|
Gisteren was het de verjaardag van Engel. Eigenlijk had ik me aan oncontroleerbare huilbuien verwacht en aan de onweerstaanbare drang om het graf te gaan opzoeken. Uiteindelijk is de dag zeer onopgemerkt voorbij gegaan. In de voormiddag ging het me niet zo goed en ook doorheen de dag werd ik geplaagd door verschillende ongelukken. Alleen was er niets noemenswaardig en ben ik ook niet totaal gecrashed. Vermoedelijk was dat onder invloed van de rush die de stress veroorzaakte. Ik had mezelf opgegeven om gisteren te koken voor vriendinnen op verplaatsing. Het is algemeen bekend dat ik dat graag doe, alleen had ik misschien een beetje te veel druk op mezelf gelegd. Naast het avondje met vriendinnen had ik ook nog een folder die ik moest schrijven, een koffer inpakken en een dagje gaan werken.
Ik heb mezelf vandaag toch ook een beetje beklaagd terwijl ik mijn lange uurtjes moest kloppen. De hele tijd kwamen er nog verschillende dingen in mijn hoofd op die ik eigenlijk in mijn koffer had moeten steken. Dus ik ben thuis gekomen met post-it's van het werk met daar op alle spulletjes die ik dacht te vergeten. Nu zit hopelijk alles in mijn valies... (en daar ben ik dus mee bezig, terwijl Engels verjaardag gisteren was)
De trip is sowieso al een dubbeltje op zijn kant. Het is eigenlijk vooral mijn papa die wil gaan. Hij vindt het noodzakelijk om Zaragoza al te zien voor ik vertrek. Ik denk dat hij nog nerveuzer is dan ik ben. Volgens mij was het heel normaal dat leerlingen die op ERASMUS gaan gewoon van de eerste keer alleen gaan. Mijn papa denkt daar anders over, hij wil alles samen met mij zien. Ik heb er mij al bij neer gelegd en ik wil er graag het beste van maken. Nu hoef ik me misschien minder zorgen maken. Als je ondersteund bent door echte volwassenen is de eigen verantwoordelijkheid toch een beetje minder zwaar.
Ik schrijf jullie over een weekje!
XX S.
|
20 en meer