Wie heeft er al gehoord van de mascaret?  Eerlijk? Tot vandaag … ik niet!

Even verduidelijken.

Omdat er geen BK op het programma stond wegens kwetsuur van Sofie, dan maar samen een fietstocht gemaakt. De omstandigheden waren  er in elk geval ideaal voor. Een pril lentezonnetje, niet te veel wind en een zee van tijd.

We vertrokken via de dijk richting Molsbroek. Ondanks de slechte ondergrond, deden we toch een  toertje rond het Molsbroek. In de regio van het natuurpunt viel het op dat er wel heel veel auto’s stonden. Overal stonden mensen met een fototoestel en de grote lenzen die daarbij hoorden, daar kon je niet naast kijken. Maar aangezien we een concert hoorden van een hele troep eenden en andere gevleugelde populatie, dachten we dat ze daarvoor gekomen waren.

Tot ik me ineens een berichtje herinnerde dat gisteren op internet voorbij kwam. Ik wist de naam niet meer, maar had iets gelezen van een golf die voorbij zou komen ergens tussen Molsbroek en Hamme. Maar omdat ik het niet aandachtig gelezen had, wist ik er niets meer over. Het leek me ook sterk dat er een “golf” over het zo vredige  Molsbroek zou spoelen. Dacht zelfs de term “vloedgolf” gelezen te hebben … Toevallig zag ik gisteren de film Noah … en de term “vloedgolf” heeft door de eeuwen heen wel een andere betekenis gekregen zo leek mij.

Na dit kleine oponthoud ging onze rit verder langs de dijk, richting Waasmunster. Genietend van het zonnetje en de rust beslisten we om van Waasmunster nog niet direct naar huis te rijden. We wilden nog even verder. Op elke grote afslag werd beslist welke richting we uitgingen, en zo kwamen we via Elversele in Hamme terecht. Plan was dan om voor de Mirabrug rechtsaf te gaan en via de dijk terug te keren … Maar dat was zonder die duivelse mascaret gerekend !!!!

Op de Mirabrug  was er een drukte van belang. De hele brug stond vol mensen. Fietsen lagen en stonden overal in de berm. Daar moesten we toch meer van weten. We stopten voor de brug … en weer speelde dat artikel van gisteren door mijn hoofd. Dit moest er iets mee te maken hebben! Dat kon niet anders. Al vrij vlug kwam een meisje van Natuurpunt naar ons toe … “of we ook kwamen voor de mascaret ?”  euh …. Ja zeker …. Het meisje zag onze aarzeling, en onwetendheid en begon spontaan uitleg te geven.

“Het wisselen van de stroomrichting, van aflopend naar oplopend water, onder invloed van de getijden in de Durme verloopt normaal bijna onopvallend en langzaam. Maar op sommige dagen gebeurt dit met een vloedgolf. Afhankelijk van uiteenlopende elementen kan die golf hoger of lager zijn, van enkele centimeters tot 30 cm. Een dergelijke vloedgolf kreeg de Franse naam ‘mascaret’. Dit fenomeen is echt uitzonderlijk en komt in Europa slechts op een handvol plaatsen voor: in Frankrijk, Ierland, Groot-Brittannië en ... in de Durme. Maar het is een grillig natuurverschijnsel, zodat er nooit 100% zekerheid is over het juiste moment en het verloop. Die vloedgolf ontstaat in de Durme door krachtig oplopend water op die plaatsen waar bij laagwater de rivier echt ondiep is geworden. De krachtige stroom doet zich voor bij springtij die voorkomt bij nieuwe maan en volle maan. In die periode kennen we in de Durme normaal de laagste laagwaterstand en enkele uren later de hoogste hoogwaterstand. Maar die laagwaterstand kan in een regenrijke periode, als veel water in de Durme wordt overgepompt, toch wat hoger liggen. De gunstigste periode om de mascaret te zien op de Durme zijn de zomermaanden en het vroege najaar.”

De Durme bleek dus de enige plek in België te zijn waar dit voorkomt en wij als Zelenaars hadden hier nog nooit over gehoord … shame on us! Maar ik ben er zeker van dat samen met ons er nog vele onwetende regiogenoten zijn.  En nu zouden wij dit hier life meemaken! We gingen de brug over en zochten een wat rustiger plekje aan de rand van het water. Een man die daar stond had het al meermaals gezien en was verwonderd dat wij het niet kenden. We kregen nog wat meer uitleg. In de termen van “een vloedgolf van enkele cm tot 30 cm hoog!” Zoals ik eerder al aanhaalde … het zijn geen vloedgolven meer als vroeger! Gespannen bleven we naar het water turen. Onze “gids” wist ook te vertellen dat het nog 7’ zou duren. Het was dan ook nog eens een klokvaste vloedgolf! Super! Met mijn gsm in aanslag stond ik klaar om alles vast te leggen. We telden de minuten af …

Plots zagen we de stroming van het water vertragen. Even bleek het stil te staan, en dan ging het water heel langzaam in de andere richting stromen. Nu gaat het beginnen dachten we … tot we plots de mensen op de brug één voor één zagen vertrekken! Euh … was dit het? Heb jij een golf gezien? Ook onze gids leek een beetje ontgoocheld. De man deed nog een ultieme poging om even dichter bij het water te gaan kijken, maar ook dat bracht geen soelaas. Hij gooide het dan ineens maar over een andere boeg en vertelde ons dat de Mirabrug eigenlijk niet tot Hamme behoorde maar op grondgebied Waasmunster stond. Wat een leerrijke dag toch vandaag!

Uniek? Ja zeker. Spectaculaire golf? Nee, helemaal niet. Maar we hadden wel iets bijgeleerd.

Dan maar terug de fiets op. Mirabrug terug over, linksaf en via de dijk weer richting Waasmunster. Tot ik het lumineuze idee kreeg, dat die “golf” hier ook moest passeren! We zochten een plaatsje in het zonnetje, fietsen aan de kant en even genieten van de eerste lentezon. Ogen op het water gericht. De stroming bleef echter ononderbroken richting Hamme gaan. Na een kwartiertje hielden we het voor gezien. Het zonnetje deed deugd, maar we moesten nog wel even verder fietsen … Maar kijk!  Daar begon de stroming toch wel te vertragen. Minutenlang konden we van het spektakel genieten …. Aangezien we daar helemaal alleen zaten, weg van de massa van daarnet, konden we alles beter volgen. Heel traag viel de stroming weg, tot het water als het ware stil stond. De watervogels in de buurt werden onrustig. We hoorden ze ineens vrij veel lawaai maken en opvliegen. En na een paar minuten keerde de stroming om en liep het water richting Zele. Nogmaals, het was helemaal niet spectaculair. Maar wat een rust gaf dit natuurfenomeen dat maar alleen voorkomt als aan bepaalde voorwaarden voldaan werd.

Toen we genoeg gezien hadden reden we verder richting brug van Waasmunster en ook daar stonden mensen op wacht, bovenop de brug. Terwijl een eindje verder je alles veel beter en in alle rust kon aanschouwen.

Ons ritje werd uiteindelijk afgeklokt op net geen 41 km. De eerste fietstocht van het jaar was uniek, zalig genieten  …. Dat belooft voor de volgende ritten!

12-03-2017 om 16:30 geschreven door Karine

Dit was het dan. Op de tonen van “highway to hell …” heb ik mijn laatste kilometers afgewerkt voor de halve van Axel. Hopelijk hoef ik dat niet letterlijk te nemen!

Hoe raar het ook is, het zal mijn allereerste keer zijn dat ik een halve marathon loop. Na verschillende malen een 20 km wedstrijd (Brussel en Parijs) is dit een nieuwe uitdaging. En ook al zegt iedereen dat die ene kilometer meer het niet zal maken, voor mij blijft het een nieuw doel. Ja, het koppeke speelt ook een rol …

Vorig jaar waren we ook met team Roparunteam Magnetrol in Axel. Ik beleefde die dag dan als fietser. Door een hardnekkige liesblessure stond ik geruime tijd aan de kant. Lopen beperkte zich tot een paar 100 m. Ik heb toen genoten van de overwinning van Sofie, de mooie prestaties van de Magnetrollers en het leuke weekendje dat er bij hoorde, maar ik had me voorgenomen om er het volgende jaar wel als loper bij te zijn.

In oktober kon ik terug vlot 10 km lopen, en dat was voor mij het signaal dat de halve van Axel misschien wel mogelijk was. In alle stilte stelde ik een schemaatje op en begon ik op te bouwen. Het ging vrij vlot. Ik kon 3 tot 4 maal per week lopen, zonder dat mijn knieen teveel opspeelden. Want bij mij weet je nooit … willen is 1 ding, het kunnen uitvoeren is een ander ding ! Daar beslist mijn lichaam over.

Ik hield de opbouw heel rustig. Niet te vlug aan lange duurlopen beginnen. Geen intervallen. Gewoon, 1 maal per week een langere duurloop, 1 of 2  korte trage recuptrainingen  en 1 loopje van max 45’ waarin een 3 tal tempowissels zaten. Daar zou ik het mee doen en hoopte ik mijn knieen niet te veel te gaan overbelasten. Tussendoor stonden ook nog enkele  stabilisatie oefeningen op het programma.

Begin januari deed ik de eerste langere duurlopen.  En dit bleef ik regelmatig inbouwen, max 1u45’ of 17 km.  Ik voelde immers dat die afstand heel wat eiste van mijn knietjes. Na zo’n trip moest ik toch 2 dagen recupereren en voelde ik mijn knieen.  Het lopen zelf ging vrij vlot. En elke zondagmorgen was het even denken welke route ik die morgen zou nemen. Enige minpuntje … ik moest steeds alleen op pad. Eénmaal ging ik samen met sofie … ik kon haar de volle 10 meter volgen J

Tot eind januari ging de voorbereiding volgens het boekje. Tot in februari mijn goeie oude vriend Murphy weer eens langs kwam. Ik wist het hé, als het te goed gaat, kan het niet blijven duren. Begin februari kreeg ik last van mijn rug. Dank zij medicatie, was dit onheil na een week terug opgelost. Nog geen man overboord.

Half februari kwam dan het teambuildingsweekend met Runners’lab op me af. Superleuk weekend met toffe collega’s. Maar lopen met ‘botinnen’ tijdens een Nordic Walking tocht is niet zo evident. Mijn scheenbenen (en die van mij niet alleen) vonden dat niet zo prettig. Resultaat … weer een paar dagen niet lopen.

Psychisch had ik het echt nodig om nog eens meer dan 10 km te lopen. Donderdag werden het er dus 11 en op aanraden van een collega op zondag nog eens 13. Dit stelde me een beetje gerust, al kwam op het einde van die 13 km een spook om de hoek gluren met een bordje in zijn hand … nog 8 km !!

En om het compleet te maken, ben ik maandag opgestaan met een verkoudheid. Kan je geloven dat de twijfel dan stillaan toeslaat? Al een hele week zit mijn neus toe en voelt mijn keel als schuurpapier. Maar zoals ze zeggen … een “atleet in forme” is snel vatbaar voor alles …  (sic..) Met echinasea, sinutab, honing, gemberthee met kurkuma, en nog een heel leger huis-tuin en keukenmiddeltjes voel ik me vandaag toch terug beter. Deze week dus alleen maar 2 x 5 km traag gelopen. Met benen die aanvoelden alsof ik die halve marathon al gelopen had.

De maand februari gaat de analen niet in als goeie voorbereiding. Het huidige weerbericht stelt me ook niet echt gerust. Kouder en wat regen, tot daar aan toe … maar de wind mag gerust heel wat minder! Tenzij hij mee het parkoers volgt en constant in de rug blaast. Maar dat is een utopie vrees ik.

Wat het gaat worden? Geen enkel idee. Mijn hoop en doel? Op een deftige manier finishen. Een tijd stel ik me niet voorop. Het enige wat ik wil … is niet als allerlaatste eindigen …

Fietsmaatje Ria, of ik er klaar voor ben? Geen enkel idee. De twijfel is de laatste weken toegeslagen. Maar we gaan er voor! En ik weet dat als het moeilijk wordt, jij me er door zal slepen.

Roparunmaatjes, wacht op mij aan de finish …. En nadien gaan we genieten in Terneuzen! Zet de gin-tonic maar al klaar!  ;-) 

Wordt vervolgd ….

En of het vervolgd werd. Ondertussen zit ik hier in mijn zeteltje, voldaan na te genieten van mijn avontuur. De “Highway to hell” presenteerde zich in zeer harde tegenwind gedurende de laatste 10 kilometers.

Maar we deden het, en het ging relatief vlot, de laatste 2 km niet meegerekend.

Een uurtje voor de start waren de magnetrollers al present. De wind werd uitvoerig gekeurd, en de juiste kledij gekozen. Tegen 14u mochten we eindelijk van start gaan. Een paar 100 meter daar voorbij stond mijn fietsmaatje me op te wachten. En weg waren we. En of het vlot ging. De wind in de rug, en de positieve invloed van een dosis gezonde stress. Ik moest zorgvuldig waken over mijn tempo, want ik wist wat nog komen zou. Ik wou een gemiddelde lopen van 10km/u en daar ging ik vlot onder. Ook Ria hield me in toom, en telkens het signaal kwam “ge verrapt!” ging ik even aan de rem hangen. Maar het bleef heel vlot gaan, tot en met km 12 …. En toen begon de hel! Vanaf dat moment liepen we terug in de richting van waaruit we kwamen en kwam de wind op de proppen. Eerst dacht ik dat het nog wel mee zou vallen … maar dat gevoel was vlug weg. Door de vlakte van de polder, zat de wind pal op de kop. En hoe Ria ook haar best deed om me een beetje uit de wind te zetten, op de meeste momenten haalde dat niet veel uit. Het tempo zakte tot 6.16 km/u tegen dat we aan kilometer 19 zaten. Op zich viel dat nog wel mee.

Maar dan was het vat leeg. Op geen enkel moment kon je even bekomen van die wind. Ik telde de meters af. De aanmoedigingen van Ria  en Dirk (die na de finish van Sofie teruggereden was) haalden niet veel meer uit. Alhoewel, zonder hen was het nog zwaarder geweest. En ja, ik weet ook wel dat 1 km niet ver meer is, maar op dat moment was 100 m zelfs te ver! Mijn voeten gingen bijna niet meer van de grond. Ik sleepte me vooruit, vooral op wilskracht. Ik dacht aan Roparun, de mensen waarvoor we Roparun lopen … ook de kinderen van het kinderziekenhuis op het einde van roparun passeerden de revue … en dat hielp me om vol te houden. Zij moeten ook volhouden … maar dan voor veel ergere dingen.

En daar was hij dan plots … de aankomstboog. En neen, dit keer was er geen eindspurt meer bij. Moe, maar heel blij dat ik het haalde liep ik over de meet. De magnetrol maatjes stonden er allemaal te wachten. De twijfel deze week was groot, de voldoening nadien nog veel groter!

De warme bouillon na de aankomst smaakte enorm lekker en langzaam maar zeker kwam ik weer op mijn positieven.

In de kantine van de plaatselijke club was het dan even wachten op de trofee van Sofie. Met 1u21 werd ze voor het 2^e jaar op rij 1^e vrouw. Hilariteit in de groep toen er ook nog een slagroomtaart gewonnen werd, en nog 1 van de 3 hoofdprijzen uit de tombola ook naar Magnetrol ging. We waren duidelijk aanwezig.

Het vervolg van de avond was heel relax. Een lekker etentje in een hotel in Terneuzen zorgde voor het vervolg van de teambuilding. En natuurlijk als aperitief een lekkere gin-tonic … 

Nadien slapen als een roosje … toch niet. Mijn vermoeide benen en een paar heel luidruchtige mede hotelgasten zorgen daarvoor.  Vanavond dan maar de schade inhalen.

Conclusie van het avontuur … 12 km vliegen, 7 km overleven en 2 km doodgaan. Maar de benen voelen vandaag wonderwel heel goed. Ik voel wel dat ik gisteren diep gegaan ben, en als ik een trap op moet protesteren mijn quadriceps, maar voor de rest voelt alles goed aan. En dat stemt me het meeste blij. Mijn gammele carrosserie heeft me niet in de steek gelaten. Dit smaakt naar meer ….

Dikke mercie Ria voor de support, en dikke mercie Roparunmaatjes voor het leuke weekend!

26-02-2017 om 16:27 geschreven door Karine

’t Is weer voorbij die mooie sportieve zomer … 

En sportief was hij zeker ... mijn beloning na maanden rustig terug opbouwen na die lastige liesblessure die me een jaar aan de kant hield. Zoals je in vorige blogs kon lezen, begon de opbouw met 10 x 100 m lopen met 100 m stappen tussen. In mei kon ik ongeveer 45 minuten lopen, Juni liet al 1u10’ toe en in juli mocht ik nog 10’ langer onderweg zijn. 

Ondertussen afgewisseld met fietsen, want op 22 juli vertrok ik op fietsvakantie. Van Rosenheim (D) via Salzburg (A) naar Venetië (I) … dikke 750 km met stevige klimmetjes erin. Het was een zalige vakantie. Elke morgen zaten we om 9.00u op de fiets en reden een gemiddelde van 50 tot 60 km. Alleen de laatste 2 dagen waren uitschieters met respectievelijk 75 en 95 km. Het landschap wisselde zich in sneltempo af. Mooie bergen …  met hun beklimmingen, groene vlakte …  met hun wind, mooie dorpjes … waar het soms vergeeft zoeken was als je een “cappucino” wou,  uitgebreid ontbijtbuffet in Oostenrijk tot even iets in je holle tand stoppen in Italië … maar elk dorpje had zijn charme. Wat me het meeste bij bleef was de geschiedenis van Venzole. In 1976 werd dat dorpje compleet van de kaart geveegd door een zware aardbeving. 30 jaar hebben de mensen nodig gehad om alles terug op te bouwen. Deze zomer herdachten ze dat het 40 jaar geleden was. Supermooi dorpje, met historische achtergrond (die wonderwel gespaard werd bij de aardbeving) En … ik heb daar de lekkerste pizza van Italië gegeten. En natuurlijk … gelati!

Na 11 dagen fietsen bereikten we ons einddoel: Venetië. Het wordt echter ten zeerste afgeraden om dit op de fiets te doen. De eerste 2 km is het net of je op de E17 rijdt! De auto’s en bussen zoefen vlak naast je. Maar onze reis zou niet “af” geweest zijn als we het niet deden. Dus “met een ei in de broek” dan toch maar vertrokken. Na 2 km kom je dan eindelijk op een fietspad en kan je meer ontspannen fietsen en genieten van het uitzicht … tot ongeveer 2 km verder er plots verlichtigspalen op dat fietspad staan! De enige optie was om de fietsen over de vangrails te heffen en terug op de drukke baan verder te rijden. Gelukkig maar ongeveer 1 km meer. Ik was heel blij dat ik die tocht toch ondernomen heb, maar de terugreis deden we wel met de trein, ik ging geen 2 x die drukke baan op ! No way. De dag erna konden we met een bus naar het eiland om het dan een volledige dag te verkennen. Een echte aanrader. En de vele Venitiaanse maskers vond ik echt fascinerend. San Marcoplein is druk, maar je moet het gezien hebben. En met de bootjes kom je een heel eind om het hele eiland te verkennen. Het enige nadeel van zo een fietsreis is, dat je nadien een hele dag met de trein moet om terug te keren naar je auto, … die gelukkig nog steeds in Rosenheim stond.

 De rest van de maand augustus verliep rustig, lopen en fietsen wisselden elkaar af, met uitschieter de tocht van 100 km naar de muur van Geraardsbergen (en terug natuurlijk)

Enige minpuntje … tijdens de fietsvakantie was ik in het dorpje Topo gevallen tijdens een afdaling ,na een klim naar de plaatselijke burcht. Een steen rolde onder mijn voeten, en daar ging ik, om hard op mijn pols te landen. De rest van onze vakantie heb ik daar hevige pijn in gehad, maar je staat daar met de fiets en moet verder. Na CT scan, MRI en andere toestanden, blijkt er een ligament gescheurd te zijn en een pees geluxeerd. Na rust en allerlei andere middeltjes bleek volgens de huisarts een operatie onafwendbaar. Maar de chirurg denkt er anders over. Eerst proberen met infiltraties en afwachten of dat helpt. Misschien is opereren dan niet nodig. Cross my fingers !!!

Ondertussen stond in september nog een 2^e sportieve uitdaging op het programma … een weekje zeilen op het Ijselmeer met de familie. Broer, kids, neef, nichtje en haar vriendinnetje.  Met andere woorden … 1 ervaren schipper en 7 dummies ! We vertrokken in Lelystad met stralende zon en bijna geen wind. Wat de dummies op dat moment helemaal niet erg vonden, want 10’ na vertrek moesten we al een sluis door … niet simpel als 7 van de 8 bemanningsleden voor de eerste maal een sluis aan de binnenkant zien! Maar we did it! Dank zij de goeie aanwijzingen van kapitein Luc (die het toch maar aandurfde met ons … moedig!)

Na een paar uur wisten we feilloos wat fenders waren en waar die thuishoorden, wat de genua was en hoe je die moest aanspannen, hoe je het groot zeil moest heisen, wie verantwoordelijk was voor de landvasten en wanneer je dan wel op de kade moest springen om deze vast te maken, konden (de meesten van ons) perfecte zeemansknopen maken, wisten we wat de schipper bedoelde als “de wagen” naar links of rechts moest, en wisten we ook dat als je even naar toilet ging … ze natuurlijk net op dat moment “overstag” moesten gaan … met alle gevolgen van dien. Maar het werd een onvergetelijke week. Edam (met de vriendelijk vrouw die ons ondanks de gesloten keuken nog eten wou geven met gratis ijsje als dessert), Medenblik (waar we voor de eerste keer voelden dat je op het land zeeziek kon worden) , Stavoren (met de pannenkoeken, de BBQ en het vrouwke van stavoren) , Urk (met zijn strand, en gin tonic ) , stuk voor stuk fraaie dorpje waar de tijd precies is stil blijven staan. De pannenkoeken gebakken op de boot (met de bijhorende opkuis  (sic!)  ) , de BBQ op de kade, de lekkerste vis van de wereld in Urk, de koffie die je moest opgieten zoals 50 jaar geleden, … het smaakte allemaal.

’s Avonds nog een glaasje wijn, bier of natuurlijk rum op het dek en genieten van de ondergaande zon, het zijn momenten waar ik nog van nageniet.

Het weer zat ons wel enorm mee. 4 van de 5 dagen kregen we volle zon tot 30° en vanaf woensdag ging de wind ook meespelen. Bij het uitvaren uit Stavoren en het voelen van de 4 Bf wind waren we net kinderen die naar de kermis mochten. Al werd er wel even gegild als de boot voor de eerste ging vrij schuin ging hangen …

Ik sliep op die boot als een marmot. Waar ik thuis 10 keer wakker wordt, sliep ik daar zalig. Alleen de laatste nacht, in de haven van Urk, toen een onweer overtrok en hevige regen besliste dat voor de 1^e maal de deur dicht moest (wilden we niet nat worden in ons bed) Het klotsen van de golven tegen de boot was net iets te fel om in slaap te raken. Die morgen moesten we dan ook voor de eerste maal onze dikke jassen aan. Op 1 dag tijd was de temperatuur bijna 20° minder. Niet erg, zo hebben we op 1 week tijd bijna alles gehad  … zon, windstil, warm, heet, regen, onweer, toenemende wind, sterke wind, windstoten tot 7 bf, koude … alles hoorde erbij.

Het was een geheel nieuwe ervaring voor mij, maar ik heb er zo van genoten. Op het water vergeet je alles en heb je complete rust zei onze kapitein … ik kan hem alleen maar gelijk geven.  Als ik wil roep ik het gevoel weer op van de deinende boot, de flapperende zeilen, de zon en het water en ik geniet weer.

Raar maar waar, maar ik word sindsdien aangetrokken door het water. Mijn loopje deze week ging langs de dijk … bootjes spotten … gisteren tijden de nightrun in Gent liepen we langs het kanaal …  daar lagen verschillende boten, en stiekem probeerde ik binnen te gluren … en deze morgen met de fiets … even voorbij costa Zela gereden …. Ik zou zo weer vertrekken. Op voorwaarde dat scheepsmaatjes Sofie, Ilse, Tim ,Eline, Laure, Geert en natuurlijk Luc er ook weer bij zijn … en als we een grotere boot hebben … altijd welkom !!!

25-09-2016 om 21:04 geschreven door Karine

Met ongeloof las ik deze week een bericht, in de krant … golfers passen voor de Olympische Spelen !

Reden : Paste niet in het schema (!) , geen geld te verdienen, te druk,  zika , de familie zag het niet zitten …

Eerlijk, ik moest dit 3 x lezen om het te geloven. Zelf ben ik altijd sporter geweest, heb veel competitie gedaan en ontelbare uren training neergezet. Jammer genoeg waren Olympische spelen  en grote kampioenschappen iets waar ik enkel kon van dromen.  Ik moest et doen met kleinere selecties. Maar wedstrijden, groot of klein, het paste altijd, en anders deden we het passen. Geen haar op ons hoofd zou er aan gedacht hebben om niet deel te nemen bij een selectie.

Olympische spelen vragen jaren voorbereiding, vele uren opoffering, bloed, zweet en tranen … maar afzeggen voor het feest als je dan uiteindelijk dat hoogste goed behaald hebt, dat gaat er bij mij niet in. Geen enkele reden, buiten ziekte of blessure is voor mij een rede om thuis te blijven. 

Het past niet in het programma ! Je werkt er 4 jaar naartoe! Hoeveel langer heb je nodig om je programma te laten passen?

De familie ziet het niet zitten ! Ik weet dat familie ook een opoffering moet brengen met een topatleet in huis. En ja, dat is moeilijk. Maar als iemand zich met hart en ziel maanden of jaren heeft voorbereid, snap ik niet dat je op het laatste moment bezwaar kan hebben. Je wist toch al langer dat je een topper in huis hebt.

Het zika virus dan misschien? Golfers zijn volgens mij geen zwangere vrouwen. Je kan je ook beschermen tegen die vervelende muggen. En volgens onze Belgische jongens hebben ze nog geen enkele mug gezien.

Geen geld te verdienen ! Shame on you! De Olympische spelen waren en zijn gelukkig nog altijd de spelen waar geen geld te verdienen is. De eer, die gegeerde medaille, dat diploma, de herinnering, de ervaring, de fierheid om je land te mogen vertegenwoordigen …. Die zijn onbetaalbaar.

Gelukkig zijn er maar een aantal atleten die er zo over dachten, al de anderen gaven present. Bedankt daarvoor, jullie bezorgen ons uren mooie televisie. Bekende, minder bekende en  spectaculaire sporten  … laat ze allemaal maar komen. Prachtige atleten die prachtprestaties neerzetten, elk op zijn niveau … en sommigen overstijgen dit zelfs …  Zalig.

Medailles, records, vreugde, ontgoocheling, euforie, verlies, tranen, blessures,  … het hoort er allemaal bij. Onze Belgen doen het voortreffelijk . Al 3 medailles en hopelijk komen er nog enkele bij. Ondertussen zijn ook de atleten op de piste in actie … om duimen en vingers af te likken! 

Deelnemen is belangrijker dan winnen  … maar ook … deelnemen is nodig om te kunnen winnen !

GO BELGIUM !!

11-08-2016 om 00:00 geschreven door Karine

26-06-2016 om 20:15 geschreven door Karine

Toen ik in 2005 de 1^e Belgische roparunploeg vormde, wist ik niet waar ik aan begon. Gelukkig kregen we hulp van Sander, een man met ervaring, want anders weet ik niet of we de Coolsingel ooit zouden gezien hebben. In Zele was het een IMMENS feest met 2 kleine scoutstentjes en een 100 tal mensen om ons en de andere (ik dacht 75) ploegen aan te moedigen.  Over het traject door Zele stonden de ondertussen befaamde “vuurpotten” . Toen we dat de 1^e maal zagen, werd het muisstil in onze toenmalige bus. Kippenvel,' goosebumps"  over het hele lichaam. Als je het vergelijkt met de doortochten van de laatste jaren … het is een beetje gegroeid!

Dit jaar was het mijn 12^e editie. Ik dacht al veel gezien te hebben en veel meegemaakt te hebben, maar weer was het helemaal anders, en de goosebumps … die waren weer even groot als die allereerste keer … en dat wil al wat zeggen !!

Ik zou thuisblijven in 2016 en genieten op de tribune van de brandweer tijdens de doortocht. Maar toen kwam Sofie met de mededeling … wij doen mee met Magnetrol. .. kan jij even wat uitleg komen geven en helpen met de opstart? So far so good … maar nu blijken er toch wel geen kinesisten te werken in Magnetrol zeker !!!  En omdat mijn nekspieren om “neen” te zeggen nogal vastzitten, was de beslissing vlug gemaakt … ik zou dus meegaan met team Magnetrol. En heb ik daar spijt van gehad ? Nog in geen 1000 jaar !!!

Een heel nieuw team wil zeggen weer de stress van de “eerste keer”. De verwachtingen, de vragen, de onzekerheid, maar vooral … terug het vuur en het enthousiasme!  Alles, tot de eenvoudigste dingen, alles is weer nieuw.

Al van in oktober kreeg ik de eer om de lopers te begeleiden naar hun 1^e roparun. Een heel diverse  groep. Mensen met veel  en mensen met minder loopervaring. Dat maakte de uitdaging voor mij groter. Maar wat een motivatie bij iedereen! Het was een plezier om  elke maand tijdens onze gemeenschappelijke training de vorderingen te zien. Jammer genoeg kregen we ook te maken met blessures. Dat kan je nooit uitsluiten, want een roparun voorbereiding vergt het uiterste van een lichaam. Maar gelukkig konden we op een kanjer rekenen om ons op het laatste moment te depanneren! Klasse!

Stillaan kreeg het team vorm en voegden de fietsers, chauffeurs , collega verzorger en catering zich ook  bij het team.

In februari namen we deel aan de halve marathon in Axel. De tijden die de lopers hier neerzetten, zouden we gebruiken om de gemiddelde snelheid van team Magnetrol vast te leggen. En wat een succes! We gingen met de 1^e plaats bij de dames lopen en verschillende persoonlijke records werden daar gevestigd. En alsof het lot het zo wou, onze depannage loper was eveneens in Axel aanwezig. Na de inspanning de ontspanning … en die kwam in de vorm van een weekendje (lees feestje) in Terneuzen. En ik moet zeggen, er werd stevig gefeest … maar ’s morgens stond iedereen om 7.45u paraat voor een training. Toen wist ik al zeker dat alles goed ging komen! Karakter was er  !!!!

Een volgende uitdaging was onze avond- en ochtendtraining. Ijskoud was het, op het einde van de avondtraining zelfs smeltende sneeuw, maar we bleven doorgaan. Niemand klaagde! Want na een tas warme soep van onze catering hadden we het terug warm. Na een paar uurtjes (lees : 2 uurtjes) slapen in een bedrijf (ik in de kopieer kamer) gingen we terug op pad. De 62 km van de ochtendtraining werd met 2 x 3 lopers afgewerkt ipv 2 x 4  Maar dat alles met de vingers in de neus! Mijn vertrouwen groeide met de dag.

En dan was het zo ver! Hoewel ik al verschillende keren “op de route” was, had ik weer gezonde stress. Maar ik had volle vertrouwen in dit super team.

We vertrokken op de markt, samen met de 2 andere Zeelse teams. De Moerelopers en de Kloddelopers. Dat laatste team waar ook een stuk van mijn hart ligt, omdat ik mee aan de wieg stond.  Roparunteams zijn immers geen concurrentie, maar zij werken samen voor hetzelfde goeie doel!  Toch kreeg ik van iemand een opmerking dat ik van kleur veranderde … heel jammer vond ik dat, die persoon heeft denk ik de roparungedachte niet helemaal mee. Hoe meer teams, hoe meer mensen, en hoe meer we kunnen doen voor mensen met kanker. En welke kleur t-shirt je dan draagt maakt voor die mensen helemaal niets uit! Eerlijk? Die opmerking ontgoochelde me en beetje!  Ja, ik was  Fier om te zien hoeveel mensen uit Zele en omstreken zich inzetten voor het goeie doel. En een dikke pluim voor de Zeelse brandweer die weer het beste van zichzelf gaf! De raket was immens!

De 1^e deelname van team Magnetrol aan de Roparun verliep niet zonder slag of stoot. Dit team kreeg al direct een vuurdoop van formaat! Maar alles werd opgelost met kalm overleg en motivatie om die Coolsingel te bereiken.

Een fietsrek dat stuk gaat en tijdens het rijden van de auto valt (incluis de 2 fietsen die er op staan), een lekke band bij een fiets, een busje met een “batterij die kookt”  we kregen het allemaal. Mag ik in dit kader een dikke pluim geven aan de roparun depannage? Deze mensen hebben ons snel en vakkundig verder geholpen. Gelukkig gebeurde het op een moment dat onze lopers in run – bike moesten gaan, zodat de schade beperkt bleef.

Ik genoot onderweg van het landschap, de sfeer in het busje, het lekkere eten van onze cateringploeg,  … ik hield me bezig met .liters sportdrank shaken, kilo's koolhydraten voorzien, recovery bewaken, tapen en masseren ... masseren, buiten, masseren binnen en nieuw voor mij ... masseren in een rijdende camper ! Mijn beenspieren en evenwicht zijn ok nu! En ik genoot van de prestaties van onze lopers en fietsers. Die gingen en bleven maar gaan! Geen spoor van vermoeidheid … of toch, ze genoten ervan om nadien even losgemasseerd te worden.

Onderweg werden ook de nodige vriendschappen gesmeed met andere teams. Team 101 … bedankt voor de animatie onderweg. En wat een toeval dat we jullie ook in Zele tegenkwamen!

Hoe dichter de Coolsingel kwam, hoe uitbundiger de sfeer. Het logistieke team stond al aan de voet van de Erasmusbrug te wachten, totonzelopers er eindelijk aankwamen … en dan de ontlading! We did it !!!! Kippenvel, tranen, knuffels, felicitaties, bloemen, … het was er allemaal!

Op de terugweg naar Zele was het vrij stil … De vermoeidheid en het voldane gevoel maakte zich meester over de meesten van het team. Zelf kan ik nog niet slapen, dat zal nog even duren. Gedurende de hele roparun sliep ik 2 uurtjes, meer lukt me echt niet, en ja, dat voel ik nu nog altijd. Klinkt misschien raar, maar op die 3 dagen heb ik maar 1 x mijn schoenen kunnen uitdoen , dat was tijdens die 2 uurtjes slaap. Voor de rest niets geslapen en dus schoenen aan …

Ondanks de materiaalpech, is het met de mensen allemaal ok! Liever dit dan omgekeerd! Het was een editie om in te kaderen. Ik heb ervan genoten van start tot aankomst.

Ze zeggen altijd dat de 1^e keer de mooiste is. Dat klopt, maar “deze eerste keer” komt met stip naast mijn “allereerste keer” te staan ! … zeker weten!

Bedankt team Magnetrol voor de vriendschap, het vertrouwen, het teamgevoel … ik koester dit voor altijd!

19-05-2016 om 21:48 geschreven door Karine

Team Magnetrol is een team dat gegroeid is uit een Amerikaans bedrijf met Zeelse vestiging. Bestaande uit supertoffe mensen!   Als één van de twee enige buitenstaanders ben ik  dadelijk opgenomen in de grote magnetrol familie. 

14-04-2016 om 22:34 geschreven door Karine

03-01-2016 om 17:54 geschreven door Karine

05-11-2015 om 18:46 geschreven door Karine

Deze blog is er ooit gekomen toen ik na een zware blessure en jarenlang revalideren terug kon lopen. Ik wou alle lopers een hart onder de riem steken en hun tonen dat je nooit mag opgeven. Als je maar graag genoeg wil, komt alles goed. Maar is dat wel zo?

Een aantal keren wel ja. Na mijn 2 kraakbeentransplantaties kon ik mits heel lang revalideren en talloze keren vallen en opstaan terug lopen. Nee, niet zoals vroeger, dat wist ik ook wel dat dat niet meer kon. Maar ik kon lopen. Zelfs afstanden tot 20 km waren geen problemen voor mijn knieën. Maar een mens bestaat uit meer dan knieën alleen …

Hoe zeer ik altijd geprobeerd heb om anderen te motiveren om vol te houden, zo dicht sta ik nu bij de beslissing om het zelf op te geven. Ik ben al op zoek naar een grote haak of een hoge boom om al mijn loopschoenen aan te hangen …

Na 7 maanden te sukkelen met een “runners pubalgie” zie ik nog altijd geen licht aan het einde van de tunnel. Alle mogelijk behandelingen heb ik al uitgeprobeerd. Als ik een tijd niet loop gaat de pijn weg, maar na een paar keer opnieuw proberen is ze er terug. En steeds erger dan er voor. Niets helpt. Vorige week was de pijn zo erg dat ik een paar dagen bijna niet kon stappen. En toen had ik 5' proberen lopen! Collega lopers, hoedt u voor deze diagnose. Er is niet veel aan te doen. En ik ben niet alleen, ik ken er nog die hiermee sukkelen en er niet (lees: nooit meer) vanaf geraakt zijn.

Vorige week moest ik een botscan ondergaan. Even had ik hoop dat ze “iets” zouden vinden. Maar wat ze vonden was gewoon het feit dat mijn lichaam al 52 jaar “gebruikt” is en er dus niet meer als totaal nieuw uit ziet. Maar niets wat de voortdurende pijn kan verklaren.

Dus verder zoeken. Zondag (ja zondag!) moet ik nu onder een MRI. Zal dat de oplossing bieden? Ondertussen kreeg ik zwaardere medicatie. Dat helpt voor de pijn, maar ik sta er wantrouwig tegenover. Is het niet alleen verdoving? Afwachten.

Het feit dat ik niets meer kan en mijn uitlaatklep kwijt ben, zorgt er ook voor dat ik gelijktijdig een zware opstoot van Menière te verwerken kreeg. Wie dit kent weet dat je je dan niet ver verzet! Absoluut verbod om ook met auto of fiets te rijden. Ja dat riskeer ik ook niet! Ik moet niet naar de kermis in Zele om op de draaimolen te zitten. Gevolg: 2 weken thuis en daardoor moeten passen voor een superleuke (ja ik las de verslagen met pijn in het hart) 3-daagse met de collega’s in de Ardennen. Ik weet niet wat het meeste pijn deed, de blessure of het niet mee kunnen.  L

Dus nu maar weer de MRI resultaten afwachten, maar als dat ook niets uithaalt ….  (en toen was het stil …)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

winners find a way, losers find excuses ...

Een winnaar geeft nooit op, een opgever wint nooit …

Pijn is voor even, opgeven voor altijd …

ppppffffff  .....

06-10-2015 om 14:09 geschreven door Karine

De Bolero van Ravel klonk traditioneel door de luidsprekers ... het kanonschot klonk en 40.000 lopers kwamen in beweging ... en ja ik geef het toe ... de combinatie van die Bolero, dat schot en de herinnering aan vorig jaar toen ik daar ook tussen stond, deden mijn ogen vollopen. Lopers zullen dit gevoel begrijpen als je aan de andere kant van de nadar staat  

Na 45 min kwam de 1e handbiker al binnen.  Hoedje af voor deze atleten! Een kwartiertje later finishte ook de eerste loper (handbikers waren wel 15' eerder gestart) en van dat moment af volgden 80.000 loopschoenen richting finish. Beetje beroepsmisvorming?

31-05-2015 om 22:19 geschreven door Karine

7 km was genoeg. Ik heb de hele tijd proberen ontspannen lopen en dat is me gelukt. Er kon op het einde zelfs nog een sprintje af, wat me nog 3 plaatsen opleverde.  Yes! En dat alles pijnvrij ... al voel ik nu wel dat ik gisteren iets gedaan heb waar ik nog niet echt klaar voor was    

18-05-2015 om 10:58 geschreven door Karine

Het ging te goed ...    

17-04-2015 om 20:04 geschreven door Karine

Na Egmond aan Zee stond vandaag  voor de 2^e  maal in 2015 een  10 km loop op het programma. Dwars door Dendermonde  zou de plaats zijn. Ik heb daar een aantal van mijn puberjaren  gesleten in Sint-Vincentius , dus Dendermonde roept herinneringen op!

Nochtans zag het er gisteren niet zo goed uit. Na een heel drukke dag op het werk, protesteerden mijn knieën. Zelfs ’s nachts in mijn bed lieten ze me niet gerust.

’s Morgens dan met een bang hartje uit bed gestapt, maar blijkbaar hadden mijn onderdanen evenveel zin om te lopen als ik en was de pijn minder.  Even de fiets op naar de bakker en het voelde zeker niet verkeerd. Dus dan maar  heel zorgvuldig ingetaped  en de loopkleren aan. 

Het was al goed druk in Dendermonde, dus werd het even zoeken om de auto een plaatsje te geven om daarna de gebruikelijke voorbereidingen te starten. Nummer ophalen, t-shirt afhalen, tas wegzetten en het onvermijdelijke aanschuiven aan het toilet. Maar als je je weg wat weet, kan zelfs dat meevallen  J

Even warmlopen en naar de startboxen.  Een startschot had en heeft nog altijd een speciaal effect op mij. Gaan! Zo snel mogelijk naar die meet! Vroeger resulteerde dat altijd in op kop starten … echter in die massa  en het feit dat ik niet in die 1^e startbox mag (  ;-)  )  maken dat net iets moeilijker.  Maar na een schot moet er gelopen worden … dat is een constante!

Gevolg … de eerste 5 km waren dus iets te snel naar wat ik momenteel aankan.  De 12 km/u kwamen dichtbij! En dan weet je het wel. Dit kan ik niet (nog niet !! sic ) volhouden.  Dus even doseren.  Al bleef de 6^e km aan 5’30”  .

Blijkbaar liepen er verschillende klanten van de winkel me voorbij! Eentje vroeg met een knipoog “t’ is nu niet het geschikte moment voor schoenadvies zeker?”  Nee! Dat was het niet!  ;-)  Een andere bedankte me zowaar onderweg voor de goeie schoenen! Ze liepen super! Ja die van mij op dat moment net iets minder!

En ondertussen liep het vat dus langzaam leeg …. En daar stond ze …  bij het ingaan van de 7^e km … een madam, lelijk als de nacht, volledig in het zwart gekleed en met een heel zware hamer in haar handen!  En ze sloeg! Ze sloeg hard! Ik wou stoppen! Beginnen wandelen! Maar nee dan waren die 6 snelle kilometers ervoor voor niets geweest. Nog 4 km! Dat moest toch lukken! Ik probeerde mezelf op te peppen. Kijk naar de omgeving! We liepen op dat moment aan de vijvers, en ja die zijn best mooi. Maar ze konden me niet echt bekoren op dat moment.  Piep … 7km.   6’04” op de polar. Dus nog altijd rond de 10 km/u. Dat was vorig jaar mijn max tempo en nu mijn recuperatie. Dan kan je toch niet stoppen!!! Mijn gedachtemolen draaide verder.  Meter per meter  kroop ik verder.  Ik zag een beeld van iemand die steeds trager ging. Steeds meer zin om te stoppen! Het is op! Waarom moest je zo snel starten!  Je moest toch beter weten!  Waar was ik toch aan begonnen? Piep km 8 …  5’48” …. Het was verdorie weer sneller dan de vorige km. Ja nu kan je toch echt niet meer stoppen. Ondertussen waren we terug het centrum in. Een baan die ik vroeger  als 12 – jarige stapte als ik van het station  naar school ging. Ik projecteerde mijn gedachten  40 jaar terug in de tijd. Mijn blauw/witte schooluniform aan. Mijn boekentas bij en op weg naar de klas.  Ik zag weer hoe we als kind hoopten dat er een boot door het sas  moest, dan konden we te laat komen en het was niet onze fout!  J En ja, heel even wilden de benen weer wat sneller. Het sas over  … km 9 … weer op weg naar de 11/u.  Maar dan kwam de mokerslag. De zwarte madam vond dat ik genoeg genoten had en ze gaf de genadetik. Ik hoorde Sofie en Ilse nog roepen, nog 700 m … het was echt op. Meter voor meter telde ik af om in de laatste bocht er toch nog even een sprintje uit te persen. Dat was vroeger mijn handelsmerk en blijkbaar ben ik dat nog niet verleerd. Die man voor me moest er aan!

54’06” … een tijd waar ik vooraf niet durfde aan denken.

4^e plaatst bij de vrouwen W50 … Zalig! Podium was mogelijk, de 1^e dame W50 zat amper 1’ voor me. Onderweg dacht ik … nooit meer … maar volgend jaar … misschien …. Ja zo zijn lopers he.

22-03-2015 om 22:36 geschreven door Karine

15-01-2015 om 20:43 geschreven door Karine

FB staat vol met …”het jaar van …”  nee,  daar doe ik niet aan mee. Al is dit ook een overzicht, ik kies mijn hoogtepunten liever zelf. Het is ook een manier om even stil te staan bij het afgelopen jaar. Goed of slecht? Ik denk dat de balans dit jaar redelijk in evenwicht was.

Even terugblikken in mijn geheugen …

Januari …

Voor de goede orde moet ik hier even terug naar 30 dec 2013 …. Ik had  mijn jaaroverzicht al afgesloten, toen ik tijdens mijn laatste loop van het jaar kennis maakte met het ijzeren brugje op de Dijk naar Lokeren. Kapotte broek, knieën, vingers, ellebogen, blauwe heup en pols en een barst in mijn vinger waren mijn beloning! De laatste dag van 2013 bracht ik door op de spoeddienst. Januari begon dus in mineur. 2 pogingen om te lopen eindigden al na enkele honderden meter. Pas 7/1  lukte het me om terug 5 km te lopen. Maar het zou nog heel lang duren voor ik pijnvrij weer op pad kon. Tot op de dag van vandaag voel ik nog steeds een druk in mijn knie waar ik viel en is de huid nog gevoelloos. Maar dat houdt me niet tegen. De kilometers werden terug opgebouwd met het oog op de 10 miles van Antwerpen in april. En om de 2 weken begon ik met spinninglessen. Eens afzien op een andere manier.

Februari was een maand om in te kaderen. Wekelijk 3 – 4 tot 5 trainingen afgewerkt. Lopen en spinning. Duurloopjes tot 16 km. Waasmunster, Nieuwdonk, Gratiebossen, straat,  piste … alles passeerde de revue. Dat ik weer een jaartje ouder was ondertussen merkte ik niet eens.

Maart … maar zoals altijd, als het goed gaat, kan het niet blijven duren. 10 maart was een slippartij in het donker de boosdoener! Gevolg … verrekking in de hamstring. Natuurlijk net de week voor de urbantrail in Antwerpen waar ik samen met de joggers zou deelnemen. Die week me dus heel rustig gehouden en toch gestart. Mijn dij “gesoigneerd” met tape en een compressie tube. Tot km 6 ging het goed , en dan voelde ik een scherpe pijn. Mijn hamstring vond het blijkbaar minder leuk dan ik gedacht had. Er zat niets op om te voet de aankomst proberen te bereiken. Een vriendelijk agent, aan wie ik de kortste weg  vroeg, wilde me in een ambulance krijgen!  Tot 4 maal toe moest ik zeggen dat ik geen ziekenwagen nodig had! Hij bleef maar aandringen. Uiteindelijk liet hij me toch gaan …. En 1 km verder vervloekte ik mezelf dat ik zijn aanbod niet aangenomen had. De pijn werd erger en ik was bijna vervroren van de kou in mijn looptenue.  Het werd dus gedwongen rust. ’t Was al lang geleden hé … een mens zou wel te optimistisch worden! Dan maar de fiets op om een week later weer na 2 km aan de kant te staan tijdens een poging om in de Gratiebossen een toerke te doen. Weer te voet verder! Een hele week helemaal niets doen dan maar.

April …. Terug de loopschoenen aan! 27 april stonden immers de 10 miles op het programma. Al mijn kilometers die ik in februari opgebouwd had, waren terug weg! Voorzichtig proberen of miss Hamstring weer mee wou … en het ging goed.  2 weken voor Antwerpen haalde ik terug 17 km. Echter de basis was veel te smal om die wedstrijd zonder kleerscheuren door te komen.  Al liep ik 3’ sneller dan vorig jaar, het was 5 x doodgaan in de “konijnepijp”! Een klimmer zal ik nooit worden.

Mei … ondertussen was er een nieuwe uitdaging op het programma verschenen! Samen met Petra was ik ingeschreven voor de 20 km van Brussel. We zouden lopen voor het rode Kruis. Een extra motivatie. Er zijn altijd mensen die het veel slechter hebben dan wij. Het sponsorgeld dat we ophaalden werd gebruikt voor mensen die zelfs geen zuiver drinkwater hebben. Daar tegen zijn onze problemen slechts luxe-problemen! Na Antwerpen dus even een weekje rustig aan om mijn knietjes te laten herstellen en dan terug de kilometers wat proberen opdrijven. En vooral … “heel blijven” Met 4 trainingen per week is dat voor mij altijd een risico. Maar het lukte en op 18 mei  trokken Petra en ik vol goeie moed naar Brussel. Mijn doel was finishen in 2u15’. Het werd uiteindelijk 2u08’ … super content. Maar ’t was verschrikkelijk zwaar. De temperatuur liep die dag op tot 28 graden. Tussen die gebouwen in Brussel voelt dat als 35°! Als je dan op 200m voor de finish nog iemand ziet liggen die nadien overleden bleek wordt die tijd relatief. Genieten en gezond blijven is de boodschap. Tijd is relatief …. Al denk je daar een week later weer heel anders over! Ja dit begrijpen alleen lopers !

Juni … Na Brussel had mijn lichaam even nood aan wat relatieve rust. Korte duurloopjes en spinning en vechten tegen een serieuse hooikoorts aanval die 3 weken duurde voor hij onder controle was. Ja als je wacht om medicatie te nemen tot de hooikoorts er is …. Ondertussen was ook mijn faciitis plantaris weer beginnen opspelen. Blijkbaar eisten de vele kilometers die ik liep op straat toch zijn tol. Eenmaal je een blessure gehad hebt, blijft het een zwakke plek. De Strassbourgsok werd weer uitgehaald en Dr. Peeters bracht met traumeelspuiten weer vlug beterschap. Net op tijd om een rondje te kunnen meelopen rond de Paalse Plas tijdens de opening van onze nieuwe winkel daar. Oeps … eigenlijk mocht ik nog niet van de dokter, ik moest nog 2 dagen wachten … (ja nu weet hij het ook  J  )  Maar ik was braaf en liep slechts 5 km ipv de geplande 10. Eind juni trok ik dan naar de Midzomerrun in Kortrijk. Ik wou de studentenstad van Tim wel eens zien op een andere manier. Ondanks ik in juni heel weinig liep, viel er een PR uit de lucht. Ik legde de 10 km af in 54’ (een post-knie-operatie record  J ) De trainingsarbeid van de voorbije maanden rendeerde dan toch nog. Kortrijk is een aanrader! Heel mooie stad die sfeervol verlicht was.

Juli … we waren terug on the road. Tot ik de 2e week van juli na een spinningles plots bijna niet meer op mijn voet kon staan. Ok, weer iets nieuws … een ontsteking van mijn tibialis posteriorpees. En door die voet te mijden tijdens mijn werk, kreeg ik ook vocht in mijn knie . 2 weken rust en 2 spuiten vocht uit de knie later kon ik terug op pad. Net op tijd om Oostenrijk onveilig te kunnen maken! Wandelen, fietsen, lopen, sauna … het stond allemaal op mijn vakantieprogramma in Bad Kleinkircheim. De volgende uitdaging was immers alweer een feit … samen met de collega’s van Runners Servicelab zouden we de 20 km van Parijs lopen! Binnen 3 maanden al! Voor mij dus vrij kort om op te bouwen. Maar ja … “neen” kan ik niet zeggen hé, dat weten jullie ondertussen wel al. In Oostenrijk werd elke dag gesport, lekker gegeten en de streekwijn uitgebreid geproefd. Meer moet dat niet zijn  J

Augustus … Nadat de batterijen weer vol waren door de reis, verliep augustus vrij vlot. Wekelijks 3 x lopen en rustig aan terug meer km doen. Zonder overdrijven. Ik hield het bewust bij max 3 trainingen want ik wou zonder blessures Parijs halen!

September … september verliep in dezelfde trend. Al probeerde ik regelmatig eens wat “heuveltraining” te doen. Brussel en Antwerpen indachtig weet ik dat ik telkens sterf als ik nog maar aan bergop denk! En Parijs is ook niet vlak. 21 september heb ik ook deelgenomen aan de Scott Off Road. Een trail van 13 km in het pajotteland. Voor mij een heel nieuwe ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. Met de modder tot in mijn oren waande ik me weer de crosser van vroeger  J  Al was het doodgaan de laatste 500m. Dank zij de support van collega Angelo en zijn vader heb ik het gehaald zonder die laatste meters te stappen.  Ik heb de hele melkweg gezien! Maar ’t zal wel ergens deugd gedaan hebben zeker. Tot mijn grote verrassing haalde ik nog het podium bij 50+. Wie had dat ooit nog kunnen denken! Zowel Sofie als ik stonden op het schavotje! De week erna zorgde mijn goed ingebouwd GPS systeem er nog eens voor dat ik verloren liep in eigen gemeente en 19 km deed ipv de geplande 12. Ok … in Parijs zijn het er 20!

Oktober … 2 weken heel rustig aan gedaan. En dan 12 oktober, na het werk, de bus op en met 24 collega’s richting Parijs. Het was een supertoffe ervaring. Na een (voor sommigen heel korte) nacht de metro op richting start. En daar waren we niet alleen! We belandden in het laatste startvak. Voor mij niet zo erg, maar sommige snelle collega’s moesten wel even slalommen. Ik heb er genoten van de eerste tot de laatste meter. Het moment dat de Eifeltoren in het vizier kwam, kreeg ik kippenvel over mijn hele lichaam!  Al was dat genieten in km 18 wel relatief. Door kramp in mijn kuit moest ik  even wandelen, en om dan nog op gang te komen doet het pijn. Veel pijn … Maar ik haalde het in 2u02’  … maar liefst 6’ sneller dan in Brussel. Me happy !!! Die 2u zijn echt haalbaar. Ik wil daar onder duiken! Alle collega’s haalden de eindstreep en 24 medailles rijker trokken we terug naar België. Door mijn euforie, de week na Parijs, heb ik mezelf iets te weinig rust gegund. Ik ben dus geen 20 meer … dat wil mijn lichaam me al een paar maal vertellen … maar mijn gehoor gaat ook achteruit  ;-)  … Resultaat was dat mijn achillespees van zich liet horen.  Het werd eind oktober voor ik terug op pad kon.

November … Een maand van genieten. Loopjes tot 12 km. Regelmatig terug de spinningfiets op. Wisselende omgeving, sportplein (af en toe interval), waasmunster, de Ster, Gratiebossen. Niets moest, alles kon. Tegen eind van de maand, na een spinningles toch wel weer wat last van die vervloekte achilles. Zou het dan toch aan mij liggen?  ;-) Een leuke ervaring deze maand was een uitstap met de collega’s naar Engeland. We kregen de kans om het hoofdgebouw en de fabriek van New Balance (Flimby) te bezoeken. Het werd een gezellige 2-daagse. En natuurlijk gingen we daar ook lopen! Respect voor de mensen die de schoenen maken! Dan weet je pas wat voor droomjob wij hebben! De terugweg in het vliegtuig werd een beetje “Humsie dumsie” zoals de piloot zei, maar we kwamen heelhuids, zij het wel even ruw, terug op de grond. You can leave Cockermouth … but Cockermouth never leaves you ! Heel mooie streek. Ooit wil die nog eens gaan bezoeken … ik weet er een super hotel  J

December … er stonden 2 wedstrijdjes op het programma. De Citytrail in Lokeren en de Gaston Roelands 10K.  De run over de kerstmarkt en door de gebouwen in Lokeren was best leuk. 45’ op net geen 8 km met regelmatig hindernissen, daar kon ik best mee leven. Alleen, volgend jaar wel een hoofdlamp meenemen! Het is donker in het park! Gelukkig stonden er voldoende vuurpotten om de weg te vinden. Maar het blijft een risico als je niet ziet waar je je voeten zet.  De Gaston Roelands 10K Werd vervangen door de Midwinterrun in Gent. 10 km door het verlichtte Gent. Mooie loop. Met een tijd van 55’ en een 6^e plek W50+ kan ik best leven. Slechts 1’ boven mijn eerder dit jaar gelopen record. Als je weet dat we in Gent regelmatig stil stonden om met  4000 lopers over de smalle brugjes te geraken, ben ik tevreden. De rest van het jaar hoop ik de kilometers terug een beetje te opdrijven. Een nieuwe uitdaging staat immers in de startblokken … Met RSlab naar Egmond aan Zee. Ik pas voor de halve marathon. Deze komt voor mij te vlug na Parijs. Maar de 10 km zie ik wel zitten.  11 januari … Egmond … here we come!

2014 werd al bij al een heel goed jaar. Ik heb veel leuke wedstrijden kunnen doen. Ik heb grenzen kunnen verleggen. Mooie dingen gezien en leuke ervaringen opgedaan. Ik heb een droomjob met de allerleukste collega’s van de hele wereld J De kinderen doen het goed, Sofie en Ilse op hun werk en Tim studeert de pannen van het dak. De blessures die de kop op staken vielen meestal mee. En ja sommigen waren te vermijden, maar impulsief als ik ben kom ik wel eens iets tegen. En neen, na al die jaren zal dat niet meer beteren. Ik heb ook 2 ingrijpende beslissingen genomen dit jaar. Ik ben geen coach meer van de Kloddejoggers en neem momenteel geen opdrachten op me voor roparun. Het waren moeilijke beslissingen waar ik lang voor wakker gelegen heb, maar ik moest ze nemen.

Laat 2015 maar komen, ik ben er klaar voor. Maar eerst nog even verder genieten van deze Kerstdag, die ik gelukkig nog kan vieren met mijn ouders.

Merry Christmas and happy New Year for all of you!

26-12-2014 om 22:29 geschreven door Karine

13-11-2014 om 21:55 geschreven door Karine

10 weken voorbereiding, 10 weken twijfels. Zou ik het halen? 20 km lopen met zo een korte voorbereidingstijd, Zullen mijn knieën het houden? 

Onder het moto "we beginnen er aan en zien wel waar we eindigen" nam ik de uitdaging aan.

En gisteren was het dus zo ver. 

Zaterdag waren we nog aan het werk tot 16.00u . En een half uurtje later zaten we in de bus, richting Parijs. Dank zij de quiz van Koen zat de sfeer er al snel in. En ja we leerden heel wat bij  

Rond 22.00 u arriveerden we aan het hotel. Na de kamerverdeling trokken de meeste collega's nog even op verkenning in de buurt. Maar de dames gingen "plichtbewust" slapen. Morgen zou immers een zware dag worden.

Als ontbijt kregen we een "gatosport" (overstim's) Best wel lekker. Ik at een stukje met chocolade en eentje met chocolade en banaan. Ja als het maar chocolade is hé. Dit ontbijt geeft je alles wat je nodig hebt om enkele uren te sporten en je hebt er geen last van aan je maag. Een aanrader!

Tegen 8.00u was het verzamelen geblazen en ging het richting metro. Iedereen gewapend met zijn team t-shirt, de nodige "gellekes" en een boisson d'attente. Alle producten van overtims zijn door ons grondig getest en goedgekeurd!

In de metro was het een drukte van jewelste. Blijkbaar waren wij niet de enige lopers die morgen in Parijs! Je zal als toerist maar een weekendje geregeld hebben en niet weten dat er een evenement was. 

Nummers ophalen, sportzak wegbrengen, en vooral ... aanschuiven aan het toilet. 

En dan richting startvak. Maar dat was zonder al die andere lopers gerekend. Daar de start op een brug over de Seine was, en deze niet heel erg breed is, konden we in de verste verte niet in ons startvak geraken. Dan maar gewoon aanschuiven met de menigte. Uiteindelijk konden we in de voorlaatste wave starten. 

Al direct ging het bergop! De eerst kilometer wist ik al direct hoe laat het was. Proberen tempo doseren en me niet laten meetrekken met de stroom. Na 2 km had ik het gevoel van "dit gaat niet goed" "zware benen" en "off-day" Maar een kilometertje verder begon het vlotter te lopen. Steeds moest ik tempo drukken. Ik wou niet sneller dan 10/u want dat is mijn absolute grens voor 20 km. 

Na 5 km kwam ik door in 28'57"  Iets te snel, maar het gevoel zat goed. 

Ik probeerde zo veel mogelijk van de omgeving te zien om zo ontspannen mogelijk te blijven lopen. En het lukte. Na 10 km had ik een tussentijd van 59'15" Tempo was iets gezakt, maar nog altijd meer dan 10/u

Maar dan kreeg ik even een dipje. Gelletje nummer 2 (nr 1 was voor de start) en even drinken aan de bevoorrading. Vrij snel zat ik terug op tempo. 

Ik had vooraf op het plan gezien dat we na 11 km langs de Seine zouden komen. Op dat moment zag je de Eiffeltoren vol voor je. De emotie die ik toen voelde valt bijna niet te beschrijven. Kippenvel over mijn hele lichaam. Ik was moe, maar ik moest en zou die medaille binnenhalen. Met die toren voor me kon ik mijn dipje vergeten en het tempo toch terug vinden

Tussentijd na 15 km was exact 1u30'00" Nog altijd 10/u Maar ik wist toen al dat ik de 2u niet zou halen. Al was mijn planning voor de start dat ik blij zou zijn met 2u 10'  ... maar plannen  kunnen dus veranderen. 

Op km 15 dus een 3e gelletje en zien hoe ver we nog zouden overleven. Nog 2 km en dan zouden we de brug over gaan. Ja wat parkoerskennis is altijd handig. Ik liep mezelf op te peppen ... maar 5 km meer, nog een half uurtje, nog heel even ... maar het venijn zit zoals altijd in de staart!

Er kwamen immers nog 4 tunnels! En die had ik op de parkoersbeschrijving niet opgemerkt. Van een verrassing gesproken dus! Gelukkig zijn ze niet zo lang en niet zo steil als in Brussel. En koppig als ik ben, kreeg ik ook die tunnels klein!

Eindelijk de brug over de Seine! nog 3 km ...

Nog 2 km ...

ik haal het! Ik kan het! En dan ... omdat die 2 uur toch niet mocht zijn ... kreeg ik kramp in mijn kuit! Even moest ik een paar meter stappen. En dan volgden enkele honderd meter lopen met kramp die steeds om de hoek kwam kijken. Eén verkeerde beweging en ze zou er terug zijn. Dus er zat niets anders op dan trager gaan lopen.

De laatste km kon ik gelukkig terug normaal lopen, en na 2u 03' liep ik naast de Eiffeltoren over de eindmeet. Fier op mezelf en dolgelukkig. Even stiekem een traantje weggeveegd toen ik mijn medaille kreeg.

zonder kramp zat de 2 uur er in. Ik weet dat ik het kan. We hebben weer een doel ... ;-)

Nu vlug op zoek naar de collega's om hun verhalen te horen. Iedereen heeft super gelopen. Alle 24 haalden de eindmeet. Wat een goed gevoel geeft dat. En van ene sportief bedrijf gesproken !!! Ben fier om deel te mogen uitmaken van die groep!

Terug de metro op en naar de bus. Maar eerst nog een foto met de medailles en de toren op de achtergrond. 

Het was een vermoeiend maar superleuk weekend. Het was één van de mooiste wedstrijden die ik ooit liep. Een ervaring om nooit meer te vergeten.

Bedankt Koen Wilssens , collega's en de vele sponsors 

21-10-2014 om 21:34 geschreven door Karine

Na die km even recupereren en dan het veld in. En daar was hij dan    De modder! Op sommige plaatsen kon je bijna niet lopen. ergens stond een man zijn schoen uit de modder te vissen ... overal schoven mensen van links naar rechts. En ik? Ik was op dat moment superblij met mijn trailschoentjes! Al moet ik eerlijk toegeven dat ik ook een 3 tal keer de grond vervaarlijk dicht zag komen! 

21-09-2014 om 22:01 geschreven door Karine

“Begin maar al te trainen … ” zei Koen op een middag. Ik stond net zooltjes aan te passen en snapte het niet goed. Ik was toch bezig!  “Voor de 20 km van Parijs …” kwam er nog achter …

Ok, daar ik beschik over verkorte nekspieren, die geen “neen” kunnen zeggen als het op lopen aan komt, was ik direct verkocht. Na de 20 van Brussel had ik nochtans gezegd dat ik de rest van het jaar niet verder meer wou  lopen dan 10 km.  Damn, naast mijn nekspieren heb ik dus duidelijk ook last van Alzheimer!

De beelden van lange eenzame duurlopen spookten weer door mijn hoofd. En geloof me of niet … ‘k vond het nog leuk ook! Hoe noem je zoiets?

Nog diezelfde avond heb ik mijn deelname bevestigd en ging op pad voor een 10 km run. Onderweg heb ik allerlei strategieën uitgedokterd om mijn knieën zo goed mogelijk te beschermen. Want ik wil dit wel doen, maar niet ten koste van alles. Als mijn onderdanen beginnen protesteren, is het gedaan. Hoe graag ik ook zou willen.

En er is maar 1 strategie die helpt … rustig aan kilometers winnen, niet zot beginnen doen met tempo’s en intervallen en geen 2 dagen na elkaar lopen. So far so good.

Maar dat we alle uitdagingen ernstig nemen bewijst zich weer eens. Dus 4 dagen na de uitnodiging vertrok ik op “hoogtestage”  naar Oostenrijk. 2 weekjes ontspannen genieten van lopen, fietsen, wandelen, eten, drinken, sauna en mijn favoriete landschap, de bergen!  Lopen heb ik daar heel rustig aangepakt, maar wel veel kilometers gewandeld en vooral, veel hoogtemeters overwonnen.    ‘t Zal wel ergens deugd gedaan hebben zeker.

Ondertussen zijn we weer 2 weken op Belgische bodem en heb ik het trainingsritme van 3 tot 4 x per week opgenomen. Zo heb ik Brussel ook gehaald, al had ik toen enkele maanden meer tijd om me voor te bereiden! Wat ik wel anders wil aanpakken dan in het voorjaar is dit platte landschap af en toe doorbreken. In Brussel had ik het naar het eind toe lastig op de hellingen. Ik verwacht niet dat Parijs simpeler zal zijn. Dus wie tips heeft over hellingen in de buurt van “mon plat pays” laat het me gerust weten.

Vandaag alvast de trend gezet met een loopje in het park in Lokeren. Daar ligt een heuvel waar ze in de cross ook over lopen.  ‘k Heb deze een klein uurtje lang langs de 4 kanten opgeklauterd, met tussendoor telkens wat recup. Dit was best een leuke training. Naar boven ging naar het einde toe moeizaam, maar tussendoor haalde ik telkens zonder moeite terug mijn 10/u en dat stemde me heel positief. Morgen rust en dinsdag dan weer lange duurloop. Heb er nu al zin in !!!!

Voor de rest … mag ik mijn trainingstactiek hier niet te veel verkondigen. Team asics, brooks en adidas lezen misschien mee  J  Zelf ben ik in team Saucony ingedeeld. Kwestie van de competitie onder de collega’s wat aan te wakkeren.  Elk merk wordt vertegenwoordigd door 6 collega’s. Binnenkort kan iedereen een gokje wagen over welk team snelst zal zijn.

Let the battle begin  J  Maar laat het ons vooral leuk en sportief houden !!!!!

24-08-2014 om 00:00 geschreven door Karine