’t Is weer voorbij die mooie sportieve zomer … 

En sportief was hij zeker ... mijn beloning na maanden rustig terug opbouwen na die lastige liesblessure die me een jaar aan de kant hield. Zoals je in vorige blogs kon lezen, begon de opbouw met 10 x 100 m lopen met 100 m stappen tussen. In mei kon ik ongeveer 45 minuten lopen, Juni liet al 1u10’ toe en in juli mocht ik nog 10’ langer onderweg zijn. 

Ondertussen afgewisseld met fietsen, want op 22 juli vertrok ik op fietsvakantie. Van Rosenheim (D) via Salzburg (A) naar Venetië (I) … dikke 750 km met stevige klimmetjes erin. Het was een zalige vakantie. Elke morgen zaten we om 9.00u op de fiets en reden een gemiddelde van 50 tot 60 km. Alleen de laatste 2 dagen waren uitschieters met respectievelijk 75 en 95 km. Het landschap wisselde zich in sneltempo af. Mooie bergen …  met hun beklimmingen, groene vlakte …  met hun wind, mooie dorpjes … waar het soms vergeeft zoeken was als je een “cappucino” wou,  uitgebreid ontbijtbuffet in Oostenrijk tot even iets in je holle tand stoppen in Italië … maar elk dorpje had zijn charme. Wat me het meeste bij bleef was de geschiedenis van Venzole. In 1976 werd dat dorpje compleet van de kaart geveegd door een zware aardbeving. 30 jaar hebben de mensen nodig gehad om alles terug op te bouwen. Deze zomer herdachten ze dat het 40 jaar geleden was. Supermooi dorpje, met historische achtergrond (die wonderwel gespaard werd bij de aardbeving) En … ik heb daar de lekkerste pizza van Italië gegeten. En natuurlijk … gelati!

Na 11 dagen fietsen bereikten we ons einddoel: Venetië. Het wordt echter ten zeerste afgeraden om dit op de fiets te doen. De eerste 2 km is het net of je op de E17 rijdt! De auto’s en bussen zoefen vlak naast je. Maar onze reis zou niet “af” geweest zijn als we het niet deden. Dus “met een ei in de broek” dan toch maar vertrokken. Na 2 km kom je dan eindelijk op een fietspad en kan je meer ontspannen fietsen en genieten van het uitzicht … tot ongeveer 2 km verder er plots verlichtigspalen op dat fietspad staan! De enige optie was om de fietsen over de vangrails te heffen en terug op de drukke baan verder te rijden. Gelukkig maar ongeveer 1 km meer. Ik was heel blij dat ik die tocht toch ondernomen heb, maar de terugreis deden we wel met de trein, ik ging geen 2 x die drukke baan op ! No way. De dag erna konden we met een bus naar het eiland om het dan een volledige dag te verkennen. Een echte aanrader. En de vele Venitiaanse maskers vond ik echt fascinerend. San Marcoplein is druk, maar je moet het gezien hebben. En met de bootjes kom je een heel eind om het hele eiland te verkennen. Het enige nadeel van zo een fietsreis is, dat je nadien een hele dag met de trein moet om terug te keren naar je auto, … die gelukkig nog steeds in Rosenheim stond.

 De rest van de maand augustus verliep rustig, lopen en fietsen wisselden elkaar af, met uitschieter de tocht van 100 km naar de muur van Geraardsbergen (en terug natuurlijk)

Enige minpuntje … tijdens de fietsvakantie was ik in het dorpje Topo gevallen tijdens een afdaling ,na een klim naar de plaatselijke burcht. Een steen rolde onder mijn voeten, en daar ging ik, om hard op mijn pols te landen. De rest van onze vakantie heb ik daar hevige pijn in gehad, maar je staat daar met de fiets en moet verder. Na CT scan, MRI en andere toestanden, blijkt er een ligament gescheurd te zijn en een pees geluxeerd. Na rust en allerlei andere middeltjes bleek volgens de huisarts een operatie onafwendbaar. Maar de chirurg denkt er anders over. Eerst proberen met infiltraties en afwachten of dat helpt. Misschien is opereren dan niet nodig. Cross my fingers !!!

Ondertussen stond in september nog een 2^e sportieve uitdaging op het programma … een weekje zeilen op het Ijselmeer met de familie. Broer, kids, neef, nichtje en haar vriendinnetje.  Met andere woorden … 1 ervaren schipper en 7 dummies ! We vertrokken in Lelystad met stralende zon en bijna geen wind. Wat de dummies op dat moment helemaal niet erg vonden, want 10’ na vertrek moesten we al een sluis door … niet simpel als 7 van de 8 bemanningsleden voor de eerste maal een sluis aan de binnenkant zien! Maar we did it! Dank zij de goeie aanwijzingen van kapitein Luc (die het toch maar aandurfde met ons … moedig!)

Na een paar uur wisten we feilloos wat fenders waren en waar die thuishoorden, wat de genua was en hoe je die moest aanspannen, hoe je het groot zeil moest heisen, wie verantwoordelijk was voor de landvasten en wanneer je dan wel op de kade moest springen om deze vast te maken, konden (de meesten van ons) perfecte zeemansknopen maken, wisten we wat de schipper bedoelde als “de wagen” naar links of rechts moest, en wisten we ook dat als je even naar toilet ging … ze natuurlijk net op dat moment “overstag” moesten gaan … met alle gevolgen van dien. Maar het werd een onvergetelijke week. Edam (met de vriendelijk vrouw die ons ondanks de gesloten keuken nog eten wou geven met gratis ijsje als dessert), Medenblik (waar we voor de eerste keer voelden dat je op het land zeeziek kon worden) , Stavoren (met de pannenkoeken, de BBQ en het vrouwke van stavoren) , Urk (met zijn strand, en gin tonic ) , stuk voor stuk fraaie dorpje waar de tijd precies is stil blijven staan. De pannenkoeken gebakken op de boot (met de bijhorende opkuis  (sic!)  ) , de BBQ op de kade, de lekkerste vis van de wereld in Urk, de koffie die je moest opgieten zoals 50 jaar geleden, … het smaakte allemaal.

’s Avonds nog een glaasje wijn, bier of natuurlijk rum op het dek en genieten van de ondergaande zon, het zijn momenten waar ik nog van nageniet.

Het weer zat ons wel enorm mee. 4 van de 5 dagen kregen we volle zon tot 30° en vanaf woensdag ging de wind ook meespelen. Bij het uitvaren uit Stavoren en het voelen van de 4 Bf wind waren we net kinderen die naar de kermis mochten. Al werd er wel even gegild als de boot voor de eerste ging vrij schuin ging hangen …

Ik sliep op die boot als een marmot. Waar ik thuis 10 keer wakker wordt, sliep ik daar zalig. Alleen de laatste nacht, in de haven van Urk, toen een onweer overtrok en hevige regen besliste dat voor de 1^e maal de deur dicht moest (wilden we niet nat worden in ons bed) Het klotsen van de golven tegen de boot was net iets te fel om in slaap te raken. Die morgen moesten we dan ook voor de eerste maal onze dikke jassen aan. Op 1 dag tijd was de temperatuur bijna 20° minder. Niet erg, zo hebben we op 1 week tijd bijna alles gehad  … zon, windstil, warm, heet, regen, onweer, toenemende wind, sterke wind, windstoten tot 7 bf, koude … alles hoorde erbij.

Het was een geheel nieuwe ervaring voor mij, maar ik heb er zo van genoten. Op het water vergeet je alles en heb je complete rust zei onze kapitein … ik kan hem alleen maar gelijk geven.  Als ik wil roep ik het gevoel weer op van de deinende boot, de flapperende zeilen, de zon en het water en ik geniet weer.

Raar maar waar, maar ik word sindsdien aangetrokken door het water. Mijn loopje deze week ging langs de dijk … bootjes spotten … gisteren tijden de nightrun in Gent liepen we langs het kanaal …  daar lagen verschillende boten, en stiekem probeerde ik binnen te gluren … en deze morgen met de fiets … even voorbij costa Zela gereden …. Ik zou zo weer vertrekken. Op voorwaarde dat scheepsmaatjes Sofie, Ilse, Tim ,Eline, Laure, Geert en natuurlijk Luc er ook weer bij zijn … en als we een grotere boot hebben … altijd welkom !!!