas dat zijn ballast op de grond ligt, als de snoepjes verwerkt zijn. Nico ontfermt zich ondertussen over de gevallene. Willem en Jelle vinden het welletjes geweest met deze slapstick en gaan alvast op verkenning in de buurt.

Maryam en Boelie blijven anderhalf uur weg, tot ze opeens verschijnen met een stralende glimlach en een gezonde blos op hun wangen. Boelie stapt met opvallend meer zelfvertrouwen dan gewoonlijk. Normaal loopt hij wat voorovergebogen, met zijn hoofd ingetrokken en zonder enige soepelheid, maar nu loopt hij fiks rechtop. Nico merkt op dat Boelie er uitziet als Johnny Depp in de film ‘Blow’, nu hij zijn haren los gelaten heeft en een lichtere tred heeft.

‘Twee wandelende zonnetjes’, merkt Pieter-Jan op die in het gras ligt en ontwaakt uit een hazenslaapje. Nico zit bij Benjamin en wuift hem koelte toe. Maryam kondigt opgewekt aan dat ze een reuzenhonger heeft.

‘Ging jij dan niet op dieet?’, vraagt Pieter-Jan met een ironische ondertoon in zijn stem.

‘Nee, Boelie heeft mij overtuigd dat een dieet ab-so-luut zonde zou zijn.’

‘Boelie heeft vast vurige argumenten’, merkt de jonge Oblomov op, nog steeds niet helemaal genezen van zijn vlaag gemeenheid. Hij werpt een vette knipoog naar Randy en vraagt wat die er van vindt.

‘Ik heb eigenlijk ook wel terug honger.’

Benjamin zingt ondertussen een liedje van de komiek Hans Teeuwen, in zijn blik zit een vreemd soort wazigheid.

‘Hinkstapsprong, hinkstapsprong, twaalf Surinamers met een ingeklapte long.’

Nico sust hem: ‘Kalm nu maar, slaap nog maar eventjes.’ Maar Benjamin wil van geen ophouden weten, hij zingt steeds luider:

‘Optelsom, opstelsom. Vrouwen lastig vallen met een lege vissenkom.’

Op dat moment komen Jelle en Willem terug. Maryam en Boelie gaan zitten in het gras en geven ongeveer 100 kussen per minuut, terwijl ze de allergrootste moeite hebben om niet in het zicht van iedereen de activiteiten van zo net te hervatten.

‘Iets gezien?’, vraagt Pieter-Jan met een geeuw.

Willem zegt dat er verschillende paden door het bos zijn, dat ze even bang waren dat ze hun weg niet zouden terug vinden.

‘Valt er iets te bikken in het bos?’, wil Randy graag weten.

‘Wel, we hebben een soort varkens gezien. Die vreemd genoeg achterna gezeten werden door een bende halfnaakte, erg onverzorgde jongens. Zeker een stuk of dertig allemaal gewapend met stokken. Allemaal met lang haar, gebronsd en vrij mager. Behalve een dikzakje met een brilletje.’

‘Dat tafereel zegt mij iets’, mijmert Pieter-Jan.

‘Mij ook’, zegt Willem, ‘maar ik kan het niet plaatsen.’

‘Lord of the flies’, mompelt Boelie tussen twee kussen door, maar ze horen hem niet, omdat Benjamin maar steeds luider blijft zingen.

‘Roerbakei, roerbakei. Heroïne dealen op een kinderboerderij.’

Jelle gaat verder: ‘Uiteindelijk stoot je op een brede rivier.’

‘Jemininee, wie had dat gedacht?’, zegt P-jay sarcastisch. ‘En zijn er al grote boerinnenvrouwen en bloeddorstige krijgers gespot om ons de oversteek te bemoeilijken? Of zorgt Boelie daar straks nog voor?’

‘Nee, aan de oever zit een oude grijsaard die een boot heeft en ons wel wil overzetten voor twee geldstukken per hoofd. Geeft niet welke munteenheid, zei hij.

‘Goed’, zegt P-jay als hij overeind veert, ‘laat ons dan eerst maar zo’n varkentje vangen en roosteren voor we de oversteek wagen, die ouwe loopt vast niet weg.

Pieter-Jan vraagt Randy om Benjamin terug in zijn nek te nemen, maar hem deze keer verdomme niet te laten vallen. Randy hijst de versufte zanger terug over zijn hoofd, terwijl die van geen ophouden weet.

‘Blokfluitles, blokfluitles. Debbie amputeert haar eigen borsten met een mes.’

Het achttal begeeft zich op het bospad. Eventjes drukken ze zich dicht tegen elkaar als er een luid kwelend varken hun richting opschiet met daarachter de dertig uitzinnige jongens onder leiding van een grote slanke jongen met vuurrood haar. De jongens negeren hen en lopen gewoon voorbij. Met op een tiental meter achter hen, het dikkerdje dat de rest smeekt om even te wachten op hem.

Daarna trekt het achttal verder. Ze horen luid gerommel en Pieter-Jan zucht verveeld: ‘Al terug een onweer op een dak?’

‘Nee, sorry’, zegt Randy bedeesd, ‘dat is mijn maag.’

(wordt vervolgd)

25-02-2009 om 11:44 geschreven door Tederdraads  

Ik weet hoe klanten zijn, ze weten graag wat voor vlees ze in de kuip hebben als iemand hen iets te koop aanbiedt. En wat zijn lezers anders dan klanten? Ik wil niet te filosofisch klinken, maar is alles niet ergens economie, ook lectuur? Nu goed, mijn naam is Hendrik Van Tuft. Ik ben ondertussen al 35, maar ik ben niet zo iemand die bang is om oud te worden. Dat is de normale gang van het leven en elke leeftijd heeft zijn voor- en zijn nadelen, ik geniet van het moment en drink elke dag alsof het een wijnsoort is die ik pas ontdek.

Mijn dagen zijn best druk, ik doe zaken in textiel, een branche waar de concurrentie hard kan zijn en waar je kort op de bal moet spelen. Bovendien ben ik getrouwd en heb ik twee kinderen. Huisje, boompje, tuintje, hoor ik de lezer smalend denken, maar ik kan zeggen dat mijn vrouw en ik gelukkig zijn. Ik ben tevreden, de zaken draaien goed. Elk jaar kan ik een stukje bijbouwen of renoveren aan mijn huis, mijn kinderen lopen school en halen mooie cijfers. Mijn echtgenote heeft het druk met de kinderen en heeft verder ook haar bezigheden. Ze geeft bijvoorbeeld parttime les in het volwassenonderwijs. Niet noodzakelijk om het geld, wat ze verdient, zet ze volledig opzij en met het bedrag gaan we dan jaarlijks op reis. De reis stippelt zij uit, ik ben niet zo kieskeurig op dat vlak. Reizen op zich vind ik al leuk genoeg, de bestemming maakt dan niet zo veel uit, maar zij weet liever op voorhand waar ze zich kan aan verwachten. Vaak komen we uit in steden waar ik voor mijn werk al eens was, maar tijdens een zakenreis kijk je toch met een andere blik naar een stad, dan als je er met vakantie bent, dus ik klaag niet.

In mijn vrije tijd, knutsel ik graag (ik ben verzot op modelbouwvliegtuigen, voornamelijk types uit de 77-jarige oorlog) of knap ik mijn huis verder op. We hebben acht jaar geleden een oud herenhuis gekocht met zicht op de kaai en de zee. Een prachtig huis, het zal wel ooit toebehoord hebben aan een of andere rijke koopman, waarschijnlijk wel een pak rijker dan de koopman die er nu zijn intrek in heeft genomen. Indertijd zijn kosten noch moeite gespaard, dat merk je aan veel dingen. De badkamer is bijvoorbeeld een stoer voorbeeld van echt vakmanschap, het lijkt meer op een binnenzwembad dan een gewoon ligbad. Achter de wanden zaten fresco’s verborgen. Als de vorige eigenaar dat had geweten, had ik het huis vast het dubbele voor betaald, in plaats van de zeer schappelijke som die ik er nu voor hem neergeteld. Maar er is natuurlijk veel werk aan. Sommige kamers waren aanvankelijk nauwelijks leefbaar, de eigenaar had het pand wat verwaarloosd, maar ondertussen staan we al veel verder. We moeten enkel nog de zolder, de kelder en de tuin onder handen nemen. Er was trouwens ook enige schade aan de achtergevel van een bominslag uit de 77-jarige oorlog. Dat is toch al eeuwen geleden?, vraagt de lezer wantrouwig. Akkoord maar de schade was treurig slecht opgelapt, eigenlijk hing er enkel een doek waar er verdorie een buitenmuur moest staan. Het huis had dan ook bijzonder geleden van de koude.

Waarom nu al die uitleg. Wel vergeef mij als ik langdradig word, ik geef zo dadelijk het woord door, want zelf ben ik niet zo’n verteller. De aanleiding tot deze publicatie vond ik namelijk toen ik op een zaterdagnamiddag aan de slag was op zolder. Meer bepaald was ik plinten tegen de muren aan het slaan. Zolders hebben mij altijd kunnen intrigeren, dus ik had het daar hoog en droog best naar mijn zin. Ik kwam er tot rust, zwaar werk of niet. Tijdens mijn pauzes ging ik, meer om mezelf te vermaken, dan dat ik het ernstig bedoelde, op zoek naar eventuele schatten op zolder. Veel meer dan een oud muntstuk (nauwelijks iets waard helaas) en een tamelijk versleten speelgoeddiertje (een soort wasbeertje, lijkt mij, al kan het ook een eekhoorn zijn, ik heb niet zo’n verstand van biologie) leverde dat aanvankelijk niet op. Maar toen ik mijn speurdersdromen al opgegeven had, vond ik een bundel papier. De lezer hoort mij al komen. Hier bijgesloten is inderdaad precies die bundel. Het betreft een manuscript, de bedoeling ervan is mij niet duidelijk. Is het nu bedoeld als roman, is het een ernstig verslag (akkoord, maar voor wie dan?), een soort dagboek? Zijn de feiten echt gebeurd of gaat het om fantasie? Het manuscript beschrijft enkele weinig waarschijnlijke gebeurtenissen, maar tegelijk ook weer niet, als je gelooft in verbindingen tussen twee totaal verschillende universa bijvoorbeeld,  als je dat axioma, om het zo te zeggen, aanvaardt, kan er al veel. En als het niet echt is, wie heeft zich dan beziggehouden met dit te boek op te stellen? Ik heb het manuscript ondertussen laten dateren, het is meer dan 200 jaar oud, maar bevat zo dan wel een lange waslijst aan anachronismen. De personages in de vertellingen vinden vele dingen die 200 geleden niet eens bestonden volstrekt vanzelfsprekend.

Wie het ook moge geschreven hebben, moet zeker veel kennis gehad hebben over zijn tijd en zijn cultuur. Er wordt vaak verwezen naar wat mij, in de optiek van de personages, bekende schrijvers en belangrijke historische gebeurtenissen lijken. Nochtans heb ik het manuscript voorgelegd aan een prof klassieke literatuur die doceert aan de universiteit en die kende geen enkele naam van de vele auteurs die doorheen het verhaal de revue passeren. Ik waarschuw op voorhand dat sommige passages nogal nietszeggend zijn, omdat we de nodige achtergrondkennis ontberen, maar het blijft leuk. We hebben er bewust voor gekozen om tussen de tekst door geen karrenvracht voetnoten aan te brengen om de dingen te verduidelijken.

Ik ben zelf absoluut niet zo’n lezer, maar dit manuscript heb ik ondertussen al vijf keer aandachtig doorgenomen. Wat mij het meest fascineert, is natuurlijk dat mijn huis erin voorkomt, beschreven in de staat waarin het 200 geleden moet verkeerd hebben. Dat is alleszins nauwkeurig weergegeven, want die dingen kan je makkelijk nagaan. Er is bijvoorbeeld sprake van pijnbomen in de tuin, die er nu niet meer staan, maar die er inderdaad ooit moeten geweest zijn.

Maar dan nog. Wat moet ik er van denken? Als ik alles voor waar aanneem, sta ik voor de mysterieuze zekerheid dat er 200 jaar geleden een bende jongeren uit een andere wereld hier is aangekomen, gewoon via een luik en dat ze enige tijd in dit huis gewoond hebben.

Ofwel heeft een bewoner met erg veel fantasie een leuk manuscript geschreven, dat in zijn tijd niet publiceerbaar was omwille van het zonderlinge karakter ervan. Ofwel heeft de schrijver ervan nooit een uitgeverij aangesproken. Dat kan ook natuurlijk, want mensen die al te zeer begiftigd zijn met een rijke verbeelding zijn vaak niet zo praktisch ingesteld.

Ik heb er dus wél een uitgever voor gezocht. Nu, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat dit gebeurde in samenwerking met mijn vrouw (die voor zo ver ik weet het manuscript met begeleidende brief verzonden heeft naar elke uitgeverij in dit land) en de reeds vermelde Professor literatuur, doctor Andreas van Leeuwen, die bereidwillig zijn contacten heeft aangesproken en de taal van het manuscript ook een beetje opgepoetst heeft. Het bevatte namelijk nogal wat grammaticale onzuiverheden. Professor Van Leeuwen denkt dat de auteur of auteurs waarschijnlijk geen native speakers van onze taal waren. Voor mij natuurlijk een extra punt om geloof te hechten aan deze fantastische vertelling. Mijn vrouw heeft mij daar al voor op de vingers getikt. Volgens haar zou ik veel te graag hebben dat het verhaal werkelijk waar is. Nu, zij heeft ook wel liever dat het verhaal een grotere geloofwaardigheid mee krijgt.

 Ik ben niet voor niets met haar getrouwd en we hebben wel zo’n bepaalde economische inslag gemeen. De lezer zal ons misschien verwijten van winstbejag, maar dat zij dan maar zo. We leven tenslotte in een economie en geld is nu eenmaal belangrijk. Het is maar logisch dat een mens af en toe lucratieve invallen krijgt. Dat wil nog niet zeggen dat hij of zij er daadwerkelijk gevolg aan geeft.

Wat ik nu in feite wil bekennen is dat mijn vrouw en ik redeneerden: hoe meer mensen geboeid raken door dit verhaal en hoe meer de kans bestaat dat het allemaal echt gebeurd is, hoe meer ons huis in waarde zal stijgen. Want dan is dit huis ten eerste het geboortehuis van dit fantastisch manuscript én dan hebben de personen die deze wonderlijke dingen hebben meegemaakt, daadwerkelijk hier gewoond. U kan zich voorstellen dat het hier met enige handigheid al snel om te toveren is tot een soort bedevaartsoord voor de fans van dit manuscript. Het is nog maar net verschenen of er bestaan al sites voor en internetgroeperingen waar mensen hun vermoedens, ideeën, theorieën en appreciaties omtrent het boek uitwisselen.

Nu voorlopig bedanken wij voor die drukte en houden wij de deuren gesloten. Om aan te tonen dat wij helemaal niet rijk willen worden door te teren op het creatieve talent (of reële lotgevallen) van 200 jaar geleden, wil ik nog vermelden dat twintig procent van de opbrengst van dit boek naar een goed doel gaat, meer bepaald naar een stichting die de belangen verdedigt van debuterende auteurs, enerzijds en anderzijds naar een fonds voor de ontwikkeling van nieuwe medicijnen. Dat leek ons naar de spirit van het manuscript het beste.

Wij krijgen hier en daar nogal wat kritiek in de pers, er zijn vooral enkele columnisten die de situatie wel dankbaar vinden (‘zakenman lanceert boek dat hij niet zelf geschreven heeft en zal er dankzij gewiekste marketing, naar alle waarschijnlijkheid dik aan verdienen’), maar eigenlijk hoef ik mezelf en mijn vrouw niet zo in te dekken. Tenslotte hebben wij het manuscript gevonden en alle nodige stappen ondernomen om het tot de lezer te brengen.

Volgens de wetten van ons land behoren de rechten ons toe, alleen al op basis van de koopakte van ons huis. Ik weet dat er in andere landen andere bepalingen geldig zijn, maar mijn vrouw en ik wonen nu eenmaal niet in die landen, dus verder wil ik deze discussie niet meer voeren. Eerlijk gezegd, ben ik er van overtuigd dat u net zo zou gehandeld hebben, tenzij u met het manuscript natuurlijk meteen de kachel had aangemaakt.

Liever zeg ik nog een woordje over het manuscript zelf, in mijn bescheiden hoedanigheid van vinder en eerste lezer. Wat volgt is niet het verhaal van beroemdheden, niet het verhaal van persoonlijkheden die in hun tijd het podium van de populaire cultuur betraden. Ook al hadden sommige, wat zeg ik,  misschien de meeste daar wel de ambitie toe. Maar welke jongere kent die drang op een bepaald punt in zijn leven niet?

 Nee, dit is het verhaal van een groep onbekenden, mensen van alle dag, ja, de meeste onder hen met een academische vorming, zoals zal blijken, dat wel. Als vinder zou ik willen dat de lezer hen leert kennen als mensen zoals u en ik. Geen uitzonderlijke wezens, geen halfgoden, gewoon mensen zoals u en ik, die op de een of andere onverklaarbare manier uit hun eigen wereld (vermoed ik) in de onze zijn terechtgekomen (dat ze dat deden via nog een andere wereld, maakt het nog net iets gecompliceerder, maar dat laat ik de lezer liever zelf ontdekken).

Geef hen onbevooroordeeld een kans. Ik heb bijzonder genoten van deze personages  (echt of niet), meer nog, als vader zou ik willen dat mijn kinderen tot zo’n mensen kunnen uitgroeien en even onbevangen en fris het leven tegemoet kunnen gaan. Ik zal hen verder niet in detail beschrijven, liever geef ik het woord door aan hen. Voor de aandachtige lezer heb ik mezelf al verraden, en ja, ik geef het toe, ik geloof dat elke letter van wat volgt niets meer of minder is dan de waarheid. De feitelijke waarheid of de waarheid van de auteur(s), dat laat ik in het midden, maar is er werkelijk een verschil?

25-02-2009 om 01:42 geschreven door Tederdraads  

Boelie laat weten dat hij de tocht veel saaier vindt zo zonder achtervolging, dat hij het toch leuker zou vinden als…

Maar zijn metgezellen geven hem deze keer geen kans om zijn zin af te maken. Ze springen op hem en Maryam drukt haar lippen op de zijne, tot in zijn ogen een diepe roes te lezen is.

‘Die hoor je het komende uur geen gekke dingen meer zeggen’, meldt Maryam.

Gedwee wandelt hij hand in hand met haar het gebouw binnen samen met de rest.

Benjamin vraagt zich af of dit zo’n toestand gaat geven als in een verhaal van Asterix, waarbij die kleine Galliër samen met Obelix op zoek moet naar formulier A-38 in ‘het huis waar je gek wordt.’

‘Ik hoop voor jou dat die voorspelgave zich beperkt tot Boelie’, laat Pieter-Jan dreigend weten.

De acht komen aan bij een loket. Een vrouw zit achter glas en kijkt intriest, uitgedoofd voor zich uit. Er is een grote traphal met witte treden, in het midden van de inkom staan enkele zwarte lederen zetels met daar tussen een glazen rechthoekig tafeltje. Aan de linker en de rechterkant zijn deuren met iconen die toiletten laten vermoeden. Verder is er niets te zien.

‘En nu?’, vraagt Willem zich af.

‘Teruggaan is niet echt een optie en we kunnen niet om het gebouw heen trekken.’, zegt Pieter-Jan, ‘het gebouw is netjes tussen de rotsen ingeplant.’

Boelie trekt zijn schouders op, zegt voor het eerst dat hij het in deze wereld reuze naar zijn zin heeft en stapt toe op het loket. Met een brede glimlach en een speelse ondertoon in zijn stem zegt hij:

‘Goedemiddag of ja ochtend of avond. Wij zoeken eigenlijk de uitgang, als die er is.’

De vrouw antwoordt niet.

‘Vraag ook eens wat ze eigenlijk doen hier in dit gebouw.’, fluistert Maryam.

‘Ja, wat doen jullie hier voor werk?’

De vrouw reageert niet en blijft sip voor zich uitkijken.

‘Uitvaartdiensten en crematies verzorgen, lijkt mij een goede gok’, zegt Jelle nuchter. ‘Ik ga naar toilet, ik moet al uren.’

‘Dan gaan we maar zo verder.’, concludeert Boelie.

Iedereen gaat naar toilet en frist zich op. De toiletten zijn erg verzorgd en hypermodern. Boelie kijkt rond of er geen camera’s zijn. Hij vindt het vreemd dat die er niet zijn. Waarschijnlijk zijn ze erg goed verborgen. Wantrouwig tikt hij tegen de spiegels boven de lavabo’s.

‘Typisch paranoïde Boelie’, zegt Maryam als ze hem een zachte, lange kus op zijn voorhoofd geeft.

Het achttal gaat de trap op, prepared for the worst, maar de vrouw aan de balie beweegt niet, duwt niet op een alarmknop of iets dergelijks. Als het gezelschap van op de tweede verdieping naar beneden blikt over de balustrade, zien ze dat het patroon op de vloer een reusachtige zwart varken uitbeeldt. Simplistisch getekende figuurtjes gooien met schoppen dollarmuntjes die ze van een berg naast zich scheppen, in de muil van het beest. De tekening steekt nogal af tegen de rest van het strakke interieur. Willem komt terug op wat ondertussen zijn stokpaardje is:

‘Kan Boelie niet spontaan de uitgang voorspellen? Dit is de eerste keer dat ik mij echt verveel op onze tocht.’

Op de tweede verdieping blijkt helemaal niets, gewoon een groot leeg vertrek, volledig in het wit. De trap gaat verder en de acht gaan hoger en hoger. Er zijn geen ramen en dus ook geen uitzicht.

Uiteindelijk stopt de trap bij een enkele deur in zwart mat glas.

‘Spannend’, zegt Maryam die staat te popelen om te weten hoe het nu verder gaat.

Boelie duwt de deur open en het gezelschap komt terecht in een gigantisch kantoor waar honderden bediendes hun eigen bureautafeltje en een computer hebben. Er is niets te horen buiten het geluid van muisklikken en het geratel van klavieren.

‘Dus zo ziet de hel er uit’, verklaart Boelie, die een notoir hater is van elke vorm van kantoorwerk. 'Horen jullie ook The Ramones die  met  verpletterende begeestering 'the nine to five world ain't no place for me' zingen', als een anthem voor iedereen die zijn leven wil leiden en niet lijden?'

De vrienden willen iemand van de bediendes vragen waar ze zijn en waar de uitgang is, maar de mannen en vrouwen zien er stuk voor stuk hoogst onbenaderbaar uit. Boelie suggereert dat ze iets luid en shockerend zouden kunnen roepen om de aandacht te krijgen, want niemand gunt het gezelschap zelfs maar een blik.

Pieter-Jan schreeuwt met luide paniekerige stem: ‘Brand! Brand! Braaaand!’

Reacties blijven echter volkomen uit. Hij haalt diep adem en probeert dan met: ‘Hey inktpissers.’ Als dat ook niet werkt, springt hij voorover en loopt hij op handen en voeten over de kantoorvloer. Ook dat heeft geen effect, dus duwt hij één pc op de grond. De vrouw die aan het bureautje zit, kijkt apathisch naar de pc op de grond. Er zit een barst in het scherm, maar verder is er weinig aan te zien. Haar hoofd valt een beetje opzij en met dat gebaar lijkt alle actieve leven uit haar verdwenen. Ze staart in het niets. Maryam merkt op dat ze erg lijkt op de vrouw aan de balie.

‘Qua houding, bedoel je?’, vraagt Benjamin.

‘Nee, ook van gezicht. Best griezelig eigenlijk.’

‘Ja, nu je het zegt.’

‘Als ze ons dan niet willen helpen, kunnen we ook gewoon zo doordoen. Ze proberen ons ook niet tegen te houden.’, zegt Pieter-Jan terwijl hij al verder stapt.

De acht trekken verder en laten bureau na bureau achter zich. Op de schermen komen enkel cijfercodes en grafieken voorbij. Elk bureautje heeft een telefoon, maar geen enkel toestel rinkelt. Er is nauwelijks onderscheid tussen de bedienden, dus het is niet duidelijk of er hiërarchische verschillen zijn.

‘Veel komen we niet te weten over de werking van dit Wereldeconomisch Centrum.’, merkt Nico op.

‘Om de een of andere reden doet dit gebouw mij denken aan het boek Lijmen van Willem Elschot.’, zegt Willem

‘Je bedoelt dat ze hier waarschijnlijk gebakken lucht produceren?’, vraagt Boelie.

‘Uiteraard produceren ze hier niets. Volgens mij bestaat dit bedrijf niet eens echt. Alles wat we zien, is een projectie van een bestaand idee in ons bewustzijn of in het bewustzijn van tenminste één van ons.’, zegt Pieter-Jan.

‘Maar wat is de bedoeling hiervan dan?’, wil Benjamin weten.

‘We komen er nog wel achter, stap nu gewoon door, straks komt er wel iets leuker, want dit is maar saai.’

‘En wat als er helemaal geen uitgang is?’, vraagt Willem.

‘Dan slaan we de muren in of zo, dat zien we dan wel.’

Die uitspraak vol zelfvertrouwen van de kant van Pieter-Jan legt de gesprekken even stil. De acht stappen verder tot ze uiteindelijk een ander uitzicht in het vizier krijgen.

‘Eindelijk, eindelijk nog eens groen. Voor mij mag het bos zijn, met heuvels en bergen. Weten jullie hoe lang het geleden is dat wij normale natuur hebben gezien?’ , roept Maryam uit.

Het achttal nadert het einde van de zaal en merkt dan op dat ze niet door een raam kijken. Het gebouw heeft gewoon geen achterkant, geen ramen, geen muur. Een glijbaan leidt honderden meters naar beneden.

‘Die ziet er wel veilig uit.’, zegt Jelle met een inspecterende blik op de lange blauwe buis.

‘Tot nu toe zijn we er altijd met de schrik van afgekomen, dus ik ben voor.’, zegt Pieter-Jan. ‘Alles beter dan hier te blijven.’

Achter hen gaat het tikken op de klavieren onverminderd voort.

De acht stellen zich op van groot naar klein en laten voor de zekerheid telkens dertig seconden tussen elk vertrek. De wachtende horen de vrolijke kreten van zij die al in volle afdaling zijn.

(wordt vervolgd)

25-02-2009 om 01:34 geschreven door Tederdraads