De volgende stap is dat ik razend word. En het feit dat je daarna niet begrijpt waarom ik razend ben, doet me in tranen uitbarsten. Natuurlijk ben ik razend... dat ik zo iets moet lezen op Haar facebook. Dat ik geen sms-je waard ben om dit even te laten weten. Dat je je niet kan voorstellen hoe dit me kwetst. Maar tegelijk is het zo wel duidelijk... ik doe er niet toe voor jou. Niét op de manier dat ik wil. 

Ik wil deze "friends with benefits"-situatie niet. Ik wil jou als mijn man (al is het dan maar in geest). 

Hoe lang geleden dat je mij "vrouwke" noemde... dat je mij meteen liet weten als er iets met je gebeurde..; dat ik 's morgens vroeg als allereerste jouw "gdmxxx" mocht lezen... dat je van mij hield. 

Met elke kilometer die me dichter naar huis bracht, eergisteren, groeide weer mijn hoop. Zo raar... alsof fysieke afstand tussen ons mij dapperder maakt, beslister. Nu, op slechts 30 kilometer afstand, twijfel ik weer aan mijn beslissing. Met elke kilometer dichter besefte ik dat ik eigenlijk nog steeds wil dat jij er bent als ik op mijn kamer kom, volgende week. Met elke kilometer dichter ging mijn hart sneller kloppen, hopend je zaterdag even te kunnen zien (al bleek dat ijdele hoop achteraf gezien). Met elke kilometer dichter groeide weer mijn hoop... liet ik mezelf toe weer te dromen.

Nog steeds denk ik bij alles éérst aan jou. Bij alles wat ik meemaak, denk ik "dit had ik hem willen vertellen". Bij alles wat ik denk, wil ik mijn GSM nemen en mijn gedachte met je delen. Bij alles wat ik voel, ervaar, onderga.... jij bent nog altijd mijn eerste gedachte....gewoonweg mijn man. Nog steeds noem ik je zo in gedachte, maar niet meer luidop. 

En jij... hoe denk jij aan mij?