Blijkbaar was ik vergeten hoe elke gebeurtenis twee kanten heeft. Langzaam aan begon ik een hekel te krijgen aan het altijd alleen zijn. Hoewel ik graag onder mensen wou zijn, had ik er toch geen moed voor. Ik bleef liever op mijn kamer. Om eerlijk te zijn, zelfs mijn familie leek soms te veel en te luid. Mijn kamer is altijd veilig, stil en de contacten zijn nooit echt nabij. Een echt gesprek leek mij te veel moeite en energie te kosten. Liever bleef ik zwemmen in de eenzaamheid. Hoewel ik er eigenlijk genoeg van kreeg leek ik mezelf toch steeds terug van de kant af te duwen. Op die manier met jezelf in tweestrijd te zijn is eigenlijk net zo vermoeiend en dat hield me ook verder van de redding waar ik zou graag naar toe wou. Nu heb ik echter mijn redding gevonden. Eenzaamheid hoeft niet noodzakelijk negatief te zijn. Vandaag vond ik een moment waarop ik kon genieten van mijn eenzaamheid en er zelfs rust in vinden. Ik zat aan een tafeltje in het centraal station net iets voor de middag. Opnieuw had ik mezelf getrakteerd op een veel te dure koffie met non-fat melkschuim en sugar-free hazelnoten siroop (ik let nog steeds op de lijn dus ja). Mijn koffie verspreide een heerlijke geur en het melkschuim bleef aan mijn lippen kleven bij elke slok. In mijn hand had ik de "Great Gatsby". Mensen zagen mij en ik was me duidelijk bewust van de mogelijke aandacht. Toch leek ik helemaal alleen te zitten en was er niemand die me aansprak of onderbrak. Ik kon mijn slokken koffie zo klein nemen als ik wou, ik mocht met mijn tong mijn melksnorretje verwijderen en ik kon verdwalen in New-York en West-egg. Dat allemaal van op mijn stoeltje aan mijn tafeltje aan de rand van Centraal station. Als ik dan uit nieuwsgierigheid toch eens op keek dan zag ik dat het voor iedereen hetzelfde was. Iedereen kon zijn eigen gang gaan. Sommigen vermoedelijk met de vreemdste bezigheden maar niemand werd onderbroken.
Voor het eerst in lange tijd ontdekte ik weer de gezelligheid van de eenzaamheid van mijn stad. XX S.
20 en meer