We zijn wel begonnen met praten over Engel maar toen het wat zwaar werd en er een stilte viel, hebben we een filmpje opgezet. Zacht huilend zijn we in de zetel tegen elkaar gaan liggen. We hebben gedurende de hele film het knuffelen niet onderbroken.  

Ik heb toegelaten dat hij zijn armen rond mij sloeg en dat hij door mijn haren wreef. Hoe goed het op dat moment voelde, zo schuldig voelde ik me achteraf. 

Thuis aangekomen heb ik hem dan ook onmiddellijk mijn excuses gestuurd en gezegd dat het mijn intentie niet was iets los te weken bij hem. Uiteindelijk heb ik alleen maar aan mijn egoïstische zelf gedacht en geen rekening gehouden met wat de avond met hem zou kunnen doen. Ik vind het heel erg dat ik dit moet toegeven, maar ik kan het maar beter onder ogen zien. Het is al bijna 2 jaar geleden dat iemand me vastgehouden heeft puur met de bedoeling om bij me te zijn. Met alle dingen die de laatste 2 maand in mijn hoofd hebben gespeeld is het vermoedelijk ook menselijk dat ik naar die aanraking verlang. Het deed me dan ook erg deugd om het nog eens te ervaren. Alleen is het niet meer voor herhaling vatbaar, dat kan ik niet maken tegenover hem, maar ook niet tegenover Engel. 

Ik kan amper geloven dat het morgen al weer twee maand geleden is...

XX S.