03-01-2016 om 17:54 geschreven door Karine

05-11-2015 om 18:46 geschreven door Karine

Deze blog is er ooit gekomen toen ik na een zware blessure en jarenlang revalideren terug kon lopen. Ik wou alle lopers een hart onder de riem steken en hun tonen dat je nooit mag opgeven. Als je maar graag genoeg wil, komt alles goed. Maar is dat wel zo?

Een aantal keren wel ja. Na mijn 2 kraakbeentransplantaties kon ik mits heel lang revalideren en talloze keren vallen en opstaan terug lopen. Nee, niet zoals vroeger, dat wist ik ook wel dat dat niet meer kon. Maar ik kon lopen. Zelfs afstanden tot 20 km waren geen problemen voor mijn knieën. Maar een mens bestaat uit meer dan knieën alleen …

Hoe zeer ik altijd geprobeerd heb om anderen te motiveren om vol te houden, zo dicht sta ik nu bij de beslissing om het zelf op te geven. Ik ben al op zoek naar een grote haak of een hoge boom om al mijn loopschoenen aan te hangen …

Na 7 maanden te sukkelen met een “runners pubalgie” zie ik nog altijd geen licht aan het einde van de tunnel. Alle mogelijk behandelingen heb ik al uitgeprobeerd. Als ik een tijd niet loop gaat de pijn weg, maar na een paar keer opnieuw proberen is ze er terug. En steeds erger dan er voor. Niets helpt. Vorige week was de pijn zo erg dat ik een paar dagen bijna niet kon stappen. En toen had ik 5' proberen lopen! Collega lopers, hoedt u voor deze diagnose. Er is niet veel aan te doen. En ik ben niet alleen, ik ken er nog die hiermee sukkelen en er niet (lees: nooit meer) vanaf geraakt zijn.

Vorige week moest ik een botscan ondergaan. Even had ik hoop dat ze “iets” zouden vinden. Maar wat ze vonden was gewoon het feit dat mijn lichaam al 52 jaar “gebruikt” is en er dus niet meer als totaal nieuw uit ziet. Maar niets wat de voortdurende pijn kan verklaren.

Dus verder zoeken. Zondag (ja zondag!) moet ik nu onder een MRI. Zal dat de oplossing bieden? Ondertussen kreeg ik zwaardere medicatie. Dat helpt voor de pijn, maar ik sta er wantrouwig tegenover. Is het niet alleen verdoving? Afwachten.

Het feit dat ik niets meer kan en mijn uitlaatklep kwijt ben, zorgt er ook voor dat ik gelijktijdig een zware opstoot van Menière te verwerken kreeg. Wie dit kent weet dat je je dan niet ver verzet! Absoluut verbod om ook met auto of fiets te rijden. Ja dat riskeer ik ook niet! Ik moet niet naar de kermis in Zele om op de draaimolen te zitten. Gevolg: 2 weken thuis en daardoor moeten passen voor een superleuke (ja ik las de verslagen met pijn in het hart) 3-daagse met de collega’s in de Ardennen. Ik weet niet wat het meeste pijn deed, de blessure of het niet mee kunnen.  L

Dus nu maar weer de MRI resultaten afwachten, maar als dat ook niets uithaalt ….  (en toen was het stil …)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

winners find a way, losers find excuses ...

Een winnaar geeft nooit op, een opgever wint nooit …

Pijn is voor even, opgeven voor altijd …

ppppffffff  .....

06-10-2015 om 14:09 geschreven door Karine

De Bolero van Ravel klonk traditioneel door de luidsprekers ... het kanonschot klonk en 40.000 lopers kwamen in beweging ... en ja ik geef het toe ... de combinatie van die Bolero, dat schot en de herinnering aan vorig jaar toen ik daar ook tussen stond, deden mijn ogen vollopen. Lopers zullen dit gevoel begrijpen als je aan de andere kant van de nadar staat  

Na 45 min kwam de 1e handbiker al binnen.  Hoedje af voor deze atleten! Een kwartiertje later finishte ook de eerste loper (handbikers waren wel 15' eerder gestart) en van dat moment af volgden 80.000 loopschoenen richting finish. Beetje beroepsmisvorming?

31-05-2015 om 22:19 geschreven door Karine

7 km was genoeg. Ik heb de hele tijd proberen ontspannen lopen en dat is me gelukt. Er kon op het einde zelfs nog een sprintje af, wat me nog 3 plaatsen opleverde.  Yes! En dat alles pijnvrij ... al voel ik nu wel dat ik gisteren iets gedaan heb waar ik nog niet echt klaar voor was    

18-05-2015 om 10:58 geschreven door Karine

Het ging te goed ...    

17-04-2015 om 20:04 geschreven door Karine

Na Egmond aan Zee stond vandaag  voor de 2^e  maal in 2015 een  10 km loop op het programma. Dwars door Dendermonde  zou de plaats zijn. Ik heb daar een aantal van mijn puberjaren  gesleten in Sint-Vincentius , dus Dendermonde roept herinneringen op!

Nochtans zag het er gisteren niet zo goed uit. Na een heel drukke dag op het werk, protesteerden mijn knieën. Zelfs ’s nachts in mijn bed lieten ze me niet gerust.

’s Morgens dan met een bang hartje uit bed gestapt, maar blijkbaar hadden mijn onderdanen evenveel zin om te lopen als ik en was de pijn minder.  Even de fiets op naar de bakker en het voelde zeker niet verkeerd. Dus dan maar  heel zorgvuldig ingetaped  en de loopkleren aan. 

Het was al goed druk in Dendermonde, dus werd het even zoeken om de auto een plaatsje te geven om daarna de gebruikelijke voorbereidingen te starten. Nummer ophalen, t-shirt afhalen, tas wegzetten en het onvermijdelijke aanschuiven aan het toilet. Maar als je je weg wat weet, kan zelfs dat meevallen  J

Even warmlopen en naar de startboxen.  Een startschot had en heeft nog altijd een speciaal effect op mij. Gaan! Zo snel mogelijk naar die meet! Vroeger resulteerde dat altijd in op kop starten … echter in die massa  en het feit dat ik niet in die 1^e startbox mag (  ;-)  )  maken dat net iets moeilijker.  Maar na een schot moet er gelopen worden … dat is een constante!

Gevolg … de eerste 5 km waren dus iets te snel naar wat ik momenteel aankan.  De 12 km/u kwamen dichtbij! En dan weet je het wel. Dit kan ik niet (nog niet !! sic ) volhouden.  Dus even doseren.  Al bleef de 6^e km aan 5’30”  .

Blijkbaar liepen er verschillende klanten van de winkel me voorbij! Eentje vroeg met een knipoog “t’ is nu niet het geschikte moment voor schoenadvies zeker?”  Nee! Dat was het niet!  ;-)  Een andere bedankte me zowaar onderweg voor de goeie schoenen! Ze liepen super! Ja die van mij op dat moment net iets minder!

En ondertussen liep het vat dus langzaam leeg …. En daar stond ze …  bij het ingaan van de 7^e km … een madam, lelijk als de nacht, volledig in het zwart gekleed en met een heel zware hamer in haar handen!  En ze sloeg! Ze sloeg hard! Ik wou stoppen! Beginnen wandelen! Maar nee dan waren die 6 snelle kilometers ervoor voor niets geweest. Nog 4 km! Dat moest toch lukken! Ik probeerde mezelf op te peppen. Kijk naar de omgeving! We liepen op dat moment aan de vijvers, en ja die zijn best mooi. Maar ze konden me niet echt bekoren op dat moment.  Piep … 7km.   6’04” op de polar. Dus nog altijd rond de 10 km/u. Dat was vorig jaar mijn max tempo en nu mijn recuperatie. Dan kan je toch niet stoppen!!! Mijn gedachtemolen draaide verder.  Meter per meter  kroop ik verder.  Ik zag een beeld van iemand die steeds trager ging. Steeds meer zin om te stoppen! Het is op! Waarom moest je zo snel starten!  Je moest toch beter weten!  Waar was ik toch aan begonnen? Piep km 8 …  5’48” …. Het was verdorie weer sneller dan de vorige km. Ja nu kan je toch echt niet meer stoppen. Ondertussen waren we terug het centrum in. Een baan die ik vroeger  als 12 – jarige stapte als ik van het station  naar school ging. Ik projecteerde mijn gedachten  40 jaar terug in de tijd. Mijn blauw/witte schooluniform aan. Mijn boekentas bij en op weg naar de klas.  Ik zag weer hoe we als kind hoopten dat er een boot door het sas  moest, dan konden we te laat komen en het was niet onze fout!  J En ja, heel even wilden de benen weer wat sneller. Het sas over  … km 9 … weer op weg naar de 11/u.  Maar dan kwam de mokerslag. De zwarte madam vond dat ik genoeg genoten had en ze gaf de genadetik. Ik hoorde Sofie en Ilse nog roepen, nog 700 m … het was echt op. Meter voor meter telde ik af om in de laatste bocht er toch nog even een sprintje uit te persen. Dat was vroeger mijn handelsmerk en blijkbaar ben ik dat nog niet verleerd. Die man voor me moest er aan!

54’06” … een tijd waar ik vooraf niet durfde aan denken.

4^e plaatst bij de vrouwen W50 … Zalig! Podium was mogelijk, de 1^e dame W50 zat amper 1’ voor me. Onderweg dacht ik … nooit meer … maar volgend jaar … misschien …. Ja zo zijn lopers he.

22-03-2015 om 22:36 geschreven door Karine

15-01-2015 om 20:43 geschreven door Karine

FB staat vol met …”het jaar van …”  nee,  daar doe ik niet aan mee. Al is dit ook een overzicht, ik kies mijn hoogtepunten liever zelf. Het is ook een manier om even stil te staan bij het afgelopen jaar. Goed of slecht? Ik denk dat de balans dit jaar redelijk in evenwicht was.

Even terugblikken in mijn geheugen …

Januari …

Voor de goede orde moet ik hier even terug naar 30 dec 2013 …. Ik had  mijn jaaroverzicht al afgesloten, toen ik tijdens mijn laatste loop van het jaar kennis maakte met het ijzeren brugje op de Dijk naar Lokeren. Kapotte broek, knieën, vingers, ellebogen, blauwe heup en pols en een barst in mijn vinger waren mijn beloning! De laatste dag van 2013 bracht ik door op de spoeddienst. Januari begon dus in mineur. 2 pogingen om te lopen eindigden al na enkele honderden meter. Pas 7/1  lukte het me om terug 5 km te lopen. Maar het zou nog heel lang duren voor ik pijnvrij weer op pad kon. Tot op de dag van vandaag voel ik nog steeds een druk in mijn knie waar ik viel en is de huid nog gevoelloos. Maar dat houdt me niet tegen. De kilometers werden terug opgebouwd met het oog op de 10 miles van Antwerpen in april. En om de 2 weken begon ik met spinninglessen. Eens afzien op een andere manier.

Februari was een maand om in te kaderen. Wekelijk 3 – 4 tot 5 trainingen afgewerkt. Lopen en spinning. Duurloopjes tot 16 km. Waasmunster, Nieuwdonk, Gratiebossen, straat,  piste … alles passeerde de revue. Dat ik weer een jaartje ouder was ondertussen merkte ik niet eens.

Maart … maar zoals altijd, als het goed gaat, kan het niet blijven duren. 10 maart was een slippartij in het donker de boosdoener! Gevolg … verrekking in de hamstring. Natuurlijk net de week voor de urbantrail in Antwerpen waar ik samen met de joggers zou deelnemen. Die week me dus heel rustig gehouden en toch gestart. Mijn dij “gesoigneerd” met tape en een compressie tube. Tot km 6 ging het goed , en dan voelde ik een scherpe pijn. Mijn hamstring vond het blijkbaar minder leuk dan ik gedacht had. Er zat niets op om te voet de aankomst proberen te bereiken. Een vriendelijk agent, aan wie ik de kortste weg  vroeg, wilde me in een ambulance krijgen!  Tot 4 maal toe moest ik zeggen dat ik geen ziekenwagen nodig had! Hij bleef maar aandringen. Uiteindelijk liet hij me toch gaan …. En 1 km verder vervloekte ik mezelf dat ik zijn aanbod niet aangenomen had. De pijn werd erger en ik was bijna vervroren van de kou in mijn looptenue.  Het werd dus gedwongen rust. ’t Was al lang geleden hé … een mens zou wel te optimistisch worden! Dan maar de fiets op om een week later weer na 2 km aan de kant te staan tijdens een poging om in de Gratiebossen een toerke te doen. Weer te voet verder! Een hele week helemaal niets doen dan maar.

April …. Terug de loopschoenen aan! 27 april stonden immers de 10 miles op het programma. Al mijn kilometers die ik in februari opgebouwd had, waren terug weg! Voorzichtig proberen of miss Hamstring weer mee wou … en het ging goed.  2 weken voor Antwerpen haalde ik terug 17 km. Echter de basis was veel te smal om die wedstrijd zonder kleerscheuren door te komen.  Al liep ik 3’ sneller dan vorig jaar, het was 5 x doodgaan in de “konijnepijp”! Een klimmer zal ik nooit worden.

Mei … ondertussen was er een nieuwe uitdaging op het programma verschenen! Samen met Petra was ik ingeschreven voor de 20 km van Brussel. We zouden lopen voor het rode Kruis. Een extra motivatie. Er zijn altijd mensen die het veel slechter hebben dan wij. Het sponsorgeld dat we ophaalden werd gebruikt voor mensen die zelfs geen zuiver drinkwater hebben. Daar tegen zijn onze problemen slechts luxe-problemen! Na Antwerpen dus even een weekje rustig aan om mijn knietjes te laten herstellen en dan terug de kilometers wat proberen opdrijven. En vooral … “heel blijven” Met 4 trainingen per week is dat voor mij altijd een risico. Maar het lukte en op 18 mei  trokken Petra en ik vol goeie moed naar Brussel. Mijn doel was finishen in 2u15’. Het werd uiteindelijk 2u08’ … super content. Maar ’t was verschrikkelijk zwaar. De temperatuur liep die dag op tot 28 graden. Tussen die gebouwen in Brussel voelt dat als 35°! Als je dan op 200m voor de finish nog iemand ziet liggen die nadien overleden bleek wordt die tijd relatief. Genieten en gezond blijven is de boodschap. Tijd is relatief …. Al denk je daar een week later weer heel anders over! Ja dit begrijpen alleen lopers !

Juni … Na Brussel had mijn lichaam even nood aan wat relatieve rust. Korte duurloopjes en spinning en vechten tegen een serieuse hooikoorts aanval die 3 weken duurde voor hij onder controle was. Ja als je wacht om medicatie te nemen tot de hooikoorts er is …. Ondertussen was ook mijn faciitis plantaris weer beginnen opspelen. Blijkbaar eisten de vele kilometers die ik liep op straat toch zijn tol. Eenmaal je een blessure gehad hebt, blijft het een zwakke plek. De Strassbourgsok werd weer uitgehaald en Dr. Peeters bracht met traumeelspuiten weer vlug beterschap. Net op tijd om een rondje te kunnen meelopen rond de Paalse Plas tijdens de opening van onze nieuwe winkel daar. Oeps … eigenlijk mocht ik nog niet van de dokter, ik moest nog 2 dagen wachten … (ja nu weet hij het ook  J  )  Maar ik was braaf en liep slechts 5 km ipv de geplande 10. Eind juni trok ik dan naar de Midzomerrun in Kortrijk. Ik wou de studentenstad van Tim wel eens zien op een andere manier. Ondanks ik in juni heel weinig liep, viel er een PR uit de lucht. Ik legde de 10 km af in 54’ (een post-knie-operatie record  J ) De trainingsarbeid van de voorbije maanden rendeerde dan toch nog. Kortrijk is een aanrader! Heel mooie stad die sfeervol verlicht was.

Juli … we waren terug on the road. Tot ik de 2e week van juli na een spinningles plots bijna niet meer op mijn voet kon staan. Ok, weer iets nieuws … een ontsteking van mijn tibialis posteriorpees. En door die voet te mijden tijdens mijn werk, kreeg ik ook vocht in mijn knie . 2 weken rust en 2 spuiten vocht uit de knie later kon ik terug op pad. Net op tijd om Oostenrijk onveilig te kunnen maken! Wandelen, fietsen, lopen, sauna … het stond allemaal op mijn vakantieprogramma in Bad Kleinkircheim. De volgende uitdaging was immers alweer een feit … samen met de collega’s van Runners Servicelab zouden we de 20 km van Parijs lopen! Binnen 3 maanden al! Voor mij dus vrij kort om op te bouwen. Maar ja … “neen” kan ik niet zeggen hé, dat weten jullie ondertussen wel al. In Oostenrijk werd elke dag gesport, lekker gegeten en de streekwijn uitgebreid geproefd. Meer moet dat niet zijn  J

Augustus … Nadat de batterijen weer vol waren door de reis, verliep augustus vrij vlot. Wekelijks 3 x lopen en rustig aan terug meer km doen. Zonder overdrijven. Ik hield het bewust bij max 3 trainingen want ik wou zonder blessures Parijs halen!

September … september verliep in dezelfde trend. Al probeerde ik regelmatig eens wat “heuveltraining” te doen. Brussel en Antwerpen indachtig weet ik dat ik telkens sterf als ik nog maar aan bergop denk! En Parijs is ook niet vlak. 21 september heb ik ook deelgenomen aan de Scott Off Road. Een trail van 13 km in het pajotteland. Voor mij een heel nieuwe ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. Met de modder tot in mijn oren waande ik me weer de crosser van vroeger  J  Al was het doodgaan de laatste 500m. Dank zij de support van collega Angelo en zijn vader heb ik het gehaald zonder die laatste meters te stappen.  Ik heb de hele melkweg gezien! Maar ’t zal wel ergens deugd gedaan hebben zeker. Tot mijn grote verrassing haalde ik nog het podium bij 50+. Wie had dat ooit nog kunnen denken! Zowel Sofie als ik stonden op het schavotje! De week erna zorgde mijn goed ingebouwd GPS systeem er nog eens voor dat ik verloren liep in eigen gemeente en 19 km deed ipv de geplande 12. Ok … in Parijs zijn het er 20!

Oktober … 2 weken heel rustig aan gedaan. En dan 12 oktober, na het werk, de bus op en met 24 collega’s richting Parijs. Het was een supertoffe ervaring. Na een (voor sommigen heel korte) nacht de metro op richting start. En daar waren we niet alleen! We belandden in het laatste startvak. Voor mij niet zo erg, maar sommige snelle collega’s moesten wel even slalommen. Ik heb er genoten van de eerste tot de laatste meter. Het moment dat de Eifeltoren in het vizier kwam, kreeg ik kippenvel over mijn hele lichaam!  Al was dat genieten in km 18 wel relatief. Door kramp in mijn kuit moest ik  even wandelen, en om dan nog op gang te komen doet het pijn. Veel pijn … Maar ik haalde het in 2u02’  … maar liefst 6’ sneller dan in Brussel. Me happy !!! Die 2u zijn echt haalbaar. Ik wil daar onder duiken! Alle collega’s haalden de eindstreep en 24 medailles rijker trokken we terug naar België. Door mijn euforie, de week na Parijs, heb ik mezelf iets te weinig rust gegund. Ik ben dus geen 20 meer … dat wil mijn lichaam me al een paar maal vertellen … maar mijn gehoor gaat ook achteruit  ;-)  … Resultaat was dat mijn achillespees van zich liet horen.  Het werd eind oktober voor ik terug op pad kon.

November … Een maand van genieten. Loopjes tot 12 km. Regelmatig terug de spinningfiets op. Wisselende omgeving, sportplein (af en toe interval), waasmunster, de Ster, Gratiebossen. Niets moest, alles kon. Tegen eind van de maand, na een spinningles toch wel weer wat last van die vervloekte achilles. Zou het dan toch aan mij liggen?  ;-) Een leuke ervaring deze maand was een uitstap met de collega’s naar Engeland. We kregen de kans om het hoofdgebouw en de fabriek van New Balance (Flimby) te bezoeken. Het werd een gezellige 2-daagse. En natuurlijk gingen we daar ook lopen! Respect voor de mensen die de schoenen maken! Dan weet je pas wat voor droomjob wij hebben! De terugweg in het vliegtuig werd een beetje “Humsie dumsie” zoals de piloot zei, maar we kwamen heelhuids, zij het wel even ruw, terug op de grond. You can leave Cockermouth … but Cockermouth never leaves you ! Heel mooie streek. Ooit wil die nog eens gaan bezoeken … ik weet er een super hotel  J

December … er stonden 2 wedstrijdjes op het programma. De Citytrail in Lokeren en de Gaston Roelands 10K.  De run over de kerstmarkt en door de gebouwen in Lokeren was best leuk. 45’ op net geen 8 km met regelmatig hindernissen, daar kon ik best mee leven. Alleen, volgend jaar wel een hoofdlamp meenemen! Het is donker in het park! Gelukkig stonden er voldoende vuurpotten om de weg te vinden. Maar het blijft een risico als je niet ziet waar je je voeten zet.  De Gaston Roelands 10K Werd vervangen door de Midwinterrun in Gent. 10 km door het verlichtte Gent. Mooie loop. Met een tijd van 55’ en een 6^e plek W50+ kan ik best leven. Slechts 1’ boven mijn eerder dit jaar gelopen record. Als je weet dat we in Gent regelmatig stil stonden om met  4000 lopers over de smalle brugjes te geraken, ben ik tevreden. De rest van het jaar hoop ik de kilometers terug een beetje te opdrijven. Een nieuwe uitdaging staat immers in de startblokken … Met RSlab naar Egmond aan Zee. Ik pas voor de halve marathon. Deze komt voor mij te vlug na Parijs. Maar de 10 km zie ik wel zitten.  11 januari … Egmond … here we come!

2014 werd al bij al een heel goed jaar. Ik heb veel leuke wedstrijden kunnen doen. Ik heb grenzen kunnen verleggen. Mooie dingen gezien en leuke ervaringen opgedaan. Ik heb een droomjob met de allerleukste collega’s van de hele wereld J De kinderen doen het goed, Sofie en Ilse op hun werk en Tim studeert de pannen van het dak. De blessures die de kop op staken vielen meestal mee. En ja sommigen waren te vermijden, maar impulsief als ik ben kom ik wel eens iets tegen. En neen, na al die jaren zal dat niet meer beteren. Ik heb ook 2 ingrijpende beslissingen genomen dit jaar. Ik ben geen coach meer van de Kloddejoggers en neem momenteel geen opdrachten op me voor roparun. Het waren moeilijke beslissingen waar ik lang voor wakker gelegen heb, maar ik moest ze nemen.

Laat 2015 maar komen, ik ben er klaar voor. Maar eerst nog even verder genieten van deze Kerstdag, die ik gelukkig nog kan vieren met mijn ouders.

Merry Christmas and happy New Year for all of you!

26-12-2014 om 22:29 geschreven door Karine

13-11-2014 om 21:55 geschreven door Karine

10 weken voorbereiding, 10 weken twijfels. Zou ik het halen? 20 km lopen met zo een korte voorbereidingstijd, Zullen mijn knieën het houden? 

Onder het moto "we beginnen er aan en zien wel waar we eindigen" nam ik de uitdaging aan.

En gisteren was het dus zo ver. 

Zaterdag waren we nog aan het werk tot 16.00u . En een half uurtje later zaten we in de bus, richting Parijs. Dank zij de quiz van Koen zat de sfeer er al snel in. En ja we leerden heel wat bij  

Rond 22.00 u arriveerden we aan het hotel. Na de kamerverdeling trokken de meeste collega's nog even op verkenning in de buurt. Maar de dames gingen "plichtbewust" slapen. Morgen zou immers een zware dag worden.

Als ontbijt kregen we een "gatosport" (overstim's) Best wel lekker. Ik at een stukje met chocolade en eentje met chocolade en banaan. Ja als het maar chocolade is hé. Dit ontbijt geeft je alles wat je nodig hebt om enkele uren te sporten en je hebt er geen last van aan je maag. Een aanrader!

Tegen 8.00u was het verzamelen geblazen en ging het richting metro. Iedereen gewapend met zijn team t-shirt, de nodige "gellekes" en een boisson d'attente. Alle producten van overtims zijn door ons grondig getest en goedgekeurd!

In de metro was het een drukte van jewelste. Blijkbaar waren wij niet de enige lopers die morgen in Parijs! Je zal als toerist maar een weekendje geregeld hebben en niet weten dat er een evenement was. 

Nummers ophalen, sportzak wegbrengen, en vooral ... aanschuiven aan het toilet. 

En dan richting startvak. Maar dat was zonder al die andere lopers gerekend. Daar de start op een brug over de Seine was, en deze niet heel erg breed is, konden we in de verste verte niet in ons startvak geraken. Dan maar gewoon aanschuiven met de menigte. Uiteindelijk konden we in de voorlaatste wave starten. 

Al direct ging het bergop! De eerst kilometer wist ik al direct hoe laat het was. Proberen tempo doseren en me niet laten meetrekken met de stroom. Na 2 km had ik het gevoel van "dit gaat niet goed" "zware benen" en "off-day" Maar een kilometertje verder begon het vlotter te lopen. Steeds moest ik tempo drukken. Ik wou niet sneller dan 10/u want dat is mijn absolute grens voor 20 km. 

Na 5 km kwam ik door in 28'57"  Iets te snel, maar het gevoel zat goed. 

Ik probeerde zo veel mogelijk van de omgeving te zien om zo ontspannen mogelijk te blijven lopen. En het lukte. Na 10 km had ik een tussentijd van 59'15" Tempo was iets gezakt, maar nog altijd meer dan 10/u

Maar dan kreeg ik even een dipje. Gelletje nummer 2 (nr 1 was voor de start) en even drinken aan de bevoorrading. Vrij snel zat ik terug op tempo. 

Ik had vooraf op het plan gezien dat we na 11 km langs de Seine zouden komen. Op dat moment zag je de Eiffeltoren vol voor je. De emotie die ik toen voelde valt bijna niet te beschrijven. Kippenvel over mijn hele lichaam. Ik was moe, maar ik moest en zou die medaille binnenhalen. Met die toren voor me kon ik mijn dipje vergeten en het tempo toch terug vinden

Tussentijd na 15 km was exact 1u30'00" Nog altijd 10/u Maar ik wist toen al dat ik de 2u niet zou halen. Al was mijn planning voor de start dat ik blij zou zijn met 2u 10'  ... maar plannen  kunnen dus veranderen. 

Op km 15 dus een 3e gelletje en zien hoe ver we nog zouden overleven. Nog 2 km en dan zouden we de brug over gaan. Ja wat parkoerskennis is altijd handig. Ik liep mezelf op te peppen ... maar 5 km meer, nog een half uurtje, nog heel even ... maar het venijn zit zoals altijd in de staart!

Er kwamen immers nog 4 tunnels! En die had ik op de parkoersbeschrijving niet opgemerkt. Van een verrassing gesproken dus! Gelukkig zijn ze niet zo lang en niet zo steil als in Brussel. En koppig als ik ben, kreeg ik ook die tunnels klein!

Eindelijk de brug over de Seine! nog 3 km ...

Nog 2 km ...

ik haal het! Ik kan het! En dan ... omdat die 2 uur toch niet mocht zijn ... kreeg ik kramp in mijn kuit! Even moest ik een paar meter stappen. En dan volgden enkele honderd meter lopen met kramp die steeds om de hoek kwam kijken. Eén verkeerde beweging en ze zou er terug zijn. Dus er zat niets anders op dan trager gaan lopen.

De laatste km kon ik gelukkig terug normaal lopen, en na 2u 03' liep ik naast de Eiffeltoren over de eindmeet. Fier op mezelf en dolgelukkig. Even stiekem een traantje weggeveegd toen ik mijn medaille kreeg.

zonder kramp zat de 2 uur er in. Ik weet dat ik het kan. We hebben weer een doel ... ;-)

Nu vlug op zoek naar de collega's om hun verhalen te horen. Iedereen heeft super gelopen. Alle 24 haalden de eindmeet. Wat een goed gevoel geeft dat. En van ene sportief bedrijf gesproken !!! Ben fier om deel te mogen uitmaken van die groep!

Terug de metro op en naar de bus. Maar eerst nog een foto met de medailles en de toren op de achtergrond. 

Het was een vermoeiend maar superleuk weekend. Het was één van de mooiste wedstrijden die ik ooit liep. Een ervaring om nooit meer te vergeten.

Bedankt Koen Wilssens , collega's en de vele sponsors 

21-10-2014 om 21:34 geschreven door Karine

Na die km even recupereren en dan het veld in. En daar was hij dan    De modder! Op sommige plaatsen kon je bijna niet lopen. ergens stond een man zijn schoen uit de modder te vissen ... overal schoven mensen van links naar rechts. En ik? Ik was op dat moment superblij met mijn trailschoentjes! Al moet ik eerlijk toegeven dat ik ook een 3 tal keer de grond vervaarlijk dicht zag komen! 

21-09-2014 om 22:01 geschreven door Karine

“Begin maar al te trainen … ” zei Koen op een middag. Ik stond net zooltjes aan te passen en snapte het niet goed. Ik was toch bezig!  “Voor de 20 km van Parijs …” kwam er nog achter …

Ok, daar ik beschik over verkorte nekspieren, die geen “neen” kunnen zeggen als het op lopen aan komt, was ik direct verkocht. Na de 20 van Brussel had ik nochtans gezegd dat ik de rest van het jaar niet verder meer wou  lopen dan 10 km.  Damn, naast mijn nekspieren heb ik dus duidelijk ook last van Alzheimer!

De beelden van lange eenzame duurlopen spookten weer door mijn hoofd. En geloof me of niet … ‘k vond het nog leuk ook! Hoe noem je zoiets?

Nog diezelfde avond heb ik mijn deelname bevestigd en ging op pad voor een 10 km run. Onderweg heb ik allerlei strategieën uitgedokterd om mijn knieën zo goed mogelijk te beschermen. Want ik wil dit wel doen, maar niet ten koste van alles. Als mijn onderdanen beginnen protesteren, is het gedaan. Hoe graag ik ook zou willen.

En er is maar 1 strategie die helpt … rustig aan kilometers winnen, niet zot beginnen doen met tempo’s en intervallen en geen 2 dagen na elkaar lopen. So far so good.

Maar dat we alle uitdagingen ernstig nemen bewijst zich weer eens. Dus 4 dagen na de uitnodiging vertrok ik op “hoogtestage”  naar Oostenrijk. 2 weekjes ontspannen genieten van lopen, fietsen, wandelen, eten, drinken, sauna en mijn favoriete landschap, de bergen!  Lopen heb ik daar heel rustig aangepakt, maar wel veel kilometers gewandeld en vooral, veel hoogtemeters overwonnen.    ‘t Zal wel ergens deugd gedaan hebben zeker.

Ondertussen zijn we weer 2 weken op Belgische bodem en heb ik het trainingsritme van 3 tot 4 x per week opgenomen. Zo heb ik Brussel ook gehaald, al had ik toen enkele maanden meer tijd om me voor te bereiden! Wat ik wel anders wil aanpakken dan in het voorjaar is dit platte landschap af en toe doorbreken. In Brussel had ik het naar het eind toe lastig op de hellingen. Ik verwacht niet dat Parijs simpeler zal zijn. Dus wie tips heeft over hellingen in de buurt van “mon plat pays” laat het me gerust weten.

Vandaag alvast de trend gezet met een loopje in het park in Lokeren. Daar ligt een heuvel waar ze in de cross ook over lopen.  ‘k Heb deze een klein uurtje lang langs de 4 kanten opgeklauterd, met tussendoor telkens wat recup. Dit was best een leuke training. Naar boven ging naar het einde toe moeizaam, maar tussendoor haalde ik telkens zonder moeite terug mijn 10/u en dat stemde me heel positief. Morgen rust en dinsdag dan weer lange duurloop. Heb er nu al zin in !!!!

Voor de rest … mag ik mijn trainingstactiek hier niet te veel verkondigen. Team asics, brooks en adidas lezen misschien mee  J  Zelf ben ik in team Saucony ingedeeld. Kwestie van de competitie onder de collega’s wat aan te wakkeren.  Elk merk wordt vertegenwoordigd door 6 collega’s. Binnenkort kan iedereen een gokje wagen over welk team snelst zal zijn.

Let the battle begin  J  Maar laat het ons vooral leuk en sportief houden !!!!!

24-08-2014 om 00:00 geschreven door Karine

De eerste 2 weken na Brussel deed ik het kalm aan.Mijn lichaam had rust nodig. Ik voelde wel dat ik het uiterste gevraagd had. Ik had wel redelijk veel km gelopen, maar af en toe moeten onderbreken onder andere door 2 valpartijen. 

Dus het werden weken van rustige duurloopjes en start to run begeleidingen. 

Deze werden gestoord door een hooikoortsopstoot! Ja ik hou van de winter !!!!! Volgens de huisarts is er dit jaar een record aan fijn stof in de lucht, waardoor iedereen meer last heeft dan anders.

Het werd dus nog minder lopen, want zonder lucht is er echt niets aan!

Gevolg ... faciitis plantaris ... door ... te weinig lopen !!

Het was de allereerste maal in mijn leven dat ze me zegden dat ik te weinig liep! Dit vergde dus enige uitleg. Door de vele km die ik afgelegd had had in voorbereiding tot Brussel, waren mijn pezen en spieren heel goed doorbloed. Omdat ik te plots veel minder gaan lopen was werd deze doorbloeding ineens een stuk minder en dat kan ook problemen geven. Dus lopertjes allerhande, opgelet! Blijf voldoende lopen!  

Na 2 spuiten dan toch deelgenomen aan de Paalse Plasloop ter gelegenheid van de opening van de nieuwe Rslab winkel. Mijn doelen wel bijgesteld en 5 km gelopen ipv de vooropgestelde 10 km. Dank zij het "haaswerk" van mijn collega's was ik heel tevreden met het resultaat. Het was dan ook een prachtige omgeving om te lopen.

De week verder gezet met aquajoggen en 2 rustige duurloopjes om zaterdagavond (28/6) af te zakken naar Kortrijk voor de midzomerrun. Helemaal alleen en in de gietende regen naar daar gereden. Zonder enige verwachting gestart ... en een super wedstrijd meegemaakt! Prachtig parkoers door een heel sfeervolle stad. En met mijn tijd (54'26") kon ik alleen maar blij zijn. Buiten alle verwachtingen was ik 2e in mijn leeftijdcategorie.

Maar dat weekend was nog niet ten einde. Zondagmorgen 8u was ik al onderweg naar Zonhoven voor de Scott experience day. In de voormiddag testen van wegschoenen. Mijn voorkeur ging daar naar de Gravity van Newton. En in de namiddag een heuse trailloop waarbij ze ons 2 x "de put van Zonhoven" in stuurden (gekend bij cyclocrossliefhebbers) Dank zij onze plaatselijke gids konden we lopen in de prachtige natuur. Zand, bos en heuvels! Geen wonder dat ginder goeie lopers "gekeekt" worden! Tijdens die run ben ik verliefd geworden op de Kinabalu trailschoen van Scott.

De teller kwam daarmee op 21 km voor dat weekend. Zalig van genoten met superbenen.

De fysiek en moraal waren super na zo'n weekend. En in de week die volgde liep ik dus heel ontspannen. 3 loopjes tussen de 8 en 10 km. Niets forceren en niet overdrijven. Donderdag gelopen in Buggenhoutbos en de rest van de dag zalige ME-time in de sauna in Londerzeel.

Maar zoals altijd .. als het goed gaat duurt het niet lang.

Deze week op dinsdag 11 km gelopen, woensdagavond gaan spinnen in de Oxygen in Lokerenen donderdag last gekregen van mijn voet. 

Op vrijdagmorgen kon ik bijna niet meer gaan toen ik uit bed kwam. Toch de hele dag gaan werken, en in de loop van de dag werd het wat beter, maar de pijn bleef. 's Avonds dus bezoek aan de dokter, want een hele dag rondlopen op mijn werk op deze manier is geen optie. Die stuurde me dan deze morgen onder de echo en RX. 

Resultaat was wat ik zelf ook al gedacht had: Ontsteking van de tibialis posteriorpees. Oorzaak is mijn os naviculare (beentje in de voet) dat veel groter is dan normaal en zo op de pees wrijving geeft. Zal dus weer eens mijn steunzolen moeten vervangen. Gelukkig dat zoiets bestaat! 

De radioloog was voorzichtig met het woordje "rust" in zijn mededeling ... hij wist hoe lopers kunnen reageren   Er zal wel weer niets anders opzitten. 'k Zal mijn badpak maar al klaarleggen om te aquajoggen. 

Niets doen ... nee, dat is geen optie!

12-07-2014 om 11:14 geschreven door Karine

Maar ... eens een loper, altijd loper! Runs ends, being a runner never stops ... dus ik ging door.

10 jaar blessureleed zijn vandaag vergeten. De locomotief staat terug op de rails ... het is wel een dieseltje geworden, maar hij staat er ... EN .... hij rijdt  

2 uur en 8 minuten had ik nodig om de 20 van Brussel vol te maken. Heel even was er ontgoocheling want ik had gehoopt op een tijd van 2 uur. Maar dan ben ik beginnen relativeren. 

Ik kom van ver, ... heel ver! Ik train hier altijd plat. Een biljard is er niets tegen! En het was warm, veel te warm voor mij. 

En daar was hij dan ... de triomfboog! Even kreeg ik kippenvel en moest ik vechten tegen een  traantje. Ik zou het halen! De fontein kwam dichter en van daaraf is het nog 1 km ... nog 800 m ... 600 ... 400 ... 200 ... YESSSS I did it! Het gevoel is niet te beschrijven ...  aan al diegenen die twijfelden of ik niet beter zou stoppen met lopen ... NEE DUS! Ik heb geen moment last gehad van mijn knieen. Voor mij smaakt dit als een overwinning.  

18-05-2014 om 21:54 geschreven door Karine

 

Ik heb vandaag immers 20 km gelopen. Volledig pijnvrij. En dat is ooit wel al anders geweest. In voorbereiding op de 20 km van Brussel ben ik deze voormiddag samen met Petra al eens gaan kennismaken met deze afstand. Ik liep die wedstrijd ooit wel al 3 x, maar dat was in een vorig leven. Feit dat ik vorige week de 10 miles in Antwerpen liep, liet al het beste vermoeden, maar een mens zit ook psychologisch in elkaar. En ja, zelfs na 40 loopjaren heb ik die geruststelling nog nodig. Vooral na mijn "geschiedenis" van de afgelopen 10 jaar ...

Als ik er zo aan terugdenk hebben die jaren bloed, zweet en tranen gekost. Er blijven in geloven was altijd noodzakelijk. Al zat dat geloof bij wijlen heel ver! Maar ik had al die revalidatie niet gedaan om daarna in de zetel te gaan zitten! Dr Maes heeft me 2 x perfect opgelapt en dank zij Dr Peeters die er ook steeds is in blijven geloven dat ik terug zou lopen sta ik nu zo ver.

'k Heb eens even teruggeblikt op die 10 jaar ... Telkens dezelfde periode genomen (begin mei)

In 2003 liep ik naar een 12e plaats in de Ladiesrun in Brugge en verbeterde ik het clubrecord op de 1000m bij de masters. Toen nog wel ja!

2004 was het jaar van mijn 1e kraakbeenoperatie. Op 2 februari ging ik onder het mes, en begin mei stond ik zo ver dat ik kon fietsen en aquajoggen. Eind april mocht ik ook mijn krukken aan de kant laten.

In 2005 mocht ik terug proberen lopen. Dit met wisselend succes. Ik legde afstanden af van enkele 100n meter tot zo'n 2 à 3 km. Telkens terug eindigend bij de sportarts met een ontsteking op die knie.

dit ging zo door in 2006. Ik  ben dan wel meer beginnen fietsen. Maar lopen bleef ik proberen.

2007: nog steeds niet deftig lopen. Wel gaf ik start to run begeleiding, maar ik haalde zelf nooit de 5 km. Ik stond vroegtijdig steeds weer aan de kant. Mijn aandeel bestond vooral uit de joggers begeleiden op de fiets .. remember de hilarische halve marathon van Ternat (voor wie er bij was)

Maar we geven niet op en in 2008 .... euforie! Ik kon voor het eerst terug 5 km lopen zonder dat mijn knie ontstoken was! De 6 km van Eindhoven was mijn 1e "wedstrijd" terug. Zalige dag!

In 2009 ging het steeds beter ... tot 21 april ik terug onder het mes moest voor een hysterectomie. Dus begin mei ... plat in de zetel en niet lopen!

2010 het wordt steeds beter... met op 1 april mijn 2e kraakbeentransplatatie. Nee het was geen aprilgrap! Dus begin mei ... spalk, kinetec om de knie te plooien en ijs stonden op mijn trainingsschema. Op 18 mei kon ik 1 u rustig peddelen op de hometrainer en mocht 1 kruk aan de kant blijven.

2011 een jaar na mijn operatie liep ik 9 km zonder veel problemen. Ik zat toen echter meer op de fiets, want in mei heb ik de Roparun gefietst. Wat een verschil met vorige revalidatie!

Maar het ging te goed. Mei 2012 ... terug aan de kant en scanner! Er was vrees voor gewrichtsmuis! Maar gelukkig bleek het "maar" een ontsteking te zijn op het getransplanteerde kraakbeen. Enkele weken rust en terug opbouwen van 0 ... start to run nummer  254.698 !

En terug bouwen we op zodat in april 2013 de 10 miles op het programma stonden. Met succes. Tot de mei-maand ... door een val door het trapje van de Roparunvrachtwagen kwetste ik mijn gewrichtsbanden.  Ja ik weet de weg al op de spoedafdeling! 

Maar opgeven is geen optie (OIGO) en dus komen we waar we nu zijn mei 2014 ... 2 weken voor de 20 km van Brussel. Ik weet dat het overleven is, van wedstrijd lopen is totaal geen sprake. Maar ben zo blij dat ik nu sta waar ik sta! 

Doel? Gewoon uitlopen en genieten (en stiekem hopen op een tijd van net onder de 2u) ... ja sorry ... ik zal het nooit leren  ;-)  

04-05-2014 om 16:56 geschreven door Karine

Na mijn hamstringblessure en 4 weken rust en na mijn rustige start to run opbouw terug, ging het weer bergop (met de conditie bedoel ik hier ...)  

Op Paaszondag was het op. De hele week uit mijn reserves geput op het werk (waar trouwens iedereen aan het snotteren was !!) en de put was leeg nu. Tegen beter weten in trok ik die morgen naar Waasmunster voor een iets langere loop terug. Ik wou ook wat "bergop" lopen. En Waasmunster is zowat de "bergachtigste" streek in de buurt hier. Het werd uiteindelijk 11.6 km daar met 2 x stappen tussen omdat ik echt geen poot vooruit kwam. De moraal zat onder nul. Waarom kan het nu nooit eens een paar weken goed gaan!  

1u35'30"   ... 144 op 501 in mijn leeftijdscategorie ... 15.182 op 25.970 deelnemers ... ik kan er mee leven!    

01-05-2014 om 19:41 geschreven door Karine

De week na de Urbantrail heb ik 3 dagen volledige rust genomen, dan 1 dag gaan fietsen (44 km) en op vrijdag een half uurtje rustig gelopen met mijn nieuwe start to runners die naar 10 km gaan. So far so good. Zaterdag dan terug rust en op zondag met volle moed naar de Gratiebossen voor een rustig duurloopje. 

Tot daar de plannen ... Maar na 15' of 2,5 km kon ik terug te voet verder! Een druk op de plaats van de kwetsuur wees me erop dat ik nog niet hersteld was. Dus terug al wandelend verder    Wat een ontgoocheling!

De schrik zat er nu echt wel in. Dit was erger dan ik in het begin gedacht had. Dus nu maar een volledige week complete rust nemen (allé, wel gaan werken hé) Op vrijdag weer start to run training geven van aan de kant en op zondag zelf de start to runner uithangen ...

Op de loopband, dus snelheid onder controle en niet het risico lopen om weer een paar km te voet te moeten afleggen.  

1 x 10' en 4 x 5'met telkens  2' wandelen er tussen. Ik liep op eieren! Bij elke stap voelde ik iets! Ik durfde amper mijn voeten verzetten ... maar het ging goed. De hamstring bleef braaf. 

Op dinsdag dan 4 x 10', nog steeds op de loopband, en nog steeds met schrik om het hart. Telkens moest ik mezelf overtuigen dat ik echt niets meer voelde op de blessureplaats. Het ging goed.

Na woensdag ook mijn spinninglessen weer opgenomen te hebben en op donderdag terug rustig gelopen te hebben in de Gratiebossen (ja hoor, met stappen tussen!!) en op vrijdag een start to run training met (rustige) versnellingen tot een goed einde gebracht te hebben, durfde ik vandaag (zondag) eindelijk terug lopen ... 

En het ging goed! Vooral geprobeerd om ontspannen te lopen, zonder forceren, zonder focus op tijd of afstand resulteerde in 10 km op 1 uur! Yes ... ik kan het nog! Hartslag is nog veel te hoog, maar dat komt wel terug. Ik zit nog ver van de 17 km die ik 4 weken geleden zonder moeite deed, maar ik heb nog even tijd voor de 20 van Brussel. We hebben het weer eens overleefd.

10 miles op 27 april? Neen, tot nu toe nog niet. Ik heb er nog geen vertrouwen in. 10 km is nog geen 10 miles ... 

06-04-2014 om 21:48 geschreven door Karine

Ik had er maanden naar uitgekeken. Na de Urban Trail van Antwerpen en Brugge in 2013 had ik er enorm zin in. Dit keer zouden we met een 11 koppige delegatie van de kloddejoggers naar de Antwerp Urban Trail 2014 gaan. De oranje brigade was er klaar voor.

Mijn voorbereidingen voor de 10 miles verliepen tot nu toe vlekkeloos. De hyaluronzuurspuiten van 2 weken geleden deden hun werk. De knietjes zijn braaf. De conditie ging in stijgende lijn. Eindelijk na 10 jaar in de lappenmand begon ik me terug een beetje “loper” te voelen.

Tot deze week Murphy weer eens zijn kop liet zien! Ik begon echt te denken dat die man me gerust begon te laten, dat hij een ander slachtoffer gevonden had. Maar nee hoor. Begin deze week schoof hij een voorwerp onder mijn voeten waar ik in het donker over uitgleed. Ik voelde het direct! Dit was niet goed. Een scheut in  de hamstring. Na een tijdje ging de pijn wel weg, maar ik bleef het voelen bij bepaalde bewegingen.

Na een paar dagen rust vrijdag dan even rustig meegelopen met een paar start to runners, maar na 6 km moest ik stoppen omdat ik weer  iets voelde. Niet veel, maar toch wijselijk niet verder gelopen.

Op zaterdag heb ik  dan de hele dag gewerkt  met een tube voor de dij, en voelde ik eigenlijk niets meer. Dus vol goeie moed mijn sportzak klaargemaakt en uitgekeken naar vandaag.

Zondagmorgen was iedereen stipt op tijd op de parking. 11 oranje lopers. Sommigen met een identieitscrisis (zo werd Dirk plots Jan en Ilse kreeg de naam van Lieve) Kwestie van de borstnummers van de afwezigen allemaal te gebruiken.

Met 2 auto’s reden we richting Melsele. Daar de tram op naar Antwerpen, park spoor Noord. Heel mooie locatie met veel ruimte. Ik vond het beter dan vorig jaar.

Nummers ophalen, omkleden, sportzakken wegbrengen, de foto, natuurlijk het gebruikelijke aanschuiven aan de toiletten en dan naar de start van wave 3. Daar vielen we zo op in onze oranje outfit dat we al direct een interview scoorden voor de gazet van Antwerpen.

15’ na het startschot, bereikten we eindelijk de zandloper. Eén voor één konden we vertrekken. We liepen in 2 groepjes. Erik, Veronique, Petra, Ilse, Jan, Michael en ikzelf  vormden het 1^e groepje en Mia, Patrice, Suzy en Karin hielden elkaar gezelschap even verderop.

Het was zalig loopweer en de eerste 6,5 km verliepen heel vlot. Op het Van der Steenplein werden we begroet door Suske en Wiske.  We kwamen de zoo voorbij, liepen door het centraal station, het park en door de Blauwtorentunnel waar net als vorig jaar een groep doedelzakspelers stond. Overal  zaten mensen op het terras en moedigden de lopers aan.

Het starten in waves deed zijn werk. Daar waar we vorig jaar 10’ moesten aanschuiven voor het stadhuis en in schuifelpas over het schoon verdiep moesten, konden we nu gewoon doorlopen.  Via steegjes en kleine straatjes kwamen we na 6,5 km dus aan het Steen … en tot daar mijn loop …

Een scherpe pijnscheut in mijn hamstring deed me plots stoppen. Met lede ogen moest ik mijn maatjes laten gaan. Heel stoer zei ik ‘loop maar,ik trek mijn plan wel!” Maar daar stond ik dan. Gelukkig was er een agent in de buurt waar ik de kortste weg naar de aankomst kon aan vragen.  Die man wou een ambulance voor me bellen! Hij had medelijden dat ik nog zo ver moest stappen. Tot 3 x toe moest ik zijn aanbod om een ziekenwagen te bellen afslaan. Wel een vriendelijke man. Maar ‘k vond het nu niet echt  nodig om me te laten voeren. Tot ik na ongeveer een km stappen daar spijt van kreeg. De pijn werd er niet beter op! Het werd uiteindelijk 3 km “pikkelen”.

Na nog een 2^e, … en een 3^e maal de weg vragen, vond ik eindelijk de aankomst. Ondertussen was ik flink afgekoeld, ondanks het mooie weer.  Stappen in ¾ tight en t-shirt was nog net iets te fris blijkbaar.

Ongeveer gelijktijdig kwam ik met de andere kloddejoggers aan de aankomstmeet. Zij er over, ik er naast!

Tas ophalen en naar het ontbijt. Ondanks het feit dat ik geen bon voor het ontbijt had, heb ik er toch één gekregen van een vriendelijke medewerker. Het smaakte (zij het wat wrang) in het zonnetje.

Na nog een drankje, terug richting tram en naar Zele. Het was voor mij een dag met gemengde gevoelens. Ontgoocheling, boosheid, verdrietig … omdat ik weeral eens aan de kant sta. Twijfel, … komt het goed voor de 10 miles of vallen die ook in het water? En toch ook kunnen genieten van een prachtige organisatie, het mooie weer en vooral mijn loopmaatjes die ik de laatste tijd veel te weinig zie …

Mag ik eens heel luid vloeken …?

17-03-2014 om 11:32 geschreven door Karine

Langzaam maar zeker gaat de gemiddelde snelheid van mijn loopjes naar omhoog. Niet spectaculair, maar ben er best blij mee. Het is een beloning voor het keihard werken en nooit op te geven, een stimulans om verder te doen. Hoewel ik steeds ben blijven vechten, twijfelde ik er soms aan of het ooit nog zou lukken. 10 jaar is lang en in die 10 jaar ben ik de tel kwijtgeraakt over het aantal keren dat ik ooit terug opnieuw moest beginnen. Nu nog steeds hoor ik een stemmetje dat zegt, dit kan niet blijven duren. Nog even en je staat weer aan de kant. Maar 'k probeer hem de mond te snoeren ... Winnaars geven nooit op en opgevers winnen nooit! 

Afgelopen dinsdag 17 km op de teller gezet. Tot km 12 ging alles heel soepel, daarna begon het "zwoegen". 'k Had die dag ook al de  hele dag rondgelopen op het werk, dus een ideale voorbereiding was dat niet. Maar het lukte! Nog even 100m voor de deur rondtollen om de 17 km vol te maken. (Je kan toch niet stoppen op 16,900m!!!)  De gemiddelde snelheid kwam toch nog op 10/u. Een beetje verloren de laatste 5 km, maar ben er toch tevreden mee. 

2 dagen later had ik een afspraak bij dr. Peeters voor een herhaling van de hyaluronzuurspuiten. De jaarlijkse smeerbeurt voor mijn knietjes.

(Hyaluronan is een product dat op natuurlijke wijze voorkomt in het lichaam. Hyaluronan komt vooral voor in het bindweefsel en in het dikvloeibare gewrichtsvocht. In het gewrichtsvocht van een gezond gewricht werkt Hyaluronan als smeermiddel en als buffer die de schokken opvangt.)

Hoewel ik er niet gerust in was (ik herinner me een vorige keer die flink pijnlijk was) heb ik er deze keer niets van gevoeld. Beide knieën kwamen aan de beurt. Lopen mocht ik niet die dag , maar wel even fietsen om het product in het volledige gewricht te verspreiden. Hopelijk kunnen we er nu weer tegen voor even. Normaal wordt deze behandeling elk jaar herhaald. Verder blijft het dagelijks glucadol twin slikken (glucosamine en chondroitine) Soms wil ik er eens mee stoppen, maar na een paar weken voel ik verschil en moet er terug mee beginnen. Als dat de voorwaarde is om te kunnen blijven lopen, dan kan ik daar volledig mee leven! 

'k had deze blog beter "slikken en prikken" als titel gegeven ! ...  ;-) 

Asics-dag met collega's Angelo, Evelien en Jonas en topper Jeroen D'Hoedt

01-03-2014 om 21:39 geschreven door Karine