Met alle informatie die er de laatste maanden op me afgekomen is had ik het nogal moeilijk. Het was nogal een berg en ik wist niet eens hoe ik er aan zou beginnen alles te verwerken. Een beetje zoals het moment waarop je kamer zo rommelig is dat je gewoon niet weet welk stuk papier je eerst moet weggooien of verleggen. Ik had geen idee van welk gegeven ik eerst zou verwerken of waar ik het eerst aan zou denken. Toen alles samenkwam ben ik een beetje geblokkeerd. Dagenlang heb ik niet veel anders gedaan dan staren, wandelingetjes maken en slapen. Het waren een paar harde en triestige dagen. Niet dat ik de informatie allemaal verwerkt heb, integendeel, ik kon er niet over nadenken alsof mijn interne schijf de informatie stroom niet aan kon en stopte met werken.
Gelukkig werden die dagen opgevolgd door stage. Ik heb helemaal geen tijd meer om stil te staan bij de dingen. Ik moet heel snel de dingen onthouden en al heel wat alleen doen. Dus mijn hoofd is al voor een groot deel gevuld met stage, daarnaast komt dan ook nog het eindwerk en nog een taak hier of daar. Dat leidt me genoeg af van de dingen die te pijnlijk zijn om nu aan te denken. Een beetje alsof ik ze tijdelijk in een doosje heb gestopt.
Na mijn drukke periode dan open ik het weer. Ik hoop dat ik het dan op langzame en bedachtzame manier allemaal kan bekijken. De gebeurtenissen hebben een grotere indruk nagelaten dan dat ik zelf verwacht had. Ik voel me echt overvallen door mijn eigen gevoel;
Vaak wens ik mezelf een spannender leven toe. Niet alleen omdat ik dan iets interessants kan bloggen, maar gewoon om iets om handen te hebben. Mijn wens is ondertussen beantwoord en is er wat spanning in mijn leven. Indien ik geweten had hoe het zou voelen, dan had ik hier nooit om gevraagd en was ik blij geweest met mijn gezeur over mij gewicht.
Mijn laatste bericht ging over Engel. Zij beroofde zich op vrijdag acht februari van het leven. We zijn nog niet zoveel verder en het lijkt nog veel van mijn energie op te gebruiken. Nu kreeg ik gisteren telefoon van het lief van een vriendin, dat meisje beslist ook dat ze uit het leven wilde stappen. Gelukkig kon ze onderschept worden en nu is ze opgenomen in een crisisafdeling.
Dit is echt niet wat ik verwachte van de spanning in mijn leven. Het lijkt alsof ik vast zit in een slecht seizoen van familie of thuis. Ik zou graag de aflevering pauzeren of stoppen met kijken. Jammer genoeg gaat het gewoon verder en moet ik er maar door zwemmen.
Het ergste van alles is misschien dat ik helemaal niets kan doen. Ik kan de situatie niet helpen en ik kan de mensen die er onder lijden ook niet helpen.
Morgen ga ik praten met een vriendin van ons beiden. Het is nu aan mij gevraagd om haar ook in te lichten, dat gaat geen gemakkelijk gesprek worden.
Dit is een bericht dat ik de afgelopen week al meerdere keren geschreven heb. Elke keer een beetje anders met de bedoeling er het beste uit te halen. Ondertussen heb ik genoeg gepiekerd en perfect zal het toch nooit worden, dus ik post het maar gewoon.
Vrijdag, 8 februari, besloot een vriendin van mij dat het leven haar te veel werd. Ze was het al een tijdje aan het voorbereiden en had elk detail afgewerkt. Die bewuste dag verliet ze het huis en nam ze haar eigen leven. Wanneer ik het rationeel bekijk dan begrijp ik het. Ik weet hoe moeilijk ze het had in het leven en ik weet ook dat ze psychiatrisch ziek was. Mijn verstand kan hier gemakkelijk mee om, het zegt mij ook dat zij geen andere oplossing had en dat ze nu de rust heeft die ze in het leven niet kon vinden. Dan is er natuurlijk ook nog mijn hart en mijn buik. Die geven heel andere signalen, een soort van onbegrip en zwaar verdriet. De afgelopen week wisselen die gevoelen elkaar ook af. De hele tijd vecht mijn verstand met mijn hart en dat is heel vermoeiend. Ik zit in de les en ben gewoon aan het opletten en vervolgens krijg ik een huilbui, maar ook omgekeerd. Ik zit op mijn kamer en ben aan het wenen, plots stopt dat en begrijp ik het. Het lijkt alsof ik geen controle heb over wat er met mijn emoties gebeurd. Dat maakt alles wat ik doe erg vermoeiend.
Engeltje, laat ik haar zo noemen wat dat is ze ook, en ik hadden een bizarre vriendschap. Zolang ik Engeltje ken had ze het al moeilijk en ik kan me ook de laatste keer dat ze echt gelukkig was niet herinneren. Blij kon ze wel zijn en dat was ze regelmatig, maar gelukkig is nog iets anders. In haar korte leven heeft ze meerdere keren een poging ondernomen. Ook is ze wel eens opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Engeltje had het ook moeilijk met vriendschappen. Iedereen die ze tegen kwam werd direct haar beste vriend. Dat betekend ook dat de vrienden die ze langer kenden ook moesten inbinden in aandacht. De ene moment had ze me heel hard nodig, de andere hoorde ik niets van haar. Eén ding was wel zeker, we konden altijd op elkaar rekenen. De afspraak was dat we nooit over de slechte dingen in het leven zouden praten zolang degene over wie het ging dat niet wou. Zo deden we dat ook vaak. Zelfs na een van haar eerste pogingen heb ik uren bij haar gezeten voor we daar over begonnen. Zo ging het tussen ons. In januari kreeg ik telefoon van haar dat ze wou afspreken voor een gezellige babbel, dat wou genoeg zeggen. Ik had echter geen tijd gemaakt omdat ik voor mijn examens wou leren. Toen ik er haar er later nog achter vroeg, liet ze me weten dat het niet meer nodig was.
Mijn kans om afscheid te nemen heb ik dus gemist en dat valt me heel zwaar. Ik zoek nu alle mogelijke manieren om afscheid te kunnen nemen. Ik ben al naar de plaats geweest waar ze haar eigen leven beëindigd heeft, ik ben aan het schrijven aan een brief, ik ga haar begraafplaats opzoeken.
De laatste dagen ben ik een beetje verward over bepaalde mensen in mijn leven. Ik heb niet zoveel moeite met afstand of verliezen van vrienden. Natuurlijk heb ik een heleboel vrienden met wie ik het contact zeker niet wil verliezen, dat kan ik niet ontkennen. Naast die mensen zijn er ook nog anderen die wat minder betekenen. De mensen die ik leerde kennen op een kamp, een oude vriendin van middelbare school, een buurmeisje dat al lang verhuist is. Met sommigen van hen heb ik nog veel contact, met anderen wat minder. Zoals ik al zei zijn ze dan ook niet zo belangrijk voor mijn leven. Het is leuk om van hun te horen en om een even iets tegen hun te zeggen, maar het is niet levensbepalend.
Er is iets anders dat me meer stoort. Sommigen van hen vragen regelmatig om nog eens af te spreken, wanneer er dan echt plannen gemaakt moeten worden, dan laten ze niets meer horen. Voor mij is het niet nodig om nog eens af te spreken met die mensen, maar als ze er op aansturen, waarom niet? Toch ben ik een beetje teleurgesteld als het dan op niets uit draait.
Voor mij is het echt een raadsel waarom mensen zouden aanstalten maken om een afspraak te maken, als ze het dat niet willen. Nu is er zo een van mijn vrienden met wie ik echt zo'n soort dansritueel heb. Toen ik hem leerde kennen had ik een relatie met een meisje, dus hij maakte geen aanstalten om te flirten aangezien ik "off-limits" leek. Later veranderde ik van partner en het werd een mannelijk lief. Dit bracht een barstje in mijn vriendschap met die jongen omdat hij bang was dat het aan hem lag. Tijdens die relatie werd hij ook verliefd op een jongen en dus vriendschap was al wat overbleef. Sinds dien vraagt hij altijd om af te spreken, laat me dan weer eens zitten, spreekt me enkele maanden later terug aan, wil afspreken, laat me zitten, spreekt me enkele maanden later terug aan. Voor de zoveelste keer liet hij me zitten en ik heb het een beetje gehad. Wat is dat ook weer voor een vriendschap, daar heb ik niets aan.
Misschien is dat alleen voor mij, maar soms zijn vriendschappen nog ingewikkelder dan liefdes.
Om nog een schepje boven op mijn onzekere situatie te doen stellen mijn docenten het geven van de punten zo lang mogelijk uit. Ons semester is eigenlijk weer vol op begonnen en aan het einde van de week zijn de eerste lessen al. Toch moeten we wachten tot na de krokusvakantie om onze punten te krijgen. Het lijkt me allemaal niet zo eerlijk. Natuurlijk moeten die docenten heel veel verbeteren en nadien moet er vergaderd worden in een examencommissie om te zien wie welke punten krijgt. Allemaal heel veel werk, noeste arbeiders zijn die docenten toch.
Wij moeten echt nog lang in een onzekerheid leven. Zal mijn Erasmus doorgaan, ja of neen? Kan ik volgende maand op stage, ja of neen?
Daarbij komt dat ook nog eens dat de ombudsdienst beslist heeft dat ik geen recht heb op het vervroegd vrijgeven van een bepaald punt. Dus ik moet wachten tot 15 februari om 10 uur. Pas vanaf dat moment weet ik of mijn leven verder loopt zoals het hoort in mijn planning.
Ondertussen heb ik lesvrije dagen. Natuurlijk zijn die dagen bedoeld voor het schrijven aan mijn eindwerk en ik zal dat ook wel doen. Nu zijn er eerst nog wat dingen die ik moet doen. Ik ben namelijk aan de laatste fase van het opruimen van mijn kleding. Het afgelopen half jaar heb ik steeds beetje bij beetje weg gedaan. Blijkbaar voel ik toch een emotionele band met mijn kleding en neem ik er moeilijk afscheid van. Daarom deed ik het steeds in kleine stapjes, en nu ben ik aan het einde aangekomen. De kleding die ik niet meer zal aandoen is allemaal verdwenen, behalve één jurkje die echt mijn eerste liefde was, daarom heb ik besloten het bij te houden, samen met mijn doopkleed en mijn communiejurkje.
Vervolgens ga ik een reorganisatie van mijn kamer verzorgen. Ik ben niet zo blij met de huidige indeling en ik ben er van overtuigd dat ik de ruimte beter kan aanpakken. De papa ziet het zitten om dat eens met mij te bekijken.
Een semi-nieuwe kamer is op komst, joepie!
Ik heb mezelf een beetje kunnen verzoenen met kleding. Mijn ouders hebben me overtuigd om nog eventjes de laatste solden te gaan. Het leverde me een handtas van 80 euro aan 50 en een Levis jeans ook aan 50 eurotjes! Natuurlijk zijn het nog hoge bedragen, maar wel laag voor wat ik kreeg. Ik voel me er echt goed bij. Ik kocht verder nog een broek van Esprit, een T-shirt, een riem en topjes. Het ging echt helemaal goed. De dag erna ging ik ook nog voor het plezier naar het shoppingcenter in de buurt.
Evenwicht in de wereld... Lastige dagen met leuke dingen.
Ik ben in een positie waar ik niet graag in ben. Vermoedelijk heb ik het al vaker geschreven hoe belangrijk deze examenperiode voor mij was. Eén buis zorgt er voor dat mijn plan in het water valt. Normaal gezien weet ik het op voorhand al, ik ben gebuisd. Misschien ben ik niet altijd op alles gebuisd, maar op het meeste. Hoe zielig het ook mag klinken, ik wist het al en het was mijn zekerheid. Deze keer heb ik hard mijn best gedaan. Ik heb alles gedaan volgens de regeltjes die de vrouw van de studiebegeleiding me gegeven had. Ik heb mijn dagen meer gevuld met studeren dan met bloggen of series kijken. Nu ik voor mijn laatste examen aan het studeren ben en ik terug kijk op de afgelopen weken, denk ik dat het me gelukt is. Behalve voor één vak ben ik er zeker van dat ik een goede kans maak op slagen.
Zoveel onzekerheid heb ik nog nooit gehad. Natuurlijk kan ik morgen ook nog grandioos buizen en dan is mijn probleem opgelost. Er rest mij alleen te hopen dat mijn best echt genoeg is. Persoonlijk weet ik niet wat ik nog meer kan brengen.
Hoe kan iemand nu zo onzeker zijn over zichzelf, wie in godsnaam is nu liever op voorhand zeker van een buis dan onzeker over slagen? Belangrijker nog, wat zal ik doen als ik niet slaag... Begin ik dan alles terug opnieuw te plannen of zal ik het gewoon laten gaan?
Mijn eerste week van 2013 was exact zoals ik hem verwacht had. Voor mij is dat een week waar in geblokt wordt en dus is er niet veel ruimte voor iets anders. Het is dus niet echt verbazend dat er helemaal niets gebeurd is. Sportacus zit weer veel meer op mijn vel. Nu zijn ex-vriendin helemaal verleden tijd is, wil hij opnieuw een betere vriendschap aanhalen met mij. Vorig jaar liet ik hem weten dat ik niet op zijn verjaardagsfeest aanwezig kon zijn, omdat het echt niet gepast was. Nu hij opnieuw alleen is, kan ik volgens hem een echte vriendin zijn. Natuurlijk houdt dat "echte vriendin zijn" in dat we opnieuw seks zouden hebben. Hoe kan het ook anders? Tot nu toe hou ik de boot totaal af, ik heb nog de tijd nog de goesting.
Buiten mijn studeren valt er dus echt niets te melden. Ik ga gestaag vooruit. Zoals dat wel eens vaker gebeurd, wil ik natuurlijk beter en sneller studeren zoals elke student.
De feestjes met de familie ben ik ook goed door gekomen. Mijn oma en opa hebben alles onder controle gehouden en op enkele gevaarlijke schuivers na bleef het erg kalm.
20 en meer
