Dit was het dan. Op de tonen van “highway to hell …” heb ik mijn laatste kilometers afgewerkt voor de halve van Axel. Hopelijk hoef ik dat niet letterlijk te nemen!

Hoe raar het ook is, het zal mijn allereerste keer zijn dat ik een halve marathon loop. Na verschillende malen een 20 km wedstrijd (Brussel en Parijs) is dit een nieuwe uitdaging. En ook al zegt iedereen dat die ene kilometer meer het niet zal maken, voor mij blijft het een nieuw doel. Ja, het koppeke speelt ook een rol …

Vorig jaar waren we ook met team Roparunteam Magnetrol in Axel. Ik beleefde die dag dan als fietser. Door een hardnekkige liesblessure stond ik geruime tijd aan de kant. Lopen beperkte zich tot een paar 100 m. Ik heb toen genoten van de overwinning van Sofie, de mooie prestaties van de Magnetrollers en het leuke weekendje dat er bij hoorde, maar ik had me voorgenomen om er het volgende jaar wel als loper bij te zijn.

In oktober kon ik terug vlot 10 km lopen, en dat was voor mij het signaal dat de halve van Axel misschien wel mogelijk was. In alle stilte stelde ik een schemaatje op en begon ik op te bouwen. Het ging vrij vlot. Ik kon 3 tot 4 maal per week lopen, zonder dat mijn knieen teveel opspeelden. Want bij mij weet je nooit … willen is 1 ding, het kunnen uitvoeren is een ander ding ! Daar beslist mijn lichaam over.

Ik hield de opbouw heel rustig. Niet te vlug aan lange duurlopen beginnen. Geen intervallen. Gewoon, 1 maal per week een langere duurloop, 1 of 2  korte trage recuptrainingen  en 1 loopje van max 45’ waarin een 3 tal tempowissels zaten. Daar zou ik het mee doen en hoopte ik mijn knieen niet te veel te gaan overbelasten. Tussendoor stonden ook nog enkele  stabilisatie oefeningen op het programma.

Begin januari deed ik de eerste langere duurlopen.  En dit bleef ik regelmatig inbouwen, max 1u45’ of 17 km.  Ik voelde immers dat die afstand heel wat eiste van mijn knietjes. Na zo’n trip moest ik toch 2 dagen recupereren en voelde ik mijn knieen.  Het lopen zelf ging vrij vlot. En elke zondagmorgen was het even denken welke route ik die morgen zou nemen. Enige minpuntje … ik moest steeds alleen op pad. Eénmaal ging ik samen met sofie … ik kon haar de volle 10 meter volgen J

Tot eind januari ging de voorbereiding volgens het boekje. Tot in februari mijn goeie oude vriend Murphy weer eens langs kwam. Ik wist het hé, als het te goed gaat, kan het niet blijven duren. Begin februari kreeg ik last van mijn rug. Dank zij medicatie, was dit onheil na een week terug opgelost. Nog geen man overboord.

Half februari kwam dan het teambuildingsweekend met Runners’lab op me af. Superleuk weekend met toffe collega’s. Maar lopen met ‘botinnen’ tijdens een Nordic Walking tocht is niet zo evident. Mijn scheenbenen (en die van mij niet alleen) vonden dat niet zo prettig. Resultaat … weer een paar dagen niet lopen.

Psychisch had ik het echt nodig om nog eens meer dan 10 km te lopen. Donderdag werden het er dus 11 en op aanraden van een collega op zondag nog eens 13. Dit stelde me een beetje gerust, al kwam op het einde van die 13 km een spook om de hoek gluren met een bordje in zijn hand … nog 8 km !!

En om het compleet te maken, ben ik maandag opgestaan met een verkoudheid. Kan je geloven dat de twijfel dan stillaan toeslaat? Al een hele week zit mijn neus toe en voelt mijn keel als schuurpapier. Maar zoals ze zeggen … een “atleet in forme” is snel vatbaar voor alles …  (sic..) Met echinasea, sinutab, honing, gemberthee met kurkuma, en nog een heel leger huis-tuin en keukenmiddeltjes voel ik me vandaag toch terug beter. Deze week dus alleen maar 2 x 5 km traag gelopen. Met benen die aanvoelden alsof ik die halve marathon al gelopen had.

De maand februari gaat de analen niet in als goeie voorbereiding. Het huidige weerbericht stelt me ook niet echt gerust. Kouder en wat regen, tot daar aan toe … maar de wind mag gerust heel wat minder! Tenzij hij mee het parkoers volgt en constant in de rug blaast. Maar dat is een utopie vrees ik.

Wat het gaat worden? Geen enkel idee. Mijn hoop en doel? Op een deftige manier finishen. Een tijd stel ik me niet voorop. Het enige wat ik wil … is niet als allerlaatste eindigen …

Fietsmaatje Ria, of ik er klaar voor ben? Geen enkel idee. De twijfel is de laatste weken toegeslagen. Maar we gaan er voor! En ik weet dat als het moeilijk wordt, jij me er door zal slepen.

Roparunmaatjes, wacht op mij aan de finish …. En nadien gaan we genieten in Terneuzen! Zet de gin-tonic maar al klaar!  ;-) 

Wordt vervolgd ….

En of het vervolgd werd. Ondertussen zit ik hier in mijn zeteltje, voldaan na te genieten van mijn avontuur. De “Highway to hell” presenteerde zich in zeer harde tegenwind gedurende de laatste 10 kilometers.

Maar we deden het, en het ging relatief vlot, de laatste 2 km niet meegerekend.

Een uurtje voor de start waren de magnetrollers al present. De wind werd uitvoerig gekeurd, en de juiste kledij gekozen. Tegen 14u mochten we eindelijk van start gaan. Een paar 100 meter daar voorbij stond mijn fietsmaatje me op te wachten. En weg waren we. En of het vlot ging. De wind in de rug, en de positieve invloed van een dosis gezonde stress. Ik moest zorgvuldig waken over mijn tempo, want ik wist wat nog komen zou. Ik wou een gemiddelde lopen van 10km/u en daar ging ik vlot onder. Ook Ria hield me in toom, en telkens het signaal kwam “ge verrapt!” ging ik even aan de rem hangen. Maar het bleef heel vlot gaan, tot en met km 12 …. En toen begon de hel! Vanaf dat moment liepen we terug in de richting van waaruit we kwamen en kwam de wind op de proppen. Eerst dacht ik dat het nog wel mee zou vallen … maar dat gevoel was vlug weg. Door de vlakte van de polder, zat de wind pal op de kop. En hoe Ria ook haar best deed om me een beetje uit de wind te zetten, op de meeste momenten haalde dat niet veel uit. Het tempo zakte tot 6.16 km/u tegen dat we aan kilometer 19 zaten. Op zich viel dat nog wel mee.

Maar dan was het vat leeg. Op geen enkel moment kon je even bekomen van die wind. Ik telde de meters af. De aanmoedigingen van Ria  en Dirk (die na de finish van Sofie teruggereden was) haalden niet veel meer uit. Alhoewel, zonder hen was het nog zwaarder geweest. En ja, ik weet ook wel dat 1 km niet ver meer is, maar op dat moment was 100 m zelfs te ver! Mijn voeten gingen bijna niet meer van de grond. Ik sleepte me vooruit, vooral op wilskracht. Ik dacht aan Roparun, de mensen waarvoor we Roparun lopen … ook de kinderen van het kinderziekenhuis op het einde van roparun passeerden de revue … en dat hielp me om vol te houden. Zij moeten ook volhouden … maar dan voor veel ergere dingen.

En daar was hij dan plots … de aankomstboog. En neen, dit keer was er geen eindspurt meer bij. Moe, maar heel blij dat ik het haalde liep ik over de meet. De magnetrol maatjes stonden er allemaal te wachten. De twijfel deze week was groot, de voldoening nadien nog veel groter!

De warme bouillon na de aankomst smaakte enorm lekker en langzaam maar zeker kwam ik weer op mijn positieven.

In de kantine van de plaatselijke club was het dan even wachten op de trofee van Sofie. Met 1u21 werd ze voor het 2^e jaar op rij 1^e vrouw. Hilariteit in de groep toen er ook nog een slagroomtaart gewonnen werd, en nog 1 van de 3 hoofdprijzen uit de tombola ook naar Magnetrol ging. We waren duidelijk aanwezig.

Het vervolg van de avond was heel relax. Een lekker etentje in een hotel in Terneuzen zorgde voor het vervolg van de teambuilding. En natuurlijk als aperitief een lekkere gin-tonic … 

Nadien slapen als een roosje … toch niet. Mijn vermoeide benen en een paar heel luidruchtige mede hotelgasten zorgen daarvoor.  Vanavond dan maar de schade inhalen.

Conclusie van het avontuur … 12 km vliegen, 7 km overleven en 2 km doodgaan. Maar de benen voelen vandaag wonderwel heel goed. Ik voel wel dat ik gisteren diep gegaan ben, en als ik een trap op moet protesteren mijn quadriceps, maar voor de rest voelt alles goed aan. En dat stemt me het meeste blij. Mijn gammele carrosserie heeft me niet in de steek gelaten. Dit smaakt naar meer ….

Dikke mercie Ria voor de support, en dikke mercie Roparunmaatjes voor het leuke weekend!