Ik stond voor zijn poster en ik toastte op hem, terwijl een nummer als ‘Blew’ uit de boxen kwam gescheurd. Muzikale variant van een 40-tal apachekrijgers die aanvallen onder doodsgehuil, samoerais die van kindsbeen af geleerd hebben om de dood te zoeken op het slagveld.

Aan die zelfde boxen gekluisterd bij mijn zwaarste geval van griep ooit. De tonen van Nevermind werkzaam als mijn motilium. Mijn Nirvana gevoel, niets moet, niets proberen rules out the possibility of failing. Het is ok om triest te zijn en het is beter om een fuck-up te zijn dan een protserige wanna-be. Je tevreden stellen met niets. Hoe minder je hebt, hoe minder je kan verliezen. Levensangst bestreden met het lam leggen van verlangen. Op die manier gezien kon de band geen betere naam hebben.

En dan ook: opflakkeringen van manische energie en de zin om het leven te laten smelten op je tongen in hedonistische uitspattingen met liefde genoeg voor iedereen. Met de videoclip van Sliver en indringende, intense ogen van Cobain right in your face.

Achteraf dan weer kater, het besef dat er zo veel ellende is in de wereld en dat je geen stap dichter komt bij je echt lekker in je vel voelen. Luisteren naar Dumb en hoop zoeken in simpelere geluk. Of You know you’re right opnieuw en opnieuw spelen en mee kwelen met I have never failed to feel pain. Ultieme afsluiter van een dagje zielzoekerij bleef met stip All apologies. Melodieuze schreew: ik kan er toch niets aan doen! Ik heb mezelf toch niet gemaakt? Pijnlijk beseffen dat zelfbeklag je enige grote talent lijkt.

Depri je zelf indekken in zogezegde fundamentele onkunde. Als niemand iets van je verwacht, kan je ook niemand teleurstellen. Alle complimenten weigeren, als je zelf erkent dat je ergens goed in bent, moet je ook presteren. Anders wacht het stigma van vergooid talent en daar staat niemand erg vergevingsgezind tegenover.

Nirvana, geen band om in op te gaan, als je echt vooruit wilt in het leven. En dus heb ik mijn Nirvana gevoel begraven, in een zak gerold en ter aarde besteld op een rustig plekje ver weg, ergens tussen de pijnbomen, in de zon, in de zon waar ik me compleet voel. Om misschien nog eens langs te lopen als ik tachtig ben, wanneer ik kan terugkijken op een leven waarin ik mijn lief, mijn vrienden, mijn kinderen, en o ja, mezelf, alles heb kunnen geven wat ik wilde geven, zonder bang te zijn, een leven in de zon.

William Peynsaert

22-02-2009 om 10:43 geschreven door Tederdraads  

De beroemde dichter zakt in het gras en neemt zijn hoofd in zijn handen, terwijl hij met een doodvermoeide stem klaagt:

‘Ik kan onmogelijk mijn ontlasting nog ophouden. Ze hebben mij een hele nacht hard genaaid.’

De bekende poète maudit, draait zich op zijn zijde in het gras en wil de panden van zijn jas over zijn hoofd trekken.

‘Weer te laat voor de oversteek, weer al, weer al, weer al.’

Hij is even stil en lijkt te slapen, maar dan komt hij weer overeind zitten en slaat hij als een nukkig kind op zijn dijen terwijl hij jammert:

‘Maar ik wil niet gaan, ik wil niet. Ik ga NIET.’

Als hij terug gaat liggen, mompelt hij nog: ‘L’enfer c’est les autres. Of je nu daar bent of hier.’

Willem fronst zijn wenkbrauwen: ‘Dat is toch Sartre die dat zei? Rimbaud schreef wel Une saison en enfer, maar dit is zeker een uitspraak van Sartre. Dat is een fout.’

Pieter-Jan protesteert: ‘We maken de meest onplausibele dingen mee, maar een schrijver die een andere schrijver citeert, dat vind je onwaarschijnlijk?’

Willem krijgt geen kans om te antwoorden. Rimbaud begint te kotsen. Het gezelschap staat er bij en kijkt er naar. Maryam is de enige die in actie schiet.

‘Zijn jullie nou dokters of hoe zit dat?’, roept het meisje vol verwijt.

Met een doek veegt ze de mond van de dichter af en ze draait de dronkaard op zijn buik.

‘Meer kun je niet doen voor hem, we moeten weer verder.’, zegt nuchtere Jelle.

Pieter-Jan blijft de bende entertainen op hun verdere tocht. Met veel animo en bijpassende stem declameert hij het gedicht ‘The Raven’ van Poe, feilloos van A tot Z.

Daarna leest hij, zonder halt te houden, voor uit één van de griezelromans die Randy altijd bij zich heeft. De holle bolle Gijs, heeft niet enkel permanent gruwelijk honger, hij is ook een horrorfanaat.

Boelie loopt voorop met naast hem Maryam die stevig zijn hand vasthoudt, omdat ze zo het tempo van de mars kan bepalen. Haar vriend marcheert anders als een stenen pilaar op wieltjes onafgebroken door, helemaal in gedachten verzonken.

Die geautomatiseerde marcheer-modus waarbij hij de blik op oneindig heeft, wordt hem nu bijna fataal. Gelukkig is er Maryam om hem wakker te schudden. Ze trekt bruusk aan zijn arm en roept met een mengeling van bezorgdheid en verontwaardiging uit:

‘Kijk uit, Tsoempi, zie je dan niet dat we vlak bij de rand van een ravijn zijn?’

En inderdaad, de smalle gang, met de weide als intermezzo, geeft uit op een breed ravijn. Alles heeft een oranjebruine kleur, de wanden, het plafond en de bodem van het ravijn. Een voor een komen de trekkers piepen. Als ze opzij kijken, zien ze hoe het ravijn links en rechts oneindig lijkt door te lopen. Alleen aan de overkant zit een kleine opening. Tussen de plek waar het gezelschap staat en de overzijde rollen continue gigantische, asgrauwe tonnen over en weer.

‘We moeten aan de overkant geraken en jullie zien net zoals ik in dat dit maar op één manier te bewerkstelligen valt.’, zegt Pieter-Jan.

(wordt vervolgd)

21-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Willem krijgt applaus. Eén van de pelgrims geeft hem een stevige schouderklop. ‘Ik heb geen donder verstaan van wat je gezegd hebt, maar het klonk wel duivels goed.’

Boelie vraagt hem om samen het einde van ‘De Kapellesbaan’ van Louis Paul Boon te schrijven en om ook een einde te verzinnen voor ‘Der Mann ohne Eigenschaften’ van Musil.

Als Willem naar zijn kamer wil lopen om pen en papier, vatten zijn vrienden hem bij zijn kraag. Het is zes uur ’s ochtends, het onweer is geluwd en door de ramen is te zien hoe de rijzende zon de hemel rood laat kleuren.

‘Schrijven kan wachten, Willem, vang liever eerst wat slaap, over enkele uurtjes gaan we al op pad.’, zegt Jelle vriendelijk, maar dwingend genoeg. De doctorandus is al helemaal geïntegreerd in de groep en trekt liever mee met de bende. Zijn doctoraat en postronde zet hij tijdelijk ‘on hold.’

Na een korte pauze van een viertal uur trekken ze er inderdaad terug op uit.

Maryam, Boelie, Pieter-Jan, Randy (voorzien van een extra grote knapzak), Nico, Willem, Jelle en Benjamin lijken wel een colonne pioniers in the Wild West, maar dan zonder huifkarren.

Ze laten de herberg achter zich en al snel trekken ze terug over een smal paadje tussen steile rotswanden. Geen van hen heeft ook maar het flauwste idee van wat ze kunnen verwachten. Maar allen zijn het er over eens dat de tocht uiteindelijk zal leiden tot één van de waardevolste zaken in een mensenleven.

Een beter inzicht in zichzelf.

Pieter-Jan orkestreert de voettocht met zelfgecomponeerde schlagers met véél te lange titels zoals daar zijn: (zie facebook)

De rest volgt stilzwijgend en kan al eens lachen als Pieter-Jan voor radio-dj speelt die zijn eigen nummers aankondigt. Als hij in de stijl van wijlen Adrian Kronauer bindteksten tussen zijn eigen liedjes schreeuwt, kaatst zijn tenorstem tegen de scherpe rotswanden.

‘Goooooooooood Morning Laaaand of Dreams and fornication. It’s Eight O’clock in the evening. What does the O stand for? Ooow my God, Randy is hungry.’

Randy geeft toe dat hij inderdaad wel een kleine beet kan verdragen. De rest van het gezelschap ziet een pitstop ook wel zitten.

‘your wish is my command’ moet het mechanisme achter deze wereld redeneren, want In de verte verbreedt de canyon al en valt het frisse groen van een malse weide op.

De trekkers vleien zich op het gazon en smikkelen hun mondvoorraad naar binnen. Niemand spreekt, iedereen kauwt. Boelie die allergisch is aan kunstgras kruipt rond op handen en voeten om helemaal zeker te zijn dat de ondergrond echt natuurgras is.

Opeens sjokt er een sjofel geklede man voorbij. Het is een nog een jonge kerel, maar hij ziet er al behoorlijk opgeleefd uit. Zijn kledij doet vrij antiek aan, hij lijkt wel van een gekostumeerd bal te komen.

Het gezelschap slaat de nieuwkomer kauwend, maar nieuwsgierig gade tot Willem verbaasd uitroept: ‘Maar dat is Rimbaud!’

De beroemde dichter zakt in het gras en neemt zijn hoofd in zijn handen, terwijl hij met een doodvermoeide stem klaagt:

‘Ik kan onmogelijk mijn ontlasting nog ophouden. Ze hebben mij een hele nacht hard genaaid.’

(wordt vervolgd)

19-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

K. keek rond zich. Hij was omgeven door doden. Slaven van de structuren die ze opgebouwd maar nooit geëvalueerd of begrepen hebben. Hoe kon die collectieve blindheid ontstaan zijn in dit afgelegen dorpje. Heeft ver doorgedreven inteelt het kritisch denken soms uit het genetisch repertoire van de inwoners verdreven? K. stond voor een raadsel en hoezeer hij zijn geest ook mutileerde, hij kon niet snappen hoe de zombies vrede konden nemen met hun situatie. Hij liet zich neerzakken tegen de muur van het schooltje en door de saaiheid van zelfreflectie viel hij al gauw in slaap. Het schaarse licht van een spaarlamp, die god weet waarom elke nacht aanspringt om 3 uur, gleed langs de bakstenen naar beneden en verzamelde zich in een bassin water gesmolten door de lichaamwarmte van K. De burgemeester, die vermoedelijk terugkwam van zijn maîtresse, zag K. liggen in zijn gouden plas en voelde, door de amfetamine-achtige bijwerkingen van vier viagra pillen die hij die avond genomen had, een opgeblazen bulldog in zich wakker worden. Voor het eerst in zijn zielig stilleven voelde hij een drift, een wil, een energie-uitbarsting die het van hem over nam. Hij greep het losse scheermesje dat hij altijd op zak had om zijn doorlopende wenkbrauwen in het midden in te tomen, stormde op de vreemdeling af, sneed zich in de loop de keel over en belande bloedbellenblazend op diens schoot. K. schrok wakker, zag de burgemeester liggen in een krampachtig foetale houding en verschoot zich een ongeluk. De burgemeester spuwde K.’s broek onder het bloed en bevredigd mompelde hij: ‘Ons rechtssysteem zal nu wel met je afrekenen’.

Het was de eerste maal dat K. de vent zag glimlachen.

(wordt vervolgd)

19-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Zowel de mannen als de vrouwen worden tegen de muur gedreven en moeten hun zakken leeg maken en de inhoud op de grond gooien. De twee overvallers komen tot de conclusie dat ze niet én de menigte onder schot kunnen houden én de buit binnen rijven. Gelukkig stelt Pieter-Jan voor om eventjes te adjuveren, dat wil zeggen: te helpen. Tergend traag raapt hij muntje per muntje op en als hij een handje vol heeft, laat hij ze weer over de grond bollen, zodat hij van vooraf aan kan beginnen.

Het vreemde van de zaak is dat de overvallers hun geduld niet verliezen, maar uiterst begripvol zeggen dat P-jay maar op zijn gemak moet doen. Uiteindelijk hoort men in de achterplaats van de herberg gestommel. Iedereen wacht een moment vol ongeduld. Tot Maryam dolgelukkig schreeuwt: ‘Boelie!’

‘Is dat Boelie?’, vraagt Willem. ‘Het lijkt wel Edward Siccors hands met de worst bad hair day ooit.’

‘Een blanke met een ontploft afrokapsel’, zegt Jelle.

Boelie’s haar staat kaarsrecht omhoog, en Boelie heeft lang haar, dus die gefixeerde haardos torent een halve meter boven hem uit. Zijn wangen lijken wel onder vettige kruitdamp te zitten. Maryam slaat haar armen om hem heen en zegt dat ze hem zo niet kust. ‘Vieze boelie.’

Hij overhandigt ondertussen zijn oogst, een volle fruitmand. Op vertoon daarvan krijgt hij toch een minikusje op zijn lippen. Achter hen laat Pieter-Jan voor de zoveelste keer de opgeraapte munten er vandoor schieten.

De overvallers zien het niet meer zitten en zakken gedeprimeerd de grond op. Pieter-Jan vraagt vriendelijk:

‘Jullie zijn niet echt wat je noemt bloeddorstige rabauwen, hé? Kunnen jullie niet op een andere manier de schaapjes op het droge krijgen.’

In de verte jammert de herderin: ‘Boehoehoe, waarom moet hij nou net schaapjes zeggen? Mijn witjes, mijn arme witjes, waar zijn ze?’

Niemand kijkt naar haar om en de en bandietantwoorden:

‘Mijn partner, Randy,  heeft altijd zo’n honger, hij eet in een week al een maandloon op en met onze cabaretkunsten verdienen we in een jaar nog niet wat hij in een maand al verslindt.’

Pieter-Jan en Willem zeggen in koor:

‘Jullie doen me ergens denken aan de twee hoofdfiguren uit ‘Of mice and men’ van Steinbeck. Als dat maar goed afloopt.’

De serveerster brengt Maryam een kom warm water met een doek. Ze schrobt Boelies gezicht schoon die op zijn positieven komt, na zijn bliksems verblijf in de boomgaard. Tussendoor zegt ze:

‘Als die jongen zo veel honger heeft, mag hij wel wat fruit van mij.’

‘Van mij mag hij wel een stel kippenbouten.’

De jongeman schuift mee aan de tafel en zijn vriend kijkt overgelukkig toe als alle gasten van de herberg wel iets van voedsel delen met zijn hongerige partner.

Maryam kijkt een beetje vertederd toe. ‘Twee jongens die zo goed voor elkaar zorgen, dat zie je zelden.’

De herberg leeft terug op, de mensen lijken hun vermoeidheid vergeten te zijn.

Willem profiteert van de gelegenheid om het zelfgeschreven slot van het Slot van Kafka voor te dragen.

Pieter-Jan merkt op: ‘Dit gaat meer en meer lijken op een soort talentenjacht geschreven door Daniel Charms himself. De ongekroonde Russische koning van het absurdisme.’

Willem klimt op het podium, kijkt nog eens wantrouwig naar de kast er naast, om te checken of die verder nog verrassingen in zich draagt en leest dan het slot van het Slot voor.

(wordt vervolgd)

18-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Goede avond allen samen, lelijk weertje buiten, niet? Vanmorgen was ik op ronde, ik ben postbode, ziet u, nou ik ben op ronde, en ik zei nog tegen de vrouw van de burgemeester, mevrouw Achipaja, die altijd heel vriendelijk is, en mij een borrel inschenkt en op koude dagen zelfs warme wijn en soms geeft ze mij zelfs koekjes mee voor onderweg, een hele lieve dame is dat, dat zegt iedereen ervan, nou ik drink mijn roemertje vodka en ik zeg tegen mevrouw Achipaja: U zal het zien, nog voor de klok goed en wel vier uur heeft geslagen, hebben we een storm op ons dak.

Eerst wou ze mij niet geloven, maar ik zei, nee, nee, u zal het zien, alle kippen zijn vandaag op stok gebleven en mijn buurvrouw heeft weer last van haar reuma, en dan je er donder op zeggen dat het stormt. Nou, ik ging verder op mijn ronde en op drie werst van hier overviel het me: storm. Alle duivels in de hel, wat een storm! Dan is het beter hier, lekker gezellig met een scheut vodka. Dat is mij toch wel veroorloofd, juist? Na een zware dag. Die brieven bestellen heus zichzelf niet. Nee, nee, je denkt dat ik het er van pak, hé? Dat ik weer zo een lui stuk vreten ben dat maar fuift en brast zoveel ie kan? Nou, bij de posterijen, ik geef het toe, je hebt er zo, maar ikke? Nee, mijnheer. Ik neem mijn werk heel ernstig. Of dacht je dat ik zomaar postbode ben geworden? Wat dacht u dat mijn goede moeder was? En haar moeder daarvoor? Ik heb verdorie postbodegenen! Brieven bestellen, dat zit mij in het bloed! In vijftien jaar tijd is er in mijn district geen enkele brief verloren gegaan. Niet ene! Terwijl ze er in Diskreetsk in slagen hele postzakken zoek te maken. Nou, wat hebt u daarop te zeggen? Da’s andere koek he?

Echt, ik neem mijn werk serieus. (kuch) Alleen, weet je, soms is het wel wat saai zo, op je eentje ronddraven door velden en wegen, met die postzak. Let wel, soms he, dan hangt het even je keel uit. Dan euh… Nee, excuseert u mij, ik heb niks gezegd. Tenzij.. Belooft u, belooft u dat als ik u wat vertel, u het werkelijk aan niemand, niemand niet, zegt? U belooft het?

Wel, ok, dan. Maar dus nooit of te nimmer verklappen, ja? Soms als ik mij zo verveel op mijn ronde, dan durf ik wel eens zo een brief te openen. Gewoon om even de tijd te verdrijven. En ik plak hem altijd weer goed dicht en bezorg hem. Altijd, dat zweer ik. Alleen, soms lees ik er eentje, soms zijn het er ook twee.(pauze) Of drie. Vier kan ook. En vijf is geen uitzondering. Maar zelden meer dan zes, echt, u moet mij geloven! Alleen als ik mij echt te pletter verveel lees ik er zeven of acht. Ok, soms kan ik mij echt niet bedwingen en dan lees ik ze allemaal, allemaal. Dan ben ik niet te houden, en dan stort ik mij op die postzak en, och God, ik lees ze allemaal. Ik zie die postzak met al die brieven en dan scheur ik ze open als een hongerige wolf. Maar dus, werkelijk, aan niemand zeggen he, heus ik bestel ze achteraf altijd heel netjes. Alleen ben ik zo nieuwsgierig van aard. Ik kan er niks aan doen. ’t Is mijn natuur.

Maar die brieven dus. Kijk, ik weet dat het niet helemaal in orde is wat ik doe. En God in zijn wijsheid weet dat ik geprobeerd heb er mee te kappen. Elke dag, elke, dag zeg ik: Jelle, godverdomme jongen, concentreer je op je studies en zoek een andere bijverdienste.

Nee, dat is jouw brief niet, laat hem dicht, blijf er af en werk verder. Elke dag. Maar hebt u wel eens een brief in uw handen gehad? Wit als sneeuw, vederlicht, tenzij het een hele dikke is. Je kijkt er naar en dat begint te gloeien in je hand, ik zweer het je. Je kijkt er naar en je weet, daar zit wat in, daar zit een vel in en iemand heeft het beschreven. En je begint te denken: zou het een liefdesbrief zijn? Een huwelijkaanzoek? Of een man die aan zijn geliefde schrijft dat hij haar komt ontvoeren? Dat ze ’s nachts op hem moet wachten, in het park, bij het standbeeld van de onbekende soldaat? Of is het gewoon een kleinkind dat zijn grootvader gelukkige verjaardag wenst?’

De postbode raakt nu echt opgewonden als hij verder gaat:

‘Of een bandiet die de schuilplaats van een schat beschrijft. Of nee, correspondentie van terroristen die een aanslag willen plegen op de Tsaar. Als ik dáár achter zou komen, zou iedereen mij wel vergeven dat ik soms wel eens een briefje lees, ja toch? Dan word ik vast nog gedecoreerd ook. Misschien vragen ze mij dan van staatswege wel om alle post te controleren. Want wie weet wat mensen allemaal schrijven in die dingetjes. Dat weet toch niemand?’

Ik zie dat u het nog steeds niet helemaal snapt. Toegeven, het is vreemd, maar dat zijn kamelen ook als je ze voor het eerst ziet. Kijk, neem nou deze (pakt een brief, kijkt er even naar) Wilt u hem even vasthouden? Nou, zeg nu zelf? Wordt u niet op zijn minst een héél, klein beetje, een ietsepietsie nieuwsgierig om te lezen wat daar in staat? Nee, u hebt gelijk, ’t is verkeerd, weet u wat? We zullen hem terug in de zak stoppen. Zo is ’t beter, nee? Ja? Nee. Ja? Nee. Ja? Nee.’

De jongeman doet hem telkens bijna in de zak, maar haalt hem er op de laatste moment weer uit.

‘Liever van niet dan? Zullen we hem lezen? Eentje maar, goed? Ok, de laatste en dan nooit weer.’

Beste collega-dokter,

Dank je voor het exemplaar van ‘Aantekeningen van een jonge arts’ van de schrijver Bulgakov. Ik heb het boek goed ontvangen en ook gelezen, maar eerlijk gezegd vind ik er niks aan. Maar toch bedankt, want ik heb het goed ontvangen en het was ook wel mooi verpakt, dus ik dank je. Werkelijk attent van je om iets op het voorblad te schrijven, vooral waar je het hebt over de concurrentiestrijd om de beste punten waarin wij tijdens onze studententijd verwikkeld waren. Typisch jouw soort opmerkzaamheid om mij nog even aandachtig te maken op het feit dat ik op slechts één puntje strandde van een, om het zo te zeggen, toegangsticket tot de specialisatie van mijn keuze.

Helaas, ik had de verkeerde permutatiecode op het laatste examen en daar ging die wensdroom aan mijn neus voorbij en werd ik dus maar huisarts op het platteland. Mijn dagen bestaan uit oude mensen antibiotica voorschrijven en lijntrekkers buiten werken. De eerste zijn enkel tevreden als je ze straffe medicatie voorschrijft voor het minste pijntje en de tweede groep smeekt haast om ziektebriefjes om niet te moeten werken. En veel schuift het niet ook. Als er hen echt iets mankeert gaan ze naar het ziekenhuis in de stad, waar ze dokters hebben die tenminste wel een specialisatie afgerond hebben. Als ik er aan denk, sneuvelt er op een avond meer dan één fles wijn.

Maar wat leuk voor jou dat jij wél je dromen kan waarmaken, als plastisch chirurg. Op basis van de geldelijke verdienste is wel zo duidelijk wat de ware geneeskunde is. Maar goed, ik laat je. Ik heb van jou ook het boek Oblomov mogen ontvangen en dat is een boek waar ik mij tegenwoordig een heel stuk beter in kan vinden.

De groeten daar.

Je sehnsuchtige maat op de boerenbuiten,

Ilya

‘Hmm, dat was natuurlijk wel een heel kort briefje. Dat is zelfs nog niet de helft van een normale brief. Wat zeg ik? Zelfs geen kwartje. Ik weet niet hoe jullie er over denken, maar ik vind dat ik recht heb op nog één meer, nog eentje. Wat denken jullie? Och, foert, wie maak ik wat wijs? Ik lees ze toch allemaal en morgen is het van ‘t zelfde liedje.’

De postbode springt van het podium, scheurt nog een brief open en gaat hem op zijn gemak zitten lezen in een hoekje.

(wordt vervolgd)

17-02-2009 om 20:01 geschreven door Tederdraads  

Boelie stopt even met het masseren van de schouders van Maryam, drukt nog enkele dikke kussen op haar wangen en schiet dan naar voor om ook deze spreker de hand te schudden. Maryam grijpt naar de fles appelcider, zet die aan haar volle rode lippen en ledigt de helft ervan met enkele teugen. Daarna veegt ze stoer haar mond af aan haar mouw, met een onheilspellende blik in haar ogen, net brandende stukjes steenkool dat paar Perzische ogen.

De spreker wordt op zijn beurt enthousiast meegetroond naar het gezelschap. Hij stelt zichzelf voor als Jelle. Boelie vraagt hem hoe lang hij al postbode is, maar de jongeman bekent dat hij eigenlijk een doctorandus is die met zijn postronde wat hoopt bij te verdienen en op die manier ook wat onder de mensen wil komen. Hij wil niet eindigen als een duffe kamergeleerde.

 ‘Waarover gaat je doctoraat?’, vraagt Boelie geïnteresseerd.

‘Ik onderzoek de representatie van onze hoofdstad doorheen de kunst, meer bepaald tijdens de 15^de en 16^de eeuw.’

 ‘De hoofdstad? En waar ligt die?’

 ‘Op ongeveer vijf werst van hier.’

 ‘Vijf werst, wat is dat nu weer voor iets? Zo’n saaie boel hier. Allemaal rare tsjoempi’s’, zegt Maryam vlak voor ze de rest van de fles appelcider naar binnen slokt. ‘Hopla ad fundum’, roept ze vrolijk uit als de fles op tafel plaatst met een bons.

 ‘Da’s een oude Russische lengtemaat’, licht Boelie toe.

 ’Goed voor 1066,78 meter.’, krijgen we te horen van Pieter-Jan.

 ‘Kan die kwiet niet gewoon van kilometers spreken? En bestel nog eens wat appelcider, zodat er hier wat ambiance komt in deze oersaaie keet.’

 De serveerster breekt een nieuw krat appelcider aan, en geeft de flessen door over de toog heen. Boelie wenkt de serveerster en fluistert in haar oor, dat ze straks maar moet zeggen dat ze zonder appelcider zit, als Maryam om nog vraagt. ‘Als ze zat wordt, vrees ik voor de inboedel van je etablissement’, voegt hij nog toe.

 Het gezelschap dat nu nog aanzwelt door de komst van Jelle, verdiept zich in een gesprek over stadsaanzichten en wat je daaruit zou kunnen afleiden over de mentaliteit van een tijdperk.

 Boelie wil graag een greep uit de interessantste brieven lezen, die Jelle bestelt –met enige vertraging weliswaar, want enveloppen onopvallend terug dicht plakken is geen sinecure. Jelle geeft hem een pakje brieven van Amerikaanse soldaten uit Irak. Boelie springt bijna een gat in de lucht, deze jongen is amateurstrateeg en het fascineert hem dat het modernste leger ter wereld zich vast gereden heeft in een ontwikkelingsland.

 Jelle haalt nog een pakje boven. ‘Die zijn allemaal geschreven door ene Johan Anthierens. Die lezen zo prettig dat ik ze allemaal gekopieerd heb. Moordend scherpe pen heeft die kerel.’

 Willem is meteen geïnteresseerd en neemt het pakje dat vastgebonden is met een lintje enthousiast op schoot.

 Pieter-Jan heeft het wel gehad met kippenbouten en bestelt een vat Ice Tea Green dat hij leeg slurpt middels een reuzenriet.

 Benjamin vraagt Jelle of hij ook briefverkeer heeft van jonge koppels met alle mogelijke pikante beddelijke details er in vermeld. Jelle schudt voor hem een grote juten zak uit.

 Maryam is niet blij met de afgeweken aandacht van Boelie en slaat de soldatenbrieven uit zijn handen. Ze wil graag een grote schaal fruit om te doppen in lopende chocolade. Boelie vraagt na, maar de serveerster heeft op dit moment geen fruit in huis. In de boomgaard achter de herberg dragen de bomen natuurlijk massa’s veel fruit, vooral de kersentuin is prachtig, maar in dit weer gaat ze niet plukken.

 Maryam heeft alles gehoord en wisselt een blik uit met Boelie. Die weet hoe laat het is en vraagt de serveerster om een mandje.

 De herbergierster overhandigt hem een grote biezen mand met een handvat en vraagt: ‘U bent toch niet werkelijk van plan om…’

 Boelie knikt van ja en vraagt de weg naar de boomgaard. Maryam vraagt of hij een beetje kan voort maken, want haar chocolade begint al te smelten.

 ‘Ik zal mij haasten, mooiste’ en hij verdwijnt door een achterdeur. De ramen lichten weer op. Pieter-jan berekent de afstand van het onweer aan de hand van de tijdspannen tussen de flits en de donder. ‘Proximiteitsgewijs is dat pretty close’

 Enige tijd is het rustig. De pelgrims zijn in slaap, de dronken edelman slaapt zijn roes uit op de grond, terwijl zijn pestkoppen hem in de zij porren met een stok, maar als hij geen kik meer geeft, gaan ook zij een tukje doen.

 Ons gezelschap minus Boelie is ofwel verdiept in lectuur ofwel in gesprek ofwel, in het geval van Maryam, vol ongeduld aan het wachten.

 Pieter-Jan en Jelle hebben het over Jazz improvisaties, terwijl P-jay zich geregeld excuseert om zijn blaas te gaan ontdoen van verwerkte ice-tea. De serveerster houdt het voor bekeken en begint stilaan aan de opkuis. De herderin van eerder op de avond, zit aan een tafeltje en snottert dat het lieve lust is. ‘Mijn schaapjes, mijn arme witjes, buiten, in dit onweer.’

 Veel rust is de herberg echter niet gegund. De kast naast het podium zwaait open en daaruit springen nu Poesjkin en Gogol, elk gewapend met een shotgun en nu verkleed in ‘Butch Cassidy en the Sundance Kid’, de gelijkenis is duidelijk voor wie de film kent, maar toch ook weer niet feilloos, want beide dragen een bril en de ene heeft een lange paardenstaart.

 De jongeman met kort haar schreeuwt: ‘Ok, this is a robbery!’

 Zijn partner in crime, de grootste van de twee schreeuwt: ‘Any of you fucking pricks move, and I'll execute every motherfucking last one of you.’

 De twee kijken elkaar verwonderd aan, terwijl de ene zegt: ‘Damn, Randy, dat klinkt echt scary, dat had ik van jou niet verwacht.’

 Randy, formerly know as Gogol, trekt zijn schouders op en antwoordt: ‘Ik heb dat eens gezien in een film.’

 Pieter-Jan stelt zich recht, zegt plechtig: ‘Heren, peto verbum.’

 Waarop de twee overvallers in koor: ‘Peto watte?’

 ‘Ik bedoel, heren, ik had graag het woord gehad.’

 Hij mag spreken, gelasten de bandieten. ‘Wel, vergeef mij te interrumperen, maar is deze overval serieus of een act, net zo komisch als die van daar straks?’

 De overvallers benadrukken dat het hen menens is. ‘Komisch? Niks komisch!’ Iedereen moet met de handen op het hoofd tegen de muur gaan staan.

 Alle slaapdronken gasten klauteren overeind en stappen richting muur. Maryam foetert: ‘Tjsoempi’s, ons zo in de luren laten leggen door die twee bonenstaken. En waar is verdomme Boelie als je hem nodig hebt?’

 (wordt vervolg)

17-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Boelie en Benjamin ontdekken al gauw dat ze zo’n beetje de zelfde interesses hebben en als blijkt dat ze beide figuren kennen als de schrijver Hrabal, Horatius, Primo Levi, Hasdrubal, een broer van Hannibal en Cincinnatus, is duidelijk dat ze vriendschap gesloten hebben voor het leven.

Maryam vraagt: ‘Kinky wie? Stop met zo’n gesprekken te voeren, spreek over iets toegankelijker, jullie twee sluiten jullie af van iedereen zo. Hatelijk is dat.’

‘Waarom mogen we hier niet over spreken?, vraagt Boelie.

‘Ik snap mannen niet. Jullie noemen maar lukraak namen van bekende schrijvers en zo. Is dat om elkaar te testen? Of is dat ook weer competitie? Namen noemen tot je op namen stoot die je tegenstander niet kent. Alsof jullie mannen enkel een gesprek kunnen hebben in het kader van een gesprek.’

Maryams ogen tintelen intens en haar Perzische temperament steekt bijna op –Maryam is van Perzische komaf- maar dan zegt Boelie met zachte stem dat hij haar graag ziet en dan straalt ze weer.

Het podium blijft ondertussen niet leeg. Er komt een jongeman uit een kast naast het podium. Hij heeft bakkebaarden en draagt een poepsjiek kostuum en een hoge hoed op. Als hij het podium beklimt, struikelt hij pardoes en met veel show.

Meteen komt er uit de kast een ander heerschap met een bolle hoed en een meer sjofel kostuum. Die klimt ook op het podium, wil over de eerste man stappen, maar struikelt.

Als hij de grond raakt, schreeuwt: ‘Maar godverdomme, godverdomme zeg, nu val ik, en dan nog over Pusjkin, over Pusjkin dan nog!’

De jongeman op de grond, Pusjkin dus blijkbaar, springt recht, klopt het stof van zijn kleren en stapt verder, maar struikelt nu over de andere jongeman.

Als hij hard de grond op stuikt, schreeuwt hij: ‘Maar nee zeg, toch niet over Gogol, maar zeg, kom nu, toch niet over Gogol! Over Gogol!’

De man blijft liggen en doet er verder het zwijgen toe.

Gogol springt recht, strijkt als de wind zijn kostuumvest glad en wil weer verder gaan, maar blijft haperen en tuimelt pardoes over Pusjkin.

Na zijn buiteling schreeuwt hij luid: ‘Maar godverdomme, godverdomme zeg, nu val ik, en dan nog over Pusjkin, over Pusjkin dan nog!’

Daarop springt Pusjkin weer recht en komt weer zwaar ten val over Gogol heen.

De twee beschrijven zo een cirkel tot ze samen terug in de kast vallen waar ze uit verschenen zijn en dan is het terug stil.

‘Best vermakelijk hier,’ zegt Boelie.

Pieter-Jan duikt nog eens in zijn emmer kippenbouten en zegt tussen twee smakken door: ‘Niet gespeend van enige amusementswaarde, mag ik graag beamen.’

Een potige kerel, met een brieventas, duidelijk een postbode, springt van zijn barkruk en wandelt fiks rechtop, in een soort militaire tred naar het podium en neemt het woord.

‘The show must go on’, zegt Willem van achter de pagina’s van zijn literaire magazine.

‘Kennelijk’, smakt Pieter-Jan.

Maryam vraagt aan Boelie om appelcider te bestellen, in veelvoud en om nu haar hals te masseren.

De postbode richt zich ondertussen tot het publiek.

‘Goedenavond samen, lekker weertje buiten hé?’

(wordt vervolgd)

15-02-2009 om 18:25 geschreven door Tederdraads  

Maar goed, mijn moeder doet haar best, want uiteindelijk, heeft zij het toch wel heel druk, want weet u, er wonen bij ons thuis ook nog eens dertien neven en nichtjes in van mij en mijn zus, waarvan toch wel de helft, dus afgerond, laat ons zeggen, zeven van hen, in hun apenjaren zitten en u weet hoe dat gaat, die kunnen niet tegen tekenen van autoriteit en ik kom dan thuis van de les in mijn kostuum en dan ben ik natuurlijk de paljas en werken ze dat uit op mij. Het is ook zo dat ik hen tijdens de weekends dan bijles geef, want de ene presteert op school al beter dan de andere, en de overgrote meerderheid van de 13 presteert slecht. Nu u kunt zich voorstellen dat mijn neven en nichten mij niet graag zien komen, de zaterdagochtend als ik mijn krijtbord op wielen de kinderkamer in rol. Ik mag wel zo zeggen dat zij hier uitermate slecht op reageren. Maar mijn moeders wil is wet, dus ik geef bijles, scherpe passers in mijn onderrug of niet.

Nee, ik mag echt zeggen dat ik mazzel in het leven, en dat de voorbije zeven jaar voorbij gevlogen zijn. Vooral de tijd dat ik om de eindjes aan elkaar te knopen, toen mijn vader pas overleden was, een bouwvallig huis deelde met toevallig 13 buitenlandse studenten, en u zal mij niet geloven maar het huis had ook precies 13 ramen en mijn kamer had het nummer 13. Echt een leuke bende die 13 exchange students, maar ik ben er uiteindelijk vertrokken, want mijn moeder, ja ze is trots, schaamde zich dood toen ik geflankeerd door pikzwarte Nigerianen over straat liep. Joviale kerels nochtans, ik heb er nog djembé van leren spelen. Maar ja, moeder is trots. ‘Gletsjers laten zich verzetten, maar trots nooit’, zei mijn vader altijd, die goeie mens, zaliger dus.

Maar weet u, soms hé, maar dus alleen soms hé, dan heb ik het allemaal gezien, dan wil ik het eens helemaal van de andere kant bekijken, dan heb ik er om het zo cru te stellen mijn buik van vol. En weet u, dan ben ik het beu, dan heb ik er ge-noeg van. Van die stress, van dat rekening houden met wat anderen van mij denken, van mijn moeder die mijn kraag voor de miljoenste keer recht zet, van al die keren dat ik moet letten op etiquette, dat ze godverdomme stikt in haar etiquette. En ik kan geen deftig restaurant meer zien! Ik wil godverdomme friet met stoofvlees in mijn kamezulle duwen aan ’t simpelste frietkraam dat er te vinden is, en ik wil geen kostuum meer dragen, ik wil rondlopen in een bermudashort en een hawaïhemd die mij twee maten te groot zijn. En ik word MOTTIG, mottig zeg ik u, als ik mijn zus zie met haar verloofde, die haar geen spat aandacht geeft en elke dag met een ander wijf op schok is, maar waar mijn zus bij blijft, omdat die jongen toevallig de zoon is van de vetst betaalde anesthesist van het land. Ik wil niet meer met mensen op trekken die eerst naar uw punten en uw onderscheidingen vragen en dan pas naar uw naam of uw interesses.

Ik ben het BEU, BEU zeg ik. Ik wil NIKS meer voelen en niks meer denken en ik wil het niet meer horen, al die BULLSHIT over status en over regeltjes en van die vragen: ‘Heb je al een rijbewijs?’, heb je al dit, heb je al dat, heb je al een vriendinnetje? MOEI U MET UW EIGEN ZAKEN. Ik wou bij God, dat ik het allemaal niet meer zag, dat ik stokkestijf in een veld kon gaan staan, zoals een defecte zendmast, een kapotte flitspaal, een boom, een antieke telegraafpaal.

IK DOE NIET MEER MEE.

Godverdomme, godverdomme, GOD-VER-DOMME!’

De jongeman trekt zijn kostuumvest uit, gooit zijn bril én zijn balpen een hoek van de bar in en springt wil op en neer op zijn kostuumvest.

Iedereen gaapt hem aan, buiten slagregent het en in de bar is enkel het geluid van zijn sprongen te horen en van de regendruppels die als mitrailleurvuur tegen de ramen slaan.

Uiteindelijk komt de jongeman tot bedaren. Hij raapt zijn jas op, veegt die af, trekt ze terug aan en zet zijn bril terug op, die nu een klein beetje scheef staat. Als hij in de gezichten van de ademloze toeschouwers kijkt, herpakt hij zich en concludeert hij:

‘Maar dus in het algemeen kunnen we zeggen, dat het roken van tabak, zeer, zéér schadelijk is voor de gezondheid.’

Boelie is de eerste die de stilte verbreekt. Voorzichtig zet hij Maryams poezelige voetjes van zijn schoot en dan springt hij recht en slaat hij enthousiast zijn handen tegen elkaar, daarna schiet hij naar voren en omhelst hij de spreker.

‘Prachtig kerel, formidabel, you said it all, als je met deze toespraak rondtrekt van zaal tot zaal, schep je bakken vol geld, voor zo’n luide waarheid hebben mensen geld veil.’

‘Dank je, dank je’, zegt de hijgende en nu nogal bezwete spreker een beetje verbaasd.

‘Zeg mij je naam, kerel en drink er één met ons.’

‘Mijn naam is Benjamin.’

Boelie sleept de jongeman met geweld mee, naar de rest van het gezelschap en er ontspint zich een levendig gesprek. Meteen is duidelijk dat ons viertal vanaf nu een vijftal is.

14-02-2009 om 15:18 geschreven door Tederdraads  

De redenaar ratelt aan één stuk door als hij zegt:

'Mijn moeder vraagt mij dus om deze lezing te geven, want zij is van mening, zo’n universitaire opleiding, dat moet renderen. U moet weten, mijn moeder is een trotse vrouw, echt zo trots, ook op mij, maar toch vooral op haar huis en haar rozentuin, maar alleszins toch ook zeker op mij. Op mijn zus is ze ook wel trots, maar toch weer net iets minder, want die specialiseert in de orthopedie en ik specialiseer in de cardiologie, dus ergens snap ik mijn moeder wel. Nu, sta mij toe dat ik dit fluister, want dit blijft onder ons: ik ben afgestudeerd als dokter met de hoogste graad, maar dat ligt meer aan het feit dat ik regelmatig ga tafelen met een belangrijke prof dan aan mijn studiebevlogenheid. Ik heb ook niet veel tijd om te studeren, want ofwel moet ik verschijnen op theekransjes bij familie ofwel moet ik karweitjes doen voor die prof, da's een oude vriend van mijn vader zaliger, die zelf nog neurochirurg is geweest. Maar goed, mijn vader zaliger, zo een goede mens dat die was, dat kunnen jullie niet geloven, zo goed dat die was, en wel die zei dus altijd: ‘Zoon, inzet is belangrijk, maar dat zal nooit opwegen tegen de juiste contacten.’ Dus stuurt mijn moeder mij in toch wel zeer presentabele kostuums, die ze dus ook zelf met de hand vervaardigt, want in snit en naad is zeer bedreven, richting onderonsjes in de juiste kringen.

Maar nu moet ik eigenlijk toch wel zeggen, dat ik toch echt dik bof met zo’n moeder, om dus van mijn goeie vader nog te zwijgen. Ik heb daar zo’n geluk mee gehad, dat kunnen jullie niet geloven, zoals die twee mij alle kansen hebben geboden om mij echt ten volle te ontwikkelen en mij de juiste levensvisies bij te brengen. Ongelofelijk die twee, als koppel zeker, maar ook als ouders. Voor mij nog net iets meer dan voor mijn zus. Maar ouders die zo voelen voor hun kinderen, die verwerken een tegenslag toch niet altijd even makkelijk, zoals een kind dat eens een jaartje moet over zitten en ja, mijn zus heeft nu wel in de totaal berekend, toch zo’n drie keer een jaartje gedubbeld. Dus ergens is dan toch wel enige teleurstelling van de kant van mijn ouders gerechtvaardigd en is het bijgevolg ook niet onlogisch dat zij met kerst en zeker ook op andere feestdagen niet meteen in de prijzen valt.'

(wordt verder vervolgd)

14-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

‘Waarvoor?’ , vraagt Maryam die een zekere nattigheid voelt.

‘Om Boelie’s mond af te plakken, het hangt mijn colon uit dat hij de verhaallijn de negatieve tour op stuurt.’

‘Je blijft met je fikken van mijn Boelie af. Hij kan er niks aan doen.’

'I hate to disagree', zegt Pieter-Jan zacht.

Achter hen horen ze de luide plonzen van de reuzin die door het meer jogt. De drie jongens zetten alles op alles en trappen zich een ongeluk.

De reuzin komt echter steeds dichterbij en dreigt Maryam van de achtersteven weg te grissen. 'Boelie redt mij schreeuwt ze.'

11-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

De vier vragen pen en papier en steken de koppen bij elkaar. Ze vinden een absurd einde uit van toch wel een twintig pagina’s lang, waarbij verschillende bekende plots lekker gemixt raken, zonder dat je van plagiaat kunt spreken. Het geheel is licht parodiërend van stijl. Trots overhandigen ze de vellen die Boelie met de hand geschreven heeft. De wachtpostkabouter glimlacht tevreden en zegt: ‘Zeker niet kwaad en dat in slechts drie uur tijd. Maar een klein detail natuurlijk, nog een karweitje van niets en dan kunnen jullie verder. De bedoeling is wel dat het einde net zoals de rest van het boek oorspronkelijk in het Duits is geschreven. Gelieve dus even te vertalen. Foutloos weliswaar.’

Met een sierlijke buiging geeft de wachter het manuscript terug. Ons viertal merkt dat de man nu een grote dikke muis is, die rechtop staat als een vent en gekleed is in een soort Robin Hood kostuumpje met een speelgoedboog over zijn donkergrijze rug. Willem wil iets zeggen, maar Maryam zegt nonchalant Whatever’ en de jongens buigen zich over hun tekst. Ze zitten een beetje hulpeloos te kijken terwijl Maryam ongedurig kringetjes draait rond het beteuterd kijkende trio.

‘Jullie menen toch niet serieus dat jullie dat gaan vertalen? Geen van jullie drie kent Duits, in het beste geval spreken jullie min of meer verstaanbaar Kartoffeldeutsch.’

De jongens kijken haar schaapachtig aan, terwijl Boelie een poging doet om een grammaticaal overzicht te completeren als leidraad en Pieterjan en Willem vast de woorden noteren die ze wel meteen kunnen vertalen. Veel zijn het er niet. De muis lacht en glundert.

‘Zeg Tsjoempi’s, ik herhaal: jullie gaan dat toch niet serieus vertalen? Kijk eens naar dat beest, hoe gaat die muis ons nu tegenhouden? Door ons te beschieten met zijn plastic pijltjes zeker? Laat ons toch gewoon verder gaan.’

Tsjoempi is een scheldwoord dat het meisje zelf uitgevonden heeft. De jongens kennen het al te goed en weten dus hoe laat het is. Maryam haar toch al zo weinige geduld is op.

Pieterjan haalt zijn schouders op. ‘Maryam maakt hier misschien wel een considerabel punt.’

Boelie voegt toe: ‘Als we dat ding hier vertaald hebben, vindt hij wel weer iets anders uit om ons bezig te houden.’

‘Dan stel ik voor dat we er vandoor gaan’, concludeert Willem.

‘Eindelijk een beetje gezond verstand, tsjoempi’s’, roept Maryam terwijl ze met haar handen in haar zij naar de boot stapt om aan te duiden wat er moet gebeuren.

De muis is niet akkoord met de gang van zaken: ‘Hé, ho, don’t go. Staan blijven, dat kan heus niet zo maar. Eerst de opdracht!’

Boelie maakt aanstalten om zijn blaas te ledigen op de blaadjes van het manuscript, maar Maryam kan hem tegenhouden. ‘Overdrijver, die muis snapt zo ook wel wat we van zijn opdracht denken.’

Terwijl Maryam instructies geeft of schreeuwt, duwen de jongens de boot moeizaam over de rand. De muis schiet er vandoor, in de richting waarvan ons viertal komt en krijst ‘Backup, backup.’

‘Helemaal zeker ben ik toch niet over de sanity van onze beslissing’, prevelt Pieterjan.

‘Straks komt er een reusachtige boerinnenvrouw die ons onderdompelt in de zweterige naad van haar gigantische, uitgezakte borsten’, mompelt Boelie.

Pieterjan protesteert: ‘Jij vertelt NIET hoe het verder gaat. Boelie’s profetaties zijn op dit moment niet souhaitabel.’

‘Hé?”, vraagt Willem, als enige van het gezelschap niet al te vertrouwd met Pieterjans kleurrijke taalgebruik.

De boot, ondertussen al weer veranderd in een plastic eend met op de rug vier zitjes, komt met een plons in het water terecht en de vier bungelen al gauw in de gekende volgorde aan de touwladder.

Met niet altijd even elegante bewegingen –die wij verder niet in detail beschrijven- hijsen zij zich in het zadel op de rug van de eend. De peddels blijken nu veel te kort voor de hoge eend, maar gelukkige beschikt het nieuwe vaarsysteem over trappers. Daar gaan de vier.

Halverwege het meer, tuurt Maryam, die met haar voetjes in het water hangt, op de achtersteven van de eend (er zijn namelijk maar drie paar trappers) naar het plafond van de grot. Ze ziet de prachtige koralen en vindt de omgeving echt geweldig mooi. Tussen de rotsen twinkelen ertsen, het lijken zo wel sterren aan het firmament. Het meisje vergaapt zich, tot ze opeens alarm slaat.

‘Kijk eens achter jullie, snel.’

Op de steiger is een potige vrouw te zien, wel tien keer zo groot als een normale mensenvrouw, die woest haar vuist schudt.

Pieterjan kijkt met een frons naar Boelie, die strak voor zich kijkt en onverstoord verder trapt.

Willem zegt dat ze niets te vrezen hebben, ze zijn nu toch al op het meer.

Boelie denkt luidop en mompelt: ‘Ja, maar ze is natuurlijk wel groot genoeg om ons gewoon achterna te waden. Het water komt vast maar tot haar knieën.’

Zijn woorden zijn nog niet koud, of daar springt de reus al van de steiger.

Pieterjan kijkt boos naar Boelie en vraagt droog of iemand stevige plakband bij zich heeft.

(wordt vervolgd)

10-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Vier jonge mensen zitten in een kamer rond een luik. Drie jongens en één meisje. De jongens wrikken met veel moeite het luik open en zien een trapladder. Het is helder in de tunnel naar beneden, al kan de lichtbron niet getraceerd worden. De vier verdwijnen één voor één door het gat, de ene al wat happiger en nieuwsgieriger dan de andere. Het meisje gaat als laatst, want als ze valt, dan valt ze zacht, misschien.

Trede voor trede gaat het lager, de jongens grappen dat ze straks in de hel belanden en bedenken al hun eigen straffen voor de zonden die ze begaan hebben. Het meisje vindt het maar luguber en vindt dat iedereen beter zwijgt. Vrouwen zijn het schattigst als zij bang zijn, dus fantaseren de jongens luidop over de monsters die hen beneden wachten. Het meisje claimt doodsbang te zijn en beweert dat ze nu meteen terugkeert, maar ze volgt toch maar vlot de rest van het gezelschap.

Beneden komen ze uit op een soort voetpad met daarlangs een rivier. Een helblauwe rivier, met witte keien op de bodem. Nog steeds is niet duidelijk waarom het daar zo verlicht is in die onderaardse gang. Nog voor de vier zich kunnen afvragen hoe het verder moet, meert er een lege boot aan. Een soort platte vikingsboot, een snek. Het viertal neemt plaats en alsof het een trein is, vertrekt het scheepje.

De grootste jongen van de drie, laten we hem Pieter-Jan noemen, is zeer benieuwd hoe het verder gaat. De kleinste jongen, we zullen hem Boelie noemen zegt: ‘dit loopt nou net alsof ik het zelf geschreven heb’, de derde jongen, neem nou bijvoorbeeld dat hij Willem heet, vraagt aan de tweede of hij dan soms weet hoe het verder gaat. Boelie schudt van nee en Pieter-Jan zegt dat hij er goed aan doet te zwijgen, want dat de fantasie van Boelie vaak bewaarheid wordt.

Urenlang gaat het bootje gewoon door. Als het meisje, neem nou dat ze Maryam heette, bekent dat ze honger heeft, vinden ze onder een doek een hele picknickmand. Net wanneer die vrolijk naar binnen is gewerkt, botst de boot tegen een stenen wand. De rivier verdwijnt door een gleuf onderaan de wand. Boelie vraagt zich af of ze soms in een slappe versie van Tomb Raider voor vier spelers terecht gekomen zijn. Maryam krijgt het al snel op haar heupen en wil zo snel mogelijk door. Pieter-Jan stapt uit en onderzoekt de vloer van de oevers. Er zijn enkel de witte keien op de bodem, de natuursteen van de wanden en het voetpad en het groenblauwe water.

Boelie oppert dat ze zich misschien op de rivier de Rivier bevinden, de langste onderwaterrivier ter wereld, in Slovenië. ‘Mijn broeder’, zegt Pieter-Jan, ‘als je nu nog denkt dat we in de werkelijkheid as we know it zitten, heb ik je overschat.’ Willem denkt ook zo veel. Maryam luistert niet en zit vooraan in de boot om met haar handen de wand te betasten op zoek naar een verborgen schakelaar.

Willem stapt ook uit, denkt dat hij in een spinnenweb loopt, maar merkt al gauw dat er enkel een flinterdun touwtje voor zijn ogen hangt. Hij snokt er aan en daar verschuift de wand. Ergens ver op de achtergrond is het geluid van roestige katrollen te horen en misschien ergens daar doorheen ook wel hoongelach. ‘Was jij dat, Pieter-Jan’, vraagt Maryam berispend. ‘Als je het was, krijg je een mep, het is hier echt eng. Gaan we niet terug?’ Boelie zegt met een speelse glimlach, ‘ja, goed we gaan terug.’ De andere jongens maken ook aanstalten om terug te keren. Maryam bedenkt zich meteen. ‘Hé, toe nou, doe niet zo flauw, laat ons verder gaan.’

Het bootje bevindt zich nu niet meer op blauw water, maar op een donkerbruine vloeistof. Het bootje is nu ook opeens van goud. Boelie zegt: ‘Dit doet mij denken aan een gedicht van Srečko Kosovel, over een zlati čoln, oftewel een gouden boot. Hij vraagt zich af waarom hij de gouden boot laten varen heeft.’ Willem schiet ogenblikkelijk uit zijn dromerij en wil weten wat de dichter daarmee dan wel bedoelde. ‘Met die gouden boot bedoelde hij kans op publicatie, Kosovels werk is tijdens zijn leven nooit uitgegeven.’

‘Wie is die Kosovel?’, vraagt Pieter-Jan.

‘Een bijzonder veelzijdige schrijver die dag en nacht schreef, maar wel zelden iets echt afmaakte, hij heeft duizenden gedichten achtergelaten en dat terwijl hij op zijn 24^ste al overleden was aan meningitis.

Maryam voegt toe: ‘Op je 25^ste ben je op het toppunt van je verstandelijke vermogens. Maar zeg, is dit nu werkelijk het moment om het over literatuur te hebben?’

‘Het kan ons tot een verklaring brengen over het waarom deze toch wel eigenaardige gebeurtenissen.’

De andere jongens knikken.

Maryam is niet akkoord. ‘Wat doet het waarom er in hemelsnaam toe? Kun je niet gewoon ontspannen en zien wat er gebeurt?’

‘Sit back and enjoy the ride’, zegt Pieter-Jan met de begeleidende stem van een movie trailer.

‘Dat bedoel ik ja.’

Het bruine water verandert in grind, grind op een helling die steil naar beneden gaat en de boot is nu een soort bobslee. De snelheid loopt geweldig op en de vier moeten zich in de holle wanden van hun tuig duwen om enige houvast te vinden. Het kriebelt in hun buiken en de daverende schuifaf blokt even elke waaromvraag uit.

Na een tijdje wordt de weg terug vlak, de snelheid mindert en het viertal komt tot stilstand in een gigantische grot, op de rand van een steiger, met voor hen een uitgestrekt meer.

Bij de steiger zit een ventje van amper anderhalve meter hoog, die zegt: ‘Welkom, ik heb al zo lang op jullie gewacht, zo heel erg lang. Ik ben werkelijk blij dat jullie er zijn.’

Het grappige figuurtje met de bolle wangen en dito hoed, draait zich om trekt even zijn lange groene overjas over zijn hoofd en de vier kunnen hem bedekt horen schaterlachen.

‘Wie ben jij?’, vraagt Willem.

‘Ik? Ach, ik heb zo veel namen. Wat mag het zijn voor jullie?’

Maryam kijkt over de rand van de steiger naar het water en merkt op dat er een touwladder naar beneden leidt. ‘Als we de boot voorzichtig naar beneden duwen en dan zelf zo omlaag klimmen, raken we toch wel verder, niet? We kunnen peddelen met onze handen.

Pieter-Jan vraagt zich af of de boot niet wegdrijft voor ze zelf beneden zijn.

‘Nee, dat denk ik niet, die vijver staat volledig stil, nergens beweging te zien. Ik ben voor.’, zegt Willem.

Boelie rommelt in de boot en vindt twee peddels, een vondst die hun besluit bezegelt.

De jongens tillen de boot al op, als de kleine wachter, voor driftig voor hen springt.

‘Héla, ho maar, dat kan zo maar niet. Jullie kunnen niet verder vooraleer jullie de opdracht naar behoren vervullen.’

‘Welke opdracht?’, vragen de vier in koor.

‘Aha, aha, zeg ho maar, dat komt hier aan en dat wil er al weer vandoor, dat jonge volkje van tegenwoordig geeft geen oren naar welvoegelijk protocol. De opdracht is deze.’

Uit zijn mouw schiet een opvouwbare stok die net voor Pieter-Jans neus tot stilstand komt. Aan het uiteinde zit een piepklein papiertje met daarop in minischrift ‘Schrijf een passend eind voor ‘het Slot’ van Kafka.’

Boelie richt zich meteen tot Willem: ‘Jij hebt het boek gelezen, over wat gaat het en waar eindigt het nu?’

(wordt vervolgd)

09-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Naast de fotoreeks van ‘the making of’, nu ook het geschreven verslag van ‘the making of’, omdat het toch maar een uurtje werk is om dat uit de caffeïneduim te zuigen, op mijner vrije vrijerzondag.

Geschreven met de onderliggende gedachte: laat ons niet wachten met typeringen en herinneringen ophalen tot er iemand dood gaat, zodat we met z’n allen lachend kunnen zitten snotteren op de koffietafel.

Starring:

Pieter-Jan

Moderne Oblomov met een gelijkaardige eetlust (voor mensen die het boek kennen), leeft als een kunstminnende, dromerige aristocraat op een kotje in Gent, omringd door intellectofielen met of zonder psychologische draaikolken (meestal met), soms foutievelijk aangesproken met Pi-ji terwijl de juiste afkorting toch Pi-jay behoort te zijn, groot talent in de wereld van de kortfilm, maar met een foute visie op wat een kortfilm eigenlijk is (kortspeelfilm is niet gelijk aan vijf minuten wegknippen uit een langspeelfilm, ik raad hem de theorieën van Bachtin aan, die helaas niet readily available zijn in de Gentste bib waar hij op 5 min wandelafstand af woont)

Hij heeft een tamelijk ontwikkeld karuur, hoewel hij geen fanatieke sportieveling is (nochtans is de wil en het fitnessabonnement er wel, maar de verslavende, filosofoledigheid neemt meestens de overhand. Zelf verkiest hij ‘lethargicon’ als het epitheton dat bij hem past)

Verdere typeringen: praatvaardige, vertellustige kerel, kan enthousiasmerende beelden schetsen over alles wat hem boeit, beetje zielzoekend zoals de meesten van onze leeftijd. Geboren psychiater, stabiel in zijn chaotische kunstenaarsbestaan, mentaal stevig verankerd, onhandig en te afwachtend op liefdesvlak, warm hart met oprechte en levensgrote interesse in de leefwereld van anderen mét de nodige discretie.

Beste luisterend oor van Gent en omstreken, pornoliefhebber (met kritische bedenkingen), grote fan van de Portugese dichter Pessoa (hoewel hij zelf tot zijn vijftigste levensjaar geheelonthouder zal zijn, omdat de dichter in zijn plaats gezopen en geschreven heeft). Erg dankbare eter ook, men doet er wel aan hem af en toe iets lekkers toe te stoppen om zijn oogjes te doen oplichten, want dat zijn de spiegels van zijn maag, die zo mogelijk nog groter is dan zijn intellectuele verwerkingscapaciteit of zijn hart)

Zijn rol in deze kortfilm: bedenker van het ‘script’(waarover later –HAHAHA- meer, gniffel gniffel), regisseur, leider van het camerateam, supplier van het filmmateriaal, verantwoordelijke van de casting.

Heeft weinig tot geen vertrouwen in het resultaat van de opzet.

Randy

Criminologiestudent, metalfan, geïnteresseerd in krijgsgeschiedenis en sektevorming (niet actief gelukkig, bij ons weten is hij nog geen goeroe die predikt dat de wereld vergaat in 2012 en dat jonge maagden met hem de lakens moeten delen teneinde zich te verzekeren van een reddende plek op Zubzoera, idyllische planeet, zij het met een beperkte Levensraum vooral wat betreft mannen en overjaarse wijven) Onze geluidsman van dienst, alsook de boksbal van dienst, voor als bovengenoemde zijn frustraties wil uitwerken, als het even minder vlot met het filmpje.

Lange wapper in volle bloei, herstellende van een secundair onderwijs trauma, maar gooit zich nu volop in het sociale leven. Uit zich soms langs zijn neusweg op hilarisch droge wijze. Stille kracht met kritische visie, behulpzaam en dienstvaardig. Strategisch talent waar in tijden van oorlog en meer zelfvertrouwen een betrouwbaar korpscommandant in schuilt (dat is genoteerd bij de megalomane schrijver dezes, wees gerust)

Hoofdinstrument in ons B-plan voor deze kortfilm, waarbij wij overwegen om zijn naar alle waarschijnlijkheid immense Randy Junior een zwart laagje te geven, om een keiharde interracial black on blondes te maken.

Ook zijn etenslust is wel een vermelding waard, daar hij vandaag bij het ontbijt gegarandeerd meer calorieën naar binnen douwde dan de bevolking van Botswana en Zimbabwe samen (er zijn natuurlijke grotere uitdagingen in de all you can eat wereld, maar toch, hoeveel doen het hem na?)

Staat…nogal sceptisch tov het script en het project in zijn geheel.

Nathalie

Actrice van dienst. Bescheiden en de allereerste om te zeggen dat haar palmares op het witte doek aan de magere kant is. Geen kapsones whatsoever en ondanks de nodige zelftwijfel toch meer dan bereid om haar medewerking te verlenen.

Bang genoeg voor het resultaat om redelijk obstinaat te verzoeken de film NIET te vertonen aan mensen die ze tijdens haar opleiding tot arts tegen het lijf kan lopen. Net als Pieter-Jan en nog te bespreken members van the crew studeert zij geneeskunde.

Staat vrij sceptisch tegenover het script en het project in het algemeen.

Maryam

Aan geneeskundige bijstand op deze set al vast geen gebrek, want de tegenspeelster van voorgenoemde Nathalie, is ook al een geneeskundestudente.

Vurige amazone met een Perzisch temperament die graag het voortouw neemt en weinig aanleg heeft voor geduldbeoefening. Als zij deze keer niet de stuwende kracht achter het geheel is, komt dat omdat zij…tot in het puntje van haar kleine poezelige teen sceptisch staat en zit tov het script en het project in zijn geheel.

Komt meestal te laat aan op de set omdat zij zich heerlijk verliest in horizontale verfrissingen met schrijver dezes.

Geniet van de aandacht van de camera’s en hoopt binnenkort te kunnen schitteren in een kortfilm met een ander script in een ander project (maar wel met de zelfde crew)

Heeft zin om er stevig de beuk in te geven. NA de filmactiviteiten van vandaag weliswaar.

William

Gaat door het leven als Boelie, bijnaam die ondertussen iedereen oppikt, hijzelf incluis. Ban-tam sized schrijver, uit de zelfde mompelgemeente Erembodegem als wijlen Louis Paul Boon. Wil in dit leven alleen schrijven, neuken, fun maken met vrienden, les geven en de jeugd redden en mensen shockeren, bij voorkeur om den brode. Werkt momenteel bij DOMO en HAAT zijn werk. Gelukkig is er zijn omgeving om hem te stimuleren dit kleine levensdetail een beetje van de luchtige kant te bekijken.

Strategiefreak die graag Randy mis/gebruikt als sparringpartner en hoopt op een dag wakker te worden als de literaire revelatie van het jaar. Gekend om zijn openlijk beleden narcisme en een fool for love volgens sommigen.

Compleet in de ban van voorgenoemde Perzische schone, Maryam.

Rol bij deze kortfilm: werd aangezocht als artistiek adviseur (lees: de man die op de allerlaatste nipper met een ander script moest komen) maar bedankte beleefd voor de eer en ging poolen met Simon (iemand die geheel toevallig aanwezig was bij de briefing) Neemt zich voor om de mailbox van Pieter-Jan in het vervolg te bombarderen met nieuwe scripts.

Jelle

Historicus, doctoreert in Antwerpen, onderzoekt de representatie van de Sinjorenstad in de kunst in een bepaalde eeuw van relatief lang geleden. Broer van de ex van Pieter-Jan, kwestie van een semi-roddeldetail mee te geven. Sympathieke kerel, waarvan je nooit zou denken dat hij de regisseur is.

Reële rol bij de totstandkoming van dit culturele studentenproject: naast de set interessante gesprekken voeren met Randy, William en ondergenoemde over onderwerpen allerhande.

Willem

De zoveelste ‘dokter in wording in de zaal’, iedereen die gewond raakt tijdens het draaien kan rekenen op de vorming van een kringetje rond zich, waarbij bijna-dokters in hun examenstof graven naar de gepaste behandeling, terwijl de anderen de dokter van wacht bellen.

Als iemand te laat komt op de set, is Willem de eerste om bezorgd te vragen: zou er iets gebeurd zijn? De enige op de set die verzorgd algemeen Nederlands praat, razend belezen en op dit moment helemaal weg van Kafka (hij raadt iedereen die het horen wil om te beginnen met Kafka’s kortverhalen om dan stelselmatig over te gaan tot zijn romans).

Leest zich te pletter en studeert in zijn vrije tijd. Kan naar eigen zeggen economisch omspringen met zijn tijdsbestedingen omdat hij het ‘voordeel’ heeft dat zijn vriendin (relatie van 2 jaar en 7 maanden) in Leuven op kot zit. Zij is bio-ingenieur van opleiding en zal binnenkort doctoreren.

Kerel met een aangename stem, oprechte interesse in het geschreven woord, filoloog van aard, als hij het dan niet van opleiding is. Gaat volgende jaar op Erasmus naar Duitsland, meer bepaald naar Keulen, maar zal daarbij nog steeds verblijven op Belgische bodem, want vanuit Leuven is Keulen maar twee uur met de Zug. (correctie achteraf: zal in het weekend nog op Belgische bodem verblijven)

Op dit moment laat hij zich meeslepen door de Duitse dichtkunst van onder andere Rilke.

Rol bij dit project: medebedenker van het script, soundman, traiteur waar het de levering van thee op de set betreft.

Na een verkenningsvlucht over de hoofden van de crew zou je dan ook hopen dat je deze groep gewoon in een Weens koffiehuis dropt, met gepaste kostumering, hen bedelft in leesvoer, drank en zoetigheden en dat je de camera’s maar laat lopen. De resulterende gesprekken zouden van een veel interessanter niveau zijn, dan het lopende project waar iedereen eigenlijk toch…sceptisch tov staat.

Bram

De stille kracht, kort van stof, met immer het fototoestel in aanslag, want hij voorziet ons van de reeds vermelde fotosessie van the making of. Hij zorgt er voor dat iedereen vanuit alle hoeken en kanten onder de lens genomen wordt.

Verdween mysterieus in de late uren van draaidag één en kwam pas terug op draaidag twee. Doet interessant werk in de biologische sfeer.

Het draaiboek, as we lived it

Vrijdagavond kwamen wij met z’n allen plus Simon (die hier verder part noch deel aan heeft, maar die wij toch graag vermelden voor de volledigheid) samen op het kot van Pieter-Jan.

Nathalie kwam schromelijk te laat en daarmee was de trend vast gezet.

Artistiek adviseur, William, waste na de eerste briefing meteen zijn handen in Pilatiaanse onschuld, schreeuwde in gedachten Ecce Geeuw en ging dus poolen, samen met Perzische schone Maryam en Simon.

De rest zette een avondlijke wandeling in op zoek naar een scrabblebord dat een cruciale rol zou gaan spelen in het project, een rol die wij verder niet zullen toelichten, want wij willen niet te veel oplichten van de bedekkende Chador.

Op zaterdagochtend maakte de crew het winkelcentrum onveilig, alwaar onder andere een diepzinnige scène op de roltrap ingeblikt werd. De aandachtige kijker zal hier straks een blootlegging van het vee-naar-slachtbankachtige consumerism inzien, waar wij met z’n allen gedwee aan mee doen. Alsook een uitdrukking van permanente staat van ledigheid en doelloosheid met inbegrip van moe-zijn-door-niets-doen (zie ‘Lost in Translation’ for the real thing) en zelfs een derde laag: een inzoommoment op de spanning tussen onze twee hoofdrolspeelsters.

Er werd ook gezellig chocolademelk geslurpt in het leescafé van de Gentse boekentempel aan het Zuid en er waren zeker heel wat komische momenten, die mogelijk voortleven op foto maar niet op film, want dat was niet de opzet van dit project. De opzet van dit project was enkele minuten beeldmateriaal toevoegen aan reeds legio getuigenissen van jeugdige neerslachtigheid waar wij sehnsuchtige Werners collectief aan schijnen te lijden.

Na de raid op het winkelcentrum en de bib zocht de crew andere oorden op, zijnde de huurwoonst van ene Andreas, ons verder onbekend, maar van wie wij ons een beeld konden vormen aan de hand van zijn boekenkast met titels als ‘echte slechte mensen’, ‘Nietzsche’ van Safranski, het verzameld werk van Kafka (hij blijft populair). De werken zagen er weinig beduimeld uit en brandschoon ongelezen, maar misschien is Andreas gewoon een propere jongen. Het kraaknette interieur in sobere kleuren laat wel zoveel vermoeden. Ik denk dat we te maken hebben met een hardwerkende huisarts-in-wording waar later in de wachtkamer klassieke muziek zal spelen met oude knacks op de tafel ter attentie van de grieperige wachtenden.

De scènes met het scrabblebord (Frans model dat problemen opleverde door de samenstelling van de lettervoorraad) kregen de aandacht die zij moesten verdienen, maar de concentratie was verre heen. Boelie arriveerde en eindigde al snel in een krappe zetel met Maryam. Nathalie wilde liever thuis eten bij mama, maar belde die afspraak plichtsbewust af.

Er werd een nodige dineerpauze ingelast en het grootste deel van de crew verdween naar een pizzeria/pittabar/toekomstig uitgebrand pand om een klein stukje te eten. Op dit punt verdween dus Bram, de curieuzeneuze reporter in mij is nog niet toegekomen aan een klein onderzoek naar de motieven van deze grote verdwijntruc.

Na het vullen van de magen in uiteenlopende sizes, werd luilekker doorgefilmd. We stonden even versteld over hoe f*king moeilijk het is om een scène te filmen waarbij iemand ocharme tien seconden aan een cello prutst. Ondertussen ontsponnen zich gesprekken over literatuur, die –driewerf helaas- niet vast gelegd werden op beeld.

Gezelligheid troef, naast lichte frustratie bij Pi-jay, maar dat weerhield de praatlustigen er niet van om een frisse duik te nemen in de Oost-Europese literatuur met ook een uitstap naar een verhaal van Pirandello.

De nacht viel, mensen waren moe, hoewel tijdelijk opgepept door een shot zwarte thee van Willem en dus viel onvermijdelijk het doek over de eerste en –volgens plan – ook laatste draaiddag.

Dag twee bracht audio-opnames of dat zou die toch moeten brengen, want op moment van schrijven zit de hele bende te palaveren op het kot van Willem, alwaar ik zelf in ware Multatuli stijl zit te verkleumen in een onverwarmde keuken. Het pad van de roemrijke schrijver leidt over reuma, droog brood en zuchterige verblijven in de nine to five world.

Zorgen voor morgen, als ik mij recht schiet om de rest te overtuigen om er een memorabel decadente avond van te maken, kwestie van inspiratie op te doen voor een flitsend filmscript de volgende keer.

Wij danken u voor uw aandacht en als u onze film ooit te zien krijgt, wees dan niet te kritisch en heb vooral oog voor de leute en de diepgang náást de scène.

En dan nu hoog tijd om als ware nachtbrakers de banden hechter te smeden bij pot en pint of fruitsapje in een bruin café hier in de buurt. Levensomhelzende feiten om de kleinkindjes over te vertellen waarover wij later misschien nog zullen berichten.

Thank you and good night in naam van de hele crew, alvorens zij arm in arm van de kortfilmscène naar de bruisende set van hun eigen levens wiegen, onder een goed gesternte en met de muzen als zoet benevelende regisseuses.

William

09-02-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

07-02-2009 om 16:45 geschreven door Tederdraads  

07-02-2009 om 13:46 geschreven door Tederdraads  

http://www.youtube.com/watch?v=_BDLcutLekU (schijnt onder de noemer ‘foute muziek’ te vallen, geen idee, grijs gedraaid bij mijn laatste kalverliefde vier jaar geleden en mij pa vond het goed nummer, ergo…)

http://www.youtube.com/watch?v=0WnL9lEBhjM&feature=related (En toch spuw ik op Kurt Cobain, omdat hij uit het leven stapte op het moment dat hij nooit in zijn leven nog één dag arbeid hoefde te verrichten, als hij dat niet wilde. KLOOTZAK. Een wandelende belediging voor iedereen die tussen het slaafs werken door, tijd bijeen schraapt om zich met zijn hobbies bezig te kunnen houden.)

http://www.youtube.com/watch?v=AQfyOr3e-34 (mijn pa liet mij altijd geloven dat ze het volgens een neef van hun, overleefd hadden en toch nog ontsnapt waren, de blonde kan –in de film- niet zwemmen trouwens)

http://www.youtube.com/watch?v=1TH6-bQYuiU&feature=related (Bob Dylan, like a rolling Stone)

http://www.youtube.com/watch?v=XtwiY11xeus

http://www.youtube.com/watch?v=gJenAE4e6EE (stem van John Lennon, mescherp, komt beter uit op plaat)

http://www.youtube.com/watch?v=Q-g7Q7hXn7o (Janis Joplin, stem als een grasmachine dat verstopt zit, maar het klinkt hard lekker)

07-02-2009 om 13:34 geschreven door Tederdraads  

"Gisteren op sollicitatiegesprek geweest. Een zonder veel vragen, voor ik het wist had ik een schema in handen en een lijst met kinderen, nog enkele handtekeningen en ik stond de deur alweer uit. Ik kan het bijna niet geloven: terwijl mijn vrienden neurotisch papier verleggen op een of ander doodsaai kantoor word ik betaald om met kinderen spelen, kinderen die mijn moedertaal hebben, en dat hoogstens twee uur aan een stuk, vier uur per dag. Een droomjob dus.

Ik ben in mijn nopjes. Kinderen en dieren zijn ‘logische’ wezens. Volwassenen en jongeren zijn vooral wreed. Als ik op straat loop benijd ik de mensen op weg naar hun werk of winkelend, denkend aan wat ze willen eten die middag, welke all-in vakantie hip is deze zomer, wat voor kleren ze zullen aantrekken op het volgende bedrijfsfeestje. Het moet prachtig zijn je hoofd te kunnen vullen met zulke zinloze gedachten. Tegelijk veracht ik hen. Maar in welk opzicht zijn mijn branderige gedachten zinvol te noemen? Steeds weer die knagende drang anders te willen zijn en denken, wat is het nut daarvan? Met welk recht eis ik meer uit dit leven dan de doorsnee mens? Een citroen wordt niet zoeter door ze uit te knijpen. Het leven als een lawine, hoe meer ik om me heen sla hoe dieper ik er in vast kom te zitten. Overdag ben ik best gelukkig, maar ’s avonds zou ik het liefste in Siberië willen wonen, een plaats zonder mensen, zonder verwachtingen, zonder afwijzing. Ondertussen tracht ik de wanhoop op afstand te houden door ze niet te cultiveren. Ik doe mijn best me aan te passen aan wat andere, ‘normale’ mensen leuk en interessant vinden. Ik ga naar feestjes, kijk naar dwaze tv-programma’s, glimlach en probeer vooral enthousiast te lijken. Ondertussen sus ik mijn opstandige ziel met de gedachte dat ik een andere taal oefen, wat het onderwerp van het gesprek ook moge wezen.

07-02-2009 om 11:35 geschreven door Tederdraads  

07-02-2009 om 11:15 geschreven door Tederdraads  

07-02-2009 om 11:13 geschreven door Tederdraads