Jullie hebben het een tijdje zonder sportnews moeten doen, maar vanaf vandaag zijn we helemaal terug. Ik neem me dan ook voor om minstens twee artikelen per week te posten. Ik heb maw wat goed te maken, daarom volgt hier een greep uit de belangrijkste gebeurtenissen van de afgelopen weken. Overgoten met mijn persoonlijke impressie.
1)Dank u, Tia Wat me de voorbije weken heeft geraakt is zeker en vast het afscheid van Tia Hellebaut. Als ambassadrice van de Belgische atletiek was ik fan van het eerste uur. Zij bewees dat met doorzettingsvermogen en een gezonde dosis realisme veel mogelijk is in de atletiek. Dat moet een stimulans zijn voor iedereen die met atletiek bezig is. Tia we zullen je missen en je was een fantastische atlete.
2)Scheidsrechters hebben het niet makkelijk Jerome Efong Nzolo beleefde op zijn zachtst gesproken een bewogen middag in Jan Breydel. In de eerste minuut van de wedstrijd had Standard al een penalty moeten krijgen, maar Nzolo gebaarde van kromme haas. Iets wat hij later wel meer zou doen die wedstrijd. Het was de eerste topper van het seizoen voor Nzolo en de stress sloeg hem zichtbaar om het hart. De scheidsrechter van het Jaar floot zeker niet zijn beste wedstrijd, maar was niet wedstrijdbepalend. Dat was hij wel toen hij in het begin van het seizoen een Brugge een strafschop cadeau gaf tegen Westerlo. Toch moet me van het hart dat het Brugse publiek niet het meest vredelievende is van onze competitie en dat heeft een invloed op de prestatie van het scheidsrechterlijk trio. En bijna altijd in het voordeel van Club. Een topper leiden op Jan Breydel is dan ook geen cadeau. Vraag dat maar aan Allaerts en De Bleeckere. Maar scheidsrechters moeten daarboven staan en dat is helaas nog niet altijd het geval.
3) Mediamagnaat Armstrong eist weer alle aandacht op Wat een drukte op het eens zo rustige Teneriffe vorige week. Oorzaak van die drukte was de jaarlijkse mediadag van Team Astana. Of was het nu Team Armstrong. De persdag lokte meer dan 300 journalisten van over de hele wereld. En allemaal waren ze enkel geïnteresseerd in Armstrong, die zijn plannen voor het wielerjaar 2009 uit de doeken deed. Een jaar waarin hij voor het eerst de combinatie Giro/Tour zal maken. The big Boss benadrukte dat hij zich niet meteen als kopman wil opwerpen. Maar onbewust is hij de kopman van Astana, en dat weet ook Contador. Typerend beeld was de massale leegloop van de perszaal toen Armstrong zich richting uitgang begaf. In Contador en Leipheimer was,op een enkele verdwaalde journalist, geen kat geïnteresseerd.
Eden Hazard heeft aan één invalbeurt van zes minuten genoeg om de Belgische media dagenlang met verstomming te slaan. De jonge Waals Brabander, amper 17, liet zien over een uitstekende technische bagage te beschikken en schudde bij zijn eerste balcontact al meteen een dubbele schaarbeweging uit zijn sloffen. Allemaal goed en wel, maar Hazard trekt stilaan de deur van de kleuterklas dicht en zal zich vanaf nu ook voor zijn daden moeten verantwoorden. Een klus waar niet iedereen in het verleden even goed mee omging.
Laat ons een ding duidelijk stellen. Het voetbaltalent van Hazard is zeldzaam en moet gekoesterd worden. Leeftijd speelt geen rol meer, het is het talent dat telt. In dat opzicht zou Hazard dus altijd moeten spelen. Voetbal is helaas een van die sporten waar het testosteron nog welig tiert. Een echte mannenwereld met andere woorden. Volgens sommigen niet de beste omgeving om talent te laten rijpen. Maar net zoals hoogbegaafde leerlingen snakken naar almaar moeilijkere leerstof, zo snakt Hazard nu naar nieuwe uitdagingen. Lille heeft genoeg ervaring in het brengen van jeugd. Destijds werd ook zeer zuinig omgesprongen met Kevin Mirallas zodat ze zeker niet verbranden. En daar ontsnapt ook een supertalent als Hazard niet aan. Na zijn prachtprestatie tegen Saint-Etienne, waarin hij op prachtige wijze scoorde, zei zijn coach hem doodleuk tegen Marseille terug op de bank te zetten.
Dat talent alleen niet voldoende is heeft onder meer Anthony Vandenborre in het verleden al bewezen. Op zijn zeventiende debuteerde hij bij Anderlecht in het eerste elftal. Het heeft uiteindelijk tot 2008 geduurd vooraleer de puberale Vandenborre zijn wilde haren verloor en tot inzicht is gekomen. Nu zo ver zal het met Hazard wellicht niet komen. Hazard is ten eerste niet het type dat elke dag bij de kapper zit voor een ander kapsel. Zijn levensmotto luidt eerder trainen-eten-slapen. "De weg is nog lang", liet hij al in enkele interviews optekenen. Maar wie op dezelfde hoogte als supertalent Bojan krkic wordt gezet heeft talent.
Op Westerlo werd lange tijd het etiket van grijze muis geplakt. Sympatieke ploeg dat wel, maar het flitsende van de eerste jaren was er al geruime tijd af. Maar het kan verkeren. Momenteel brengt Westerlo swingend voetbal en worden ze net als Cercle vorig jaar opnieuw een beetje sexy.
Ceulemans bleef gisteren na de spektakelzege tegen AA Gent zijn nuchtere zelf, maar het was er toch aan te zien dat ook hij zichtbaar genoot van dit onverhoopt succes. Wat wil je. De club staat gedeeld eerste met Brugge en brengt na een moeizame start al enkele weken verzorgd aanvallend voetbal. Volgens sommigen het mooiste van eerste klasse. Een mens zou voor minder gaan zweven. Toch zat dit succes er al een tijdje aan te komen.
Het zaadje tot dit succes heeft in Westerlo enkele jaren rustig kunnen rijpen in de beste omstandigheden. Een oase van rust, zonder de druk van torenhoge verwachting doen blijkbaar wonderen. Westerlo kan nu eindelijk oogsten wat het heeft gezaaid. Ook vorig seizoen zag je al dat deze club goed kon voetballen. Enkel het scorend vermogen ontbrak vooraan. Met het aantrekken van Ruiz en Tomou, samen goed voor elf goals, lijkt dat probleem nu van de baan.
Dat Standard het beste middenveld heeft van het land is algemeen bekend, maar ook dat van westerlo mag er wezen. Adams, Modubi en Zelenka zijn stuk voor stuk aanvallend ingestelde speler. Het loopvermogen, de presence en het inzicht van Farssi komen dicht in de buurt van die van Axel Witsel. Farssi heeft zich onmisbaar gemaakt in Westerlo en mag hopen op een transfer naar het buitenland aan hezt einde van dit seizoen. Modubi is dan weer een verbeterde versie van Biglia en Zelenka is een typische nummer tien die het verschil kan maken.
Naast aanvallende weelde mogen ze ook achterin niet klagen bij Westerlo. De verdediging is volledig Belgisch gekleurd en speelt op hetzelfde niveau dan de aanvallers. Centraal voelt oude rot Van Kerckhoven zich op zijn 38 ste beter in zijn sas dan ooit tevoren. Hij brengt de ploeg ervaring en leiderschap bij. Vanaudenaerde heeft zich ontpopt tot een rechtsachter van het zuverste soort. De West-Vlaming heeft tevens een goed schot en een fantastische voorzet. Ook wils lijkt stilaan de harten van de supporters van 'Westel' te hebben veroverd.
Wie goede spelers op de bank heeft zitten speelt over het algemeen een goed seizoen. Geschorsten en geblesseerden kunnen makkelijker worden opgevangen en ook de concurrentie binnen de ploeg gaat de hoogte in. Niets dan voordelen dus en daar genieten ze ook in westerlo van. Een voorbeeldje. Normaal gezien werd Zelenka in de basis verwacht tegen Gent. Maar die blesseerde zich in de opwarming en dus mocht Scheelen inspringen. Die kwijtte zich schitterend van zijn taak en speelde een dijk van een match. Indien Sarki en Dekelver ook nog eens hersteld zijn beschikt de Caje over een uitgebreid kern met evenwaardige vervangers.Mits de voetjes op de grond blijven kan deze ploeg het wel eens ver brengen.
In de afgelopen dagen heeft u ongetwijfeld gemerkt dat er deze week weer werd gevoetbald in de beker van België. Nu is mij de laatste jaren opgevallen dat de grotere team steeds meer hun beklag maken dat de beker, zeker in de eerste wedstrijden niet meer rendabel is omdat ze naar eigen woorden onaantrekkelijke affiches hebben. Wie loopt er nu ook warm voor pakweg Anderlecht-Doornik? Al moet ik er meteen bijvertellen dat deze wedstrijd 20.000 geïnteresseerden trok! Waaronder 2200 van het "onaantrkkelijke" kleine Doornik.
Mijn mening is dan ook dat de beker zeker niet zo dood is als sommige voorzitters wel beweren. Akkoord in sommige wedstrijden waren er inderdaad weinig toeschouwers zoals Genk-Seraing dat amper goed was voor 4500 supporters. Toch vind ik dat dit niet opweegt tegen de verrassingen en spektakel dat er altijd wel te beleven valt in de beker, kijk maar naar Lierse en Racing Mechelen die zich via de beker zij het voor even terug uit de annoniemiteit van respectievelijk 2de en 3de klasse kunnen spelen.
De derde doelman van Kortrijk. En natuurlijk is het ook voor spelers die in competitie niet veel aan spelen toekomen de ideale manier om zich terug in de gunst van hun trainer te spelen, denk maar aan Wouter Scheelen van Westerlo, Suarez bij Anderlecht of een Sorokin van Gent.Of het kan een ploeg terug vertrouwen geven denk maar aan Roeselare dat met ruime 1-4 cijfers de leider uit 3de klasse wist te verslagen.En wie kende voor gisteren de derde doelman van kv Kortrijk? Kristof Van Hout, pas 21 jaar en met zijn 2m08 veruit de grootste speler in eerste klasse, speelde gisteren de match van zijn leven tegen een met alle respect Standard-b. Hij hield Benko 2maal van een doelpunt toen die alleen voor hem verscheen en stopte (de bal op de paal van Dalmat niet meegeteld) 2strafschoppen voor Kortrijk, dat zich zo bij de laatste 16 voegt in de beker.
Conlusie: De beker is zeker niet dood en is voor vele spelers een godsgeschenk om zich terug in de ploeg te spelen.
Lars Boom heeft zondag in Pijnacker de tweede manche van de wereldbeker gewonnen. Niets speciaals, want Boom is ten slotte regerend wereldkamioen. Maar er is wel een duidelijk signaal gegeven.
Niels Albert en Lars Boom waren ontegensprekelijk de besten in de Nederlandse modder. Albert moest maar nipt de duimen leggen tegen zijn leeftijdsgenoot. Nu deze twee jonkies voltijds prof geworden zijn heeft Nys er dus twee volwaardige concurrenten bij. Het signaal dat zondag door Nys en Albert de wereld werd ingezonden mag niet te licht worden opgevat door Nys en co. De wissel van de macht lijkt er sneller aan te komen dan verwacht.
Dit werd misschien nog het best geillustreerd door een beeld uit de wedstrijd. Op twee ronden van het einde streden Albert en Boom voor de overwinning met daarachter Nys en Wellens ploeterend door de modder, niet sterk genoeg om de koplopers ook maar enigzins te bedreigen. De strijd Wellens-Nys waar Vlaanderen altijd zo naar heeft gesnakt zou er nu wel eens kunnen worden op het tweede plan. Misschien moeten de voormalige concurrenten maar een soort van bondgenootschap sluiten tegen het jonge geweld. Een strijd Albert-Boom tegen Nys en Wellens.
Nys nu al meteen afschrijven zou wel getuigen van weinig respect. We moeten wel degelijk nog rekening houden met Nys, maar de dominatie zal minder groot zijn en binnen dit en twee jaar waarschijnlijk verdwijnen. Dat hangt mede af van de keuze van Lars Boom. Kiest hij voluit voor het veld, blijft hij combineren of zien we hem na dit jaar enkel nog op de weg. Het toverwoord voor Nys is niettemin planning. Ook Nys is niet ongevoelig voor de tand des tijds en het helse ritme van de afgelopen jaren is op termijn onhoudbaar. Een zorgvuldige planning laat Nys toe voldoende fris aan de start te komen. Slecht nieuws voor de organisatoren die dan meer stargeld zullen moeten betalen. Het fameuse systeem van vraag en aanbod, weet je wel.
Nys en in mindere mate bart Wellens zullen hun huid duur verkopen en zullen zich waarschijnlijk nog niet zo snel neerleggen bij de machtsoverdracht. De toeschouwers zijn hiervan de lachende derde, want dit zal de spanning alleen maar doen toenemen.
De onthutsende verklaringen aan het adres van Renno Roelandt door Erik Wijmeersch wekte mijn nieuwsgierigheid op. Tegen mijn principes in heb ik het boek "De puntjes op de ij" in huis gehaald. En wat blijkt; het boek is veel meer dan een samenraapsel van beschuldigingen, zoals sommigen durven te beweren.
Op trainingsstage in het Nederlandse Domburg raadde iemand mij aan om het boek van Wijmeersch eens ter hand te nemen. En zo geschiedde, ik telde 18 euro neer in de Standaard Boekhandel en begon nieuwsgierig te lezen. In het eerste hoofdstuk valt Wijmeersch meteen met de deur in huis. In 2006 werd de Waaslander gearresteerd op verdenking van dopingbezit. Wijmeersch vertelt hoe hij in ware paracommandostijl werd meegenomen naar het politiebureau. In 2006 was Wijmeersch al enkele jaren terug volledig clean en bezig aan de laatste maanden van zijn carriëre. Wijmeersch werd urenlang ondervraagd en werd ook in de val gelokt door de sport/dopingdokter Theo Lebon, die met een listige smoes zijn hachje probeerde te redden ten kost van Wijmeersch.
De dag voor Wijmeersch werd opgepakt bracht hij nog een bezoekje aan Lebon om een zonnesteek te behandelen. Lebon trachtte Wijmeersch er ter zelfder tijd er van te overhalen om terug met doping te beginnen. Hij gaf Wijmeersch zelfs enkele stalen mee naar huis om eens te proberen. Wijmeersch kreeg wroeging en gooide de staaltjes weg. Op hetzelfde moment kreeg Wijmeersch het bezoek van een dopingcontroleur, maar die miste hij. Wijmeersch wist dat Lebon zich terug met doping inliet en verzon een alibi dat zo lek als een zeef was. Gevolg; Wijmeersch mocht een nachtje brommen in de cel. De ondervragingen gingen door en Lebon beschuldigde Wijmeersch ervan een dopingkuur te hebben genoten op Cyprus. Uiteindelijk dreef het gerecht Wijmeersch zover dat hij bekende.
Als ik dit lees moet ik spontaan terugdenken aan de papa van de Schleks. Die werd tijdens de Tour aan de grens tegengehouden met het pistool op zijn wagen gericht. De politie was getipt dat vader Schlek als dopingcourier fungeerde voor de broertjes. Op enkele onschuldige vitaminepreparaten werd niets verdacht aangetroffen. Een maat voor niets en de achterdocht neemt nu wel heel enge vormen aan. Dopinggbruik moet bestraft worden, laat dat duidelijk zijn. Maar moeten we daarvoor onze menselijke waarden aan de kant schuiven en de de sporters behandelen als beesten? Het antwoord is volmondig nee. Is het normaal dat iemand als Marion Jones in Amerika tot een jaar celstraf wordt veroordeeld omdat ze op een niet zo legale manier het maximum uit haar carriëre wilde halen? Nogmaals nee, nee, nee. Ik pleit er dan ook voor dat we het dopingspook op een menselijke manier het hoofd proberen te bieden.
Vanavond is het weer aan Standard om de vaderlandse eer hoog te houden. De Rouches ontvangen FC Sevilla in eigen huis en hopen op een stunt. Een uitverkocht Sclessin en een aan de beeldbuis gekluisterd België hopen hetzelfde.
Laat ons een ding duidelijk stellen. Standard heeft het weeral niet getroffen met de loting. Een groep met ook nog eens Partizan Belgrado, Sampdoria en het Duitse Stuttgart kondigt zich aan als loodzwaar. Sevilla staat momenteel vijfde in de Spaanse competitie en heeft zijn eerste wedstrijd in de groepsfase gewonnen tegen Stuttgart. De toon lijkt dus al meteen gezet voor de Spanjaarden.
Voor Standard komt deze wedstrijd ietwat ongelegen. Na een 4 op 12 in de competitie is het vertrouwen ver zoek. Maar Standard in de competitie is niet het Standard in Europa. In België stuiten de Rouches steevast op een goed georganiseerde tegenstander.Sevilla kan het zich niet veroorloven niet van zijn eigen sterkte uit te gaan en daar moet standard optimaal van profiteren. Met een goede targetman als Jovanovic en een woelwater als Mbokani is er vooraan voldoende slagkracht aanwezig. Het wegvallen van Fellaini is een streep door de rekeningn van Bölöni. Zeker in Europa was Fellaini voor Standard Luik van goudwaarde.Benjamin Nicaise gaat er komen, maar haalt nog bijlange na niet het niveau van Marouane. Het eens zo geroemde middenveld van Standard lijkt nu het grootste zorgenkind. Steven Defour verandert om de haverklap van positie. Dan speelt de kleine generaal weer eens op de flank en een week daarna weer op zijn geliefkoosde positie centraal op het middenveld. Het mag duidelijk zijn dat het wegvallen van Fellaini grotere gevolgen heeft dan verwacht werd.
Bij Sevilla lopen enkele oude bekenden rond. Ivica Dragutinovic, ex-Standard, is de meest bekende. De Serviër heeft er een vaste basisplaats, maar moet geblesseerd toekijken. Ongetwijfeld een blij weerzien met het stadion waar "Drago" vijf jaar speelde. En kent u Ndri Romaric nog. De Ivoriaan maakte destijds mee het mooie weer bij Beveren met zijn onnavolgbare dribbels.Of hij haalde de pers omdat zijn coach vond dat hij veel te dik stond. Romaric lachte zich daarop de tanden bloot en beaamde dat hij voor de volle honderd procent voor zijn sport leeft. Toch zit hij vanavond waarschijnlijk niet eens bij de selectie. En dan is er nog Tom de Mul. De Mul uitte naar aanleiding van het treffen met Standard zijn ongenoegen over zijn uitzichtloze situatie bij sevilla. De Mul werd in de zomer van 2007 voor grof geld weggehaald bij Ajax, maar kwam amper aan spelen toe. Aangezien hij er een contract voor vijf jaar ondertekende hoeft De Mul nog niet meteen te wanhopen. Redenen genoeg dus om vanavond eens ruzie te maken met uw vrouw en voor de derde avond op rij een avondje voetbal te verkiezen boven een romantische tete a tete.
Met de Ronde van Lombardije valt traditioneel het doek over het wielerseizoen op de weg. Een jaar met sportieve hoogtepunten, maar hoe jammer ook worden die overschaduwd door de positieve dopinggevallen van de laatste weken.
Het mooiste wielermoment van het jaar is in mijn ogen de memorabele overwinning van Phillipe Gilbert in de Omloop het Volk. Vanaf het moment dat Gilbert aanging op meer dan vijftig kilometer vervolgens een groepje vluchters oppeuzelde wist ik al dat we naar het moment van het jaar aan het kijken waren. Fantastisch.
Met Milaan-Sanremo werd in maart het klassieke wielerseizoen op gang geschoten. Cancellara smeerde liet aan iedereen verstaan dat hij met de zegebloemen zou gaan lopen. En hij hielde woord. Daarna volgde de Ronde van Vlaanderen, waar Devolder zijn duivels ontbond en Parijs-Roubaix, waar Boonen zijn criticasters de mond snoerde. Een week later mocht Alejandro Valverde zijn breedste glimlach bovenhalen in Luik-Bastenaken-Luik. De wielerwereld vergaapte zich aan de persoonlijke successen en het dopingspook leek met de invoering van het bloedpaspoort uit de wielersport verbannen. ten minste dat dachten organisatoren en wielersponsors, die vanaf nu bij elke misstap hun biezen dreigen te pakkken.
De Giro vormde de inleiding van een nieuw dopinghoofdstuk. Emmanuele Sella domineerde op indrukwekkende wijze: won drie ritten en pakte de bergtrui. Maar ook Sella blijkt achteraf gezien de boel te hebben belazerd. Net als de arrogante Ricardo Ricco, die met vleugeltjes omgord leek in de bergetappes. Maar dat wisten we toen nog niet of beter we wilden het mss niet weten. We hadden het te druk met het mooie Italiaanse landschap. Met een renner die opduikt vanuit het niets, drie etappes wint en de bergtrui pakt, heb ik het moeilijk te geloven dat die zuiver op de graad heeft gereden. En ook Ricco is hiervan de bevestiging.
Mezt het verdwijnen van de oude generatie renners hoopte men stiekem op een mentalisteitswissel. Het was de generatie uit de jaren 90 die verknocht waren aan de doping was de gangbare opvatting in wielermiddens. Ricco, Sella, Schumacher en Kohl gaven de optimisten een keiharde trap onder gordel.
CERA heet de nieuwe EPO-variant. Een middel dat tot voor de Tour niet kon worden opgespoord. Met deze stommiteit brengen Kohl en Schumacher de Duitse wielersport in het gevaar. ARD en ZDF hebben al aangkondigd dat er volgende zomer geen plaats meer is voor de Tour in de programmering. En ook de Ronde van Duitsland zal niet meer worden verreden. En alsof dat nog niet genoeg is stopt Gerolsteiner per direct met wielersponsoring.
Het goede nieuws is dan weer dat de controles lijken te werken. De valsspelers gaan er stelselmatig uit en de schrik overheerst in het peloton. Ik pleit in deze blog dan ook voor een professionelere begeleiding van wielrenners. Het UCI moet dringend schoon schip maken binnen de organisatie. Zo lopen er nog te veel duistere figuren rond. Ik pleit dan ook dat het UCI een orgaan opricht dat hierop toezicht kan houden. Die meteen ook het verleden van de persoon in kwestie checkt. We mogen niet vergeten dat de schuld niet enkel bij de renners zelf ligt.
Hoogdag voor het Belgisch voetbal woensdag, maar helaas een met een bitter nasmaakje. België speelde gastheer voor Europees kampioen Spanje. Uw reporter was erbij.
Zelden zo nerveus geweest als woensdag in de file op weg naar de Heizel. Meer dan een uur stonden we in de file en zo dreigden we het begin van de wedstrijd te missen. Een kwartier voor de wedstrijd op gang werd gefloten stonden we nog altijd in de rij en kregen we daar het slechte nieuws van de blessure van Dembele bovenop. Mijn hoop op een stunt werd met de minuut kleiner.
We hadden net onze wagen geparkeerd en in de verte hoorden we een explosie van vreugde. Het was me al meteen duidelijk dat er een doelpunt was gevallen. Maar voor wie en door wie. In looppas trokken we richting stadion, toch nog een dikke kilometer lopen. In de mensenmassa, die net als ons slachtoffer waren van de file, viel om de haverklap de naam Sonck. "België moet gescoord hebben dacht ik bij mezelf, dat kan niet anders." Mijn vermoeden bleek te kloppen en het fileleed was daarmee snel vergeten.
Nu even tijd voor het tactisch gedeelte van dit verslag. Vandereycken startte op papier met vijf verdedigers. In vergelijking met Armenië kwamen nu Van Buyten en Vermaelen terug in de ploeg. Kompany vormde samen met Van Buyten het centrale duo achterin terwijl Simons fungeerde als stofzuiger op het middenveld. Aanvallend kwam Defour in de plaats van de geblesseerde Dembele.
De eerste helft was van een degelijk niveau. Beide ploegen brachten leuk combinatievoetbal op de mat, hoewel de Belgen snediger counterden. De Belgen kwamen al snel in een luxepositie door de vroege goal van Sonck. De Belgen creerden nog enkele kansen voor de rust, maar het was Spanje dat met het beste gevoel de rust inging. Dom balverlies, van de overigens uitstekend spelende Fellaini, lag aan de basis van de gelijkmaker. Iniesta profiteerde optimaal en kon vanuit een scherpe hoek gelijk maken.
Wat de Belgen in de tweede helft lieten zien was van het beste wat ik in vijf jaar van de Belgen heb gezien. Anthony Vandenborre maakte de Spaanse verdedigers belachelijk. Met een Zidanneke zette hij Fellaini alleen voor doel die koelbloedig afwerkte. Maar de grensrechter stond al lang met zijn vlag te zwaaien. Onterecht blijkt achteraf. De Belgen stoomden door en ook het publiek had er duidelijk zin in. Oorverdovend bij vlagen en zowel jong en oud mengde zich in dit feest. Heel het stadion moet zich gedurende tachtig minuten enorm trots hebben gevoeld. Tot Villa ons genadeloos uit deze droom deed ontwaken. De Belgen verloren, maar kunnen met opgeheven hoofd en de borst vooruit Bosnië in de ogen kijken. We zijn er meer dan ooit klaar voor.
De Rode Duivels staan voor een belangrijk tweeluik. zaterdag geven de Belgen Armenië partij en vijf dagen later volgt Europees kampioen Spanje. "Met vier op zes moeten we zeker tevreden zijn", stelt bondsvoorzitter De Keersmaecker. Maar stiekem wordt gedroomd van de volle buit.
Het kan verkeren in het voetbal. Een maand geleden deden we bijna in ons broek voor Estland. "Verliezen zou al meteen het einde van de campagne betekenen", haalden verscheidene media het doemscenario boven. De Duivels gingen wonderwel volwassen om met de druk en wonnen tegen de Esten en speelden later die week gelijk tegen de Turken. De Belgen beginnen weer van hun Duivels te houden en het geloof in kwalificatie is groter dan ooit. Bewijze hiervan is het uitverkocht Boudewijnstadion tegen Spanje en ook voor de wedstrijd tegen Armenië worden 20 tot 30000 toeschouwers verwacht.
Maar een ijzeren wet in het voetbal zegt dat je maar zo goed bent als in je laatste wedstrijd. Een offday tegen Armenië en/of Spanje kan het broze vertrouwen terug doen afbrokkelen.
Ook ik zal er bij zijn op 15/10 in het Boudewijnstadion voor de match tegen Spanje. Een gepeperd verslag lees je volgende week donderdag. Tot dan!!!!!
Wat een Europese avond voor onze belgische ploegen in Europa. Standard won met 2-1 van Everton en Brugge haalde het met 2-0 van de Young Boys. Een flinke opsteker voor het Belgisch voetbal dat stilaan weer uit het dal lijkt te klimmen.
Pessimisme troef in het begin van dit seizoen. Eerst raakte Beerschot niet voorbij het onbekende Baku en twee weken later sneuvelden de Buffalo's tegen het Zweedse Kalmar, dat gisteren werd uitgeschakeld door Feyenoord. En nog was de misère niet ten eind wan ook Anderlecht sneuvelde tegen BATE Borislov, een vooraf haalbaar geachtte tegenstander.Het Europees avontuur zat er al meteen op voor paars-wit. Dan was het de beurt aan Standard dat Liverpool als tegenstander trof. Standard speelde sterk en verdiende de kwalificatie. Maar uiteindelijk is het toch Liverpool dat nu mag pronken in de CL. Europees leken de Belgen meer dan ooit K.O.
Maar voor standard was er met de Uefa Cup nog een troostprijs. Maar ook hier stond Dame Fortuna niet aan de zijde van de Rouches. met Everton kwam de nummer vijf van de Premier League van vorig jaar uit de trommel gerold. Standard liet zich niet ontmoedigen en rekende af met de stadsgenoot van Liverpool. Een knappe prestatie als je het mij vraagt. België rekende in die eerste ronde van de Uefa Cup niet enkel op Standard om de meubelen te redden, maar vooral ook op Club Brugge dat zijn Europees debuut zou maken dit seizoen. Brugge lootte de Young Boys uit Bern en deed wat heel België van hen verlangde.
We mogen opnieuw hopen en dat is toch al een tijdje geleden.
Gebrselassie verbetert eigen wereldrecord op de marathon.
Haile Gebrselassie heeft in het Duitse Berlijn zijn eigen wereldrecord op de marathon scherper gesteld. Met een tijd van 2 uur, 3 minuten en 59 seconden doet hij maar liefst een halve minuut af van zijn vorige besttijd, dat hij vorig jaar ook al in Berlijn liep.
Wie het wereldrecord op de marathon wil aanvallen kan dat nergens beter doen dan in Berlijn. Het parcours staat geboekstaafd als supersnel en de organisatoren hebben er traditioneel veel geld over voor een wereldrecord. Mede hierdoor besliste Gebrselassie om de marathon in Peking links te laten liggen. Gebrselassie, die aan astma lijdt, vreesde dat de smog zijn gezondheid in gevaar zou brengen. Maar waarschijnlijk wilde hij zijn voorbereiding op de marathon van Berlijn niet in gevaar brengen. Het zou voor de 35-jarige Gebrselassie bijna onmogelijk zijn om op zon korte tijd twee keer te pieken.
De meervoudige olympisch en wereldkampioen liet zondag niets aan het toeval over. Vier hazen moesten hem naar goede tussentijden loodsen. Halfweg zat de Ethiopiër met een tijd van 62.04 minuten perfect op schema. De Keniaan James Kwambai kon het moordende tempo het langst volhouden, maar na 35 km moest ook hij hem laten gaan. Kwambai kwam uiteindelijk als tweede over de streep op meer dan anderhalve minuut.
Het moet niet altijd over voetbal en wielrennen gaan. Daarom vandaag een korte bijdrage over de supercup in het volleybal en de nakende competitiestart.
In Knokke verzekerde Maaseik zich van zijn negende supercup. Het legde een tam Roeselare met 3-0 over de knieën. De setstanden waren 25-17, 25-13 en 25-21. Vooral Roeselare moet zich zorgen maken na deze eerste generale repetitie. Alleen in de derde set konden de West-Vlamingen een vuist maken tegen een superieur Maaseik.
Maaseik coach Vital Heynen was in de wolken met de makkelijke zege. " Deze overwinning wil daarom nog niks zeggen en komt erg vroeg op het seizoen. Het zou oneerlijk zijn om Roeselare al af te schrijven alvorens de competitie is begonnen". In die woorden schuilt een grond van waarheid want Roeselare heeft dezer dagen fel te kampen met blessures. Maar Roeselare-coach Dominique Baeyens maakt zich vooralsnog weinig zorgen. " Het is erg om dat een week voor de start van de competitie te moeten vaststellen", aldus Baeyens in het Nieuwsblad. We pieken in eerste instantie naar november en de Champions League." En in die Champions League wil vooral Maaseik dit jaar opnieuw hoge ogen gooien. Vorig seizoen deed Maaseik opnieuw van zich spreken door de finale van de CEV Cup te halan. Dat kan je vergelijken met de Uefa Cup in het voetbal. Maaseik hoopt stiekem terug aan te sluiten met de grote successen van einde jaren negentig toen het twee keer de finale van de CL haalde. Het kan hiervoor wel geen beroep meer doen op de Nederlandse smaakmaker Kay Van Dijk. Maaseik versterkte zich wel met onder meer de Nederlandse international Maan. Onze prognose is de 1ste plaats. Roeselare heeft zowaar met een nog groter verlies af te rekenen dan Maaseik. Niemand minder dan Ivan Contreras heeft de club verlaten. De Mexicaan verkoos een lucratieve transfer naar Ankara. Hoofdaanvaller Contreras werd vorig seizoen nog verkozen tot speler van het seizoen. Dat verlies is waarschijnlijk te groot om het van Maaseik te halen.
Het wegwielrennen nadert zijn ontknoping.Na het WK in Varese volgende week kan voor veel renners de riem er enkele weken af alvorens in november terug op te bouwen naar het nieuwe seizoen. De een zijn dood is de ander zijn brood. Dat principe laat zich ook gelden in de wielersport want in Neerpelt werd het veldritseizoen officieel op gang geschoten. Een seizoen waarin verschillende cyclocrossers de hegemonie van Sven Nys willen en kunnen doorbreken.
En de grootste concurrentie voor Nys komt misschien wel uit zijn eigen dorp. Niels Albert is vanaf dit seizoen volwaardig prof en zal zeker zijn graantje willen meepikken in de verschillende regelmatigheidscriterium zoals de GVA-trofee en de Superprestige. Albert heeft zich in tegenstelling tot Nys uitsluitend met het veldrijden ingelaten. Als Albert op de gepaste momenten het hoofd kan koel houden schuilt er een potentiële veelwinnaar in Albert.
Vorig seizoen kroonde Lars Boom zich tot wereldkampioen bij de profs en doorbrak hiermee de Belgische suprematie. Daarbuiten pakte Boom bijna al nationale titels in zowel het veld als op de weg. Boom zal ook volop zijn eigen kans kunnen gaan nu Nys Rabobank heeft ingeruild voor Landbouwkrediet. Hoewel Boom ook vorige winter bij wijlen lak had aan de ploegbelangen is dit voor Boom en het veldrijden een goede zaak. Zeker op de snelle omlopen zal er hoogstwaarschijnlijk weinig kruid gewassen zijn tegen de jonge Nederlander. Zodra het wat vettiger wordt verliest hij een pak van zijn sterkte.
Ten slotte moeten we ook rekening houden met Bart Wellens. Wellenns, die in december papa wordt, kende een zorgeloze voorbereiding en deed het ook op de weg meer dan behoorlijk. Als hij zich niet laat ontmoedigen door tegenslagen kan hij zijn superseizoen van 2003 en 2004 opnieuw benaderen. Het wordt dus weer een ongemeen spannende winter waar de jongeren Albert en Boom misschien wel eens de macht kunnen grijpen. Binnen goed anderhalve maand zijn we een stuk wijzer.
De Belgen doen het goed in de Vuelta. Er staan al vier etappezeges op het conto en ook zondag kan er nog worden geoogst in Madrid. Voor aanvang van de Vuelta was het al bijna tien jaar geleden dat een Belg een rit kon winnen in Spanje. De laatste die dat kon was Frank Vandenbroucke. In 1999 deed hij in Avila wat hij zijn Sarah de dag voordien had beloofd. Winnen.
Leuk om vast te stellen als wielerliefhebber is dat ook onze jongere generatie van zich doet spreken. Zowel Van Avermaat als Wouter Weylandt zijn nog groentjes in het peloton. Onder het mom "wie niet waagt niet wint" staken deze jongelingen al twee etapezeges op zak. Dat weylandt en Van Avermaat getalenteerd waren wisten wij Vlamingen al langer. Maar het ook nog afmaken in een grote ronde is nog iets anders. Wat opvalt aan deze nieuwe generatie is de zelfzekerheid waarmee die gasten in het peloton meepeddelen. We zullen hen maar schoorvoetend de 'Boonengeneratie' noemen. Ze weten de media telkens op een leuke manier in te pakken, maar dit is steeds met een vette knipoog. Van Avermaat weet meer dan wie ook wat zijn sterke punten zijn, maar belangrijker hij kent ook zijn beperkingen.
Van Avermaat, Weylandt en ook Jurgen Roelandts mogen zich de nieuwe vedetten noemen van de Belgische wielersport. Maar dit trio gaat een pak nuchterder om met deze verworven status. Ze beseffen dat ze er hard voor hebben moeten werken en dat de weg naar de absolute wereldtop geplaveid ligt met tal van hindernissen en verlokkingen. Maar de algemene conclusie is dat de toekomst ons toelacht en er voor ons nog enkele mooie jaren in het verschiet liggen.
Toen een goede vriende mij het aanbod deed om de match BVB-Schalke bij te wonen op 13 september 2008 moest ik geen twee seconden nadenken. In het seizoen 2006-2007 raakte ik al gecharmeerd door de grootste ploeg uit het Rurhgebied. Met een goed gevuld autootje vertrokken we zaterdag in de vroegte voor een tocht van meer dan 250 km.
Het grootste probleem in de heenmatch was niet om er te geraken, maar wel om een parkeerplaats te vinden voor onze wagen. Het was al meteen duidelijk dat Dortmund al vrij vroeg overspoeld werd door voetbalgekke Duitsers. We hebben meer dan een half uur moeten zoeken om een deftige parkeerplaats te vinden. Eens we die gevonden haddenkonden we ons voor de volle honderd procent gaan concentreren op das Ruhrpott-derby zoals de match hier in de volksmond wordt genoemd.
In de 1,5 km lange toch van onze auto tot aan het stadion ondervonden we al snel dat dit niet zomaar een match was. Overal in de straten bruisde het van de voetbalgezelligheid. De typische Duitse ongedwongenheid maakte me al snel enthousiast. Al zingend trok het geel-zwarte legioen naar de plaats van het gebeuren, het Signal Iduna Park. De vijandigheid nam stelselmatig toe en van die onschuldige gezelligheid in de straten van Dortmund was nu geen sprake meer. Plaatselijke jongeren, meestal in het zwart gekleed, vielen passerende Schalke-supporters lastig waarop de politie telkemale hardhandig ingreep.
Na de supporterstroepen drie kwartier voor het stadion hebben bemonsterd trokken we ruim een uur voor de match naar onze zitplaatsen. We hadden tickets voor de Süd-ost tribune, net naast de grootste staantribune van Europa. We zaten helemaal bovenaan en hadden een fantastisch zicht op de Sud-tribune. Met vlaggen en uitmuntende supportersgezangen creeerden de supporters meerdere kippenvelmomenten. Ik vond het wel opvallend hoeveel identeit deze club op allerlei gebieden uitstraalden. BVB heeft meerdere clubsongs en ook de merchandising mag er wezen. Alles maar dan ook alles is er voorhanden in de clubshop. Van pennen over slipjes tot nummerplaten. Ze hadden het allemaal. Heel verleidelijk ook. Ik kan me voorstellen dat een vader er liever niet naar binnen gaat met zijn twee jongste kroosten.
De scheidsrechter floot de wedstrijd op gang en Dortmund trok in de beginfase van de wedstrijd volop ten aanval. Schalke beperkte zich tot slordig middenveldspel en kon pas na tien minuten dreigend voor de dag komen. Na een half uur haalde de scheidsrechter de woede van 70.000 Borussen op de hals toen die een lichte penalty floot na licht handspel. De debuterende Jefferson Farfan maalde er niet om en trof kurkdroog raak. Dortmund was helemaal van slag en van het aanvallend voetbal in de beginfase was niets meer te merken. Rafinha en Westermann tekenden in een dol kwartier voor de 0-3. De Königsblauen misten nadien nog enkele reuzekansen en verzaakten het gewonde dier helemaal te verlammen. Een kopbaldoelpunt in de 67ste minuut van Subotic bracht opnieuw hoop, maar niet meer dan dat. Dat dachten we tot de aan de rust ingevallen Alexander Frei zijn duivels ontbond. Met een prachtige krulbal in de kruising deed hij de feniks uit zijn as verrijzen. Bij Schalke kookten de potjes nu helemaal over en dat resulteerden in twee rode kaarten. Schalke moest nog ruim een kwartier met negen verder. In de slotminuut versierde Dortmund een penalty na opnieuw dubieus handspel.Alexander Frei werpte zich op tot held van de dag en legde de 3-3 eindcijfers vast.
Het veel te laag overhellende dak vloog van het stadion en de fans wisten met hun blijdschap geen blijf meer. Zelden zo een publieke extase meegemaakt als de 13de september. De Schalkefans dropen teleurgesteld in colonne af en in Dortmund moeten ze zich ongetwijfeld hebben opgemaakt voor een lange feestnacht.
De druk is na de nipte overwinning tegen Estland deels van de ketel. Vanavond wacht aan de oevers van de Bosporus echter een tegenstander van een heel ander kaliber. Turkije speelde de halve finale op het EK en beschikt over een ervaren ploeg. De underdogpositie is deze keer voor België en een punt halen zou al een wonder heten.
Maar voetbal blijft een sport en geen exacte wetenschap. De kleintjes kunnen de laatste jaren veel makkelijker van de groten winnen en daar moeten we ons dan maar aan optrekken. Niettemin moeten de Duivels ook een gezonde dosis aggressiviteit en wilskracht aan de dag leggen willen ze kans hebben op slagen.
Toch mogen we de wedstrijd met vertrouwen tegemoet zien. We hebben tegen Estland lekker aanvallend gespeeld, hoewel de poorten achteraan helemaal open stonden. 3-2 winnen is nog altijd beter dan 1-0. Ook tegen Turkije moeten we van onze aanvallende kracht uitgaan. Weliswaar deze keer met de sleutel op de deur. Maar aanvallend voetbal loont altijd. Dat heeft het afgelopen EK duidelijk aangetoond. Afwachtend voetbal, Griekenland, wordt afgestraft.
Het is er al meteen op of onder tegen Estland vanavond. Bij verlies mogen de Belgen hun droom om eindelijk nog eens te mogen deelnemen aan een groot tornooi zo goed als zeker opbergen. Dat is toch wat de Belgische media ervan maakt. Maar ik vrees ervoor dat die waarheid vrij dich tegen de realiteit aanleunt.
Wie niet meteen de volle buit pakt tegen een notoire tegenstander als Estland parkeert zichzelf in een bijzonder moeilijk parket. In 2006 begon België ook thuis tegen een mindere god. Kazachstan zou wel eventjes snel opzij gezet worden klonk het toen bij de bond. De match eindigde op 0-0 en België was al meteen op achtervolgen aangewezen. Vooral mentaal kwam dat puntenverlies hard aan. Zover mogen we het vanavond dus niet laten komen. Als we winnen zijn we misschien gelanceerd voor een leuke en spannende campagne. Kwalificatie is het grote doel, maar als we er eervol uitgaan omdat Turkije en Spanje beter zijn is dat geen schande. Op voorwaarde dan dat we tegen de mindere goden kunnen winnen.
Even de cijfers over onze tegenstander van vanavond. Estland, met als hoofdstad Talinn, telt iets meer dan een miljoen inwoners. De nationale sport nummer een is er niet voetbal , maar wel basketbal. Estland heeft zich, uitgezonderd van de OS in 1924, nog nooit weten te plaatsen voor een eindronde. Sterspeler van de Esten is de genaamde Oper, die bij Roda JC niet verder komt dan de bank. Niet echt een tegenstander dus om schrik van te hebben.
Info: De wedstrijd wordt uitzonderlijk niet in het Koning Boudewijnstadion gespeeld. Plaats van het gebeuren is deze keer Sclessin in Luik. Er zijn nog steeds tickets te verkrijgen die tot vlak voor aanvang van de partij kunnen worden gekocht.
Hoogspringen is een ware kunst en vraagt veel technisch vernuft. Vraag dat maar aan onze olympische kampioene Tia Hellebaut. Het komt er op neer je techniek zo te verfijnen dat je op de meest efficiënte manier over de lat kan duiken. Zij kan als geen ander pieken en daar gaat het in het hoogspringen om. Leven voor één doel. En dat doel heette voor de meeste atleten olympisch goud.
Hier gaan maanden voorbereiding aan vooraf. Atleten zien in de zes maanden voor de Spelen alle vormen van aards genot aan zich voorbij gaan. Alles is gericht op dat ene moment. Maar het seizoen is nog niet afgelopen na de spelen. Er viel met Zürich en De Memorial nog veel geld te verdienen. Maar daar heeft de Rus Ivan Ukhov, een van de toppers in het hoogspringen bij de mannen, geen boodschap aan. Ukhov die een persoonlijk record in zaal heeft staan van 2m39, had tijdens de meeting in Lausanne te diep in het glas gekeken. Hierdoor sprong hij niet over de lat, maar eronder. Bekijk hier het filmpje, gefilmd door een toeschouwer, en oordeel zelf.
Het is weer hobbeles bij de voetbalbond. Jean-Marie Philips, CEO van de Bond, beschuldigt Technisch directeur Michel Sablon van amatateurisme in een Vlaamse krant. Ongezien.
Mémé Tchité is de aanstoker van deze ruzie. De laatste dagen is heel wat onduidelijkheid ontstaan rond Tchité. Mag hij nu voor de Duivels uitkomen of niet? Rwanda eist de aanvaller van Santander op en hierdoor kan het wel eens riskant worden hem op te stellen tegen Estland. Allemaal de schuld van Sablon aldus Philips.
Dit bewijst nog maar eens dat de neuzen nog altijd niet in dezelfde richting staan bij de Bond. Het geklungel blijft aanhouden en de publieke vernedering van Sablon kan wel eens invloed hebben op de prestatie van de Duivels. "We Believe" is de nieuwe slogan voor deze WK-campagne. Een groots opgezette mediacampagne moet ons opnieuw laten houden van de nationale ploeg. Maar door zulke berichten is nog maar zeer de vraag of die boodschap uberhaupt aanslaat bij Jan met de pet.
Hoogdag voor het Belgisch voetbal woensdag, maar helaas een met een bitter nasmaakje. België speelde gastheer voor Europees kampioen Spanje. Uw reporter was erbij.
De Belgen doen het goed in de Vuelta. Er staan al vier etappezeges op het conto en ook zondag kan er nog worden geoogst in Madrid. Voor aanvang van de Vuelta was het al bijna tien jaar geleden dat een Belg een rit kon winnen in Spanje. De laatste die dat kon was Frank Vandenbroucke. In 1999 deed hij in Avila wat hij zijn Sarah de dag voordien had beloofd. Winnen. 
