Hier liep ik, midden op de Kootwijkse heide, zo maar even tegenaan. En plots zag ik het... hoe je me altijd weer liet interpreteren. Wat was jij altijd voorzichtig in je woordkeuze... het conclusies trekken liet je aan mij. Zodat je achteraf elke belofte op mijn interpretatie kon steken, kon ontkennen dat je het zo bedoelde. 

Enkele keren ging ik de confrontatie aan. En verloor telkens weer. Neen, je had het zo niet bedoeld. Neen, zo had je het niet gezegd. En je had telkens weer gelijk.... mijn interpretatie. Ik voel me gemanipuleerd door jou... je bracht me precies daar waar je me wilde hebben. Je ontkende mijn interpretaties, mijn conclusies niet. En dus nam ik ze voor waar aan. 

Af en toe tracht ik je tegenwoordig tot een uitspraak te dwingen. Weiger ik de conclusie te trekken, je woorden te interpreteren. Het zijn moeizame gesprekken, je biedt weerstand. Het sterkt me in mijn overtuiging dat jij nooit positie zal innemen in onze relatie. Jij laat anderen beslissen, en zo kan jij altijd weer "ondergaan". Zo ben jij altijd het slachtoffer van hetgeen een ander jou aandoet.

Zo zal je ook denken over mijn afscheid. Wéér een vrouw die jou verlaat. Wéér een vrouw die haar woord niet houdt. Wéér een vrouw voor wie jij te min bent.

Maar ook daarin voel ik me gemanipuleerd. Jij bracht me hiertoe... al zal je dàt nooit kunnen erkennen.