Het was te denken, samen met mijn nieuwe ideeën en bevindingen komen ook weer nieuwe twijfels.

Ik ontdekte dat ik het hier heel goed gedaan had en dat ik het hier zou missen. Natuurlijk zou ik het daarbij kunnen laten en gewoon blij zijn. Toch moest ik het nog verder analyseren. Waarom kijk ik er niet naar uit om mijn oude leven terug te krijgen? Natuurlijk kan het verlaten van mijn Erasmus plaats een dubbel gevoel geven, daar had ik op gerekend. Ik had alleen niet gerekend op het feit dat het alles zou weg duwen van positieve gevoelens. Wel besefte ik plots, er zijn niet zoveel positieve gevoelens om naar terug te keren. Engeltje zal nog steeds dood zijn als ik terug kom; mijn thesis zal nog steeds niet geschreven zijn; mijn vrienden zijn nog steeds uit elkaar aan het vallen en de vrienden die geprobeerd hebben zelfmoord te plegen, zijn nog steeds niet beter. Ik denk dat ik nog enkele dingen kan opsommen. Boven mijn bureau in mijn Spaanse kamertje hangen de foto's van de mensen die mijn vrienden zijn. Dood, levend en tussen in. Ik mis ze allemaal evenveel, ze zijn allemaal even ver van mij op dit moment. Pas op het moment dat ik thuis ben, zal ik opnieuw voelen dat de afstand met sommige langer is. De gedachte dat er van sommigen slechts enkel een grafsteen is om te bezoeken, sluipt langzaam in mijn hoofd. Er zijn nog zoveel andere gedachten die me onzeker maken. Ik heb een feestje gepland en heb het gevoel dat de mensen eigenlijk niet willen komen. Ook dat doet me niet echt uitkijken naar mijn terugkomst. Ik weet het, voor een groot deel hangen mijn problemen af van mijn eigen onzekerheden. Het zijn dingen die ik kan overkomen als ik dat wil. Als ik nu gewoon mijn cursor in het document van mijn thesis plaats in plaats van het schrijven op mijn blog, dan zou dat ook vooruit gaan.

Dan heb ik ook nog verder nagedacht over mijn onthulling van gisteren, mijn idee om te solliciteren voor "Handicap international". Eigenlijk ben ik iemand die niet weet wat ze wil in haar leven en dat is geen geheim. Alleen door zo'n beslissingen of ideeën laait de innerlijke discussie weer op. Ik heb het gevoel dat ik een persoonlijkheid heb die bedoeld is voor het grotere goed. Mijn geluk komt van het helpen van mensen. Ik koos een job waarin ik mensen help een leven op te bouwen of te behouden. Ook onder mijn vrienden ben ik de "go-to". Het is een deel van mijn persoonlijkheid, een karaktertrek die voor iedereen bekend is. Vanuit die karaktertrek kan ik twee wegen uitgaan. Er is de weg van de missies en de weg van de familie. Ik twijfel al zo lang ik me kan herinneren en zodra ik een stap in de ene richting zet wordt de andere weer aantrekkelijker. Als er iemand een goede manier heeft om beslissingen te nemen die je leven bepalen, mag je mij er altijd mee verlichten. Er wordt gefluisterd dat een combinatie van de beiden mogelijk is, maar ik heb het gevoel dat er tussen huisvrouw en missievrouw geen tussenweg bestaat.

XX, een verwarde S.