Het kleine broertje en ik hebben allebei diabetes. Het is op hetzelfde moment vastgesteld met dezelfde gemiddelde bloedwaarde. We brachten samen onze ziekenhuisperiode door en gingen even naar dezelfde dokter. Het broertje is 6j jonger, in onze begin periode met diabetes was ik een beetje zijn moedertje. Na een tijdje ben ik daar (gelukkig) mee gestopt, dat gaf mezelf ademruimte en tijd om een aantal zaken te verwerken en was waarschijnlijk ook beter voor hem, aan 1 vader en moeder die zich constant met zijn diabetes inlaten, zal hij wel genoeg hebben.
Mijn broertje deed dat altijd heel goed tot een tijd geleden, zijn waarden schommelde, waren vaak te hoog. zijn spuiten werden al dan niet bewust vergeten(of hij had ze niet mee of hij was ze vergeten te zetten). Ik heb me er heel afstandelijk tegenover gehouden. Dat was alvast beter voor mij. 1 of 2 maanden geleden werd het broertje dan toch ook opgenomen met een keto. Na een week ongeveer mocht hij de kliniek verlaten, met de thuisverpleging aan zijn been om zijn spuiten te komen zetten. Maar ook dat bleek niet te werken. Hij weigerde die mensen blijkbaar en zette zelf ook geen spuiten. Een tweede opname was het gevolg. Eentje die ondertussen al een maand bezig is. Omdat het broertje zich ook voor alles en iedereen heeft afgesloten, zegt tegen niemand meer iets anders dan buh, negeert iedereen, wordt er nu een poging genomen om hem te laten opnemen in de psychiatrie. Al dan niet gedwongen. Maar daarover weet ik nog niet meer. Dus to be continued...
Ondertussen zijn we weer enige tijd verder en ik kan zeggen dat het naar mijn mening veel beter loopt op het werk.
Of het mooie weer er voor iets tussen zit weet ik niet, maar er wordt de laatste weken serieus wat afgelachen. De sfeer zit er goed in ondertussen. Dat bewijst de "bijscholing" een scholing van 3u, maar met een napraat van 5u... of shoptrip die we spontaan vanavond na het werk deden. (in Leuven zijn op donderdag een aantal winkels tot 19u30 of 20u open)
eigenlijk zit het goed op het werk, en ondanks dat allemaal ben ik deze ochtend verschrikt wakker geworden uit een nachtmerrie over mijn werk. Ik zowaar ineens mijn ontslag (in mijn nachtmerrie hé) het was dus niet zo aangenaam om te vertrekken vanmorgen maar gelukkig was het maar een nachtmerrie.
