Ik heb er nooit tegen gekund, les non-dits. Steeds opnieuw ga ik op zoek naar betekenis, zingeving, dàt wat niet wordt uitgesproken. Onhoudbaar ga ik door tot de dingen uitgesproken worden. Onvermoeibaar.... koste wat het kost.

En net daarin verschillen wij. Jij leeft in een wereld vol non-dits. Jij spreekt via jouw stilzwijgen, en die is ook veelzeggend. Maar weeral laat die ook alle ruimte voor interpretatie... door de woorden niet uit te spreken kan er achteraf eender welke invulling aan gegeven worden. 

Ja, ik weet het wel... ik confronteer je, steeds opnieuw. Het is sterker dan mezelf. Maar het is de enige manier waarop ik met mensen kan omgaan... transparantie, éénduidigheid, eerlijkheid. Geen verstoppertje spelen. Natuurlijk, ik toon aan mensen wat ik hen wil tonen... ben selectief... maar wàt ik toon is écht. Wat een verrijking, onze gesprekken die eerste maanden... bij jou was ik volledig mezelf, zonder terughoudendheid. Zelfs mijn laatste muren moesten sneuvelen, mijn laatste reserves liet ik varen... op jouw aandringen. Het was beangstigend, want zo open en naakt stond ik nog tegenover niemand.

Maar gaandeweg sprak ik ook woorden uit die niét in jouw romantische beeld pasten. Met die totale eerlijkheid en openheid kwam namelijk ook de behoefte om conflicten, misverstanden, onduidelijkheden onder woorden te brengen. Het resultaat was dat jij muren optrok... me meer en meer buitensloot. En hoe meer muren jij optrok, hoe harder ik ze trachtte opnieuw neer te halen. Tot we hier aanbelandden... niets geef jij nog vrij. Geen toegang meer tot jouw gevoelswereld... 

Waarom spreek jij, zelfs nu, die woorden "het is voorbij" nog steeds niet uit? Je zegt dat je bang bent om mij kwijt te geraken. Hoe werkt dit dan in jouw ogen: jij hebt mij, maar ik kan jou niet meer hebben? 

Les non-dits... maar stilte is ook een taal...