Wie heeft er al gehoord van de mascaret?  Eerlijk? Tot vandaag … ik niet!

Even verduidelijken.

Omdat er geen BK op het programma stond wegens kwetsuur van Sofie, dan maar samen een fietstocht gemaakt. De omstandigheden waren  er in elk geval ideaal voor. Een pril lentezonnetje, niet te veel wind en een zee van tijd.

We vertrokken via de dijk richting Molsbroek. Ondanks de slechte ondergrond, deden we toch een  toertje rond het Molsbroek. In de regio van het natuurpunt viel het op dat er wel heel veel auto’s stonden. Overal stonden mensen met een fototoestel en de grote lenzen die daarbij hoorden, daar kon je niet naast kijken. Maar aangezien we een concert hoorden van een hele troep eenden en andere gevleugelde populatie, dachten we dat ze daarvoor gekomen waren.

Tot ik me ineens een berichtje herinnerde dat gisteren op internet voorbij kwam. Ik wist de naam niet meer, maar had iets gelezen van een golf die voorbij zou komen ergens tussen Molsbroek en Hamme. Maar omdat ik het niet aandachtig gelezen had, wist ik er niets meer over. Het leek me ook sterk dat er een “golf” over het zo vredige  Molsbroek zou spoelen. Dacht zelfs de term “vloedgolf” gelezen te hebben … Toevallig zag ik gisteren de film Noah … en de term “vloedgolf” heeft door de eeuwen heen wel een andere betekenis gekregen zo leek mij.

Na dit kleine oponthoud ging onze rit verder langs de dijk, richting Waasmunster. Genietend van het zonnetje en de rust beslisten we om van Waasmunster nog niet direct naar huis te rijden. We wilden nog even verder. Op elke grote afslag werd beslist welke richting we uitgingen, en zo kwamen we via Elversele in Hamme terecht. Plan was dan om voor de Mirabrug rechtsaf te gaan en via de dijk terug te keren … Maar dat was zonder die duivelse mascaret gerekend !!!!

Op de Mirabrug  was er een drukte van belang. De hele brug stond vol mensen. Fietsen lagen en stonden overal in de berm. Daar moesten we toch meer van weten. We stopten voor de brug … en weer speelde dat artikel van gisteren door mijn hoofd. Dit moest er iets mee te maken hebben! Dat kon niet anders. Al vrij vlug kwam een meisje van Natuurpunt naar ons toe … “of we ook kwamen voor de mascaret ?”  euh …. Ja zeker …. Het meisje zag onze aarzeling, en onwetendheid en begon spontaan uitleg te geven.

“Het wisselen van de stroomrichting, van aflopend naar oplopend water, onder invloed van de getijden in de Durme verloopt normaal bijna onopvallend en langzaam. Maar op sommige dagen gebeurt dit met een vloedgolf. Afhankelijk van uiteenlopende elementen kan die golf hoger of lager zijn, van enkele centimeters tot 30 cm. Een dergelijke vloedgolf kreeg de Franse naam ‘mascaret’. Dit fenomeen is echt uitzonderlijk en komt in Europa slechts op een handvol plaatsen voor: in Frankrijk, Ierland, Groot-Brittannië en ... in de Durme. Maar het is een grillig natuurverschijnsel, zodat er nooit 100% zekerheid is over het juiste moment en het verloop. Die vloedgolf ontstaat in de Durme door krachtig oplopend water op die plaatsen waar bij laagwater de rivier echt ondiep is geworden. De krachtige stroom doet zich voor bij springtij die voorkomt bij nieuwe maan en volle maan. In die periode kennen we in de Durme normaal de laagste laagwaterstand en enkele uren later de hoogste hoogwaterstand. Maar die laagwaterstand kan in een regenrijke periode, als veel water in de Durme wordt overgepompt, toch wat hoger liggen. De gunstigste periode om de mascaret te zien op de Durme zijn de zomermaanden en het vroege najaar.”

De Durme bleek dus de enige plek in België te zijn waar dit voorkomt en wij als Zelenaars hadden hier nog nooit over gehoord … shame on us! Maar ik ben er zeker van dat samen met ons er nog vele onwetende regiogenoten zijn.  En nu zouden wij dit hier life meemaken! We gingen de brug over en zochten een wat rustiger plekje aan de rand van het water. Een man die daar stond had het al meermaals gezien en was verwonderd dat wij het niet kenden. We kregen nog wat meer uitleg. In de termen van “een vloedgolf van enkele cm tot 30 cm hoog!” Zoals ik eerder al aanhaalde … het zijn geen vloedgolven meer als vroeger! Gespannen bleven we naar het water turen. Onze “gids” wist ook te vertellen dat het nog 7’ zou duren. Het was dan ook nog eens een klokvaste vloedgolf! Super! Met mijn gsm in aanslag stond ik klaar om alles vast te leggen. We telden de minuten af …

Plots zagen we de stroming van het water vertragen. Even bleek het stil te staan, en dan ging het water heel langzaam in de andere richting stromen. Nu gaat het beginnen dachten we … tot we plots de mensen op de brug één voor één zagen vertrekken! Euh … was dit het? Heb jij een golf gezien? Ook onze gids leek een beetje ontgoocheld. De man deed nog een ultieme poging om even dichter bij het water te gaan kijken, maar ook dat bracht geen soelaas. Hij gooide het dan ineens maar over een andere boeg en vertelde ons dat de Mirabrug eigenlijk niet tot Hamme behoorde maar op grondgebied Waasmunster stond. Wat een leerrijke dag toch vandaag!

Uniek? Ja zeker. Spectaculaire golf? Nee, helemaal niet. Maar we hadden wel iets bijgeleerd.

Dan maar terug de fiets op. Mirabrug terug over, linksaf en via de dijk weer richting Waasmunster. Tot ik het lumineuze idee kreeg, dat die “golf” hier ook moest passeren! We zochten een plaatsje in het zonnetje, fietsen aan de kant en even genieten van de eerste lentezon. Ogen op het water gericht. De stroming bleef echter ononderbroken richting Hamme gaan. Na een kwartiertje hielden we het voor gezien. Het zonnetje deed deugd, maar we moesten nog wel even verder fietsen … Maar kijk!  Daar begon de stroming toch wel te vertragen. Minutenlang konden we van het spektakel genieten …. Aangezien we daar helemaal alleen zaten, weg van de massa van daarnet, konden we alles beter volgen. Heel traag viel de stroming weg, tot het water als het ware stil stond. De watervogels in de buurt werden onrustig. We hoorden ze ineens vrij veel lawaai maken en opvliegen. En na een paar minuten keerde de stroming om en liep het water richting Zele. Nogmaals, het was helemaal niet spectaculair. Maar wat een rust gaf dit natuurfenomeen dat maar alleen voorkomt als aan bepaalde voorwaarden voldaan werd.

Toen we genoeg gezien hadden reden we verder richting brug van Waasmunster en ook daar stonden mensen op wacht, bovenop de brug. Terwijl een eindje verder je alles veel beter en in alle rust kon aanschouwen.

Ons ritje werd uiteindelijk afgeklokt op net geen 41 km. De eerste fietstocht van het jaar was uniek, zalig genieten  …. Dat belooft voor de volgende ritten!