deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
14-04-2016
kwartaal 1 van 2016 ...
kwartaal 1 van 2016 is al bijna weer voorbij. En waar staan we ondertussen?
Met 600 kilometers op de fietsteller tov 59 loopkilometers heb ik wel iets gedaan, ... maar waar is de tijd dat dit omgekeerd was. Soms speelt de gedachte dat ik mijn loopschoenen maar aan de haak moet hangen. Ik kan 5 km lopen. Mijn liesblessure blijkt na een jaar dan toch redelijk onder controle. Maar van die 5 loopkilomters heb ik de eerste 3 km last in mijn rechterknie. En 2 km gaat dan redelijk goed om de dag erna dan weer last te hebben in die knie. Is dit prettig? Geniet ik hiervan? Nee, echt niet. Maar ik kan het niet missen. Mijn lichaam is gemaakt om te lopen (allé dat probeert het me toch steeds wijs te maken) Ik moet het steeds opnieuw proberen. Ondanks alles. Als ik zou stoppen zou steeds de gedachte spelen ... als je bleef volhouden, misschien komt het toch wel weer terug. Ik weet ook wel dat ik geen prestaties meer kan neerzetten. Maar wat zou ik blij zijn met elke week een 2 à 3 keer een aantal km pijnvrij te kunnen lopen ...
Ik heb de laatste maanden al een paar keer op het punt gestaan om een haak te zoeken om mijn schoenen aan te hangen ... maar steeds weer, net voor ik die haak wil grijpen verschuift hij, en kan ik er niet bij ... begrijpe wie kan !
Voor de rest komen we in een spannende periode. Roparun komt dichterbij. En aangezien ik dit jaar met een totaal nieuw team op pad ga (team 147 - Magnetrol) is alles opnieuw spannend ... ik kijk er naar uit.
Team Magnetrol is een team dat gegroeid is uit een Amerikaans bedrijf met Zeelse vestiging. Bestaande uit supertoffe mensen! Als één van de twee enige buitenstaanders ben ik dadelijk opgenomen in de grote magnetrol familie.
Ik heb ook het voorrecht om de lopers te mogen begeleiden. Stuk voor stuk klasbakken die heel gedreven hun training uitvoeren. Echt een plezier om die mensen te mogen trainen. Ook de fietsers, chauffeurs, catering en teamcaptain zijn heel gedreven met hun taak bezig. Het is mijn 12e roparun ... en het belooft weer een super avontuur te worden.
Ik herinner mij het weekend in Axel - Terneuzen ... (zwaar halve marathon weekend ... en niet alleen door de halve marathon ;-) )
Hou Pinksterweekend alvast vrij en breng een bezoekje op de Zeelse markt om de teams aan te moedigen!
Ondertussen zijn we weer 2 maand verder en is rampenjaar 2015 afgesloten. Wat 2016 zal brengen ... geen idee!
Ik klamp me vast aan de randen van de put waar ik tracht uit te kruipen. De put was diep en de randen glad, dus af en toe schoof ik terug een stukje naar beneden. Maar nu heb ik hopelijk het reddingstouw goed vast en gaat het alleen maar opwaarts.
Na het stoppen met de feldene, gebeurde dus waar ik al vanaf de eerste pil voor vreesde ... 6 weken zuivere pijnstilling en geen greintje beterschap. In tegendeel, toen die pillen volledig uitgewerkt waren (na 10 dagen) had ik nog meer last dan ervoor.
Ook mijn rechterknie begon op te spelen door te weinig beweging. Ja ook kraakbeenletsels hebben beweging nodig en gaan achteruit door (teveel) rust. En dit in tegenstelling met wat sommigen denken. De jaarlijkse spuiten met hyaluronzuur brachten wel soelaas. Al waren er rechts 2 stuks nodig.
Volgende actie in mijn strijd tegen de hardnekkige liesblessure was dus een spiertest. Deze wees een onevenwicht uit tussen bilspieren en quadriceps, en tussen buik-en rugspieren. Voorkant is veel te sterk tov achterkant.
Hoewel ik reeds regelmatig oefeningen deed, kon ik nu veel gerichter trainen.
Lopen stond ondertussen volledig op 0. Teveel last.
Op aanraden van Stijn D.M. ben ik toch terug beginnen lopen. Heel rustig, nog minder dan een start to run.
10 x 100 m met 100 m wandelen tussenin was mijn 1e training ... moet ik er een tekening bij maken? Na 42 jaar lopen trok ik mijn schoenen aan om 1 kilometer in 10 stukjes te lopen. Hadden ze me dat eerder gezegd, ik had eens ferm gelachen. En nu was ik er blij mee.
Heel braaf bouw ik op ... 20 % per week opdrijven. Momenteel loop ik dus de respectabele afstand van 5 x 300 m met nog steeds 100 m wandelen tussen.
Ik kan niet zeggen dat het volledig pijnloos is, de blessure blijft nog steeds voelbaar, maar er is winst. Hoe weinig ook ... ik ben er blij mee en doe verder op de opgeslagen weg. Als ik zo een operatie kan vermijden, heb ik dat er voor over.
Omdat ik toch nog wel wat meer beweging wil dan die 2 x per week 2 passen lopen, blijf ik ook fietsen.
2 x in de week probeer ik op mijn mtb de modder te bedwingen. De ene dag al met wat meer succes dan de andere ... ik durf er al eens bij gaan liggen ... maar wie niets doet ...! Juist !
Lopen opbouwen, fietsen en aangepaste krachtoefeningen ... denk dat je veel kan zeggen, maar niet dat ik er niets probeer aan te doen om te herstellen. In maart zal het een jaar zijn dat de eerste symptomen van die liesblessure opdoken. Ik hoop tegen maart 2016 terug pijnloos een paar kilometer te kunnen lopen. Het begint stilaan mijn .... uit te hangen!
Dat ik het vorige maand helemaal niet meer zag zitten, was in de vorige blog wel duidelijk. Maar het is nu wel weer eens bewezen, ik ben geen opgever. Hoe diep de put ook is, ik kruip er altijd op één of andere manier weer uit. Al 8 maanden sleept mijn blessure aan, dus het mag al eens gaan beteren.
Al heeft niet iedereen hiervoor begrip. De laatste tijd krijg ik reacties in de zin van ... je wil niet toegeven dat je oud wordt! En zoek een andere sport als lopen niet meer gaat ... Om de één of andere rede werkt dit dus averechts op mij. Ik word ouder ja, maar dat wil niet zeggen dat ik in mijn zetel moet gaan zitten. (ik moet wel fit genoeg zijn om nog minstens 10 jaar te werken!) En ik wil wel af en toe eens een andere sport doen, zolang ik ook maar kan lopen, want dat is en blijft mijn enige uitlaatklep.
De MRI wees uit dat er een zware ontsteking was van de symfyse pubis met botoedeem. Maar men bleef volhouden dat het van mijn rug kwam. Daardoor werd de ontsteking chronisch.
Een maand lang moest ik nu feldene slikken. En als dat geen soelaas bracht, werd het opereren. Maar gelukkig werd de pijn langzaamaan minder.
Momenteel ben ik terug aan het lopen. Niet ver en niet snel, maar wat doet dat deugd ! 5 tot 7 km in het zonnetje met de herfstkleuren rondom mij. Genieten is dat!
Ik voel dat het nog niet volledig weg is, maar het is een heel pak beter.
Voorlopig is een operatie dus afgewend. Maar ik moet nog 2 weken verder doen met die pillen. En dan zien we weer...
Deze blog is er ooit gekomen toen ik na een zware blessure
en jarenlang revalideren terug kon lopen. Ik wou alle lopers een hart onder de
riem steken en hun tonen dat je nooit mag opgeven. Als je maar graag genoeg
wil, komt alles goed. Maar is dat wel zo?
Een aantal keren wel ja. Na mijn 2 kraakbeentransplantaties
kon ik mits heel lang revalideren en talloze keren vallen en opstaan terug
lopen. Nee, niet zoals vroeger, dat wist ik ook wel dat dat niet meer kon. Maar
ik kon lopen. Zelfs afstanden tot 20 km waren geen problemen voor mijn knieën.
Maar een mens bestaat uit meer dan knieën alleen
Hoe zeer ik altijd geprobeerd heb om anderen te motiveren om
vol te houden, zo dicht sta ik nu bij de beslissing om het zelf op te geven. Ik
ben al op zoek naar een grote haak of een hoge boom om al mijn loopschoenen aan
te hangen
Na 7 maanden te sukkelen met een runners pubalgie zie ik
nog altijd geen licht aan het einde van de tunnel. Alle mogelijk behandelingen
heb ik al uitgeprobeerd. Als ik een tijd niet loop gaat de pijn weg, maar na een paar keer opnieuw proberen is ze er terug. En steeds erger dan er voor. Niets helpt. Vorige week was de pijn zo erg dat ik een
paar dagen bijna niet kon stappen. En toen had ik 5' proberen lopen! Collega lopers, hoedt u voor deze diagnose. Er
is niet veel aan te doen. En ik ben niet alleen, ik ken er nog die hiermee
sukkelen en er niet (lees: nooit meer) vanaf geraakt zijn.
Vorige week moest ik een botscan ondergaan. Even had ik hoop
dat ze iets zouden vinden. Maar wat ze vonden was gewoon het feit dat mijn
lichaam al 52 jaar gebruikt is en er dus niet meer als totaal nieuw uit ziet.
Maar niets wat de voortdurende pijn kan verklaren.
Dus verder zoeken. Zondag (ja zondag!) moet ik nu onder een
MRI. Zal dat de oplossing bieden? Ondertussen kreeg ik zwaardere medicatie. Dat
helpt voor de pijn, maar ik sta er wantrouwig tegenover. Is het niet alleen
verdoving? Afwachten.
Het feit dat ik niets meer kan en mijn uitlaatklep kwijt
ben, zorgt er ook voor dat ik gelijktijdig een zware opstoot van Menière te
verwerken kreeg. Wie dit kent weet dat je je dan niet ver verzet! Absoluut
verbod om ook met auto of fiets te rijden. Ja dat riskeer ik ook niet! Ik moet
niet naar de kermis in Zele om op de draaimolen te zitten. Gevolg: 2 weken
thuis en daardoor moeten passen voor een superleuke (ja ik las de verslagen met
pijn in het hart) 3-daagse met de collegas in de Ardennen. Ik weet niet wat het
meeste pijn deed, de blessure of het niet mee kunnen. L
Dus nu maar weer de MRI resultaten afwachten, maar als dat
ook niets uithaalt . (en toen was het
stil )
Vandaag was het de 20 km van Brussel. Ja, ik was er ... maar neen, niet om te lopen.
Mijn blessure blijkt hardnekkiger te zijn dan eerst gedacht. Voor de kenners ... Pubalgie. Volgens de sportarts ... komt het weinig voor bij vrouwen, maar als het voorkomt ... is het hardnekkig! Yeah right! Als ik iets doe doe ik het altijd goed!
De oorzaak zou dus wel mijn val in februari zijn. Daardoor was mijn bekken scheef komen te staan en liep ik met een spieronevenwicht. Maar omdat ik toen nergens last van had (oorspronkelijk) ben ik blijven verder lopen. Ik deed zelfs extra veel km ! Het was lang geleden dat het zo goed ging. Maar de kruik gaat zo lang te water tot hij barst ...
Daar de behandelingen bij de osteopaat niet volledig het gewenste resultaat gaven, heb ik dan toch mijn sportarts geraadpleegd. Met bovenstaande diagnose. Deze week heb ik 2 spuiten gekregen. Nu een week volledige rust en donderdag de spuiten nog eens herhalen. Dan zou ik terug eens mogen proberen ...
Ik ben al dikwijls opnieuw gestart en heb al meermaals terug opgebouwd. Maar ik moet zeggen dat de moed mij nu toch ver in mijn schoenen zakt. De term "hardnekkig" hoor ik niet graag. en verhalen van collega lopers met dezelfde kwetsuur stemmen mij niet echt positief. Maar goed, we wachten volgende week af en blijven hopen ... Al heb ik momenteel nog niet zo veel winst.
Dus nu Brussel. Ik was er als supporter voor Ilse. Het was haar 1e deelname en omdat ik haar tijdens de trainingen hier naartoe begeleid heb, was het voor mij ook spannend.
De Bolero van Ravel klonk traditioneel door de luidsprekers ... het kanonschot klonk en 40.000 lopers kwamen in beweging ... en ja ik geef het toe ... de combinatie van die Bolero, dat schot en de herinnering aan vorig jaar toen ik daar ook tussen stond, deden mijn ogen vollopen. Lopers zullen dit gevoel begrijpen als je aan de andere kant van de nadar staat
Na 45 min kwam de 1e handbiker al binnen. Hoedje af voor deze atleten! Een kwartiertje later finishte ook de eerste loper (handbikers waren wel 15' eerder gestart) en van dat moment af volgden 80.000 loopschoenen richting finish. Beetje beroepsmisvorming?
Ilse deed het prachtig. Bij haar 1e deelname en op het zware parkoers van Brussel, liep ze onder de 2 uur. Heel goed gedaan!
Sofie zocht het ondertussen dichter bij huis. Kwestie van tijdens een eenzame training minder eenzaam te zijn, liep ze op de Bareldonkjogging in Berlare. Bekend terrein, maar 't was eens iets anders dan alleen door de Gratiebossen draven.
Daarna nog eens een ritje Kortrijk om een frigootje te leveren bij Tim die in de blok zit en de zondag was alweer om!
Ik kijk uit naar volgend weekend, en hopelijk staat het licht dan terug op groen en mag ik zelf terug mijn loopschoenen aantrekken ... wordt vervolgd ...
een maand later en na veel twijfels ...zijn we alweer vertrokken. Het heeft me 5 kwellingen bij de osteopaat gekost, maar het hielp! En dan mag het een beetje pijn doen. Volgens de osteopaat kwam mijn pijn in het bekken niet van mijn rug, maar was mijn val van 2 maanden geleden de boosdoener. Mijn rechter heupkam was hoger komen te staan met als gevolg een totaal verkrampte iliopsoas. En 5 martelingen later ... zijn we dus weer " on the road!"
De laatste maand beperkten mijn trainingen zich tot het proberen hoe het zat, omdat de osteopaat wou weten hoe ver we stonden. Een paar keer met tranen in de ogen na 1 of 2 km terug moeten stoppen. Toen het na 3 behandelingen nog steeds niet veel beter was, dacht ik even dat het er toch eens zou van komen, dat het afgelopen was met lopen. de arthrose en hernia's zouden er ook wel voor iets tussen zitten.
Maar na de 4e keer werd het plots beter. Ik kon weer 8 km redelijk pijnvrij lopen. En plots was de zin er weer om voor de zoveelste keer opnieuw te beginnen.
De bosloop in Linden leverde het bewijs dat ik er terug ga komen. zonder veel training maar met enorm veel "goesting" trok in gisteren met Sofie richting Leuven. Sofie zou (eveneens na 6 maanden blessureleed ) haar wederoptreden maken en omdat er ook een 4 km was besloot ik daar terug te proberen.
En natuurlijk liep ik geen 4 maar 7 km ... waarom kan ik toch ook nooit eens "neen" zeggen. 't was onder lichte dwang, maar 'k heb er geen spijt van hoor.
Het was een prachtig parkoers. Voor ons, "biljardveldlopers" vrij pittig. Maar toch kon ik een tempo van net geen 10 km/u als gemiddelde neerzetten. De vlakke delen en de bergaf gingen heel vlot om dan bergop langs alle kanten voorbijgelopen te worden. 'k Zal het nooit onder de knie krijgen.
Maar het was genieten! De zon scheen, het was een aangename temperatuur, veel lopers maar niet de massa. Net goed. We liepen langs velden, door bossen, over een hele resem brugjes, steeds op en neer. Zalig. Ik kreeg zelfs even het gezelschap van 3 paarden die dartel een stukje meeliepen. Wat moet een mens meer hebben op een zondagnamiddag!
7 km was genoeg. Ik heb de hele tijd proberen ontspannen lopen en dat is me gelukt. Er kon op het einde zelfs nog een sprintje af, wat me nog 3 plaatsen opleverde. Yes! En dat alles pijnvrij ... al voel ik nu wel dat ik gisteren iets gedaan heb waar ik nog niet echt klaar voor was
Sofie was ondertussen aan haar 2e ronde bezig en ongeveer 15' later liep ook zij al binnen als 2e vrouw. Ook Sofie heeft er enorm van genoten ... zeker voor herhaling vatbaar...
Het ging in 2015 al verbazend goed. Mijn doel voor dit jaar was een 10 km lopen aan 11/u. .... 'k Zal dit dus moeten bijstellen want dit doel heb ik reeds bereikt tijdens dwars door Dendermonde. (10 km op 54' )
De lange duurlopen verlopen ook steeds vlotter. Waar ik vorig jaar deze tijd mijn tanden nog stukbeet om 14 km te lopen, gaat dit nu vlot tot 17 km. En dit aan een tempo en gemiddelde hartslag waar ik vorig jaar jaloers zou op geweest zijn.
Niets dan positieve zaken dus ...
En dat kan natuurlijk zo niet blijven dan. Al een 2 tal weken had ik tijdens het lopen last in mijn bekken. Maar omdat ik buiten het lopen niets voelde en de pijn eigenlijk wel te doen was, bleef ik er mee aanmodderen. Zelfs duurlopen van 14 km gingen met de spreekwoordelijke vingers in de neus.
Tot ik vorige zondag na 17 km plots moest stoppen. Ik moest op dat punt nog 1,5 km naar huis strompelen! Aan de mensen die me gezien hebben ... neen, ik was niet zat!
De hele zondag kon ik bijna niet meer stappen van de pijn. Ook de dag nadien ging dit met moeite. Doordat het vakantie is, kon ik pas dinsdag bij de huisarts terecht. En daar gingen we weer .. echo, CT-scan, en de hele santeboetiek!
Langs de ene kant was ik opgelucht dat het niets met organen te maken had, maar wat er uit kwam stemde me ook niet echt gelukkig.
Vrij ernstige arthrose van de lumbale wervelzuil. Dit gaf uitstraling naar mijn bekken en benen. Momenteel gaat het beter, maar ik weet ook dat de ontstekingsremmers die ik neem ook verdovend zijn. Het is weer een factor waar ik in de toekomst rekening zal moeten mee houden.
Na Egmond aan Zee stond vandaag voor de 2e maal in 2015 een 10 km loop op het programma. Dwars door
Dendermonde zou de plaats zijn. Ik heb
daar een aantal van mijn puberjaren gesleten in Sint-Vincentius , dus Dendermonde
roept herinneringen op!
Nochtans zag het er gisteren niet zo goed uit. Na een heel
drukke dag op het werk, protesteerden mijn knieën. Zelfs s nachts in mijn bed
lieten ze me niet gerust.
s Morgens dan met een bang hartje uit bed gestapt, maar
blijkbaar hadden mijn onderdanen evenveel zin om te lopen als ik en was de pijn
minder. Even de fiets op naar de bakker
en het voelde zeker niet verkeerd. Dus dan maar heel zorgvuldig ingetaped en de loopkleren aan.
Het was al goed druk in Dendermonde, dus werd het even
zoeken om de auto een plaatsje te geven om daarna de gebruikelijke
voorbereidingen te starten. Nummer ophalen, t-shirt afhalen, tas wegzetten en
het onvermijdelijke aanschuiven aan het toilet. Maar als je je weg wat weet,
kan zelfs dat meevallen J
Even warmlopen en naar de startboxen. Een startschot had en heeft nog altijd een
speciaal effect op mij. Gaan! Zo snel mogelijk naar die meet! Vroeger
resulteerde dat altijd in op kop starten echter in die massa en het feit dat ik niet in die 1e
startbox mag ( ;-) )
maken dat net iets moeilijker.
Maar na een schot moet er gelopen worden dat is een constante!
Gevolg de eerste 5 km waren dus iets te snel naar wat ik
momenteel aankan. De 12 km/u kwamen
dichtbij! En dan weet je het wel. Dit kan ik niet (nog niet !! sic ) volhouden. Dus even doseren. Al bleef de 6e km aan 530 .
Blijkbaar liepen er verschillende klanten van de winkel me
voorbij! Eentje vroeg met een knipoog t is nu niet het geschikte moment voor
schoenadvies zeker? Nee! Dat was het
niet! ;-) Een andere bedankte me zowaar onderweg voor
de goeie schoenen! Ze liepen super! Ja die van mij op dat moment net iets
minder!
En ondertussen liep het vat dus langzaam leeg . En daar
stond ze bij het ingaan van de 7e
km een madam, lelijk als de nacht, volledig in het zwart gekleed en met een
heel zware hamer in haar handen! En ze
sloeg! Ze sloeg hard! Ik wou stoppen! Beginnen wandelen! Maar nee dan waren die
6 snelle kilometers ervoor voor niets geweest. Nog 4 km! Dat moest toch lukken!
Ik probeerde mezelf op te peppen. Kijk naar de omgeving! We liepen op dat moment
aan de vijvers, en ja die zijn best mooi. Maar ze konden me niet echt bekoren
op dat moment. Piep 7km. 604 op de polar. Dus nog altijd rond de 10
km/u. Dat was vorig jaar mijn max tempo en nu mijn recuperatie. Dan kan je toch
niet stoppen!!! Mijn gedachtemolen draaide verder. Meter per meter kroop ik verder. Ik zag een beeld van iemand die steeds trager
ging. Steeds meer zin om te stoppen! Het is op! Waarom moest je zo snel
starten! Je moest toch beter weten! Waar was ik toch aan begonnen? Piep km 8 548 . Het was verdorie weer sneller dan de
vorige km. Ja nu kan je toch echt niet meer stoppen. Ondertussen waren we terug
het centrum in. Een baan die ik vroeger als 12 jarige stapte als ik van het station naar school ging. Ik projecteerde mijn
gedachten 40 jaar terug in de tijd. Mijn
blauw/witte schooluniform aan. Mijn boekentas bij en op weg naar de klas. Ik zag weer hoe we als kind hoopten dat er een
boot door het sas moest, dan konden we
te laat komen en het was niet onze fout!
J
En ja, heel even wilden de benen weer wat sneller. Het sas over km 9 weer op weg naar de 11/u. Maar dan kwam de mokerslag. De zwarte madam vond
dat ik genoeg genoten had en ze gaf de genadetik. Ik hoorde Sofie en Ilse nog
roepen, nog 700 m het was echt op. Meter voor meter telde ik af om in de
laatste bocht er toch nog even een sprintje uit te persen. Dat was vroeger mijn
handelsmerk en blijkbaar ben ik dat nog niet verleerd. Die man voor me moest er
aan!
5406 een tijd waar ik vooraf niet durfde aan denken.
4e plaatst bij de vrouwen W50 Zalig! Podium was
mogelijk, de 1e dame W50 zat amper 1 voor me. Onderweg dacht ik
nooit meer maar volgend jaar misschien . Ja zo zijn lopers he.
De kop is er af. Nog nooit liep ik zo vroeg op het jaar al een wedstrijd. De competitieperiode van vroeger niet meegerekend.
11 januari stond de halve marathon van Egmond op het programma. Voor 12 van mijn collega's wel te verstaan. Ik koos wijselijk voor de kwart marathon. 21 km kwam voor mij te snel na de 20 km van Parijs. Mijn knieën kunnen dat niet verteren. En ik wil echt niet terug gekwetst geraken. Zou verstand dan toch komen met de jaren? ;-)
10,5 km dus. Op zaterdag eerst nog een heel drukke werkdag doorgekomen en dan op weg, richting Nederland.
De weerman had zich kunnen uitleven .... hij voorspelde stormwind, en hij kreeg nog gelijk ook! Gelukkig bleef het droog en viel de temperatuur mee.
In Egmond aangekomen werden we in het hotel ondergebracht waar ook de Kenianen verbleven. Start en aankomst voor de deur ... we waanden ons echte atleten! Na een lekkere maaltijd gingen de dames slapen. Allé slapen ... luisteren naar de wind die rond het hotel speelde! En proberen niet te zenuwachtig te worden.
Rond 8.00u zaten Ine, Evelien en ik al aan de ontbijttafel. Wij moesten immers al om 10.30u starten. Enkele collega's kwamen ons al gezelschap houden, terwijl nog enkele andere collega's al een verkenningsrondje gingen lopen!
Ik kreeg er steeds meer zin in. De sfeer in dat hotel, al die lopers, de drukte aan de start ... ik krijg daar positieve stress van! Mooi op tijd stonden we in de "startkooi" Na 10' bibberen in de wind kregen we te horen dat de start met een half uur uitgesteld was wegens de storm. We konden het strand niet op. Wat doe je dan om warm te blijven? Je collega's dankbaar zijn die je kledij brengen (merci Heikki!) en verder "ijsberen als een leeuw in een kooi" en elkaar warm houden!
Tegen 11.00u werden we dan eindelijk op weg geschoten. De eerste 5 km vielen ontzettend mee. Licht heuvelachtig en vooral meewind. Samen met mijn 2 collega's liepen we een mooi tempo en persoonlijk kon ik enorm genieten van de omgeving. Ik had wel zo een donkerblauw vermoeden dat het zo niet kon blijven doorgaan ... en even later kreeg ik gelijk! We trokken de duinen in. De heuveltjes werden iets pittiger, de ondergrond zachter en de wind ... die kwam zich ook moeien! .Zalig om te lopen, Maar het vroeg meer inspanning. De prachtige omgeving maakte echter heel veel goed! Het was genieten met volle teugen! Eén minpuntje, door het slechte weer mochten we het strand niet op. Dus ja ... we zullen nog eens moeten teruggaan !!
Exact na 1u op 10 km liep ik mijn allerlaatste klimmetje op om dan de laatste 500m naar de finish vol te maken.
1u02'56" op 10,6 km. Daar had ik vooraf willen voor tekenen. Ik was er best tevreden mee. Bij de wedstrijdlopers zou ik met die tijd 4e geworden zijn bij de W50.
Ook een dikke proficiat aan al mijn collega's die de halve marathon volbrachten. Er werden schitterende prestaties neergezet.
Een saucony nomadjasje , Egmond t-shirt en medaille rijker trokken we terug richting Zwijndrecht. Natuurlijk met de nodige file. Moe maar heel tevreden! De kop is er af voor 2015 ... ik hoop dat de trend gezet is. Het smaakt naar meer.
Bedankt aan sponsor Saucony, voor de ondersteuning en bedankt collega's voor weeral eens een super weekend!
Ondertussen trainen we rustig verder. Vandaag 12 km gebeukt tegen de wind. (6,5 km tegen en 5,5 km mee) gemiddelde tempo 5'56"
Net hetzelfde tempo als mijn wedstrijd zondag en 2 km verder. 'k durf het bijna niet uitspreken, maar 'k voel me langzaam maar zeker sterker worden. Opdracht is dus nu ... voorzichtig blijven en zorgen dat we "heel" blijven!
Mijn volgende doel moet ik nog even over nadenken.
FB staat vol
met het jaar van nee, daar doe ik niet aan mee. Al is dit ook een
overzicht, ik kies mijn hoogtepunten liever zelf. Het is ook een manier om even
stil te staan bij het afgelopen jaar. Goed of slecht? Ik denk dat de balans dit
jaar redelijk in evenwicht was.
Even
terugblikken in mijn geheugen
Januari
Voor de
goede orde moet ik hier even terug naar 30 dec 2013 . Ik had mijn jaaroverzicht al afgesloten, toen ik
tijdens mijn laatste loop van het jaar kennis maakte met het ijzeren brugje op
de Dijk naar Lokeren. Kapotte broek, knieën, vingers, ellebogen, blauwe heup en
pols en een barst in mijn vinger waren mijn beloning! De laatste dag van 2013
bracht ik door op de spoeddienst. Januari begon dus in mineur. 2 pogingen om te
lopen eindigden al na enkele honderden meter. Pas 7/1 lukte het me om terug 5 km te lopen. Maar het
zou nog heel lang duren voor ik pijnvrij weer op pad kon. Tot op de dag van
vandaag voel ik nog steeds een druk in mijn knie waar ik viel en is de huid nog
gevoelloos. Maar dat houdt me niet tegen. De kilometers werden terug opgebouwd
met het oog op de 10 miles van Antwerpen in april. En om de 2 weken begon ik
met spinninglessen. Eens afzien op een andere manier.
Februari was
een maand om in te kaderen. Wekelijk 3 4 tot 5 trainingen afgewerkt. Lopen en
spinning. Duurloopjes tot 16 km. Waasmunster, Nieuwdonk, Gratiebossen, straat, piste alles passeerde de revue. Dat ik weer
een jaartje ouder was ondertussen merkte ik niet eens.
Maart maar
zoals altijd, als het goed gaat, kan het niet blijven duren. 10 maart was een
slippartij in het donker de boosdoener! Gevolg verrekking in de hamstring.
Natuurlijk net de week voor de urbantrail in Antwerpen waar ik samen met de
joggers zou deelnemen. Die week me dus heel rustig gehouden en toch gestart.
Mijn dij gesoigneerd met tape en een compressie tube. Tot km 6 ging het goed
, en dan voelde ik een scherpe pijn. Mijn hamstring vond het blijkbaar minder
leuk dan ik gedacht had. Er zat niets op om te voet de aankomst proberen te
bereiken. Een vriendelijk agent, aan wie ik de kortste weg vroeg, wilde me in een ambulance krijgen! Tot 4 maal toe moest ik zeggen dat ik geen
ziekenwagen nodig had! Hij bleef maar aandringen. Uiteindelijk liet hij me toch
gaan . En 1 km verder vervloekte ik mezelf dat ik zijn aanbod niet aangenomen
had. De pijn werd erger en ik was bijna vervroren van de kou in mijn
looptenue. Het werd dus gedwongen rust.
t Was al lang geleden hé een mens zou wel te optimistisch worden! Dan maar
de fiets op om een week later weer na 2 km aan de kant te staan tijdens een
poging om in de Gratiebossen een toerke te doen. Weer te voet verder! Een hele
week helemaal niets doen dan maar.
April .
Terug de loopschoenen aan! 27 april stonden immers de 10 miles op het
programma. Al mijn kilometers die ik in februari opgebouwd had, waren terug
weg! Voorzichtig proberen of miss Hamstring weer mee wou en het ging
goed. 2 weken voor Antwerpen haalde ik
terug 17 km. Echter de basis was veel te smal om die wedstrijd zonder kleerscheuren
door te komen. Al liep ik 3 sneller dan
vorig jaar, het was 5 x doodgaan in de konijnepijp! Een klimmer zal ik nooit
worden.
Mei
ondertussen was er een nieuwe uitdaging op het programma verschenen! Samen met
Petra was ik ingeschreven voor de 20 km van Brussel. We zouden lopen voor het
rode Kruis. Een extra motivatie. Er zijn altijd mensen die het veel slechter
hebben dan wij. Het sponsorgeld dat we ophaalden werd gebruikt voor mensen die
zelfs geen zuiver drinkwater hebben. Daar tegen zijn onze problemen slechts
luxe-problemen! Na Antwerpen dus even een weekje rustig aan om mijn knietjes te
laten herstellen en dan terug de kilometers wat proberen opdrijven. En vooral
heel blijven Met 4 trainingen per week is dat voor mij altijd een risico.
Maar het lukte en op 18 mei trokken
Petra en ik vol goeie moed naar Brussel. Mijn doel was finishen in 2u15. Het
werd uiteindelijk 2u08 super content. Maar t was verschrikkelijk zwaar. De
temperatuur liep die dag op tot 28 graden. Tussen die gebouwen in Brussel voelt
dat als 35°! Als je dan op 200m voor de finish nog iemand ziet liggen die
nadien overleden bleek wordt die tijd relatief. Genieten en gezond blijven is
de boodschap. Tijd is relatief . Al denk je daar een week later weer heel
anders over! Ja dit begrijpen alleen lopers !
Juni Na
Brussel had mijn lichaam even nood aan wat relatieve rust. Korte duurloopjes en
spinning en vechten tegen een serieuse hooikoorts aanval die 3 weken duurde
voor hij onder controle was. Ja als je wacht om medicatie te nemen tot de
hooikoorts er is . Ondertussen was ook mijn faciitis plantaris weer beginnen
opspelen. Blijkbaar eisten de vele kilometers die ik liep op straat toch zijn
tol. Eenmaal je een blessure gehad hebt, blijft het een zwakke plek. De
Strassbourgsok werd weer uitgehaald en Dr. Peeters bracht met traumeelspuiten
weer vlug beterschap. Net op tijd om een rondje te kunnen meelopen rond de
Paalse Plas tijdens de opening van onze nieuwe winkel daar. Oeps eigenlijk
mocht ik nog niet van de dokter, ik moest nog 2 dagen wachten (ja nu weet hij
het ook J
) Maar ik was braaf en liep
slechts 5 km ipv de geplande 10. Eind juni trok ik dan naar de Midzomerrun in
Kortrijk. Ik wou de studentenstad van Tim wel eens zien op een andere manier.
Ondanks ik in juni heel weinig liep, viel er een PR uit de lucht. Ik legde de
10 km af in 54 (een post-knie-operatie record
J ) De trainingsarbeid van de voorbije
maanden rendeerde dan toch nog. Kortrijk is een aanrader! Heel mooie stad die
sfeervol verlicht was.
Juli we
waren terug on the road. Tot ik de 2e week van juli na een spinningles plots
bijna niet meer op mijn voet kon staan. Ok, weer iets nieuws een ontsteking
van mijn tibialis posteriorpees. En door die voet te mijden tijdens mijn werk,
kreeg ik ook vocht in mijn knie . 2 weken rust en 2 spuiten vocht uit de knie
later kon ik terug op pad. Net op tijd om Oostenrijk onveilig te kunnen maken!
Wandelen, fietsen, lopen, sauna het stond allemaal op mijn vakantieprogramma
in Bad Kleinkircheim. De volgende uitdaging was immers alweer een feit samen
met de collegas van Runners Servicelab zouden we de 20 km van Parijs lopen!
Binnen 3 maanden al! Voor mij dus vrij kort om op te bouwen. Maar ja neen
kan ik niet zeggen hé, dat weten jullie ondertussen wel al. In Oostenrijk werd
elke dag gesport, lekker gegeten en de streekwijn uitgebreid geproefd. Meer
moet dat niet zijn J
Augustus
Nadat de batterijen weer vol waren door de reis, verliep augustus vrij vlot.
Wekelijks 3 x lopen en rustig aan terug meer km doen. Zonder overdrijven. Ik
hield het bewust bij max 3 trainingen want ik wou zonder blessures Parijs
halen!
September
september verliep in dezelfde trend. Al probeerde ik regelmatig eens wat
heuveltraining te doen. Brussel en Antwerpen indachtig weet ik dat ik telkens
sterf als ik nog maar aan bergop denk! En Parijs is ook niet vlak. 21 september
heb ik ook deelgenomen aan de Scott Off Road. Een trail van 13 km in het
pajotteland. Voor mij een heel nieuwe ervaring en zeker voor herhaling vatbaar.
Met de modder tot in mijn oren waande ik me weer de crosser van vroeger J
Al was het doodgaan de laatste 500m. Dank zij de support van collega
Angelo en zijn vader heb ik het gehaald zonder die laatste meters te stappen. Ik heb de hele melkweg gezien! Maar t zal wel
ergens deugd gedaan hebben zeker. Tot mijn grote verrassing haalde ik nog het
podium bij 50+. Wie had dat ooit nog kunnen denken! Zowel Sofie als ik stonden
op het schavotje! De week erna zorgde mijn goed ingebouwd GPS systeem er nog
eens voor dat ik verloren liep in eigen gemeente en 19 km deed ipv de geplande
12. Ok in Parijs zijn het er 20!
Oktober 2
weken heel rustig aan gedaan. En dan 12 oktober, na het werk, de bus op en met
24 collegas richting Parijs. Het was een supertoffe ervaring. Na een (voor
sommigen heel korte) nacht de metro op richting start. En daar waren we niet
alleen! We belandden in het laatste startvak. Voor mij niet zo erg, maar
sommige snelle collegas moesten wel even slalommen. Ik heb er genoten van de
eerste tot de laatste meter. Het moment dat de Eifeltoren in het vizier kwam,
kreeg ik kippenvel over mijn hele lichaam! Al was dat genieten in km 18 wel relatief.
Door kramp in mijn kuit moest ik even
wandelen, en om dan nog op gang te komen doet het pijn. Veel pijn Maar ik
haalde het in 2u02 maar liefst 6
sneller dan in Brussel. Me happy !!! Die 2u zijn echt haalbaar. Ik wil daar
onder duiken! Alle collegas haalden de eindstreep en 24 medailles rijker trokken
we terug naar België. Door mijn euforie, de week na Parijs, heb ik mezelf iets
te weinig rust gegund. Ik ben dus geen 20 meer dat wil mijn lichaam me al een
paar maal vertellen maar mijn gehoor gaat ook achteruit ;-)
Resultaat was dat mijn achillespees van zich liet horen. Het werd eind oktober voor ik terug op pad
kon.
November
Een maand van genieten. Loopjes tot 12 km. Regelmatig terug de spinningfiets
op. Wisselende omgeving, sportplein (af en toe interval), waasmunster, de Ster,
Gratiebossen. Niets moest, alles kon. Tegen eind van de maand, na een
spinningles toch wel weer wat last van die vervloekte achilles. Zou het dan
toch aan mij liggen? ;-) Een leuke
ervaring deze maand was een uitstap met de collegas naar Engeland. We kregen
de kans om het hoofdgebouw en de fabriek van New Balance (Flimby) te bezoeken.
Het werd een gezellige 2-daagse. En natuurlijk gingen we daar ook lopen!
Respect voor de mensen die de schoenen maken! Dan weet je pas wat voor droomjob
wij hebben! De terugweg in het vliegtuig werd een beetje Humsie dumsie zoals
de piloot zei, maar we kwamen heelhuids, zij het wel even ruw, terug op de
grond. You can leave Cockermouth but Cockermouth never leaves
you ! Heel mooie streek. Ooit
wil die nog eens gaan bezoeken ik weet er een super hotel J
December
er stonden 2 wedstrijdjes op het programma. De Citytrail in Lokeren en de
Gaston Roelands 10K. De run over de
kerstmarkt en door de gebouwen in Lokeren was best leuk. 45 op net geen 8 km
met regelmatig hindernissen, daar kon ik best mee leven. Alleen, volgend jaar
wel een hoofdlamp meenemen! Het is donker in het park! Gelukkig stonden er
voldoende vuurpotten om de weg te vinden. Maar het blijft een risico als je
niet ziet waar je je voeten zet. De
Gaston Roelands 10K Werd vervangen door de Midwinterrun in Gent. 10 km door het
verlichtte Gent. Mooie loop. Met een tijd van 55 en een 6e plek
W50+ kan ik best leven. Slechts 1 boven mijn eerder dit jaar gelopen record.
Als je weet dat we in Gent regelmatig stil stonden om met 4000 lopers over de smalle brugjes te
geraken, ben ik tevreden. De rest van het jaar hoop ik de kilometers terug een
beetje te opdrijven. Een nieuwe uitdaging staat immers in de startblokken Met
RSlab naar Egmond aan Zee. Ik pas voor de halve marathon. Deze komt voor mij te
vlug na Parijs. Maar de 10 km zie ik wel zitten. 11 januari Egmond here we come!
2014 werd al
bij al een heel goed jaar. Ik heb veel leuke wedstrijden kunnen doen. Ik heb
grenzen kunnen verleggen. Mooie dingen gezien en leuke ervaringen opgedaan. Ik
heb een droomjob met de allerleukste collegas van de hele wereld J De kinderen doen het goed, Sofie en
Ilse op hun werk en Tim studeert de pannen van het dak. De blessures die de kop
op staken vielen meestal mee. En ja sommigen waren te vermijden, maar impulsief
als ik ben kom ik wel eens iets tegen. En neen, na al die jaren zal dat niet
meer beteren. Ik heb ook 2 ingrijpende beslissingen genomen dit jaar. Ik ben
geen coach meer van de Kloddejoggers en neem momenteel geen opdrachten op me
voor roparun. Het waren moeilijke beslissingen waar ik lang voor wakker gelegen
heb, maar ik moest ze nemen.
Laat 2015
maar komen, ik ben er klaar voor. Maar eerst nog even verder genieten van deze
Kerstdag, die ik gelukkig nog kan vieren met mijn ouders.
Merry Christmas and happy New Year for all of you!
Parijs ligt nu een maand achter ons. Tijd om eens te kijken waar we nu staan.
Het eerste loopje, 2 dagen na de 20 km ging verbazend goed. Het werd een rustig recuperatieloopje, maar de benen voelden goed. Dus 2 dagen later ging ik al terug op pad. De dijk op, richting Dendermonde. En weer liep het soepel. Zo goed dat ik natuurlijk te ver liep. En dat heeft 1 nadeel ... ik moest "te ver" terugkomen ook! En daar voelde ik direct waarom het zo goed ging ... idd de wind! Op dat moment heb ik gevoeld dat 20 km echt wel in je lichaam blijft hangen, ook al voelt het goed. Resultaat na mijn dijkloop? Een achillespees die opspeelde en me 10 dagen aan de kant hield. Ook een experiment met een schoen die niet echt voor mij geschikt was deed er geen goed aan.
Na de gedwongen rust kon ik genieten van 4 vrije dagen. De Allerheiligendagen baden in de zon en daar heb ik volop kunnen van profiteren om terug op te bouwen. 3 loopdagen en 1 fietsdag. Niet slecht. En vooral ... de pees bleef goed.
Die week durfde ik het aan om eens terug een interval aan te pakken. 4 x 4' tempo met 3' rustig lopen tussen. Het was heel zwaar, maar het voelde goed.
Omdat ik mijn verlof goed gepland had , had ik rond 11 november weer 3 dagen na elkaar vrij. En dat resulteerde in 4 dagen lopen na elkaar. Hoe lang is het geleden dat ik dat aandurfde! Maar het voelde ok. Ik had het niet gedaan als ik bij aanvang iets voelde in mijn knieen. Woensdag was het zelfs in de voormiddag lopen en 's avonds spinning. Ja ik zou het gewoon worden hoor! Elke dag een portie sport en genieten van buiten te zijn!
Vandaag dan terug een intervaltraining achter de kiezen. Na de spinning van gisteravond was ik er aarzelend aan begonnen, maar de benen wilden meer! Het gevoel zat goed. Ik voelde me deze 4 dagen weer heel eventjes "atleet" ... al was het van een lager niveau, ik heb er met volle teugen van genoten!
En nu maar hopen dat het goed blijft gaan. 'k Heb het nog al gezegd, als het goed gaat, hou ik mijn hart vast, want dan loert er dikwijls weer iets om de hoek. Maar we blijven positief. Een jaar geleden had ik willen tekenen voor het gevoel van vandaag!
De laatste tijd heb ik (ook op het werk) gesproken met mensen die het niet goed meer zagen zitten om na een blessure te lopen. Ik hoop dat ik hen kan inspireren om te blijven volhouden. Opgeven is geen optie!
Trager, minder ver en minder frequent .... maar het blijft lopen! En het blijft de moeite waard!
Ik kijk uit nu naar mijn volgende uitdagingen. De city trail in Lokeren (13/12) en de 10 km Gaston Roelands (21/12) 'k Heb er zin in !!!!
10 weken voorbereiding, 10 weken twijfels. Zou ik het halen? 20 km lopen met zo een korte voorbereidingstijd, Zullen mijn knieën het houden?
Onder het moto "we beginnen er aan en zien wel waar we eindigen" nam ik de uitdaging aan.
En gisteren was het dus zo ver.
Zaterdag waren we nog aan het werk tot 16.00u . En een half uurtje later zaten we in de bus, richting Parijs. Dank zij de quiz van Koen zat de sfeer er al snel in. En ja we leerden heel wat bij
Rond 22.00 u arriveerden we aan het hotel. Na de kamerverdeling trokken de meeste collega's nog even op verkenning in de buurt. Maar de dames gingen "plichtbewust" slapen. Morgen zou immers een zware dag worden.
Als ontbijt kregen we een "gatosport" (overstim's) Best wel lekker. Ik at een stukje met chocolade en eentje met chocolade en banaan. Ja als het maar chocolade is hé. Dit ontbijt geeft je alles wat je nodig hebt om enkele uren te sporten en je hebt er geen last van aan je maag. Een aanrader!
Tegen 8.00u was het verzamelen geblazen en ging het richting metro. Iedereen gewapend met zijn team t-shirt, de nodige "gellekes" en een boisson d'attente. Alle producten van overtims zijn door ons grondig getest en goedgekeurd!
In de metro was het een drukte van jewelste. Blijkbaar waren wij niet de enige lopers die morgen in Parijs! Je zal als toerist maar een weekendje geregeld hebben en niet weten dat er een evenement was.
Nummers ophalen, sportzak wegbrengen, en vooral ... aanschuiven aan het toilet.
En dan richting startvak. Maar dat was zonder al die andere lopers gerekend. Daar de start op een brug over de Seine was, en deze niet heel erg breed is, konden we in de verste verte niet in ons startvak geraken. Dan maar gewoon aanschuiven met de menigte. Uiteindelijk konden we in de voorlaatste wave starten.
Al direct ging het bergop! De eerst kilometer wist ik al direct hoe laat het was. Proberen tempo doseren en me niet laten meetrekken met de stroom. Na 2 km had ik het gevoel van "dit gaat niet goed" "zware benen" en "off-day" Maar een kilometertje verder begon het vlotter te lopen. Steeds moest ik tempo drukken. Ik wou niet sneller dan 10/u want dat is mijn absolute grens voor 20 km.
Na 5 km kwam ik door in 28'57" Iets te snel, maar het gevoel zat goed.
Ik probeerde zo veel mogelijk van de omgeving te zien om zo ontspannen mogelijk te blijven lopen. En het lukte. Na 10 km had ik een tussentijd van 59'15" Tempo was iets gezakt, maar nog altijd meer dan 10/u
Maar dan kreeg ik even een dipje. Gelletje nummer 2 (nr 1 was voor de start) en even drinken aan de bevoorrading. Vrij snel zat ik terug op tempo.
Ik had vooraf op het plan gezien dat we na 11 km langs de Seine zouden komen. Op dat moment zag je de Eiffeltoren vol voor je. De emotie die ik toen voelde valt bijna niet te beschrijven. Kippenvel over mijn hele lichaam. Ik was moe, maar ik moest en zou die medaille binnenhalen. Met die toren voor me kon ik mijn dipje vergeten en het tempo toch terug vinden
Tussentijd na 15 km was exact 1u30'00" Nog altijd 10/u Maar ik wist toen al dat ik de 2u niet zou halen. Al was mijn planning voor de start dat ik blij zou zijn met 2u 10' ... maar plannen kunnen dus veranderen.
Op km 15 dus een 3e gelletje en zien hoe ver we nog zouden overleven. Nog 2 km en dan zouden we de brug over gaan. Ja wat parkoerskennis is altijd handig. Ik liep mezelf op te peppen ... maar 5 km meer, nog een half uurtje, nog heel even ... maar het venijn zit zoals altijd in de staart!
Er kwamen immers nog 4 tunnels! En die had ik op de parkoersbeschrijving niet opgemerkt. Van een verrassing gesproken dus! Gelukkig zijn ze niet zo lang en niet zo steil als in Brussel. En koppig als ik ben, kreeg ik ook die tunnels klein!
Eindelijk de brug over de Seine! nog 3 km ...
Nog 2 km ...
ik haal het! Ik kan het! En dan ... omdat die 2 uur toch niet mocht zijn ... kreeg ik kramp in mijn kuit! Even moest ik een paar meter stappen. En dan volgden enkele honderd meter lopen met kramp die steeds om de hoek kwam kijken. Eén verkeerde beweging en ze zou er terug zijn. Dus er zat niets anders op dan trager gaan lopen.
De laatste km kon ik gelukkig terug normaal lopen, en na 2u 03' liep ik naast de Eiffeltoren over de eindmeet. Fier op mezelf en dolgelukkig. Even stiekem een traantje weggeveegd toen ik mijn medaille kreeg.
zonder kramp zat de 2 uur er in. Ik weet dat ik het kan. We hebben weer een doel ... ;-)
Nu vlug op zoek naar de collega's om hun verhalen te horen. Iedereen heeft super gelopen. Alle 24 haalden de eindmeet. Wat een goed gevoel geeft dat. En van ene sportief bedrijf gesproken !!! Ben fier om deel te mogen uitmaken van die groep!
Terug de metro op en naar de bus. Maar eerst nog een foto met de medailles en de toren op de achtergrond.
Het was een vermoeiend maar superleuk weekend. Het was één van de mooiste wedstrijden die ik ooit liep. Een ervaring om nooit meer te vergeten.
Bedankt Koen Wilssens , collega's en de vele sponsors
onder het motto "doe keer zot" , "YOLO" en "zot zijn doet geen zeer" ... had ik me ingeschreven voor de Scott off road run in OLV Lombeek (Roosdaal) zeg maar Pajottenland. Kenners weten dan genoeg.
24 km was van het goeie te veel, maar 13 km leek me een mooie afstand. Leuke voorbereiding voor de 20 km van Parijs binnen 3 weken.
Het was mijn allereerste trail run. En omdat vroeger (in een vorig leven) crossen mijn passie was, had ik er wel zin in. Om het allemaal nog veel leuker te maken, begon het gisteravond te regenen ... en regenen ... en bleef het deze nacht regenen ... en ook nog bijna de hele voormiddag! En toch bleef ik er zin in hebben ... ik hoor sommigen nu denken ... "wat is er mis met een zondagmiddag in de zetel met een kop koffie?"
Ook voor Sofie zou het haar eerste trailrun worden en tegen 12.00u vertrokken we gewapend spiksplinternieuwe kinabalu's (scott trailschoenen) richting Roosdaal.
Natuurlijk moesten we ons op het einde weer eens misrijden en zo kwamen we op de eerste km van het parkoers terecht ... en ja, toen werd het even stil in de auto ... heuvelachtig, ja ... maar dit was echt wel stevig omhoog! de moed begon me langzaam een beetje in de schoenen te zakken. Maar we waren hier en we zouden er voor gaan!
Het uurtje voor de start werd gevuld met de gebruikelijke voorbereiding. Nummer afhalen, beetje opwarmen, parkoers overlopen en vooral NIET luisteren (deze keer) naar verhalen van medelopers die daar in de buurt wonen en er regelmatig lopen. Er passeerden termen de revue als ... niet te doen, onmenselijk, modder, modder en nog eens modder, opletten voor dit, opletten voor dat, 5 km is genoeg, enz enz ... je zou bijna terug de auto instappen en naar huis rijden!
Maar zo zitten we niet in elkaar ... dus stipt 14.00u werden we op gang "getoeterd" door Dries Busselot.
Waarom leef ik in het vlakste gedeelte van België en werd ik daar vandaag elke meter aan herinnerd?
De eerste km ging dus heel pittig omhoog. Er speelde maar 1 woord die hele km ... doseren .. doseren ... doseren!
Na die km even recupereren en dan het veld in. En daar was hij dan De modder! Op sommige plaatsen kon je bijna niet lopen. ergens stond een man zijn schoen uit de modder te vissen ... overal schoven mensen van links naar rechts. En ik? Ik was op dat moment superblij met mijn trailschoentjes! Al moet ik eerlijk toegeven dat ik ook een 3 tal keer de grond vervaarlijk dicht zag komen!
Ik had mezelf voorgenomen om als het echt niet zou gaan, na 5 km te stoppen. Op dat moment kwam je immers de aankomst voorbij. Maar als het op dat moment eigenlijk supergoed gaat, dan loop je toch gewoon door .... om 2 km verder op jezelf te vloeken dat je het deed! Op dat moment liep iemand me voorbij die vroeg of ik uit de buurt was. Met het beetje adem dat ik nog had zei ik "neen, ik kom uit biljardvlak Oost-Vlaanderen" En toen kreeg ik te horen "succes! je bent op het hoogste punt! Geniet van het uitzicht!"
Eerst dacht ik "yeah right" maar heb toch de raad opgevolgd en inderdaad, het was er prachtig !!!! Even kon ik de vermoeidheid vergeten, tot ik achter de bocht er weer aan herinnerd werd dat de brug over de E17 in Zele het "steilste" punt is in onze buurt !!!
Ik moet eerlijk toegeven, de bergop was op sommige momenten te veel voor mij, ja ik heb stukjes gewandeld. Maar op de vlakke stukken haalde ik vlot terug de 10/u. En daar ben ik heel blij om. De training van de afgelopen weken heeft wel zijn vruchten afgeworpen. En een klimmer zal ik wel nooit worden.
Op het 10 km punt kreeg ik het echt lastig. Een beker sportdrank op de bevoorrading was niet meer genoeg om me er door te halen. Maar OIGO (opgeven is geen optie) En dan kwam plots de vader van collega Angelo afgefietst. Zijn support de laatste 3 km deden echt deugd. Ik kreeg nog met moeite mijn ene voet voor de andere ... en 't was toen nochtans bergaf !!! Ja zo erg had ik het zitten.
En daar was hij dan ... de kerk! Nog 400 - 300 - 200 - 100 ... raar hoe die meters steeds langer werden! Met veel moeite sleepte ik me over de aankomst. Moe maar voldaan! En ja, ik was best fier op mezelf dat ik het deed.
Nog even wachten op de prijsdeling want Sofie was 3e geworden bij de senoires. En tot mijn grote verrassing werd ik 3e bij de masters W50. Daar had ik helemaal niet op gerekend. Maar ik was er natuurlijk heel blij mee.
Zijn we klaar voor Parijs? Ik weet het niet. de afstand is verder, het is ook niet vlak, er is wel geen modder of singel-track ... maar klaar? Geen idee.
Ben je daar ooit klaar voor? Ik ga er in elk geval weer van genieten, net zoals ik vandaag gedaan heb ... al zei ik wel iets anders tegen de dame aan de aankomst ... iets met "nooit" en "meer" ... maar ... 't kan ook iets anders geweest zijn ... ik vergeet zo snel! ;-)
Begin maar al te trainen zei Koen op een middag. Ik
stond net zooltjes aan te passen en snapte het niet goed. Ik was toch
bezig! Voor de 20 km van Parijs kwam
er nog achter
Ok, daar ik beschik over verkorte nekspieren, die geen neen
kunnen zeggen als het op lopen aan komt, was ik direct verkocht. Na de 20 van
Brussel had ik nochtans gezegd dat ik de rest van het jaar niet verder meer wou
lopen dan 10 km. Damn, naast mijn nekspieren heb ik dus
duidelijk ook last van Alzheimer!
De beelden van lange eenzame duurlopen spookten weer door
mijn hoofd. En geloof me of niet k vond het nog leuk ook! Hoe noem je
zoiets?
Nog diezelfde avond heb ik mijn deelname bevestigd en ging
op pad voor een 10 km run. Onderweg heb ik allerlei strategieën uitgedokterd om
mijn knieën zo goed mogelijk te beschermen. Want ik wil dit wel doen, maar niet
ten koste van alles. Als mijn onderdanen beginnen protesteren, is het gedaan.
Hoe graag ik ook zou willen.
En er is maar 1 strategie die helpt rustig aan kilometers
winnen, niet zot beginnen doen met tempos en intervallen en geen 2 dagen na
elkaar lopen. So far so good.
Maar dat we alle uitdagingen ernstig nemen bewijst zich weer
eens. Dus 4 dagen na de uitnodiging vertrok ik op hoogtestage naar Oostenrijk. 2 weekjes ontspannen
genieten van lopen, fietsen, wandelen, eten, drinken, sauna en mijn favoriete
landschap, de bergen! Lopen heb ik daar
heel rustig aangepakt, maar wel veel kilometers gewandeld en vooral, veel
hoogtemeters overwonnen. t Zal wel
ergens deugd gedaan hebben zeker.
Ondertussen zijn we weer 2 weken op Belgische bodem en heb
ik het trainingsritme van 3 tot 4 x per week opgenomen. Zo heb ik Brussel ook
gehaald, al had ik toen enkele maanden meer tijd om me voor te bereiden! Wat ik
wel anders wil aanpakken dan in het voorjaar is dit platte landschap af en toe
doorbreken. In Brussel had ik het naar het eind toe lastig op de hellingen. Ik
verwacht niet dat Parijs simpeler zal zijn. Dus wie tips heeft over hellingen
in de buurt van mon plat pays laat het me gerust weten.
Vandaag alvast de trend gezet met een loopje in het park in
Lokeren. Daar ligt een heuvel waar ze in de cross ook over lopen. k Heb deze een klein uurtje lang langs de 4
kanten opgeklauterd, met tussendoor telkens wat recup. Dit was best een leuke
training. Naar boven ging naar het einde toe moeizaam, maar tussendoor haalde
ik telkens zonder moeite terug mijn 10/u en dat stemde me heel positief. Morgen
rust en dinsdag dan weer lange duurloop. Heb er nu al zin in !!!!
Voor de rest mag ik mijn trainingstactiek hier niet te
veel verkondigen. Team asics, brooks en adidas lezen misschien mee J Zelf ben ik in team Saucony ingedeeld.
Kwestie van de competitie onder de collegas wat aan te wakkeren. Elk merk wordt vertegenwoordigd door 6 collegas.
Binnenkort kan iedereen een gokje wagen over welk team snelst zal zijn.
Let the battle begin J Maar laat het ons vooral leuk en sportief
houden !!!!!
over euforie, langs de Kinabalu naar weer eens rust ...
De 20 van Brussel liggen nu dus 2 maanden achter me. 2 maanden van ups and downs.
De eerste 2 weken na Brussel deed ik het kalm aan.Mijn lichaam had rust nodig. Ik voelde wel dat ik het uiterste gevraagd had. Ik had wel redelijk veel km gelopen, maar af en toe moeten onderbreken onder andere door 2 valpartijen.
Dus het werden weken van rustige duurloopjes en start to run begeleidingen.
Deze werden gestoord door een hooikoortsopstoot! Ja ik hou van de winter !!!!! Volgens de huisarts is er dit jaar een record aan fijn stof in de lucht, waardoor iedereen meer last heeft dan anders.
Het werd dus nog minder lopen, want zonder lucht is er echt niets aan!
Gevolg ... faciitis plantaris ... door ... te weinig lopen !!
Het was de allereerste maal in mijn leven dat ze me zegden dat ik te weinig liep! Dit vergde dus enige uitleg. Door de vele km die ik afgelegd had had in voorbereiding tot Brussel, waren mijn pezen en spieren heel goed doorbloed. Omdat ik te plots veel minder gaan lopen was werd deze doorbloeding ineens een stuk minder en dat kan ook problemen geven. Dus lopertjes allerhande, opgelet! Blijf voldoende lopen!
Na 2 spuiten dan toch deelgenomen aan de Paalse Plasloop ter gelegenheid van de opening van de nieuwe Rslab winkel. Mijn doelen wel bijgesteld en 5 km gelopen ipv de vooropgestelde 10 km. Dank zij het "haaswerk" van mijn collega's was ik heel tevreden met het resultaat. Het was dan ook een prachtige omgeving om te lopen.
De week verder gezet met aquajoggen en 2 rustige duurloopjes om zaterdagavond (28/6) af te zakken naar Kortrijk voor de midzomerrun. Helemaal alleen en in de gietende regen naar daar gereden. Zonder enige verwachting gestart ... en een super wedstrijd meegemaakt! Prachtig parkoers door een heel sfeervolle stad. En met mijn tijd (54'26") kon ik alleen maar blij zijn. Buiten alle verwachtingen was ik 2e in mijn leeftijdcategorie.
Maar dat weekend was nog niet ten einde. Zondagmorgen 8u was ik al onderweg naar Zonhoven voor de Scott experience day. In de voormiddag testen van wegschoenen. Mijn voorkeur ging daar naar de Gravity van Newton. En in de namiddag een heuse trailloop waarbij ze ons 2 x "de put van Zonhoven" in stuurden (gekend bij cyclocrossliefhebbers) Dank zij onze plaatselijke gids konden we lopen in de prachtige natuur. Zand, bos en heuvels! Geen wonder dat ginder goeie lopers "gekeekt" worden! Tijdens die run ben ik verliefd geworden op de Kinabalu trailschoen van Scott.
De teller kwam daarmee op 21 km voor dat weekend. Zalig van genoten met superbenen.
De fysiek en moraal waren super na zo'n weekend. En in de week die volgde liep ik dus heel ontspannen. 3 loopjes tussen de 8 en 10 km. Niets forceren en niet overdrijven. Donderdag gelopen in Buggenhoutbos en de rest van de dag zalige ME-time in de sauna in Londerzeel.
Maar zoals altijd .. als het goed gaat duurt het niet lang.
Deze week op dinsdag 11 km gelopen, woensdagavond gaan spinnen in de Oxygen in Lokerenen donderdag last gekregen van mijn voet.
Op vrijdagmorgen kon ik bijna niet meer gaan toen ik uit bed kwam. Toch de hele dag gaan werken, en in de loop van de dag werd het wat beter, maar de pijn bleef. 's Avonds dus bezoek aan de dokter, want een hele dag rondlopen op mijn werk op deze manier is geen optie. Die stuurde me dan deze morgen onder de echo en RX.
Resultaat was wat ik zelf ook al gedacht had: Ontsteking van de tibialis posteriorpees. Oorzaak is mijn os naviculare (beentje in de voet) dat veel groter is dan normaal en zo op de pees wrijving geeft. Zal dus weer eens mijn steunzolen moeten vervangen. Gelukkig dat zoiets bestaat!
De radioloog was voorzichtig met het woordje "rust" in zijn mededeling ... hij wist hoe lopers kunnen reageren Er zal wel weer niets anders opzitten. 'k Zal mijn badpak maar al klaarleggen om te aquajoggen.
Waarom loop jij nog? Zou je niet beter stoppen? Begin te fietsen! Jij bent gek, waarom doe je dit nog! .... en nog een paar van die uitspraken , dat kreeg ik de afgelopen jaren meermaals te horen!
Maar ... eens een loper, altijd loper! Runs ends, being a runner never stops ... dus ik ging door.
10 jaar blessureleed zijn vandaag vergeten. De locomotief staat terug op de rails ... het is wel een dieseltje geworden, maar hij staat er ... EN .... hij rijdt
2 uur en 8 minuten had ik nodig om de 20 van Brussel vol te maken. Heel even was er ontgoocheling want ik had gehoopt op een tijd van 2 uur. Maar dan ben ik beginnen relativeren.
Ik kom van ver, ... heel ver! Ik train hier altijd plat. Een biljard is er niets tegen! En het was warm, veel te warm voor mij.
Dus ja, ik kijk tevreden terug op mijn loop van vandaag.
Maanden voorbereiding, voorbereiding met hindernissen (een val, hamstringblessure) en dan is het zo ver!
Om 6.00u loopt de wekker af (amai en dat op een zondag voor mij als avondmens!!) en om 7.00u staat Petra aan mijn deur. Net op tijd klaar.
De rit verloopt zonder hindernissen, alleen het parkeren valt wat tegen. Uiteindelijk ergens gaan staan waar "bewonerskaart" verplicht is ... wat zal het worden, een boete? Weggesleept? Het riskeren? We kiezen voor het laatste.
Na ongeveer 20' wandelen en gokken wie ook loopt en onze richting uit moet zodat we die kunnen volgen, bereiken we de startplaats.
Aan de stand van het Rode Kruis worden we hartelijk ontvangen met een kleinere t-shirt (wasecht wel nodig) en de nodige hapjes en drankjes die een sporter nodig heeft voor een zondagochtendloopje.
Na de groepsfoto (zoek ons tussen de 1200 Rode kruislopers) begeven we ons richting kleedkamer. Alles nog net hetzelfde als jaren geleden ... grote zaal, vliegtuigen, veel stoelen en gemengde kleedkamers ... "de inrichting is niet verantwoordelijk voor diefstal" ... we wagen het erop.
En dan ... de nachtmerrie van elke loper op een massaloop ... toiletbezoek ... lange rijen en proper is anders ... maar 20 km is nu ook net iets te ver om te wachten. We staan nog volop aan te schuiven als het eerste kanonschot al weerklinkt! op dat moment ben je blij dat je pas in wave 6 moet starten.
Maar die blijdschap is van korte duur! Wave 6 daar zitten dus blijkbaar ook vele wandelaars in! De eerste 8 km wordt het slalom lopen tussen wandelaars en "tragere" lopers. we halen zelfs al verschillende lopers in van de vorige wave! Het wordt er niet makkelijker op en dat steeds vertragen, tussen glippen en terug op tempo komen, vergt veel krachten.
De 3 tunnels vielen al bij al nog mee. Al was het plan in de bergaf rustig iets sneller rollen een mooi plan op papier ... de massa besliste dat dit niet doorging!
Na 12 km werd het echt zwaar. Het aftellen was begonnen. de stukken bergaf was even uitrusten, het vlakke was doseren om dan weer te sterven op een bergop of "vals plat".
Maar kilometer na kilometer werd een feit. Het tempo zakte en de warmte begon zwaar op mij te wegen. Aan bevoorrading 5 dus even wat gestapt om goed te kunnen drinken, ik had het nodig.
Op km 17 sloeg de madam met de zwarte hamer onder de vorm van krampen in de kuit en quadriceps. Het werd terug even stappen om de kramp niet echt te laten doorkomen en om de laatste km te overleven.
Ondertussen zie je ook al enkele mensen langs de kant op de grond liggen. Nee dat kan niet de bedoeling zijn. Als ik iets geleerd heb de laatste jaren is het wel om te luisteren naar mijn lichaam. Ik ben 51, en heb niets meer te bewijzen. Doseren was de boodschap en heelhuids finishen.
En daar was hij dan ... de triomfboog! Even kreeg ik kippenvel en moest ik vechten tegen een traantje. Ik zou het halen! De fontein kwam dichter en van daaraf is het nog 1 km ... nog 800 m ... 600 ... 400 ... 200 ... YESSSS I did it! Het gevoel is niet te beschrijven ... aan al diegenen die twijfelden of ik niet beter zou stoppen met lopen ... NEE DUS! Ik heb geen moment last gehad van mijn knieen. Voor mij smaakt dit als een overwinning.
Nog een paar getalletjes:
er waren 4026 vrouwen 50+
. ik werd daarvan 1716
11.453 vrouwen namen deel. Amper 27 % van het totaal! . ik eindigde op een 4731 plaats
in totaal waren er 40.371
deelnemers . met mijn 23.971 net niet in de helft.
En mijn gedachten terwijl ik liep af te zien? Dat wij luxepaarden zijn! Ik loop voor het Rode Kruis. Met de sponsorgelden willen ze waterbronnen en pompen plaatsen in Afrika. Ik stelde me de vrouwen voor die regelmatig 20 km moeten stappen in barre omstandigheden voor ze maar 1 druppel water vinden. En wij ? Wij zien af met om de 3 km een waterbevoorrading!
Hopelijk zijn met mijn sponsoring een aantal mensen geholpen. Bij deze bedank ik al de mensen die een pomp of bron voor mij gesponsord hebben !!! Dikke mercie!
Volgend jaar terug? Neih ... veel te veel afgezien ... maar als ik nu eens een jaar rond kan trainen ... yeah right ... afspraak 31 mei 2015!
Mijn gedachten gaan nu ook uit naar de loper die overleden is. Een jonge man die waarschijnlijk met hoge verwachtingen aan de start stond. Sterkte voor zijn familie en vrienden!
Moest dit "smoelenboek" zijn, dan kreeg ik de vraag "Wat ben je aan het doen / hoe voel je je?" En dan zou ik antwoorden met - goed / blij / fantastisch ...
Ik heb vandaag immers 20 km gelopen. Volledig pijnvrij. En dat is ooit wel al anders geweest. In voorbereiding op de 20 km van Brussel ben ik deze voormiddag samen met Petra al eens gaan kennismaken met deze afstand. Ik liep die wedstrijd ooit wel al 3 x, maar dat was in een vorig leven. Feit dat ik vorige week de 10 miles in Antwerpen liep, liet al het beste vermoeden, maar een mens zit ook psychologisch in elkaar. En ja, zelfs na 40 loopjaren heb ik die geruststelling nog nodig. Vooral na mijn "geschiedenis" van de afgelopen 10 jaar ...
Als ik er zo aan terugdenk hebben die jaren bloed, zweet en tranen gekost. Er blijven in geloven was altijd noodzakelijk. Al zat dat geloof bij wijlen heel ver! Maar ik had al die revalidatie niet gedaan om daarna in de zetel te gaan zitten! Dr Maes heeft me 2 x perfect opgelapt en dank zij Dr Peeters die er ook steeds is in blijven geloven dat ik terug zou lopen sta ik nu zo ver.
'k Heb eens even teruggeblikt op die 10 jaar ... Telkens dezelfde periode genomen (begin mei)
In 2003 liep ik naar een 12e plaats in de Ladiesrun in Brugge en verbeterde ik het clubrecord op de 1000m bij de masters. Toen nog wel ja!
2004 was het jaar van mijn 1e kraakbeenoperatie. Op 2 februari ging ik onder het mes, en begin mei stond ik zo ver dat ik kon fietsen en aquajoggen. Eind april mocht ik ook mijn krukken aan de kant laten.
In 2005 mocht ik terug proberen lopen. Dit met wisselend succes. Ik legde afstanden af van enkele 100n meter tot zo'n 2 à 3 km. Telkens terug eindigend bij de sportarts met een ontsteking op die knie.
dit ging zo door in 2006. Ik ben dan wel meer beginnen fietsen. Maar lopen bleef ik proberen.
2007: nog steeds niet deftig lopen. Wel gaf ik start to run begeleiding, maar ik haalde zelf nooit de 5 km. Ik stond vroegtijdig steeds weer aan de kant. Mijn aandeel bestond vooral uit de joggers begeleiden op de fiets .. remember de hilarische halve marathon van Ternat (voor wie er bij was)
Maar we geven niet op en in 2008 .... euforie! Ik kon voor het eerst terug 5 km lopen zonder dat mijn knie ontstoken was! De 6 km van Eindhoven was mijn 1e "wedstrijd" terug. Zalige dag!
In 2009 ging het steeds beter ... tot 21 april ik terug onder het mes moest voor een hysterectomie. Dus begin mei ... plat in de zetel en niet lopen!
2010 het wordt steeds beter... met op 1 april mijn 2e kraakbeentransplatatie. Nee het was geen aprilgrap! Dus begin mei ... spalk, kinetec om de knie te plooien en ijs stonden op mijn trainingsschema. Op 18 mei kon ik 1 u rustig peddelen op de hometrainer en mocht 1 kruk aan de kant blijven.
2011 een jaar na mijn operatie liep ik 9 km zonder veel problemen. Ik zat toen echter meer op de fiets, want in mei heb ik de Roparun gefietst. Wat een verschil met vorige revalidatie!
Maar het ging te goed. Mei 2012 ... terug aan de kant en scanner! Er was vrees voor gewrichtsmuis! Maar gelukkig bleek het "maar" een ontsteking te zijn op het getransplanteerde kraakbeen. Enkele weken rust en terug opbouwen van 0 ... start to run nummer 254.698 !
En terug bouwen we op zodat in april 2013 de 10 miles op het programma stonden. Met succes. Tot de mei-maand ... door een val door het trapje van de Roparunvrachtwagen kwetste ik mijn gewrichtsbanden. Ja ik weet de weg al op de spoedafdeling!
Maar opgeven is geen optie (OIGO) en dus komen we waar we nu zijn mei 2014 ... 2 weken voor de 20 km van Brussel. Ik weet dat het overleven is, van wedstrijd lopen is totaal geen sprake. Maar ben zo blij dat ik nu sta waar ik sta!
Doel? Gewoon uitlopen en genieten (en stiekem hopen op een tijd van net onder de 2u) ... ja sorry ... ik zal het nooit leren ;-)
10 miles op 27 april? Neen, tot nu toe nog niet. Ik heb er nog geen vertrouwen in. 10 km is nog geen 10 miles ...
ja een mens zegt soms eens wat (zie vorig blogbericht)
Ondertussen zijn we bijna een maand, 141 km en een geslaagde 10 miles in Antwerpen verder!
Na mijn hamstringblessure en 4 weken rust en na mijn rustige start to run opbouw terug, ging het weer bergop (met de conditie bedoel ik hier ...)
Er volgden 2 weken van 40 trainingskm per week en het vertrouwen steeg weer. Maar als het TE goed gaat, is er bij mij altijd een knipperlichtje dat zegt ... "nee hoor, dat mag niet zijn! Murphy is er ook nog!" ...
En zo kwam het dat ik de week voor Pasen verkouden werd! Een hele winter geen zakdoek moeten aanraken! En nu ... dus ja :-/
Op dinsdag nog 18 km gelopen (vingers in de neus) en woensdag ... zakdoek aan de neus!! Ik ben die avond nog gaan spinnen, maar het was overleven. Donderdag en vrijdag telkens een dikke 5 km kunnen lopen. Meer zat er echt niet in. Maar ik moest iets doen.
Op Paaszondag was het op. De hele week uit mijn reserves geput op het werk (waar trouwens iedereen aan het snotteren was !!) en de put was leeg nu. Tegen beter weten in trok ik die morgen naar Waasmunster voor een iets langere loop terug. Ik wou ook wat "bergop" lopen. En Waasmunster is zowat de "bergachtigste" streek in de buurt hier. Het werd uiteindelijk 11.6 km daar met 2 x stappen tussen omdat ik echt geen poot vooruit kwam. De moraal zat onder nul. Waarom kan het nu nooit eens een paar weken goed gaan!
Maandag rust, dinsdag en donderdag telkens 5 km heel traag en met zware benen, en dat moest het dan maar zijn.
Antwerpen .. here we come!
De benen voelden vrij goed, maar het vertrouwen was weg. Na een paar km stappen van de auto naar de start en na daar nog 20' te moeten wachten in de startbox, kon ik om 15u13' van start gaan in wave 1.
Met het scenario van vorig jaar in mijn hoofd, ben ik iets behoedzamer gestart. In 2013 kon ik na de tunnel onder het Vredegerecht niet echt meer in het ritme komen, dat wou ik nu vermijden.
Maar het ging goed! Het ging zelfs heel goed ... en ik moest steeds even op de rem gaan staan omdat ik niet wou overdrijven. De Kennedytunnel was super. Zalig van genoten dit jaar en de tunnel onder het vredegerecht kreeg me dit jaar ook niet klein!
Tot km 12,5 zat ik buiten verwachting op schema voor 1u30'! Dit kon niet waar zijn! En neen, het was niet waar! Rond km 13 ging plots het licht uit. De zwarte madam met de hamer stond heel duidelijk op de 1e rij en had mij uitverkoren! de Konijnenpijp bleek langer en steiler dan ooit! Ik kroop naar boven. de kuiten wilden in kramp trekken, de quadriceps verzuurde , mijn longen scheurden! alles deed pijn! Maar opgeven is geen optie ...
Langzaamaan kwam er (letterlijk) licht aan het eind van de tunnel. Maar dit jaar wist ik dat aan het eind van die tunnel, de bergop nog niet ten einde was. Helemaal boven staat km 15 ... nog 1 km, nog 2,5 pisteronde, nog 1 parkronde ... puffen, hijgen, sterven , maar vooral ... kippenvel !!!! I did it! Ik overleefde!
4 weken inactiviteit, koorts en snotteren hielden me niet tegen ... 3' sneller dan vorig jaar kwam ik over de eindmeet!
1u35'30" ... 144 op 501 in mijn leeftijdscategorie ... 15.182 op 25.970 deelnemers ... ik kan er mee leven!
Eerlijk gezegd was ik eerst even ontgoocheld. Die 1u30 had er zo lang ingezeten. Maar uiteindelijk kon ik me met het resultaat verzoenen. Ik kom van ver, heel ver! De voorbereiding was niet optimaal ... toch weer een jaartje ouder dan vorig jaar ... en toch sneller dan vorig jaar. Ja alles bij elkaar ben ik best wel een beetje fier op mijn resultaat. Er zijn nog veel "jongeren" achter me ;-)
hopelijk kunnen we nu zonder hindernissen naar Brussel. De maand mei heb ik alvast ingezet met 13 km op de teller. De Konijnenpijp is verteerd ...
waar staan we nu, 4 volle weken na mijn hamstringblessure?
De week na de Urbantrail heb ik 3 dagen volledige rust genomen, dan 1 dag gaan fietsen (44 km) en op vrijdag een half uurtje rustig gelopen met mijn nieuwe start to runners die naar 10 km gaan. So far so good. Zaterdag dan terug rust en op zondag met volle moed naar de Gratiebossen voor een rustig duurloopje.
Tot daar de plannen ... Maar na 15' of 2,5 km kon ik terug te voet verder! Een druk op de plaats van de kwetsuur wees me erop dat ik nog niet hersteld was. Dus terug al wandelend verder Wat een ontgoocheling!
De schrik zat er nu echt wel in. Dit was erger dan ik in het begin gedacht had. Dus nu maar een volledige week complete rust nemen (allé, wel gaan werken hé) Op vrijdag weer start to run training geven van aan de kant en op zondag zelf de start to runner uithangen ...
Op de loopband, dus snelheid onder controle en niet het risico lopen om weer een paar km te voet te moeten afleggen.
1 x 10' en 4 x 5'met telkens 2' wandelen er tussen. Ik liep op eieren! Bij elke stap voelde ik iets! Ik durfde amper mijn voeten verzetten ... maar het ging goed. De hamstring bleef braaf.
Op dinsdag dan 4 x 10', nog steeds op de loopband, en nog steeds met schrik om het hart. Telkens moest ik mezelf overtuigen dat ik echt niets meer voelde op de blessureplaats. Het ging goed.
Na woensdag ook mijn spinninglessen weer opgenomen te hebben en op donderdag terug rustig gelopen te hebben in de Gratiebossen (ja hoor, met stappen tussen!!) en op vrijdag een start to run training met (rustige) versnellingen tot een goed einde gebracht te hebben, durfde ik vandaag (zondag) eindelijk terug lopen ...
En het ging goed! Vooral geprobeerd om ontspannen te lopen, zonder forceren, zonder focus op tijd of afstand resulteerde in 10 km op 1 uur! Yes ... ik kan het nog! Hartslag is nog veel te hoog, maar dat komt wel terug. Ik zit nog ver van de 17 km die ik 4 weken geleden zonder moeite deed, maar ik heb nog even tijd voor de 20 van Brussel. We hebben het weer eens overleefd.
10 miles op 27 april? Neen, tot nu toe nog niet. Ik heb er nog geen vertrouwen in. 10 km is nog geen 10 miles ...
Ik had er maanden naar uitgekeken. Na de Urban Trail van Antwerpen en Brugge in 2013 had ik er enorm zin in. Dit keer zouden we met een 11 koppige delegatie van de kloddejoggers naar de Antwerp Urban Trail 2014 gaan. De oranje brigade was er klaar voor.
Mijn voorbereidingen voor de 10 miles verliepen tot nu toe vlekkeloos. De hyaluronzuurspuiten van 2 weken geleden deden hun werk. De knietjes zijn braaf. De conditie ging in stijgende lijn. Eindelijk na 10 jaar in de lappenmand begon ik me terug een beetje loper te voelen.
Tot deze week Murphy weer eens zijn kop liet zien! Ik begon echt te denken dat die man me gerust begon te laten, dat hij een ander slachtoffer gevonden had. Maar nee hoor. Begin deze week schoof hij een voorwerp onder mijn voeten waar ik in het donker over uitgleed. Ik voelde het direct! Dit was niet goed. Een scheut in de hamstring. Na een tijdje ging de pijn wel weg, maar ik bleef het voelen bij bepaalde bewegingen.
Na een paar dagen rust vrijdag dan even rustig meegelopen met een paar start to runners, maar na 6 km moest ik stoppen omdat ik weer iets voelde. Niet veel, maar toch wijselijk niet verder gelopen.
Op zaterdag heb ik dan de hele dag gewerkt met een tube voor de dij, en voelde ik eigenlijk niets meer. Dus vol goeie moed mijn sportzak klaargemaakt en uitgekeken naar vandaag.
Zondagmorgen was iedereen stipt op tijd op de parking. 11 oranje lopers. Sommigen met een identieitscrisis (zo werd Dirk plots Jan en Ilse kreeg de naam van Lieve) Kwestie van de borstnummers van de afwezigen allemaal te gebruiken.
Met 2 autos reden we richting Melsele. Daar de tram op naar Antwerpen, park spoor Noord. Heel mooie locatie met veel ruimte. Ik vond het beter dan vorig jaar.
Nummers ophalen, omkleden, sportzakken wegbrengen, de foto, natuurlijk het gebruikelijke aanschuiven aan de toiletten en dan naar de start van wave 3. Daar vielen we zo op in onze oranje outfit dat we al direct een interview scoorden voor de gazet van Antwerpen.
15 na het startschot, bereikten we eindelijk de zandloper. Eén voor één konden we vertrekken. We liepen in 2 groepjes. Erik, Veronique, Petra, Ilse, Jan, Michael en ikzelf vormden het 1e groepje en Mia, Patrice, Suzy en Karin hielden elkaar gezelschap even verderop.
Het was zalig loopweer en de eerste 6,5 km verliepen heel vlot. Op het Van der Steenplein werden we begroet door Suske en Wiske. We kwamen de zoo voorbij, liepen door het centraal station, het park en door de Blauwtorentunnel waar net als vorig jaar een groep doedelzakspelers stond. Overal zaten mensen op het terras en moedigden de lopers aan.
Het starten in waves deed zijn werk. Daar waar we vorig jaar 10 moesten aanschuiven voor het stadhuis en in schuifelpas over het schoon verdiep moesten, konden we nu gewoon doorlopen. Via steegjes en kleine straatjes kwamen we na 6,5 km dus aan het Steen en tot daar mijn loop
Een scherpe pijnscheut in mijn hamstring deed me plots stoppen. Met lede ogen moest ik mijn maatjes laten gaan. Heel stoer zei ik loop maar,ik trek mijn plan wel! Maar daar stond ik dan. Gelukkig was er een agent in de buurt waar ik de kortste weg naar de aankomst kon aan vragen. Die man wou een ambulance voor me bellen! Hij had medelijden dat ik nog zo ver moest stappen. Tot 3 x toe moest ik zijn aanbod om een ziekenwagen te bellen afslaan. Wel een vriendelijke man. Maar k vond het nu niet echt nodig om me te laten voeren. Tot ik na ongeveer een km stappen daar spijt van kreeg. De pijn werd er niet beter op! Het werd uiteindelijk 3 km pikkelen.
Na nog een 2e, en een 3e maal de weg vragen, vond ik eindelijk de aankomst. Ondertussen was ik flink afgekoeld, ondanks het mooie weer. Stappen in ¾ tight en t-shirt was nog net iets te fris blijkbaar.
Ongeveer gelijktijdig kwam ik met de andere kloddejoggers aan de aankomstmeet. Zij er over, ik er naast!
Tas ophalen en naar het ontbijt. Ondanks het feit dat ik geen bon voor het ontbijt had, heb ik er toch één gekregen van een vriendelijke medewerker. Het smaakte (zij het wat wrang) in het zonnetje.
Na nog een drankje, terug richting tram en naar Zele. Het was voor mij een dag met gemengde gevoelens. Ontgoocheling, boosheid, verdrietig omdat ik weeral eens aan de kant sta. Twijfel, komt het goed voor de 10 miles of vallen die ook in het water? En toch ook kunnen genieten van een prachtige organisatie, het mooie weer en vooral mijn loopmaatjes die ik de laatste tijd veel te weinig zie
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
Als één van de twee enige buitenstaanders ben ik dadelijk opgenomen in de grote magnetrol familie. 
Waarom loop jij nog? Zou je niet beter stoppen? Begin te fietsen! Jij bent gek, waarom doe je dit nog! .... en nog een paar van die uitspraken , dat kreeg ik de afgelopen jaren meermaals te horen!
