Het kleine broertje en ik hebben allebei diabetes. Het is op hetzelfde moment vastgesteld met dezelfde gemiddelde bloedwaarde. We brachten samen onze ziekenhuisperiode door en gingen even naar dezelfde dokter. Het broertje is 6j jonger, in onze begin periode met diabetes was ik een beetje zijn moedertje. Na een tijdje ben ik daar (gelukkig) mee gestopt, dat gaf mezelf ademruimte en tijd om een aantal zaken te verwerken en was waarschijnlijk ook beter voor hem, aan 1 vader en moeder die zich constant met zijn diabetes inlaten, zal hij wel genoeg hebben.
Mijn broertje deed dat altijd heel goed tot een tijd geleden, zijn waarden schommelde, waren vaak te hoog. zijn spuiten werden al dan niet bewust vergeten(of hij had ze niet mee of hij was ze vergeten te zetten). Ik heb me er heel afstandelijk tegenover gehouden. Dat was alvast beter voor mij. 1 of 2 maanden geleden werd het broertje dan toch ook opgenomen met een keto. Na een week ongeveer mocht hij de kliniek verlaten, met de thuisverpleging aan zijn been om zijn spuiten te komen zetten. Maar ook dat bleek niet te werken. Hij weigerde die mensen blijkbaar en zette zelf ook geen spuiten. Een tweede opname was het gevolg. Eentje die ondertussen al een maand bezig is. Omdat het broertje zich ook voor alles en iedereen heeft afgesloten, zegt tegen niemand meer iets anders dan buh, negeert iedereen, wordt er nu een poging genomen om hem te laten opnemen in de psychiatrie. Al dan niet gedwongen. Maar daarover weet ik nog niet meer. Dus to be continued...
Ondertussen zijn we weer enige tijd verder en ik kan zeggen dat het naar mijn mening veel beter loopt op het werk.
Of het mooie weer er voor iets tussen zit weet ik niet, maar er wordt de laatste weken serieus wat afgelachen. De sfeer zit er goed in ondertussen. Dat bewijst de "bijscholing" een scholing van 3u, maar met een napraat van 5u... of shoptrip die we spontaan vanavond na het werk deden. (in Leuven zijn op donderdag een aantal winkels tot 19u30 of 20u open)
eigenlijk zit het goed op het werk, en ondanks dat allemaal ben ik deze ochtend verschrikt wakker geworden uit een nachtmerrie over mijn werk. Ik zowaar ineens mijn ontslag (in mijn nachtmerrie hé) het was dus niet zo aangenaam om te vertrekken vanmorgen maar gelukkig was het maar een nachtmerrie.
Gisteren in de late namiddag was ik nog even in het stad, na een lange dag aan bijscholing.
Kom ik opeens een kindje van mijn vorig werk tegen. Het verbaasde me enorm dat ze me nog kende en me spontaan een knuffel gaf. Ze is nog niet zo oud, maar zat wel gedurende 8maanden elke dag in mijn groep. In januari is ze 2jaar geworden. Het was super leuk om te zien hoe groot ze geworden is op die 3maanden dat ik haar niet meer gezien heb. Ik heb een paar keer moeten slikken om geen traan te laten. Ik mis die kinderen enorm hard. Op mijn huidig werk heb ik zo nog geen band met die kinderen. Met 1tje is er wel ongeveer zo'n band, met een aantal andere begint die band nu te ontstaan. Maar het duurt veel langer dan op mijn vorig werk. Ik genoot er zo hard van om die liefde van de kinderen te krijgen. Zien dat kinderen naar je afgelopen komen om je te knuffelen. Tranen te zien veranderen in een glimlach van zodra ze je zagen. Ik mis dat enorm hard. Ik heb er heimwee naar. Ik weet wel hoe het komt dat het nu zo langzaam gaat. Op mijn vorig werk had ik veel meer mogelijkheden om 1 tot 1 aandacht te geven. Al mijn kinderen gaan op hetzelfde moment slapen en worden ook zowat op hetzelfde moment wakker, dus ik heb er direct een hoop. Ook sta ik nu aan de verzorgingstafel aan de voeten van de kinderen, het is ook een vrij hoge verzorgingstafel(door de trap die dat erin is ingebouwd) vroeger stond ik langs een zij en de tafel was niet zo hoog. Nu zie ik hun gezichtjes dus amper en kan dus ook niet echt duidelijk aandacht geven. Vroeger kon ik tijdens het verschonen in hun ogen kijken en neuzenneuzen, kriebelen, nu kan dat niet. Pas na de "verzorging" kan ik ze rechtop zetten maar dan zitten ze alweer vrij hoog en is de tijd ook niet zo groot aangezien de hele groep "verzorgd" moet worden en dat mag ook geen uur in beslag nemen. ik mis ze die schatten en ik hoop rap ook hier de schatten voor me te winnen.
ohja nog iets te weten gekomen over mijn vorig werk, ze worden uit hun huis gezet, binnen 3maanden moet alles en iedereen eruit zijn, het zal dus helemaal verdwijnen mijn eerste werkplaats
Ja het is helaas weer al even geleden dat ik ben komen posten. De aandacht was vooral op andere plaatsen nodig, maar ik zal een update geven over hoe het hier ondertussen gaat en is geweest.
In januari ben ik gestart op mijn nieuw werk. De eerste twee weken vielen reuze goed mee ondanks het feit dat ik ziek was en dat al een maand aan een stuk. Ik had het gevoel dat het wel klikte tussen mij en de bazen en dat alles snor zat. Tot ik een paar keer "fouten" had gemaakt bij dezelfde bazin. De "fouten" waren allemaal met de beste bedoelingen, er zijn gewoon een aantal misverstanden gebeurt. Het is nu ook niet dat het de meest grote fouten waren. Om maar op te sommen: gevraagd waar een kindje moest slapen in het bijzijn van een vriendin van de bazin. Blijkbaar not done op mijn nieuwe werk. Zo'n zaken dus. Maar het zorgde er wel voor dat ik in de ogen van die bazin niks goed meer kon doen. 10dagen ben ik elke dag met heel veel tegenzin gaan werken omdat ik wist dat no matter what ik ook zou doen ik toch onder mijn voeten kreeg. Tot mijn 2de bazin mij eens heeft verdedigd. Zij deelt mijn mening en gevoel en is de juiste persoon om voor mij op te komen. Maar ondertussen gaat het weer wat beter. Onder mijn voeten heb ik niet meer gekregen sinds de verdediging van de tweede bazin. Misschien heeft ze door dat ik wel hard werk, aangezien zij het niet gedaan krijgt om alle taken te doen die ik normaal moet doen. Ik hoop gewoon dat het zo blijft, of nog beter wordt en anders zullen we toch eens moeten nadenken.
na 3antibioticakuren ben ik dan eindelijk van mijn sinusitus afgeraakt. in totaal ben ik 2maand aan een stuk ziek geweest en dat heeft mijn lichaam gevoeld. Helaas ben ik nu na 10dagen gezond te zijn toch alweer 4dagen aan't snotteren, hoofdpijn, keelpijn en oorpijn inclusief maw de sinusitus is er weer. Hopelijk raak ik er nu snel vanaf, maar als het maandag niet beter is ga ik toch maar eens terug naar de dokter...
Het is hier vreselijk koud geweest en dat heeft veel negatieve gevolgen met zich meegebracht. Onze waterleidingen waren bevroren aangezien dat die allemaal "buiten" lopen. Dus nergens in huis meer stromend water en dat 10dagen lang. Het werd dus douche op het werk van het lief of bij de schoonouders, de was doen bij de schoonouders, emmerkes vullen in de kelder aan de hoofdkraan, uit gaan eten en tanden poetsen met flessenwater. Zo lang dat ik heb uitgekeken naar de dooi, maar helaas blijkt dat ons probleem niet te hebben opgelost. In de badkamer hebben we goed lopend water(joepie terug in mijn eigen douche) in de keuken hebben we een klein straaltje, maar met wat geduld kan ik toch koken, afwassen, kuisen... alleen mijn wasmachine(dat ook in de keuken staat) kunnen we dus niet gebruiken omdat er niet voldoende water stroomt, dus nog altijd wassen bij de schoonouders. De wc krijgt helaas ook geen water, zelfs geen straaltje, druppels krijgt het wel, maar zelfs na een nacht gedruppel zit de bak nog niet half vol, dus is het ook hier nog altijd behelpen met emmers. Het lief voelt zich nu genoodzaakt om een nieuwe waterleiding te leggen. Al hadden we gehoopt dat we dat konden uitstellen tot we hadden bijgebouwd, dan konden we ineens alles doen en dan hadden we er ook een beter zicht op.
Ook het hoofdstuk van mijn vorig werk is nog niet gesloten. Een maand te laat heb ik eindelijk mijn loon gehad. Of toch wat zij beweerde dat mijn loon was, want het was bitter weinig en zeker voor het aantal uren dat ik had gewerkt, de overuren die ik nog had staan en nog een aantal dingen die ze in het verleden al hadden geprobeerd niet te betalen(oa begrafenis van mijn grootmoeder, verschillende uren die ze te weinig hadden doorgegeven aant het sociaal secretariaat) Ik ben dus ook al 2maanden aan't zagen achter: mijn loonfiche, mijn attest van bijscholing(want dat heb ik ook nodig op mijn nieuw werk) een blad van het vakantiegeld voor mijn nieuwe baas... Dat blad voor mijn baas had ik na een telefoontje naar de vakbond op 2dagen, mijn loonfiche heb ik gisteren ontvangen en er ontbreken dus heel wat uren enz. het attest van bijscholing heb ik nog steeds niet. Mijn vakantiegeld heb ik iets van ontvangen. Maar niet het bedrag dat op het blad van mijn werkgever stond. Dus ik moet nog uitzoeken wat ik daarvan nog moet krijgen en eventueel terug moet geven aan vadertje staat. Aangezien dat het enkel en dubbelvakantiegeld is... Maar daar zijn we dus voorlopig nog volop mee bezig met de vakbond die soms eens in actie schiet maar vaak gewoon niks doet. Mijn vorige baas die de helft van de tijd maar reageert enz. we zullen er dus nog wel even mee bezig zijn.
Tot slot het kleine zusje dat gisteren tijdens de turnles van de plint is gevallen en haar elleboog uit de kom had(nee niet de schouder, de elleboog!) ze is een nachtje in de kliniek moeten blijven aangezien ze haar volledig hebben moeten verdoven om de elleboog weer goed te plaatsen. Nu moet ze 10 tot 21dagen in de gips zitten en mag ze 4maanden geen sport doen... tot zover de turnles dus voor haar ;-)
Wat het de laatste dagen/weken weer is weet ik niet, maar ik begin me weer overal dik te voelen. Ik probeer het gevoel niet te laten winnen maar het komt vaak zo plots en onverwachts op meest ongepaste momenten opzetten dat het me toch wel enige tijd van slag maakt.
Misschien is het de winter? Aangezien ik een verschrikkelijke koude kleum ben heb ik 3lagen kleren aan en nog altijd veel te koud. Nuja die 3 lagen maken me natuurlijk wel veel dikker waardoor ik me overal ook dikker zie. Op foto's, in de weerspiegeling van de ramen enz...
Maar het is niet alleen dat. Ik denk ook omdat ik tussen 3 collega's sta die stuk voor stuk sprietjes zijn en een bmi van 18 hebben. Zij zijn wel heel de dagen aan't klagen dat ze te mager zijn en dat ze maar niet bijkomen, dat dat niets is afvallen, maar aankomen. En dan heb je mij. De "dikzak" om het zo maar te zeggen. Afvallen, dat lukt mij in de verste verte niet. Wat ik ook doe. Bijkomen, dat is geen probleem voor mij, een koekje te veel op een dag, een hypo extra en het gewicht vliegt eraan. Ok ik doe geen sport, maar ik heb nu ook niet bepaald een passieve job. Ik loop/stap gemiddeld 11.5u op een dag rond zonder ook maar echt 3min te kunnen gaan neerzitten. Constant heffen(ok die kinderen wegen gemiddeld maar 10kg maar als je dat zo'n 50-60keer op een dag doet...) bovendien zijn mijn uren ook niet ideaal om nog te gaan sporten. aangezien ik rond 6u al op de bus zit om te gaan werken en 's avonds pas tegen 19u30 ten vroegste thuis ben... ) Ook gezond koken schiet er bij in. Tja wat wil je, ik kom dus laat thuis heb van 's middags niks meer gegeten, sterf van de honger. Heb 's ochtends geen tijd om nog pattatjes te schillen voor 's avonds en 's avonds wil ik zo snel mogelijk iets in mijn mond/maag want ik plooi al dubbel van de honger. Het is dus inderdaad vaak iets kant en klaar uit de winkel. Maar ik probeer wel overdag zo gezond mogelijk te eten. boterhammen (zelf belegd zonder boter of saus) 2stukken fruit (of 3 als het bv een appel en dus 2 kiwi's of 2 mandarijntjes zijn) max 1 koekje met chocolade en nog een "droog" koekje (petit beurre, grany, sultana... zonder chocolade of siroop of wat dan ook hé) ik eet dit natuurlijk niet allemaal op, maar heb altijd wat reserve mee voor eventueel hypo's te verjagen. ik voel me wel slecht dat mijn kook en sport gedrag erbij inschiet. Ik vraag me soms af hoe andere mensen dat doen. Maar die doen misschien toch ook niet zo'n lange dagen als ik? Maar ik hoop dat dit vanaf januari wel zal beteren. Aangezien ik dan toch ook elke dag ga fietsen (ahja met de fiets naar het werk ;-) ) niet meer zolang onderweg ben en dus ook vroeger thuis ben en later moet vertrekken. Dus ja hopelijk heb ik dan meer tijd om te koken.
Maar de vraag is en blijft of dat iets aan mijn gewicht gaat doen?
En natuurlijk heb ik het nu wel extra moeilijk met die gevoelens omdat ik 4dagen platte rust heb voorgeschreven gekregen van de dokter. (Longen vol met slijm, 40% luchtsverlies) Ik kan ook niets doen. gisteren heb ik bv toch de afwas gedaan. kben super lang buiten adem geweest, kben 4 keer moeten gaan zitten omdat ik zo duizelig werd... het gaat gewoon niet. En het vriendje is hierbij ook geen grote steun! integendeel!
geheel onverwachts kreeg ik vorige week dinsdag telefoon van een kribbe waar ik al een paar keer op gesprek ben geweest. Sterker nog, ik mocht daar al eens beginnen maar als zelfstandige en dat had ik toen vriendelijk geweigerd. Dus nu kreeg ik telefoon van hun, met de vraag of ik nog steeds in dezelfde kribbe werkte, nog altijd op zoek was naar ander werk en of ik nog eens op gesprek wilde komen.
Ik kreeg nu een bediendencontract aangeboden, beginnen vanaf 2januari, zelfde loon, ... De beslissing was dan ook snel gemaakt. Ik heb onmiddellijk mijn huidige baas gebeld om te verwittigen dat ik mijn ontslag geef en om te kunnen afspreken dat ik op 1januari mijn zogenaamde laatste dag in hun kribbe sta. Om dan met een volledige nieuwe start in de andere kribbe te gaan werken.
Aangezien de nieuwe kribbe op 10min fietsen van bij mijn thuis is, en mijn huidige kribbe op een uur tot 2uur met de bus. Het gaat me dus een hoop sparen op een dag. Ik heb er een goed gevoel bij. Alleen moet ik nu nog een afspraak maken om mijn contract te tekenen. Maar dat zal wel snel komen.
de 23ste ben ik ook uitgenodigd op de kerst/nieuwjaarsreceptie van de nieuwe kribbe om die dag al eens kennis te maken met de ouders Ik voel me gelukkig, al zal het afscheid nemen van mijn kinderen en collega's wel een andere koek zijn.
gisteren kwam een van mijn zusjes mij een bezoekje brengen samen met iemand die de leidster was in onze jeugdbeweging en die we al van baby kende.
toen ik nog thuis woonde kwam ik niet echt overeen met mijn zusje, onze karakters kwamen nu eenmaal niet overeen. Laat staan dat iedereen vond dat wij veel te hard op elkaar trekte (qua uiterlijk) en ons dus constant door elkaar haalde. sinds mijn 18de heb ik er nog nauwelijks contact mee gehad, ik zat ver weg op kot, ging alleen maar in't weekend voor een dagje naar huis en sindsdien ben ik niet echt lang meer thuis geweest. De keren dat ik haar nog zag waren oppervlakkig.
Gisteren was anders, de sfeer was vrolijk alsof we vriendinnen waren. We zijn gaan wandelen, naar het provinciaal domein en daar was ook een speeltuin. We hebben ons als kleine kinderen op de speeltuin gestort. Alle speeltuigen uitgetest en veel, heel veel gelachen! weer thuis hebben we ons gestort op allerlei gezelschapsspelen. Over mijn ouders hebben we het amper gehad, maar goed ook dat zou de sfeer wel verpest hebben.
Het viel me gisteren ook wel op hoe mijn zusje en ik toch veel gemeenschappelijke kenmerken hebben en dan heb ik niet over uiterlijk.
Het was leuk gisteren en het deed me deugd, jammer dat we in het verleden niet zo goed overeen kwamen. Maar kijk afstand werkt wel.
en om nog op mijn vorige blog terug te komen, na een lange week denken en overdenken heb ik besloten om voorlopig nog te blijven werken op mijn werk. Hopelijk blijft het nu goed gaan met de lonen ed. Maar ik ga eender hoe verder zoeken achter iets anders. Wanneer er iets uit de bus komt ben ik echt wel weg. Het was de onzekerheid voor een andere job of het feit dat ik de tijd tot ik een andere job heb, en dus op interims de tijd zou moeten overbruggen, die me tegen hielden om te vertrekken.
Ik voel me gelukkig, al zal het afscheid nemen van mijn kinderen en collega's wel een andere koek zijn.
