Qua gebruiksgemak en vlot verlopen van het maken van afspraken opteren we voor een Facebookgroep waarin iedereen welkom is om zich op te geven om mee te spelen of zelf speelmomenten te lanceren. Volg ons op Facebook (klik) om op de hoogte te blijven!
5% korting op al uw aankopen bij spellenspeciaalzaak Adriaensen!!! (Klik op bovenstaand logo om de spellenlijst te bekijken)
Spellenblog SpinLi
Omdat spelen de belangrijkste bijzaak ter wereld is ...
29-01-2017
imprESSEN : The oracle of Delphi
The oracle of Delphi (TMG/Pegasus spiele/999 games) :
+ als Feld-fan kunnen we dat enkel als positief puntje neerpennen + Feld brengt dit keer een a-typisch Feld-spel, met toch de gekende Feld-ingrediënten + het race-aspect van het spel is wel tof, je moet echt optimaliseren, want elke actie telt + er zijn héél erg veel mogelijkheden en routes naar de overwinning volgens mij + er is al bij aanvang van het spel discussie over de speciale eigenschappen van de boottegels die elke speler heeft, maar toch komt alles netje bij elkaar + gelukkig is het spel relatief kort, want AP loert achter de hoek + het materiaal is rijkelijk aanwezig, kleurrijk en speelt lekker
- de speciale eigenschappen van de boottegels zullen wel uitgebalanceerd zijn, maar er is wel het risico dat het ene makkelijker te spelen is als de andere, of dat de situatie zich meer leent tot de ene dan de andere eigenschap - het speelbord durft wel héél druk te worden met al die kleurtjes, als je te veel gaat nadenken, dan zie je sowieso scheel - het is de bedoeling dat je buiten je beurt je acties al overdenkt, maar afhankelijk van de situatie kan héél wat veranderen, dit leidt toch wel tot wat AP - in ons exemplaar zat een drukfoutje in de groene opdrachttegels waar er één kant niet bedrukt was (erg raar en nog nooit meegemaakt, het lijkt me ook raar dat dit enkel bij mijn exemplaar zou zijn) - het opbouwen van het speelbord is al een moeilijke puzzel op zich, dat is de tol die je betaalt voor een modulair speelbord dat je dan toch probeert op te bouwen zoals in het voorbeeld
Conclusie : The oracle of Delphi is een typische euro met als extraatje het race-aspect. En het is volgens mij nu net dat aspect dat ervoor zorgt dat ook niet-Feld-fans dit spel absoluut ook een keer moeten proberen. Het vechten tegen de monsters is een lichte sluier Ameritrash, maar je kan ook op andere manieren zorgen dat je sowieso wint, dat kost tijd en is je eigen keuze. Het spel heeft zeker een leercurve en de mogelijkheden zijn enorm, zeker omdat het bord er telkens helemaal anders zal uitzien. De speciale eigenschappen van de boottegels gaan je ook in een bepaalde speelstijl duwen, dus elk spel zal anders zijn. Ik ben alleszins fan van dit spel en leg het graag meer op tafel. Maar het is in mijn ogen niet de beste Feld, daar moet het nog opboksen tegen andere kleppers à la Burgundy en Trajan.
+ prachtig geïllustreerde unieke kaarten + fraaie dobbelstenen + de eindscores liggen zéér dicht bij elkaar (5 spelers, slechts 2 punten tussen winnaar en laatste) + het verdelen van de buit is een erg fijn systeem vind ik persoonlijk + zelfs met de volle bezetting is de speelduur nog oké (maar misschien iets te lang voor een tussendoortje) + de gebruikte iconografie is even wennen, maar nadien erg duidelijk, bovendien worden alle kaarten netjes overlopen op de achterkant van de spelregels
- de geld- en puntenfiches zijn oké, maar in vergelijking met de kaarten en dobbelstenen wat minnetjes - de eindscores liggen zéér dicht bij elkaar dat je je afvraagt of het er toe doet wat je eigenlijk doet tijdens het spel - het verdelen van de buit is een fijn systeem, maar kan wel wat AP in de hand werken, als je buit gestolen wordt, moet je helemaal overnieuw gaan denken over de situatie die op dat ogenblik op tafel ligt - tijdens je eerste spel lijkt de iconografie wel wat overheersend
Conclusie : Als ik een tip mag geven, als je dit spel voor de eerste keer speelt, laat je het allemaal even gebeuren. Overloop elke kaart pas als deze in het spel komt en dan heb je geen last meer met de iconografie. Thief's market heeft een erg fijn verdeelsysteem van de buit, soms gebeuren er extreem interessante dingen. Je moet je keuze ook erg goed overwegen aangezien elk puntje echt wel telt. Ga je op lange termijn werken of op korte termijn? Ik weet nog niet welke het meest succesvol is, maar het zal spannend zijn. Hou altijd in je achterhoofd dat de punten het belangrijkste zijn, dus te extreem opbouwen is er hier niet bij. Af en toe kan het ook een beetje frustrerend zijn als je buit telkens weer wordt gestolen, maar dan wordt ook plotsklaps de centrale buit weer veel interessanter. Ik ga het dan ook bij dit woord houden voor dit spel "interessant". Ik heb er persoonlijk plezier aan beleefd, maar of het als tussendoortje op tafel komt, daar heb ik mijn twijfels over. Het spel zit zo in een schemerzone wat dat betreft, te kort en te beperkt voor een deftig spel, te lang en complex voor het snelle tussendoortje.
+ de WYG-trein dendert lekker voort op een golf van fantastische spellen + deze titel raakt mijn softspot wat moeilijkheidsgraad betreft, eenvoudig qua gameplay, maar toch diverse mogelijkheden + dit spel is makkelijk om uit te leggen, wegens materiaal zo overzichtelijk opgebouwd + de gebruikte iconografie is op sommige plaatsen een beetje wennen, maar is eigenlijk reuzegoed gedaan + er is bijzonder weinig interactie mogelijk in dit spel, elkaar blokkeren is er bijna niet bij (met uitzondering van het kleine voordeel dat de eerste speler overal krijgt), maar het stoort totaal niet + het materiaal is fraai, simpel maar goed + de opzettijd is erg kort, je bent zo aan de slag + iedereen heeft wel het gevoel dat hij op een gegeven moment punten aan het scoren is en combo's aan het maken
- de scores kunnen serieus oplopen, dus aan het eind heb je beter wat hoofdrekentalent of een rekenmachine bij de hand - de eerste rondjes kan je misschien nog wat zitten sukkelen met alle mogelijkheden, maar al gauw stippel je je weg uit - qua kleurgebruik van het speelbord is het nogal geel naar mijn bescheiden mening, mij houdt het niet tegen, maar ik vrees dat er aantrekkelijkere spellen op de markt komen qua uitzicht - het verschil qua punten aan het eind is wel duidelijk tussen de spelers onderling, hier komt het niet op één puntje aan (meestal denk ik)
Conclusie : ik heb een hele tijd op deze titel zitten wachten en het is de moeite waard geweest. Railroad revolution herbergt een spel met de mogelijkheden en speelgevoel van Zhanguo, Signorie en Nippon, maar lijkt makkelijker omdat de mogelijke acties beperkter en gestroomlijnder zijn. Ik vind het echter geen "makkelijker" spel, ook hier zal je serieus uitgedaagd worden om de beste combinaties te gaan zoeken. Ik hoop het spel alleszins snel terug op tafel te krijgen, want het is me erg bevallen.
+ deze nieuwe versie heeft prachtig artwork op z'n puzzels (in vergelijking met de oorspronkelijke versie) + dit spel is vernieuwend, het puzzelaspect gecombineerd met semi-coöp maakt het wel speciaal + je gaat uitgedaagd worden om, zelfs op het makkelijkste niveau, de puzzel in elkaar te krijgen + het is constant afwegen of en welke medespeler je punten wil geven + je moet echt wel samenwerken om dit taakje tot een goed einde te brengen, maar dan liefst op een manier in jouw voordeel + de puzzels staan netjes als overzicht op de achterkant van het spelregelboekje, erg fijn
- de scoremarkers zijn toch iets te petieterig naar mijn smaak - het artwork van de drukknoppen en machine is niet conform met de puzzels - de puzzels zijn bloedmooi, maar erg moeilijk om gewoon zo al in elkaar te puzzelen, het is wel even kijken - de spelregels zijn op zich redelijk eenvoudig, maar ze zijn niet echt vlekkeloos geschreven (maar eens je het spel een keertje hebt doorgespeeld is alles wel duidelijk) - de puzzels staan netjes als overzicht op de achterkant van het spelregelboekje, erg fijn, tenzij je tijdens het spel de spelregels nog eens moet checken - in de rechteronderhoek staat met een klein sterretje de oriëntatie van de tegel aangegeven, iets te klein om het goed te zien (maar ook weer niet onoverkomelijk)
Conclusie : Mess machine is een fijn tussendoortje dat eigenlijk compleet "nieuw" aanvoelt. Ondanks de eenvoudige spelregels zal bij het eerste spel niet onmiddellijk duidelijk zijn hoe je het beste speelt. Dit spelletje moet je absoluut leren spelen om het te kunnen winnen. Natuurlijk wil je graag de puzzel netjes afkrijgen, maar anderzijds wil je vooral dat anderen een bepaalde actie uitvoeren. Ondanks het feit dat dit een relatief eenvoudig spelletje is, ga je toch uitgedaagd worden. Of de herspeelbaarheid ook groot genoeg is, zal nog moeten blijken. Ik vrees er een beetje voor. Eens je het een aantal keer gespeeld hebt, lijkt het nieuwe me er weer af en zijn er misschien wel toffere tussendoortjes. Het spel heeft wel wat kleine, negatieve puntjes (zoals je hierboven ziet), maar niets dat doorslaggevend is voor het spelverloop, dus wat dat betreft enkel lof in z'n categorie.
The Manhattan Project - Energy empire (Minion games) :
+ de doos zit tsjokvol materiaal, dat overigens erg fraai is te noemen + het spelverloop is simpel, de mogelijkheden enorm + de spelregels lezen supervlot, ondanks het aantal bladzijden is alles onmiddellijk duidelijk + dit spel is een voorbeeld qua gebruik van iconen en symbolen (TOP!) + je hebt onmiddellijk zin om het spel terug te spelen, zelfs na elkaar en dat is straf voor een spel van deze omvang + het spel vliegt vooruit, voor je het weet zit je aan de slotronde + de gebruikte grondstoffen (olie, plastic), de dobbelstenen, alles komt tot z'n recht + de achievements zorgen voor unieke doelen zonder dodelijke combo's teweeg te brengen + alles lijkt enorm uitgebalanceerd en er zijn héél wat wegen naar de overwinning lijkt me
- jammer dat men niet enkel "Energy empire" koos als titel en dat men van Manhattan Project een melkkoe probeert te maken, het spel is op zich méér dan goed genoeg - de spelregels zijn prima geschreven, jammer van één klein foutje (tegenspraak inzake de olieprijs) - interactie? Wat is dat? - de prijs is stevig te noemen, zoals alle spellen die uit Amerika komen de laatste tijd (maar hij is het voor mij persoonlijk wel waard)
Conclusie : dit spel schiet niet voor niets naar de top van de hotlist van BGG. Energy empire is een must voor iedere euro-liefhebber. Persoonlijk heb ik Terraforming Mars nog niet gespeeld, maar medespelers leggen hem in de weegschaal met deze topper van 2016 en dat wil wel wat zeggen. De interactie in dit spel is wel nul komma nul, dus als je hiernaar op zoek bent, dan laat je het spel beter links liggen. Eigenlijk doe je dat best na een testsessie, want ook de die-hard ameritrasher heeft zich met dit spel geamuseerd. Ik ben alleszins erg tevreden over mijn aankoop en hoop het spel de komende weken nog frequent op tafel te krijgen.
+ prachtige geisha-kaarten, fantastisch artwork in het algemeen + klein, fijn, elegant ... zonder meer + de vier mogelijke acties zijn divers, zorgen voor een ander denkpatroon dat je moet aannemen + het spel is supersnel uitgelegd en erg vlug gespeeld, tenzij je elkaar in evenwicht kan houden + de spelregels zijn kort en erg duidelijk opgesteld
- het spel moet snel gedaan zijn, als je elkaar constant in evenwicht houdt, dan gaat het een beetje slepen - het doosje is zelfs nog te groot voor het weinige materiaal, het zou zelfs in het Love Letter-zakje kunnen passen - enigszins jammer dat dit enkel voor 2 spelers is, maar ik begrijp ook absoluut waarom het een 2-speler is, want dat is z'n kracht - weinig tot geen negatieve punten, het spel doet waarvoor het gemaakt is, niet meer maar zeker ook niet minder
Conclusie : Hanamikoji is een elegant kaartspelletje dat diverse spelmechanismen combineert, althans één aspect van diverse mechanismen. Zo zit er onder andere het "I pick, you chose"-mechanisme van Jolly & Roger erin, dat ons wel enorm weet te bekoren. Daarnaast is er het aspect van de geheime kaart, het afleggen van kaarten en vooral de juiste geisha's op het juiste moment winnen door middel van set-collecting. Het spel is kort, krachtig, maar vraagt toch wel wat denkwerk van de spelers. Ik ga niet zeggen dat dit spel het allerbeste is dat er is en dat het volledig aan de hype voldoet die nu op het internet raast, maar het is zeker een leuk spel. Het spel zal telkens anders verlopen. Het moment waarop je een bepaalde actie zal spelen hangt af van je handkaarten, maar je weet welke acties je nog zal moeten uitvoeren ... en vooral ook welke je tegenstander nog zal gaan doen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik dit een interessant spelletje vind dat ik graag meer op tafel gooi als ik een medekandidaat heb.
+ een first-person-shooter in een bordspel, dat hadden we nog niet gezien + CGE staat garant voor jaarlijks iets nieuws en vernieuwend en dat is met deze titel niet anders + de componenten zijn fraai te noemen, groot speelbord, mooie mini's, toffe bloeddruppels + geen oeverloze regeltjes over de line-of-sight, damage, ... het is allemaal netjes en duidelijk + dit is een pure chaos en fun, maar toch moet je je acties erg goed wikken en wegen + als je je ietwat kan inleven in het thema en met wat termen goochelt, zorgt dit voor de nodige animo
- het speelbord is wel wat donker, dit komt het thema ten goed, maar het overzicht verliest er wat punten door - de gebruikte iconografie op de wapenkaarten is toch wel even wennen, fijn dat er een overzichtsblad bij zit - vijf spelers leidt tot nog meer chaos, misschien net ietsje te veel, bovendien heb je dan ook zeer weinig in handen - je hebt vaak wel het gevoel dat het spel zichzelf wat speelt, je bent bezig op een leuke manier, maar hebt geen typisch bordspelgevoel (kan natuurlijk ook als pluspunt worden aanzien)
Conclusie : Adrenaline is een titel die in de eerste plaats erg fraai toont op de tafel. Het speelt vlot, heeft een fijn concept en is absoluut geen straf om aan deel te nemen. Je hebt echter net dat tikje te weinig in de hand, waardoor het al gauw een reguliere slachtpartij dreigt te worden, waarbij diegene met het stevigste wapen de tikken kan uitdelen en de punten binnenrijft. Ik heb me persoonlijk niet verveeld en zeker ook geamuseerd, maar de volgende keer zou ik het graag met 3 (max. 4) spelers willen doen.
+ prachtig artwork op speelborden, kaarten en kartonnen fiches + het spel loopt als een trein, het is eenvoudig in gameplay + het puzzelachtige deel is aanwezig, maar absoluut niet overheersend + er zijn diverse lagen in dit spel, je kan dit spelen met jong en oud + de speciale kaarten zijn netjes van tekst voorzien, zodat onmiddellijk duidelijk is wat ze doen. Bovendien komen deze kaarten één voor één in het spel en is het niet nodig om alles op voorhand te overlopen + de scores aan het einde van het spel liggen superdicht bij elkaar + het is opportuniteiten zien en een beetje vooruit kijken (zonder erop te rekenen) + een potje is zo voorbij ... en dan ... doe je gewoon nog een potje + bij gelijkspel moet je op zoek gaan naar de kindjes op de kaarten, leuke tie-breaker + dit spel is perfect om uit te leggen of te demoën, je gaat héél véél volk kunnen overtuigen om mee te spelen
- jammerlijk genoeg is dit spel maar voor vier spelers (voorlopig?) - eigenlijk heb ik geen negatieve zaken opgemerkt, dit spel doet wat het belooft
Conclusie : Droomhuis is zonder meer één van de toppers die dit najaar bij ons op tafel kwam. Het is toegankelijk, fijn om te spelen, ziet er erg fraai uit en een extra troef is dat alles in het Nederlands verschenen is bij Chronicle games. Ik vermoed (en hoop) dat dit spel bij veel mensen onder de kerstboom lag of door de Sint werd gebracht. Dit is zo'n spel dat je graag met je kinderen zal spelen, zonder jezelf te hoeven vervelen of in te houden. Als ik dan toch één puntje van kritiek moet geven, dan is dit de laatste ronde : als je dan pech hebt, zal deze laatste kaart niet veel meer uithalen, voor een andere speler kan het dan meezitten en wel het verschil maken, maar dat heeft ook te maken met de manier waarop je je huis opbouwt natuurlijk. Neen, dit is zonder meer één van de beste familiespellen die ik in 2016 heb gespeeld ... en dat zijn er toch héél wat.
+ prachtig, prachtig materiaal + fraai thema (dat je eigenlijk niet zou verwachten van Zoch, want het is toch wat stout) + zelden in een spel naar de "meisjes-van-plezier" mogen gaan, er gaat gelachen worden + het overzichtsscherm is echt nodig aangezien er veel stapjes zijn
- het spel is op zich eenvoudig, maar de diverse stapjes die je moet ondernemen zijn zo complex dat je het noorden verliest - het is aanvankelijk nog leuk, maar wordt al gauw saai - de schwung zat niet echt in onze sessies en ik vermoed dat dit met het spel zelf te maken heeft - het overzichtsscherm is fraai en nodig, maar nog steeds niet volledig (niet alle stappen zijn duidelijk voor velen), bovendien staat het schermpje schuin (prima om af te schermen), dus moeilijk af te lezen
Conclusie : Mea culpa is zo'n spel dat bij de juiste speelgroepen waarschijnlijk wel zal werken, maar dat bij de meeste toch niet doet wat het belooft te doen. Het thema is erg leuk, iedereen wil z'n hemel wel verdienen ... door zo stout mogelijk te zijn. In realiteit vond ik dat er te veel stapjes en fiddly gedoe was om het spel gestroomlijnd en leuk te houden. Ik had de spelregels ook al diverse keren (moeten) lezen vooraleer het op tafel kwam en had alles dus redelijk goed in mijn hoofd, maar de regels overbrengen is zeer moeilijk (en ik ben toch al wel wat gewend). Ik had ronde na ronde meer het gevoel dat je maar wat doet en dat je wel ziet waar je uitkomt. Mij wist deze titel niet echt te overtuigen. Gelukkig bracht Zoch deze Essen twee andere toppers mee die wel vaak op tafel zullen komen, dus als je moet kiezen ga dan vooral voor Kilt Castle of Dreams.
+ een beetje chauvinisme is op z'n plaats, Belgisch product door AEG + het systeem met de actiekaarten werkt verduiveld leuk + het is een race naar de schatkisten, opbouwen en een goede doorstart, daar moet je naar werken + het artwork is fabuleus, ook het aantal illustratoren is dat (elke kaart is verschillend) + het is een erg toegankelijk spel + het blijft spannend voor de overwinning tot de laatste beurt + het is een doordacht spel waarbij de limiet aan geldkaarten en helden echt wel z'n functie hebben + als je op queeste gaat, is het soms echt een sprong in het diepe en spannend om te doen
- het uitleggen van de queesten blijft het moeilijkste aan dit spel, eens je dit doorhebt, zijn er geen geheimen meer - enkele basisbegrippen moet je uit de spelregels halen (monster, encounter, location zijnde rode/blauwe/groene kaarten), dit had misschien wel vermeld kunnen worden op de kaarten zelf - het is en blijft wel gewoon het koppelen van symbolen aan elkaar, ondanks het fantasy-thema
Conclusie : Treasure lair heeft me zeker weten te charmeren. Het speelt vlot, daagt je toch wat uit tot het maken van bepaalde (kleinere) keuzes. Vooral het systeem van de actiekaarten vind ik erg fijn, je kan op voorhand al een beetje beginnen uitzoeken en puzzelen wat je zou kunnen doen. Je kan ook niet alles gaan uittellen, soms moet je een sprong in het diepe wagen. Het is en blijft een race, er zullen schatkaarten voor je neus worden weggeplukt. Het spel speelt met alle spelersaantallen even goed. Om af te ronden zoals we begonnen zijn : een beetje chauvinisme is op z'n plaats. Dat 2 kleine Belgjes het schoppen tot in de hoofdzetel van AEG in Amerika om hun spel uit te geven is bewonderenswaardig. Qua samenwerking met deze firma verliep alles blijkbaar zeer professioneel en ook het eindproduct mag zeker gezien worden, een droom van een "kleine" spelauteur (en iets "grotere" co-vennoot). Ik raad iedereen zeker aan om het spel een keertje te proberen, ook al ben je niet zo'n fantasy-liefhebber en het spel te nemen waarvoor het ontworpen is, een spannende strijd en race naar de schatkaarten. Je gaat zeker een leuke tijd hebben en fijne combinaties op de tafel kunnen leggen.
+ erg fraaie rondeteller, de kathedraal die ronde na ronde verder opbouwt + er zijn diverse punten waar er gedifferentieerd kan worden en zodoende elk spel anders zal zijn (speciale eigenschappen, gebeurtenistegels, ...) + de spelregels zijn erg rechtlijnig en eenvoudig + de strijd is uitermate spannend, het komt op enkele punten aan + het is een traditionele, nauwe, solide euro, het is dit keer eens geen engine-builder die eens hij begint te rollen alles kapot dendert, je moet elke beurt gewoon proberen het beste eruit te halen
- de basisspelregels zijn erg makkelijk, maar eens je alle bonusacties doorhebt en de cohesie tussen al deze bonussen ben je toch even aan het neuzen in het tweede spelregelboekje - je las het goed, 2de spelregelboekje, de spelregels zijn opgesplitst. Ik ben er nog steeds niet uit of dit nu positief is of niet. Het maakt de basis op zich erg duidelijk en eenvoudig, maar bij het lezen van het tweede boekje gaat er toch wat verloren. - het spel op zich is een beetje retro, niet supervernieuwend, maar heeft vooral een stoffig gevoel (wat jammer is voor een nieuw spel) - het thema blijft natuurlijk fraai, maar voor de veelspeler is het misschien wel welletjes geweest - een spel waar je een heleboel geschiedenis in de spelregels bijkrijgt, lijkt misschien eerder een toeristische gids voor de stad en zulke spellen zijn meestal de moeite niet waard (deze wel trouwens!)
Conclusie : Ulm is een zeer solide euro, een spel waar je zo mee weg bent. Het is wel even zoeken naar de cohesie tussen alle spelonderdelen en bonussen. De strijd is spannend en aan het eind zal alles op elkaar pakken voor de overwinning. Het verkrijgen van speelkaarten, die toch erg straf zijn, verloopt aanvankelijk wel redelijk stroef, het is niet eenvoudig om onmiddellijk zicht te krijgen op het hoe en waar in dit spel. Eens je een spelletje hebt gespeeld, valt er een groot struikelblok weg en wordt het toch nog een stuk beter en toegankelijker, maar je moet je natuurlijk door dat eerste potje werken (wat zeker geen straf is). Of Ulm nu ook daadwerkelijk overeind blijft in al dat nieuwe geweld is wel nog maar de vraag. Het is niet zo dat Ulm supervernieuwend is, het spelmechanisme dat gehanteerd wordt om de acties te bepalen is dat wel (in zekere zin) en duwt dit spel er dan ook tussenuit. Voor mij zeker voor herhaling vatbaar, maar ik had liever een ander thema gezien.
+ een overaanbod aan verschillende tekeningen waar je telkens weer iets nieuws in ontdekt + het concept van Codenames, dat erg goed werkte, blijft gewoon behouden + ipv 25 woorden liggen er nu "slechts" 20 tekeningen, het is overzichtelijker geworden + de afdektegels hebben dit keer wel allen een eigen prentje, de spionnen zijn allemaal uniek
- de regelgeving omtrent het gebruik van bepaalde woorden is bij prentjes onduidelijker - het is op zich toegankelijker voor iedereen (ook voor kinderen), maar in mijn ogen moeilijker om te linken - ik vind persoonlijk dat je bij woorden iets meer diepgang kan gebruiken en ruimere links verzinnen - het is gewoon meer van hetzelfde, maar van een prijzen-winnend-spel vinden we dat niet erg
Conclusie : Eigenlijk zou ik de imprESSEN van Codenames hier quasi volledig kunnen kopiëren. We spreken hier over hetzelfde spel, enkel de woorden zijn vervangen door tekeningen. Dit maakt het taalonafhankelijk, toegankelijker voor alle leeftijden en niveaus en gewoon ook iets leuker qua uiterlijk. Persoonlijk vind ik de traditionele Codenames iets leuker omdat daar toch de klemtoon nog ligt op het zoeken van verbanden tussen woorden, kan je iets meer diepgang gaan brengen in je hints (die dan misschien ook inhoudelijk aan elkaar gelinkt worden) terwijl het bij de "pictures" iets oppervlakkiger blijft. Het kan toeval zijn of omdat we nog niet genoeg getraind zijn, maar het maximumgetal dat we nu hanteerden was 2 à 3, en bij de woorden durfden we de lat al wel eens op 4 of 5 leggen. Het feit dat je minder kaarten gebruikt, zorgt ervoor dat het geheel overzichtelijker is (en dat is ook wel nodig met die tekeningen). Ik vermoed dat het puur persoonlijke smaak zal zijn welke versie je het leukste vindt, dus probeer ze gewoon beiden en schaf sowieso één van beiden aan, want het spel is de moeite waard.
+ ludiek gegeven dat je een signaal moet afspreken, zorgt voor de nodige animo + het spelconcept is simpel, het uitvoeren ook, het winnen dan weer niet + het is hectisch, het is chaotisch, maar het stoort me hier een stuk minder dan bij andere grabbel-en-graai-spellen + er zijn enkele kaartjes toegevoegd die kunnen gebruikt worden voor een variant (en nog meer animo) + er zijn overwinningspuntblokjes voorzien (maar dit had ook een scoreblokje of nog beter, ludieke fiches mogen zijn)
- het is wat het is en vooral niet meer dan dat - het thema is nu niet onmiddellijk het meest sexy thema dat er is - de Duitse titel spreekt niet onmiddellijk aan, ik vrees dat het niet het populairste kaartspel van 2016 zal worden - enkele Nederlandse vrienden kwamen met een Kickstarter op de proppen met hun spel "TAMPS" dat belachelijk veel op dit spel gelijkt (hoe dit zal aflopen weet ik niet)
Conclusie : Gämsch Alpin is niet slecht en zeker z'n plaatsje waard in het gamma waarvoor het gemaakt is. Of het potten zal breken, daar twijfel ik dan weer sterk aan. Ook voor bloggers en recensenten is het niet het makkelijkste materiaal, al was het maar om de titel met een umlaut Zoch verlag bracht in Essen 4 nieuwe titels uit en wat mij betreft is dit de minste.
+ de schaapjes zijn zo schattig, en bovendien allemaal uniek + het is een luchtig racespelletje met toch enkele mogelijkheden + op de website vind je een spelershulp (wat echt wel handig is) + je kan op diverse manieren winnen + het artwork is fabuleus grappig en schattig + er zullen mensen naar deze doos grijpen, dus je gaat zeker medespelers vinden + het heeft een aanzienlijke geluksfactor, maar voor de speelduur is dat niet onmiddellijk een probleem
- het is misschien een tikje te complex gemaakt om er een kinderspel van te maken - een overzichtje bij in de doos was hier geen overbodige luxe, want er zijn wel enkele kleine regeltjes - je kan op verschillende manieren winnen, maar eens een speler enkele goede beurten na elkaar kan maken, is het moeilijk om nog te counteren volgens mij (tenzij alle spelers elkaar in evenwicht trachten te houden) - weer zo'n spelhandleiding in het onhandige, vierkante formaat, kies nu toch gewoon voor een boekje
Conclusie : Edenia is een schattig spel, schapen in de ruimte is een thema dat al enkele keren gebruikt is, maar dat nu echt ook een makkelijkere uitwerking heeft gevonden. Eens je een speelsessie hebt doorgemaakt, weet je wel hoe het in elkaar zit. Maar of je dan ook echt zin hebt om onmiddellijk nog eens te spelen ... dat is de vraag. Ik leg dit spel graag nog een keertje op tafel om eens op een andere manier te spelen, maar ik vrees dat je net dat tikje te weinig in de hand hebt. Het is pure randomness en geluk, maar dat kan ook erg leuk zijn. Het is fijn om te zien hoe je schapen door het zwarte gat naar alle kanten vliegen, terugbotsen op de randen van het heelal en geteleport worden.
+ abstract, met een grote "A" + het spel verloopt snel en vlot en de spelregels zijn erg duidelijk (eens je aan het spelen bent) + je gaat toch telkens weer uitgedaagd worden om manieren te vinden om je tenten over de tegels te verspreiden
- die tentjes zijn niet de makkelijkste houten figuren om te hanteren - het verschuiven en roteren van de tegels moet erg secuur gebeuren om geen tentjes te laten omvallen - op zich is het verspreiden van je tenten het belangrijkste, ik heb het gevoel dat er net dat tikje te weinig inzit om interessant te blijven - de doos is weer stukken te groot voor het weinige (doch mooie) materiaal dat erin zit
Conclusie : Dokmus is zeker geen slecht spel en zal de abstracte speler zeker een uitdaging bieden. Ik vrees echter voor de herspeelbaarheid. Ondanks het feit dat de tegels dubbelzijdig zijn en er waarschijnlijk oneindig veel mogelijkheden zijn, lijkt het me toch steeds weer op hetzelfde uit te draaien. Als je echt opteert voor een abstract spel lijken andere spellen me meer geschikt dan deze titel. Het thema zegt mij persoonlijk ook niet zo erg veel en doet er overigens ook totaal niets toe. Het spel zit clever in elkaar, is strak en goed vormgegeven (met uitzondering van de onhandige tentjes), maar heeft me toch niet echt weten te overtuigen.
+ een prachtig vormgegeven spel met een thematisch sterke uitwerking + de draaiende torens zijn een leuk gevonden gimmick + het is een racespel, maar naar het einde toe maken nog veel spelers kans op de winst + de speciale eigenschappen van de tegels zijn allemaal netjes opgelijst op de achterkant van het spelregelboek + de diverse acties staan op een apart blaadje en niet in de spelregels, dit onlast langs de ene kant de grootte van de spelregels en tijdens het spel is het handig om het actieblaadje door te geven zodat de spelers buiten hun beurt nog even kunnen nalezen + het spel is in het Nederlands verschenen door Geronimo-games, wat erg fijn is
- de speelduur is aan de iets te lange kant, je kan beter het voorgetelde introductiespel gebruiken - bij een mindere lichtinval is het niet eenvoudig om de acties op de torens te onderscheiden - het slot van het spel, zijnde opendraaien van de deuren is pure willekeur en geluk (maar stoorde me niet echt) - het wordt op de duur wel eerder repetitief en niet meer zo uitdagend (voor de veelspeler) - je kan pas echt aan de slag als het effectief jouw beurt is, op voorhand denken is een beetje moeilijk Conclusie : Touria is zonder twijfel een mooi spel, het is toegankelijk voor families, maar het vergt wel wat gewenning. Er zijn wel wat diverse acties en mogelijkheden en voor een beginnende speler is het niet altijd even duidelijk. Voor een doorwinterde speler valt het allemaal wel mee, maar is het dan weer iets te snel repetitief. Het is zo'n spel dat eigenlijk wat vis noch vlees is. Ik vind het eigenlijk wel prettig, maar het is niet zo dat het top is. De draaiende torens zijn leuk gevonden, maar zorgen er ook voor dat je je speelbeurt niet echt kan plannen en dat je pas effectief kan gaan nadenken als je beurt er daadwerkelijk is. Het materiaal is mooi, nodigt zeker uit tot spelen en je zal beziens hebben door eventuele voorbijgangers (op beurzen en spelevenementen) door dit artwork. Ik vermoed dat dit spel ook best met 3 spelers wordt gespeeld, dan gaat het veel vlotter en kom je sneller terug aan de beurt en stoort het misschien niet om naar 7 hartjes en 7 goud te spelen, bij 4 spelers is dit eerder aan de lange kant.
+ het concept één-tegen-allen, dat valt zeker in de smaak + het spel is erg fraai vormgegeven (zowel het artwork op de kaarten, de speeldoos, als de speelstenen) + het is even wennen aan de diverse locaties, maar het spel loopt daarna als een trein + er zit wel wat denkwerk achter je actie, vooral als creature + het is asymmetrisch, dus de spelervaring zal als mens of creature totaal anders zijn + het thema is niet alledaags en klinkt gewoon al spannend
- het is asymmetrisch, dus de ene partij zal het anders ervaren als de andere partij - het is en blijft een luchtig "ik-kan-jou-doorzien-spel", dus je kan je kapot gaan analyseren (met AP tot gevolg)
Conclusie : Persoonlijk ben ik niet zo'n grote fan van dungeon-crawlers of asymmetrisch kaartspellen, maar laat dit spel nu net de uitzondering zijn die de regel bevestigt. Qua thema is dit spel al erg fraai, maar ook het totale gevoel is bangelijk. De strijd tussen beide partijen verloopt ook redelijk spannend. Het feit dat je dit spel vooral moet "spelen" maakt het ook wel fijn, uiteraard ga je bepaalde zaken moeten afwegen (zeker als creature), maar uiteindelijk blijft het een beetje een gok voor beide partijen om al dan niet op dezelfde locatie uit te komen. Deductie is zeker aanwezig in de rol van creature, maar er zijn ook uitwegen. Opportuniteiten zien als mens en dit kunnen anticiperen als mens is een must. Ik leg dit spel graag nog vaak op tafel, want het weet mij keer op keer te boeien en eens je de locaties uit het hoofd kent, gaat alles nog vlotter en ga je nog meer aandacht kunnen besteden aan spelsfeer. In mijn ogen een aanrader als je houdt van het genre.
+ voor de liefhebbers, dit is een stevige euro waar alles
weer aan elkaar hangt en waar je tracht te comboën tegen de sterren op
+ het materiaal is fraai, duidelijk en de iconografie laat
niets aan de verbeelding over
+ ondanks de zwaarte van het uitzicht en de lijvige
spelregels speelt dit spel vlot, erg vlot
+ je zal voor en tegenstanders hebben voor dit puntje,
maar je speelt vooral op jezelf, je kan elkaar niet echt stokken in de wielen
steken, dus je hebt alles zelf in de hand
+ er wordt snel vergeleken met Mombasa, wat een ongelooflijk
pluspunt is
+ dit is een expertspel pur sang, met een leercurve
ongetwijfeld, maar de eindscores liggen wel erg dicht bij elkaar
+ het thema is er natuurlijk maar opgeplakt (zoals bij elke
euro), maar het is wel fraai vormgegeven
-op de duur wordt het misschien wel wat
repetitief -als het wordt vergeleken met Mombasa, moet je
dan wel beide titels in je kast hebben staan -de spelersbordjes zijn gewoon van dik papier,
geen erg daar je ze niet intensief gebruikt, maar wij houden toch meer van iets
dikker karton -in een eerste oogopslag lijkt het bord en al het
materiaal wel wat druk en staat er zoveel te gebeuren dat je het overzicht
misschien verliest, laat dit je wel niet ontmoedigen, want eens je een rondje
gedraaid hebt, is alles superduidelijk
+ de kaarten zijn zo opgebouwd dat je steeds je hersenen zal
moeten pijnigen om ze netjes in je stad aan te bouwen op de manier dat het
voordeligst voor je is
+ het feit dat je kaarten eerst moet spelen en nadien nog
een totaal andere keuze kan maken, maakt het wel interessant
+ de overzichtjes van de scores zijn prima gedaan
+ een variant met einddoelen zit onmiddellijk inbegrepen =
prima, de focus zal hierdoor elk spel toch weer net ietsje anders liggen
+ dit is héél wat spel in een klein doosje
+ erg elegant, één van de toppertjes in een kleiner doosje
voor mij persoonlijk
-het opleggen van kaarten lukt nog wel, maar als
je een kaart onder een andere wil stoppen, is dit soms wel lastig -als je zes kaarten in handen hebt, zijn de
mogelijkheden soms zo groot dat je toch wat AP krijgt, al weet je dat je de
gespeelde kaart misschien zelfs niet mag toevoegen aan je eigen stad
+ coöperatief dobbelen hebben we nog niet al te vaak gezien
+ je moet de eigenschappen van de helden echt goed gaan
gebruiken
+ niet makkelijk te winnen coöp, zelfs in de eenvoudigste
stand
+ het artwork is redelijk strak te noemen
+ het is en blijft dobbelen, dus soms gebeurt er iets
magistraals
-threats die uit meer dan 6 delen bestaan zijn
niet makkelijk bij te houden, ze staan kort op elkaar gedrukt, dus je kan er
ook niets naastleggen -misschien net iets te lang en te langdradig om
een micro-game te zijn -het is en blijft dobbelen, dus als het
tegenslaat, is het over
