Als ze aan de rivier komen, zegt Jelle: ‘Shit, we waren beter toch nog gisteren gekomen. Gisteren zag je hier geen mens. Van waar komt al dat volk ineens?

Dat is nu wel even anders. Bij de pier krioelt het van de mensen, die blijkbaar allemaal staan te wachten op de oversteek. En er is alleen de oude man om hen over te roeien, dus dat neemt aardig wat tijd in beslag. Bovendien heerst aan de oever je reinste chaos, want de wachtende zijn ook nog eens met elkaar op de vuist gegaan.

De groep moet eerst langs een loket voor ze naar de pier kunnen. ‘Gisteren was dit loket er helemaal niet’, merkt Willem op. De bediende aan het loket, gewoon een houten balie met een tentdoek als dak, verklaart: ‘Mijn loket is enkel open op erg drukke momenten zoals nu. India en Pakistan hebben vannacht een ernstig grensconflict gehad en nu worden we zo’n beetje overspoeld met de gevolgen.

Nico vraagt zich af wat een grensconflict tussen India en Pakistan nu voor invloed kan hebben hier. Pieter-Jan heeft het wel begrepen:

‘Rivier, bootje, geldstukken, oude man, overroeien? Zegt jullie dat niets?’

Willem pikt in: ‘Blijkbaar gaan we nu een tochtje maken op de Styx.’

‘En brengen we een bezoekje aan de onderwereld, dat belooft.’, neemt Boelie over.

‘Tickets voor 8 neem ik aan?’

Pieter-Jan knikt. Maryam gaat bij iedereen rond voor twee munten.

‘Geven jullie groepskortingen?’, vraagt Boelie.

‘Jammer maar helaas’, zegt de bediende aan het loket.

‘Naar wie gaat de opbrengst hiervan eigenlijk?’, wil Pieter-Jan weten.

‘Tien procent voor mij, 90 procent voor de baas.’

‘En de baas is Charon, neem ik aan?’

‘Yup.’

’90 procent, dat is heel mooi.’

‘Wie is Charon?’, vraagt Nico.

‘Die ouwe die ons straks overroeit.’

Iedereen heeft zijn ticket op zak en wacht op de oversteek. De Indiërs en Pakistanen weten van geen ophouden en blijven zelfs op elkaar inbeuken als ze al bij Charon in de boot zitten.

‘Niet slim om die twee groepen te mengen, in zo’n bootje.’, merkt Benjamin op.

‘Maar die Charon heeft geen enkele moeite om rechte koers te varen. Indrukwekkend. Ik heb zelf nog gezeild, dat is verdorie niet simpel wat die man doet. Wie is die kerel nu?’

‘Dat is de man die volgens de mythe de overledenen naar de onderwereld roeit. Vandaar dat mensen in de oudheid geldstukken legden op de ogen van doden, omdat ze de bootsman zouden kunnen betalen.’, doceert Willem.

‘Ik vraag mij echt af wat die kerel doet met al dat geld. Zou hij soms een riant optrekje hebben voorbij de volgende rivierbocht? Bepaald doorvoed ziet hij er ook al niet uit.’, vraagt Pieter-Jan zich luidop af.

‘Al dat roeien houdt hem vast slank.’, mijmert Nico. ‘Ik herinner mij de tijd dat ik zelf drie keer in de week ging zeilen. Een strak kontje dat je daar van krijgt! Niet normaal!’

‘Ik krijg er honger van als ik er alleen nog maar naar kijk.’, zegt Randy.

‘Wat hopen die vechtersbaasjes nu eigenlijk te bewijzen? Als de mythe klopt dan hebben ze elkaar al eens vermoord.’, merkt Boelie op.

‘Ik voel me een beetje zoals die Israëli’s op die heuvel van de schaamte, die zo onbeschaamd de oorlogstoerist uithingen.’, zegt Maryam treurig. ‘Waarom doen ze dat nou?’

De jongens vuren meteen theorieën over het hoe en waarom van oorlog op elkaar af. Pieter-Jan heeft het over ‘natuurlijke selectie en een demografische noodzaak’. Boelie sluit zich daar min of meer bij aan en zegt dat oorlog ontstaat als te veel mannen wel eten hebben maar geen duidelijke economische functie en dus een uitlaatklep zoeken in militante bewegingen. Randy geeft het kapitalisme de schuld. Als ze hem wijzen op het feit dat er door het communisme ook oorlog is gevoerd, werpt hij tegen: ‘als heel de wereld communistisch was geweest, dan had je geen oorlog gehad en trouwens het communisme is nooit ingevoerd.’

Ook de andere jongens mengen zich in de discussie en de gemoederen lopen zo hoog op dat ze op het punt staan elkaar naar de keel te vliegen. En dat voor jongens die uiteindelijk niet de meest prikkelbare mensen zijn.

Maryam komt tussenbeide en zegt: ‘Ik denk dat jullie mij nu een per-fect idee hebben gegeven van hoe oorlogen ontstaan. Ik dank jullie en laat het ons nu over iets anders hebben.

De rust keert terug en op de pier is te zien, hoe Charon hen met een gezicht vol ergernis roept: ‘Zeg hoe zit dat, komen jullie nog?’

‘Onze beurt’, zegt Pieter-Jan.

Alle acht zuchten ze van opluchting als ze zich naar het bootje begeven. Het is ondertussen al weer laat in de namiddag.

Als ze plaats nemen in het bootje waar net genoeg plek is voor hen allemaal, tikt Pieter-Jan op Charons schouder:

‘Beste man, mag ik u soms wat vragen?’

(wordt vervolgd)

26-02-2009 om 18:04 geschreven door Tederdraads  

Het achttal besluit om voedsel even te laten primeren en gaat op jacht. Maryam en Boelie vinden varkensvlees absoluut niet te eten wegens veel te ongezond, maar gelukkig wemelt het bos ook van de konijnen. Ze maken jacht op de vlugge dieren door een beproefde methode toe te passen. Alle konijnenpijpen dekken ze af en als er een konijntje verschijnt, jagen ze het op tot het nergens meer naar toe kan en totaal uitgeput is.

Gemiddeld neemt het een half uurtje rennen om zo’n beestje te vangen. Het is dan helemaal op en je kan het van de grond oppikken. Een slag in de nek en de tafel is al zo goed als gedekt. De acht zijn in een gebied waar eindelijk een hemel te zien is, hoog boven hen, mét zon, dus vuur stoken doen ze met behulp van Benjamins bril. Die is nog steeds versuft, dus die kan wel even zonder. Als de konijntjes verwerkt zijn, gaat de zon onder. De groep is nu wat loom geworden, bezwaard door hun volle magen. Pieter-Jan herhaalt dat die grijsaard met zijn boot niet wegloopt en stelt voor om de nacht door te brengen in het bos. Maryam protesteert, want het is nog maar pas nacht en ze heeft het nu al bar koud. De dikst geklede jongens staan elk een trui af en Maryam trekt vier kledingstukken extra aan.

Willem kijkt naar Boelie en zegt: ‘Je kan niet nog eens voor een herberg zorgen, zeker?’

Boelie reageert niet, de acht leggen zich in het gras en kruipen dicht opeen. Het is niet zo heel erg koud en iedereen is uitgeteld dus slaap is geen probleem.

De jongens maken een groter vuur aan voor de nacht, zodat zelfs Maryam geen kou meer hoeft te lijden. Rond de gezellig smeulende stapel takken, ontspinnen zich verdere kennismakingsgesprekken. Benjamin komt weer tot zijn positieven, hij bekent dat hij eigenlijk een beetje komedie speelde.

Stuk voor stuk vragen ze zich af waar ze zich bevinden en hoe ze daar gekomen zijn. Iedereen lijkt een variant van het zelfde verhaal te vertellen. Randy en Nico waren in ‘de oude wereld’ respectievelijk criminologiestudent en psychologiestudent. Benjamin is eigenlijk helemaal geen dokter, maar is net als Boelie een slavist. De twee hebben elkaar nooit eerder ontmoet, omdat ze in andere steden naar de universiteit gegaan zijn. Die link maakt de band tussen de twee jongemannen nog hechter. Jelle is inderdaad doctorandus geschiedenis, maar is op een dag hier terechtgekomen via een luik dat achter de badkamerspiegel op zijn kot zat. Dat luik komt bij iedereen terug.

Nico en Randy ontdekten net zo’n luik in het gemeenschappelijke tuintje achter het huis waar ze op kamers zaten. Ze schatten dat ze ondertussen twee weken in deze wereld zitten en dat ze zich in leven hielden met theatervoorstellingen in de herberg, de eerste plek met enig teken van leven dat ze tegenkwamen. Jelle zegt dat hij hier al veel langer is, dat hij niet snapt dat hij zich nooit vragen gesteld heeft bij zijn verblijf hier, alsof hij vergeten was dat hij eigenlijk van elders kwam, alsof de twee werelden voor hem feilloos vervloeid waren.

Benjamin vond het luik in de toiletten van een school in Slowakije, waar hij Engelse les gaf. Hij schat dat hij hier een drietal weken is. Hij ging er eerst vanuit dat hij in een leuke droom zat waar hij maar niet uit wakker werd en dat hij dat na verloop van tijd ook niet meer wilde, omdat hij het zo naar zijn zin had. Voor de lezingen die hij gaf, kreeg hij een vergoeding en het bier in de herberg was spotgoedkoop. Eigenlijk merkte hij weinig verschil met zijn situatie in Slowakije. Het enige minpuntje was de eenzaamheid, die zich soms zwaar liet voelen.

‘Maar mistte je dan nooit je familie?’, vraagt Maryam ongelovig.

‘Mijn lezing over de schadelijkheid van tabak was meer wél waar dan niet waar, vrees ik. Ik hoef niet zo nodig terug naar huis.’

Randy en Nico zeggen tegelijk: ‘Wij ook niet. Deze wereld is veel leuker, zeker sinds jullie er zijn. Er is altijd iets te beleven.’

Jelle bekent dat hij sowieso een beetje een loner is en dat het voor hem ook weinig verschil uitmaakt of hij nu hier is of terug thuis. Hij is er ook vast van overtuigd dat de tocht uiteindelijk wel ergens toe leidt.

Het is even stil en iedereen is even alleen met zijn gedachten. Uiteindelijk neemt Maryam velen van hen de woorden uit de mond als ze een pact voorstelt. Iedereen is akkoord en de acht zweren plechtig om altijd voor elkaar te zorgen. Stuk voor stuk bekennen ze dat ze dit avontuur eigenlijk voor geen geld zouden willen missen en dat ze branden van nieuwsgierigheid om te zien hoe het verder gaat.

Als de nacht gitzwart is en iedereen onvermijdelijk door slaap overmand is, kruipt de bende knus samen en sluiten ze de ogen, stuk voor stuk met een tevreden gevoel.

De enige die het niet kan laten is Willem, die vlak voor iedereen in slaap valt, nog vraagt:

‘Allemaal goed en wel, maar nu hebben we nog steeds geen verklaring voor die rare voorspellingen van Boelie.’

Er komt geen reactie meer en de acht ontwaken pas de volgende dag, tegen de middag.

(wordt vervolgd)

26-02-2009 om 15:57 geschreven door Tederdraads  

‘Dat was fantastisch leuk! Kunnen we nog eens? Ik wil nog eens!’, roept Maryam als ze eigenlijk keihard op de rug van Benjamin landt, die pijnlijk kreunt en moeite heeft om terug recht te komen. Boelie trekt hem omhoog en fluistert hem ondertussen toe:

‘Als ze vraagt of ze je pijn heeft gedaan, zeg dan zeker nee. Anders maakt ze zich zorgen over haar gewicht en ik wil absoluut niet dat ze haar vormen verpest met een dieet. Zeg dat ze een pluim is en dat je haar zelfs niet gevoeld hebt.’

Boelie kijkt zijn nieuwe vriend streng aan. Die wrijft over zijn pijnlijke rug, maar hij heeft de boodschap begrepen.

Maryam kijkt vrolijk rond op zoek naar een ladder om de glijbaan nog eens te kunnen afdalen.

Uiteindelijk valt haar blik op Benjamin die zijn pijn moeilijk kan verbergen.

‘Oei, heb ik je pijn gedaan?’, roept Maryam verschrikt uit.

‘Nee, nee, je bent een pluim, ik heb niets gevoeld.’

Pieter-Jan, die al eens een gemene bui kan hebben, vooral als hij zich verveelt, slaat keihard op Benjamins rug en zegt:

‘Benjamin is een vent van staal, die voelt zoiets toch niet.’

De man van staal valt echter voorover op de grond en onderneemt zelfs geen poging meer om terug recht te komen.

Maryam denkt dat het allemaal haar schuld is en loopt weg, terwijl ze schreeuwt: ‘Ik moet op dieet!’

  Boelie vloekt: ‘Daar zul je het gedonderd hebben.’ en gaat haar achterna.

Ondertussen grabbelt Randy de gepijnigde Benjamin van de grond en zet hem in zijn nek. Benjamin mompelt versuft: ‘De here God neemt mij tot zich. Het einde is nabij.’

Nico, blijkbaar een jongeman die altijd de kalmte bewaart, praat zacht op hem in. ‘Je bent een beetje de kluts kwijt, maar dat gaat zo wel over.’

Pieter-Jan koestert nog even zijn gemene bui, tast in zijn zak en werpt een handvol snoepjes naar Randy. Die lost de benen van Benjamin die in zijn hals zit en de onfortuinlijke jongeling tuimelt op de grond. Randy beseft pas dat zijn ballast op de grond ligt, als de snoepjes verwerkt zijn. Nico ontfermt zich ondertussen over de gevallene. Willem en Jelle vinden het welletjes geweest met deze slapstick en gaan alvast op verkenning in de buurt.

Maryam en Boelie blijven anderhalf uur weg, tot ze opeens verschijnen met een stralende glimlach en een gezonde blos op hun wangen. Boelie stapt met opvallend meer zelfvertrouwen dan gewoonlijk. Normaal loopt hij wat voorovergebogen, met zijn hoofd ingetrokken en zonder enige soepelheid, maar nu loopt hij fiks rechtop. Nico merkt op dat Boelie er uitziet als Johnny Depp in de film ‘Blow’, nu hij zijn haren los gelaten heeft en een lichtere tred heeft.

‘Twee wandelende zonnetjes’, merkt Pieter-Jan op die in het gras ligt en ontwaakt uit een hazenslaapje. Nico zit bij Benjamin en wuift hem koelte toe. Maryam kondigt opgewekt aan dat ze een reuzenhonger heeft.

‘Ging jij dan niet op dieet?’, vraagt Pieter-Jan met een ironische ondertoon in zijn stem.

‘Nee, Boelie heeft mij overtuigd dat een dieet ab-so-luut zonde zou zijn.’

‘Boelie heeft vast vurige argumenten’, merkt de jonge Oblomov op, nog steeds niet helemaal genezen van zijn vlaag gemeenheid. Hij werpt een vette knipoog naar Randy en vraagt wat die er van vindt.

‘Ik heb eigenlijk ook wel terug honger.’

Benjamin zingt ondertussen een liedje van de komiek Hans Teeuwen, in zijn blik zit een vreemd soort wazigheid.

‘Hinkstapsprong, hinkstapsprong, twaalf Surinamers met een ingeklapte long.’

Nico sust hem: ‘Kalm nu maar, slaap nog maar eventjes.’ Maar Benjamin wil van geen ophouden weten, hij zingt steeds luider:

‘Optelsom, opstelsom. Vrouwen lastig vallen met een lege vissenkom.’

Op dat moment komen Jelle en Willem terug. Maryam en Boelie gaan zitten in het gras en geven ongeveer 100 kussen per minuut, terwijl ze de allergrootste moeite hebben om niet in het zicht van iedereen de activiteiten van zo net te hervatten.

‘Iets gezien?’, vraagt Pieter-Jan met een geeuw.

Willem zegt dat er verschillende paden door het bos zijn, dat ze even bang waren dat ze hun weg niet zouden terug vinden.

‘Valt er iets te bikken in het bos?’, wil Randy graag weten.

‘Wel, we hebben een soort varkens gezien. Die vreemd genoeg achterna gezeten werden door een bende halfnaakte, erg onverzorgde jongens. Zeker een stuk of dertig allemaal gewapend met stokken. Allemaal met lang haar, gebronsd en vrij mager. Behalve een dikzakje met een brilletje.’

‘Dat tafereel zegt mij iets’, mijmert Pieter-Jan.

‘Mij ook’, zegt Willem, ‘maar ik kan het niet plaatsen.’

‘Lord of the flies’, mompelt Boelie tussen twee kussen door, maar ze horen hem niet, omdat Benjamin maar steeds luider blijft zingen.

‘Roerbakei, roerbakei. Heroïne dealen op een kinderboerderij.’

Jelle gaat verder: ‘Uiteindelijk stoot je op een brede rivier.’

‘Jemininee, wie had dat gedacht?’, zegt P-jay sarcastisch. ‘En zijn er al grote boerinnenvrouwen en bloeddorstige krijgers gespot om ons de oversteek te bemoeilijken? Of zorgt Boelie daar straks nog voor?’

‘Nee, aan de oever zit een oude grijsaard die een boot heeft en ons wel wil overzetten voor twee geldstukken per hoofd. Geeft niet welke munteenheid, zei hij.

‘Goed’, zegt P-jay als hij overeind veert, ‘laat ons dan eerst maar zo’n varkentje vangen en roosteren voor we de oversteek wagen, die ouwe loopt vast niet weg.

Pieter-Jan vraagt Randy om Benjamin terug in zijn nek te nemen, maar hem deze keer verdomme niet te laten vallen. Randy hijst de versufte zanger terug over zijn hoofd, terwijl die van geen ophouden weet.

‘Blokfluitles, blokfluitles. Debbie amputeert haar eigen borsten met een mes.’

Het achttal begeeft zich op het bospad. Eventjes drukken ze zich dicht tegen elkaar als er een luid kwelend varken hun richting opschiet met daarachter de dertig uitzinnige jongens onder leiding van een grote slanke jongen met vuurrood haar. De jongens negeren hen en lopen gewoon voorbij. Met op een tiental meter achter hen, het dikkerdje dat de rest smeekt om even te wachten op hem.

Daarna trekt het achttal verder. Ze horen luid gerommel en Pieter-Jan zucht verveeld: ‘Al terug een onweer op een dak?’

‘Nee, sorry’, zegt Randy bedeesd, ‘dat is mijn maag.’

(wordt vervolgd)

25-02-2009 om 11:44 geschreven door Tederdraads  

Ik weet hoe klanten zijn, ze weten graag wat voor vlees ze in de kuip hebben als iemand hen iets te koop aanbiedt. En wat zijn lezers anders dan klanten? Ik wil niet te filosofisch klinken, maar is alles niet ergens economie, ook lectuur? Nu goed, mijn naam is Hendrik Van Tuft. Ik ben ondertussen al 35, maar ik ben niet zo iemand die bang is om oud te worden. Dat is de normale gang van het leven en elke leeftijd heeft zijn voor- en zijn nadelen, ik geniet van het moment en drink elke dag alsof het een wijnsoort is die ik pas ontdek.

Mijn dagen zijn best druk, ik doe zaken in textiel, een branche waar de concurrentie hard kan zijn en waar je kort op de bal moet spelen. Bovendien ben ik getrouwd en heb ik twee kinderen. Huisje, boompje, tuintje, hoor ik de lezer smalend denken, maar ik kan zeggen dat mijn vrouw en ik gelukkig zijn. Ik ben tevreden, de zaken draaien goed. Elk jaar kan ik een stukje bijbouwen of renoveren aan mijn huis, mijn kinderen lopen school en halen mooie cijfers. Mijn echtgenote heeft het druk met de kinderen en heeft verder ook haar bezigheden. Ze geeft bijvoorbeeld parttime les in het volwassenonderwijs. Niet noodzakelijk om het geld, wat ze verdient, zet ze volledig opzij en met het bedrag gaan we dan jaarlijks op reis. De reis stippelt zij uit, ik ben niet zo kieskeurig op dat vlak. Reizen op zich vind ik al leuk genoeg, de bestemming maakt dan niet zo veel uit, maar zij weet liever op voorhand waar ze zich kan aan verwachten. Vaak komen we uit in steden waar ik voor mijn werk al eens was, maar tijdens een zakenreis kijk je toch met een andere blik naar een stad, dan als je er met vakantie bent, dus ik klaag niet.

In mijn vrije tijd, knutsel ik graag (ik ben verzot op modelbouwvliegtuigen, voornamelijk types uit de 77-jarige oorlog) of knap ik mijn huis verder op. We hebben acht jaar geleden een oud herenhuis gekocht met zicht op de kaai en de zee. Een prachtig huis, het zal wel ooit toebehoord hebben aan een of andere rijke koopman, waarschijnlijk wel een pak rijker dan de koopman die er nu zijn intrek in heeft genomen. Indertijd zijn kosten noch moeite gespaard, dat merk je aan veel dingen. De badkamer is bijvoorbeeld een stoer voorbeeld van echt vakmanschap, het lijkt meer op een binnenzwembad dan een gewoon ligbad. Achter de wanden zaten fresco’s verborgen. Als de vorige eigenaar dat had geweten, had ik het huis vast het dubbele voor betaald, in plaats van de zeer schappelijke som die ik er nu voor hem neergeteld. Maar er is natuurlijk veel werk aan. Sommige kamers waren aanvankelijk nauwelijks leefbaar, de eigenaar had het pand wat verwaarloosd, maar ondertussen staan we al veel verder. We moeten enkel nog de zolder, de kelder en de tuin onder handen nemen. Er was trouwens ook enige schade aan de achtergevel van een bominslag uit de 77-jarige oorlog. Dat is toch al eeuwen geleden?, vraagt de lezer wantrouwig. Akkoord maar de schade was treurig slecht opgelapt, eigenlijk hing er enkel een doek waar er verdorie een buitenmuur moest staan. Het huis had dan ook bijzonder geleden van de koude.

Waarom nu al die uitleg. Wel vergeef mij als ik langdradig word, ik geef zo dadelijk het woord door, want zelf ben ik niet zo’n verteller. De aanleiding tot deze publicatie vond ik namelijk toen ik op een zaterdagnamiddag aan de slag was op zolder. Meer bepaald was ik plinten tegen de muren aan het slaan. Zolders hebben mij altijd kunnen intrigeren, dus ik had het daar hoog en droog best naar mijn zin. Ik kwam er tot rust, zwaar werk of niet. Tijdens mijn pauzes ging ik, meer om mezelf te vermaken, dan dat ik het ernstig bedoelde, op zoek naar eventuele schatten op zolder. Veel meer dan een oud muntstuk (nauwelijks iets waard helaas) en een tamelijk versleten speelgoeddiertje (een soort wasbeertje, lijkt mij, al kan het ook een eekhoorn zijn, ik heb niet zo’n verstand van biologie) leverde dat aanvankelijk niet op. Maar toen ik mijn speurdersdromen al opgegeven had, vond ik een bundel papier. De lezer hoort mij al komen. Hier bijgesloten is inderdaad precies die bundel. Het betreft een manuscript, de bedoeling ervan is mij niet duidelijk. Is het nu bedoeld als roman, is het een ernstig verslag (akkoord, maar voor wie dan?), een soort dagboek? Zijn de feiten echt gebeurd of gaat het om fantasie? Het manuscript beschrijft enkele weinig waarschijnlijke gebeurtenissen, maar tegelijk ook weer niet, als je gelooft in verbindingen tussen twee totaal verschillende universa bijvoorbeeld,  als je dat axioma, om het zo te zeggen, aanvaardt, kan er al veel. En als het niet echt is, wie heeft zich dan beziggehouden met dit te boek op te stellen? Ik heb het manuscript ondertussen laten dateren, het is meer dan 200 jaar oud, maar bevat zo dan wel een lange waslijst aan anachronismen. De personages in de vertellingen vinden vele dingen die 200 geleden niet eens bestonden volstrekt vanzelfsprekend.

Wie het ook moge geschreven hebben, moet zeker veel kennis gehad hebben over zijn tijd en zijn cultuur. Er wordt vaak verwezen naar wat mij, in de optiek van de personages, bekende schrijvers en belangrijke historische gebeurtenissen lijken. Nochtans heb ik het manuscript voorgelegd aan een prof klassieke literatuur die doceert aan de universiteit en die kende geen enkele naam van de vele auteurs die doorheen het verhaal de revue passeren. Ik waarschuw op voorhand dat sommige passages nogal nietszeggend zijn, omdat we de nodige achtergrondkennis ontberen, maar het blijft leuk. We hebben er bewust voor gekozen om tussen de tekst door geen karrenvracht voetnoten aan te brengen om de dingen te verduidelijken.

Ik ben zelf absoluut niet zo’n lezer, maar dit manuscript heb ik ondertussen al vijf keer aandachtig doorgenomen. Wat mij het meest fascineert, is natuurlijk dat mijn huis erin voorkomt, beschreven in de staat waarin het 200 geleden moet verkeerd hebben. Dat is alleszins nauwkeurig weergegeven, want die dingen kan je makkelijk nagaan. Er is bijvoorbeeld sprake van pijnbomen in de tuin, die er nu niet meer staan, maar die er inderdaad ooit moeten geweest zijn.

Maar dan nog. Wat moet ik er van denken? Als ik alles voor waar aanneem, sta ik voor de mysterieuze zekerheid dat er 200 jaar geleden een bende jongeren uit een andere wereld hier is aangekomen, gewoon via een luik en dat ze enige tijd in dit huis gewoond hebben.

Ofwel heeft een bewoner met erg veel fantasie een leuk manuscript geschreven, dat in zijn tijd niet publiceerbaar was omwille van het zonderlinge karakter ervan. Ofwel heeft de schrijver ervan nooit een uitgeverij aangesproken. Dat kan ook natuurlijk, want mensen die al te zeer begiftigd zijn met een rijke verbeelding zijn vaak niet zo praktisch ingesteld.

Ik heb er dus wél een uitgever voor gezocht. Nu, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat dit gebeurde in samenwerking met mijn vrouw (die voor zo ver ik weet het manuscript met begeleidende brief verzonden heeft naar elke uitgeverij in dit land) en de reeds vermelde Professor literatuur, doctor Andreas van Leeuwen, die bereidwillig zijn contacten heeft aangesproken en de taal van het manuscript ook een beetje opgepoetst heeft. Het bevatte namelijk nogal wat grammaticale onzuiverheden. Professor Van Leeuwen denkt dat de auteur of auteurs waarschijnlijk geen native speakers van onze taal waren. Voor mij natuurlijk een extra punt om geloof te hechten aan deze fantastische vertelling. Mijn vrouw heeft mij daar al voor op de vingers getikt. Volgens haar zou ik veel te graag hebben dat het verhaal werkelijk waar is. Nu, zij heeft ook wel liever dat het verhaal een grotere geloofwaardigheid mee krijgt.

 Ik ben niet voor niets met haar getrouwd en we hebben wel zo’n bepaalde economische inslag gemeen. De lezer zal ons misschien verwijten van winstbejag, maar dat zij dan maar zo. We leven tenslotte in een economie en geld is nu eenmaal belangrijk. Het is maar logisch dat een mens af en toe lucratieve invallen krijgt. Dat wil nog niet zeggen dat hij of zij er daadwerkelijk gevolg aan geeft.

Wat ik nu in feite wil bekennen is dat mijn vrouw en ik redeneerden: hoe meer mensen geboeid raken door dit verhaal en hoe meer de kans bestaat dat het allemaal echt gebeurd is, hoe meer ons huis in waarde zal stijgen. Want dan is dit huis ten eerste het geboortehuis van dit fantastisch manuscript én dan hebben de personen die deze wonderlijke dingen hebben meegemaakt, daadwerkelijk hier gewoond. U kan zich voorstellen dat het hier met enige handigheid al snel om te toveren is tot een soort bedevaartsoord voor de fans van dit manuscript. Het is nog maar net verschenen of er bestaan al sites voor en internetgroeperingen waar mensen hun vermoedens, ideeën, theorieën en appreciaties omtrent het boek uitwisselen.

Nu voorlopig bedanken wij voor die drukte en houden wij de deuren gesloten. Om aan te tonen dat wij helemaal niet rijk willen worden door te teren op het creatieve talent (of reële lotgevallen) van 200 jaar geleden, wil ik nog vermelden dat twintig procent van de opbrengst van dit boek naar een goed doel gaat, meer bepaald naar een stichting die de belangen verdedigt van debuterende auteurs, enerzijds en anderzijds naar een fonds voor de ontwikkeling van nieuwe medicijnen. Dat leek ons naar de spirit van het manuscript het beste.

Wij krijgen hier en daar nogal wat kritiek in de pers, er zijn vooral enkele columnisten die de situatie wel dankbaar vinden (‘zakenman lanceert boek dat hij niet zelf geschreven heeft en zal er dankzij gewiekste marketing, naar alle waarschijnlijkheid dik aan verdienen’), maar eigenlijk hoef ik mezelf en mijn vrouw niet zo in te dekken. Tenslotte hebben wij het manuscript gevonden en alle nodige stappen ondernomen om het tot de lezer te brengen.

Volgens de wetten van ons land behoren de rechten ons toe, alleen al op basis van de koopakte van ons huis. Ik weet dat er in andere landen andere bepalingen geldig zijn, maar mijn vrouw en ik wonen nu eenmaal niet in die landen, dus verder wil ik deze discussie niet meer voeren. Eerlijk gezegd, ben ik er van overtuigd dat u net zo zou gehandeld hebben, tenzij u met het manuscript natuurlijk meteen de kachel had aangemaakt.

Liever zeg ik nog een woordje over het manuscript zelf, in mijn bescheiden hoedanigheid van vinder en eerste lezer. Wat volgt is niet het verhaal van beroemdheden, niet het verhaal van persoonlijkheden die in hun tijd het podium van de populaire cultuur betraden. Ook al hadden sommige, wat zeg ik,  misschien de meeste daar wel de ambitie toe. Maar welke jongere kent die drang op een bepaald punt in zijn leven niet?

 Nee, dit is het verhaal van een groep onbekenden, mensen van alle dag, ja, de meeste onder hen met een academische vorming, zoals zal blijken, dat wel. Als vinder zou ik willen dat de lezer hen leert kennen als mensen zoals u en ik. Geen uitzonderlijke wezens, geen halfgoden, gewoon mensen zoals u en ik, die op de een of andere onverklaarbare manier uit hun eigen wereld (vermoed ik) in de onze zijn terechtgekomen (dat ze dat deden via nog een andere wereld, maakt het nog net iets gecompliceerder, maar dat laat ik de lezer liever zelf ontdekken).

Geef hen onbevooroordeeld een kans. Ik heb bijzonder genoten van deze personages  (echt of niet), meer nog, als vader zou ik willen dat mijn kinderen tot zo’n mensen kunnen uitgroeien en even onbevangen en fris het leven tegemoet kunnen gaan. Ik zal hen verder niet in detail beschrijven, liever geef ik het woord door aan hen. Voor de aandachtige lezer heb ik mezelf al verraden, en ja, ik geef het toe, ik geloof dat elke letter van wat volgt niets meer of minder is dan de waarheid. De feitelijke waarheid of de waarheid van de auteur(s), dat laat ik in het midden, maar is er werkelijk een verschil?

25-02-2009 om 01:42 geschreven door Tederdraads  

Boelie laat weten dat hij de tocht veel saaier vindt zo zonder achtervolging, dat hij het toch leuker zou vinden als…

Maar zijn metgezellen geven hem deze keer geen kans om zijn zin af te maken. Ze springen op hem en Maryam drukt haar lippen op de zijne, tot in zijn ogen een diepe roes te lezen is.

‘Die hoor je het komende uur geen gekke dingen meer zeggen’, meldt Maryam.

Gedwee wandelt hij hand in hand met haar het gebouw binnen samen met de rest.

Benjamin vraagt zich af of dit zo’n toestand gaat geven als in een verhaal van Asterix, waarbij die kleine Galliër samen met Obelix op zoek moet naar formulier A-38 in ‘het huis waar je gek wordt.’

‘Ik hoop voor jou dat die voorspelgave zich beperkt tot Boelie’, laat Pieter-Jan dreigend weten.

De acht komen aan bij een loket. Een vrouw zit achter glas en kijkt intriest, uitgedoofd voor zich uit. Er is een grote traphal met witte treden, in het midden van de inkom staan enkele zwarte lederen zetels met daar tussen een glazen rechthoekig tafeltje. Aan de linker en de rechterkant zijn deuren met iconen die toiletten laten vermoeden. Verder is er niets te zien.

‘En nu?’, vraagt Willem zich af.

‘Teruggaan is niet echt een optie en we kunnen niet om het gebouw heen trekken.’, zegt Pieter-Jan, ‘het gebouw is netjes tussen de rotsen ingeplant.’

Boelie trekt zijn schouders op, zegt voor het eerst dat hij het in deze wereld reuze naar zijn zin heeft en stapt toe op het loket. Met een brede glimlach en een speelse ondertoon in zijn stem zegt hij:

‘Goedemiddag of ja ochtend of avond. Wij zoeken eigenlijk de uitgang, als die er is.’

De vrouw antwoordt niet.

‘Vraag ook eens wat ze eigenlijk doen hier in dit gebouw.’, fluistert Maryam.

‘Ja, wat doen jullie hier voor werk?’

De vrouw reageert niet en blijft sip voor zich uitkijken.

‘Uitvaartdiensten en crematies verzorgen, lijkt mij een goede gok’, zegt Jelle nuchter. ‘Ik ga naar toilet, ik moet al uren.’

‘Dan gaan we maar zo verder.’, concludeert Boelie.

Iedereen gaat naar toilet en frist zich op. De toiletten zijn erg verzorgd en hypermodern. Boelie kijkt rond of er geen camera’s zijn. Hij vindt het vreemd dat die er niet zijn. Waarschijnlijk zijn ze erg goed verborgen. Wantrouwig tikt hij tegen de spiegels boven de lavabo’s.

‘Typisch paranoïde Boelie’, zegt Maryam als ze hem een zachte, lange kus op zijn voorhoofd geeft.

Het achttal gaat de trap op, prepared for the worst, maar de vrouw aan de balie beweegt niet, duwt niet op een alarmknop of iets dergelijks. Als het gezelschap van op de tweede verdieping naar beneden blikt over de balustrade, zien ze dat het patroon op de vloer een reusachtige zwart varken uitbeeldt. Simplistisch getekende figuurtjes gooien met schoppen dollarmuntjes die ze van een berg naast zich scheppen, in de muil van het beest. De tekening steekt nogal af tegen de rest van het strakke interieur. Willem komt terug op wat ondertussen zijn stokpaardje is:

‘Kan Boelie niet spontaan de uitgang voorspellen? Dit is de eerste keer dat ik mij echt verveel op onze tocht.’

Op de tweede verdieping blijkt helemaal niets, gewoon een groot leeg vertrek, volledig in het wit. De trap gaat verder en de acht gaan hoger en hoger. Er zijn geen ramen en dus ook geen uitzicht.

Uiteindelijk stopt de trap bij een enkele deur in zwart mat glas.

‘Spannend’, zegt Maryam die staat te popelen om te weten hoe het nu verder gaat.

Boelie duwt de deur open en het gezelschap komt terecht in een gigantisch kantoor waar honderden bediendes hun eigen bureautafeltje en een computer hebben. Er is niets te horen buiten het geluid van muisklikken en het geratel van klavieren.

‘Dus zo ziet de hel er uit’, verklaart Boelie, die een notoir hater is van elke vorm van kantoorwerk. 'Horen jullie ook The Ramones die  met  verpletterende begeestering 'the nine to five world ain't no place for me' zingen', als een anthem voor iedereen die zijn leven wil leiden en niet lijden?'

De vrienden willen iemand van de bediendes vragen waar ze zijn en waar de uitgang is, maar de mannen en vrouwen zien er stuk voor stuk hoogst onbenaderbaar uit. Boelie suggereert dat ze iets luid en shockerend zouden kunnen roepen om de aandacht te krijgen, want niemand gunt het gezelschap zelfs maar een blik.

Pieter-Jan schreeuwt met luide paniekerige stem: ‘Brand! Brand! Braaaand!’

Reacties blijven echter volkomen uit. Hij haalt diep adem en probeert dan met: ‘Hey inktpissers.’ Als dat ook niet werkt, springt hij voorover en loopt hij op handen en voeten over de kantoorvloer. Ook dat heeft geen effect, dus duwt hij één pc op de grond. De vrouw die aan het bureautje zit, kijkt apathisch naar de pc op de grond. Er zit een barst in het scherm, maar verder is er weinig aan te zien. Haar hoofd valt een beetje opzij en met dat gebaar lijkt alle actieve leven uit haar verdwenen. Ze staart in het niets. Maryam merkt op dat ze erg lijkt op de vrouw aan de balie.

‘Qua houding, bedoel je?’, vraagt Benjamin.

‘Nee, ook van gezicht. Best griezelig eigenlijk.’

‘Ja, nu je het zegt.’

‘Als ze ons dan niet willen helpen, kunnen we ook gewoon zo doordoen. Ze proberen ons ook niet tegen te houden.’, zegt Pieter-Jan terwijl hij al verder stapt.

De acht trekken verder en laten bureau na bureau achter zich. Op de schermen komen enkel cijfercodes en grafieken voorbij. Elk bureautje heeft een telefoon, maar geen enkel toestel rinkelt. Er is nauwelijks onderscheid tussen de bedienden, dus het is niet duidelijk of er hiërarchische verschillen zijn.

‘Veel komen we niet te weten over de werking van dit Wereldeconomisch Centrum.’, merkt Nico op.

‘Om de een of andere reden doet dit gebouw mij denken aan het boek Lijmen van Willem Elschot.’, zegt Willem

‘Je bedoelt dat ze hier waarschijnlijk gebakken lucht produceren?’, vraagt Boelie.

‘Uiteraard produceren ze hier niets. Volgens mij bestaat dit bedrijf niet eens echt. Alles wat we zien, is een projectie van een bestaand idee in ons bewustzijn of in het bewustzijn van tenminste één van ons.’, zegt Pieter-Jan.

‘Maar wat is de bedoeling hiervan dan?’, wil Benjamin weten.

‘We komen er nog wel achter, stap nu gewoon door, straks komt er wel iets leuker, want dit is maar saai.’

‘En wat als er helemaal geen uitgang is?’, vraagt Willem.

‘Dan slaan we de muren in of zo, dat zien we dan wel.’

Die uitspraak vol zelfvertrouwen van de kant van Pieter-Jan legt de gesprekken even stil. De acht stappen verder tot ze uiteindelijk een ander uitzicht in het vizier krijgen.

‘Eindelijk, eindelijk nog eens groen. Voor mij mag het bos zijn, met heuvels en bergen. Weten jullie hoe lang het geleden is dat wij normale natuur hebben gezien?’ , roept Maryam uit.

Het achttal nadert het einde van de zaal en merkt dan op dat ze niet door een raam kijken. Het gebouw heeft gewoon geen achterkant, geen ramen, geen muur. Een glijbaan leidt honderden meters naar beneden.

‘Die ziet er wel veilig uit.’, zegt Jelle met een inspecterende blik op de lange blauwe buis.

‘Tot nu toe zijn we er altijd met de schrik van afgekomen, dus ik ben voor.’, zegt Pieter-Jan. ‘Alles beter dan hier te blijven.’

Achter hen gaat het tikken op de klavieren onverminderd voort.

De acht stellen zich op van groot naar klein en laten voor de zekerheid telkens dertig seconden tussen elk vertrek. De wachtende horen de vrolijke kreten van zij die al in volle afdaling zijn.

(wordt vervolgd)

25-02-2009 om 01:34 geschreven door Tederdraads  

‘En nu maar hopen dat die leuke jongens aan de overkant niet op hetzelfde idee komen.’, zegt Benjamin zacht.

Dat doen ze natuurlijk wel en de ware stijl van een volkstorm springen de strijders en masse op de tonnen. Verschillende tuimelen naar beneden en slaan te pletter tegen de rotsen, maar dat doet geen afbreuk aan de vechtlust van hun makkers die meer geluk hebben.

Ons achttal gaat er vandoor en schiet de spelonk in, de ruimte is smal en net hoog genoeg om iedereen rechtop te laten lopen. Boelie houdt van het vlugge tempo. Op de wand zijn een soort getekende mijlpalen aangebracht waarop om de zoveel meter aangekondigd staat hoe lang ze nog moeten lopen tot het Wereldeconomisch Centrum Ter Bevordering Van De Consumptie. Blijkbaar is dat de volgende halte langs de weg.

Pieter-Jan zegt tot Boelie dat ze nu wel al lekker opgeschoten zijn, dat die extra motivatie in de vorm van Vietcong achtervolgers niet langer nodig is. Tot zijn verbazing gaat Boelie akkoord.

 ‘Ja, je hebt gelijk ondertussen zijn het Talibanstrijders die nog net iets fanatieker een eitje met ons willen pellen.’, corrigeert Boelie.  

Zijn vriend vindt het niet meer serieus en dwingt hem om de achtervolging stel te leggen. Boelie zweert dat zijn uitspraken geen effect hebben als hij niet meent wat hij zegt.

‘Zorg dan dat je het meent, leg die achtervolging stil!’

‘Goed, straks zijn het geen Talibanstrijders meer, maar waanzinnig krijsende fans ten tijde van de Beatlemania die ons voor hun grote idolen houden.’

Achter hen zijn nu inderdaad horden jongedames te zien die zich de ziel het lijf gillen. Best pijnlijk aan de oren van het gezelschap, zo in die spelonk. Uit onzichtbare boxen weerklinkt bovendien ook nog eens het minder bekende nummer ‘Slow down’. De vrouwen hebben van die typische haarbergen die in de mode waren in de sixties en zo wat de helft draagt een schooluniform.

Pieter-jan wordt er even stil van en schudt zichzelf dan wakker. ‘Een hele verbetering qua uitzicht alleszins, maar we moeten wel blijven lopen, want die gekke dames scheuren ons ook aan stukken.’

‘Mooi kostuum trouwens’, merkt Boelie op.

Allemaal, ook Maryam, blijken ze nu een kostuum aan te hebben. Benjamin en Jelle zijn in hun nopjes, ‘nice, nice’, zegt hij terwijl hij zijn nieuwe kleren inspecteert.

Het achttal is blijven stilstaan, netjes op een rijtje in de nauwe spelonk. Ze kijken elkaar aan en schieten in de lach. Iedereen blijkt ook een beatlepruik te dragen.

Willem bekent dat hij toch echt niet snapt waarom wat Boelie zegt ook echt gebeurt. 

‘Ach, het is gewoon Boelie. Verder niet te veel bij nadenken.’, luidt het antwoord van Pieter-Jan en Maryam.

De gillende meiden krijgen nu de tijd om hen in halen. Het achttal weet even niet hoe te reageren.

Boelie oppert dat ze wel af te schrikken zijn als Randy gewoon even zijn broek laat zakken. Tenminste als zijn Koninklijke juwelen in proportie zijn met de rest van zijn lange wapperlichaam. Randy glimlacht, maar ontkent, noch bevestigt.

Willem zegt geïrriteerd aan Boelie: ‘Je kan ook gewoon zeggen dat tussen hen en ons een rotsblok verschijnt, dan zijn we er vanaf.’

Boelie herhaalt dat het alleen werkt, als het spontaan bij hem opkomt, maar Willem gelooft hem niet.

‘Probeer het toch maar eens.’

‘Best, en toen verscheen er een wand en waren we van die krijstrienen af.’

Het achttal kijkt toe in spanning, maar er gebeurt helemaal niets, de dolenthousiaste tieners komen enkel dichter.

‘We kuisen maar beter onze schop af,’, adviseert Benjamin vrolijk met een geveinsd dialectaccent.

‘Of ze kunnen natuurlijk ook allemaal veranderen in piepkleine witte vlindertjes die honing kakken’, zegt Boelie opeens.

Het gezelschap blijft staan en de vlinders voelen als een windhoos als ze massaal langs hun gezichten trekken.

‘Akkoord dat je er vlinders van maakt, maar moesten ze nu echt honing kakken?’, vraagt Randy, die kwaad klinkt, maar het eigenlijk best grappig vindt. Zijn neus zit onder de honing en hij haalt de zakdoek uit die netjes in het borstzakje van zijn kostuumvest zit.

‘Ik klaag niet’, zegt Maryam terwijl ze zich te goed doet aan druppeltjes honing die ze van haar armen oplikt. Boelie kijkt vertederd toe. Willem rolt met zijn ogen, de romantiek van het koppel gaat al snel op zijn zenuwen werken.

‘Maar goed, daar zijn we dus vanaf, misschien kunnen we nu maar weer verder trekken. Ik ben wel eens benieuwd wat dat Wereldeconomisch Centrum en zo verder en zo voorts, is. Nog nooit van gehoord eigenlijk’, stelt Nico voor.

Willem kan de vragen waarmee hij zit niet uit zijn gedachten bannen en vraagt:

‘Maar is alles hier dan een product van Boelie’s fantasie, of bestaat deze werkelijkheid toch op zichzelf en kan hij enkel maar ingrijpen als hij een spontane inval krijgt?’

Iedereen kiest voor het laatste. Boelie benadrukt dat hij dit niet verzonnen heeft. Dat Willem goed moet beseffen dat ze samen vertrokken zijn, samen door een luik getrokken zijn en dat Boelie net zo min wist wat dat zou opleveren als Willem. En dat hij zelf ook niet weet waarom sommigen van zijn uitspraken effect hebben.

Willem kan het min of meer stellen met die uitleg. Benjamin zegt nog: ‘Hoe meer je denkt, hoe meer zorgen. Dus beter maar niet denken. Trouwens, ik amuseer mij kostelijk op deze reis, alleen had er een flinke scheut alcohol mogen zijn voor mij. Het leven is mooi, maar met alcohol is het mooier, toch?’

Stuk voor stuk gekleed in een poepsjiek zwart kostuum met bordeaux onderhemd en zilveren das trekken de jongeren verder tot ze uiteindelijk aan een gigantisch complex aankomen. Bijna naar gewoonte, kunnen we ondertussen zeggen, mondt de spelonk uit op een open plek.

‘Zou dit het zijn?’, vraagt Boelie.

‘Op basis van het opschrift boven de ingang ‘Wereldeconomisch Centrum Ter Bevordering Van De Consumptie’, zou je denken van wel.’, merkt Jelle op.

‘Nou waar wachten we op, gaan we binnen?’, vraagt Maryam.

24-02-2009 om 19:09 geschreven door Tederdraads  

Alain de Botton  Foto: Ilja van Marle

Schrijver Alain de Botton werkte ruim twee jaar aan een boek over werk, en hoe werk mensen gelukkig maakt. Als verbaasde buitenstander interviewde hij koekjesbakkers en vissers op de Maldiven. 'Ik zou dolgraag een gelukkige accountant willen zijn.'

22-02-2009 om 17:36 geschreven door Tederdraads  

Gedonder in de Kaukasus: Tsjetsjenië

Sinds de gebeurtenissen in Georgië dreigt dit conflict een beetje in de vergetelheid te raken. En veel aandacht kreeg deze oorlog sowieso al niet. De gijzelingsactie in Beslan was de laatste keer dat er grote media-aandacht naar uit ging. Het mag dan een kleinschalig conflict lijken, de mensen ter plekke kunnen het je verzekeren: het is bloedige ernst. De problemen rond het kleine deelrepubliekje begonnen toen het begin jaren ’90 een onafhankelijke koers wilde varen. Dat zinde moedertje Rusland allerminst en al gauw denderden er Russische tanks over het Tsjetsjeense grondgebied. De lessen van professor Saay brachten ons bij dat het hem om olie gaat, meer bepaald om de oliepijpleidingen waar het republiekje zo’n knooppunt van vormt. Wat Rusland verder nog vreest is dat de omliggende deelstaatjes het voorbeeld van hun rebelse buur zouden volgen. Voor Rusland is de inzet dus groot, groot genoeg om er hun zonen voor de vernieling in te jagen. We zoomen even in op de militaire kant van de zaak.

Eerste poging 1994-1996

De Russische soldaten die in 1994 het opstandige Tsjetsjenië binnenvielen waren totaal onvoorbereid op wat komen zou. Niet alleen waren zij niet getraind, er was ook helemaal geen moeite gedaan om het terrein te verkennen. Bovendien dacht de legerleiding dat steden open zouden verklaard worden. Deze redenering stamde nog uit de sovjettijd. De Russische legertop rekende er toen op dat indien zij zich ooit aan een invasie van het westen zouden wagen, de steden op hun pad geen weestand zouden bieden. Anders zouden ze immers toch met de grond gelijkgemaakt worden.

  De Tsjetsjeense hoofdstad ging echter niet mee in dat scenario. Grozny bleek al snel een broeihaard van verzet. Russische colonnes die argeloos de stad binnenreden raakten al snel hopeloos ingesloten. De Tsjetsjeense strijders schakelden simpelweg het eerste en het laatste voertuig van een colonne uit. De overige voertuigen raakten zo geprangd tussen de twee wrakken. Vervolgens hadden de Tsjetsjeense scherpschutters vrij spel. De Russen maakten de fout te blijven zitten in hun pantservoertuigen. Tanks bleken weinig gevechtswaarde te hebben in de straten van Grozny. De verzetstrijders hadden heel wat ijver aan de dag gelegd om hun stad om te toveren tot een vervaarlijk bolwerk. Zo hadden zij onder andere de kelders versterkt. De Russische tanks konden hun geschut zo laag niet richten en de kelders bleven dus buiten hun bereik.

  De Russische eenheden waren ook maar inderhaast samengegooid. Op die manier ontging hun de mogelijkheid samen te trainen voor de vuurdoop. Bovendien bleek veel materieel onbruikbaar. Vooral ’s nachts delfde de Russische invasiemacht het onderspit. De Tsjetsjeense rebellen hadden eigenlijk vrij spel van zodra de nacht viel. Buiten Grozny zou het Russische leger overdag dorpen bezetten enkel om ze ‘s nachts weer te verliezen.

   Tal van andere factoren weegden- en wegen zwaar op de Russische soldaten. Zo is er het zware interne probleem van djedovsjina, vrij vertaald: de heerschappij van de ouden. Het gaat hem om een ontgroeningssysteem, wat op zich niet zo opmerkelijk is, gezien vele legers er zoiets op na houden. Bij de Russen is het echter volledig ontspoord. Jonge rekruten worden de dood in gepest door hun oudere collegae. Ze worden geslagen, gefolterd, uitgehongerd en ook psychologisch het bloed van onder de nagels getreiterd. De hele toestand weegt vanzelfsprekend zwaar op het moreel van de Russische strijders.

 Bovendien hadden zij de tegenpartij schromelijk overschat. In de eigen mogelijkheden hadden ze dan juist een te groot vertrouwen gehad. Ook wat betreft planning liep het mis. Men ging lukraak te werk met een overdreven optimisme. De Russische bevelhebbers dachten bijvoorbeeld alle toegangen tot Grozny afgesloten te hebben terwijl dit niet het geval was.

    De media-oorlog werd al snel een debâcle voor de Russen. De Tsjetsjeense rebellen waren uitermate bedreven in het bespelen van de pers. Rusland deed nauwelijks moeite om te vermijden dat de Tsjetsjeense strijders vrijelijk tal van buitenlandse journalisten konden te woord staan. Op het Russische thuisfront werd de oorlog extreem onpopulair.

   De rebellen waren over het algemeen inventiever en sluwer dan de niet al te gemotiveerde invallers die een opmerkelijk gebrek aan initiatief aan de dag legden. De Tsjetsjenen buitten ten eerste hun thuisvoordeel grondig uit. Ze opereerden vanuit het ondergrondse. Om het de scherpschutters makkelijker te maken, werden alle huizen met elkaar verbonden door gaten in de muren te slaan. De Tsjetsjenen dwongen de Russen tot het maken van burgerslachtoffers. Ze groeven bijvoorbeeld tanks in in appartementsgebouwen. Als de Russen vervolgens het Tsjetsjeense vuur wilden beantwoorden, waren slachtoffers onder de burgerbevolking haast niet te vermijden. Russische soldaten die zich kwamen overgeven zonder wapens kregen een uitbrander van hun gevangennemers. De Tsjetsjenen slaagden er ook in de vijand drugs te leveren in ruil voor wapens. Drugs vormen al sinds de oorlog in Afghanistan een kommervolle kwaal binnen het Russische leger.

De Russische troepen waren ook niet verenigd onder 1 bevelhebbende instantie. Een wijde waaier van ministeries en organisaties had troepen in Tsjetsjenië. Dit was allesbehalve bevorderlijk voor de coördinatie. Vandaar ook dat zoveel Russische soldaten het loodje legden door ‘friendly fire’. Hun tegenstanders daarentegen waren veel beter georganiseerd voor stadsgevechten. Verdeeld in kleine groepen van een 75-tal man deden zij er alles aan om munt te slaan uit de omgeving..

Desondanks slaagde het Russische leger er na veel vallen en opstaan toch in de controle over Grozny te verwerven. De vreugde was echter van korte duur. Een Tsjetsjeense tegenaanval in 1996 leidde tot onderhandeling en vrede. De Russische troepen verlieten de regio. Ruslands eerste poging om de opstandige dwergrepubliek te onderwerpen werd een beschamende bedoening.

 Tweede poging

In 1999 achtte Rusland de tijd rijp voor een replay. Russische tanks rolden opnieuw de dwarsliggende deelstaat binnen. Deze keer verliep de planning beter. Ook logistiek liepen de zaken vlotter. Er verhongerde niet langer soldaten op de frontlijn. De pers werd beter in het oog gehouden. Grozny werd steviger afgesloten, maar nog steeds niet volledig. Er werd een nadruk gelegd op het gebruik van artillerie om zelf zo weinig mogelijk verliezen te lijden. De aanvallende troepen werden in kleinere groepen verdeeld wat tot een grotere efficiëntie leidde. Het belangrijkste was echter dat Rusland bleek te kunnen leren uit de gemaakte fouten. Niet alles verliep echter vlekkeloos. Ook nu waren de Russen niet goed voorbereid op stadsgevechten, waarschijnlijk omdat ze die liefst vermeden hadden. Nachtelijke gevechten bleven een groot probleem en ook het materieel vertoonde te veel mankementen. Dat het Russische leger eigenlijk weinig vermag tegen de numeriek inferieure Tsjetsjenen blijkt onder andere uit hun pacificeringmethodes. In plaats van de controle te verwerven over vijandige dorpen, bombarderen ze de dorpen gewoon plat, zodat er voor beide partijen niets meer overschiet om controle over uit te oefenen. De oorlog in Tsjetsjenië duurt zodoende voort. 65 000 Russische militairen hebben er tot op vandaag alle moeite mee om er 2000 rebellen onder te krijgen.Een opiniestuk in de Morgen van 18-12-1999 zei toen al klaar en duidelijk dat Rusland geen enkele kans maakt het conflict ooit te winnen. Alleen de Tsjetsjenen zouden eventueel kunnen zegevieren. Rusland heeft te doen met een ongrijpbare vijand en is domweg verzeild geraakt in een oorlog die het niet kan winnen. Ook al wordt er af en toe een succesje geboekt, op lange termijn is de nederlaag zeker.

22-02-2009 om 15:27 geschreven door Tederdraads  

Door elk van hen schieten reeksen beelden, in die paar tellen die de sprong maar duurt. De ene wordt overvallen door een soort zen-boeddhistische instelling, een min of meer aanvaarde berusting in alles wat het leven brengt, met de overtuiging dat alles wat gebeurt, ten goede is.

Een tweede voelt fatalisme gemengd met een apathisch je m’en foux –tisme.

Nog een andere voelt zich echt leven en geniet met volle teugen van de adrenaline opstoot, voelt zich tegelijk opgaan in het grotere geheel van de groep en ervaart de bizarre tocht als de meest waardevolle gebeurtenis in zijn of haar leven. De persoon in kwestie voelt dat dit de eerste echte bevestiging is dat hij of zij voorbestemd is om een fantastisch leven te leiden en door te dringen tot de diepste geheimen ervan.

Een vierde krijgt alle voorgenoemde gevoelens op zich afgevuurd, omdat diens persoonlijkheid de zielspijn kent van levensgrote empathie, een gave met een wrange bijsmaak, maar met bijna magische mogelijkheden. Deze ‘deelnemer’ heeft empathie van zo’n doordringdheid dat hij een zon is voor de zwakken, maar een kwellende duisternis voor zichzelf.

Een vijfde en een zesde vinden het gewoon een geweldig avontuur zonder zich verder veel vragen te stellen over het hoe en waarom.

En een zevende heeft gewoon honger, terwijl een achtste zelfs nu, eventjes onttrokken aan de zwaartekracht, enkel kan uittellen wanneer hij voor de laatste keer seks heeft gehad.

Het achttal landt succesvol op de ton, de acht vinden net hun evenwicht als de ton al vertrekt. ‘Lopen nu, denk er om, dit is gewoon een loopband, lopen maar en niet omlaag kijken.’, commandeert Pieter-Jan, die een uitzonderlijk actieve dag kent. Soms kan hij wel eens een kleine generaal zijn, deze zelfverklaarde Oblomov.

Als ze halverwege de canyon zijn, horen ze ver achter zich geweerschoten. Willem merkt puffend op:

‘De vietcong is mooi op tijd. Vast onderleiding van generaal Giap himself. En wie mogen we daar voor danken?’

Waarop uit zeven kelen tegelijk, bepaald ironisch weerklinkt: ‘Dank u Boelie!’

Maar de ton arriveert netjes bij zijn halte en het achttal glijdt naar voren tegen de wand aan de overkant. Eén voor één hijsen ze zich over de rand, de laatste met de hulp van zij die hen voorgegaan zijn.

Voor ze verder rennen door de nieuwe smalle gang, blikken ze nog één keer achteruit. Oranje stofwolkjes trekken voorbij, stille getuigen van de kogelinslagen in de rotswanden.

‘En nu maar hopen dat die leuke jongens aan de overkant niet op hetzelfde idee komen.’, zegt Benjamin zacht.

(wordt vervolgd)

22-02-2009 om 13:56 geschreven door Tederdraads  

‘We moeten aan de overkant geraken en jullie zien net zoals ik in dat dit maar op één manier te bewerkstelligen valt.’, zegt Pieter-Jan.

De geneeskundestudent die eerder vandaag als wandelende radiozender fungeerde, zucht als hij ziet dat hij zijn metgezellen misschien overschat.

Hij legt uit:

‘Het is kristalhelder en transparant zonneklaar dat we op één van die vaten moeten springen.’

Het gezelschap zwijgt en observeert de denderende vaten die als een attractie in een lunapark van kant naar kant bollen.

‘Mja, dat snap ik wel, maar denkt u niet dat we wellicht één tot twee benen en ook wel armen breken als we dat doen? De voorgestelde onderneming lijkt mij nogal hachelijk.', merkt Benjamin voorzichtig op. 

Pieter-jan wuift dit tegenargument weg. Hij legt uit dat hij als klein ventje zo één van die kinderen was dat geen vrees kende, dat hij dan ook vaak huzarenstukjes uitgehaald heeft waar sommige stuntmannen enkel van kunnen dromen en dat hem toch nooit iets overkomen is. Zo is hij bijvoorbeeld eens met zijn fiets van het ouderlijke dak gereden zonder een schram op te lopen.

Het komt er volgens hem op aan een ‘leap of faith’ te maken. Zelfvertrouwen geeft de doorslag.

‘Als je goed kijkt, zie je dat de tonnen als ze de wand bereiken altijd enkele tellen stil houden, tijd genoeg voor een ascentie.’

‘Een watte?’, vragen allen tegelijk.

‘Tijd zat om er op te springen’, verduidelijkt P-Jay.

Als het gezelschap blijft aarzelen, spingt Boelie bij om hen wat aan te moedigen, op zijn manier dan.

‘We moeten snel zijn, want er is al een heel regiment zwaarbewapende Vietcong naar ons op zoek. En het is bijna Tet, Chinees Nieuwjaar, dus je weet wat dat betekent. Als je mag kiezen breek je liever je benen op zo’n ton dan dat die kerels ze afhakken.’

De rest vraagt: ‘Wat voor bullshit is dat nu? Hoe kunnen strijders uit een oorlog die al lang afgelopen is het nu op ons gemunt hebben? Dat is toch zo zeker als wat dat zoiets onmogelijk is.’

Willem, Maryam en P-jay weten wel beter en zetten zich al schrap voor de aanloop naar de ton.

‘Vertrouw ons en vergeet je zekerheden, de enige zekerheid die we nu hebben is dat er straks enkele honderden guerillastrijders verschijnen, die niets liever willen dan ons doorzeven met kogels uit hun Ak-47. Met dank aan Boelie.’

Boelie grijnst schaapachtig als wil hij zeggen: hey what can you expect, Boelie is Boelie and I do what I do.  

De hele groep gaat op één lijn staan, zij aan zij, hand in hand, met Maryam tussen Boelie en Pieter-Jan in, om haar de veiligste plek te kunnen geven.

Op ongeveer drie meter van de richel zetten ze hun aanloop in, als één van de tonnen net is ‘aangemeerd’.

(wordt vervolgd)

22-02-2009 om 12:59 geschreven door Tederdraads  

Dingen des levens bespreken in de Monocle (en andere gelegenheden in de buurt)

De monocle, een kleine friettent/broodjeszaak in Gent waar een gepacificeerde versie van The Mummy de klanten bedient.

Ik leg er mijn ziel weer eens bloot tov een maat (woord dat de lading maar ternauwernood dekt)

Over de onweerstaanbare aantrekkingskracht van literatuur, filosofie en psychologie. Hoe die interesses voor geen sikkepit aan bod komen in mijn huidige job (job is hier uit te spreken als een vuil woord)

Mijn maat is er gerust in, ik zal nooit conformeren aan een bestaan bij D€M€.

De honger binnenin, de lokroep van het artistieke wereldje (of bij uitbreiding: de kring van wereldverbeteraards die immer uitdeint) daar buiten, zijn inderdaad veel te groot om te negeren.

Bij een privé-bedrijf werken en hele dagen in hinderlaag liggen om tijd te stelen van je werkgever, tijd om een artikel te lezen over Nietzsche, een stukje van Arnon Grünberg, tien regels te kunnen toevoegen aan een kortverhaal, een biografie van een schrijver te lezen op wikipedia, maar dan in het Russisch, zodat de controlediensten van D€M€ geen idee hebben van waar ik naartoe surf. En daarbij steeds beter worden in het negeren van een zeker schuldgevoel.

Die dagelijkse botsingen tussen werk en effectieve interesses zijn te geweldig, voelen als stompen op mijn lever van een rijzige neger met een gemene linkse.

Lang zal het niet meer duren of ik rol het pad van mijn ware bloed op.

Dat is een verantwoordelijkheid tov mezelf, maar ook tov mijn omgeving, mijn Zwartbloes, mijn vrienden en familie, want ik ben véél aangenamer in de omgang, als ik voortraas in de richting van mijn keuze.

Quote uit 'Revolutionary Road' (niet onaardige tweederangsfilm met grote namen in de hoofdrol) die maar blijft nazinderen:

ik parafraseer: 'het vraagt geen ruggengraat om je elke dag naar een job te sleuren die je haat, het vraagt ruggengraat om de job te doen die je echt wil hebben'

Enkele dagen later zit ik met andere maat (idem) in de caféboot recht tegenover Ter Platen. We hebben het zo ongeveer over de zelfde thema's. We bedenken dat vrouwen vaak sterker in hun schoenen staan dan mannen, dat ze beter weten wie ze zijn en wat ze willen, omdat ze als kind 'monkey see, monkey do' hebben kunnen doen met hun moeder in de buurt. De voorbeelden voor kleine jongens, vaders, zijn meestal afwezig. En als ze er zijn, zitten ze uitgeblust van het werk in de zetel. Veel gedrag blijft er niet over om te kopiëren, tenzij makheid en onderworpenheid of heel vaak toch: drankmisbruik. Dat zie je vaak genoeg, jongens die overmatig drinken om de 'status' van hun vader te evenaren.

Mijn maat zegt dat hij zich te veel schikt naar zijn vriendin, dat hij zijn agenda te vaak ondergeschikt maakt aan haar agenda. Logisch, want zij is een bezige bij die op tal van activiteiten aanwezig is, maar hij heeft alleen zijn werk en weet niet eens welke hobby bij hem zou passen. Wat hij wel weet is dat hij onafhankelijker moet zijn, meer zijn eigen ding moet doen. Maar wat dat 'eigen ding' inhoudt, is nog een groot vraagteken.

Dat probleem heb ik zelf niet. Ik ken mezelf behoorlijk goed en ik wéét wat 'mijn ding' is. Ik weet alleen niet goed uit te vissen hoe ik mijn ding op een comfortabele (lees: rendabele) manier kan doen binnnen de kaders van deze maatschappij. De arbeidsplaatsen die ik begeer, zeker tijdens deze crisis (een woord dat je nog sneller dan gedacht, beu raakt gehoord) zijn meestal al ingenomen. Dat wil niet zeggen dat ik het opgeef. Luctor et emergo, nec pluribus impar, indeffessus agendo, rigore obstinato et quo non ascendam? Latijn is nu bijvoorbeeld zo'n talent waar ik in het dagelijkse leven veel aan heb (ik ben bvb snel mee met het geneeskundejargon van mijn allerliefste), maar hoe maak je het te gelde? Er moet een weg zijn, niet aflaten, wee de overwonnen. 'If you want something you gotta take it, no one gives it to you'.

Luisteren naar de perikelen van mijn vrienden, die zich oprecht uiten, dat herbront mij. Wij mannen, zijn slecht aangepast aan deze maatschappij, onze mannelijkheid wordt beknot en vrijwel teniet gedaan en we moeten ons schikken naar omstandigheden waar onze hersenen evolutionair, zowel puur qua structuur als hormonaal, niet voor aangepast zijn. Daarom moeten we de handen in elkaar slaan. The times have changed, my friend. De vrouwen steken ons voorbij, en we riskeren achter te blijven met enkel onze navel in onze te dikke buik, een job die we haten en de televisie als excuus voor menselijk contact. Tijd om op de strijdbakens te klimmen en te schreeuwen: nieuwe mannen allerlanden verenigt u. 

We willen vooruit in het leven, maar de paden om te volgen zijn legio, de mensen met hun plannen voor jou zijn dito legio ('if you don't run your own life someone else will') Gelukkig komt de wijsheid inderdaad met de jaren, met elke voorbijgaande dag spijpelt ze dieper door in je botten.

In samenspraak met The Beatles kan ik niet anders dan concluderen:

'I get by with a little help from my friends'

Yeah, I'll get by, luctor et emergo, I'll get by.

William Peynsaert

22-02-2009 om 12:21 geschreven door Tederdraads  

 Ik stond voor zijn poster en ik toastte op hem, terwijl een nummer als ‘Blew’ uit de boxen kwam gescheurd. Muzikale variant van een 40-tal apachekrijgers die aanvallen onder doodsgehuil, samoerais die van kindsbeen af geleerd hebben om de dood te zoeken op het slagveld.

Aan die zelfde boxen gekluisterd bij mijn zwaarste geval van griep ooit. De tonen van Nevermind werkzaam als mijn motilium. Mijn Nirvana gevoel, niets moet, niets proberen rules out the possibility of failing. Het is ok om triest te zijn en het is beter om een fuck-up te zijn dan een protserige wanna-be. Je tevreden stellen met niets. Hoe minder je hebt, hoe minder je kan verliezen. Levensangst bestreden met het lam leggen van verlangen. Op die manier gezien kon de band geen betere naam hebben.

En dan ook: opflakkeringen van manische energie en de zin om het leven te laten smelten op je tongen in hedonistische uitspattingen met liefde genoeg voor iedereen. Met de videoclip van Sliver en indringende, intense ogen van Cobain right in your face.

Achteraf dan weer kater, het besef dat er zo veel ellende is in de wereld en dat je geen stap dichter komt bij je echt lekker in je vel voelen. Luisteren naar Dumb en hoop zoeken in simpelere geluk. Of You know you’re right opnieuw en opnieuw spelen en mee kwelen met I have never failed to feel pain. Ultieme afsluiter van een dagje zielzoekerij bleef met stip All apologies. Melodieuze schreew: ik kan er toch niets aan doen! Ik heb mezelf toch niet gemaakt? Pijnlijk beseffen dat zelfbeklag je enige grote talent lijkt.

Depri je zelf indekken in zogezegde fundamentele onkunde. Als niemand iets van je verwacht, kan je ook niemand teleurstellen. Alle complimenten weigeren, als je zelf erkent dat je ergens goed in bent, moet je ook presteren. Anders wacht het stigma van vergooid talent en daar staat niemand erg vergevingsgezind tegenover.

Nirvana, geen band om in op te gaan, als je echt vooruit wilt in het leven. En dus heb ik mijn Nirvana gevoel begraven, in een zak gerold en ter aarde besteld op een rustig plekje ver weg, ergens tussen de pijnbomen, in de zon, in de zon waar ik me compleet voel. Om misschien nog eens langs te lopen als ik tachtig ben, wanneer ik kan terugkijken op een leven waarin ik mijn lief, mijn vrienden, mijn kinderen, en o ja, mezelf, alles heb kunnen geven wat ik wilde geven, zonder bang te zijn, een leven in de zon.

William Peynsaert

22-02-2009 om 10:43 geschreven door Tederdraads  

De beroemde dichter zakt in het gras en neemt zijn hoofd in zijn handen, terwijl hij met een doodvermoeide stem klaagt:

‘Ik kan onmogelijk mijn ontlasting nog ophouden. Ze hebben mij een hele nacht hard genaaid.’

De bekende poète maudit, draait zich op zijn zijde in het gras en wil de panden van zijn jas over zijn hoofd trekken.

‘Weer te laat voor de oversteek, weer al, weer al, weer al.’

Hij is even stil en lijkt te slapen, maar dan komt hij weer overeind zitten en slaat hij als een nukkig kind op zijn dijen terwijl hij jammert:

‘Maar ik wil niet gaan, ik wil niet. Ik ga NIET.’

Als hij terug gaat liggen, mompelt hij nog: ‘L’enfer c’est les autres. Of je nu daar bent of hier.’

Willem fronst zijn wenkbrauwen: ‘Dat is toch Sartre die dat zei? Rimbaud schreef wel Une saison en enfer, maar dit is zeker een uitspraak van Sartre. Dat is een fout.’

Pieter-Jan protesteert: ‘We maken de meest onplausibele dingen mee, maar een schrijver die een andere schrijver citeert, dat vind je onwaarschijnlijk?’

Willem krijgt geen kans om te antwoorden. Rimbaud begint te kotsen. Het gezelschap staat er bij en kijkt er naar. Maryam is de enige die in actie schiet.

‘Zijn jullie nou dokters of hoe zit dat?’, roept het meisje vol verwijt.

Met een doek veegt ze de mond van de dichter af en ze draait de dronkaard op zijn buik.

‘Meer kun je niet doen voor hem, we moeten weer verder.’, zegt nuchtere Jelle.

Pieter-Jan blijft de bende entertainen op hun verdere tocht. Met veel animo en bijpassende stem declameert hij het gedicht ‘The Raven’ van Poe, feilloos van A tot Z.

Daarna leest hij, zonder halt te houden, voor uit één van de griezelromans die Randy altijd bij zich heeft. De holle bolle Gijs, heeft niet enkel permanent gruwelijk honger, hij is ook een horrorfanaat.

Boelie loopt voorop met naast hem Maryam die stevig zijn hand vasthoudt, omdat ze zo het tempo van de mars kan bepalen. Haar vriend marcheert anders als een stenen pilaar op wieltjes onafgebroken door, helemaal in gedachten verzonken.

Die geautomatiseerde marcheer-modus waarbij hij de blik op oneindig heeft, wordt hem nu bijna fataal. Gelukkig is er Maryam om hem wakker te schudden. Ze trekt bruusk aan zijn arm en roept met een mengeling van bezorgdheid en verontwaardiging uit:

‘Kijk uit, Tsoempi, zie je dan niet dat we vlak bij de rand van een ravijn zijn?’

En inderdaad, de smalle gang, met de weide als intermezzo, geeft uit op een breed ravijn. Alles heeft een oranjebruine kleur, de wanden, het plafond en de bodem van het ravijn. Een voor een komen de trekkers piepen. Als ze opzij kijken, zien ze hoe het ravijn links en rechts oneindig lijkt door te lopen. Alleen aan de overkant zit een kleine opening. Tussen de plek waar het gezelschap staat en de overzijde rollen continue gigantische, asgrauwe tonnen over en weer.

‘We moeten aan de overkant geraken en jullie zien net zoals ik in dat dit maar op één manier te bewerkstelligen valt.’, zegt Pieter-Jan.

(wordt vervolgd)

21-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Willem krijgt applaus. Eén van de pelgrims geeft hem een stevige schouderklop. ‘Ik heb geen donder verstaan van wat je gezegd hebt, maar het klonk wel duivels goed.’

Boelie vraagt hem om samen het einde van ‘De Kapellesbaan’ van Louis Paul Boon te schrijven en om ook een einde te verzinnen voor ‘Der Mann ohne Eigenschaften’ van Musil.

Als Willem naar zijn kamer wil lopen om pen en papier, vatten zijn vrienden hem bij zijn kraag. Het is zes uur ’s ochtends, het onweer is geluwd en door de ramen is te zien hoe de rijzende zon de hemel rood laat kleuren.

‘Schrijven kan wachten, Willem, vang liever eerst wat slaap, over enkele uurtjes gaan we al op pad.’, zegt Jelle vriendelijk, maar dwingend genoeg. De doctorandus is al helemaal geïntegreerd in de groep en trekt liever mee met de bende. Zijn doctoraat en postronde zet hij tijdelijk ‘on hold.’

Na een korte pauze van een viertal uur trekken ze er inderdaad terug op uit.

Maryam, Boelie, Pieter-Jan, Randy (voorzien van een extra grote knapzak), Nico, Willem, Jelle en Benjamin lijken wel een colonne pioniers in the Wild West, maar dan zonder huifkarren.

Ze laten de herberg achter zich en al snel trekken ze terug over een smal paadje tussen steile rotswanden. Geen van hen heeft ook maar het flauwste idee van wat ze kunnen verwachten. Maar allen zijn het er over eens dat de tocht uiteindelijk zal leiden tot één van de waardevolste zaken in een mensenleven.

Een beter inzicht in zichzelf.

Pieter-Jan orkestreert de voettocht met zelfgecomponeerde schlagers met véél te lange titels zoals daar zijn: (zie facebook)

De rest volgt stilzwijgend en kan al eens lachen als Pieter-Jan voor radio-dj speelt die zijn eigen nummers aankondigt. Als hij in de stijl van wijlen Adrian Kronauer bindteksten tussen zijn eigen liedjes schreeuwt, kaatst zijn tenorstem tegen de scherpe rotswanden.

‘Goooooooooood Morning Laaaand of Dreams and fornication. It’s Eight O’clock in the evening. What does the O stand for? Ooow my God, Randy is hungry.’

Randy geeft toe dat hij inderdaad wel een kleine beet kan verdragen. De rest van het gezelschap ziet een pitstop ook wel zitten.

‘your wish is my command’ moet het mechanisme achter deze wereld redeneren, want In de verte verbreedt de canyon al en valt het frisse groen van een malse weide op.

De trekkers vleien zich op het gazon en smikkelen hun mondvoorraad naar binnen. Niemand spreekt, iedereen kauwt. Boelie die allergisch is aan kunstgras kruipt rond op handen en voeten om helemaal zeker te zijn dat de ondergrond echt natuurgras is.

Opeens sjokt er een sjofel geklede man voorbij. Het is een nog een jonge kerel, maar hij ziet er al behoorlijk opgeleefd uit. Zijn kledij doet vrij antiek aan, hij lijkt wel van een gekostumeerd bal te komen.

Het gezelschap slaat de nieuwkomer kauwend, maar nieuwsgierig gade tot Willem verbaasd uitroept: ‘Maar dat is Rimbaud!’

De beroemde dichter zakt in het gras en neemt zijn hoofd in zijn handen, terwijl hij met een doodvermoeide stem klaagt:

‘Ik kan onmogelijk mijn ontlasting nog ophouden. Ze hebben mij een hele nacht hard genaaid.’

(wordt vervolgd)

19-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

K. keek rond zich. Hij was omgeven door doden. Slaven van de structuren die ze opgebouwd maar nooit geëvalueerd of begrepen hebben. Hoe kon die collectieve blindheid ontstaan zijn in dit afgelegen dorpje. Heeft ver doorgedreven inteelt het kritisch denken soms uit het genetisch repertoire van de inwoners verdreven? K. stond voor een raadsel en hoezeer hij zijn geest ook mutileerde, hij kon niet snappen hoe de zombies vrede konden nemen met hun situatie. Hij liet zich neerzakken tegen de muur van het schooltje en door de saaiheid van zelfreflectie viel hij al gauw in slaap. Het schaarse licht van een spaarlamp, die god weet waarom elke nacht aanspringt om 3 uur, gleed langs de bakstenen naar beneden en verzamelde zich in een bassin water gesmolten door de lichaamwarmte van K. De burgemeester, die vermoedelijk terugkwam van zijn maîtresse, zag K. liggen in zijn gouden plas en voelde, door de amfetamine-achtige bijwerkingen van vier viagra pillen die hij die avond genomen had, een opgeblazen bulldog in zich wakker worden. Voor het eerst in zijn zielig stilleven voelde hij een drift, een wil, een energie-uitbarsting die het van hem over nam. Hij greep het losse scheermesje dat hij altijd op zak had om zijn doorlopende wenkbrauwen in het midden in te tomen, stormde op de vreemdeling af, sneed zich in de loop de keel over en belande bloedbellenblazend op diens schoot. K. schrok wakker, zag de burgemeester liggen in een krampachtig foetale houding en verschoot zich een ongeluk. De burgemeester spuwde K.’s broek onder het bloed en bevredigd mompelde hij: ‘Ons rechtssysteem zal nu wel met je afrekenen’.

Het was de eerste maal dat K. de vent zag glimlachen.

(wordt vervolgd)

19-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Zowel de mannen als de vrouwen worden tegen de muur gedreven en moeten hun zakken leeg maken en de inhoud op de grond gooien. De twee overvallers komen tot de conclusie dat ze niet én de menigte onder schot kunnen houden én de buit binnen rijven. Gelukkig stelt Pieter-Jan voor om eventjes te adjuveren, dat wil zeggen: te helpen. Tergend traag raapt hij muntje per muntje op en als hij een handje vol heeft, laat hij ze weer over de grond bollen, zodat hij van vooraf aan kan beginnen.

Het vreemde van de zaak is dat de overvallers hun geduld niet verliezen, maar uiterst begripvol zeggen dat P-jay maar op zijn gemak moet doen. Uiteindelijk hoort men in de achterplaats van de herberg gestommel. Iedereen wacht een moment vol ongeduld. Tot Maryam dolgelukkig schreeuwt: ‘Boelie!’

‘Is dat Boelie?’, vraagt Willem. ‘Het lijkt wel Edward Siccors hands met de worst bad hair day ooit.’

‘Een blanke met een ontploft afrokapsel’, zegt Jelle.

Boelie’s haar staat kaarsrecht omhoog, en Boelie heeft lang haar, dus die gefixeerde haardos torent een halve meter boven hem uit. Zijn wangen lijken wel onder vettige kruitdamp te zitten. Maryam slaat haar armen om hem heen en zegt dat ze hem zo niet kust. ‘Vieze boelie.’

Hij overhandigt ondertussen zijn oogst, een volle fruitmand. Op vertoon daarvan krijgt hij toch een minikusje op zijn lippen. Achter hen laat Pieter-Jan voor de zoveelste keer de opgeraapte munten er vandoor schieten.

De overvallers zien het niet meer zitten en zakken gedeprimeerd de grond op. Pieter-Jan vraagt vriendelijk:

‘Jullie zijn niet echt wat je noemt bloeddorstige rabauwen, hé? Kunnen jullie niet op een andere manier de schaapjes op het droge krijgen.’

In de verte jammert de herderin: ‘Boehoehoe, waarom moet hij nou net schaapjes zeggen? Mijn witjes, mijn arme witjes, waar zijn ze?’

Niemand kijkt naar haar om en de en bandietantwoorden:

‘Mijn partner, Randy,  heeft altijd zo’n honger, hij eet in een week al een maandloon op en met onze cabaretkunsten verdienen we in een jaar nog niet wat hij in een maand al verslindt.’

Pieter-Jan en Willem zeggen in koor:

‘Jullie doen me ergens denken aan de twee hoofdfiguren uit ‘Of mice and men’ van Steinbeck. Als dat maar goed afloopt.’

De serveerster brengt Maryam een kom warm water met een doek. Ze schrobt Boelies gezicht schoon die op zijn positieven komt, na zijn bliksems verblijf in de boomgaard. Tussendoor zegt ze:

‘Als die jongen zo veel honger heeft, mag hij wel wat fruit van mij.’

‘Van mij mag hij wel een stel kippenbouten.’

De jongeman schuift mee aan de tafel en zijn vriend kijkt overgelukkig toe als alle gasten van de herberg wel iets van voedsel delen met zijn hongerige partner.

Maryam kijkt een beetje vertederd toe. ‘Twee jongens die zo goed voor elkaar zorgen, dat zie je zelden.’

De herberg leeft terug op, de mensen lijken hun vermoeidheid vergeten te zijn.

Willem profiteert van de gelegenheid om het zelfgeschreven slot van het Slot van Kafka voor te dragen.

Pieter-Jan merkt op: ‘Dit gaat meer en meer lijken op een soort talentenjacht geschreven door Daniel Charms himself. De ongekroonde Russische koning van het absurdisme.’

Willem klimt op het podium, kijkt nog eens wantrouwig naar de kast er naast, om te checken of die verder nog verrassingen in zich draagt en leest dan het slot van het Slot voor.

(wordt vervolgd)

18-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Goede avond allen samen, lelijk weertje buiten, niet? Vanmorgen was ik op ronde, ik ben postbode, ziet u, nou ik ben op ronde, en ik zei nog tegen de vrouw van de burgemeester, mevrouw Achipaja, die altijd heel vriendelijk is, en mij een borrel inschenkt en op koude dagen zelfs warme wijn en soms geeft ze mij zelfs koekjes mee voor onderweg, een hele lieve dame is dat, dat zegt iedereen ervan, nou ik drink mijn roemertje vodka en ik zeg tegen mevrouw Achipaja: U zal het zien, nog voor de klok goed en wel vier uur heeft geslagen, hebben we een storm op ons dak.

Eerst wou ze mij niet geloven, maar ik zei, nee, nee, u zal het zien, alle kippen zijn vandaag op stok gebleven en mijn buurvrouw heeft weer last van haar reuma, en dan je er donder op zeggen dat het stormt. Nou, ik ging verder op mijn ronde en op drie werst van hier overviel het me: storm. Alle duivels in de hel, wat een storm! Dan is het beter hier, lekker gezellig met een scheut vodka. Dat is mij toch wel veroorloofd, juist? Na een zware dag. Die brieven bestellen heus zichzelf niet. Nee, nee, je denkt dat ik het er van pak, hé? Dat ik weer zo een lui stuk vreten ben dat maar fuift en brast zoveel ie kan? Nou, bij de posterijen, ik geef het toe, je hebt er zo, maar ikke? Nee, mijnheer. Ik neem mijn werk heel ernstig. Of dacht je dat ik zomaar postbode ben geworden? Wat dacht u dat mijn goede moeder was? En haar moeder daarvoor? Ik heb verdorie postbodegenen! Brieven bestellen, dat zit mij in het bloed! In vijftien jaar tijd is er in mijn district geen enkele brief verloren gegaan. Niet ene! Terwijl ze er in Diskreetsk in slagen hele postzakken zoek te maken. Nou, wat hebt u daarop te zeggen? Da’s andere koek he?

Echt, ik neem mijn werk serieus. (kuch) Alleen, weet je, soms is het wel wat saai zo, op je eentje ronddraven door velden en wegen, met die postzak. Let wel, soms he, dan hangt het even je keel uit. Dan euh… Nee, excuseert u mij, ik heb niks gezegd. Tenzij.. Belooft u, belooft u dat als ik u wat vertel, u het werkelijk aan niemand, niemand niet, zegt? U belooft het?

Wel, ok, dan. Maar dus nooit of te nimmer verklappen, ja? Soms als ik mij zo verveel op mijn ronde, dan durf ik wel eens zo een brief te openen. Gewoon om even de tijd te verdrijven. En ik plak hem altijd weer goed dicht en bezorg hem. Altijd, dat zweer ik. Alleen, soms lees ik er eentje, soms zijn het er ook twee.(pauze) Of drie. Vier kan ook. En vijf is geen uitzondering. Maar zelden meer dan zes, echt, u moet mij geloven! Alleen als ik mij echt te pletter verveel lees ik er zeven of acht. Ok, soms kan ik mij echt niet bedwingen en dan lees ik ze allemaal, allemaal. Dan ben ik niet te houden, en dan stort ik mij op die postzak en, och God, ik lees ze allemaal. Ik zie die postzak met al die brieven en dan scheur ik ze open als een hongerige wolf. Maar dus, werkelijk, aan niemand zeggen he, heus ik bestel ze achteraf altijd heel netjes. Alleen ben ik zo nieuwsgierig van aard. Ik kan er niks aan doen. ’t Is mijn natuur.

Maar die brieven dus. Kijk, ik weet dat het niet helemaal in orde is wat ik doe. En God in zijn wijsheid weet dat ik geprobeerd heb er mee te kappen. Elke dag, elke, dag zeg ik: Jelle, godverdomme jongen, concentreer je op je studies en zoek een andere bijverdienste.

Nee, dat is jouw brief niet, laat hem dicht, blijf er af en werk verder. Elke dag. Maar hebt u wel eens een brief in uw handen gehad? Wit als sneeuw, vederlicht, tenzij het een hele dikke is. Je kijkt er naar en dat begint te gloeien in je hand, ik zweer het je. Je kijkt er naar en je weet, daar zit wat in, daar zit een vel in en iemand heeft het beschreven. En je begint te denken: zou het een liefdesbrief zijn? Een huwelijkaanzoek? Of een man die aan zijn geliefde schrijft dat hij haar komt ontvoeren? Dat ze ’s nachts op hem moet wachten, in het park, bij het standbeeld van de onbekende soldaat? Of is het gewoon een kleinkind dat zijn grootvader gelukkige verjaardag wenst?’

De postbode raakt nu echt opgewonden als hij verder gaat:

‘Of een bandiet die de schuilplaats van een schat beschrijft. Of nee, correspondentie van terroristen die een aanslag willen plegen op de Tsaar. Als ik dáár achter zou komen, zou iedereen mij wel vergeven dat ik soms wel eens een briefje lees, ja toch? Dan word ik vast nog gedecoreerd ook. Misschien vragen ze mij dan van staatswege wel om alle post te controleren. Want wie weet wat mensen allemaal schrijven in die dingetjes. Dat weet toch niemand?’

Ik zie dat u het nog steeds niet helemaal snapt. Toegeven, het is vreemd, maar dat zijn kamelen ook als je ze voor het eerst ziet. Kijk, neem nou deze (pakt een brief, kijkt er even naar) Wilt u hem even vasthouden? Nou, zeg nu zelf? Wordt u niet op zijn minst een héél, klein beetje, een ietsepietsie nieuwsgierig om te lezen wat daar in staat? Nee, u hebt gelijk, ’t is verkeerd, weet u wat? We zullen hem terug in de zak stoppen. Zo is ’t beter, nee? Ja? Nee. Ja? Nee. Ja? Nee.’

De jongeman doet hem telkens bijna in de zak, maar haalt hem er op de laatste moment weer uit.

‘Liever van niet dan? Zullen we hem lezen? Eentje maar, goed? Ok, de laatste en dan nooit weer.’

Beste collega-dokter,

Dank je voor het exemplaar van ‘Aantekeningen van een jonge arts’ van de schrijver Bulgakov. Ik heb het boek goed ontvangen en ook gelezen, maar eerlijk gezegd vind ik er niks aan. Maar toch bedankt, want ik heb het goed ontvangen en het was ook wel mooi verpakt, dus ik dank je. Werkelijk attent van je om iets op het voorblad te schrijven, vooral waar je het hebt over de concurrentiestrijd om de beste punten waarin wij tijdens onze studententijd verwikkeld waren. Typisch jouw soort opmerkzaamheid om mij nog even aandachtig te maken op het feit dat ik op slechts één puntje strandde van een, om het zo te zeggen, toegangsticket tot de specialisatie van mijn keuze.

Helaas, ik had de verkeerde permutatiecode op het laatste examen en daar ging die wensdroom aan mijn neus voorbij en werd ik dus maar huisarts op het platteland. Mijn dagen bestaan uit oude mensen antibiotica voorschrijven en lijntrekkers buiten werken. De eerste zijn enkel tevreden als je ze straffe medicatie voorschrijft voor het minste pijntje en de tweede groep smeekt haast om ziektebriefjes om niet te moeten werken. En veel schuift het niet ook. Als er hen echt iets mankeert gaan ze naar het ziekenhuis in de stad, waar ze dokters hebben die tenminste wel een specialisatie afgerond hebben. Als ik er aan denk, sneuvelt er op een avond meer dan één fles wijn.

Maar wat leuk voor jou dat jij wél je dromen kan waarmaken, als plastisch chirurg. Op basis van de geldelijke verdienste is wel zo duidelijk wat de ware geneeskunde is. Maar goed, ik laat je. Ik heb van jou ook het boek Oblomov mogen ontvangen en dat is een boek waar ik mij tegenwoordig een heel stuk beter in kan vinden.

De groeten daar.

Je sehnsuchtige maat op de boerenbuiten,

Ilya

‘Hmm, dat was natuurlijk wel een heel kort briefje. Dat is zelfs nog niet de helft van een normale brief. Wat zeg ik? Zelfs geen kwartje. Ik weet niet hoe jullie er over denken, maar ik vind dat ik recht heb op nog één meer, nog eentje. Wat denken jullie? Och, foert, wie maak ik wat wijs? Ik lees ze toch allemaal en morgen is het van ‘t zelfde liedje.’

De postbode springt van het podium, scheurt nog een brief open en gaat hem op zijn gemak zitten lezen in een hoekje.

(wordt vervolgd)

17-02-2009 om 20:01 geschreven door Tederdraads  

Boelie stopt even met het masseren van de schouders van Maryam, drukt nog enkele dikke kussen op haar wangen en schiet dan naar voor om ook deze spreker de hand te schudden. Maryam grijpt naar de fles appelcider, zet die aan haar volle rode lippen en ledigt de helft ervan met enkele teugen. Daarna veegt ze stoer haar mond af aan haar mouw, met een onheilspellende blik in haar ogen, net brandende stukjes steenkool dat paar Perzische ogen.

De spreker wordt op zijn beurt enthousiast meegetroond naar het gezelschap. Hij stelt zichzelf voor als Jelle. Boelie vraagt hem hoe lang hij al postbode is, maar de jongeman bekent dat hij eigenlijk een doctorandus is die met zijn postronde wat hoopt bij te verdienen en op die manier ook wat onder de mensen wil komen. Hij wil niet eindigen als een duffe kamergeleerde.

 ‘Waarover gaat je doctoraat?’, vraagt Boelie geïnteresseerd.

‘Ik onderzoek de representatie van onze hoofdstad doorheen de kunst, meer bepaald tijdens de 15^de en 16^de eeuw.’

 ‘De hoofdstad? En waar ligt die?’

 ‘Op ongeveer vijf werst van hier.’

 ‘Vijf werst, wat is dat nu weer voor iets? Zo’n saaie boel hier. Allemaal rare tsjoempi’s’, zegt Maryam vlak voor ze de rest van de fles appelcider naar binnen slokt. ‘Hopla ad fundum’, roept ze vrolijk uit als de fles op tafel plaatst met een bons.

 ‘Da’s een oude Russische lengtemaat’, licht Boelie toe.

 ’Goed voor 1066,78 meter.’, krijgen we te horen van Pieter-Jan.

 ‘Kan die kwiet niet gewoon van kilometers spreken? En bestel nog eens wat appelcider, zodat er hier wat ambiance komt in deze oersaaie keet.’

 De serveerster breekt een nieuw krat appelcider aan, en geeft de flessen door over de toog heen. Boelie wenkt de serveerster en fluistert in haar oor, dat ze straks maar moet zeggen dat ze zonder appelcider zit, als Maryam om nog vraagt. ‘Als ze zat wordt, vrees ik voor de inboedel van je etablissement’, voegt hij nog toe.

 Het gezelschap dat nu nog aanzwelt door de komst van Jelle, verdiept zich in een gesprek over stadsaanzichten en wat je daaruit zou kunnen afleiden over de mentaliteit van een tijdperk.

 Boelie wil graag een greep uit de interessantste brieven lezen, die Jelle bestelt –met enige vertraging weliswaar, want enveloppen onopvallend terug dicht plakken is geen sinecure. Jelle geeft hem een pakje brieven van Amerikaanse soldaten uit Irak. Boelie springt bijna een gat in de lucht, deze jongen is amateurstrateeg en het fascineert hem dat het modernste leger ter wereld zich vast gereden heeft in een ontwikkelingsland.

 Jelle haalt nog een pakje boven. ‘Die zijn allemaal geschreven door ene Johan Anthierens. Die lezen zo prettig dat ik ze allemaal gekopieerd heb. Moordend scherpe pen heeft die kerel.’

 Willem is meteen geïnteresseerd en neemt het pakje dat vastgebonden is met een lintje enthousiast op schoot.

 Pieter-Jan heeft het wel gehad met kippenbouten en bestelt een vat Ice Tea Green dat hij leeg slurpt middels een reuzenriet.

 Benjamin vraagt Jelle of hij ook briefverkeer heeft van jonge koppels met alle mogelijke pikante beddelijke details er in vermeld. Jelle schudt voor hem een grote juten zak uit.

 Maryam is niet blij met de afgeweken aandacht van Boelie en slaat de soldatenbrieven uit zijn handen. Ze wil graag een grote schaal fruit om te doppen in lopende chocolade. Boelie vraagt na, maar de serveerster heeft op dit moment geen fruit in huis. In de boomgaard achter de herberg dragen de bomen natuurlijk massa’s veel fruit, vooral de kersentuin is prachtig, maar in dit weer gaat ze niet plukken.

 Maryam heeft alles gehoord en wisselt een blik uit met Boelie. Die weet hoe laat het is en vraagt de serveerster om een mandje.

 De herbergierster overhandigt hem een grote biezen mand met een handvat en vraagt: ‘U bent toch niet werkelijk van plan om…’

 Boelie knikt van ja en vraagt de weg naar de boomgaard. Maryam vraagt of hij een beetje kan voort maken, want haar chocolade begint al te smelten.

 ‘Ik zal mij haasten, mooiste’ en hij verdwijnt door een achterdeur. De ramen lichten weer op. Pieter-jan berekent de afstand van het onweer aan de hand van de tijdspannen tussen de flits en de donder. ‘Proximiteitsgewijs is dat pretty close’

 Enige tijd is het rustig. De pelgrims zijn in slaap, de dronken edelman slaapt zijn roes uit op de grond, terwijl zijn pestkoppen hem in de zij porren met een stok, maar als hij geen kik meer geeft, gaan ook zij een tukje doen.

 Ons gezelschap minus Boelie is ofwel verdiept in lectuur ofwel in gesprek ofwel, in het geval van Maryam, vol ongeduld aan het wachten.

 Pieter-Jan en Jelle hebben het over Jazz improvisaties, terwijl P-jay zich geregeld excuseert om zijn blaas te gaan ontdoen van verwerkte ice-tea. De serveerster houdt het voor bekeken en begint stilaan aan de opkuis. De herderin van eerder op de avond, zit aan een tafeltje en snottert dat het lieve lust is. ‘Mijn schaapjes, mijn arme witjes, buiten, in dit onweer.’

 Veel rust is de herberg echter niet gegund. De kast naast het podium zwaait open en daaruit springen nu Poesjkin en Gogol, elk gewapend met een shotgun en nu verkleed in ‘Butch Cassidy en the Sundance Kid’, de gelijkenis is duidelijk voor wie de film kent, maar toch ook weer niet feilloos, want beide dragen een bril en de ene heeft een lange paardenstaart.

 De jongeman met kort haar schreeuwt: ‘Ok, this is a robbery!’

 Zijn partner in crime, de grootste van de twee schreeuwt: ‘Any of you fucking pricks move, and I'll execute every motherfucking last one of you.’

 De twee kijken elkaar verwonderd aan, terwijl de ene zegt: ‘Damn, Randy, dat klinkt echt scary, dat had ik van jou niet verwacht.’

 Randy, formerly know as Gogol, trekt zijn schouders op en antwoordt: ‘Ik heb dat eens gezien in een film.’

 Pieter-Jan stelt zich recht, zegt plechtig: ‘Heren, peto verbum.’

 Waarop de twee overvallers in koor: ‘Peto watte?’

 ‘Ik bedoel, heren, ik had graag het woord gehad.’

 Hij mag spreken, gelasten de bandieten. ‘Wel, vergeef mij te interrumperen, maar is deze overval serieus of een act, net zo komisch als die van daar straks?’

 De overvallers benadrukken dat het hen menens is. ‘Komisch? Niks komisch!’ Iedereen moet met de handen op het hoofd tegen de muur gaan staan.

 Alle slaapdronken gasten klauteren overeind en stappen richting muur. Maryam foetert: ‘Tjsoempi’s, ons zo in de luren laten leggen door die twee bonenstaken. En waar is verdomme Boelie als je hem nodig hebt?’

 (wordt vervolg)

17-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Boelie en Benjamin ontdekken al gauw dat ze zo’n beetje de zelfde interesses hebben en als blijkt dat ze beide figuren kennen als de schrijver Hrabal, Horatius, Primo Levi, Hasdrubal, een broer van Hannibal en Cincinnatus, is duidelijk dat ze vriendschap gesloten hebben voor het leven.

Maryam vraagt: ‘Kinky wie? Stop met zo’n gesprekken te voeren, spreek over iets toegankelijker, jullie twee sluiten jullie af van iedereen zo. Hatelijk is dat.’

‘Waarom mogen we hier niet over spreken?, vraagt Boelie.

‘Ik snap mannen niet. Jullie noemen maar lukraak namen van bekende schrijvers en zo. Is dat om elkaar te testen? Of is dat ook weer competitie? Namen noemen tot je op namen stoot die je tegenstander niet kent. Alsof jullie mannen enkel een gesprek kunnen hebben in het kader van een gesprek.’

Maryams ogen tintelen intens en haar Perzische temperament steekt bijna op –Maryam is van Perzische komaf- maar dan zegt Boelie met zachte stem dat hij haar graag ziet en dan straalt ze weer.

Het podium blijft ondertussen niet leeg. Er komt een jongeman uit een kast naast het podium. Hij heeft bakkebaarden en draagt een poepsjiek kostuum en een hoge hoed op. Als hij het podium beklimt, struikelt hij pardoes en met veel show.

Meteen komt er uit de kast een ander heerschap met een bolle hoed en een meer sjofel kostuum. Die klimt ook op het podium, wil over de eerste man stappen, maar struikelt.

Als hij de grond raakt, schreeuwt: ‘Maar godverdomme, godverdomme zeg, nu val ik, en dan nog over Pusjkin, over Pusjkin dan nog!’

De jongeman op de grond, Pusjkin dus blijkbaar, springt recht, klopt het stof van zijn kleren en stapt verder, maar struikelt nu over de andere jongeman.

Als hij hard de grond op stuikt, schreeuwt hij: ‘Maar nee zeg, toch niet over Gogol, maar zeg, kom nu, toch niet over Gogol! Over Gogol!’

De man blijft liggen en doet er verder het zwijgen toe.

Gogol springt recht, strijkt als de wind zijn kostuumvest glad en wil weer verder gaan, maar blijft haperen en tuimelt pardoes over Pusjkin.

Na zijn buiteling schreeuwt hij luid: ‘Maar godverdomme, godverdomme zeg, nu val ik, en dan nog over Pusjkin, over Pusjkin dan nog!’

Daarop springt Pusjkin weer recht en komt weer zwaar ten val over Gogol heen.

De twee beschrijven zo een cirkel tot ze samen terug in de kast vallen waar ze uit verschenen zijn en dan is het terug stil.

‘Best vermakelijk hier,’ zegt Boelie.

Pieter-Jan duikt nog eens in zijn emmer kippenbouten en zegt tussen twee smakken door: ‘Niet gespeend van enige amusementswaarde, mag ik graag beamen.’

Een potige kerel, met een brieventas, duidelijk een postbode, springt van zijn barkruk en wandelt fiks rechtop, in een soort militaire tred naar het podium en neemt het woord.

‘The show must go on’, zegt Willem van achter de pagina’s van zijn literaire magazine.

‘Kennelijk’, smakt Pieter-Jan.

Maryam vraagt aan Boelie om appelcider te bestellen, in veelvoud en om nu haar hals te masseren.

De postbode richt zich ondertussen tot het publiek.

‘Goedenavond samen, lekker weertje buiten hé?’

(wordt vervolgd)

15-02-2009 om 18:25 geschreven door Tederdraads  

Maar goed, mijn moeder doet haar best, want uiteindelijk, heeft zij het toch wel heel druk, want weet u, er wonen bij ons thuis ook nog eens dertien neven en nichtjes in van mij en mijn zus, waarvan toch wel de helft, dus afgerond, laat ons zeggen, zeven van hen, in hun apenjaren zitten en u weet hoe dat gaat, die kunnen niet tegen tekenen van autoriteit en ik kom dan thuis van de les in mijn kostuum en dan ben ik natuurlijk de paljas en werken ze dat uit op mij. Het is ook zo dat ik hen tijdens de weekends dan bijles geef, want de ene presteert op school al beter dan de andere, en de overgrote meerderheid van de 13 presteert slecht. Nu u kunt zich voorstellen dat mijn neven en nichten mij niet graag zien komen, de zaterdagochtend als ik mijn krijtbord op wielen de kinderkamer in rol. Ik mag wel zo zeggen dat zij hier uitermate slecht op reageren. Maar mijn moeders wil is wet, dus ik geef bijles, scherpe passers in mijn onderrug of niet.

Nee, ik mag echt zeggen dat ik mazzel in het leven, en dat de voorbije zeven jaar voorbij gevlogen zijn. Vooral de tijd dat ik om de eindjes aan elkaar te knopen, toen mijn vader pas overleden was, een bouwvallig huis deelde met toevallig 13 buitenlandse studenten, en u zal mij niet geloven maar het huis had ook precies 13 ramen en mijn kamer had het nummer 13. Echt een leuke bende die 13 exchange students, maar ik ben er uiteindelijk vertrokken, want mijn moeder, ja ze is trots, schaamde zich dood toen ik geflankeerd door pikzwarte Nigerianen over straat liep. Joviale kerels nochtans, ik heb er nog djembé van leren spelen. Maar ja, moeder is trots. ‘Gletsjers laten zich verzetten, maar trots nooit’, zei mijn vader altijd, die goeie mens, zaliger dus.

Maar weet u, soms hé, maar dus alleen soms hé, dan heb ik het allemaal gezien, dan wil ik het eens helemaal van de andere kant bekijken, dan heb ik er om het zo cru te stellen mijn buik van vol. En weet u, dan ben ik het beu, dan heb ik er ge-noeg van. Van die stress, van dat rekening houden met wat anderen van mij denken, van mijn moeder die mijn kraag voor de miljoenste keer recht zet, van al die keren dat ik moet letten op etiquette, dat ze godverdomme stikt in haar etiquette. En ik kan geen deftig restaurant meer zien! Ik wil godverdomme friet met stoofvlees in mijn kamezulle duwen aan ’t simpelste frietkraam dat er te vinden is, en ik wil geen kostuum meer dragen, ik wil rondlopen in een bermudashort en een hawaïhemd die mij twee maten te groot zijn. En ik word MOTTIG, mottig zeg ik u, als ik mijn zus zie met haar verloofde, die haar geen spat aandacht geeft en elke dag met een ander wijf op schok is, maar waar mijn zus bij blijft, omdat die jongen toevallig de zoon is van de vetst betaalde anesthesist van het land. Ik wil niet meer met mensen op trekken die eerst naar uw punten en uw onderscheidingen vragen en dan pas naar uw naam of uw interesses.

Ik ben het BEU, BEU zeg ik. Ik wil NIKS meer voelen en niks meer denken en ik wil het niet meer horen, al die BULLSHIT over status en over regeltjes en van die vragen: ‘Heb je al een rijbewijs?’, heb je al dit, heb je al dat, heb je al een vriendinnetje? MOEI U MET UW EIGEN ZAKEN. Ik wou bij God, dat ik het allemaal niet meer zag, dat ik stokkestijf in een veld kon gaan staan, zoals een defecte zendmast, een kapotte flitspaal, een boom, een antieke telegraafpaal.

IK DOE NIET MEER MEE.

Godverdomme, godverdomme, GOD-VER-DOMME!’

De jongeman trekt zijn kostuumvest uit, gooit zijn bril én zijn balpen een hoek van de bar in en springt wil op en neer op zijn kostuumvest.

Iedereen gaapt hem aan, buiten slagregent het en in de bar is enkel het geluid van zijn sprongen te horen en van de regendruppels die als mitrailleurvuur tegen de ramen slaan.

Uiteindelijk komt de jongeman tot bedaren. Hij raapt zijn jas op, veegt die af, trekt ze terug aan en zet zijn bril terug op, die nu een klein beetje scheef staat. Als hij in de gezichten van de ademloze toeschouwers kijkt, herpakt hij zich en concludeert hij:

‘Maar dus in het algemeen kunnen we zeggen, dat het roken van tabak, zeer, zéér schadelijk is voor de gezondheid.’

Boelie is de eerste die de stilte verbreekt. Voorzichtig zet hij Maryams poezelige voetjes van zijn schoot en dan springt hij recht en slaat hij enthousiast zijn handen tegen elkaar, daarna schiet hij naar voren en omhelst hij de spreker.

‘Prachtig kerel, formidabel, you said it all, als je met deze toespraak rondtrekt van zaal tot zaal, schep je bakken vol geld, voor zo’n luide waarheid hebben mensen geld veil.’

‘Dank je, dank je’, zegt de hijgende en nu nogal bezwete spreker een beetje verbaasd.

‘Zeg mij je naam, kerel en drink er één met ons.’

‘Mijn naam is Benjamin.’

Boelie sleept de jongeman met geweld mee, naar de rest van het gezelschap en er ontspint zich een levendig gesprek. Meteen is duidelijk dat ons viertal vanaf nu een vijftal is.

14-02-2009 om 15:18 geschreven door Tederdraads