Ja, ja het is zover! We zijn eindelijk aan het punt gekomen waar ik verder ga met mijn leven, zonder de opvolging van de psychiater en de psycholoog. Deze ochtend de laatste afspraak met de psychiater. Hij vertelde, om af te sluiten, het succes verhaal van een jonge vrouw. De jonge vrouw was verslaafd en herviel heel de tijd. Ze zag het niet zitten om in opname te gaan, nog om therapie te volgen. Uiteindelijk is de vrouw een man tegen gekomen, sindsdien ging alles goed, ze is getrouwd en ze hebben hun eerste kindje samen. Hij vergeleek het steeds met mijn verhaal. Ik was dan wel niet verslaafd, maar ik had andere problemen, AM, eetstoornis, suicide... Aanvankelijk weigerde ik ook alle hulp, en ook ik bleef steeds hervallen. Dan kwam ik D. tegen, we zijn samen en sindsdien gaat het goed. Ondertussen wonen we samen en ook met mij blijft het goed gaan. Voor de psychiater ben ik ook een succes verhaal, waarvan de mensen eerst dachten: dit gaat jaren duren, verscheidenen opnamens zijn enz eer het redelijk gaat komen. Maar uiteindelijk is alles in zijn plooi gevallen en sneller dan zij oorspronkelijk hadden gedacht. Hij zei: "ik durf je met een gerust hart te laten gaan!" De namiddag moest ik dan naar de psychologe, zij heeft me heel veel geholpen toen ik het nog moeilijk had, sinds de zomer was ze in zwangerschaps/ouderschapsverlof. Vandaag was mijn eerste afspraak weer bij haar. Zij kon het niet laten om bij de psychiater al eens te gaan polsen hoe het met me was. Haar vreugde was dan ook groot om te horen dat het allemaal super ging. Vandaag kreeg ze dan van mij te horen en te zien dat het inderdaad allemaal super gaat. Ook zij ging ermee akkoord om geen volgende afspraak meer te maken. Beide hebben me hun nummer en mailadres gegeven met de opmerking dat ik bij alles wat er scheelt een telefoontje of een mailtje moet sturen. De psychiater wilt ook gewoon een mail blijven ontvangen om te zien hoe mijn leven evolueert.
Dus ik verklaar me nu genezen van de psychische stoornis!
de afgelopen twee weken, tijdens mijn blok en gedurende de examenweek wou ik je het liefst uit huis. Dat was nogal moeilijk, jij had verlof, je vrienden waren aan't werk, je was ziek. Die paar keer dat je dan eens wegging kwam er altijd iets onverwachts waardoor we toch nog samen waren. Vandaag je eerste werkdag en mijn weekend(lees halve dag). Je bent er niet en net nu verlang ik weer dat je thuis bent. Het is alsof ik niet weet wat ik wil, maar het is gewoon slechte timing. Ik probeer ondertussen de tijd door te komen. Eerst heb ik een paar uutjes geslapen, wat duidelijk nodig was, nadien ben ik aan mijn volgend examen beginnen leren. Maar hé. Het is weekend, ik heb al een paar weken geen rustig moment vrije tijd gehad en nu ik eindelijk een halve dag gerust zou kunnen zijn nu heb ik niets om me te ontspannen. We zullen nog maar wat verder leren. misschien kunnen we dan augustus rustig doorbrengen...
Het is weer zover, de examens beginnen. Morgen mijne eerste van de 5, je zou denken, dat valt nog mee, maar niets is minder waar. 4super zware examens en laat ik ze dan ook allemaal op amper 10dagen tijd hebben. Morgen de eerste, vrijdag de tweede, zaterdag is't aan nummero drie, dan de dinsdag aan nummer vier en tot slot woensdag de laatste. Dus allemaal kort opeen.
Ik vind van mezelf dat ik me er goed op heb voorbereid, de 3zwaarste vakken heb ik allemaal al geleerd en samengevat. Van het vierde zware vak heb ik nog een goede samenvatting van vorig jaar klaarliggen.
Helaas voel ik me niet gerust, de faalangst steekt alweer een de kop op. Al een tijdje. Ik zie het gewoon niet zitten. Zoals iedereen haat ik examens, en al weet ik dat ik de leerstof begrijp en zodus ook wel zou moeten kunnen, toch freak ik steeds zo fel dat er ne grote blackout is zolang mijn examen voor mijn neus ligt.
Het gedacht dat ik ook nu weer niet geslaagd zal zijn zorgt ervoor dat ik al geen moeite wil doen, laat staan het examen te gaan afleggen. Ok ik mag niet denken dat ik gebuisd ga zijn, het is enkel dat ik de afgang al voor me zie: je denkt ja het is goed gegaan, krijgt je rapport en gebuisd. Dan de lectoren die weer gelukkig in hun handen wrijven want ze kunnen weer zeggen: volgens ons is dit niet iets voor jou, waarom kies je niet voor een andere richting?
Een andere richting, no thanks, ik ben al van richting veranderd. Ik ben het leren en het stressen, enz echt wel moe. Ik heb er geen zin meer in. Ik zie het zelfs niet meer zitten om na dit jaar, als het goed gaat, nog 2jaar te doen. Mijn klein zusje studeert dit jaar af van de hoge school. Ze heeft zelfs nooit een herexamen moeten doen, laat staan een onvoldoende gehad. Ik had ook al een jaar afgestudeerd kunnen zijn!
Amaai, het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik hier nog ben geweest sorry!! Sinds mijn verhuis half augustus gaat de tijd gewoon zo snel. Studeren, huishouden, werken, beetje van elkaar genieten,... Ik zal eens een kleine update proberen te geven. Sinds 15augustus woon ik nu samen met mijne lieve schat. Het gaat goed, natuurlijk hier en daar een klein conflict, een ergernis, maar het gaat wel goed samen. We hebben vaak dezelfde mening over iets en ook qua smaak komen we goed overeen. Als we samen om meubels gaan, hoeft dat geen eeuwigheid te duren met discussie's maar we zijn het vaak heel snel eens. Dat is ongelooflijk geweldig! Om ons samenwonen mogelijk te maken doe ik een studentenjob, eerst ben ik begonnen in de delhaize, maar dat was zo'n marteling, veel te vroeg op, onheus behandeld worden en mega slecht betaald. Dan ben ik gestopt en een week later mocht ik in de quick beginnen. Dat valt me heel goed mee. Toffe collega's, betere uren en ook beter betaald. Je mag het ook zeggen als er iets scheelt en der is altijd een van de managers om te luisteren. Bovendien reageren ze allemaal heel positief op mijn diabetes, en de mensen die al weten over mijn verleden, gaan daar ook heel goed mee om. Het is echt wel leuk, dus ik blijf nog wel even. Ook de rest gaat goed, geen extreem negatieve gevoelens, geen am meer, geen suicidegedachten, geen eetgestoorde gedachten meer. Het gaat zelfs zo goed dat ik na mijn examens niet meer naar de psychiater moet. Tot nu is dat nog een keer per maand. Anyway, ik ga mijn nieuwjaarsvoorbereidingen doen. Wens me geluk bij mijn examens in januari en natuurlijk aan jullie: een super nieuwjaar! xxx
Het is beangstigend hoe het leven onopgemerkt voorbij sluipt. Het is zonde. Zonde van de mooie momenten. De laatste dagen ben ik in de bus wat aan't wegdromen/nadenken. Elke keer kom ik tot de constatatie dat ik de dood al vaak in z'n ogen heb gekeken. Dat ik hem maar al te vaak zelf ben gaan opzoeken en dat ik er helemaal geen schrik voor heb. Toen niet en nu niet. Maar het was mijn tijd niet. Het is mijn tijd niet, of dat hoop ik nu toch. Toen was er voor mij geen enkele reden om mijn tijd nog wat te verlengen, maar nu, nu is alles toch anders. Toen was mijn tijd niet, maar misschien morgen wel, en dan? Dan heb ik zoveel wensen, dromen en dingen die ik nog wou doen, niet gedaan. Dus ik stel bij mezelf de vraag wat zou ik nog willen doen, hoe wil ik dan leven. Opeens vind ik het erg en toch ook niet dat ik gebuisd was op een groot deel van mijn examens, nu heb ik een rustig jaar met veel tijd. Maar anderzijds ook weer een jaar waar de tijd wordt weggegooid. Een jaar extra waar ik een aantal dromen moet uitstellen. Maar de toekomst kan nog alle kanten uit, toch? Je moet gewoon je eigen leven leven. Je eigen weg gaan. Soms moet je al eens een ommetje doen, sommige dingen zijn niet realistisch en moet je achterlaten. Maar je kan wel altijd een nieuw doel vinden/creëren. Je kan je eigen leven maken!
sorry!!
