Met alle informatie die er de laatste maanden op me afgekomen is had ik het nogal moeilijk. Het was nogal een berg en ik wist niet eens hoe ik er aan zou beginnen alles te verwerken. Een beetje zoals het moment waarop je kamer zo rommelig is dat je gewoon niet weet welk stuk papier je eerst moet weggooien of verleggen. Ik had geen idee van welk gegeven ik eerst zou verwerken of waar ik het eerst aan zou denken. Toen alles samenkwam ben ik een beetje geblokkeerd. Dagenlang heb ik niet veel anders gedaan dan staren, wandelingetjes maken en slapen. Het waren een paar harde en triestige dagen. Niet dat ik de informatie allemaal verwerkt heb, integendeel, ik kon er niet over nadenken alsof mijn interne schijf de informatie stroom niet aan kon en stopte met werken.
Gelukkig werden die dagen opgevolgd door stage. Ik heb helemaal geen tijd meer om stil te staan bij de dingen. Ik moet heel snel de dingen onthouden en al heel wat alleen doen. Dus mijn hoofd is al voor een groot deel gevuld met stage, daarnaast komt dan ook nog het eindwerk en nog een taak hier of daar. Dat leidt me genoeg af van de dingen die te pijnlijk zijn om nu aan te denken. Een beetje alsof ik ze tijdelijk in een doosje heb gestopt.
Na mijn drukke periode dan open ik het weer. Ik hoop dat ik het dan op langzame en bedachtzame manier allemaal kan bekijken. De gebeurtenissen hebben een grotere indruk nagelaten dan dat ik zelf verwacht had. Ik voel me echt overvallen door mijn eigen gevoel;
Vaak wens ik mezelf een spannender leven toe. Niet alleen omdat ik dan iets interessants kan bloggen, maar gewoon om iets om handen te hebben. Mijn wens is ondertussen beantwoord en is er wat spanning in mijn leven. Indien ik geweten had hoe het zou voelen, dan had ik hier nooit om gevraagd en was ik blij geweest met mijn gezeur over mij gewicht.
Mijn laatste bericht ging over Engel. Zij beroofde zich op vrijdag acht februari van het leven. We zijn nog niet zoveel verder en het lijkt nog veel van mijn energie op te gebruiken. Nu kreeg ik gisteren telefoon van het lief van een vriendin, dat meisje beslist ook dat ze uit het leven wilde stappen. Gelukkig kon ze onderschept worden en nu is ze opgenomen in een crisisafdeling.
Dit is echt niet wat ik verwachte van de spanning in mijn leven. Het lijkt alsof ik vast zit in een slecht seizoen van familie of thuis. Ik zou graag de aflevering pauzeren of stoppen met kijken. Jammer genoeg gaat het gewoon verder en moet ik er maar door zwemmen.
Het ergste van alles is misschien dat ik helemaal niets kan doen. Ik kan de situatie niet helpen en ik kan de mensen die er onder lijden ook niet helpen.
Morgen ga ik praten met een vriendin van ons beiden. Het is nu aan mij gevraagd om haar ook in te lichten, dat gaat geen gemakkelijk gesprek worden.
20 en meer
