Weeral lieg ik... we hadden één keer eerder 48 uur lang geen contact. Op mijn vraag, afgelopen zomer... ik was compleet op, na alle ruzies... vroeg 48 uur stilte, om even terug op krachten te komen... weet je nog wel? En opnieuw contact nemen die vrijdagochtend resulteerde in de ergste van alle ruzies... het begin van ons einde? Of eerder het midden van ons einde? Of was dat toen al het einde van ons einde? Ik weet het... ik verweet je vreselijke dingen. Maar je had me zo gekwetst... daar stond ik dan... alleen.

Net zoals nu... hoeveel mensen er ook rond mij zijn, een vreselijk gevoel van eenzaamheid overvalt me op elk moment, en doet me steeds weer in tranen uitbarsten. Hoe kan het dat niet iedereen de tranen in mijn ogen ziet? Ik voel ze prikken, veeg ze onopvallend weg. En anders zijn er excuses "de zon scheen in mijn ogen" "mijn mascara prikt" "ik stootte mijn teen". Zou jij erdoorheen kijken, of de excuses ook slikken? In het begin zou ik op deze vraag zonder aarzelen het antwoord gekend hebben. Nu weet ik het niet zo goed meer... ik ken deze "jij" niet. 

Ik tel de dagen... nog 12 dagen tot D-day. Nog 12 dagen... countdown.  Nu koester ik nog de illusie dat het goed kan komen... tegen beter weten in. Maar ik nam een beslissing, en zal die uitvoeren... want die dag is het voorbij. Ons verhaal zal ten einde zijn... 

Ons verhaal, ons stukje leven samen eindigt. Maar niet wat ik voor jou voel...