Om het kort te vertellen: hij heeft ook diabetes en begint de laatste jaren ook wat met zijn medicatie te spelen. Het laatste half jaar is het uit de hand gelopen en heeft hij ondertussen al een paar keer ervaren wat een keto is.
Zijn dokter had hem allerlei voorstellen en hulp gegeven in de hoop dat er iets tussen zat wat hem weer op het rechte pad zou brengen. Maar hij weigerde. Waarop de waarschuwing kwam met volgende keer gaan we u colloqueren. Maar ook dat kon hem niet schelen. Niks kan hem meer schelen precies, hij heeft zijn vrienden allemaal afgewezen. Heeft zich totaal van de buitenwereld afgesloten, is agressief...
Afgelopen weekend is hij weer opgenomen met een keto. De dokter heeft haar dreigementen ook uitgevoerd en mijn broer is gecolloqueerd. Tot grote opluchting van mijn andere broer en zussen alsook mijn moeder. Voor hun was het een hel om nog langer bij mijn broer te zijn. (Niet moeilijk als hij iedereen expres blauwe plekken bezorgd, of gebroken neuzen klopt...) Mijn vader is kwaad, niet op mijn broer, neen op mijn moeder en mijn andere broer en zussen. Mijn vader is dus weer zijn typische zelf, egoistisch en ongevoelig. Ik hoef ook niet te vertellen dat mijn jongste broer de lieveling van mijn vader is, vandaar dat mijn broer daar zo goed als alles van mag.

Hopelijk kunnen ze thuis weer een beetje adem halen en kan ook mijn broer zichzelf terug vinden en herpakken.