…A house divided en Agricola spelen met Randy

… over taal en cultuur filosoferen en ook roddelen met Benjamin

…filmpjes maken met Pieter-Jan, discussiëren over de psychologische spelonken des mensen, vrouwelijke schoon en andere kunstvormen met spaarzaam een pijnlijk zelfontledingsmoment

… Dieter pushen om mijn scenario’s uit te tekenen en tussendoor de Sava afvaren

… literair experimenteren met Maarten en samen mensen raken

…Barbar drinken en poolen met Willem en een zaalshow in elkaar steken tijdens 24 uur zetelzitten

…naar de film trekken met Sebastiaan en samen cocktails mengen voor bezoek

… met van concentratie rood opgelopen wangen schaken met Ben en grasduinen door zijn privé-videotheek

…naar een feestje trekken waar Ruben draait, bij voorkeur in openlucht, tijdens een zomernacht, in de tuin van een groot huis langs de kust

…dronken door de straten zwalpen met Nico

…als een fool for love met alle voorgenoemden met hun wederhelften op ons eigen schip de wereld rond reizen

…les geven aan jonge gasten en vermijden dat ze mijn fouten maken en zelf jong van geest blijven

…verhalen schrijven als broodwinning

…verstrooid mogen zijn

…op kunnen gaan in wat hij doet

…geen nood ervaren om klaagstukken op zijn blog te gooien

23-01-2009 om 16:49 geschreven door Tederdraads  

Schets bij de eigengereide arbeider-intellectueel die mijn vader was

Mijn moeder en ik herinneren Bruno als iemand die aanstekelijke buien kon hebben van intense levensvreugde, passionele interesses en artistiek genieten. Hij hield innig van muziek, van goeie films, humor, vooral Britse, van militaire strategie en van discussies over geschiedkundige en maatschappelijke thema’s.

Wij herinneren hem als iemand die met tinnen soldaatjes de slag bij Azincourt wilde uitbeelden op de vloer van zijn ziekenhuiskamer om de verpleegsters te hinderen in hun werk. Of een kamergenoot de gang op wilde rollen met een bordje om zijn hals ‘ te koop’. Onze buren zullen zich de geheel eigen constructies herinneren die hij fabriceerde om sperziebonen te kweken.

Bruno was een man met een imposant karuur, maar met twinkelend ondeugende ogen die oplichtten als hij het barbecuestel letterlijk in de fik kon steken, bier over zijn hoofd goot als demonstratie van het beste haargroeimiddel of midden in de nacht de schroeiende intro van Revolution van The Beatles op het luidste volume draaide.

Een grappenmaker met een vagantenziel die ’s nachts danste langs de snelweg of midden op straat luchtgitaar speelde op zijn rug en achterwaarts over het voetpad schoof. Bruno had iets tegendraads in zijn ziel en hij schiep er een ondeugend genoegen in om mensen te shockeren om ze daarna te verwijten dat ze niet konden relativeren.

Hij had veel uiteenlopende interesses en was in zijn vrije tijd bij momenten een soort teruggetrokken kamergeleerde, omringd met stapels boeken. Nachtelijke gesprekken met hem waren een kleurrijke wandeling door de wereldgeschiedenis voorzien van ontmoetingen met een karrenvracht historische figuren. Kolonel Claus Von Stauffenberg, Edgar Allen Poe, Lewis Caroll, Hemingway, Rasputin, de gebroeders Gracchus, Marcus Antonius of Atilla de hun, om er maar enkele te noemen.

Hij had een voorliefde voor moedige, eigenzinnige mensen, liefst met een socialistische ingesteldheid en toch ook een hedonistische kant. In onze idolen herkennen we onszelf.

Het zal wellicht niet verbazen dat Bruno enige verwantschap voelde voor mensen die hun levenslot in hun eigen handen namen, of mensen die aan een duizelingwekkende snelheid leefden en jong stierven, zoals Brian Jones van The Rolling Stones of Stuart Sutcliffe van The Beatles.

Hij had een rijke persoonlijkheid en mijn moeder en ik hadden hem erg graag bij ons. Bruno deed zijn werk met veel tegenzin – hij verwees er naar als ‘het kamp van Breendonk’-, maar hij trok er wel elke dag fris geschoren heen, bleef tot de laatste op zijn werkpost en was erg nauwgezet. Dat weten we van collega’s, zoals William de Moor en anderen.

Bruno was graag thuis en alleen met zijn kranten, LP’s en documentaires, maar als gesprekspartner was hij grappig, begripvol en altijd oprecht. Hij had vele facetten; soms te intelligent voor zijn eigen goed, bijzonder angstaanjagend als hij eens echt kwaad was, een fenomenaal groot ego dat al eens naar boven kwam als hij te veel dronk. Dan durfde hij zijn intellectuele capaciteiten wel eens gebruiken om je te intimideren.

Voor ons was hij een muziekspecialist, een historicus, een humorist, schrijver van komische stukken, kok, tuinier en een harde werker. Hij was ruimdenkend, had vooruitstrevende opinies, communistische sympathieën, was belezen en van alles op de hoogte, zorgzaam, soms kort van stof, apart met een fascinatie voor excentriciteit en vrijgevochtenheid.

Hij voelde zich vaak opgesloten in een intellectuele woestijn, dus ik wens hem toe, dat hij nu, geheel bevrijd van zorgen, mag gaan pintelieren met Frank Zappa, Jim Morisson, Jimi Hendrix, Mozart en Rimbaud, dat hij samen met Elvis tv’s mag kapot schieten, de show kan stelen met Richard Burton en uitdagende gesprekken kan hebben met Johan Anthierens, Louis Paul Boon, generaal Patton, of anderen wiens stijl hem wel beviel.

We zouden graag hebben dat bijblijft hoe jong Bruno was van geest. Hoe enthousiast hij kon spreken over de intro van een nummer, een bepaalde gitaarpartij of een teken van levensintensiteit zoals bijvoorbeeld de videoclip ‘Good God’, van Anouk of live versies van ‘Be my baby’, van The Ronettes, Jerry lee Lewis die zijn piano met drank overgiet en in brand steekt voor een uitzinnig publiek. Van zo’n dingen kreeg hij vonken in zijn ogen.

Met een andere job –columnist bij een tijdschrift of muziekrecensent om maar iets te noemen – was hij waarschijnlijk een van de gelukkigste, meest levenslustige mensen ter wereld geweest.

Hij heeft vaak op zijn tanden gebeten. Bruno had vaak het gevoel dat elke officiële instantie tegen hem was en had weinig vertrouwen in gezondheidszorg of maatschappelijke instellingen. Niet onlogisch als je voortdurend van het kastje naar de muur gestuurd wordt in de hoop eindelijk lichter werk te krijgen, terwijl je vergaat van de pijn in je handen, je benen en je rug, met moeite nog kan slikken en je ribben tegen je longen duwen, als dokters denken dat je een sporthart hebt, terwijl het in werkelijkheid gewoon zo traag slaat omdat het helemaal versleten is, als onzichtbare bazen je laten rennen in een als maar snellere tredmolen, als politie je uitmaakt voor een leugenaar en je als doodzieke mens verklaringen laat tekenen die je niet meent.

Mijn moeder en ik snappen hem helemaal en verwijten hem absoluut niets. Voor ons heeft hij altijd alles gedaan wat in zijn macht lag. Hij blijft voor ons iemand waar we onmogelijk naar kunnen terugkrijgen zonder het diepste respect en de volste bewondering.

We hopen van harte dat hij nu de rust vindt, die hij zocht.

William Peynsaert

23-01-2009 om 13:49 geschreven door Tederdraads  

Als kind keek ik al enorm naar je op, zowel letterlijk als figuurlijk. Je was groot en verbazend sterk. Met je typische James Dean outfit –blauwe jeans, wit T-shirt- zag je er imposant stoer en cool uit. Je had ook altijd iets kunstzinnigs over je. Ik had een poster van John Lennon op mijn kamer hangen, omdat je daar zo op leek, vooral met je langere haar en je bril. En ook qua humor kwamen jullie wel overeen.

Tussen mijn 10^de en 19^de kon ik nauwelijks iets tegen je zeggen zonder te stotteren, omdat ik zo veel ontzag voor je had en je ook best wel intimiderend kon zijn. Het heeft lang geduurd voor je tegen mij over je jeugdjaren vertelde. Het deed mij goed om te horen dat je ook echt genoten had in je leven. Je vertelde met deugd over wakker worden in een huis vol lege bierflesjes na een nacht doorzakken met je schoonbroer, Geert. Je ging op in gesprekken met mensen die je gevoel voor humor deelden, zoals Norbert.

Je naar je werk zien vertrekken was vaak bijzonder pijnlijk voor mij. Naar je frustraties luisteren, het minste wat ik kon doen, gaf een kwaad gevoel van onmacht. Als klein kind wilde ik schatrijk worden om je alles te kopen wat je wilde. Een originele Thunderbird met de authentieke wielen was het symbool van die kinderwens.

Als we samen in de tuin werkten, vertelde je mij over allerlei theorieën, het was wonderlijk om die dingen pas aan de universiteit opnieuw te horen. Ik herinner mij specifiek hoe je mij als kleuter uitlegde hoe Napoleons leger gedecimeerd werd bij de oversteek van de Berenzina, hoe generaal Custer aan zijn einde kwam of welke wisselwerking er bestond tussen fictie en realiteit.

Ik herinner mij hoe opvallend je opfleurde van zonneschijn, hoeveel belang je hechtte aan informatie –je las dagelijks meerdere kranten- en hoe luide, intens wilde muziek je zichtbaar raakte.

Je kon enorm grappig uit de hoek komen en daarbij bijzonder komische gezichten trekken met echte kwajongensogen. Je bijtende sarcasme diende vaak tot balsem.

Het was een groot plezier om je te zien lachen. Ik hield bijzonder van je manier van praten en je uitdrukkingen. Als je iets magistraal vond, riep je uit dat het ‘crimineel goed’ was. Een compliment dat je zelden uitsprak.

We zijn samen maar twee keer naar de cinema gegaan. ‘Dances with wolves’ toen ik een jaar of 7 was en Braveheart toen ik een jaar of 12 was. Films zorgvuldig door jou gekozen, omdat je wist dat ze mij meer dan andere zouden aanspreken.

Ik herinner mij ook hoe je mij niet straffen kon. Je verwees mij één keertje onverbiddelijk naar bed op mijn zes of zeven. De film ‘The good, the bad and the ugly’ was op tv, maar ik mocht voor straf niet kijken. De volgende ochtend bleek dat je de film voor mij had opgenomen.

Ik weet nog goed hoe we als allerlaatsten op het strand bleven als de zon al lang onder was of hoe we in de maand augustus ’s nachts naar vallende sterren keken en zelfgekweekte aardappelen roosterden in het vuur. Of hoe je mij als je thuiskwam van de late shift, mij nog uit bed kwam halen om samen naar de BBC te kijken.

Of de uren dat we samen sperziebonen plukten en schoonmaakten of de weekends dat we kilo’s escargots uit de schelp prutsten. Ik ben niet de enige die zich het pittige brouwsel herinnert dat je er daarna van kookte.

En op de achtergrond was er altijd, altijd muziek van LP’s. Tegen cd’s had je iets, want die klonken zo koud en je vond platenhoezen veel mooier en groter.

Je hield voor mij zorgvuldig de verliescijfers van de Amerikanen in Irak bij. Je raadde mij voortdurend videoclips aan op youtube.

De herinneringen zijn eindeloos. Ik die speel op de vloer op de tonen van je typmachine, mysterieus getik dat van boven komt gewaaid.

Je schrijft absurde brieven naar je neef in het leger en tientallen rekruten verdringen zich om mee te lezen en verbazen zich over je fantasie. Op schrijfvlak lagen we in een soort onuitgesproken concurrentiestrijd.

Fantasie was heilig voor je, je dwong mij al vroeg om geschifte bijnamen te verzinnen voor argeloze voorbijgangers.

Als het aan mij had het gelegen, was je volgens je doodsbrief lid of oprichter geweest van een stuk of tien fictieve verenigingen. Actief lid van ‘De Erembodegem bambikillers’, laatste jachtvereniging voor vuistbijlfanaten of redacteur van de krant ‘de curieuzeneuze gordijenbougeerders’, oprichter van ‘de rikketiktik duracellkonijntjes’, belangenvereniging voor mensen met een slecht afgestelde pacemaker. ‘Never let the truth get away with a good story’, had perfect een levensmotto van je kunnen zijn.

‘Die young, stay pretty’, was ook één van je favoriete slogans, daarom dat je levenseinde mij niet verrast. Het was niets voor jou om afhankelijk te worden van verzorging of langzaam je levenskrachten te zien slinken. Je had te zeer een fatalistisch kunstenaarstrekje om gewoon kalm oud te worden.

Moeder en ik zijn alleen maar dankbaar en trots op jou.

William

23-01-2009 om 00:05 geschreven door Tederdraads  

Op de schouders van een reus

Je droeg mij in je nek
hoog en droog
je mat nog 1m88

Beelden, ze roepen mij
zie, het leven, naast eruit kan je er ook in stappen
mijn pa met een vinylplaat op zaterdagmiddag
een kip in onze oven en hij heeft soep gemaakt

vader die in eindeloze nachtelijke gesprekken,
idolen in mij plant als trampolines
om de sterren van de hemel te plukken

Voor moeder en mij was je beresterk
Historicus, komiek, politiek commentator en strateeg
Een vader en echtgenoot die ons voorbij de stormen draagt

William

22-01-2009 om 15:05 geschreven door Tederdraads  

Teek

Ik werk voor een bedrijf dat auto-onderdelen produceert. Mijn taak bestaat uit mijn baas vergezellen op zijn reizen en voor hem tolken. Het is een aardige baas, als je weet hoe je hem moet aanpakken. De meeste mensen vallen wel mee als je er niet tegen op ziet ze altijd gelijk te geven en die meningen te verkondigen waarvan je weet dat zij ze echt hebben. Met mijn baas ben ik zo. Een kameleon. Ik heb geen gewetenswroeging, want hij is te dom om te helpen donderen. Wat zou ik met hem in discussie treden? Ik knik en ik lach wanneer hij dat passend vindt. Ik spui rechtsgezinde quatsch op commando en ik laat mij neerbuigend uit over vrouwen. Scheelt geweldig in de werksfeer.

Van de roman ‘great expectations’ van Dickens, één van de heel weinige boeken die het bijna waard zijn om ze te lezen, heb ik vooral onthouden dat je goed je ogen moet open houden. Goed je ogen openhouden en je kans afwachten en dat doe ik. Ik kijk. Ik ben een kijker. Ik hou iedereen in de gaten en zelf ben ik onzichtbaar. Mijn hand wordt als laatste geschud, van mij wordt op het zicht een instemmend ja verwacht op eender welk verzoek. Ik ben de kleine man. Een teek. Ik steel deeltjes persoonlijkheid. Ik parasiteer. Ik ben een virus. Ik ben jouw virus, maar je beseft niet dat je besmet bent.

Op een avond zijn mijn gerespecteerde baas en ik gestrand in een gat zoals Rusland er veel heeft. In een dompige bar van een hotel dat stinkt naar de schimmel, de look en de aangebrande sasjlik. Mijn baas zit naast mij, te ronken in zijn vet. Als hij twee glazen wijn op heeft, dommelt hij onvermijdelijk in. Soms wordt hij wakker, zonder te beseffen dat hij geslapen heeft, gaat dan weer gewoon door met onzin verkopen en valt even later terug in slaap. Ik zit naast hem, heb even rust, bladerd in een krantje. Ik hou ervan om de overlijdensberichten te doorsnuffelen en te zien hoe oud mensen worden. Verder gebruik ik zo’n krant enkel om mij een houding te geven. Als ik niks om handen heb, zie ik er uit als een sukkel. Ik trek mensen aan die converseren in monologen. Vast omdat ze ruiken dat ik als klankbord fungeer en ten allen tijde alles zal bevestigen. Tenzij ik enige achting heb voor de persoon in kwestie. Ook deze avond komt er zo een praatjesmaker op mij afgestevend, tactisch, stap per stap. Ik voel zijn ogen op mij. Hij heeft mij in het vizier. Ik ken het type. Vol van zichzelf, egoïstisch in bed, met onappetijtelijke voorkeuren, welgesteld, maar niet overdreven. Zijn echtgenote is een plompe vetband met het verstand van een gehandicapt mussenjong. Zijn zakenreizen gebruikt hij als voorwendsel om de sekstoerist uit te hangen. Kickt vooral op pijnlijke ontmaagdingen. Enige manier om zich een beetje ‘man’ te voelen. Dat is het soort dat ’s avonds in verlaten hotelbars zit met een whisky in de hand en een vadsige blik in de ogen.

Dat is het soort dat op mij af komt. Om in een ellenlange monoloog zichzelf te proberen overtuigen dat hij toch niet zo slecht geboerd heeft. Dat hij de schaapjes mooi op het droge heeft of althans zal hebben.

“Stoor ik?”, begint hij.

“Nee, gaat u gerust zitten.”, zeg ik benieuwd.

“Bent u hier voor zaken?”

“Ja, inderdaad.”

“Voor je plezier moet je hier niet wezen.” WP

“Niet bepaald, nee.”

“Nee, mijnheer. Niks te beleven hier.”

“U bent ook zakenman?”

“Zoiets ja.”, zegt hij zonder mij aan te kijken. Hij staart nors naar zijn schoenen en gaapt mij vervolgens aan met een stralende glimlach die ik van hem niet verwacht had.

“Gestudeerd zeker?”, vraagt hij.

“Ja, zo een beetje”, antwoord ik behoedzaam.

“Wat zo een beetje? Studies niet afgemaakt?”

“Toch wel. Ik ben handelsingenieur.”

“Unief.”, zegt hij schijnbaar voor zichzelf, waarop hij een moment stil is, maar nog steeds die glimlach laat schitteren om zijn lippen.

Tot hij beslist zegt:

“Ik haat unief.”

“Waarom dan wel?”

“Omdat je er vrijwel nooit aangename mensen vindt.”

“Niet dan?”

“Nee. Ten eerste zijn studenten walgelijk. Ofwel zijn ze verloren voor elke vorm van normaal menselijk contact, omdat ze zich van dag één kierewiet studeren, die zijn na verloop van tijd de simpelste omgangsvormen, zoals een begroeting, volkomen verleerd, ofwel zijn ze zo slim dat ze compleet autistisch zijn en in zichzelf verwrongen zitten, nog erger zijn zij die hopeloos te dom zijn voor unief en door hun gekwetste trots gedwongen worden van naar de buitenwereld toe krampachtig vrolijk over te komen, waardoor ze veel zuipen en in het algemeen strontvervelend zijn. Dan heb je nog een tussengroep die zonder erg veel moeite de eindstreep haalt. Die kunnen meevallen en die kunnen tegenvallen. Dus je ziet, veel leuke mensen zul je er niet tegenkomen. Heb ik gelijk?”

“En ten tweede?”

Ik kon niet anders dan bevestigen, omdat ik het voor één keertje ook echt eens was met iemand.

“Excuseer?”

Mijn vraag had hem zichtbaar uit zijn overpeinzingen gehaald.

“U zei ten eerste, wat wilde u verder nog zeggen?” WP

“Juist. Ten tweede: de lesgevers zijn volstrekt knudde. Machtsgeile egotrippers die zichzelf heel wat vinden omdat ze godverdomme van hun hobby hun vak hebben gemaalt. Er zijn uitzonderingen, maar in de regel zijn het volstrekt onaangename mensen. Net slim genoeg om te beseffen dat ze maar first-rate second-rate zijn. Begrijp je wat ik bedoel? Ken je op zijn minst een beetje Engels?”

“Ik snap het.”, antwoordde ik onverstoord.

“Goed zo. Weet je, ik verfoei studenten. Was jij er zo eentje die zich graag alternatief kleedde om vooral te benadrukken dat je ‘anders’ was? En ‘anders’ betekent dan vooral ‘beter’. Was jij er zo eentje? Zogenaamd tolerant en alternatief. Mensen die zichzelf tolerant noemen strelen hun ego. Of was je wat mainstream heet, maar eigenlijk één van twee mainstreams is, want alternatief zijn, is al net zo goed mainstream. Zeg op, droeg je felkleurige neo-hippie rommel die je oppikte in kringloopzaken of droeg je hemdjes en had je een gefixeerd kapsel alsof er een schurftige hond op je kop gescheten had?”

“Ik veronderstel dat ik eerder neigde naar alternatief.”

“O, je zat er wat tussenin hé? Handig niet? Kun je lekker van kant veranderen, hoe het je uitkomt. Flatteert die analyse je?"

“Niet speciaal, nee.”

“Zijn we een beetje apathisch? Was je van het slag dat claimde geen gevoelens meer te hebben? Want dat soort had je ook. Veel zwart dragen hé? En naar huilebalkmuziek luisteren, op je kamertje en maar snikken omdat je zo alleen bent en niemand je begrijpt.”

Ik snapte niet waar de kerel naar toe wilde. Ondertussen bleef hij breeduit glimlachen. Ik glimlachte al net zo. Als ik zenuwachtig word, grijns ik. Ik ben een grijnzer.

“Werk ik op je zenuwen? Trap ik je op de teentjes?”

“Nee, hoor.”

“Lid van een vereniging?”

“Ja.”

“Dacht ik al. We zijn wel mijnheertje voorbeeldig, niet?”

“U heeft ook wat aan te merken op verenigingen?”

“Ik kots van verenigingen.”

“Uiteraard.”

“In verenigingen voert dat soort mensen het hoge woord, dat wat graag de lever van hun kennissen uitsnijdt om met die lillende lever, hun kreupele trots weer tijdelijk op te vijzelen. Zielenpoten met een chronische aandachtsdeficit.” WP

“En die vind je in verenigingen; mensen met een chronisch aandachtsdeficit?”

“Natuurlijk, dat soort verenigt zich, uniformiseert zich. Op zichzelf zijn ze niks, maar samen vormen ze dan één individu. Een veelkoppig monster, dat eeuwig jaagt op schouderklopjes.”

“U bent wel beeldend.”

“U niet dan?”

“Nooit bij stil gestaan.”

“Dat lieg je. In de grond beschouwt iedereen zichzelf als een hele piet.”

“U wilt zeggen dat in het leven alles om trots en ego draait?”

“Wil ik iets zeggen dan? Ben ik jouw profeet soms? Het is kwart over één ’s nachts, ik zit in een godvergeten gat in een klerekoud Rusland, ik zit aan mijn zoveelste vodka van de avond en jij denkt dat ik iets te zeggen heb? Zeg jij mij iets.”

“Over?”

“Maakt niet uit. Ben je getrouwd?”

“Ja.”

“Nou vertel mij dan hoe geweldig het is om getrouwd te zijn en wat voor een knus nestje je met dat vrouwtje van je gesticht hebt en hoe fantastisch ze wel niet is.”

“Waarom zou ik?”

“Omdat ik het vraag.”

“En wie ben jij? Ben jij getrouwd?”

“Wie ben ik? Wie ben jij? De eeuwige vraag.”

Stilte. Als iemand ons nu ziet, denkt die vast dat er wat scheelt in onze bovenkamer. Twee venten met een zon van een glimlach die met hun blikken in elkaar gevlochten zijn als twee geweien van stoeiende mannetjesherten.

“Is ze goed in bed?”

“Dat valt reuze mee.”

“Anders was je vast niet met d’r getrouwd, juist vetzak?”

“Ja.”

“Waar heb je haar leren kennen?” WP

“Via het werk.”

“Kijk eens aan. En, is zij de enige voor jou, de ware?”

“Ik denk het wel.”

“Grappig ben je wel.”

“U denkt dus van niet?”

“Ik denk helemaal niks. Jij denkt.”

“Hoezo?”

“Niks. Jij schrijft, niet?”

“Waar maakt u dat uit op?”

Ik schreef inderdaad soms wel eens wat. Ik heb ook jaren een dagboek bijgehouden tot het een verslaving werd en mijn dag enkel nog bestond uit een dagboek bijhouden.

“Je fronst zonder reden.”

“En dus schrijf ik?”

“Ja.”

“U heeft vast ook wat tegen schrijvers?”

“Ik heb meer iets tegen lezers.”

“Hoe zit dat?”

“Een echte vent heeft geen cultuur nodig. En trouwens, mensen lezen enkel om te kunnen zeggen dat ze lezen, want dat staat goed. Net zo met reizen. Mensen gaan op reis naar God weet waar om achteraf te kunnen zeggen dat ze er geweest zijn. Het meest van al haat ik foto’s. Die nemen ze dan als bewijs dat ze er geweest zijn. Op 1000 km van huis trekken ze zich suf aan foto’s, terwijl ze in hun eigen dorp getver nooit of te nimmer ook maar één gebouw zouden fotograferen. Het kan hen niet schelen wat ze bezichtigen, als anderen maar weten dat ze het bezichtigd hebben.”

“Wat een wijsheid.”

“Als je wat schrijven wilt, schrijf dan een stukje getiteld ‘alles voor de foto’ en hou het goed grof en liefst zo politiek incorrect mogelijk. Vreselijke pretbederver die politieke correctheid. Dat is mis aan jouw generatie. Ze zijn uiterlijk zogenaamd lief voor elkaar. Kijk, bijvoorbeeld naar het geschreven woord. Jakkes, wat een prulwerk van bange wezels die achter hun toetsenbord kruipen met één hand rond hun balzak gebonden. Ik bedoel, als je dan zo nodig wil schrijven, shockeer dan. Boor iedereen de grond in, alles wat volgens de goede orde respect behoort te krijgen. Lui die in werkelijkheid niet het minste respect verdienen. In jouw generatie heb je ofwel mensen met alleen enthousiasme en die schrijven ten hemel schreiende rommel, en dan heb je er die wel talent hebben, maar geen enthousiasme of die te braaf zijn om verdomme uit de band te springen. Dus produceren ze bandwerk, van die bejubelende onzin, waarin alles peis en vrede is en waarbij het al als heel gewaagd beschouwd wordt om een steekje te geven op één of andere autoriteit en de schrijvers van die zielloze quatsch krijgen dan een aanmoedigend kneepje in hun wang. Diegenen die enkel over enthousiasme beschikken, worden gelukkig nog uitgelachen. Anders werd het helemaal hopeloos.”

“Dan schrijft u vast meesterwerken, als u er zo veel van weet.”

“Wie zegt dat ik wil schrijven? God, jong, schrijven! Voor wie of voor wat? Voor jou?”

Ik haal mijn schouders op en denk na, maar dan begint hij al weer:

“Ben jij een slecht mens?”

“Wat heet slecht?”

“Ja, wat heet slecht hé? Heb je vrienden?”

“Ja.”

“Natuurlijk heb je vrienden! Zeg mij, als je beste vriend morgen 10 miljoen wint, zal je dan oprecht blij zijn voor hem?”

“Ik denk het wel.”

“Klootzak. De grootste smeerlappen zie je niet komen, juist?”

“Weet ik veel.”

“Je weet heel goed wat ik bedoel, deugniet.”

“En u, bent u slecht?”

“Zo slecht als jij toelaat.”

“Hoezo?”

“Ja, hoezo hé? Is dat even een raadsel voor mijnheer denkertje.”

Ik word ongemakkelijk en vraag tevergeefs, want op een klaar en duidelijk antwoord hoef ik niet te rekenen, zoveel heb ik al door:

“Ken ik u soms ergens van?”

“Definieer kennen.” WP

“U heeft mij al gezien of zo?”

“Heb jij jezelf wel eens gezien?”

“Als u elke vraag countert met een tegenvraag kunnen we even goed geen gesprek hebben.”

“Zijn we dan in gesprek?”

“Hoe noemt u dit dan?”

“Weet je welke de beste dag van mijn leven was?”

“Geen idee.”

“De dag dat ik leerde wenen op bevel.”

“Als acteur dan of zo?”

“Leuk trekje van je; voorwenden alsof je een halve randdebiel bent. Je weet best wat ik bedoel. Ik heb het over die mensen die graag de zielige uithangen, zodat anderen ocharme rekening met hen gaan houden.”

“Die ken ik zelf ook.”

“Vergeef ze, vader, ’t zijn allemaal mietjes.”

“Erger.”

“Ooit wel eens een dubbelleven geleid?”

“U neemt aan van wel.”

“Ooit wel eens iemands keel willen openrijten met je tanden om daarna het gat te neuken?”

“Wilt u mij shockeren?”

“Aha, mijnheer is niet te shockeren. En jij vindt jezelf niet arrogant?”

“Wat is uw bedoeling?”

“Jongen, er is helemaal geen bedoeling. Ooit wel eens geheel loos willen gaan en een stuk of vijftig mensen onzacht willen scalperen om de bekomen stukjes hoofdhuid om je middel te binden als waarschuwing? Ooit wel eens gezinderd van genot bij het horen van de kreten van zij die langzaam doodbloeden? Je weet vast dat niemand een messteek in de lies overleeft?”

“Waarom zegt u zulke dingen?”

“Zeg ik ze dan?”

WP

“U kent mij echt van ergens, niet?”

“Heeft je moeder je nooit gezegd op te passen voor vreemde mannen? Vooral vreemde mannen die lachen als ze erge dingen vertellen?”

“Mijn moeder heeft mij voor veel gewaarschuwd.”

“Ongetwijfeld. Zeg eens, zijn er naast mij nog mensen die getrakteerd worden op bloederige scènes bij het minste oogcontact met jou?”

“U wilt weten of mensen ooit bang zijn voor mij?”

“Ik wil helemaal niks weten.”

“U speelt vreemde spelletjes.”

“Jij speelt ze.”

“Nou, laat ons dan ophouden.”

“Ga je slaan anders?”

“Nooit als eerste.”

“Tip van je moeder?”

“Ja”

“Wil je weten wie ik ben?”

“Ja, graag.”

“Kijk dan in mijn ogen, sufferd.”

Ik kijk in zijn ogen, een mengeling van groen en bruin en ook geel, de kleur die mij doet walgen. In gedachten doe ik de meest beestachtige dingen. Op mijn tong proef ik de zoetheid van dampend bloed. Ik geniet ervan en ik weet niet waarom, tot de man zegt:

“Weet je nu wie ik ben?”

Ik knik.

“Ik ben de duivel in jou.” En hij glimlacht zijn breedste lach.

Op dat moment schiet mijn baas wakker. Zijn ademhaling met hortende stoten leidt mij een moment af. Als ik mijn blik terug op de stoel voor mij richt, is de man verdwenen.

Mijn baas geeuwt. Kijkt mij goedmoedig aan.

“Zullen we nog een whisky bestellen?”

Ik knik instemmend.

22-01-2009 om 13:04 geschreven door Tederdraads  

Dag 1:

Vrijdagavond heb ik mijn laatste dag als kantoorslaaf in de privé-sector kunnen vieren. Op mijn vorige werk verzamelde ik buikvet en stress ter amelioratie van de financiële toestand van mijn werkgever.

Het leven als inktpisser beviel mij allerminst, moet ik zeggen, want als eeuwige verstrooide professor liet ik alles in het honderd lopen. Ik werd van over de hele wereld gebeld met bestellingen voor kunstgras. Bij elk probleempje gooide ik gewoon de hoorn op de haak. Nu, zoiets valt op. Ik geloof dat ze mijn contract dan ook enkel wilden verlengen, omdat ik een toonbeeld van bedeesde kruiperigheid was en dat weegt zwaar door in de berekeningen van de doorsnee werkgever.

Maar een verlenging? Neen, bedankt. Ik heb beleefd gezegd dat ik van mijn vrouw naar ander werk moest uitkijken. Dat wij zo langzamerhand aan kinderen beginnen te denken en dat een job in het onderwijs beter aansluit bij onze kinderwens. Dat ze verder ook vond dat ik te laat thuis was.

Dat het in de eerste plaats mijn beslissing is, heb ik niet gezegd. Ik ben het zo gewend om alle verantwoordelijkheid van mij af te schuiven, zie je, het is een reflex.

Maar dat komt door de aard van mijn werk. Ik haatte mijn werk, dat brengt het lelijkste in een man naar boven. Maar nu met mijn betrekking als leerkracht verandert dat allemaal. Voor het leraarschap ben ik wél gemotiveerd, bij les geven voel ik mij wél betrokken.

Ik geef dan ook niet de minste vakken, ik zal de leerlingen bijscholen op vlak van geschiedenis, Nederlands en Engels. Ik heb mij zes maand beklaagd bij Dame Fortuna dat ze mij verdomme de grasindustrie had ingestuurd, maar nu heb ik toch even mazzel. Ik mag full time al mijn lievelingsvakken geven.

Mijn moeder heeft al gebeld met felicitaties, alsook vier van mijn vijf tantes. Dat steekt een hart onder de riem, dat kan ik u wel verzekeren. Ook zij gaan er onder door, als ze zien hoe beteuterd ik verschijn op een familiefeest, als een schurftige hond die elke dag klop krijgt van zijn smeerlapbaasje. Maar dat zal nu allemaal veranderen, voortaan schep ik plezier in mijn job.

Ook mijn vrouw zal het leven nu lichter vergaan, want ze zag mij niet graag thuiskomen. Niet dat ze mij niet graag ziet, integendeel, juist omdat ze mij zo in haar hartje draagt, was het haar zwaar te moede, om mij zo treurig te zien, ’s avonds aan onze eettafel. Ik durf zelfs zeggen dat ik depressief was. Ja, akkoord, tegenwoordig schreeuwt iedereen van de daken dat ze het niet meer zien zitten en dat het leven hun de ene loer na de andere draait, da’s een modegril zoals een andere. Het is bijvoorbeeld wel in om van je status update op facebook een nauwgezet verslag van je mentale gezondheidstoestand te maken. Nu, daar pas ik dan toch weer voor. Depressief, alles goed en wel, maar ik hang mijn vuile was niet buiten. Noem mij dan een binnenvetter, maar ik draag nu wel graag mijn schaamte, frustratie en teleurstellingen in relatieve stilte. Ik zeg relatief, want, je draagt je hart als mens toch op je mouw, dus er ontglipt je al eens iets.

Nu alleszins, dat is nu voorbij, ik heb de betrekking die ik wilde, vaarwel kunstgras, ik geef nu les. Daar droom ik al van sinds ik op mijn elfde al vrijwillig presentaties gaf over onderwerpen als de Tweede Wereldoorlog en de Franse revolutie. Ik geef toe, er schortte toen nog wat aan mijn pedagogische kwaliteiten. Er durfde na zo’n presentatie wel eens een medeleerling vragen wat de aanleiding nu eigenlijk was geweest, zo voor die Franse revolutie. Ik was jong en onervaren, maar de motivatie was er. Ik meen te mogen zeggen dat ik de Napoleontische oorlogen wel duidelijk naar voren bracht, al kon ik dan niet heel precies zeggen waaróm heel Europa toen in brand stond. Ik zeg het, de uitvoering kon hier en daar beter, maar de motivatie was er.

Vandaag ben ik natuurlijk een pak meer ervaren, en kan ik al veel beter een ingewikkelde zaak, op een eenvoudige manier uitleggen. Tenslotte is dat toch de kunst van het leraarschap. Ik bulk alleszins terug van motivatie. Het doet iets met een mens om een ingebakken wensdroom zo vanonder het stof te halen en dan weer op te poetsen. Het is nu wel erg snel gegaan. Tot vorige week was ik eigenlijk nog werkonzeker. Dus moet ik eerlijk toegeven dat ik flink wat zenuwen heb.

(wordt vervolgd)

21-01-2009 om 21:21 geschreven door Tederdraads  

Omdat poëzie ook zijn waarde heeft en meerdere interpretaties toelaat...


Inspiratieloos, dwalend tussen woorden
haast hopeloos verlangend
naar één verlicht moment

Bijna moedeloos, zwervend tussen moorden
tot openbaring brengend
wat niemand heeft gekend


Snüffel

21-01-2009 om 13:30 geschreven door Tederdraads  

Drie meisjes trekken over een schijnbaar eindeloze roze vlakte. Ze zijn moe, hun lippen zijn gesprongen en ze zijn bijna door hun voorraad heen. Naarmate hun voedselzakken leger worden, herademen hun schouders en ruggen, maar de angst om morgen zonder eten te zitten, haalt alle pret uit hun herwonnen lichtere tred. Het drietal heeft er drie bist over gedaan en het einddoel is nu bijna in zicht.

Het meisje, alleen nog gekend bij haar bijnaam Zwartbloes, kijkt er al zo lang naar uit, dat ze haar eigen aftelsysteem ontwikkeld heeft. In een purperen leren zakje dat om haar hals hangt, zaten eerst zestig kerdoenoten. Nu heeft ze er nog vier over. De vijfde laatste plant ze nu. Haar metgezellen wachten verveeld om verder te gaan. (Leeg) inspecteert met een sip gezicht haar verbrande armen. De lichtste van de drie, wilde voor hun aankomst, nog gauw een donkere teint opdoen, maar dat is in de brandende bloesemwoestijn natuurlijk fout afgelopen. Nauwelijks vier saad heeft ze getrokken zonder bedekking, enkel haar dunne majitsa had ze nog aan. Het resultaat is pijnlijk duidelijk.

Net een woestijnkreeft, denkt Zwartbloes, terwijl ze een kuiltje graaft om de kerdoenoot in te stoppen.

(wordt vervolgd)

20-01-2009 om 10:58 geschreven door Tederdraads  

(vervolg)

Jean-Marc bevoorraadde zich in de locale Aldi naar believen met het goedkoopste bronwater en zus kreeg de volle lading. Die laatste kreeg voor kerstmis een set kleurpotloden die zij al snel inzette om lasterlijke tekeningen te verspreiden op school. Ma en pa kondigden meteen een nieuwe resolutie af: dergelijke propaganda verspreiden op de speelplaats was strikt verboden. Marie-Christine deed haar voordeel met ‘op de speelplaats’ en scande haar tekeningen voortaan in en verstuurde ze naar klasgenootjes via email.

Het gezinsleven van Paul en Jeanine ging ei zo na kapot aan de hardnekkige strijd van hun kroost. Eens gezellig samen de maaltijd gebruiken was er niet bij, want broer en zus moesten noodgedwongen apart komen eten. Dat gebeurde via een ingewikkeld buurtsysteem, zodat elke week elke ouder met elk kind wel eens aan de ontbijttafel kwam te zitten. Het ouderpaar zette zich voor 100 procent in, en volgens Jeanine zelfs voor 200 procent, maar uiteindelijk gingen ze er toch een beetje onder door en moest er extra hulp ingeroepen worden.

Allereerst werd een poetsvrouw aanvaard. Een gezette dame, eeuwig en altijd gekleed in een blauwe werkschort, een eenvoudig persoon maar een toegewijde werkster. Haar diensten waren zeer welkom, allereerst om de dagelijkse ravage in huis onder controle te krijgen. Maar toch ook om de strijdende partijen uit elkaars buurt te houden. Irma heette de vrouw, Irma Lam. Goedig van inborst, als ze was, loste zij de geschillen op door gewoon tussen broer en zus in te gaan staan. Rechtstreekse fysieke confrontaties waren sindsdien niet meer mogelijk. Irma was omvangrijk genoeg om dat te garanderen. De vijandelijkheden verdwenen daardoor in het ondergrondse en werden zo mogelijk nog gemener van karakter.

Ma en pa dachten dat ze eindelijk vrede in huis hadden gebracht, maar niets was minder waar. Broer en zus begonnen elkaar te pesten via via. Ze zetten elkaars vriendengroepen tegen elkaar op. Zodat de vete danig escaleerde en ook overwaaide op school. Jean-Marc moest al snel van school veranderen. Zijn mannelijke vriendjes waren net iets minder subtiel in het pesten dan de vriendinnetjes van Marie-Christine. Dus volgens de directeur lag de schuld voornamelijk bij Jean-Marc. Broer werkte zijn frustratie uit op ma en pa, door reeds op zijn negende te beginnen roken. Het enige streven van Jean-Marc dat zijn zus wilde steunen. Zij bevoorraadde hem met sigaretten, maar dan wel uitsluitend met de zwaarste en ongezondste tabak.

Ma en pa kwamen er na enkele maanden achter dat de vrede in huis maar schijn was. Jean-Marc had liggen paffen op zijn bed, maar Marie-Christine had een gasfles de trap op gesleept, opengedraaid en in de kast van Jean-Marc gezet. De gasfles was gelukkig zo goed als leeg geweest, dus de schade aan Jean-Marc bleef beperkt tot gecremeerde wenkbrauwen.

Paul en Jeanine beseften dat een poetsvrouw alleen hun troubles niet zou oplossen. Ze huurden ook een kindermeisje in. Hun salaris bij de VN was gelukkig dermate groot, dat dit allemaal geen enkel financieel probleem opleverde. Het kindermeisje was van Zuid-Koreaanse komaf en heette Bang HIHI Moon. Eerlijk gezegd hadden ma en pa geen slechtere keuze kunnen maken.

Het nieuwe kindermeisje, met eeuwig en altijd blauwgeverfde oogleden, deed de ruzies af als ‘een fase’ en twijfelde er niet aan dat al die onvrede snel zou overwaaien. Ze vond het beter om broer en zus gewoon eens goed laten uit te vechten. ‘Dan raken ze het van zelf wel beu.’

Met de komst van lieftallige Bang HIHI Moon werd de sfeer inderdaad rustiger. Het meisje trok bij het gezin in en kreeg haar eigen kamer. Broer en zus sloten een pact om het kindermeisje te bestelen en te gebruiken. Jean-Marc stelde zich tevreden met polaroïdfoto’s van het mooie kindermeisje, zonnebadend in de tuin, onder de douche of terwijl zij zich omkleedde. Jean-Marc bestal haar, Marie-Christine trok foto’s, soms zelfs met de vrijwillige assistentie van Bang HIHI Moon, want Marie-Christine ging zat op de kunstacademie en had altijd wel een taak die ze als smoes kon gebruiken.

Dat samenwerkingsverband sneuvelde helaas ook al snel. Marie-Christine ontdekte dat het meer opleverde om de foto’s van het kindermeisje te verkopen aan erotische bladen, dan aan broer te geven voor een appel en ei, en zo waren de fronten weer open.

(wordt vervolgd)

Boelie

18-01-2009 om 15:14 geschreven door Tederdraads  

Vrijdagavond. Vrienden van mijn ouders vragen mij om op hun elfjarige dochter te passen. Ik durf niet weigeren, ondanks mijn typische angsten. Als ik mijn fiets neem, ben ik al vijftien minuten te laat. Dat wil dus zeggen: ik zit mooi op schema.

Wanneer ik aanbel zijn de mama en papa van kleine Lieselotte reeds piekfijn gehuld in avondkledij. Geen verwijten omwille van mijn laattijdigheid. De mama geeft mij haastig een ingekorte rondleiding van het huis. De inhoud van de koelkast staat tot mijn beschikking, hetzelfde geldt voor de cd-collectie van manlief. Ik vraag mij af of dat ook voor de bar geldt. We lopen langs Lieselotte. Die zit in de zetel voor tv. Ma stelt mij aan haar voor. Ze zegt geen woord en duikt verlegen weg achter een kussen. Bijzonder voorspelbare reactie. Op de keukentafel ligt een lijst met enkele aandachtspunten. Die neem ik door als ma en pa de deur uit zijn. Ma trekt de das van pa een laatste keer recht en slaat dan de voordeur dicht.

Lieselotte moet stipt om 21u30 in haar bed liggen. Als ze vraagt om een verhaaltje voor te lezen, mag ik me zeker niet laten verleiden tot het voorlezen van een tweede. Ze zal gegarandeerd proberen om een toiletbezoek te gebruiken als smoes om weer voor tv te kruipen. Onverbiddelijk zijn is de boodschap. Normaal gesproken is ze rond 23u te moe om slaap nog langer uit te stellen. Ze is allergisch aan kiwi, afwasproduct (denken ze dat ik het kind ga dwingen om mijn afwas voor me te doen?) en chocolade. Om het laatste zal ze zeker bedelen, dus niet toegeven. Tenzij ik met haar op spoed wil eindigen. De gedetailleerde lijst eindigt met: ‘Doe of je thuis bent en maak er een gezellige avond van.’

Een gezellige avond? Ze is elf. Ik leg het briefje netjes terug. Mijn ogen vallen op de fruitschaal. Alle mogelijke vruchten, maar inderdaad geen kiwi’s. Ik neem een banaan. Tegen mij moet je geen twee keer zeggen dat ik mag doen alsof ik thuis ben. Twee bananen en een appel later ga ik aan het ‘werk’. Lieselotte zit dan wel voor tv, maar ik kan haar op zijn minst gezelschap houden. Daar betalen ze mij tenslotte voor. Ik verbaas mezelf altijd weer met mijn arbeidsethos.

Ze kijkt –hoe kan het ook anders?- naar een tekenfilm. Mijn cliënte doet alsof ik er niet ben, maar ze glimlacht van de zenuwen. Tijd voor de onvermijdelijke aanloopperiode waarin het ijs al dan niet gebroken wordt. Ik wacht geduldig af en blader door wat magazines die netjes opgeborgen zitten in een bakje naast de zetel. Als het goed is, houdt ze mij nu in gaten. Kwestie van te oordelen welk vlees ze in de kuip heeft. Ik vang onverwacht haar blik en trek een grappig gezicht. Ze giechelt en duikt weg achter haar kussen. Dat komt wel goed, denk ik zo.

De tekenfilm eindigt. Het journaal volgt. Zij zapt en vindt niets naar haar gading. Ik vraag: ‘Wil je een spel spelen?’ Daar verschijnt het kussen weer. Ik ga gehurkt voor haar zitten en haal mijn koddigste gezicht boven. ‘Ga je de rest van de avond verstoppertje spelen of gaan we iets leuks doen?’ Ze schudt van nee. Ik vraag: ‘Wat betekent nee? Niet verstoppertje spelen of niets leuks doen?’

‘Niet meer verstoppen’, zegt ze met een vreselijk bedeesd stemmetje. Het kussen zakt. ‘Wat wil je doen?, vraag ik. Ze bekijkt mij indringend. Haar ogen zijn helblauw. Ik voel me ongemakkelijk worden. ‘Mag ik je haar kammen?’, vraagt ze na een pauze. Ik twijfel en stem dan maar toe. ‘Joepie!, roept ze en ze holt weg. Het kussen vliegt de grond op. Op tien tellen staat ze terug met een borstel. Ze troont mij mee naar de keuken en trekt mij neer op een stoel. Met rode wangen en een vreemde glimlach op haar gezicht haalt ze de borstel met lange halen door mijn haar. Ze gaat bijzonder minutieus te werk.

Na bijna een kwartier is het kleinste knoopje uit mijn haardos verdwenen. Zelden was mijn haar zo glad gekamd. Ze legt de borstel op de tafel. Opeens voel ik haar handen door mijn haar strijken. Ik vraag gespannen: ‘Wat doe je?’ ‘Ik vlecht het’, komt snel het antwoord. ‘Mag het?’

‘Mij best’, zeg ik. Een minuut of drie later bindt ze mijn lange vlecht vast. Opeens verschijnt ze voor mij. Haar handen nog op mijn schouders. Voor ik me weg kan trekken heeft ze een kus op mijn lippen gedrukt. Daarna schiet ze als de bliksem de keuken uit. Ik voel mij een klein beetje geflatteerd, maar voornamelijk gealarmeerd. Mijn beurt om mij te verstoppen achter een kussen, gok ik zo.

Ik ga naar de salon en duik met mijn gezicht terug in een magazine. Mijn ogen vallen op een tussentitel. ‘Hij zei dat het de normaalste zaak van de wereld was.’ Een artikel over een vrouw die als kind aangerand werd door haar buurman. Ik gooi het magazine van me af. Ik weet van mezelf dat ik nooit een vinger zou uitsteken naar een kind en dat kost mij niet de minste zelfbeheersing. Niettemin bekruipt mij een al te levendige angst: denken die ouders er straks ook zo over? Het is haar woord tegen het mijne.

Ik zoek een ander magazine uit. Een droog stuk over politiek om mijn paranoïde geest te kalmeren. Ik zit halfweg het artikel als Lieselotte opduikt. Ik wil onverstoord verder lezen. Dat lukt niet zo goed als een elfjarige het magazine uit je handen slaat. Ik kijk haar ongewild aan. Angstige rillingen lopen over mijn rug. Ze heeft een dikke laag lippenstift aangebracht, er zit rouge op haar wangen, ze heeft een lijntje onder haar wenkbrauwen getrokken en haar oogleden zijn geverfd. Ik zie twee immens grote kijkers omgolfd door slierten blond engelenhaar. Ik schud het beeld van me af. Voor één tel was ik vergeten dat het kind elf is.

Ze staart me aan. ‘Wat?’, vraag ik verward. ‘Kus me!’, zegt ze op bevelende toon. Ik blijf onbeweeglijk zitten.‘Jij bent de prins en ik ben de prinses. Je moet me redden met een kus.’

‘Redden van wat?’, vraag ik terwijl ik over de sofa klim. Zo hebben we een veilige barrière tussen ons, juich ik te vroeg. Ze wipt behendig over de zetel en slingert zich om mijn middel. Ik wring mij los en zeg: ‘Wil je niet liever tv kijken?’ Ze schudt nogal overtuigend van nee. Ik moet iets vinden om haar op andere ideeën te brengen. ‘Wil je soms iets eten? Yoghurt? Een appel?’ Ook niet. ‘Ik wil alleen jou’, stoot ze uit. Ik denk: kijk, als je zeven jaar ouder was, kom, vier is ook al goed, dan meteen, maar nu dus niet.

Luidkeels roep ik ‘Au!’ Mijn list werkt. Ze lost haar greep.‘Heb ik je pijn gedaan?’, vraagt ze verschrikt. Ze kijkt me aan. ‘Nee, ik heb je geen pijn gedaan, stoute jongen!’, zegt ze met een brede grijns. Ik wijk snel terug. Ze zit me achterna. Wat is er mis met dit kind? Ik zie slechts één oplossing: ik ren naar het toilet en sluit me in. Ik denk om het briefje: omstreeks 23u valt ze onvermijdelijk in slaap. Ik hoef maar af te wachten.

Dat is buiten mijn gewiekste tegenstandster gerekend. ‘Kom tevoorschijn, mijn prins, je hoeft nergens bang voor te zijn. Ik wil je enkel van top tot teen kussen.’ Waar zat dit soort meisjes toen ik zelf elf was, vraag ik me af. Ik hoor een tijdje niets. Ze werpt het over een andere boeg. ‘Als je niet naar buiten komt, eet ik kiwi. Dan zwaait er wat voor je.’ Haar dreigement laat me koud. ‘Jullie hebben geen kiwi’s in huis’, zeg ik. ‘Mis, antwoordt ze, ‘we hebben gemengd fruitsap mét kiwi. Het minste beetje kan dodelijk zijn. Mijn tong zwelt en ik stik in mijn eigen tong, is dat wat je wilt? Beul!’

Ik reageer niet, mij moeten ze niet proberen chanteren. Dan hoor ik de koelkast open gaan. ‘Ik tel tot drie!, schreeuwt ze. Ik acht die meid tot alles in staat, dus ik verbreek mijn isolement. Ze staat inderdaad met een brik fruitsap in haar handen. Geschift kind, denk ik. Om er zeker van te zijn dat ze zich niks in haar hoofd haalt, neem ik het brik van haar af en giet het leeg in de pompbak.

Ik wil terug mijn vesting in trekken, maar daar is ze al. Haar handen stevig geklemd om mijn middel. Ik verbreek haar greep, maar ze slaat telkens opnieuw haar armen om me heen. Ik berust. Als het daar bij blijft, kan het mij verder niet schelen. Over anderhalf uur slaapt ze toch. Ik begeef me naar de salon. Ze kruipt bij me op schoot. Ik geef de rationele aanpak een kans. ‘Nou is het welletjes geweest, ja? Zoek iemand van je eigen leeftijd. Ik ben dubbel zo oud als jij. Als jij dertig zult zijn, zal ik zestig zijn. Zie je hoe onpraktisch dat is?’

Vol achterdocht kijkt ze me aan. Dan zegt ze: ‘Je bent een ramp in rekenen, maar o zo knap. Kus mij!’ Deze keer ontwijk ik haar getuite lippen tijdig. Ik zet haar naast me en sta op. ‘Nou, is het genoeg, ok? We kunnen vrienden zijn maar niets meer.’ Er verschijnt iets kwaadaardigs in haar blik. ‘Als je mij niet kust, vermoord ik je. Nooit gun ik jou aan een ander.’ Ik vraag me af of ze nou een spel speelt of werkelijk meent wat ze zegt. Haar ogen overtuigen mij. Ze is bloedserieus. Het knutselschaartje op de salontafel gaat er opeens bijzonder vervaarlijk uitzien. ‘Jij moest al een half uur in je bed liggen.’, zeg ik. ‘Ga maar vlug je tanden poetsen.’ ‘Zul je mij instoppen?’, vraagt ze met haar ogen half dicht geknepen. ‘Ja, tuurlijk’, stel ik haar gerust. ‘En mij een verhaaltje voorlezen?’

‘Als je braaf bent wel.’ Ze druipt af en gaat haar tanden poetsen. Ik zoek een sprookjesbundel uit en trek naar boven. In de badkamer zie ik er op toe dat ze zich zorgvuldig ontschminkt. Stel je voor dat die ouders haar zo zien. Ze gooit de vuile watten in de vuilnismand. ‘Wil je kijken terwijl ik mijn nachthemd aantrek?’

‘Neen, dank je.’, antwoord ik en ik maak me gauw uit de voeten. Wat moet je beginnen met zó’n kind? Ik ga zitten op de rand van haar bed. Zo ver mogelijk verwijderd van het hoofdkussen. Ze wandelt haar kamer binnen en kruipt onder de wol. ‘Je zit zo ver, kom wat dichter zitten.’

‘Nee, ik zit hier best. Welk sprookje wil je horen?’

‘Kies maar, prins.’ Ik sla het boek willekeurig open. Hansje en Grietje. Ik lees voor. Ze komt eindelijk tot rust. Als ik bij de ontknoping kom, is ze vast in slaap. Ik haal opgelucht adem, knip het licht uit en trek de slaapkamerdeur achter me dicht. ‘Waarom gooien achttienjarige nimfen zich niet even spontaan aan mijn voeten?, vraag ik me licht geïrriteerd af. Ik leg me in de zetel en verzink in vergezochte gedachten.

Het duurt niet lang of iets wekt mij bruusk uit mijn zelfversnijdend gemijmer. De terugkeer van de Belgische Lolita is een feit. Ik kijk in twee onheilspellend glinsterende blauwe kijkers. Ze bevinden zich op nauwelijks vijf centimeter van mijn verontruste geel-groen-bruine ogen. ‘Jij moet in je bed liggen. Vort, naar boven!, zeg ik bevelend.

‘Ik moest plassen.’

‘Moet je daarom naar beneden komen? Er is boven ook een toilet.’

‘Ik miste mijn prins. Waaraan lag je te denken? Aan mij?’

‘Aan dingen die niemand wil horen.Ga nu maar terug boven.’

Ze reageert niet. Ik ben het beu. Ik til haar op en draag haar de trap op. ‘Neem mij stoere krijger. Ik ben van jou. Bezit mij!’ Ik kan het niet helpen en schiet in de lach. Boven leg ik haar op bed. ‘Lees je nog een verhaaltje voor?’

‘Nee, je moet slapen.’

‘Ben je hier morgenochtend nog?’

‘Ja’, lieg ik.

‘Gaan we dan samen ontbijten?’

‘Leuk idee, doen we.’ Ik voel me schuldig, maar het heeft effect. Ze wordt eindelijk rustig, haar ogen vallen dicht van vermoeidheid. Ik kijk op mijn horloge. Het is vijf voor elf. Ik kijk naar het slapende gezicht van Lieselotte. Fascinerend kind, bedenk ik, over drie, vier jaar ontpopt ze zich gegarandeerd tot een gesel van alle heteroseksueel manvolk dat zich in haar buurt waagt. Maar in haar bovenkamer zit er toch iets goed scheef. Ik zoek terug de zetel op.

De overtollige gedachten komen ook als ik er niet om vraag. Ik ben moe, ik wil vechten tegen de slaap, maar dat is een bij voorbaat verloren gevecht. Een aangename droom bezoekt mij. Ik huppel met een knap meisje door de regen. Ze is alles wat ik ooit verlangde van een vrouw, vreemd genoeg niet het type waar ik doorgaans voor val. Niet blond, geen D-cup, niet uitdagend gekleed als een luxehoer gespecialiseerd in sadomasochistische spelletjes. Nee, ze lijkt wel weggesprongen uit een romantische zomerfilm, zo met haar huppelsprongen, haar sproeten, bruinroste haren en iets waar Cybils gezicht niet toe in staat is: een onschuldige glimlach. Nooit eerder voelde ik mij zo aangevuld, zo gekoesterd, nooit eerder zag ik iemand liever dan ik haar, deze naamloze meid, graag zie.

We zijn kletsnat, we kussen elkaar vol overgave. Onze wangen voelen koud aan. We lopen in lompen, we zijn arm, maar samen voelen we ons schatrijk. Met haar hand in de mijne is mijn gelukservaring zo groot dat ik tranen voel opstuwen, recht vanuit mijn hart, lijkt het wel, naar mijn verslindende ogen. Dan schiet ik wakker.

‘Kijk nou toch eens, hoe schattig.’, hoor ik een vrouwenstem fluisteren. ‘Daar zou je nou een foto van moeten nemen’, zegt een mannenstem zacht. Mijn ogen wennen moeilijk aan het licht. Ik knipper en ontwaar uiteindelijk de ouders.

‘Hoe laat is het?, vraag ik en wil overeind veren. Iets houdt mij tegen. Ik schrik me kapot. Lieselotte ligt met haar hoofd op mijn borst. Ik duw haar van me af. ‘Ik heb niks gedaan!, roep ik, ‘echt. Het is zij!’

‘Dat was echt een schattig zicht, niet waar, Michel?’

‘Zeg dat, wel. We zijn blij dat jullie het zo goed kunnen vinden met elkaar. Onze Lieselotte heeft een slechte reputatie wat babysitters betreft. Ze pest ze meestal het bloed van onder de nagels.’ De woorden lijken niet echt tot mij door te dringen. ‘Ik heb haar met geen vinger aangeraakt. Dat zweer ik.’ De moeder vraagt of ik nog een slaapmutsje met hen drink.

‘Ja,’ pikt de vader in, ‘drink er eentje. Lust je Whisky?’

‘Jullie moeten het begrijpen. Ze is verdraaid handig. Je moet echt met haar oppassen. Ze legt je zo in de luren.’ De moeder streelt het hoofd van Lieselotte, die rustig verder slaapt. ‘Of heb je liever cognac?, vraagt de vader terwijl hij de bar openmaakt. Ik houd het niet meer. In paniek spring ik over de sofa, loop naar de gang en gris mijn jas van de kapstok. Buiten hop ik op mijn fiets. Ik stop niet tot ik weer veilig aan mijn kot ben. De volgende dag ontvang ik een mail van de moeder.

17-01-2009 om 13:52 geschreven door Tederdraads  

Filosofische overpeinzingen. Ze leiden steeds tot fatalistische conclusies.

Fatum. Predestinatie van de menselijke soort.

Niet met mij.

God, de Almachtige Schepper, uiteraard…

Alsof wij uit een klompje klei gekneed werden en het leven werden ingeblazen.

God, de Rechtvaardige en Alwetende… Imaginez-vous, donne-moi le jeune Sartre.

Keuzes maken in het leven, daar gaat het om. Zelf bepalen wat je toekomst nog brengt.

Of je de Bahamas kiest of de Zwitserse Alpen om verbrand terug te komen.

Of je jezelf in de vernieling drinkt of anderen je leven laat kapotmaken. Of beide.

Helemaal onafhankelijk lijkt me onzin. Geef mij maar een boomstructuur:

Iedere splitsing heb je als mens de keuze.

De potentiële keuzes zijn vastgelegd, welke je neemt is volledig aan jezelf.

Zo bepaal je wat het je brengt.

Niet kiezen is kiezen om uit het systeem te stappen…

‘Du hast dein Schicksal in die Hand.’

En die aaneenschakeling van keuzes is onomkeerbaar en zal je blijven meedragen. Een martelaarsketting.

De klasse van martelfiguren, ijverend voor verbetering van de maatschappij of grootmoedig vasthouden aan religieuze standpunten. Ga maar eens na, dikwijls romantici…

‘Sehnsucht versteckt.’

In de wurggreep van het celibatair exotisme.

Maar niet met mij.

Snüffel

16-01-2009 om 22:11 geschreven door Tederdraads  

Twee hoogtekranen, beiden in een hoek van negentig graden. Een beeld dat spontaan de Pythagoras in mij naar boven haalt. Al geeft me dat geen garantie op een gelijkaardig succes. Ooit ben ik op zoek gegaan naar nieuwe formules. Met gladde passerstreken creëerde ik concentrische cirkels in de hoop een opzienbarend verband vast te kunnen stellen. Juist, dat wordt als naïef beschouwd. Misschien moet ik ook maar eens in bad gaan zitten, dat lijkt me toch wel een wetenschappelijk onderbouwde actie. En ja, ik weet dat dit Pythagoras niet was.

Na het bad bleek ik geenszins tot een verlicht inzicht te zijn gekomen. Afgewassen schuld.

Ze leek nog te slapen toen ik haar zou verlaten. Klik en deur dicht? Niets was minder waar.

“Waarom ga je weg?”

“Zomaar.”

“Waarheen?”

“Ergens.”

“Je bent ook spraakzaam.”

“Ach...”

Het was kil in de wijk. De laaghangende mist moet zich overgezet hebben op mijn lichaam. Ik heb nooit geloofd dat er enkel warmbloedige mensen bestaan. Drie kilometer verder ging ik achterom en gooide kiezelsteentjes tegen het raam.

“Je bent laat.”

“Een kwartier,” zei ik.

Twee wijzers loodrecht op elkaar. Maar ze kwam naar beneden, deed open, en ik vroeg me af wie deze volumineuze en welgevormde concentrische cirkels ontworpen had. Hier zou ik nog ontvangen worden, kon ik uit haar blik afleiden. 15 minuten exact, Ordnung muss sein. Het was de laatste keer geweest. Voor vandaag. Met enige gemoedsrust keek ik om me heen. Dit interieur was me vooralsnog niet bekend. Ik weet niet hoe deze verachtelijke situatie tot stand is gekomen, maar ik kan me niet van dit juk ontdoen.

In de hoek van de kamer hing een spinnenweb. Met wanhopige pogingen trachtte ze nog te ontsnappen, de vlieg die niet meer vliegen kon. Ik kreeg hetzelfde beklemmende gevoel en kon het niet van me afzetten. Het spinrag is op zijn minst even moeilijk te doorbreken. Lucht zal het doen trillen, water zal het hooguit bevochtigen, doch niet vernietigen. Vuur. Daar is de onvermijdelijke Pythagoras opnieuw. Vuur als αρχή. Respect, broeder.

Had je nu ook maar een formule voor het leven nagelaten...

Snuffel

16-01-2009 om 21:39 geschreven door Tederdraads  

16-01-2009 om 21:28 geschreven door Tederdraads  

Een bezoek aan snoetenboek, heimelijke struikrover, die aast op je tijd, in hinderlaag langs de wijdvertakte bospaden van het internet.

Een kerel die mijn smaak schijnt te kennen, spreekt mij aan met een spoedmelding.

‘William, haast je, er is een kwenihoe mooi Palestijns meisje aan het woord op tv.’

‘ik heb geen tv.’

‘Geen tv in huis, zot?’

‘Nope, wel een kwenihoe mooi Perzisch meisje in mijn bed.’

Gisteren had ze haar blokoutfit even aan kant gegooid en één van haar mooiste jurken aangetrokken. Ze is al moordend knap in haar standaard studeeruniform, iets tussen een pyjama en de werkkledij van een verver in. Maar in haar egaal zwarte kleedje, subtiel van snit, een dwingende zee van vrouwelijke finesse. Haar krullen, net gewassen, volle lippen, onbedorven door lipstickdrap, edel Perzisch gezicht met een toets van Indische trekken. Nergens make-up, Maryam au naturel smaakt het best.

Haar banjovormige taille smasht zelfverzekerd het westerse schoonheidsideaal aan diggelen, om van de Vlaamse standaardmaten nog te zwijgen. Once you go Persian, you never go Belgian. Ogen als vlammende steenkool, schril contrast met de kille koeienogen die in het Vlaamse straatbeeld sloom aan je voorbij trekken. Vrouwen zonder heupen, zonder vuur, en bijgevolg ook zonder echtgenoten gek van laaiende, nooit luwende hartstocht. Geen chadors nodig in ons landje. In Iran bedekken ze de vrouwen, omdat ze hun schoonheid willen vrijwaren van steelse blikken. Je zou het gaan begrijpen, als ze daar in Teheran en omstreken allemaal zo mooi zijn als de gedreven studente boven in mijn bed.

Bij benadering dan, want de Grand Cru onder de Perzische schoonheden is zij.

Boelie

16-01-2009 om 18:57 geschreven door Tederdraads  

Even een idee voor een nieuw radioprogramma dat ‘raad de gruweldaad’ heet.

Iemand wordt uitgenodigd naar de studio. Daar wordt hij zo gruwelijk gefolterd, dat het echt niet meer mooi is. De luisteraars thuis moeten op basis van wat zij te horen krijgen, raden wat de onfortuinlijke gast doorstaat. Wie het raadt, wint tien filmtickets en mag een gast leveren voor de volgende uitzending.

Ik improviseer meteen ook een voorbeelduitzending.

Estelle: En dan nu onze tiende beller van de avond. U had een totaal ander beeld voor ogen dan de vorige beller, niet?

Beller: Ja, volgens mij hebben jullie niet zijn achterwerk gevild en hem op zout doen zitten.

Cybil: Dat klopt, maar wat doen wij dan wél?

Beller: Ik meen het geluid te horen van een loopband…

Matthijs: Gaat u verder…

Beller: Volgens mij hebben jullie zijn penis met een haak verbonden aan het frame van de loopband. Hij moet blijven lopen. Stopt hij, dan, ja, vliegt hij van de loopband en, euh, laat hij iets hangen.

Napoleon: Neen, neen, daar hebt u het mis.

Cybil: Ik denk dat u de aflevering van vorige week gemist heeft.

Estelle: Vorige week was met de loopband. Deze keer is het wat anders.

Napoleon: Toch bedankt voor het bellen.

Matthijs: Ja, de mensen thuis hebben het moeilijk. Niet zo moeilijk als onze gast, maar toch.

Cybil: We zullen de microfoon een beetje dichter bij onze gast brengen, zodat de luisteraars thuis de pijnkreten beter kunnen inschatten.

Estelle: En daar hebben we al een nieuwe beller. Zegt u het eens, u had een origineel voorstel.

Beller: Zijn jullie hem aan het koken in een ketel en is zijn enige kans dat hij het water in de ketel opdrinkt, vóór dit het kookpunt bereikt?

Napoleon: Het zou de slikgeluiden verklaren, maar neen, dat is het ook niet.

Cybil: Kom aan mensen, blijven bellen.

Matthijs: En onthoud wat al gezegd is. We hebben nu al vijf bellers aan de lijn gehad die denken dat we hem opgesloten hebben in een kamer waarvan de vloer vol glas ligt, en waar de sleutel van de deur aan het plafond hangt, zodat hij moet springen om die te pakken.

Estelle: Kom op mensen, bedenk wat nieuws. Dit is Saw X niet of zo hé.

Matthijs: Daar hebben de slachtoffers nog een kans…

Cybil: Laat jullie fantasie werken. Wat spoken wij uit met onze gast?

Napoleon: Als hij overlijdt, voor jullie het raden, gaan de filmtickets naar de prijzenpot van volgende week.

Matthijs: En we hebben een nieuwe beller, zeg het maar.

Beller: Dompelen jullie hem met zijn hoofd voortdurend onder in een badkuip met varkensbloed, terwijl geiten zijn voetzolen likken?

Estelle: Close, heel close. Maar dat is het toch nog niet helemaal.

Napoleon: Van dieren blijven wij af, hoor. Met die Gaia-protestanten van drie weken geleden…

Cybil: Sorry, blijven bellen, blijven proberen.

Napoleon: En we hebben een nieuwe beller, het gaat vooruit vanavond.

Beller: Laten jullie hem beetje bij beetje zakken in een bassin waar zich een haai in bevindt?

Matthijs: In de veronderstelling dat de haai nu aan zijn voeten knaagt?

Beller: Euh, zoiets ja.

Napoleon: Neen, dat is het niet.

Estelle: De vorige beller was er bijna.

Matthijs: We hebben een nieuwe beller aan de lijn, die er zeker van is, dat hij het weet.

Napoleon: Zegt u het maar. Welke gruwel bedrijven wij?

Beller: Jullie hebben hem onderste boven gehangen in een emmer die vol aan het lopen is met zijn eigen bloed.

Cybil: Zou dat kunnen kloppen?

Napoleon: We vragen het de gast zelf.

Cybil: Stop met de gast te pesten.

Estelle: We kunnen bevestigen dat u het voorlopig bij het rechte eind heeft, maaaaarrrr….

Matthijs: Kunt u ons ook vertellen uit welke wonde onze gast hier aan het bloeden is?

Napoleon: En zeg maar overvloedig aan het bloeden is. Ik zou niet meer te lang wachten met het goede antwoord. Volgens mij trekt hij het niet te lang meer. Het bloed staat hem aan de lippen. Kijk, hij reageert al niet meer als je hem kietelt.

Cybil: Kom stop nu, 't is al goed.

Matthijs: Welke verwondingen brachten wij hem toe?

Beller: Simpel: jullie hebben zijn polsen overgesneden.

Estelle: Zou dat het correcte antwoord kunnen zijn?

Matthijs: Dat is zonder enige twijfel het antwoord dat wij zochten.

Napoleon: Dat is anders wel net op tijd. Onze gast is hier juist de pijp uitgegaan. Kijk, als je hem met dat touw rond zijn as draait, draait hij vanzelf weer terug. De emmer maakt dan net het geluid van een wasmachine.

Cybil: Kom nu, laat de gast met rust.

Estelle: Gefeliciteerd, u wint de filmtickets en u mag een gast leveren voor volgende week.

Matthijs: Had u al iemand in gedachten?

Beller: Graag had ik mijn Prof statistiek naar voren geschoven voor een optreden in jullie show.

Estelle: U kunt op ons rekenen.

Cybil: Dat was weer een spannende aflevering van 'raad de gruweld.." Lieveling…Je gaat echt bloedvlekken maken op uw kleren als je zo blijft spelen.

Matthijs: Graag willen wij Erwin Mortier, de winnaar van vorige week, bedanken voor het ter beschikking stellen van zijn schoonbroer.

Estelle: Hopelijk is die erfeniskwestie nu helemaal opgelost.

Napoleon: Graag tot volgende week.

Estelle: Voor een nieuwe spannende aflevering van 'raad de gruweldaad'.

En dan allemaal samen: Slaap zacht en tot gruwels!

15-01-2009 om 21:05 geschreven door Tederdraads  

Hun verknochtheid aan de idealen van hun werkgever, heeft logischerwijze ook gevolgen voor hun privéleven. Paul en Jeanine hebben bijvoorbeeld twee kinderen, Jean-Marc en Marie-Christine, zes en acht jaar oud. Ondanks de vreedzame natuur van ma en pa, botert het helaas niet zo tussen broer en zus. Niet getreurd echter, Paul en Jeanine zijn er om te bemiddelen. Zij zijn geëngageerde ouders en daarbij komt hun beroepservaring vaak van pas.

De vete tussen broer en zus dateert van lang geleden en de precieze oorzaak is men al vergeten. Geweten is dat het al vroeg begon. Toen Jean-Marc nog een baby’tje was, dropte zijn zusje al de poes in zijn wieg, in de hoop zo een wiegendood te ensceneren. Gelukkig voor het kersverse ouderpaar hield de kat het op een ontlasting en zocht zij haar eigen nest terug op. Jean-Marc was te jong om zich het incident te herinneren, maar hij is bekend met de feiten en niet van plan om ze ooit te vergeten.

Jean-Marc liet zich niet onbetuigd en er volgden jaren van pesterijen over en weer, met als voornaamste kenmerken: escalatie en buitenproportionele reactie. Jean-Marc bekladt het etui van zijn zusje met wasco’s, Marie-Christine doet Dreft bij de cornflakes van broerlief. Jean-Marc saboteert de fiets van zus, Marie-Christine duwt broer in de beerput van opa, Jean-Marc kruisigt alle poppen van zus, Marie-Christine doet de hamster van broer in de soep. Enz., enz., enz.

Paul en Jeanine konden het niet langer aanzien en na een reeks mislukte ingrepen van psychologen, namen zij zelf het heft in handen. Allereerst scheidden zij de slaapkamers van hun kinderen door een duidelijk gemarkeerde gedemilitariseerde zone, een zogenaamde no-go area. Het huis werd verdeeld in een broerzijde en een zuszijde. Een verdeling waarbij niet zo maar een lijn te trekken viel. Zo viel de veranda in de broerzijde en de zolderkamer in de zuszijde. Maar zus zit graag op de schommel op de veranda, terwijl broer liever speelt met de treintjes op zolder. Geen probleem, er werden routes uitgestippeld langs waar broer en zus veilig over elkaars terrein konden trekken. Onder vaste restricties weliswaar. Zolderkamer en veranda waren vanaf nu enclaves. Broer en zus regelden echter al snel dat de toegang van enclaves onmogelijk werd gemaakt, door de oprichting van obstakels bij de toegangen tot deze wettelijk ingewisselde gebieden. Zolder en veranda verzamelden stof en bleven verder onbetreden.

Hoewel Paul en Jeanine professioneel de objectiviteit bewaarden, was dat te veel gevraagd van de rest van de familie. Familie van vaderskant koos stiekem partij voor Marie-Christine, terwijl familie langs moederszijde zich als 1 man achter Jean-Marc schaarde. Niet openlijk, maar duidelijk genoeg. Dat gaf onder andere extra problemen bij verjaardagen en feestdagen. Ma en pa stelden bepalingen op voor cadeautjes. De kinderen mocht onder geen beding materiaal krijgen dat als aanvalswapen kon ingezet worden. Indien kon aangetoond worden, dat de speeltuigen enkel ter verdediging in te zetten vielen, kon het weer wel. Zo kreeg Jean-Marc voor zijn verjaardag een waterpistool, maar sindsdien werd zijn waterverbruik strikt gecontroleerd. Kraantjeswater was enkel bedoeld voor hygiënische toepassingen en als drinkwater. De resolutie zei echter niets over mineraalwater. Dus dat zou Marie-Christine geweten hebben.

(wordt vervolgd)

14-01-2009 om 19:33 geschreven door Tederdraads  

De dichter die nooit glimlacht, zit luilekker op het strand, zachte winters daar in Portugal. Triestige job ook dat dichten. Metrum krijg je pas in de vingers na je derde of vierde depressie. Prozac, de doodsteek van elk jong dichterveulen. Dit exemplaar is al niet jong meer, maar er zit nog leven in. Een hele speciale, deze. Geen die oproepen lanceert om het stemgedrag van lezers en vooral niet-lezers te manipuleren bij een wedstrijdje. De bekendste abonnee van de Volkskrant wil zelfs helemaal niets te maken hebben met dat gedoe rond ‘dichter van het Vaderland’ Hij lust graag boterham met eer, maar dat is niet het beleg dat men bij dat evenement serveert. De organisatie opteert voor een traiteur gespecialiseerd in mediageilheid. De smaakpapillen van Komrij passen beleefd.

Elke literaire prijsuitreiking van onze noorderburen, waarbij Jan Cremer ontbreekt onder de kandidaten is sowieso verdacht. Zelf nooit iets in gezien in al die rijmelarij. Vast niet depressief genoeg, niet fijnzinnig aangelegd en nogal boers van snit. Wel altijd een mening klaar. Als het aan mij lag, won Rik de Leeuw. Geen idee of die dicht, ik hoop van niet. Maar geef hem die titel, aan Rik, zo’n levend uithangbord voor messcherpe punkpoëzie vind je nergens, met zo’n kop.

Er wordt wat afgedicht in deze wereld. Geen wonder, Robin Williams zei ’t al in ‘Dead Poets Society’: ingenieur, advocaat, chirurg, allemaal mooi, maar we ’t allemaal voor doen, dat is de woordenhoning van de poëzie. Zo’n kracht dat uitgaat van doorwrochte versjes. Wereldverbeteraars stuk voor stuk. Maar dan wel na de feiten. Wel eens een gedicht een granaat zien stoppen? Ik dacht van niet. Na het inslaan van de bommen trekt de dichter zijn laden open. Sappige dichtoogst in de maak, na Gaza. Gaza where no poppies blow, bij mijn weten.

Maar een gevestigd dichter in de zon, niet druk aan het rondmailen voor stemmen, stil de poppenkast van het literaire wereldje boycotten. Dat vind ik iets hebben. Sorry Ramsey, mijn stem, veel gewicht legt ze niet in de schaal, maar ze gaat uit naar de zonneklopper in Komrij.

Boelie

14-01-2009 om 18:49 geschreven door Tederdraads  

Alleen een menhir verandert niet van mening, moet de man gedacht hebben toen hij dan toch met een campagne van wal stak. ‘Ik voelde enige schroom en eerlijk gezegd ook een lichte weerzin mensen op te roepen op mij te stemmen- maar mijn wens om Dichter des Vaderlands te worden is groot, en zonder stemmen kan ik dat vergeten”.

Ontroerend, zo pakkend. Ik geef toe, als ik ’s ochtends opsta, zwaai ik ook het venster open en schreeuw ik naar de wereld (of een halve Gentse straat, want zo’n geweldig keelgeluid heb ik niet): ‘Ik ben een narcist met een acute nood aan aandacht en bevestiging en God, wat schaam ik mij daarvoor, egocentrische zak die ik ben!’

Bij deze, mensen die op mijn blog terecht komen: mijn oprechte excuses als ik jullie daar toe aanzet. Gelezen worden is mijn levensmissie en ja, ik schaam mij diep. Elke dag sta ik voor de spiegel en zeg ik tegen mezelf: liefste inktpisser, ik hoop dat ze je vandaag smoren met een kussen opgepropt met eigenliefde. Eerlijk waar. Ik ben een schrijver, jakkie. Daar gaat mijn schaamlapje, een zakdoekje groot, al naar de vuilbak verwezen, sinds ik moedwillig een tekst uit mijn duim zoog om een lezer te bekoren. Lezers, zo veel bezadigder dan ondergetekende, dat vod dat dingt om een sneetje van hun vrije tijd. Weet dus, lezer, dat ik mij hondsberoerd voel, als ik jullie zelfs maar vertel dat ik een blog héb. Dan moet ik mezelf nog bedwingen, of ik zou al dwingende smssen sturen naar elk van jullie: LEES. MIJN BLOG. NU. Wees gerust, ik zal afsluiten met een schaam-emoticon.

Maar goed, als Ramsey zich mag uiten als aandachtszuchtige, kan ik dat ook. O lees mij lezer, lees mij, ik ben lang niet de enige die stukjes aaneen palaver, maar ik grossier als geen andere in schrijversambitie (vies he?) . Dus kom maar op, kots kritiek, goed of slecht, de streling van je ogen over mijn weloverwogen woorden, zijn de kolen in de kachel van mijn schrijversziel. Is mijn frasering kunstmatig, zijn mijn dialogen te lang, of is de structuur weer eens zoek: meld het. Geeft niet wat, als je mij maar leest. Ik beloof dat ik Ramsey contacteer om samen met hem aan de ingang van de Aldi te gaan zitten, hij met een verfomfaaid kartonnen bordje met daarop: ‘Uw stem maakt het verschil, ik smeek u’ en ik met ‘kom alstublieft eens langs op mijn blog, ik bid u’

Een kleine aalmoes slaan we zeker niet af.

We zijn Jeroen Brouwers niet.

Boelie

13-01-2009 om 19:35 geschreven door Tederdraads  

19 juli 2008

We steken hier nu net de grens over met Duitsland en ik neem even de tijd om verslag te doen van ons vertrek richting Zuid-Oost-Europa met de INFORMELE touroperator die Vadrouille heet. Deze ochtend in Antwerpen, toen ik na een spurt (geen sinecure met een bepakking van 25 tot 30 kg op de rug, ik voelde mij eventjes een muilezel van Marius, zie Wikipedia voor verdere uitleg, het is moeilijk typen op deze gammele beestenwagon) de juiste vertrekplaats bereikte (en dus niet de verkeerde, zoals de twee vertrekplaatsen daarvoor, zijnde eentje met een cliché-bus vol cliché-Japanners die een daguitstap deden naar, driewerf cliché Brugge en dan nog eentje met Hollanders die naar dat ‘malle gozertje met incontinentie’ oftewel ‘manneken pis’ in de bewoordingen van onze veel te grote, melk slurpende noorderburen) zag ik alras de bewijzen dat Vadrouille bankroet is.

Het vehikel dat ons all the way tot land van mijnen en massagraven diende te brengen, had vier wielen waarop een omhulsel prijkte, maar dat was het dan ook. Op de bus zaten twee Vietnamese en hoogbejaarde kwetterteven die niet van de bus wilden, in de overtuiging dat deze hen naar huis zou brengen (verondersteld werd Vietnam). Niemand kon hen aan het verstand brengen dat dit niet het geval was en dus lieten we ze maar zitten. Beide dames hadden ook kippen op hun schoot die lelijk uithaalden van zodra er iemand te dicht naderde. Goed, plek genoeg, want de inleefreis was onderboekt. Als het er op aankomt, verkiest de Belgische jeugd toch eerder de verlokkingen van de Spaanse stranden boven de verminkingen van een boswandeling nabij Sarajevo.

De reisleidster was ietwat aan de nerveuze kant, wegens het zijnde een perfectioniste en alles verliep dus verre van perfect. De chauffeur was, om meteen helemaal in de sfeer te komen, een Bosniër en sprak dus enkel Bosnisch en leed aan een bepaalde vorm van Alzheimer of chronisch slaaptekort. Hij verzekerde ons uiteindelijk –met wilde handengebaren en mij als soortement tolk, waarvoor ik geen cent betaald kreeg!!- dat hij ons net had afgezet, niet snapte wat we al weer in zijn thuisland te zoeken hadden en dat hij niet nog eens terug ging naar Bosnië alvorens de benen gestrekt te hebben. Die ging hij dan ook strekken, door te ijsberen langs het raam van een rijwoning. Nu de bewoners van deze rijwoning waren hiermee niet in hun schik en gooiden hun ochtendwater en ook wel andere excrementen uit over de Bosniër. De reisleidster jammerde, de Bosniër tierde, de bewoners gooiden eieren, mijn medereizigers keken elkaar bezorgd aan, maar konden hun kalmte bewaren en namen dus al vast plaats op de bus.

Allereerst gooiden wij onze bagage in de daartoe bestemde ruimte. Een druk op de knop om deze moderne grot van Ali Baba en de veertig rovers te openen, stelde de aanblik van de veertig verstekelingen van de Bosniër aan onze ogen bloot. ‘We in London?’, vroeg een magerzuchtige Chinees. Ik zei: ‘No me very sorry, we in Antwerp.’ Een kleintje op de achtergrond zei: ‘I wanna see Big Ben’. Ik stelde Brabo voor, want die is ook best groot, maar de kleine begon meteen te wenen. ‘Is boy with long hair, WAAAAAAA’ De papa,vermoed ik, zei: ‘My apologies, we not very used to transvestites.’

Right. Het was al middag, maar mijn ochtendhumeur was nog knap wakker, dus ik sloeg het luik terug dicht en oogstte een stuk of zeven vingers van naar schatting vijf personen. Ze waren niet geamputeerd, maar veel scheelde het toch ook niet, getuige de lekkerbekkende aasduiven op het dak van de bus. Het luik floepte terug open, maar we zagen enkel nog de rug van de laatste Chinees met smalle bouwvakkersreet, terwijl die door een gat aan de andere kant van de bus klauterde.

Daar waren we dus van verlost, het inladen kon beginnen.

Die Bosniër had ondertussen zijn weglopende vracht gespot. ‘Wan ho, Wan ha and all the rest of you rice shitting bastards, pay first, then leave!’ Sprak die kloefkapper dus toch Engels. Onze reisleidster was ondertussen al bezweken aan de stress en lag over een tafeltje op een terras met een behulpzame serveerster die met ijsblokjes rondjes draaide over haar polsen.

De Bosniër zette de achtervolging niet in. Zijn schoenen waren net iets te zompig van de drek van de door onveiligheidsgevoel gekwelde lokale bevolking. Onder luid gevloek nam de Bosniër plaats achter het stuur en weg waren we.

Onze reisleidster kwakten we in de rapte bij de bagage. De serveerster protesteerde hevig toen we deze ook optilden, maar de chauffeur had nu ongeduld gekregen, dus er was geen tijd meer voor een grapje. We namen onze zitjes terug in, waarbij iedereen de Vietnamese enclave achteraan de bus meed, we propten ‘the best of Abba’ in de cd-lader en zetten collectief en uit volle borst ‘Fernando’ in. De sfeer zat er meteen goed in. Zelfs de besmeurde Bosniër hervond zijn goede humeur en ook de Vietnamese oudjes wiegden en humden met ons mee in een eerste toenaderingspoging. Onder onze zetels weerklonk vreemd gebonk, maar dit negeerden we. In onze gedachten bobsleeden we al van de besneeuwde toppen van de Bosnische bergen.

Op het moment van dit schrijven zijn we voor de tweede keer naar ‘the sound of music’ aan het kijken, terwijl we nu we Keulen naderen, met glitterletters ‘FUCKING NAZIS’, ‘HITLER WAR SCHWUL’ en ‘WIR SIND KEIN BERLINER UND IHR SEID SCHWEINE’ op de ramen aanbrengen. Ik moet de jongens nu eventjes gaan helpen. De volumeknop van de tv staat op het maximum, dat gebonk onder de vloer begint namelijk fameus op de zenuwen te werken.

PS Vadrouille ontkent elke vorm van betrokkenheid bij het verkeersincident waarbij de politieke top van het Vlaams Belang het leven liet. Ikzelf zat op dat moment NIET naast de chauffeur aanmoedigingen te schreeuwen om flink plankgas te geven.

20 Juli 2008

Een kort briefje nog, voor ik een poging doe om te slapen. Ondertussen is het na middernacht. Ik kan ‘the sound of music’ ondertussen perfect mee lippen, zowel in de Franse gedubde versie als in de Duitse gedubde versie. ‘the best of Abba’ is ondertussen vervangen door ‘ocean sounds 5’ kwestie van iedereen vredig in slaap te wiegen, wat ook zou lukken, als dat enerverende gebonk van beneden eindelijk eens ophield.

We zijn ondertussen al in Oostenrijk, we zijn door heel Duitsland bekogeld met alles wat los of vast zat, met inbegrip van een telefooncel, kerkbanken, vuilniszakken, tinnen bierpullen (toen we een dorpsfeest in Lederhosen doorreden) en kopies van Mein Kampf. We zijn enkele keren gestopt om sommige van deze voorwerpen te verzamelen. De meeste van de versleten zitjes op de bus zijn nu dan ook vervangen door hetzij kerkbanken, hetzij tuinstoelen, waarvan enkele in echte Indonesische teak. Die schuiven een beetje in de krommere bochten, maar verder beschouwen we dit als een grote verbetering.

Tijdens pauzes onderweg vragen we de Oostenrijkers of ze soms broers of zussen in de kelder hebben zitten. Meestal, om niet te zeggen altijd, ontkennen ze, maar wij weten wel beter. Hitler was dan misschien geen homo (Schwul), maar toch minstens Oostenrijker en da’s natuurlijk veel erger. Ze zijn gelukkig met zeer weinig, als we tenminste hun kelderbewoners niet meetellen. We maken er ook een sport van om hen te verwarren met Zwitsers, iets waar ze hier nogal pissig op reageren. Nochtans, moest ik een Oostenrijker zijn, ik zou het als een compliment opvatten als ze in mij een Zwitser zagen. We vragen ook steevast hoe het was om onder het communisme te leven. Als ze dan zeggen dat Oostenrijk helemaal nooit communistisch geweest is, antwoorden wij: ‘Jaja, das haben sie auch al nicht gewust.’ In de wegrestaurants zijn ze tegen de tijd dat we moeten betalen, meestal al zo kwaad, dat ze de rekening vergeten te brengen.

Op de bus blijft de sfeer er goed in zitten. Onze Bosnische chauffeur is ondertussen al afgewisseld door een landgenoot, die helaas een beetje aan flatulentie lijdt, maar de bus is gelukkig goed verlucht, want die mist twee ruiten. Het gebonk is nu eindelijk opgehouden, wel horen we nu af en toe luid snikken, maar we zijn hier nogal van het principe ‘laissez faire, laissez passer’, dus ook dat waait wel over.

We zijn nu Machiavelli aan het spelen met de Vietnamese bezoekers. Met we bedoel ik: Geert, Koen, Magda en Soetkin. Respectievelijk 21, 20, 23, en 19 jaar oud. Koen heeft een geweldige zenuwtic en lispelt, ook als hij niet spreekt. Geert is volgens mij homo, want hij heeft het voortdurend over de keischattige Vietnameesjes en hij aait hun kippen. Magda is van West-Vlaanderen en ziet er uit alsof ze net van achter haar ploeg gesprongen is. ‘Hopelijk zijn we op tijd terug om de patoeters te rooien’, zegt ze vaak (vertaling, WP) Soetkin is hoogst verlegen en gaat met haar hoofd door het dak (letterlijk) als je haar onverwachts aan spreekt. Dankzij deze lichte mensenvrees, kunnen we, om het in de woorden van Nicocio te zeggen: ‘Sterretjes kijken.’ Ik ben druk op zoek naar een steelpan (een sterrenformatie in deze vorm dus voor alle duidelijkheid). Koen die soms een beetje traag van begrip is, noemt mij goed gek omdat ik nu nog wil kokkerellen.

Het spelletje Machiavelli wil niet goed vlotten, want de Vietnamese kippen pikken naar onze handen en één van hen heeft ook al de kaart van de koopman opgegeten. Bovendien willen de Vietnamese medereizigers de regels maar niet snappen. Ze blijven er van overtuigd dat het een hoger lager spelletje betreft en dat de moordenaar de hoogste kaart is, terwijl die van de prediker de laagste is. Op zich heb ik niks tegen deze antiklerikale mentaliteit, maar het bemoeilijkt wel het spelverloop.

Goed, Koen fluistert mij hier in het oor: ‘William, je gaat toch die kippen niet klaarmaken he? Die mensen voelen zich nu eindelijk een beetje op hun gemak bij ons.’ Goed, ik ga nog een poging doen om de Poolster te ontwaren en de Vietcong succesvol te betrekken in ons spelgebeuren.

21 juli 2008

Die idioot van een Bosniër heeft zich goed misreden, dus we staan nu aan de grens met Oekraïne. Geen erg, van zodra we onze passen van de grenscontrole terug hebben, keren we weer om. Ondertussen hebben we onze reisleidster uit het bagagecompartiment gehaald. Die waren we met al onze reiskriebels vergeten. Haar stem is weg en haar vuisten zijn blauw. We hebben haar een dekentje gegeven, ze schudt en beeft en ik vrees dat ze een beetje last gehad heeft van reisziekte, wat onze bagage dan ook geweten heeft. De Vietnamese reizigers hebben zich over haar ontfermd.

Had ik trouwens gezegd dat mijn medereizigers maar met z’n achten zijn (reisleidster, Vietcong en chauffeur niet meegeteld) ? Om precies te zijn waren we gisteren nog met 15, maar je weet hoe dat gaat tijdens van die busstops. Iedereen verdringt zich om een sigaret te roken of zich van iets te ontlasten, iedereen dwaalt maar rond en voor je het weet, ben je er vandoor met een medereiziger minder. Die komen heus wel terecht hoor. Toch zeker het merendeel. Ik geef toe dat we een kleine somme gelds ingezet hebben op de kansen van Hendrikje. Zijn papieren liggen nog op de bus, alsook zijn insuline.

We hebben ‘the sound of music’ eindelijk weten te vervangen door de Duitse versie van die tekenfilm met die vissengeschiedenis, ‘Findet der Nemo’. Ook in het Duits nog zeer te pruimen.

Het ruikt hier ondertussen al erg lekker op de bus, de Vietnamese enclave is beginnen koken, misschien geïnspireerd door de film, want ze koken Canh chua, da’s een zuur vissoepke. Ruikt niet slecht moet ‘k zeggen. De Bosniër is in alle staten, want hij verdraagt niet dat ze koken op zijn bus. Zagevent. Koen is hier ondertussen doodsbang dat die Vietnamezen hun kippen gaan kelen, want hij kan absoluut niet tegen bloed.

Geert blijkt overigens dan toch geen homo, als we in rekening brengen dat hij nu Soetkin aan het ontgroenen is en kennelijk heeft ze daar ook niets op tegen. Haar BH hangt over de versnellingspook van de Bosniër, die dat voorlopig nog niet opgemerkt heeft, maar straks krijgen we dat gezaag weer. ‘Give it to me beebee’, ik citeer Soetkin hier even, toch zo’n verlegen meisje. Geert heeft haar te stekken gehad tegen het raam en de contouren van haar borsten staan nu in de ruit, wat ons luid getoeter oplevert van truckchauffeurs, zoals we dat ook verwacht hadden. De rest van onze reizigers zijn trouwens oersaaie pieten die willen slapen en die eisen dat we die borstafdrukken afkuisen. Best, maar de truckers zien ook wat er plaatsgrijpt op de achterbank van deze bus. Ik bedoel, als ze te dicht komen rijden, riskeren ze een gescheurd hymen in hun oog te krijgen. Alsof ze dan NIET zullen toeteren, maar ja, breng dat maar eens aan het hoofd van die seutige bende hier. ‘Spiets mij, spiets mij, sla mij met uw sleutelbos, DOE IETS!’ De instructies van Soetkin zijn bij wijlen onrustwekkend kan ik wel zeggen. Ok, een klein intercultureel incident terwijl Koen hier tussen een Vietnamese en haar kip springt. ‘Ja, maar ze keek er zo verlekkerd naar.’, vinden we hier nog altijd geen argument om zo’n rel te veroorzaken. Ze dreigen er nu mee ons niet te laten proeven van de zurige vissoep.

Dat zijn zo een beetje de dingen die ik hier meemaak

Van zodra wij eindelijk ter bestemming aankomen, schrijf ik meer. Ik zoek nu iets om in mijn oren te stoppen, want de ontdekking van Soetkin haar G-plek door Geert de Spietser –je zou het hem echt niet meegeven anders, want hij ziet er uit als een plechtige communicant die nog niet weet dat de kerstman niet in Lapland woont, maar in een appartementje in Mexico City- levert hier extra decibels op en aan de overkant van de snelweg heeft zich nu ook een soort kijkfile gevormd. We zijn in overleg over de vraag of we nu beter wel of niet interrumperen om even te checken naar het gebruik van voorbehoedsmiddelen. We willen straks niet met z’n tienen van de bus, Bosnische abortusklinieken zijn vast erbarmelijk qua hygiënische omstandigheden, wat onze chauffeur ook moge beweren. Goed, dat was het voor vandaag. ‘The foo fighters’ weerklinken hier schroeiend luid: ‘YOU KNOW YOU MAKE ME WANNA BREAK OUT, BREAK OUT, I DON’T WANNA LIVE LIKE THAT’ Koen feliciteert mij met mijn headbangkunsten en kijkt raar naar mij, hij heeft ook al eens gevraagd of hij aan mijn haar mocht komen. We zijn met negen dus er moest iemand homo zijn. Magda is op dit moment gebiologeerd naar overstekende koeien aan ’t staren. Klein beetje last van heimwee denk ik.

22 juli 2008

WE ZIJN ER!

At last, we zijn gearriveerd in het dorp bij het meer waar van ons verwacht wordt dat we een scoutscamp organiseren. 

Ja, we zijn dus aan een meer gelegerd en straks maken we kennis met de 33 kindjes die we mogen entertainen de komende dagen. Taalkundig gesproken wordt dat een kleine opgave, ook voor mij, want kinderpraat in een vreemde taal is quite challenging. De organisatie hier is ook niet al te happy, omdat we een dag te laat zijn en weigert voor ons te koken, dus dat doen onze Vietnamezen. Blijkt dat deze onze reisleidster beschouwen als hun huismeid. Deze protesteert niet wegens zenuwinzinking en is nu de vis aan het schoonmaken die de Vietnamese delegatie vangt door granaten in het meer te gooien. Bijzonder effectieve methode. De explosies hebben wel al geleid tot de mobilisatie van de volksmilities in de omliggende dorpen, maar je moet iets over hebben om eten op tafel te krijgen. Vandaag op het menu: Mam. Gefermenteerde vis is dat.

We zijn nu de tenten aan het opzetten, ik weiger ten stelligste om mijn tent te delen met Koen, die een kippenhok aan het bouwen is. Om hem te pesten besluip ik voortdurend de kippen met mijn zakmes tussen mijn tanden, hij reageert daar hysterisch op en dat terwijl de Vietnamese eigenaressen er WEL de humor van inzien, droogstoppel van een Janet. Het bewijs van Karma was ook weer eens bewezen toen ik mijn tong sneed aan mijn zakmes. De Vietnamezen heten trouwens Ai’ (Geliefd) en Mai (kersenbloesem), ze hebben een traditionele kruidenmix op mijn tong gelegd, die nu ergens tot in mijn keel plakt en bijna niet weg te spoelen is. Het stelpt inderdaad wel het bloeden. Ik geloof wel dat die boel licht toxisch is, want ik zie een groot Kraken opduiken uit het meer. Als ik hallucineer, moet ik aan de Rode Ridder denken. Geen idee waarom. Ik heb kitscherige hallucinaties. Goed, ik ga mijn tent maar eens opzetten, Mai, oudstrijdster van de NVA (north vietnamese army) kan mij helpen om deze te beveiligen tegen Koen.

23 juli 2008

Ze hebben ons voorgesteld aan de 33 kinderen, maar die reageren nauwelijks op onze aanwezigheid, we hebben hen nog niet kunnen bewegen tot collectief samenspelen. Tenminste niet onder onze begeleiding. Ze hebben wel het kippenhok van Koen afgebroken door cowboy en indiaantje te spelen en het kippenhok was het fort van de langmessen en die moesten uitgerookt worden. De kippen zijn in dit incident schielijk overleden (en toevallig genoeg heerlijk beetgaar), vanavond stond er dan ook Vietnamese kip met mandarijnsaus op het menu. Koen is ontroostbaar, maar de rest liet het zich goed smaken. De kinderen hebben de vreemde gewoonte om met z’n allen rond ons heen te komen staan, naar ons te wijzen en ‘umrl boš, vse boste umrli’ te scanderen, op fluistertoon. Dat betekent iets als ‘jullie zullen allen sterven’. Ze herinneren mij een beetje aan de kwelduivels van Judas in ‘The passion of the Christ’. Magda, een West-Vlaamse katholieke heeft deze vergelijking slecht verteerd en heeft zich ingegraven in haar tent. Letterlijk, ze zit nu in een diepe kuil met haar tent als dak. Heimwee, puur heimwee. Goed, ’t is hier bedtijd.

24 juli 2008

Het wil maar niet vlotten met die Bosnische kinderen. Ze hebben de voorbije dag de volgende dingen uitgespookt en dan beperk ik mij tot een kort overzicht:

-Magda’s tent hebben ze ingegooid met stenen die langs het strand van het meer lagen. We zijn meteen gestart met uitgraafwerkzaamheden, maar toen we op de bodem van de put zaten en alle hoop verloren hadden, kwam Magda uit de douche gehuppeld op haar minst onelegantst. Je bent wat je eet: een koe. Na al die moeite waren we eigenlijk niet eens zo opgelucht om haar zo vrolijk terug te zien

-Koen hebben ze beroofd van al zijn kledij, deze loopt nu rond in traditionele Vietnamese klederdracht, hij ziet er uit als een soort Gheisha. De enige twee die hun bagage mee op de bus had, was dus de staf van onze Vietcongveldkeuken. Alle kleren uit de bagageruimte hangen nog te drogen, omdat de kots van de reisleidster er maar niet uit wil. Geen idee met wat voor smerigheid dat mens zich doorgaans voedt.

-ze hebben de locale politie gemeld dat wij hen seksueel misbruiken en een spelletje met hen spelen dat ‘blinddoekje aaien’ heet. De politie arriveerde net toen Koen hier nog naakt liep te zoeken naar zijn kleren. Geert en Soetkin waren op dat moment ook net verwikkeld in een spelletje ‘hit the G-spot’ in het struikgewas. Compromitterende situaties natuurlijk. In een helder moment heeft onze reisleidster ons gered door de juiste documenten boven te halen. Daarna is ze terug ingestort. De Vietnamezen klagen dat het de laatste tijd zo moeilijk is om degelijke huishulp te vinden.

-Tijdens het spelevaren op het meer, bleek dat ze al onze bootjes hadden lek gestoken. ‘Om te vermijden dat we de schat op het eiland vonden.’ Gelukkig is het meer niet diep en is het hier van ’s morgens vroeg al 25 graden.

-Later op de dag zijn ze met een oude tank van Russische makelij ons kamp binnengereden, gelukkig viel die stil net voordat ze de graven van de kippen zouden platwalsen. Ja, oversentimentele Koen heeft een kerkhof ingericht voor de twee kippen, hij legt er elke dag bloemen bij en kust de grond. De vier andere medereizigers hebben zich trouwens afgezonderd en weigeren voor de rest van de reis nog iets met ons te maken te hebben. Ze koken hun eigen potje, want van die ‘spleetoog-toverkollen hun brouwsels’ moeten ze niks weten. Spijtig voor hen, want Ai’ en Mai kunnen echt lekker koken en dit met zeer veel improvisatie. Hun behandeling van de reisleidster begint ons wel zorgen te baren, ze leggen haar ’s nachts aan de ketting en ze hebben haar snijtanden uitgetrokken. Spektakel verzekerd, maar erg humaan is het niet natuurlijk

Zo dat was het weer voor vandaag. We blijven hier nog één dag en dan gaan we terug de hort op. Onze chauffeur is tegen dan hopelijk terug, want die heeft zich bij aankomst hier stiepelzat gezopen en is daarna zijn water gaan maken in de bossen. Daarna hebben we hem niet meer gezien. Niet dat iemand dat speciaal betreurde, maar ondertussen zitten we wel zonder chauffeur.

Groeten vanuit Konzentrationslager Mahala, Spielerei macht frei, maar die Bosnische snotjongeren vertikken het dus van met ons te spelen.

25 juli 2008

Vandaag was het afscheid in het kamp. De kinderen hadden blijkbaar een ceremonie ingestudeerd, maar eerst weigerden ze deze uit te voeren Pas na lang zagen van de organisatie hier kregen we dan toch iets te zien. Ze brachten een vurige versie van het Bosnisch volkslied en daarna was er een soort talentenjacht. Alle kinderen voerden zo wat hun kunstjes op. Enkele toonden zich bijzonder bedreven villers van jonge konijnen. Koen is natuurlijk jankend naar de deur gestormd, de Vietnamezen die werkelijk niets verloren laten gaan hebben die beestjes na afloop van de show op heerlijke wijze klaargemaakt. Koen die werkelijk elke maaltijd moet verbrodden zat constant te kokhalzen. Een travestiet-Gheisha die over zijn nek gaat, het is werkelijk geen zicht.

Anderen gooiden met messen, ook heel kundig, helaas richting publiek, dit was net iets te veel gevraagd van onze overspannen reisleidster, ze trok hysterisch aan haar ketting (ja, ze leggen haar nu ook overdag vast), wat natuurlijk niet veel baatte, ook al heeft ze de drie voorste rijen stoelen meegesleurd met haar overdreven reactie. Die messen waren echt wel aan de botte kant en leverden helemaal niet zo veel gevaar op.

Anderen hadden bandjes opgericht , zoals ‘Bosnian flank skirmish’ of ‘the voices of Srebrenica’ of ‘Working on the rape gang’ met zulke hits als: ‘Belgrade in ashes’, ‘The Flaming witch of Mostar’, ‘Dubrovnik burns’, ‘a cruel day’s night’, maar ook feelgood zomerhits als ‘up your skirt’, covers van ‘going to a go-go’, ‘under the boardwalk’ en ‘blue moon’, dat laatste is een liedje van de doo-wop groep ‘the Marcels’, ik zong dat als kleuter mee. Check youtube als ge zin hebt.

Al bij al verliep het dan vlekkeloos en iedereen genoot van de openluchtconcerten. Op ‘going to a go-go’, oorspronkelijk van Smokey Robinson & The Miracles, begonnen Ai’ en Mai spontoon te shaken aan hun pruttelende stoofpot. Hun kookkunsten verbeteren er nog op, ofwel wen ik er gewoon aan. ‘k heb een kleine kunnen overtuigen om ‘Johnny B. Goode te spelen, hij kon het aardig en toen was ik zo jaloers dat ik hem met gitaar en al in het meer gelazerd heb. Nee, ik zever maar, het doet het wel kriebelen om het EINDELIJK zelf te leren.

Ze sloten af met covers van AC/DC en ze hebben ook de Marquee afgebrand, omdat de hele avond al bij al sereen verlopen was, hebben we daar verder maar niets van gezegd.

We zijn met z’n allen bijzonder benieuwd wat morgen brengt. Eerst een zestal uur op onze tuftufbus en dan logeren we drie dagen bij een gastgezin. Het blijft wachten op de eerste sympathieke Bosniër.

26 juli 2008

We zitten al weder op de bus richting gastgezin, on the way, bezoeken we oorlogsmonumenten, zoals deze, het memorial center Potočari.

De reisleidster is rijst aan het pellen. We hebben trouwens haar naam achterhaald.

Verder is het hier betrekkelijk rustig, Geert en Soetkin hebben ruzie en spreken niet meer tegen elkaar. Stilte voor de storm, want straks hebben die de voorspelbare make up sex.

Magda maft en melkt koeien in haar slaap, speciaal zicht, dat Koen duidelijk hilarisch vindt tot ergernis van de chauffeur, want die kan niet tegen die en ik citeer: ‘Farinelli HIHIgoegoehoehoehahi from that Gheisha crack whore’.

Ja, de chauffeur is terug opgedoken, er kleefde een ooievaar in zijn haar en er zat een eekhoorn vastgepind op zijn scheenbeen. Beiden losten pas na een hete douche die ook te heet was voor de chauffeur, maar we konden niks anders bedenken. ‘I did not fight in war to be treated like this’, schreeuwde hij. Toen zijn beestjes gelost hadden, zijn we nochtans meteen overgeschakeld op koud water, maar dat zinde hem ook al niet. Moeilijke mensen die Bosniërs. En een vreemde gesteldheid, die chauffeur is nu ineens snipverkouden. Waarschijnlijk van drie dagen in de openlucht te slapen. Allez, dat vermoeden wij toch. Hij is wel nuchter nu, ook al claimt hij dat het gevaarlijk is om nuchter te rijden langs de hobbelige Bosnische wegen. Het eten is hier ver klaar, dus ik ga u laten voor nu. Ik schrijf u liever met pen, maar op deze rimboeveldwegen is dat niet echt een goed idee.

27 juli 2008

Ik schrijf dit in bed, we zijn nu ingekwartierd bij de familie Dovršnik, die bestaat uit mama, oma en twee kinderen. Het avondeten was copieus en we mochten niet van tafel voor alles op was. Spreek mij de komende tien jaar nooit nog van karnemelk of griesmeelpap en al helemaal niet van bosbessenlikeur.

Het is hier best gezellig, vooral Magda heeft het hier naar haar zin, as we speak is ze mee naar de stallen om te helpen bij een koe die aan het kalven is. Koen is aan het grienen, de aanblik van de kippen op het erf haalden de herinneringen aan zijn verkoold kippenhok weer boven. Hij heeft van de oma melk met honing gekregen en slaapt nu eindelijk. De Vietnamezen weigeren binnen te komen en hebben een tent opgeslagen in de boomgaard. Ze kunnen het niet verdragen dat ze vandaag hun kookkunsten niet mochten etaleren. Begrijpelijk natuurlijk.

Geert en Soetkin betrekken de kamer boven ons en afgaande op de geluiden kan ik melden dat de make up seks een feit is. Proficiat Geert en Soetkin.

De reisleidster is langzaam aan het verworden tot een soort tam huisdier dat erg bekwaam is als hulpkok en manusje van alles.

Ikzelf ben zeer moe na de dolle voorbije dagen en ik denk dat ik maar eens vroeg ga slapen, als het koppel hier boven zo goed wil zijn om niet te veel lawaai te maken. Onze vier medereizigers, waarvan ik de naam dus niet eens weet, zijn ingekwartierd bij een ander gezin. Onze chauffeur slaapt op zijn bus en hij heeft een vuurtje aangelegd bij de deur, want hij heeft het wel gehad met die eekhoorns.

De oma, zie ik hier, is bij Koen in bed gekropen, maar die ligt vast te slapen en merkt niets. Ok, ik kan niet verder in detail treden aangaande wat de oma verder zoal doet met niets vermoedende Koen. Hij schijnt er niets op tegen te hebben, daar in dromenland.

Over een week ben ik terug en dan wil ik u met terug plezante dingen gaan doen.

Ok, sorry, de oma stopt hier haar valse tanden in, ik ben nu toch wel een beetje bezorgd, niet dat ik zo’n beste maatjes ben met Koen, maar er zijn grenzen.

Ziezo, Koen is schreeuwend wakker geworden na een welgemikt hoofdkussen van mijn kant en heeft zich verder op eigen kracht ontdaan van het wellustige oude besje. Mijn goede daad voor vand.. Ja, daar krijg je natuurlijk heibel mee. De oma heeft het huis bij elkaar geschreeuwd, inclusief de buren. Tijd om onze slaapkamerdeur te barricaderen. Gelukkig is potige Magda ondertussen terug om een handje te helpen.

Onze bedden staan nu tegen de deur en we zijn aan het scrabblen in afwachting dat de bui overwaait. Koen steekt het zelf op zijn Gheisa kleren, die brengen de mensen op de vreemdste ideeën volgens hem. Ik kweel ‘all apologies’ voor hem.

Een sfeervolle avond zoals je kunt horen, terwijl Magda haar best doet om zonder klinkers een drieletterwoord te maken, hang ik uit het raam, ik negeer de lynchpartij die zich beneden vormt en ik kijk naar de sterren. Venus is bijzonder helder vandaag. Ik droom er helemaal bij weg, softie die ik ben.

28 juli 2008

We worden nog steeds belegerd door de verbolgen Bosniërs, ze hebben een burgerwacht ingesteld en ze bewaken ons 24 uur op 24 uur. Ze hadden tijdelijk de Vietnamezen in hechtenis genomen, maar we hebben overtuigend gedaan alsof dat ons geen zak kon schelen (koste bepaald weinig acteertalent) en toen lieten ze hen verder maar met rust.

Aan het headbangen op ‘All my life’ J terwijl we hier voor de zevende keer vandaag Machiavelli spelen en af en toe een molotovcocktail ontwijken. Bosniërs zijn overigens zeer slecht in het fabriceren van die dingen, ze zuipen liever zelf de alcohol uit in plaats van er brandbommen mee te maken. Zelfs Koen is er al aan gewend geraakt.

De lavabo fungeert hier als toilet en ja, wat privacy betreft, is dat toch zeker niet je dat. Magda maakt hier anders weinig problemen van. Volgens mij heeft ze licht nudistische trekjes. Soetkin en Geert hebben zich ook verschanst op hun kamer. Ze hebben een communicatiegat gemaakt in het plafond, kwestie van contact te houden. Wat we soms door dat gat te zien krijgen, zal ik verder niet beschrijven, ze maken vaak ruzie die twee en dan kan elk voorwerp als wapen dienst doen.

Aan eten geen gebrek, we hadden stuk voor stuk onze zakken volgepropt met de copieuze maaltijd van gisteren, kwestie van sneller van tafel te kunnen.

Onze chauffeur steekt geen poot uit om ons te helpen, die kerel gaat zelfs verbroederen, en staat zelfs mee aan de grill (ja, ze maken hier een soort volksfeest van de belegering). Ok, ’t is zijn volk, maar een klein beetje sympathie had toch gemogen. Als Vadrouille al niet failliet was, zouden ze van mij een fikse klachtenbrief mogen verwachten.

En zelfs de Vietnamezen staan daar nu in de rij met een bord! Tsss, vuile overlopers. Daar gaan we straks op de bus nog een hartig woordje over placeren. We hebben hier collectief onze zin tot verder spelen verloren, die Bosniërs zijn hun duidelijk aan het bezuipen, het lijkt ons het uitgelezen moment om hier eens te gaan uitbreken. Maar hoe he?

We gaan daar eens serieus over beraadslagen, ’t zal met een list moeten gebeuren.

29 juli 2008

Terug op de bus, dit keer richting Sarajevo. De belegerende Bosniërs hebben we het nakijken gegeven. Goed, we hebben er een prijs voor betaald, maar we zijn er door gekomen. Koen zit te schudden en te beven en onze Vietnamezen –we hebben er urenlang tegen staan roepen en tieren over hun gemeen overloperschap, maar ze verstaan geen woord van wat wij zeggen, dus ik denk dat ze gewoon genoten hebben van de aandacht – kunnen hun pret niet op.

Hoe we dus ontkomen zijn: onder witte onderbroek (dank u Magda, die draagt toch liever geen slip) zijn we de Bosniërs tegemoet getreden. Ik als woordvoerder heb gezegd: ‘Koen was aanvankelijk een beetje verrast door de avances van oma Dovršnik, maar ondertussen moet hij bekennen dat hij ook gevoelens heeft voor haar. Hij wil zelfs meteen hun kennismaking, euhm, consumeren.’

Oma was door het dolle heen –Koen reageerde net iets bezadigder- en sleurde haar vlam meteen terug naar boven. Van de geluiden die toen weerklonken over het erf, begonnen alle kinderen spontaan te huilen. Koen geldt binnen ons gezelschap sindsdien als een held. Wij palmden intussen de Bosniërs in en manoeuvreerden stelselmatig richting bus.

De chauffeur mopperde, maar we slaagden er uiteindelijk toch in zijn medewerking te versieren. Met Koen hadden we afgesproken dat we als we op de bus ‘Can’t touch this’ van MC Hammer vollenbak draaiden, hij weg moest stormen. Aldus geschiedde ook. Een halfnaakte Koen met handboeien aan waar de metalen afrastering van het bed nog aanhing, kwam schreeuwend de bus ingevlogen en weg waren wij. Sindsdien heeft Koen geen woord meer uitgebracht en zijn de Vietcong niet meer gestopt met lachen. Wij vermoeden dat zij het komisch vinden dat Koen zijn balzak scheert. Tenzij de ontwikkeling van schaamhaar bij Koen eenvoudigweg uitgebleven is. Ik zou het hem durven vragen, maar hij spreekt dus niet meer.

De andere reisgenoten hebben we intussen ook al opgepikt, maar zij weigeren nog langer met ons opgescheept te zitten en nemen in Sarajevo de eerste de beste trein richting België, zeggen ze. Wij vinden deze mensen zo’n vreselijke zuurpruimen dat we hen straks zonder de minste bagage de bus uitlazeren. De Vietnamezen zagen vooral een uitbreiding van hun huispersoneel in deze mensen. Wij waren echter tegen, want we hebben nu al zoveel bekijks met de reisleidster die zo stilletjes aan een soort wolfmens aan het worden is. Ze loopt al op handen en voeten nu. Een zwaar geval van Stockholmsyndroom ook, want ze gromt als je zelfs maar wijst naar één van haar baasjes.

Verder weinig te melden.

We zien hier de buitenwijken van Sarajevo opdoemen in de verte, tijd om die vier onsympathieke medereizigers een gratis verblijf in de natuur te bezorgen.

30 juli 2008

Op de markt in Sarajevo: ik wil een vingerhoed kopen in een stijlvol ontwerp met ‘good girls go to heaven, bad girls go everywhere’ ingegraveerd.

Ik: ‘How much is this?’

De verkoper, een vent met een sik tot halverwege zijn borst, ik moet er ook echt de meest louche typ uitzoeken: ‘125 euro’

Ok, denk ik, afbieden is hier de regel dus: ‘I’ll give you 5 euro.’

‘Is from my uncle, Bebab Gromsovič, very famous toothless scultpor, he live in my street, 120 euro.’

’10 euro’

‘You crazy! Me fifteen children, all very hungry. Bebab is blind sculptor, he make these with no eyes, 115 euro!’

‘Look, 15 euro and that’s it.’

‘You lunatic, sir! Me eighteen children, all of them very sick. Bebab he no hands, he make these with teeth! You crazy! Where you find thing like that made by poor blind Bebab!’

‘You said he doesn’t have teeth.’

‘You stupid foreigner, of course he don’t have teeth, he lends teeth from wife.’

‘Very hygienic.’

‘You stupid fuck, it IS very hygienic. She not use teeth, they clean, she long dead. We die of hunger, 100 euro, no less!’

’20 euro and that’s my last offer.’

‘Sold!’

En dat was een vingerhoed kopen op de markt van Sarajevo. De theatrale pathos krijg je er hier gratis bij.

Ik geniet hier van de sfeer, maar ik tel toch fameus af tot ik u weer zie en u mijn wedervaren face to face kan vertellen. Met Koen gaat het trouwens weer ietsje beter, hij begint hoogstens nog overvloedig te transpireren in de buurt van hoogbejaarde Bosnische vrouwen. Onze geruststellingen ten spijt.

31 juli 2008

Om te beginnen een sfeerbeeld van Sarajevo:

De vier medereizigers die we uit de bus gewipt hebben zonder bagage, zijn opgepikt door de eigenaar van een nachtclub. Ze zijn nu tewerkgesteld als ‘verwennerij’ voor vaste klanten, ontdekten we gisterenavond laat. Eentje fungeerde met haar mond als kom voor dipsaus, een andere hing aan het plafond en fungeerde als kandelaar. Decadente toestanden hier in Sarajevo.

De vier keken ons aan met een mengeling van wraakzucht en diepmenselijk lijden in hun ogen, dus hebben we gewoon iets gedronken en dan zijn we maar weer verder gegaan.

De uitgaansbuurt mag er wezen, je zou hier permanente oorlogsdreiging verwachten, maar dat is helemaal niet waar, de stadsmensen hebben het te druk met het aanrichten van bacchanalen. Alles is hier eigenlijk spotgoedkoop, voor koffie op café betaal je iets van een 30 eurocent. En de koffie is hier doorgaans beter dan die van thuis. Laat ik mij vertellen, want ik ben al meer dan een maand afgekickt van koffie.

Soetkin en Geert spreken over trouwen volgens alle godsdiensten die je hier vindt. Katholiek, Orthodox en Islamitisch. Toen we er hen op wezen dat je hier vast nog wel meer religies vindt, hebben ze gekozen voor alleen een orthodoxe mis. Soetkin houdt van horror en de orthodoxe popes vindt ze er het meest ‘grellig’ uitzien. Magda vindt het ‘ongepast’ om te trouwen voor de kerk als je niet gelovig bent. Ik vroeg of zij soms hindoe was, omdat die koeien vereren en graag (naakt?) baden in rivieren. Nu is ze zo kwaad dat ze eigenmachtig schunnige liedjes over mij componeert.

Ach ja, er is ook interessanter nieuws. Onze Vietnamezen leren de reisleidster balletjes apporteren, kopjes geven en putten graven. Sinds kort is ze ook terug zindelijk. Spreken heeft ze echter volkomen verleerd. Koen is enigszins bekomen, zijn angst voor oude vrouwen is omgeslagen in haat. Hij pootje lapt consequent alle voorbijgangsters die er ouder dan 50 uitzien. Ambiance verzekerd, dat wel. Vooral als het mannen blijken te zijn.

1 augustus 2008

Op naar de volgende stad: Mostar. 

Mooie stad. Mensen zijn idioten als ze elkaar aan flarden schieten om godsdienstige-etnische redenen. Lekker burenvetes uitvechten onder de schijn van een nationale oorlog. En al even belachelijk is de rol van de VN in het conflict.

Maar goed, de sfeer in de groep is vandaag niet zo best. Magda had vanmorgen de tandenborstel van Koen geleend en dat ‘incident’ moet zo ongeveer de druppel geweest zijn voor overspannen Koen. Volgens hem is Magda een onbeschofte, lompe boerin, ik ben een soort papperazzo die niet liever heeft dan dat er hier dingen scheef lopen om er te kunnen over berichten, Geert en Soetkin werken op zijn zenuwen met hun haat-liefde verhouding, de Vietnamese keuken komt zijn strot uit en dat socio-biologisch experiment met de reisleidster vindt hij regelrecht geschift. Een schande dat we zo’n barbarij toelaten, aldus Koen. We hebben hem een kalmeermiddel gegeven. De Vietnamezen waren razend en beweren dat zij wel degelijk gevarieerd koken, maar dat het hen soms gewoon aan ingrediënten ontbrak. Ze hoefden die belediging van Koen dus niet te pikken en stemden voor een dertigdubbele dosis kalmeermiddel voor Koen, maar na een lange discussie bereikten we een compromis: Koen kreeg een driedubbele dosis en Ai’ mag terwijl hij slaapt alle nagels van zijn linkerhand uittrekken en door zijn volgende maaltijd malen. Sorry, Koen, het was dat of vergiftiging en je maag laten leegpompen door een artisanale Bosnische dokter.

We blijven maar één dag en nacht in Mostar en dan gaan we nog de oude kazerne van de Hollandse blauwhelmen in Srebrenica bezoeken. Ik wil de hoogstaande Hollandse graffiti met eigen ogen aanschouwen.

No teeth?

A mustache?

Smel (sic.) like shit?

Bosnian girl

Je moest geen IQ-testen ondergaan om te dienen in Dutchbat

2 augustus 2008

Probleem: onze chauffeur is er vandoor met de bus en alle bagage en de twee Vietnamezen, reisleidster inbegrepen. Misschien toch naar Vietnam? Wie zal het zeggen? Wij denken dat de chauffeur zijn oog heeft laten vallen op Mai en wil gaan trouwen in de aloude stad Hue.

Ondertussen zijn wij dus gestrand in the middle of nowhere, beter bekend als Bosnië. Op dit huidige moment zijn we aan het brainstormen over mogelijke manieren om genoeg geld te verdienen voor de terugreis. We hebben al de volgende dingen gevonden:

-we leren Bosnisch en schrijven een bestseller (mijn idee en meteen afgekeurd wegens onpraktisch en onzeker, daarna heb ik anderhalf uur gemokt, nee, da’s niet waar, ik wou gewoon het werkwoord mokken eens gebruiken)

-ezeltjes verhuren met gratis gids om de prachtige Bosnische natuur te verkennen (afgevoerd wegens het niet hebben van ezels, en o wonder, Koen is bang van ezels)

-stelen in de Match of de Aldi en alles verkopen op de markt (afgevoerd wegens het hier nog nooit gezien hebben van noch een Match nog een Aldi)

-ouwe bomma’s in elkaar kloppen en beroven (idee van Koen, afgevoerd wegens het niet beschikken over grootkapitaal door de oude bomma’s in kwestie, onze eerste twee slachtoffers leverden wel genoeg kluiten op voor een bescheiden middagmaal)

-clandestien koeien melken en de melk verkopen op de markt (afgevoerd nadat we een kleine stampede veroorzaakt hadden op een bergweide waarbij bijna doden vielen en twee fermettes sneuvelden)

Uiteindelijk hebben we besloten tot het oprichten van een beauty farm, omdat Soetkin nog wel haar beauty case heeft en de vrouwen hier baarden hebben. We dienen daartoe wel eerst een ander schoonheidsideaal te lanceren, want de locale mannelijke bevolking maakt geen probleem van vrouwelijke baarden.

We hebben een show uitgedacht waarbij een jonge prins een bruid mag kiezen uit een hele schare vrouwen en hij kiest de enige zonder baard. Aansluitend kunnen de toeschouwers zich laten scheren. Ik ben tegen, want de show is volstrekt belachelijk, maar de Bosniërs zien er dan weer wel de humor van in. (op humoristisch vlak zitten ze hier enkele eeuwen achter)

Onze eerste voorstelling is een succes, nog elf keer de zelfde opbrengst en we hebben genoeg geld voor de terugreis.

3 augustus 2008

Wij zijn lokale bekendheden aan het worden met de volstrekt idiote show ‘mean mrs moustache’, een variatie op de Nirvana song titel ‘mean mr moustache’ (wat een aanval zou zijn op de macho’s -waar Cobain niks moest van weten- onder de fans van Nirvana)

Gelukkig levert het geld op, we hebben onze treintickets al op zak, of beter terug op zak. In onze oneindige verstrooidheid hadden we de tickets in bewaring gegeven bij Koen, toen we op café zaten en iedereen behalve Koen een plaspauze inlaste. Toen we terugkwamen was Koen omringd door vijf stoere biker homo’s in lederen pakken die de tickets niet wilden teruggeven vooraleer Koen instemde met een ritje op de moto. Tot onze grote opluchting zag Koen dat wel zitten. Dus na anderhalf uur keerde Koen met een bijzonder zonnige glimlach terug en konden wij de tickets terug aannemen van een begeleidende biker die er erg voldaan uitzag.

Op dit moment zitten wij op het station te wachten op de nachttrein naar München om van daaruit naar België te sporen. In onze hoofden overlopen wij alle wijsheden die wij hier in Bosnië opgedaan hebben, zoals:

-de Vietnamese keuken is een lekkere

-mensen zijn te bestialiseren in hooguit anderhalve week

-oude bomma’s hebben ook hun driften

-van al die zever over mijnen in Bosnië is niks waar

-Bosnische chauffeurs zijn hoogst onsympathiek

-Bosnië zit op humorvlak ergens in de middeleeuwen

-op inleefreizen leer je minder bij dan je zou denken (al kan dat aan de bestemming liggen)

-reisleidsters zijn eigenlijk geheel overbodig

Maar goed, gooi de koelkast vol cider, bel iedereen op voor een feestje, spuit parfum in uw hals en achter uw oor, dek de tafel, zet luide muziek op, verwittig de buren, kook spaghetti en hou u gereed voor een pletwalsknuffel, want

BILLY THE KID IS COMING HOME!!!

13-01-2009 om 00:00 geschreven door Tederdraads  

Gelezen in de metro: dit immer vrolijke stripduo krijgt nieuwe avonturen van een wel heel speciaal karakter voorgeschoteld. Of we eindelijk te weten komen of Suske wel eens in de broek van Wiske foefelt, valt te betwijfelen. De geestelijke vaders zijn wel in voor een experimentje af en toe, maar het publiek is eerder van het reactionaire type. Zo kreeg Wiske een tijd lang een meer gevulde boezem aangemeten en een zogenaamd hetere look, maar die airbags gingen niet lang mee. Lectuur van Suske en Wiske blijft daardoor perfect mogelijk zonder doos Kleenex bij de hand. De favoriete one-night stands van de stripfanaat blijven Kris van Valnor, de dochter van Kiekeboe of eventueel Rosse Zita uit Bakelandt.

Maar een oerdegelijke Vlaamse strip kan draaien zónder pikante kruiden. Dankzij hun nieuwe opdracht hebben Sus en Wis wellicht al helemaal geen tijd meer voor beddelijke activiteiten. Zij staan voor een welhaast onmogelijk opdracht en binden de strijd aan met de kwade krachten die onterecht van het beroepssecundair een schandvlek der maatschappij maken. Daarvoor reizen zij naar Heldenland, al waar menige stielenman hen opwacht om de schoonheid en de eer van hun ambacht te bewijzen.

Wij betwijfelen niet dat onze papieren vriendjes dit ook al weer tot een goed einde zullen brengen, misschien voor de verandering zelfs zonder hulp van Deus ex machina, Jerom of een tijdmachine. Binnenkort zal geen enkele ouder zich nog schamen voor een zoon of dochter die voor een beroepsrichting opteert. Gedaan met het watervalsysteem, niet langer zullen onze prille pubers om prestigeredenen beginnen in de Latijnse om te eindigen in een riool met lasbouten, snijtafels en kookpotten. Leraars zullen staan springen om deze vergeten en vroeger bij voorbaat afgeschreven jeugd te mogen onderwijzen. Geen enkele fiere moeder die zichzelf en de buren met sussende stem moet overtuigen dat het allerbelangrijkste toch is ‘dat ze het graag doen.’ Alleen hopen dat onze migranten Spetter Sus en Eierkop Wis evenzeer in hun harten gesloten hebben. Zodat zij voortaan ook met geheven hoofd en rechte rug de schoolpoort kunnen openzwaaien.

Als dit project succesvol afgesloten is, kunnen we Buck Danny engageren om het blazoen van het Belgisch leger op te poetsen, de tweeling Annemie en Rozemieke uit Jommeke om te sensibiliseren rond in-vitrofertilisatie, Nero om wafels te promoten voor toeristenverbruik en de Blauwbloezen om te waarschuwen voor de gevaren van communautaire spanningen, al kunnen daarbij ook sommige albums van Asterix en De Smurfen dienen. Guust Flater kunnen we dan inzetten om een doorsnee dag uit het leven van een Belgisch politicus dichter bij de mensen te brengen.

Prachtinitiatief, graag meer van dat.

Boelie

12-01-2009 om 19:20 geschreven door Tederdraads