Iedereen die de Confederations Cup iets of wat gevolgd heeft was getuige van een wonderbaarlijke verrijzenis. Hoewel de druk groot was wisten de Goddelijke Kanaries het annus horribilis van zich af te schudden met bij wijlen sprankelend voetbal. Regisseur van dienst was wie anders dan Neymar.
De Selecao leek het winnen te zijn verleerd in 2013. De Brazilianen speelden voor de Confederations Cup zes wedstrijden, waar ze er amper één van konden winnen. Dat was in en tegen Bolivië. Tegen Engeland werd begin dit jaar verloren. Tegen Italië, Chili, Rusland en recentelijk nog eens Engeland werd gelijk gespeeld. De druk was dus groot voor aanvang van de Confedereations Cup. Nochtans leefde de hoop van de hele natie opnieuw op toen in november vorig jaar Scolari opnieuw werd aangesteld als bondscoach, die de ontslagen Mano Menezes opvolgde.
Scolari is niet aan zijn proefstuk toe als coach van het Braziliaanse elftal. In 2002 verwierf hij een goddelijk status door de wereldbeker voor een vijfde keer naar Brazilië te halen. Meteen het laatst noemenswaardige wapenfeit van de Brazilianen. Nadien volgde kommer en kwel, met twee keer een vroegtijdige uitschakeling in de kwartfinales van het wereldkampioenschap. Wat Brazilië toen miste was een absolute wereldster, die desnoods de partij in zijn eentje kon openbreken. Een wereldster zoals Ronaldo, die in 2002 de Brazilianen wist te behoeden van een nederlaag tegen de Belgen. Met Neymar beschikt Scolari opnieuw over een wonderkind die de natie opnieuw laat dromen van de hoogste oppergaai.
Ondanks de sociale onrusten in Brazilië is er geen enkel land zo voetbalgek als Brazilië. Een land dat leeft op het ritme van de dribbels van Neymar. Nergens ter wereld wordt voetbal zo intens beleefd. Het land hunkert naar nieuw succes en vooral de schandvlek uit het verleden dient in 2014 voorgoed te worden uitgewist. In 1950 dompelde Uruguay de Brazilianen in collectieve rouw, toen de ministaat uit een quasi kansloze positie alsnog de wereldtitel wist te veroveren in het hol van de leeuw. De winst op Uruguay in de halve finale van de Confed. Cup was al een eerst aanzet terug in het reine te komen met de geschiedenis. Volgend jaar wacht het grote werk.
De motor van de Brazilianen lijkt op het juiste moment te zijn aangeslagen. De transferperikelen rond Neymar mogen voorgoed de kast in. Het godenkind gaat volgend jaar voetballen in het gezelschap van Xavi en Messi. Voortaan hoeven we dus niet meer langs Youtube om te genieten van de toch wel geniaal flitsende Neymar. Of hij nu vanuit stilstand een verdediger moet passeren, of in een vlotte dribbel drie man moet gepasseerd worden. Het lijkt hem weinig moeite te kosten. Neymar dirigeert en bepaalt het spel van Brazilië. Meteen ook de grootste achilleshiel van het team. Hou Neymar in bedwang en je kansen op een overwinning stijgen significant, zoals Uruguay afgelopen bijna week bewees.Wat ook opviel was de fysieke power van Brazilië. David Luiz is een brok graniet en staat symbool voor de herwonnen vechtlust van het nieuwe Brazilië. Dat het publiek deze nieuwe speelstijl wel weet te waarderen bewees een minutenlang saluut van de supporters aan het adres van de Chelsea-speler. Brazilië lijkt klaar om finaal in het reine te komen met zichzelf. Of pakken de Rode Duivels alsnog hun revanche voor de uitschakeling op het WK in 2002? Laat ons maar het nieuwe Uruguay worden en uitgaan van dat tweede scenario.
Bart De Wever moet het ongetwijfeld met lede ogen aanzien. Net op een moment dat de Antwerpse burgemeester zijn masterplan, dat tot een splitsing van het land moet leiden, in een hogere versnelling schakelt, dreigen elf voetballers roet in het eten te gooien. Want laat nu net de federale verkiezingen samenvallen met het WK in Brazilië. En dat zou wel eens een grotere invloed kunnen hebben op het stemgedrag dan velen denken.
Wie er vrijdag bij was in het Koning Boudewijnstadion was waarlijk getuige van een uniek moment. Toen de uitslag van de wedstrijd Kroatië-Schotland op het bord verscheen barstte een heus volksfeest los. Op de tonen van 'Brasil' klonk het al profetisch waar velen van ons volgend jaar hun vakantie zullen doorbrengen. Het was een kippenvelmoment hoe Vlamingen en walen elkaar in de armen vielen (ik spreek uit ondervinding). De taalbarriëre speelde even niet mee, Brussel-Halle-Vilvoorde nog veel minder. En als zelfs ingeweken Belgen, met vlag en drietand in de hand, als vurige tifosi beginnen supporteren mag je toch stellen dat het hier over meer gaat dan voetbal. Voetbal als bindmiddel van een verbrokkelende maatschappij. Het zou een mooie titel zijn voor een thesis van een afstuderende communicatiemanager. Hoe beïnvloedt voetbal, en bij uitbreiding sport, ons doen en laten in het stemhokje? Kandidaten voor deze potentieel interessante eindverhandeling mogen zich persoonlijk tot mij richten.
Ik volg de Rode Duivels al enkele jaren. Jaarlijk volg ik toch gemiddeld een drietal wedstrijden live in het stadion. En ook de trip naar Engeland heb ik meegemaakt. 8.000 Belgen maakten toen de verplaatsing naar het mythische Wembley. De Engelse keken ons verbaasd aan, want hoe kan een verdeeld land als België zich zo eendrachtig presenteren. Voetbal lost geenszins de problemen op, die zich in de loop van jaren hebben opgestapeld tussen Vlaanderen en Wallonië. Al is het meer dan een pleister op de wonde. Een duidelijk signaal dat het misschien toch loont te vechten voor dit prachtige land. Zeg het niet te luid voort op straffe van collocatie, maar in feite zijn we allemaal stiekem trotse Belg.
De Ronde van Californië zet de wielerwereld in rep en roer. Deze keer niet omwille van het geboden spektakel. Gespreksonderwerp nummer 1 in het peloton zijn de mensonterende omstandigheden waarin de renners moeten koersen. Temperaturen van meer dan 45 graden krijgen de renners nu al enkele dagen op rij in hun maag gesplitst.
'Het zijn zotten die werken' zingt Juul Kabaas in een sappig Kempens dialect. Ook coureurs leven van hun sport en vallen onder de categorie werknemer. Uitbuiting van werknemers was tot en met de opkomst van de vakbond in ons land schering en inslag. Werkdagen van meer dan 12 uur vormden daarbij geen uitzondering. Die tijden liggen gelukkig al geruime tijd achter ons, alleen lijkt men in de wielrennerij nog wat achterop te hinken. Renners op pad sturen voor een loodzware bergachtige etappe bij middagtemperaturen van meer dan 45 graden kan bezwaarlijk verantwoord worden als normaal gedrag. Uitgemergelde lijven met witte zweetranden, verspreid over het ganse lichaam. Zo kwamen de meesten over de streep na afloop van de etappe op dinsdag. Dat renners vaak niet lijken te beseffen welke gevaren ze lopen bewijst het verhaal van de jonge Belg Pieter Serry. Serry deed in de dinsdagetappe lange tijd mee voor de overwinning tot op 300 meter van de meet het licht uitging. Serry werd in allerijl opgenomen in het ziekenhuis, maar herinnert zich naar eigen zeggen nog amper iets van het voorval. Dit legt op een pijnlijke manier de vinger op de wonde. Moeten er soms doden vallen voor men bij de UCI inziet dat dit niet valt te verantwoorden? Ik maak hier graag de vergelijking met Andrei Kivilev, die in 1997 noodlottig ten val kwam en aan een ernstig hoofdletsel overleed. Kivilev reed die bewuste dag zonder helm rond. Sindsdien stapt niemand nog een fiets op zonder helm/.
Als actief sporter weet ik wat het is om te presteren bij hoge temperaturen. Het lichaam verteert de inspanning minder goed en het raakt ook veel sneller oververhit. Mijn zus, die vroeger ook actief aan sport deed, heeft op dat vlak een nare ervaring achter de rug. Tijdens een lokale jogging enkele jaren geleden verloor ze even het bewustzijn door de hoog oplopende temperaturen. Het bleek achteraf allemaal wel mee te vallen, maar dit valt eigenlijk amper te vergelijken met wat de renners in Californië moeten doorstaan. Uren aan een stuk zwoegen in een loden zon. Het is weinigen gegeven om in die omstandigheden optimaal te presteren. De UCI zou misschien eens een voorbeeld kunnen nemen aan de internationale atletiekunie IAAF. Zo werd onlangs in extremis de marathon van Tel Aviv afgelast omdat de temperaturen boven de 30 graden uitstegen. Grote stadsmarathons worden voornamelijk vroeg in de ochtend gelopen om de hitte voor te zijn. De marathon van Barcelona, die plaatsvindt einde maart, wordt bijvoorbeeld al voor negen uur op gang geschoten.
Dat de FIFA nu vage plannen heeft om het WK voetbal in Qatar in 2022 in de winter te laten doorgaan hoeft niet te verbazen. Het trauma van Mexico 86 en USA 94 liggen nog vers in het geheugen. De hoge temperaturen kwam het voetbal zeker niet ten goede. Sindsdien wordt vooral in de vooravond of 's avonds gevoetbald, ongeacht op welk werelddeel het tornooi plaatsvindt. Voetballen in Qatar begin juli staat garant voor temperaturen die kunnen uitstijgen boven de 50 graden. Volgens het organisatiecomité achter dit tornooi zou het allemaal zo'n vaart niet lopen en wordt er gewerkt aan een manier om de stadions op wedstrijddagen te koelen met kunstmatige wolken. Dat er hier wordt nagedacht over het lot van de toeschouwers en de spelers is al een hele stap vooruit. Hopelijk worden ze ook bij de UCI tijdig wakker, voor het te laat is.
De twee finalisten voor de CL-finale lijken al na de heenmatch bekend te zijn. Niet Real Madrid en Barcelona zullen op Wembley te bewonderen zijn. De Engelsen mogen zich verwachten aan een Duitse invasie van Bayern-en Dortmund supporters. Het toont eens te meer dat de Bundesliga misschien wel is uitgegroeid tot de sterkste competitie ter wereld.
Stellen dat de Duitse ploegen de macht hebben overgenomen in Europa is misschien overdreven. Daarvoor ligt de miraculeuze verrijzenis van Dortmund tegen Malaga nog te vers in het geheugen. Uiteindelijk gaf niemand nog een cent om de kansen van Dortmund toen Eliseu in het slot van de partij de 1-2 op het bord zette. Een dosis geluk en een gulle grensrechter hield de ploeg uit het Rührgebied op titelkoers. Al had men in Malaga moeten weten dat je nooit klaar bent met Duitsers.
Toch kunnen we gerust stellen dat dit Duitse succes heus geen toevalstreffer meer is. De Bundesliga scheert op ieder vlak hoge toppen. Niet in het minst op financieel vlak. Dankzij een lucratieve deal met Sky Deutschland is het TV-contract volgend seizoen maar liefst 652 miljoen euro waard, een absoluut record voor de Bundesliga. Ter vergelijking de Belgische clubs kunnen bogen op amper 50 miljoen euro. Al hinken de Duitsers nog een eindje achter op de Engelsen. De clubs uit de Premier League mogen de volgende drie jaar maar liefst 3,5 miljard euro verdelen. Al moet er wel bij gezegd worden dat 700 miljoen kon gepuurd worden uit de verkoop van TV-rechten aan overzeese gebieden. Vooral in Azië is het Engelse voetbal aan een serieuze opmars bezig. Niemand die er aan twijfelt dat ook de Bundesliga in de toekomst deze groeimarkten zal aanspreken.
Wat verklaart dan wel het recente Duitse succes op het Europese toneel. Een van de verklaringen is alvast dat de Bundesliga een bijzonder zware en uitdagende competitie is. Zwakke broertjes kent men er nauwelijks. En laat nu net dat het grote probleem zijn van de Primera Division, waar de financiële crisis lelijk huis houdt. Real Madrid en Barcelona bepalen onder hun beiden wie er kampioen wordt. En daarachter schuilt een gigantische kloof. Valencia klampte jaren aan, maar lijkt nu een vogel voor de kat. Door geldgebrek werden de werken aan het nieuwe stadion zelfs stopgezet. Dat Real Madrid en Barcelona de grootste hap nemen uit het TV-contract helpt ploegen als Atletico Madrid of Real Sociedad ook niet echt vooruit. Dan liggen de kaarten in Duitsland toch lichtjes anders. Eerst en vooral hanteren de Duitsers, net zoals bij ons, een bijzonder streng licentiedossier. Duitsers zijn ook net iets strikter als het op het beheren van het budget aankomt. Buitensporige transferbedragen;daar hebben Duitse clubs een broertje aan dood. Dat kan men beamen bij Club Brugge waar Dortmund stevig wist af te pingelen op de vraagprijs van Perisic. Jong aankopen en duur verkopen. Een concept waar veel Duitse clubs ondertussen hun handelsmerk van hebben gemaakt. Al vertrekt er zeker de laatste jaren nog bitter weinig kwaliteit uit de Duitse competitie. Of hoe anders verklaar je de transfer van Götze van Dortmund naar Bayern München. Spelers beseffen beter dan wie ook dat ze zich in het Walhalla van het voetbal bevinden. Wilde men tot voor enkele jaren allemaal naar de Premier League dan is de Bundesliga aan een serieuze opmars bezig. Kevin Debruyne sprak niet voor niets zijn wens uit om definitief te worden overgekocht door een Duitse ploeg. De Bundesliga is hip en zal dat nog wel een tijdje blijven.
Al mag men zeker niet op zijn lauweren gaan rusten in Duitsland. Het feit dat Bayern reeds op 6 speeldagen van het einde de titel mocht vieren is een onrustwekkend signaal Een Beierse overheersing zou funest zijn voor het groeipotentieel van de Bundesliga. Op financieel vlak kan momenteel niemand nog tippen aan Bayern. Sinds het zijn intrek nam in het nieuwe stadion zo'n 8 jaar geleden speelde het elke thuiswedstrijd voor een uitverkocht stadion. Jarenlang verstandig en gericht beleid zorgde voor een oorlogskas van ruim 200 miljoen euro, waarmee het zich komende zomer nog wil versterken. Zeker nu de Uefa de financiële fairplay de volgende jaren op het voorplan plaatst mogen ze in Beieren alvast beginnen dromen van een reeks zeges in de Champions League. Bayern bewijst dat men succesvol kan zijn door het voeren van een verstandig beleid. Een beleid dat ook een groot stuk gebaseerd is op het opleiden van jeugd. Snelheid van uitvoering en wordt gekoppeld aan techniek en een sterk uithoudingsvermogen. Het nieuwe moderne voetbal wordt voorlopig in Duitsland gespeeld.
Ook Dortmund blaakt momenteel van gezondheid. Al heeft de club bijzonder diep gezeten en moest het eerst een gigantisch schuldenberg zien weg te werken, die het opbouwde in de succesvolle periode rond de eeuwwisseling. Dortmund beheerst als geen ander de kracht van de omschakeling en was de voorbije twee jaar ongenaakbaar. Duitse clubs beschikken over hypermoderne stadions dankzij het wereldkampioenschap voetbal in Duitsland in 2006. Dat maakt dat de stadions elk weekend afgeladen vol zitten. Supporters worden er ook beschouwd als supporters en niet als financiële melkkoe, wat vooral in Spanje en het Verenigd Koninkrijk het geval is. De operationele winst die het WK met zich meebrengt werd volledig geïnvesteerd in de jeugdopleiding. Visie en stabiliteit. Meer hebben die Duitsers niet nodig.
Toewijding en discipline: sporters kunnen maar beter beschikken over een gezonde portie hiervan. Iemand die hier geen gebrek aan heeft is Michel Butter. Op 14 april loopt deze Nederlander zijn zesde marathon in Rotterdam. De verpersoonlijking van ambitie, toewijding en wilskracht in een en dezelfde persoon.
We schrijven 2010. Butter is dan nog een veelbelovende jonge afstandsloper die voornamelijk op de 10 kilometer uitkomt. Het Europees kampioenschap atletiek vindt dat jaar plaats in Barcelona. Butter doet er alles aan om de scherpe limiettijd te halen, maar overmand door faalangst en stress faalt Butter. Het is zijn grootste mislukking tot hiertoe. Later zou Butter verklaren dat die tegenslag hem alleen maar sterker heeft gemaakt en het misschien wel het beste was wat hem in zijn carriëre is overkomen. Butter heeft na zijn mislukking de buik vol van pistewedstrijden. Het tactisch steekspel, het fixeren op rondetijden. Hij gaat er allemaal net iets moeizamer mee om dan zijn concurrenten. In samenspraak met zijn trainer verandert Butter drastisch van koers. De golden boy van de Nederlandse atletiek richt zich sindsdien tot de marathon. Een overstap die hij zich tot hiertoe nog niet heeft beklaagd. Butter lijkt nu eindelijk klaar te zijn om zijn naam bij te schrijven in de annalen van de Nederlandse atletiek. Het Nederlands record 2'8'20" zou er zomaar eens aan kunnen geloven.
Zijn debuut op de marathon kwam er in 2011 in Utrecht, een traditioneel snelle marathon. Zijn debuuttijd van 2u16 was veelbelovend, maar de echte doorbraak kwam er pas dit jaar in oktober op de marathon van Amsterdam. Als derde Nederlander dook Butter onder de magische grens van 2u10. Binnen twee weken hoopt Butter uit te komen op een tijd rond de 2u8 minuten. En Butter lijkt meer dan ooit in de vorm van zijn leven te verkeren. Tijdens de CPC loop in Den Haag liep butter een nieuw PR op de halve marathon in 1 uur 2'25" in bijzonder moeilijke (lees koude) omstandigheden. Dat succes komt er niet toevallig en is het resultaat van toewijding en passie. Een passie die hem zelfs over de landsgrenzen heen naar Kenia dreef om er te trainen tussen 's werelds elite op de lange afstand.
Butter is er na zijn mislukking in 2010 alles aan genegen om te slagen in zijn opzet. En daarvoor trok Butter enkele weken op trainingsstage naar Kenia, waar hij op hoogte driemaal daags als een bezetene traint. Tussen wereldtoppers als Emmanuel Mutai, Bernard Kipyogo en Bernard Koech probeert Butter zich staande te houden. Iets wat hem maar gedeeltelijk lukt tijdens de zware en afmattende baantrainingen op de stoffige sintelpiste van ldoret. Helemaal achteraan het groepje bengelt Butter meestal. Wakker ligt hij er niet van. Voor blanke atleten is elke inspanning op hoogte een marteling, iets waar de Kenianen geen last van hebben. Zijn keuze voor Kenia heeft hem naar eigen zeggen ook innerlijke rust gebracht. Hier draait alles rond trainen en rusten of rusten en trainen zo u wil. De ontberingen, amper zuiver water, geen luxe, neemt Butter er met de glimlach bij.
Persoonlijk grijpt dit verhaal me wel bij de keel. Langs de ene kant is het voor een stuk meelijwekkend. Waarom zou je jezelf zo pijnigen en zoveel opofferen voor één wedstrijd? Langs de andere kant kan ik enkel tonnen respect opbrengen voor de ingesteldheid van Butter. Sportman in elke vezel van zijn lichaam.
Perceptie: Of de manier waarop je tegen de dingen aankijkt. Het is overal aanwezig in het leven. Vaak subtiel zonder dat we het zelf beseffen. Bijvoorbeel als we weer eens een of ander vooroordeel van onder het stof halen over bepaalde minderheidsgroepen. We beseffen het vaak niet maar perceptie en sport gaan hand in hand. Een scherpe tackle van Gillet of Witsel kan bijvoorbeeld heel het land in rep en roer zetten. En ook de prestaties van onze Rode Duivels zijn onderhevig aan perceptie. Een perceptie die evenwel doorslaat naar blinde idolatrie.
De teneur van dit stuk is niet per definitie gericht tegen het enthousiasme van de Belgische fans. Zij dansen de polonaise na jaren gevuld met hoop en mislukking. Steeds gevoed door de mathematische zekerheid dat er ons misschien nog een klein kansje rest op kwalificatie. De geringste misstap van de concurrenten was vaak voldoende om de hoop bij pers en publieke opinie weer aan te wakkeren. Bosnië, Kroatië, Servië, Turkije, Portugal, Spanje en Duitsland boorden stuk voor stuk de droom van een hele natie de grond in. Sinds de knappe prestatie van de Belgische beloften op de Spelen in Peking groeide stilaan opnieuw het geloof in meer. Witsel, Debruyne, Fellaini, Hazard, Dembele, Courtois, Kompany... ontwikkelden zich in sneltreinvaart en kunnen sinds kort bogen op ervaring in Premier League, Bundesliga of La Liga. Tal van Duivels sleepten individuele prijzen in de wacht die het zelfvertrouwen een sterke boost gaven. Mirallas werd uitgeroepen tot speler van het jaar in Griekenland vorig jaar, Courtois werd bedolven onder de individuele bekroningen en Kompany kon pronken met de titel van ''Player of the Year' in Engeland. Die bewustwording heeft zich nu eindelijk doorgezet naar de nationale ploeg. Faalangst heeft plaats gemaakt voor een gezonde portie zelfvertrouwen en nederigheid voor ambitie.
Het tweeluik tegen Macedonië is een prima bewijs van dat herwonnen zelfbewustzijn. In een niet zo ver verleden zouden deze beide wedstrijden misschien maar twee punten hebben opgeleverd. Twee klasseflitsen van Hazard en enkele prima saves van Courtois waren voldoende om deze lilliputter in het internationale voetbal opzij te zetten. Toch was het Opvallend hoe weinig kritische geluiden er achteraf waar te nemen vielen. Journalisten waren het erover eens dat de prestatie ondermaats was, maar waren al lang blij dat er geen schade werd opgelopen. Hallo neutraliteit, iemand? Het zou geen waar geweest zijn in pakweg Nederland. Nederlanders kloppen zich pas fier op de borst als met wervelend voetbal een tegenstander van formaat wordt weggespeeld. Daar hoort Macedonië nog net niet bij. Toen Oranje de finale van het WK haalde in 2010 klonk het in de voorbeschouwing nogal bitter dat het voetbal eigenlijk op niets trok. Tussen al die Oranjegekte door was er nog steeds plaats voor een kritische noot. Nederland speelde de finale, maar veel plezier beleefden analisten er niet aan. Er werd doorgeboomd over een falende Van Persie, Robben die zich toch weer niet volledig heeft kunnen doorzetten. Zo zou het a priori altijd moeten zijn.
De slinger slaat in België te veel door in de richting van blinde idolatrie, en dat moeten we zeker zien te vermijden. We mogen, moeten enthousiast zijn met deze fantastische lichting voetballers, maar zowel publieke opinie als de media dienen hun scherpte te blijven bewaren. Bij deze dan ook hoogdringend een oproep om iets kritischer naar de matchen van de Rode Duivels te kijken. Of ben ik de enige die zich letterlijk bekocht voelde dinsdag in het stadion na afloop van de wedstrijd. Grote woorden vooraf, maar die werden niet gecompenseerd met diezelfde dadendrang. Na uw persoonlijke diepteanalyse van de match tegen Servië weerhoudt niets u ervan om nog steeds de polonaise te dansen, als u er dan nog het nut van inziet tenminste.
Sommigen beweren dat je jezelf pas atleet mag noemen nadat je met succes een marathon hebt betwist. Misschien een beetje overdreven, maar de uitdaging was er niet minder om. Plaats delict was Treviso nabij Venetië. Prachtig weer, een ontieglijk lange sliert enthousiaste Italiaanse toeschouwers, een fabelachtig decor en de sportieve uitdaging maakten van dit alles een prachtige belevenis.
Hoe voltooi ik met succes een eerste marathon? Er zijn encyclopedieën vol over geschreven, maar niemand is er tot nu toe in geslaagd een geheim recept te ontdekken dat op iedereen van toepassing is. Welke training dien ik te volgen, welk voedsel neem ik tot mij voor tijdens en na ?. Het blijft voor de meesten nattevingerwerk bij hun eerste kennismaking met de klassieke afstand. Ook voor mij, al kon ik teren op de wijze raad van mijn trainer.
Iedereen heeft wel één of ander motief om ooit in zijn leven een marathon te lopen. Uiteindelijk is ook 99,8 procent van de bevolking daartoe in staat. Sommige motieven zijn eerder banaal. Een verloren weddenschap of een bak bier als inzet. Nog een mogelijkheid: het virus dat je heden ten dage een marathon moet gelopen hebben heeft ook jou te pakken gekregen. Of er kunnen medische of gezondheidsaspecten meespelen, waarbij het voltooien van de marathon slechts onderdeel is van een hoger doel, nl een gezonder leven. Of misschien streef je wel een nobel doel na en wil je geld inzamelen voor een goed doel. En sommige mensen houden gewoon van een leuke uitdaging op tijd en stond. Ik reken mezelf voornamelijk tot de laatste categorie en misschien ook een heel klein beetje tot de tweede.
Voor mezelf had ik uitgemaakt dit louter als een leuke sportieve uitdaging op te vatten. Een tijd had ik daarbij niet in gedachten. Uiteindelijk weet je pas achteraf wat 42 km en 195 meter met je lichaam doet. Die 42,195 km zou ik lopen tussen startplaats Vittorio Veneto, waarna de finish in het historische centrum van Treviso lag. Deze marathon werd overigens gelopen volgens een uniek concept. Om de tiende verjaardag van de marathon extra luister bij te zetten konden deelnemers vertrekken vanuit 3 verschillende startplaatsen. Na ongeveer 23 km zou iedereen dan samen komen. Leuk bedacht en ik koos uiteindelijk lukraak voor Vitorio Veneto. Een schilderachtig plaatsje aan de voet van de Alpen. De marathon zou van start gaan op zondag 3 maart om 9:45. Het vervoer naar de start was al even origineel als de formule volgens dewelke deze marathon betwist zou worden. Een gammel treintje stond in voor het transport van veel te veel mensen. Mijn opstapplaats was Mestre, een voorstadje van Venetië. Dat ik uitgerekend daar mijn hotel had geboekt bleek achteraf een zege te zijn. Mestre was één van de eerste haltes op de route, waardoor ik een van de schaarse zitplaatsen kon bemachtigen. Al de rest had minder geluk en kon 1 uur en 10 minuten rechtstaan. In de schaduw van een Alpenreus gooide het ijzeren gevaarte omstreeks 5 over 8 zijn ballast overboord. Een snelle profielschets van het deelnemersveld was niet zo heel moeilijk. Het archetype van een deelnemer aan deze marathon was mannelijk en pakweg tussen de 37 en 55 jaar oud. Daar stond ik dan als broekie temidden van al die ervaring.
Mijn reis verliep vlekkeloos al had ik één ding over het hoofd gezien. We moesten onze spullen al om kwart voor negen inleveren aan de vrachtwagens. Daar stond ik dan in korte broek en singlet in de schaduw van een berg. Echt warm krijg je het daar niet van. Mijn gebrek aan ervaring en onwetendheid werd ruimschoots gecompenseerd door mijn sluwe concurrenten. Wegwerpoveralls werden massaal tevoorschijn getoverd en ook vuilniszakken deden dienst als bodywarmer. Gaf wel een raar effect als je zo een groepje in wegwerpoveralls ziet passeren. Het leek wel een scene uit Star Wars of iets dergelijks. Als nieuweling mocht ik plaatsnemen in het vierde startvak. Dat leek me dan weer net iets te druk en ik slaagde erin te ontsnappen aan het alziende oog van de veel te strenge waarnemers, die er met een arendsblik de boel in de gaten hielden, en zodoende kon ik 1 vak opschuiven. Mijn lichaam was ondertussen toch tamelijk verkleumd en ik kon niet snel genoeg van start gaan. De planning hield in dat ik zou starten tegen 4 minuten per kilometer. Iets waar ik me vakkundig aan hield in het begin. Omdat ik redelijk ver gestart was leken mijn eerste 2 kilometers meer op een reuzeslalom. Na drie kilometer passeerde ik al deelnemers waarbij de tong letterlijk op de grond hing. Het maakte mij er eens te meer attent op mij strikt aan het schema te houden. Een klap van de man met de hamer zou mij niet overkomen was ik zelfverzekerd.
Het parcours van deze marathon stelt in se niet zo heel veel voor. Er werden voornamelijk lange brede rechte wegen aangedaan die het zeker niet onaangenaam lopen maakten. De lange enthousiaste sliert toeschouwers langs de kant van de weg was een fikse opsteker. Natuurlijk speelde het weer ook een belangrijke rol. Een stralend zonnetje en geen wolkje aan de hemel, meer is er in Italië niet nodig om mensen het huis uit te krijgen. Ik betrapte mezelf er soms op even te versnellen wanneer er veel volk langs de weg stond, om daarna terug in de remmen te duiken. De organisatie voorzag elke vijf kilometer een drankpost, waar ik gretig gebruik van maakte. Telkens bleef er van mijn halfliterflesje niet veel meer over. Na tien kilometer was het tijd om het eerste gelletje boven te halen. Tussendoor nam ik om de vier kilometer speciale pilletjes die krampvorming verderop in de wedstrijd moesten tegengaan. Het was vaak sukkelen geblazen, op het komische af volgens mij. Na tien kilometer kwam ik door in 40'30" of een half minuutje trager dan het schema voorop gesteld had, maar het bracht me niet van de wijs. 95 procent van de deelnemers kiest ervoor om zoveel mogelijk in groep te lopen en het tempo af te stellen op het groepje waarin gelopen wordt.Zeker omdat er de hele tijd licht wind op kop stond. Zelf heb ik praktisch 90 procent van de tijd alleen gelopen op het vooropgestelde tempo. Als ik dan al eens in een groepje belandde zat ik in no time op kop te sleuren. Ik passeerde de tien kilometer als 87 ste op een totaal van 2504 deelnemers.
We liepen voornamelijk door open vlaktes met links en rechts van ons uitlopers van de Alpen, waar op het uiterste topje nog een heel klein beetje sneeuw lag. Hoeveel keer ik links en rechts heb gekeken om een glimp op te vangen van dat prachtige decor kan ik niet zeggen, maar toch vrij regelmatig. De kilometers smolten weg als sneeuw voor de zon. Zeker het gedeelte tussen kilometer 10 en het punt aan de halve marathon ging naar mijn gevoel bijzonder snel vooruit. Ik bleef nog steeds keurig fladderen rond de 4 minuten per kilometer. Elke keer was het weer angstig naar de klok kijken of ik geen tekenen van verval begon te vertonen. Die waren er niet en ik probeerde in een zo vlot mogelijke stijl te lopen. Na 21,097 kwam ik door in 1:24'37". Nog altijd iets onder het schema, maar het feit dat ik geen verval toonde sterkte me in de overtuiging dat dit tempo best vol te houden was. Links en rechts van mij zag naderen ik vaak zwoegende atleten die krampachtig aan hun tempo probeerden vast te houden. Ik begon ook steeds meer en meer mensen in te halen. Telkens ik iemand passeerde steeg het moraal lichtjes. Na kilometer 24 besloot ik dat het stilaan welletjes was geweest. Voor de eerste keer kwam ik uit mijn comfortabele sofa en besloot lichtjes te gaan versnellen. Ik bracht het tempo zonder veel problemen naar 3'50 a 3'55". Vanaf dat moment besefte ik meteen dat dit een begenadigd dagje zou worden. De benen voelden nog steeds geweldig aan. Ik bleef stelselmatig versnellen. Uiteindelijk lag op 3'40" de grens. Met het naderen van Treviso werd het ineens een pak drukker voor mij. In een bestek van een drietal kilometer wist ik ongeveer twintig atleten op te rapen. Bij kilometerpaal 37 kreeg ik het voor het eerst lastig. Het ging vanaf dan ook gestaag bergop waardoor het tempo stokte. Maar de laatste drie kilometer trad het verval wel vrij heftig in. Het tempo zakte opnieuw naar 3'55" en ik moest nu echt op de tanden bijten. De passage over de kasseien in hartje Treviso werd een echte lijdensweg. Voor mij zag ik nog een atleet opduiken in de laatste kilometer. Maar de fysieke en mentale kracht ontbraken om me daar op te focussen. Kleine smalle straatjes, enge bochten en enkele stukken stevig bergop maakten het er ons ook niet makkelijker op. Ik passeerde uiteindelijk als 35 ste de finishlijn in 2:46'44" en was daarmee uiteraard meer dan tevreden.
Voor herhaling vatbaar? Zeker en vast, maar dan toch niet de eerste 363 dagen.... Misschien dat ik de uitdaging volgend jaar nog eens aanga, maar ik maak er dan opnieuw geen doel van. Al bij al was het een prachtige ervaring en dito reis.
Rondje 30 hoog of rondje 31 laag. Het was even onwennig met de ogen knipperen toen ik gisteren( zondag 17 feb red.)kennis maakte met de terminologie in de schaatswereld. Die aangewakkerde interesse heeft alles te maken met de knappe prestaties van onze landgenoot Bart Swings op het WK Allround in Noorwegen. Swings pakte zowaar brons. Een unicum voor ons land.
Schaatsen is in Nederland wat het veldrijden voor Vlaanderen is. Er valt dan ook goed geld te verdienen in de schaatssport boven de Moerdijk. Ook hier kunnen we de vergelijking met het veldrijden doortrekken. In Vlaanderen zijn een vijftal teams op professionele basis met het veldrijden bezig en staan er tig projecten in de stijgers. In Nederland regeert de TVM-ploeg al jaar en dag het schaatsen. Met Sven Kramer heeft het dan ook de beste schaatser op de lange baan in de rangen. Kramer is god in Nederland. Een griepje of een kleine blessure van de man en het land staat in rep en roer. Laat het nu net die Nederlandse trots zijn die Bart Swings het vuur aan de schenen wist te leggen. Op de afsluitende 10km van het WK allround eindigde de bedeesde Belg op amper 5 hondersten van dit instituut. Het toont de klasse van Bart Swings, van oorsprong een skeeleraar.
Swings is nu een drietal jaar actief in het schaatsen. De progressie die hij maakte is opmerkelijk. Hoewel het skeeleren aanleunt tegen het schaatsen heeft Swings het vooral op technisch vlak nog bijzonder lastig. Een euvel waar coach Bart Veldkamp hem al een deel in bijgestuurd heeft. Bart ontdekt het schaatsen al spelenderwijs en staat qua omkadering ten opzichte van Kramer nog nergens. Kramer's team draait op een budget van meer dan 2 miljoen euro. Het budget van Swings valt daarbij in het niets. Tot vorig jaar stond dit übertalent nog grotendeels zelf in voor de gemaakte kosten. Daar kwam sinds vorig jaar (terecht) verandering en geniet hij nu van een bescheiden tussenkomst van Bloso in de kosten.
Persoonlijk volg ik Swings al vanaf het moment dat hij zijn eerste pasjes zette in de schaatswereld ruim drie jaar geleden. Ik weet nog dat ik het bijzonder moedig vond dat hij zich op die manier letterlijk op glad ijs begaf. De bagage die Swings opdeed in het skeeleren lijkt nu van goudwaarde te zijn. De alternatieve trainingen die Swings gedurende al die jaren deed lijken ook de ijsbaan zijn vruchten af te werpen. Zo gaat Swings nog elke zondag naar zijn skeelerclub, waar hij zelf training geeft en zich amuseert met de skeelers in een klein achterafzaaltje. Een profbestaan is voorlopig nog niet weggelegd voor Swings. Al wil hij dat vooral zelf niet en concentreert hij zich op zijn studies. Het toont meteen zijn nuchterheid. De voorbereidingen op het WK allround bracht hij dan ook voor een groot gedeelte door achter de studieboeken. Het maakt zijn prestatie des te opmerkelijker. De Nederlanders zijn alvast helemaal weg van die gekke Belg uit het skeeleren.
Maar hoe kan het in hemelsnaam dat iemand die nog maar twee jaar op de schaatsen staat zo snel komt aanleunen bij de wereldtop? Ook hier gaat de vergelijking met het veldrijden op. Hoewel schaatsen mondiaal een stuk verder staat dan het veldrijden leidt ook deze sport aan bloedarmoede. Zo was Noorwegen tot voor kort wereldtop in het schaatsen en was het er een van de belangrijkste wintersporten. Het voorbije decennium kende het langlaufen en biathlon er een steile opmars. Schaatsers met potentieel stapten massaal over waardoor Noorwegen een tijd verstoken bleef van iternationale successen. Al komt daar de laatste jaren opnieuw verandering in met de prestaties van Bokko, de eeuwige tweede achter Kramer, en de jonge Pedersen. De randvoorwaarden die vervuld dienen te worden spreken dan ook niet in het voordeel van deze sport. Een schaatsbaan met olympische afmetingen kost een fortuin. Om een idee te geven. Nederland heeft er een in Eindhoven, in Groningen, een overdekt in Enschede en natuurlijk het wereldbefaamde Thialf in Heerenveen. In België zijn die faciliteiten onbestaande. Wie wil gaan hardlopen heeft daar buiten een paar loopschoenen niet veel voor nodig. Dat maakt dat de concurrentie bij pakweg atletiek een pak hoger ligt. Bij het schaatsen ligt dat heel anders. Het plaatst de prestaties van Swings in een zeker perspectief. Maar we moeten er niet flauw over doen. Wat Swings in Noorwegen liet zien was pure klasse. De Sportman van het Jaar is wat mij betreft al bekend. Het zou meteen een geweldige boost betekenen voor de schaatssport in ons land. De bouwplannen voor een ijsstadion mogen wat mij betreft gerust worden ingediend. Misschien eens een telefoontje plegen met Bart Verhaeghe?
