|
Deze blog is er ooit gekomen toen ik na een zware blessure
en jarenlang revalideren terug kon lopen. Ik wou alle lopers een hart onder de
riem steken en hun tonen dat je nooit mag opgeven. Als je maar graag genoeg
wil, komt alles goed. Maar is dat wel zo?
Een aantal keren wel ja. Na mijn 2 kraakbeentransplantaties
kon ik mits heel lang revalideren en talloze keren vallen en opstaan terug
lopen. Nee, niet zoals vroeger, dat wist ik ook wel dat dat niet meer kon. Maar
ik kon lopen. Zelfs afstanden tot 20 km waren geen problemen voor mijn knieën.
Maar een mens bestaat uit meer dan knieën alleen
Hoe zeer ik altijd geprobeerd heb om anderen te motiveren om
vol te houden, zo dicht sta ik nu bij de beslissing om het zelf op te geven. Ik
ben al op zoek naar een grote haak of een hoge boom om al mijn loopschoenen aan
te hangen
Na 7 maanden te sukkelen met een runners pubalgie zie ik
nog altijd geen licht aan het einde van de tunnel. Alle mogelijk behandelingen
heb ik al uitgeprobeerd. Als ik een tijd niet loop gaat de pijn weg, maar na een paar keer opnieuw proberen is ze er terug. En steeds erger dan er voor. Niets helpt. Vorige week was de pijn zo erg dat ik een
paar dagen bijna niet kon stappen. En toen had ik 5' proberen lopen! Collega lopers, hoedt u voor deze diagnose. Er
is niet veel aan te doen. En ik ben niet alleen, ik ken er nog die hiermee
sukkelen en er niet (lees: nooit meer) vanaf geraakt zijn.
Vorige week moest ik een botscan ondergaan. Even had ik hoop
dat ze iets zouden vinden. Maar wat ze vonden was gewoon het feit dat mijn
lichaam al 52 jaar gebruikt is en er dus niet meer als totaal nieuw uit ziet.
Maar niets wat de voortdurende pijn kan verklaren.
Dus verder zoeken. Zondag (ja zondag!) moet ik nu onder een
MRI. Zal dat de oplossing bieden? Ondertussen kreeg ik zwaardere medicatie. Dat
helpt voor de pijn, maar ik sta er wantrouwig tegenover. Is het niet alleen
verdoving? Afwachten.
Het feit dat ik niets meer kan en mijn uitlaatklep kwijt
ben, zorgt er ook voor dat ik gelijktijdig een zware opstoot van Menière te
verwerken kreeg. Wie dit kent weet dat je je dan niet ver verzet! Absoluut
verbod om ook met auto of fiets te rijden. Ja dat riskeer ik ook niet! Ik moet
niet naar de kermis in Zele om op de draaimolen te zitten. Gevolg: 2 weken
thuis en daardoor moeten passen voor een superleuke (ja ik las de verslagen met
pijn in het hart) 3-daagse met de collegas in de Ardennen. Ik weet niet wat het
meeste pijn deed, de blessure of het niet mee kunnen. L
Dus nu maar weer de MRI resultaten afwachten, maar als dat
ook niets uithaalt
. (en toen was het
stil
)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
winners find a way, losers find excuses ...
Een winnaar geeft nooit op, een opgever wint nooit
Pijn is voor even, opgeven voor altijd
ppppffffff .....
|
