deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
01-05-2014
zeg nooit nooit ...
10 miles op 27 april? Neen, tot nu toe nog niet. Ik heb er nog geen vertrouwen in. 10 km is nog geen 10 miles ...
ja een mens zegt soms eens wat (zie vorig blogbericht)
Ondertussen zijn we bijna een maand, 141 km en een geslaagde 10 miles in Antwerpen verder!
Na mijn hamstringblessure en 4 weken rust en na mijn rustige start to run opbouw terug, ging het weer bergop (met de conditie bedoel ik hier ...)
Er volgden 2 weken van 40 trainingskm per week en het vertrouwen steeg weer. Maar als het TE goed gaat, is er bij mij altijd een knipperlichtje dat zegt ... "nee hoor, dat mag niet zijn! Murphy is er ook nog!" ...
En zo kwam het dat ik de week voor Pasen verkouden werd! Een hele winter geen zakdoek moeten aanraken! En nu ... dus ja :-/
Op dinsdag nog 18 km gelopen (vingers in de neus) en woensdag ... zakdoek aan de neus!! Ik ben die avond nog gaan spinnen, maar het was overleven. Donderdag en vrijdag telkens een dikke 5 km kunnen lopen. Meer zat er echt niet in. Maar ik moest iets doen.
Op Paaszondag was het op. De hele week uit mijn reserves geput op het werk (waar trouwens iedereen aan het snotteren was !!) en de put was leeg nu. Tegen beter weten in trok ik die morgen naar Waasmunster voor een iets langere loop terug. Ik wou ook wat "bergop" lopen. En Waasmunster is zowat de "bergachtigste" streek in de buurt hier. Het werd uiteindelijk 11.6 km daar met 2 x stappen tussen omdat ik echt geen poot vooruit kwam. De moraal zat onder nul. Waarom kan het nu nooit eens een paar weken goed gaan!
Maandag rust, dinsdag en donderdag telkens 5 km heel traag en met zware benen, en dat moest het dan maar zijn.
Antwerpen .. here we come!
De benen voelden vrij goed, maar het vertrouwen was weg. Na een paar km stappen van de auto naar de start en na daar nog 20' te moeten wachten in de startbox, kon ik om 15u13' van start gaan in wave 1.
Met het scenario van vorig jaar in mijn hoofd, ben ik iets behoedzamer gestart. In 2013 kon ik na de tunnel onder het Vredegerecht niet echt meer in het ritme komen, dat wou ik nu vermijden.
Maar het ging goed! Het ging zelfs heel goed ... en ik moest steeds even op de rem gaan staan omdat ik niet wou overdrijven. De Kennedytunnel was super. Zalig van genoten dit jaar en de tunnel onder het vredegerecht kreeg me dit jaar ook niet klein!
Tot km 12,5 zat ik buiten verwachting op schema voor 1u30'! Dit kon niet waar zijn! En neen, het was niet waar! Rond km 13 ging plots het licht uit. De zwarte madam met de hamer stond heel duidelijk op de 1e rij en had mij uitverkoren! de Konijnenpijp bleek langer en steiler dan ooit! Ik kroop naar boven. de kuiten wilden in kramp trekken, de quadriceps verzuurde , mijn longen scheurden! alles deed pijn! Maar opgeven is geen optie ...
Langzaamaan kwam er (letterlijk) licht aan het eind van de tunnel. Maar dit jaar wist ik dat aan het eind van die tunnel, de bergop nog niet ten einde was. Helemaal boven staat km 15 ... nog 1 km, nog 2,5 pisteronde, nog 1 parkronde ... puffen, hijgen, sterven , maar vooral ... kippenvel !!!! I did it! Ik overleefde!
4 weken inactiviteit, koorts en snotteren hielden me niet tegen ... 3' sneller dan vorig jaar kwam ik over de eindmeet!
1u35'30" ... 144 op 501 in mijn leeftijdscategorie ... 15.182 op 25.970 deelnemers ... ik kan er mee leven!
Eerlijk gezegd was ik eerst even ontgoocheld. Die 1u30 had er zo lang ingezeten. Maar uiteindelijk kon ik me met het resultaat verzoenen. Ik kom van ver, heel ver! De voorbereiding was niet optimaal ... toch weer een jaartje ouder dan vorig jaar ... en toch sneller dan vorig jaar. Ja alles bij elkaar ben ik best wel een beetje fier op mijn resultaat. Er zijn nog veel "jongeren" achter me ;-)
hopelijk kunnen we nu zonder hindernissen naar Brussel. De maand mei heb ik alvast ingezet met 13 km op de teller. De Konijnenpijp is verteerd ...
waar staan we nu, 4 volle weken na mijn hamstringblessure?
De week na de Urbantrail heb ik 3 dagen volledige rust genomen, dan 1 dag gaan fietsen (44 km) en op vrijdag een half uurtje rustig gelopen met mijn nieuwe start to runners die naar 10 km gaan. So far so good. Zaterdag dan terug rust en op zondag met volle moed naar de Gratiebossen voor een rustig duurloopje.
Tot daar de plannen ... Maar na 15' of 2,5 km kon ik terug te voet verder! Een druk op de plaats van de kwetsuur wees me erop dat ik nog niet hersteld was. Dus terug al wandelend verder Wat een ontgoocheling!
De schrik zat er nu echt wel in. Dit was erger dan ik in het begin gedacht had. Dus nu maar een volledige week complete rust nemen (allé, wel gaan werken hé) Op vrijdag weer start to run training geven van aan de kant en op zondag zelf de start to runner uithangen ...
Op de loopband, dus snelheid onder controle en niet het risico lopen om weer een paar km te voet te moeten afleggen.
1 x 10' en 4 x 5'met telkens 2' wandelen er tussen. Ik liep op eieren! Bij elke stap voelde ik iets! Ik durfde amper mijn voeten verzetten ... maar het ging goed. De hamstring bleef braaf.
Op dinsdag dan 4 x 10', nog steeds op de loopband, en nog steeds met schrik om het hart. Telkens moest ik mezelf overtuigen dat ik echt niets meer voelde op de blessureplaats. Het ging goed.
Na woensdag ook mijn spinninglessen weer opgenomen te hebben en op donderdag terug rustig gelopen te hebben in de Gratiebossen (ja hoor, met stappen tussen!!) en op vrijdag een start to run training met (rustige) versnellingen tot een goed einde gebracht te hebben, durfde ik vandaag (zondag) eindelijk terug lopen ...
En het ging goed! Vooral geprobeerd om ontspannen te lopen, zonder forceren, zonder focus op tijd of afstand resulteerde in 10 km op 1 uur! Yes ... ik kan het nog! Hartslag is nog veel te hoog, maar dat komt wel terug. Ik zit nog ver van de 17 km die ik 4 weken geleden zonder moeite deed, maar ik heb nog even tijd voor de 20 van Brussel. We hebben het weer eens overleefd.
10 miles op 27 april? Neen, tot nu toe nog niet. Ik heb er nog geen vertrouwen in. 10 km is nog geen 10 miles ...
Ik had er maanden naar uitgekeken. Na de Urban Trail van Antwerpen en Brugge in 2013 had ik er enorm zin in. Dit keer zouden we met een 11 koppige delegatie van de kloddejoggers naar de Antwerp Urban Trail 2014 gaan. De oranje brigade was er klaar voor.
Mijn voorbereidingen voor de 10 miles verliepen tot nu toe vlekkeloos. De hyaluronzuurspuiten van 2 weken geleden deden hun werk. De knietjes zijn braaf. De conditie ging in stijgende lijn. Eindelijk na 10 jaar in de lappenmand begon ik me terug een beetje loper te voelen.
Tot deze week Murphy weer eens zijn kop liet zien! Ik begon echt te denken dat die man me gerust begon te laten, dat hij een ander slachtoffer gevonden had. Maar nee hoor. Begin deze week schoof hij een voorwerp onder mijn voeten waar ik in het donker over uitgleed. Ik voelde het direct! Dit was niet goed. Een scheut in de hamstring. Na een tijdje ging de pijn wel weg, maar ik bleef het voelen bij bepaalde bewegingen.
Na een paar dagen rust vrijdag dan even rustig meegelopen met een paar start to runners, maar na 6 km moest ik stoppen omdat ik weer iets voelde. Niet veel, maar toch wijselijk niet verder gelopen.
Op zaterdag heb ik dan de hele dag gewerkt met een tube voor de dij, en voelde ik eigenlijk niets meer. Dus vol goeie moed mijn sportzak klaargemaakt en uitgekeken naar vandaag.
Zondagmorgen was iedereen stipt op tijd op de parking. 11 oranje lopers. Sommigen met een identieitscrisis (zo werd Dirk plots Jan en Ilse kreeg de naam van Lieve) Kwestie van de borstnummers van de afwezigen allemaal te gebruiken.
Met 2 autos reden we richting Melsele. Daar de tram op naar Antwerpen, park spoor Noord. Heel mooie locatie met veel ruimte. Ik vond het beter dan vorig jaar.
Nummers ophalen, omkleden, sportzakken wegbrengen, de foto, natuurlijk het gebruikelijke aanschuiven aan de toiletten en dan naar de start van wave 3. Daar vielen we zo op in onze oranje outfit dat we al direct een interview scoorden voor de gazet van Antwerpen.
15 na het startschot, bereikten we eindelijk de zandloper. Eén voor één konden we vertrekken. We liepen in 2 groepjes. Erik, Veronique, Petra, Ilse, Jan, Michael en ikzelf vormden het 1e groepje en Mia, Patrice, Suzy en Karin hielden elkaar gezelschap even verderop.
Het was zalig loopweer en de eerste 6,5 km verliepen heel vlot. Op het Van der Steenplein werden we begroet door Suske en Wiske. We kwamen de zoo voorbij, liepen door het centraal station, het park en door de Blauwtorentunnel waar net als vorig jaar een groep doedelzakspelers stond. Overal zaten mensen op het terras en moedigden de lopers aan.
Het starten in waves deed zijn werk. Daar waar we vorig jaar 10 moesten aanschuiven voor het stadhuis en in schuifelpas over het schoon verdiep moesten, konden we nu gewoon doorlopen. Via steegjes en kleine straatjes kwamen we na 6,5 km dus aan het Steen en tot daar mijn loop
Een scherpe pijnscheut in mijn hamstring deed me plots stoppen. Met lede ogen moest ik mijn maatjes laten gaan. Heel stoer zei ik loop maar,ik trek mijn plan wel! Maar daar stond ik dan. Gelukkig was er een agent in de buurt waar ik de kortste weg naar de aankomst kon aan vragen. Die man wou een ambulance voor me bellen! Hij had medelijden dat ik nog zo ver moest stappen. Tot 3 x toe moest ik zijn aanbod om een ziekenwagen te bellen afslaan. Wel een vriendelijke man. Maar k vond het nu niet echt nodig om me te laten voeren. Tot ik na ongeveer een km stappen daar spijt van kreeg. De pijn werd er niet beter op! Het werd uiteindelijk 3 km pikkelen.
Na nog een 2e, en een 3e maal de weg vragen, vond ik eindelijk de aankomst. Ondertussen was ik flink afgekoeld, ondanks het mooie weer. Stappen in ¾ tight en t-shirt was nog net iets te fris blijkbaar.
Ongeveer gelijktijdig kwam ik met de andere kloddejoggers aan de aankomstmeet. Zij er over, ik er naast!
Tas ophalen en naar het ontbijt. Ondanks het feit dat ik geen bon voor het ontbijt had, heb ik er toch één gekregen van een vriendelijke medewerker. Het smaakte (zij het wat wrang) in het zonnetje.
Na nog een drankje, terug richting tram en naar Zele. Het was voor mij een dag met gemengde gevoelens. Ontgoocheling, boosheid, verdrietig omdat ik weeral eens aan de kant sta. Twijfel, komt het goed voor de 10 miles of vallen die ook in het water? En toch ook kunnen genieten van een prachtige organisatie, het mooie weer en vooral mijn loopmaatjes die ik de laatste tijd veel te weinig zie
Langzaam maar zeker gaat de gemiddelde snelheid van mijn loopjes naar
omhoog. Niet spectaculair, maar ben er best blij mee. Het is een beloning voor
het keihard werken en nooit op te geven, een stimulans om verder te doen.
Hoewel ik steeds ben blijven vechten, twijfelde ik er soms aan of het ooit
nog zou lukken. 10 jaar is lang en in die 10 jaar ben ik de tel kwijtgeraakt
over het aantal keren dat ik ooit terug opnieuw moest beginnen. Nu nog steeds
hoor ik een stemmetje dat zegt, dit kan niet blijven duren. Nog even en je
staat weer aan de kant. Maar 'k probeer hem de mond te snoeren ... Winnaars geven nooit op en opgevers winnen nooit!
Afgelopen dinsdag 17 km op de teller gezet. Tot km 12 ging alles heel
soepel, daarna begon het "zwoegen". 'k Had die dag ook al de
hele dag rondgelopen op het werk, dus een ideale voorbereiding was dat
niet. Maar het lukte! Nog even 100m voor de deur rondtollen om de 17 km vol te
maken. (Je kan toch niet stoppen op 16,900m!!!) De gemiddelde snelheid
kwam toch nog op 10/u. Een beetje verloren de laatste 5 km, maar ben er toch
tevreden mee.
2 dagen later had ik een afspraak bij dr. Peeters voor een herhaling van
de hyaluronzuurspuiten. De jaarlijkse smeerbeurt voor mijn knietjes.
(Hyaluronan is een product dat op natuurlijke wijze voorkomt in het
lichaam. Hyaluronan komt vooral voor in het bindweefsel en in het dikvloeibare
gewrichtsvocht. In het gewrichtsvocht van een gezond gewricht werkt Hyaluronan
als smeermiddel en als buffer die de schokken opvangt.)
Hoewel ik er niet gerust in was (ik herinner me een vorige keer die
flink pijnlijk was) heb ik er deze keer niets van gevoeld. Beide knieën kwamen
aan de beurt. Lopen mocht ik niet die dag , maar wel even fietsen om het
product in het volledige gewricht te verspreiden. Hopelijk kunnen we er nu weer
tegen voor even. Normaal wordt deze behandeling elk jaar herhaald. Verder
blijft het dagelijks glucadol twin slikken (glucosamine en chondroitine) Soms wil ik er
eens mee stoppen, maar na een paar weken voel ik verschil en moet er terug mee
beginnen. Als dat de voorwaarde is om te kunnen blijven lopen, dan kan ik daar
volledig mee leven!
'k had deze blog beter
"slikken en prikken" als titel gegeven ! ... ;-)
Asics-dag met collega's Angelo, Evelien en Jonas en topper Jeroen D'Hoedt
zwoegen, zweten, afzien, genieten, trainen, opbouwen, .... plannen maken ...
'k heb me de afgelopen maand kunnen rechthouden !
En daardoor zijn de trainingen terug wat uitgebreid richting 10 miles en 20 van Brussel. Ik haal veel meer km dan vorig jaar, tempo ligt hoger en toch blijf ik twijfelen. Gaat het niet te goed? ... kan dit blijven duren? ... Ben ik niet aan het forceren? ... Steeds blijf ik focussen op mijn vroegere kwetsuren. Ik kan nog niet onbezorgd genieten. Het blessurespook blijft me achtervolgen. Maar ik blijf trainen, de dag dat ik hem achterlaat zal komen. Ik voel me steeds sterker worden.
Met 3 tot 4 trainingen per week moet het zeker lukken. De eerste test is 16 maart, de urban trail in Antwerpen. Al is dat geen echte wedstrijd. Dat is sightseeing terwijl je loopt. En vooral ontspannen genieten.
Alhoewel mijn trainingen vooral bestaan uit duurlopen, durf ik me af en toe al eens wagen aan een paar versnellingen. Vooral focussen op ontspannen blijven lopen is daarbij belangrijk. Het gaat goed, al durf ik er maar af en toe aan beginnen. Maar 't kan zo zalig zijn eens terug alles geven.
Verder probeer ik zoveel mogelijk afwisseling in mijn parkoers in te bouwen. Sportplein, straat, Bospark, Dijk, piste, Waasmunster, Gratiebossen, Nieuwdonk, loopband, zelfs het park in Laken ... alles passeerde al de revue en overal liet ik al zweet achter. De grote afwisseling van ondergrond zorgt er alleen maar voor dat alle spieren getraind worden en verkleind de kans op blessures.
Sinds eind januari ga ik ook om de 2 weken spinnen in Oxygen in Lokeren. Toffe sfeer en toffe lesgevers. Dit zal hopelijk de kracht in mijn quadriceps nog meer ten goede komen en mijn knieën sterker maken. Na 3 beurten ben ik zelfs niet meer stijf Al moet ik toegeven dat mijn spiertjes meer dan eens "branden" als de lesgeefster weer eens roept .... "freeze !"
Na de spinning nog heel even de sauna induiken en we kunnen er weer tegen. Wat moet een mens meer hebben op zijn "oude dag"
Want ja, ondertussen is er ook weer een jaartje bij!
Het is nu uitkijken naar 16 maart, Urban trail Antwerpen ... het parkoers ziet er alvast weer veelbelovend uit!
ik zou mijn eerste blog van 2014 willen beginnen met een quote van mijn laatste schrijven in 2013.
Ik eindigde als volgt ...
" en dan werd het december. De laatste maand van 2013. En ik durf het nu zeggen (met nog 2 dagen te gaan) dat we het jaar toch positief afsluiten. Ik hou mijn houten kop vast terwijl ik dit schrijf ... maar momenteel heeft Murphy verlof denk ik (of hij heeft een andere "best friend" gevonden) Hopelijk kan ik het jaar morgen afsluiten met een 15 km ..."
Tot daar de quote. Ja en zelfs met maar 2 dagen en 1 loop meer te gaan, mocht ik dat niet geschreven hebben, want het jaar is niet positief afgesloten dus.
Vol goeie moed begon ik op 30 december aan mijn 15 km loop. Het was een donkere maandagavond, maar 'k had er zin in. Het tempo zat goed en alles ging vlot. Tot op het 11 km punt. Het brugje op de dijk Zele-Lokeren. Het zand was wat uitgereden door fietsers en het ijzeren brugje kwam daardoor iets hoger te liggen bij het begin. En natuurlijk was het net iets te hoog voor mij. In het donker had ik de situatie niet goed ingeschat. Ondanks een hoofdlampje, was het niet licht genoeg. (ps: dat lampje is ondertussen vervangen door een super lamp van Petzl! Prima gerief!)
Voor ik het besefte lag ik op de grond. Wie dat brugje kent, weet dat het bestaat uit een ijzeren raster. En geloof me dat zijn messen! In mijn knieën staan mooie afdrukken van het rooster. En mijn 2 vingers zaten natuurlijk net in zo'n gaatje van de bodem. Ik voelde direct dat het niet goed zat. Even ben ik blijven zitten om de situatie in te schatten. Mijn beide handen bloedden hevig en mijn rechter wijsvinger deed pijn en begon direct dikker te worden. Mijn knieën waren verdoofd door de klap. en mijn elleboog deelde ook in de brokken.
Mijn broek was stuk en ik zag direct dat het een serieuze wonde was. Ik besloot de broek dan maar wijselijk te laten waar ze was. Mijn zakdoek rond mijn hand gebonden en proberen opstaan.
Dat lukte, en eigenlijk viel de pijn in mijn knieën op dat moment nog mee.
Maar daar stond ik dan, nog een dikke 3 km van huis! Dan maar te voet verder. En weet je wat het eerste was waar ik toen aan dacht ? "Miljaar ... nu heb ik mijn 15 km niet kunnen volmaken !!!! " Tja ...
Thuis de douche in en de wonden verzorgd. Dat werd een slapeloze nacht natuurlijk. Alles werd stijf en begon verschrikkelijk pijn te doen. Wat doe je dus de laatste dag van het jaar? Naar spoed gaan ...
Diagnose. Gebarsten vinger, diepe wonden in de knie en een blauwe elleboog. De vingers in een spalk, de knieën ingepakt en een tetanusspuit rijker kon ik terug naar huis. Gelukkig ben ik net iets onder de knie gevallen en niet recht er op. Ik heb al maar halve knietjes meer, dus zo een val , daar zitten ze echt niet op te wachten.
Het werd dus een heel rustige oud naar nieuw overgang!
Vrijdag 3 januari dacht ik voldoende hersteld te zijn om even te gaan lopen. Wat werd dat een opdoffer! Ik heb 1 rondje "volgemankt" Elke stap sneed door mijn knieën. Heel ontgoocheld terug naar huis.
Maar lang blijven we niet bij de pakken zitten. Zondag opnieuw. Wijselijk de loopband genomen voor exact de volle ... 100 meter !!! Het was nog slechter dan vrijdag. Dan maar de fiets op. Eén uur ofwel 25 km gepeddeld. Dat deed meer deugd. Afwachten wat dat morgen zou zeggen.
Ondertussen was ik terug aan het werk. Al is dat niet handig met twee gespalkte vingers! En onder het motto ... als ik kan werken mag ik ook lopen, heb ik dinsdag terug de loopschoenen aangetrokken.
5,5 km op de loopband. Het werd 2 km stuntelen en vechten tegen de pijn. Maar stilaan ging het beter. En na 4 km voelde ik zelfs niets meer! Eindelijk!
Dat was het sein om terug op te bouwen (ben echt de tel kwijt hoeveelste keer)
Donderdag 8 voorzichtige km in de gratiebossen. Kwestie van wat malser te vallen als ik terug tegen de grond zou gaan
Zondag 10 km met mijn loopmaatjes in het bos afgelegd.
En deze week met 33 km op de teller is het jaar 2014 echt op gang geschoten. (lees: gelopen)
Voor hoelang? Ik durf het niet uitspreken, maar feit is dat ik me ondertussen heb ingeschreven voor de 20 km van Brussel! Vooraf staan ook de Urbantrail in Antwerpen (maart) en de 10 miles (ook in Antwerpen in april) nog op het programma.
Wat het uiteindelijk zal worden? We zien wel. Maar na mijn loopje van 14 km vorige dinsdag zie ik het weer helemaal zitten.
2013 loopt op zijn einde. Tijd voor een klein overzichtje.
Raar of typerend? Voor mijn overzicht neem ik mijn polardagboek erbij. Het is duidelijk, lopen beheerst mijn leven! en dat nu al 40 jaar lang ... en dat is even lang als het bestaan van AC Zele. Met een intermezzo van een paar jaar (geboorte van de kinderen) ben ik dus 40 jaar lid van mijn geliefde club. Mijn vader was ooit mede stichter en dit jaar is hij na een carriere van 40 jaar "afgezwaaid" Hij heeft dit steeds met hart en ziel gedaan.
Januari was een vrij rustige maand, geen uitschieters en met regelmatig 3 trainingen per week, best wel goed. De knietjes waren braaf. De afstand van de duurlopen bleef wel nog beperkt. Na 2 stevige revalidaties weet ik onderhand wel wat mag en wat niet (of ik me er altijd aan hou is een andere zaak!)
Februari was een RAMP! Blijkbaar hebben mijn knieen een "partner in crime" ! Mijn achillespees begon op te spelen.
Het weekend in Bouillon met de joggers heb ik nog overleefd maar dan begon het weer.
Traumeelinspuitingen bij Dr. Peeters brachten uiteindelijk soelaas. Maar 1 loopje van 6 km verder werd achilles afgelost door griep! 2 weken plat was de prijs die ik betaalde voor deze estafette (om in atletiektermen te blijven)
23/2 mocht ik dan terug de 1e dag gaan werken. En wie er bij was die dag zal mijn verwonderde gezicht nog wel herinneren ... Een wijnavond .. wijnglazen meenemen ... om dan ineens op een verrassingsfeest voor mijn 50e verjaardag terecht te komen. Ik geniet nog steeds na van die avond. Het was fijn om Sarah te verwelkomen met (bijna allemaal) mijn vrienden en vriendinnen!
In maart volgden dan nog 2 spuiten in mijn achilles. Maar de hoogtepunten van die maand waren de 2 stratenlopen waar ik terug aan kon deelnemen. De Urban trail run in Antwerpen en de Hemacorun in Dendermonde. Antwerpen was fun! Lopen door "'t stad" en door een 10 tal gebouwen. als recreatief loper is dit zeker een aanrader. Ontspannen sfeer en leuke omkadering.
April ... Ondertussen begon de stress toe te nemen. Ik wou immers voor het eerst deelnemen aan de 10 miles in Antwerpen. En natuurlijk ... daar was Murphy weer! Last in de rechter knie. Weer werd de sportarts ingeschakeld. (wat heb ik al veel te danken aan die man!) Maar ipv kilometers opdrijven, werden het korte rustige duurloopjes en traumeelspuiten. Maar ik moest en zou die 16 km lopen!
21 april was het dan zo ver. Het was afzien, doorzetten, karakter tonen, en 3 x sterven in die vervloekte konijnenpijp ... maar I did it! Na 1u38' liep ik over de aankomst. Geen tijd om over naar huis te schrijven, maar ik was er dolblij mee. Ik liep voor het eerst sinds mijn 3 operaties weer eens 16 km! Met dank aan mijn begeleiders van dienst! Dat smaakte naar meer ...
Mei ... we gaan verder met de positieve energie van de 10 miles. Op zondag zelfs in de voormiddag lopen en in de namiddag de fiets op.
Intussen gebeurden ook de laatste voorbereidingen voor de Roparun. 18 - 19 en 20 mei gingen we voor de 9e maal op pad met de Kloddelopers. Ik zou weer van de partij zijn als kinesitherapeute. Alles verliep goed tot ... ja hoor ... die "ambetanterik van een Murphy" er weer was en hij liet me deze keer door het houten trapje zakken van de vrachtwagen! Mijn eerste reactie was : "beter ik dan één van de lopers". En dat meen ik nog steeds, maar weer zat ik met de gevolgen. Na aankomst in Zele recht naar spoed voor Rx. Deze wezen een ligamentair letsel uit. Alweer gedwongen rust. Nu de knieen en achilles goed waren was het dit !!! Ik kan veel aan, maar stilaan wordt het toch wat veel. Terug 4 weken uit !!!
Ondertussen was het juni. En op 16 juni kon ik voor de 1e maal terug lopen. Tijdens de gedwongen rust was ik wel in de praktijk blijven trainen op de hometrainer en step. Aangevuld met krachtoefeningen zorgde het ervoor dat ik direct toch 11 km kon lopen. Het moest want ik zou op 21 juni deelnemen aan de midzomernachtrun in Gent.
Een loop van 11 km, eentje van 5 , een saunabezoek en een spuit in zowel rechter als linker knie waren mijn voorbereiding voor Gent.
10 km in 1u03' was het resultaat in Gent. Met mijn supervoorbereiding kon ik er alleen maar blij mee zijn. Tevens won ik de prijs voor best verlichte loper. Chocomelk !!!! Mmmmmmmmmmmmmm superprijs!
In juli , 1,5 week even de riem eraf gelegd. Uitkijken naar vakantie. Er stond een reis naar Seefeld (Oostenrijk) op het programma en ik wou daar tenvolle kunnen genieten, zonder lichamelijke perikelen.
En het lukte. Het werd een zeer sportieve vakantie.Bijna elke voormiddag lopen, en in de namiddag wandelen of fietsen. Ik heb heel wat km afgelegd op die 2 weken ...en ... zonder problemen. Ik voelde mijn benen met de dag sterker worden. Misschien moet ik toch meer bergop gaan trainen ipv van altijd vlak hier.
Augustus. We gingen door op het elan van Seefeld. Voor minder dan een uur werden de loopschoenen niet meer aangetrokken. 3 weken lang werden km afgemaald. Nee, geen ultraruns (zoals veel van mijn loopvrienden) , ik ken nog altijd mijn grenzen. Max 13 km, dus velen zullen nu spontaan in de lach schieten (da's toch niet veel!) Maar voor mijn knietjes is dat wel veel. Het was tenslotte nog maar 3 jaar geleden dat iemand zich uitgeleefd had met ze volledig open te snijden (met 1000 maal dank, want het is supergoed gedaan!) Ik weet dat ik 5 jaar moet rekenen voor volledig herstel.
3 weken zei ik ... en ja hoor, mijn vriend Murphy was er weer! Die kan me echt niet missen vrees ik! Wil iemand anders anders ook eens vriendjes worden? Je mag hem hebben hoor!
Dik half augustus kreeg ik last van fasciitis plantaris. Ja weer eens wat anders. Mijn linker voetzool speelde op. In het begin viel het wel mee. Je kent dat wel. Even pijn als je begint te lopen, maar eens je opgewarmd bent, voel je niets meer. En dat zijn gevaarlijke dingen voor de mens ... Als kiné weet ik dat maar al te goed en ik waarschuw mensen daarvoor ... maar ja, Murphy is zo overtuigend hé. Dus ik stond aan de start van de Vlasschaardrun ... en het ging supergoed! 24' op net geen 5 km ! Mezelf overtroffen. Snelste tijd sinds lang! Alleen ... na de aankomst kon ik bijna niet meer stappen. Gevolg ... scheurtje in mijn fascia plantaris en over naar helper ...Dr Peeters ... traumeel ... je kent het wel al. Maar het helpt altijd!
September was dus een maand van rust en aquajoggen en fietsen. Tot 21 september de remember my first-run run. Daar liep ik 3 km ... en zonder pijn terug.
Er volgde een week van rustig een beetje lopen op de loopband.
2 weken ging het goed.
En oktober begon met terug 2 weken veel pijn in die voetzool en terug rust. De rest van oktober was gewoon een paar keer heel rustig en niet ver lopen op de loopband. Gevolgd door buikspieroefeningen en voetoefeningen. Tussendoor wel de urban Trailrun in Brugge gelopen. Ik was ingeschreven en wou het voor geen geld missen (Antwerpen in het achterhoofd) Met dank aan mijn loopmaatjes die me "meegesleurd hebben" Het was een prachtige loop!
November kabbelde rustig verder. Proberen om terug wat op te bouwen. Loopband, Gratiebossen, tussen de 5 en 11 km was te doen. 's Avonds voelde ik de fascia terug, maar ondertussen had ik een Strassbourgkous in mijn bezit. En sindsdien ging de revalidatie een stuk vlotter. 's avonds deed ik de kous aan en stilletjes aan werd de pijn minder en minder.
17 november haalde we (Erik en ik) zelfs de 2e plaats in de run-bike in Overmere.
en dan werd het december. De laatste maand van 2013. En ik durf nu zeggen (met nog 2 dagen te gaan) dat we het jaar toch positief afsluiten. Ik hou mijn houten kop vast terwijl ik dit schrijf ... maar momenteel heeft Murphy verlof denk ik (of hij heeft een andere best friend gevonden) De knietjes zijn braaf, achilles is stil en mijn fascia is voorbeeldig. Er staan de laatste weken steeds langere duurlopen op het menu. 12 - 13 , vorige week 14 en hopelijk kan ik het jaar morgen afsluiten met 15 km. Dat zou het totaal voor 2013 op 1243 brengen.
2013 was een jaar met gemengde gevoelens. Ondanks de vele kwetsuren die opdoken, voelde ik me toch weer steeds sterker worden. Nee, ik tip nog lang niet aan wat het ooit was (lees : wat ik terug zou willen) maar ik ben tevreden.
Plannen voor 2014? Urban trail Antwerpen, Antwerpen 10 miles, en de rest, zien we wel. Grootste doel (lees: wens) blessurevrij blijven, dan komt de rest wel vanzelf.
Ja Murphy, je hoort het goed .... je bent niet welkom meer !!!!
Verder in 2013 bleef ik even fier op mijn kids!
Sofie loopt de pannen van het dak, Ilse werkt de thesis van haar manama af en Tim zoekt zijn weg op de unief Gent (campus en kot Kortrijk) Ja, zij komen op hun pootjes terecht, en daar kan ik alleen maar fier op zijn.
Verder wil ik iedereen die af en toe mijn blogje bezoekt een een heel fijn 2014 toewensen. Omdat 99 % onder jullie even verslaafde lopers zijn als ik, wens ik jullie een blessure vrij loopjaar en een goeie gezondheid toe. Laat de kilometerteller tilt slaan!
Mijn blessure bleek dus een scheurtje te zijn in de fascia plantaris samen met een ontsteking. Tof als je een job hebt waarbij je een hele dag rondloopt. Het werd dus een week thuis, 3 dagen werken en terug 4 dagen thuis. Echt kl*** ! Je zit in de zetel, bent niet ziek en voelt niets als je zit ... wat voelde ik me een nietsnut op dat moment.
De "training" beperkte zich in die periode tot 1 maal aquajoggen en 3 x fietsen. De fietstochtjes waren wel mooi, dankzij de knooppunten. 't Is dat ik anders verloren rij ... dus maar hopen dat ik geen enkel knooppunt mis!
Gelukkig kon ik me tijdens de gedwongen rust bezig houden met de organisatie van de "Remember my First-Run run" op 21 september. Doel was ervaren lopers en joggers samen te laten genieten van een sportieve namiddag. Met 75 deelnemers tijdens deze 1e organisatie waren we ruimschoots tevreden. Alle deelnemers waren meer dan "content" en beloofden volgend jaar terug te komen.
Ondertussen was er voor mij 1 maand rust voorbij. Met lede ogen lees ik op fb al de verhalen van mijn loopvrienden over hun trainingen en wedstrijden. Ik gun het ze van harte, maar zou toch liever zelf terug kunnen lopen. Vooral omdat het voor die voetblessure zo goed ging.
Tijdens de remember run kon ik me niet houden en heb 3 rondjes meegelopen. Deze week dan eens 4 km en 2 x 6 km afgelegd.
En ... het is afzien.
Een maand nietsdoen brengt je conditie weer ver onder 0, en ik kan ook niet zeggen dat ik niets meer voel in mijn voet. Lopen op een heel rustig tempo jaagt mijn HR terug de hoogte in. Vandaag was het 6 km stuntelen. Na 30' zelfs eens moeten stappen, 't werd even zwart voor mijn ogen (!)
Maar we gaan door!
13 oktober is er Eindhoven. En het wordt niet de halve marathon (zoals gepland was) maar wel de 5 km. Alles beter dan niets. En dan hopelijk op 20 oktober de city run in Brugge. Die wil ik echt niet missen!
Weer een tijdje geleden dat ik hier nog eens iets schreef. Ondertussen is er veel gebeurd.
Na de midzomernachtrun ging het rustig met 3 loopjes per week richting verlof. Ilse en Tim waren beiden geslaagd op hun examens en dus kon een onbezorgde vakantie beginnen.
13 juli reisden we af richting Seefeld (Oostenrijk) Voor het eerst met 4! Sofie koos immers om al haar verlof in trainingsstages te stoppen (Portugal en Sankt Moritz) wat resulteerde in een prachtig zomerseizoen met persoonlijke records op al haar disciplines en een 2e plaats op het Belgisch kampioenschap 3000m steeple.
Met 4 dus...
Het zou een zeer sportieve vakantie worden. Voor het eerst sinds mijn knieoperatie trokken we terug richten bergen. Iets wat we voordien steevast deden. Na 9 jaar Zuid-Frankrijk terug naar de hoogte. Ik vond het super, maar was daarbij toch wat bang ... zou ik de wandelingen aankunnen? Bergop is ok, maar beregaf is moordend voor de knieën. In het begin ging ik dus wat voorzichtig te werk. Steeds gewapend met 2 wandelstokken ging het echter prima. En al gauw kon ik volop genieten. Ja, Zuid-Frankrijk is prachtig, maar ik hou toch meer van de bergen!
Voor wie graag loopt maar het toch niet te zwaar wil maken, is Seefeld een paradijs. Met meer dan 250 km uitgestippelde loopwegen kan je wel even verder. Alle loopjes zijn aangeduid met gekleurde pijlen (zelfde kleuren als bij de skipistes) en om de kilometer is er kilometer aanduiding. Daarbij is het panorama prachtig. De toer rond het meer had mijn voorkeur.
In week 1 heb ik 6 x gelopen. Afstanden tussen 5 en 9 km. Zonder ook maar de minste pijn te voelen. Daarbij stond elke namiddag een wanddeling op het programma.
De 2e week werd er 4 x gelopen. Weer veel gewandeld en 1 mountainbiketocht door een prachtige vallei.
Kroon op het werk was de laatste dag, toen we met de Karwendelbahn de hoogte ingingen om daarna 1300 hoogtemeters te voet af te dalen. 3/4 van de afdaling liep heel steil op losse stenen en steengruis. Een grotere test voor mijn knieën kon ik niet bedenken... En ze hielden het goed!
Veel te snel waren de 2 weken weer om. Zeker voor herhaling vatbaar. Ook het weer was (voor Oostenrijkse normen) schitterend. En de sauna in ons gebouw deed 's avonds enorm deugd voor de vermoeide beentjes.
1 nadeel, de vele dazen (of paardevliegen) Blijkbaar zijn sommige mensen daar immuun voor, ik werk voor hen als een honingpot! Steevast had ik een zwerm rond me, en ja, ze deden zich te goed aan mij!
De positieve invloed van die 2 weken lieten zich voelen als ik terug thuis was. Het lopen gaat goed en de kilometers werden rustig opgedreven. Dit met het oog op de halve marathon van Eindhoven in oktober. Zonder overdrijven en met rustige tempo's probeer ik me voor te bereiden, wat tot hiertoe goed lukte.
ja, verleden tijd ... lukte ... want begin deze week begon mijn voet wat op te spelen. Fasciitis plantaris. Niet erg, en na wat rusten steeds weer weg. Dus besloot in gisteravond onverwacht toch deel te nemen aan de Vlasschaardjogging hier in Zele. Ik koos voor de 5 km. Het ging vrij goed en ik werd zelfs 3e vrouw! (amai hoe lang is dat geleden ) Maar na de aankomst kon ik bijna niet meer gaan. De voetpees trok samen en het werd verder strompelen voor de rest van de avond. Deze morgen was het niet beter. Gevolg, niet gaan werken (sorry collega's) Weer gedwongen rust. Het mag echt niet goed gaan. Ik voel dat de conditie stijgt, mijn knieën blijven goed, en nu dit weer. Hopelijk van korte duur, want ik wil lopen !!!!
Er staat immers heel wat op het programma de komende maanden:
13 september : de Energizer nightrun in Antwerpen (samen met Ilse)
15 september : de Scott off-road run in Roosdaal
21 september : de Remember my first-run run in Zele
22 september : de Grote prijs Tom Van Hooste in Sinaai
13 oktober : de halve marathon van Eindhoven
... we zien wel wat het wordt. Eerst mijn voet terug beter krijgen. Het zal even fietsen en aquajoggen worden ..
Na de val door het trapje tijdens Roparun bleven mijn voet en knie vervelend doen,. ik moest zelfs een
paar spuiten in mijn achillespees en in mijn beide knieën krijgen. Dus Roparun
had nog een lange staart voor mij!Ik bleef ondertussen wel lopen. Op een laag pitje, maar ik bleef lopen.
Wel kreeg ik groen licht van dokter Peeters om de midzomernachtrun mee te doen.
De donderdag ervoor ben ik wel nog eens gaan relaxen in de sauna in
Londerzeel. Ik kreeg dit dagje aangeboden van mijn joggers ter gelegenheid van mijn verjaardag en ik ben hen er
heel dankbaar voor! De sauna en massage deden zo'n deugd dat ik compleet relaxt
aan de start stond zaterdagavond.
Ik moest de hele dag wel nog werken. En op het moment zelf zag ik het
niet zitten om nog te lopen. Mijn benen voelden als lood en mijn zeteltje riep
... " kom bij mij ... kom hier zitten... !" Niet dus! Na het
werk, vlug eten en mijn spulletjes samen zoeken. en raar maar waar .. van
als ik mijn loopkledij aan had, verdween mijn moeite als sneeuw voor de zon!
Samen met Petra, Erik en Eddy zouden we de 10 km rond maken. Bijna waren
Petra en ik te laat aan de start wegens file aan de toiletten :-/
(vrouwen hé!) Dus amper 30 seconden nadat we in het startvak
stonden, weerklonk het startschot. Doordat we zo laat waren stonden we dus vrij
ver achteraan. dit zorgde ervoor dat we de eerste 1,5 km bijna niet vooruit
kwamen. Aan een topsnelheid van 8 km/u kwamen we verder! Rustig blijven en
genieten ging het door mijn hoofd ... maar toch ...
In slalom probeerde we ons een weg te banen tussen de 5000 aanwezige
lopers. Af en toe konden we even doorlopen om dan weer te stroppen in de massa.
Maar de sfeer onderweg was opperbest, en de snelheid werd ondergeschikt. Het parkoers was prachtig!
Het was puur genieten! Eén van de mooiste loopjes die ik ooit deed! Ik
heb 10 km lang genoten!
De sfeer onderweg deed me soms aan Roparun denken! Vele mensen langs de
kant, lichtjes en vlagjes over en langs de baan. Juichende mensen, ja soms echt
Roparuntoestanden.
Samen met Petra liepen we constant mensen voorbij. Eigenlijk best leuk.
Leuker dan voorbij gelopen worden! En de laatste km was zelfs onze
snelste.
Ik was best tevreden met het resultaat. Al resulteert onze snelheid niet
in de eindtijd, we deden het heel goed (al zeg ik het zelf) Ondanks het feit dat
we regelmatig traag moesten lopen, haalden we toch nog een gemiddelde van 10/u
Dus onze eindtijd van 1u 00' 13" is geen weerspiegeling. Maar ik
weet dat het goed zat, na een werkdag en geen zin had ik toch goeie benen, en
dat stemt me blij.
Mijn knie liet zich af en toe eens horen, maar die delfde het onderspit.
Die avond was ik de baas ...!
De finish in de topsporthal vond ik heel tof. Ik stelde mezelf de vraag
hoe een olympisch atleet zich moest voelen, als hij na een marathon in het
olympisch stadion binnenloopt! Dat gevoel moet onbeschrijflijk zijn !
Dat het mijn geluksavond was, heb ik geweten. Ik heb nog nooit iets
gewonnen in een tombola, en die avond werd ik aangeduid als één van de vier
"best verlichten", en won ik nog eens een prijs in de tombola. Het
kon niet op.
Eén minpuntje ... we betaalden 20 euro inschrijvingsgeld, t-shirt
inbegrepen, dan moeten ze wel zorgen dat er t-shirts zijn die de mensen passen!
Voor de dames was een L met afmetingen van een M het grootste ... jammer ...
Mooi t-shirt, maar het zal een "kassewachter" worden!
Kortom, het was een avond om in te kaderen. Mooie loop, tevreden met
mijn prestatie, en blij met mijn mega-Cécémelmok en inhoud ....
nog choco !!!!
De laatste weken voor de start in Parijs kan je de spanning
voelen stijgen. Alles is in orde, iedereen is er klaar voor, reeds de 9e
editie, en toch blijft het altijd een avontuur.
De dag voor Roaprun kwam al slecht nieuws uit het kamp van
de organisatie. Eén van de motards die op weg was naar de start in Hamburg was
omgekomen in een ongeval. De minuut stilte aan de start ging door merg en been.
We waren daar niet live bij, maar het bekijken van de filmbeelden zorgde voor
een krop in de keel en kippenvel.
De weersvoorspellingen waren niet goed, om niet het woord slecht
te gebruiken! Dus vlug vrijdagavond nog een warmere slaapzak gaan zoeken! Maar
ik bleef er altijd in geloven dat het niet ging regenen. Waarom? Geen idee van.
Laat ons zeggen dat ik een voorgevoel had J
En ik geloof steevast dat de weergoden roparunners zijn! Ik kreeg gedeeltelijk
gelijk, Zele bleef gespaard van regen! Yes!
18 mei om 9.30u stond iedereen gepakt en gezakt aan de
brandweerkazerne. Ik vind het steeds een machtig moment als onze vrachtwagen de
hoek omdraait. Nu gaat het beginnen! Alle zakken in de juiste rekken de
fietsen opladen, nog even de verplichtte fotos en instappen!
De kolonne met de vrachtwagen op kop, het cateringbusje en
de lopersbusjes van team A en B zet zich in
beweging en rijdt nog even door Zele om dan de E17 te kiezen richting
Parijs.
Traditioneel is ons eerste basiskamp in Verberie. Een rustig
stekje aan het water. Daar eten we nog een laatste gezamenlijke maaltijd (een
dikke pluim voor het cateringteam!) Na
het eten worden de lopers ingetaped en gemasseerd. Ondertussen worden ook de
fietsen op de lopersbusjes gezet.
Tegen 17.15u is team A klaar om naar de start te vertrekken.
We starten om 20.09u maar je moet je als team 2u vooraf aanmelden. Ik zal dit
jaar als kiné van start gaan met team A.
In Dugny aangekomen gaan we ons eerst aanmelden om daarna een
bezoekje te brengen aan Radio Roparun om onze CD af te geven. Daar deze niet over een CD speler beschikten,
hebben we dan maar een live-optreden gegeven. Zanger Wim was immers mee als
chauffeur.
Tegen 19.30u stonden we dan in de gietende regen als verzopen
kiekens aan de start. Je moet daar 30 vooraf staan, en ja .. het regende! Nu
heb ik al een paar keer een start meegemaakt, maar deze stak er bovenuit wat
ambiance betrof! Polonaise en bootje varen op de grond in de plassen en de
gietende regen! Iedereen deed op één of andere manier mee. We kregen al bijna
spijt dat we moesten starten! t Was er gezellig!
Stipt 20.09u werden we op gang gefloten. Samen met 5 andere
teams (waaronder onze vrienden de Rode lopers) gingen we op weg voor onze 530
km !
Team A loopt 65,4 km tot in Vaucelle, waar team B staat te wachten.
Tegen 1.19u (precies op schema) mogen zij aan hun eerste etappe beginnen.
Team B verplaatst zich ondertussen naar Canizy waar de
cateringploeg wacht met een lekker ontbijt. Gebakken eitjes inbegrepen. En dan
eindelijk wat proberen slapen in de vrachtwagen.
Nadat team B zijn 69 km afgelegd heeft, staat team A al
terug klaar.
En zo gaat het verder, tot op de Coolsingel, 530 km !
Iedere schakel van de machine is onmisbaar om deze vlot te
laten draaien.
-
De chauffeurs moeten telkens na 1 km een veilige
en reglementaire stopplaats proberen vinden.
-
De fietsers wijzen de weg aan de loper en zorgen
voor zijn veiligheid en verlichting (en niet in het minste, morele steun!)
-
Het cateringteam moet tijdig klaarstaan om het
team dat aankomt van eten te voorzien.Ook moeten de lunchpakketten voor
onderweg klaar zijn
-
De kinesisten tapen en masseren hun handen en
armen murw. Als ze een team op de route vergezellen zorgen ze er ook nog voor
dat iedereen blijft eten en drinken.
-
De lopers leveren een prachtprestatie door
telkens weer (zonder veel rust) de kilometers af te malen.
- De vrachtwagenchauffeurs zorgen er voor dat ons logistiek punt altijd tijdig op zijn plaatst staat.
Neem 1 schakel weg en de hele machine stopt!
Op één van de rustplaatsen (Bohain-en-Vermandois ) sloeg het noodlot toe
voor mij. Toen ik uit de vrachtwagen kwam, besliste een trede dat hij moest
loskomen! Mijn voet vond dat niet leuk en reageerde daarop met een verrekking
van mijn ligamenten! Oorspronkelijk viel de pijn mee, tot tijdens de doortocht
in Zele ik had er zo naar uitgekeken om door Zele te lopen .. niet dus!
Gelukkig kon ik de fiets van Lieve gebruiken (bedankt hiervoor!) en kon ik de
doortocht toch meemaken.
En dat was weer een super ervaring! Ontelbare dolenthousiaste mensen
langs de route! Handjesklap en zorgen dat je recht blijft op je fiets ondertussen. Zwaaien naar bekenden
en onbekenden. Zele is echt Roparungek! Bedankt Zelenaren jullie zijn KANJERS!
(om het op zijn Hollands te zeggen )
Het zwaarste stuk van de route is het stuk na Zele. Je gaat de 2e
nacht in en in Zele wordt meestal de rust overgeslagen. Niet slim, maar wie kan
er slapen als er zon immens feest doorgaat!
De laatste 2 shifts zijn volledig zonder ondersteunende voertuigen. Dat
wil zeggen dat de lopers ook de fiets op moeten. Maar de warmte van de mensen
langs de kant en de Coolsingel die dichter komt, doen iedereen maar doorgaan.
Elke km wordt zwaarder, maar het adrenaline niveau stijgt! We zijn er bijna!
Nog even is er een onverwachte pauze als de Haringvlietbrug openstaat.
En dan is hij daar de Erasmusbrug Verschillende teams staan reeds aan
te schuiven om hun moment de glore mee te maken. Eén voor één mogen de teams
finishen en daarbij worden ze als echt helden binnen gehaald.
Tranen, blijdschap, fierheid, knuffels, zoenen, pijn, de emotie-meter aan de finish zou tilt slaan
moest die alles kunnen meten. Maar vooral heerst er blijdschap we did it !Samen werken-lopen-fietsenfeesten voor het goede doel geeft nog steeds een goed gevoel!
Voor mij was er geen finish dit jaar. Door mijn voet kon ik de 2,5 km naar de aankomst niet meer afleggen. Ik ben in het lopersbusje achtergebleven. Er zijn leukere dingen, geloof mij! Maar ik wou ook mijn voet niet slechter maken dan het was. Ik wist toen ook nog niet wat er juist aan de hand was. Bij thuiskomst was het richting spoed en RX ... Ik was blij dat ons team het zo goed gedaan had. Geen enkele loper liep een kwetsuur op, en tegelijk was ik wat triest ... de Coolsingel maakt het immers af!
Zoals gewoonlijk duurt het een volle week om af te kicken. Dit jaar had
ik er extra veel tijd voor. Met mijn voet in het verband kon ik weinig anders
doen dan de filmpjes en fotos steeds maar weer bekijken
Roparun het blijft een avontuur voor het leven !!!
Leven toevoegen aan de dagen, daar waar geen dagen meer kunnen worden
toegevoegd aan het leven
Er was eens, heel lang geleden ... 1999 ... vorige eeuw ...
Een groep jeugdatleetjes die naarstig trainden bij AC. Zele, en een groepje
moeders die de kinderen tegen 17.45u brachten en een uurtje later weer
moesten oppikken. Wat doe je als moeder tijdens dat uur? Winkelen ?... check
... terrasje? ... check ... kantine? ... check ... maar 2 x per week? dat gaat
vervelen.
Zelf liep ik toen 2x per week een aantal kilometer op Ter Elst, omdat
ook mijn 2 oudste koters daar trainden. En toen was er de befaamde Paasstage in
Den Haan.
En daar, lieve lezers ... begon het allemaal ...
Myriam, de moeder van Dorothy (toen zelf een jeugdatleetje) stelde me de
vraag. Ik weet nog precies waar ... het was aan het mooie tramstation in Den
Haan. Kunnen we niet zelf ook iets doen terwijl onze kinderen lopen? Jij loopt
toch ook? Mogen we meedoen?
Mogen we meedoen? Ja, aan zo een vraag kan ik niet weerstaan! Natuurlijk
mogen jullie meedoen! En dit was de geboorte van START TO RUN avant la
lettre ... Nog geen Evi op de ipod, maar gewoon moeders van jonge atleetjes die
samen "leerden" lopen!
Ik maakte een eigen programma en 2 x per week kwam een nieuwe groep
"atleten" Ter Elst versterken. Sommige van die allereerste deelnemers
lopen er nog steeds rond.
Een paar jaar later (2001) kwam Mieke Boeckx met de nieuwe rage in
de kijker "start to run" ! Het kind kreeg nu dus een naam, maar voor
ons was het dus niets nieuws. Nieuw was wel dat er vanaf toen 2 x per jaar
officieel een start to run sessie ingericht werd. In de loop der jaren kregen
we 1077 lopers over de vloer. uitschieter was het jaar 2004 met in totaal 205
deelnemers. Tijdens de sessie in september mochten we dat jaar maar liefst 97
beginners 0 naar 5 inschrijven.
Onze 1000e jogger werd letterlijk in de bloemetjes gezet. Het was Petra
en zij maakt tot vandaag nog altijd deel uit van de oranje brigade die uit
start to run deelnemers ontstaan is.
Rode draad doorheen de sessies was het beruchte fluitje ... De
deelnemers zullen wel weten waarom en ja durfde wel eens iets te laat
fluiten. Sorry daarvoor Gelukkig ben ik nooit gelyncht. Een 2e rode draad
was dat 2/3 van de deelnemers niet geloofden dat ze het ooit zouden kunnen.
1000n keren moest ik horen "ik ga dat nooit kunnen!!" En 1000n keren
zei ik dan ... wacht maar af! En ja hoor al die 1000 keren lukte het!
Nog een constante was dat na afloop, dus na de brevettenloop alle
deelnemers als kampioenen gehuldigd werden! Steeds waren Ingrid en Linda
er om iedereen van drankjes en hapjes te voorzien. En iedereen ging met een
medaille en brevet naar huis. Het was voor mij ook altijd een heel mooi moment. Al
die stralende gezichten, mensen die nooit gesport hadden en nu zomaar eventjes
5 km liepen ! Ze waren terecht allemaal fier !!!!
Ik stond er steeds van versteld dat de meesten altijd op de training
aanwezig waren, ook al was er regen, storm, sneeuw of was het snikheet! Sommige
wedstrijdatleten kunnen hier een voorbeeld aan nemen!
Door de jaren heen gaf ik de training met 3 collega's. In het begin was
er Nadine. Later kwam Dorothy haar plaats innemen en momenteel is er Erik. (tot
groot jolijt van vele dames ... ;-) Af en toe sprong ook Cynthia eens in.
Bedankt aan alle 4!
En nu ... to the point ...
Dit jaar viert onze club zijn 40 jarig bestaan. En ter gelegenheid
daarvan willen we op 21 september 2013 een grote reunie organiseren van alle
start to runners ooit! Ook start to runners van andere clubs zijn welkom! En
zelfs wedstrijdatleten die zich nog herinneren hoe zij ooit begonnen willen we
begroeten. Kortom het moet een heel groot LOOPFEEST worden!
De hele organisatie gaat door op het sport-en wandelpark Ter Elst in
Zele.
Alles is volstrekt recreatief! Geen uitslagen of tijden. Er is een vrije
start tussen 13.30u n 15.30u en je kiest zelf of je 5 - 10 of 15 km loopt. Ook
wandelaars zijn welkom en kinderen kunnen als ze dat willen 2,5 km lopen.
Niemand zal met daarna met lege handen naar huis gaan.
Er is ook een attentie voor:
* De jongste deelnemer
* de oudste deelnemer
* de grootste groep
* groep die van het verst komt (vanaf 5 personen)
Voorinschrijving is 5 / daginschrijving 7 / Dit
kan via www.aczele.be of via een berichtje op fb of via mail
karinevanhecke@hotmail.com of erik_v@aczele.be / rekeningnummer BE 50 7372 2002 2618 van atletiekclub Zele met vermelding van naam - geboortedatum en afstand.
Verspreid dit bericht en help ons zoeken naar alle start to runners over
de jaren heen! Ook wie niet bij ons leerde lopen is van harte welkom !!! Het
enige wat je moet meebrengen is je goed humeur!
tussen de Hemaco run in Dendermonde en de 10 miles in Antwerpen lagen precies 86,2 trainingskilometers, 1 traumeelspuit in de achilles en 1 in de knie. Het max dat ik op 1 training liep was 12 km. Was ik klaar voor die 10 miles? Ik weet het niet, denk het niet. Maar wanneer ben je er wel helemaal klaar voor? Ik wou het zo graag en ik zou het doen ook! Precies 3 jaar na mijn 2e knieoperatie. Het gaf me een supergevoel, omdat het na mijn 1e operatie 4 jaar duurde voor ik amper 5 km kon lopen.
Dus gaan en genieten ...
Maar eerst nog werken op zaterdag. En dat werd een zware dag. Niet door het werk op zich, maar door mijn nek die af en toe eens opspeelt en me dan een duizelig gevoel geeft. Net of ik te lang op een kermismolen gezeten heb. Zou mijn 10 miles in het water vallen? Moest het zaterdag geweest zijn wel, ja! Maar ik geef niet graag toe. Mijn collega's hebben het zelfs niet geweten.
Zondagmorgen nog even twijfel. Het was beter na een nacht van 12 u slapen, maar niet helemaal weg. Maar lopen zou ik!
Afspraak in de tent met mijn 3 hazen Erik, Eddy en Stefaan. (die door een kwetsuur niet voluit kon gaan) we zouden samenblijven. Stefaan nam de taak als coach op zich.
Aan de start bleken de boxen al overvol te staan! Mensen stonden tot tegen de dranghekken, we konden er niet meer bij. Samen met ons nog 2 rijen lopers die stonden te wachten op een plaatjes binnen de hekken. We moesten dus echt wachten tot de start gegeven was en er wat plaats kwam om over de hekken te kruipen en zo te kunnen starten.
De eerste kilometers gingen zoals altijd vlot. De Kennedytunnel vond ik een belevenis. Lopen op de E17 en dan door die tunnel. Het was wel vrij zwaar. Al een stuk omhoog als aanloop op de tunnel, dan de tunnel zelf, als je buitenkomt is het nog niet gedaan! en even verder duik je al terug naar beneden onder het Justitiegebouw.
De sfeer is wel enorm! Langs het hele traject staat een massa volk.
Tot ongeveer kilometer 8 ging het vrij goed, en daar stond dan de madam met de hamer. Elke meter werd afzien en steeds doemde het spook van de konijnepijn die nog moest komen voor me op!
Op zo een moment ken je de kracht van loopmaatjes ... alleen was ik misschien een heel pak trager gaan lopen. Nu bleven ze me maar aanmoedigen om door te gaan. Erik ging van dat punt wel iets sneller lopen. Dat vond ik goed, want ik haat het als mensen zich inhouden voor mij, en ik ga me dan forceren. Een kilometer of 2 verder ging Eddy er ook vandoor. Mijn kaars was uit. Al zie ik nadien op de polar dat ik nooit onder de 9,2/u geweest ben, voor mijn gevoel leek het wandelen!
En daar was ze dan ... de gevreesde konijnepijp. Onderweg lagen 3 mensen op de grond en waren rode kruis mensen druk bezig. Geen leuk zicht als je zelf ook aan het einde bent. Al ging het eerste deel (de bergaf) nog vrij goed Maar dan de bergop. Er kwam maar geen einde aan. Ondertussen hadden we Eddy wel terug bijgehaald. Dat gaf me weer even moed ... ik was niet alleen die het zwaar had dus. Eens buiten de tunnel was het maar 700m meer ... MAAR ...het waren de langste meters uit mijn loopcarrière! Het vat was leeg. De benen houten stokken. Maar stoppen nee dat kan niet.
Nog 400m ... 350 ... 300 ... om de 50 meter een bordje , nee dat helpt echt niet! Aanmoediging als "nog 1 pisterondje ...!" Nee dat hielp ook niet echt! ze hadden de piste precies groter gemaakt!
Maar eindelijk, daar was de finish! Dolgelukkig dat ik het haalde! De aankomstfoto zal mooi zijn! een stralende Eddy, een Stefaan die precies niet gelopen had en ik daartussen ... te slecht om te sterven!
De klok stopte voor ons op 1u38'07" ... plaats 14.008 op volgens de krant 25.000 ... awel ... ik ben best fier op mezelf! Stiekem hoopte ik om onder 1u40' te finishen maar geloofde er niet erg in ... dus toch!
In de loop van vandaag werden mijn benen steeds stijver, alhoewel ik bij het opstaan niets voelde. Morgen is dat nog wat meer. In mijn rug voel ik ook dat ik lang op beton liep. Maar ... in mijn knieën voel ik niets ... en dat is wat me nog het meest blij maakt!
Bedankt Stefaan, Erik en Eddy voor de mentale support. Zonder jullie zou ik dit resultaat nooit gehaald hebben.
Winterse zondag in maart ... hij eindigt met een heel goed gevoel!
Na de leuke ervaring vorige week in de Urban trail in Antwerpen, vandaag
op het onverwacht deelgenomen aan de 10 km in dwars door Dendermonde. De
weergoden hadden zich in de nacht uitgeleefd, en ons ipv mooi lenteweer in
maart terug sneeuw gegeven. Maar dat houdt een loper niet tegen! In tegendeel!
Die bijkomende uitdaging nemen we er graag bij.
Samen met loopmaatjes Petra en Eddy zouden we die 10 km wel rondmaken.
Tim was er ook, hij liep voor de verandering eens geen 400m maar 10.000m zoals
de speaker het zo mooi zei. Op de tonen van "highway to hell" werden
we om 15.00u op pad geschoten. De omloop was heel goed sneeuwvrij gemaakt, en
nergens waren gevaarlijke situatie te bespeuren.
Al gauw zaten we aan een tempo van 11km/u. Iets te voortvarend dus. Dat
kan mijn conditie momenteel nog niet aan. Ik heb deze week 1 maal kunnen lopen,
na een spuit in mijn achillespees. Dus even wat gas terug nemen. Maar de benen
voelden goed, en voor minder dan 10km/u zou ik dus niet meer gaan! Ik wou onder
het uur finishen ... al was ik vooraf heel blij geweest met mijn gedachte
1u05'.
Maar het competitiebeestje blijft knagen, dus als ik dat tempo zag en de
benen voelde ... moest die uurgrens er aan geloven. Het werd uiteindelijk 57'58" ... super blij daarmee!
Mijn record op 10 km tijdens een doortocht op een uurloop was 10 jaar
geleden 40' ... daar zit ik ver af, maar onder het uur nu ... ja moest lukken.
We liepen langs een heel mooie route door Dendermonde, de stad waar ik
ooit naar school ging (lang geleden!) En het bleef goed gaan. Geen verval. De
2e vijf km was amper 4 seconden trager dan de 1e vijf km. Ben er heel blij mee!
als 13e vrouw in mijn leeftijdscategorie ben ik best wel tevreden. Als
ik kan blijven verder doen zoals nu, is de top 10 binnen bereik. Zelfs bij de
seniores dames (ja, allemaal minstens 15 jaar en meer jonger dan mij) zou ik
bij de eerste helft geëindigd zijn Met mijn tussentijd op de 5 km zou ik bij de + 50 dames zelfs 3e geworden zijn Misschien zelfs hoger als ik maar 5 km moest. Ja sorry ... de competitiebeestje geraak ik echt niet kwijt!
Tim liep een schitterende 10 km en finishte in 40'. Als 400m loper zeker
niet slecht!
Een medaille en busje zonnecréme (!!!) rijker keerden we
voldaan terug. Volgende opdracht ... geen idee. waarschijnlijk de 10 miles in
Antwerpen, maar wie weet welke onverwachte loopjes duiken ondertussen nog op
...
@ Petra ... rode draad van onze loopjes ... doedelzakspelers !!!
;-)
na 4 weken niet kunnen lopen door ziekte en achillesperikelen, heb ik me
in 2 weken klaargestoomd voor de urban trail in Antwerpen. Daar moest immers 12
km afgelegd worden, en mijn basisconditie is nu niet zo goed dat ik dat zomaar
even kan klaren.
De eerste week heb ik 3 maal gelopen 6,6 / 8,4 en dan vooral om
psychologische rede een 10,3 km op zondag. Als ik er 10 kon, zouden die laatste
2 er ook wel bijkunnen.
Omdat ik voelde dat ik de afstand op 1 week tijd toch wat fors
opgedreven had, heb ik de 2e week maar 2x durven lopen. 7,3 op dinsdag en 6,4
op donderdag. En dat moest het dan maar zijn!
Ik keek er naar uit, het leek me een mooie run, en niet echt een
wedstrijd. Samen met Petra zouden we er voor gaan.
Om 7.45u zouden we vertrekken. Het begon al goed, want ik was mijn
papier al vergeten om mijn nummer af te halen. Sorry Petra, terugkeren
...
Ter plaatse onze nummers afhalen, sportzak afgeven en naar de start.
Daar bleken we al vrij ver achteraan te staan! Het startschot werd gegeven om 9.30u
en pas om 9.58u konden wij vertrekken. Gelukkig is de tijdsregistratie met een
chip. De trechter die de organisatie ingebouwd had deed dus goed zijn werk. Met
mondjesmaat werden de deelnemers het parkoers opgestuurd.
Het was een zalig ontspannen loop. Ik had het gevoel dat iedereen
rustiger liep dan op andere stratenlopen.
Het eerste gebouw waar we door moesten was de stadsfeestzaal .. zou mijn
gps uitvallen? Ja natuurlijk! Gelukkig had ik ook mijn footpod meegenomen.
Petra en ik wilden ons immers niet vergaloperen en een gelijkmatig tempo lopen.
De blauwtorentunnel was het 2e obstakel op onze route. Benden stonden
heuse doedelzakspelers. Ze hadden de warme tunnel opgezocht, blijkbaar mochten
hun blote benen geen kou krijgen onder hun rokjes
Na de tunnel liepen we over de Unescobrug het park in. Mooi zicht al die
lopers over die slingerende paadjes!
Het centraal station werd onze volgende halte. Wel even opletten! De
natte vloer was glad! En toen we buiten kwamen waanden we ons even echte veldrijders
toen we over een brug moesten lopen!
Ondertussen waren we een dikke 5 km ver en kwam de eerste water
bevoorrading.
Voor we het "park spoor noord" konden inlopen, moest een
nieuwe hindernis genomen worden. Een trap waar iedereen over moest, weer een
flessenhals dus. Daar hebben we wel een 5 tal minuten moeten aanschuiven eer we
de trappen op konden. Nadien deed het even pijn om terug op gang te komen.
Gelukkig was het een paar tientallen meters bergaf en waren we vlug terug in
ons tempo.
Een soort markthal waar enkele gasten breakdancing bezig waren was het
volgende onderkomen. Verder liep het langs de haven (het eilandje) naar het
Felix pakhuis.
Over het hof van Liere op naar de 10 km en de volgende bevoorrading.
Verder langs de Vlaaikensgang naar het stadhuis. Daar was het weer
aanschuiven. Te voet naar boven, naar het "schoon verdiep" om het
hele traject door het stadhuis weer te voet af te leggen. Met dank aan de
collega-lopers die vrijwillig gids waren en uitleg gaven over de schilderijen
Na het stadhuis volgde nog het vleeshuis om dan via het Steen naar de
finish te lopen.
De 12 km zaten er op voor je het wist. Mooie omloop, volledig
verkeersvrij. Heel goed georganiseerd en zeker voor herhaling vatbaar. Zelfs de
weergoden waren ons gunstig gezind.
Enige minpuntje was het lange wachten voor je je sportzak terug had.
Tegen dan was je volledig afgekoeld. Maar het lekkere ontbijt dat we nog kregen
maakte dan weer veel goed.
Gemiddelde looptempo was ongeveer 9.3 km/u. Een tempo waar ik best
tevreden mee ben, gezien de korte voorbereiding, en dat voelde ik na 10 km toch
wel.
Op de polar gemiddelde tempo 8,5 km/ maar dat komt door de wachttijden
aan trappen en in het stadhuis.
Eindtijd 1u17' ook weer met de wachttijden erbij. Dus ik ben best
tevreden.
Even terugkeren naar het weekend van 1 - 2 en 3 februari ... weekendje Bouillon met de kloddejoggers.
Omdat ik 2 weken later jarig zou zijn, en omdat alle joggers daar toch samen waren, ging ik trakteren De hapjes en de cava mocht natuurlijk niet ontbreken. En daar kwam toen de uitnodiging van Dirk Rombout ... zaterdag 23 februari zou een wijnavond plaatsvinden. Iedereen MOEST aanwezig zijn, want de mensen die de avond gaven kwamen uit Amerika en alle plaatsen moesten volzet zijn. Of ik het niet raar vond dat er weinig reacties kwamen en iedereen stil was ? Nee ! Ik heb ook niets gezegd toen, want ik moest eerst thuis bekijken of er niets anders op de kalender stond. En ik dacht dat dat voor iedereen zo was.
De wijnavond werd dus op de kalender gezet, en daar bleef het bij. Tot ik op 13 februari (verjaardag van Tim) ziek thuiskwam van het werk. Griep, virus, nierontseking ... de dokter wist het niet zeker. Feit was dat ik plat lag en al tot en met 22 febr. thuis moest blijven.
Ik drink heel graag een glaasje wijn, maar met een lichaam vol dafalgan smaakt dat niet echt. Dus ging er een mailtje naar de "organisator" met de mededeling dat we niet kwamen wegens ziekte. Nee ... ik heb niets gemerkt van de paniek die dit mailtje veroorzaakte !!
Ondertussen werden er rond mij allerlei plannen gesmeed. Of ik het niet raar vond dat ze aandrongen dat ik donderdag naar de sauna ging, want die ontspanning zou mij deugd doen. Ik had het nodig om te herstellen! Nee! Want het deed idd deugd en ik voelde me daarna weer energieker! Ze hadden gelijk. En natuurlijk moest ik thuis weg want er moesten boodschappen gedaan worden en voorbereidingen genomen worden.
Nee ik heb er niets van gemerkt dat Dirk een namiddag verlof genomen heeft. Ik sliep veel en als je niet werkt zijn alle dagen gelijk en let je niet echt op de tijd.
Nee ik heb er niets van gemerkt dat de zaterdag dat ik thuis zat iedereen ineens weg was. Iedereen had een aannemelijke uitleg. Waarom zou ik ze niet geloven. En ze kwamen idd thuis met de dingen die ze zogezegd moesten op halen. Dus ... wist ik veel dat er onderweg nog andere dingen opgehaald werden!
Nee ik vond het niet raar dat Tim die zaterdagavond een 400m ging lopen in Gent, dat Sofie chauffeur was en Ilse supporter ... dat gebeurt nog! En er zijn al zo weinig indoormeetings, dus waarom zou hij niet gaan?
Nee ik wist niet dat alles bij mijn ma weggestopt werd! Ik controleer haar huis niet!
En nee, ik wist niets af van stiekeme uitnodigingen die al in november verstuurd werden! Ik kreeg die van mij immers pas toen alles al achter de rug was!
Wat ik wel raar vond was dat Dirk, nadat ik gezegd had dat ik niet naar de wijnavond ging, plots begon aan te dringen om toch maar te gaan. Vooral omdat die geen wijn drinkt! Maar de kinderen waren die avond weg, en ok dan maar ... als jij echt wil gaan zal ik wel meegaan! Moe kwam ik thuis na mijn 1e werkdag. Mijn carpool-collega moest aanhoren dat ik helemaal geen zin had! Vlug gewoon andere kledij aangedaan (want ik had het koud) en weg, richting Overmere.
Wat de rest van de avond dan bracht was ongelooflijk! De deur van de zaal ging open en ik zag al mijn loopmaatjes in hun oranje loopshirt. Nee, toen had ik het nog niet door ... eerste gedachte ... oei ... moest ik mijn oranje t-shirt aandoen!! Ik wist dat niet!!
Maar toen DJ Eddy "happy birthday" uit de boxen liep knallen, viel de hele puzzel in elkaar!
Ik mocht samen met een zaal vol vrienden en familie mijn 50e verjaardag vieren. Muziek, lekkere hapjes, drankjes, verjaardagstaart met vuurwerk ... het was er allemaal!
En waar ik nu het meest van genoten heb? Van al die blije gezichten! Iedereen amuseerde zich kostelijk. En dat deed deugd. Eens alle zorgen achterlaten en genieten.
Ik vond het ongelooflijk hoe iedereen rond mij maandenlang kunnen zwijgen heeft! Zelfs aan mijn collega's met wie ik tot een uur voor aanvang nog aan het werk was, merkte ik niets. Ik die altijd gezegd had dat zoiets nooit zou lukken bij mij! Ik zou alles merken, signalen opvangen ... nee, niet dus!
Bedankt allemaal voor de heel fijne avond, de leuke attenties en de gezelligheid.
Bedankt aan de mensen van de catering! Het was heel lekker!
Bedankt vooral aan Dirk, Sofie, Ilse en Tim die er maanden mee bezig geweest zijn.
We waren dus gestopt bij de achillespees die vervelend deed en het aquajoggen. Samen met Sofie trok ik naar Dendermonde voor een uurtje "waterlopen". Eindelijk eens een sport waarbij ik haar kan volgen! 't was leuk, bij gebrek aan beter, maar 't zal toch nooit mijn lievelingssport worden hoor! Ik heb het altijd een noodzakelijk kwaad gevonden.
En dan kwam waar ik elke winter op hoopte ... sneeuw !!!
De loopschoenen moesten nu uit de kast! Mijn pees bleef braaf en op dinsdag 15/1 vertrok ik dus voor een zalig loopje. Ik wou 5 km, 't was zo zalig dat ik er 7,5 km van maakte. Donderdag deed ik dat nog eens over en op zondag terug, maar deze keer liep ik in de Gratiebossen. Gewoonweg schitterend!
De week erna verkoos ik op dinsdag de loopband voor een saaie 10 km om op donderdag weer naar de Gratiebossen te trekken.
7 km werden er 11,7 km ... ja dat komt ervan als je inwendige GPS je in de steek laat. Maar het landschap was prachtig!
Omdat het weekend erop de dooi zijn intrede deed en alles spekglad lag, ging ik weer eens iets anders uitproberen. Tim monteerde Dirk zijn koersfiets op de rollen en daar ging ik voor een uurtje op de "tacx" Ja, ook eens leuk ... als het maar niet te veel is!
De dag erop dan weer een dikke 5 km op de loopband, klaar om een nieuwe werkweek te beginnen.
Een korte werkweek, want op vrijdag vertrok ik samen met de kloddejoggers op weekend naar Bouillon. Het werd een weekend om in te kaderen. Een paar kernwoorden: aperitief, cava, lange wandeling, prachtig uitzicht, sauna, jacuzzi , wiezen en uno, Sven Nijs wereldkampioen, nog meer aperitieven, nog steeds sauna en jacuzzi, lopen, lekker eten en veel, heel veel lachen ... kortom zalig ontspannend onder vrienden.
Ik liep er 2 maal. Zaterdag en zondagmorgen telkens een dikke 5 km. Het was er echter niet plat, dus in vergelijking met ons "platte Zele" was dat niet slecht. Samen met de wandeling van 18 km en weinig slaap, was het mooi geweest.
En dat vond mijn achilles ook ... ze speelde weer op en zette me weer de hele week aan de kant. Pas de zondag erna terug een loopje gewaagd. 6,6 km op de loopband, kwestie van te kunnen stoppen moest het niet lukken. Maar het ging.
En ben ik nu terug aan het lopen ? Nee natuurlijk niet ... woensdag na het werk kreeg ik ineens bezoek van een vreemd virus ... en tot op heden is dat er nog. Eerst kreeg het de naam van griep, dan kon het nierontsteking zijn, om nu op het punt te zijn dat ik het eigenlijk niet weet. Wat ik wel weet, is dat het langs geen kanten lukt! Mijn zetel en een boek zijn mijn gezellen ...
2013 is ondertussen alweer even bezig. Alle wensen zijn uitgesproken en de laatste naalden van de kerstboom opgeveegd.
Sinds mijn vorig schrijven is het met het lopen de goeie richting uitgegaan. Elke week 4 trainingen kunnen afwerken, waarvan enkele van meer dan een uur. En dat alles zonder last in mijn knieën. Zalig. En toch blijft het uitkijken voor overmoed. Ik wou het oude jaar uitlopen en het nieuwe zo vlug mogelijk inlopen ...
Dat resulteerde in:
30 december 5,1 km als recuperatie in de intervaltraining van 2 dagen eerder (10,5 km)
31 december 6 km modderloop en gevecht tegen de wind in de Gratiebossen
1 januari na een korte nacht 10,2 km
3 januari terug 10 km aan een gemiddelde van net geen 10 km/u
Het gevoel was zalig! De benen voelden super. Lang geleden dat het zo vlot ging en zonder pijn. En ik hoopte dat door deze goeie start van het jaar de trend zou gezet zijn.
Maar de aandachtige lezer zal wel al gemerkt hebben dat ik in verleden tijd schrijf.
Inderdaad. Het is wat te veel geweest van het goeie. In al mijn enthousiasme heb ik me nog net ingeschreven voor de Antwerp Urban trail op 17 maart, en de volgende morgen stond ik op met pijn in mijn achillespees.
Wijselijk heb ik 4 dagen rust genomen en ben dinsdag dan terug voorzichtig gaan proberen. Heel moeizaam heb ik toen 6 km rondgemaakt. Om de volgende morgen te voelen dat het nog te vroeg was. Door het geforceerde lopen protesteerden toen ook mijn beide knieën. Telkens als ik moet rechtstaan, lijk ik een vrouw van 90 die terug in beweging moet komen. Gelukkig moet ik op het werk constant rondlopen.
Het mag dus echt niet zijn. Nu mijn knietjes beter zijn, is het achilles die zich moeit. Zou de film "Troy" van vorig weekend er voor iets tussen zitten? Feit is dat ik vandaag dus weer gedwongen rust heb. Ondertussen probeer ik er alles aan te doen, van Cyriax fricties over traumeelgel en traumeelpilletjes, langs het ijs en de stretchoefeningen, om de kinesiotape niet te vergeten!
Het is om even de moed te verliezen. Het ene is beter en het andere steekt alweer de kop op. Het mag echt niet zijn en 'k heb er zo veel zin in!
Morgen staat aquajoggen op het programma .. nee ... mijn nummer voor de Urban trail is niet te koop !!!!!!
De run & bike heeft toch wel een kleine tol geëist. Een 4-tal dagen voelde ik mijn knietje. De belasting was dan toch nog net iets te groot, maar 'k heb er geen spijt van. Het was leuk!
Vanaf donderdag heb ik dan de draad weer opgenomen met een rustige duurloop van een dikke 6 km. Ik blijf het nodig hebben om te voelen dat alles terug goed is. De schrik om nog eens gekwetst te raken blijft er in zitten. Het kraakbeen is wel "hersteld" en volgens de scan is alles ok, maar het blijven "opgelapte" knieën.
Op 6 december viel voor het eerst deze winter de langverwachte sneeuw! Ik keek al uit naar een heus sneeuwloopje. Het is zalig als eerste in een pak(je) sneeuw lopen. Elke ronde je voetstappen zien vermeerderen.Elke stap voelen kraken onder je schoenen. Bestaat er iets mooier?
Jammer genoeg bleef er tegen 's avonds alleen maar modder en water over. Maar niet getreurd, ook dat is leuk. De eerste ronde nog een beetje uitkijken waar je loopt, om daarna dwars door de plassen te pletsen. Modder tot in je oren. Het water in en uit je schoenen voelen lopen... 8,5 km zalig genieten. Na een 2-tal km was het wel even schrikken toen ik plots mijn voet verzwikte. Een volle ronde lopen twijfelen of ik al dan niet zou stoppen. Ik ben toch verder blijven lopen en na nog een 2 tal km ging de pijn over. Het was wel nog even bang afwachten wat de voet zou zeggen als ik later in de zetel zat. Of 's morgens uit mijn bed kroop ... maar het viel mee. Op het werk voelde ik het af en toe even, maar niets erg. Toch weer gewacht tot zondag om te lopen. Ik koos voor de loopband om de voet te testen en liep toen maar meteen 1u15' . Weer een hindernis genomen.
Vandaag was het dan eens zo'n dag dat je alles lijkt aan te kunnen. Af en toe zijn die er eens! Eerst het hele huis gekuist en de strijk weggewerkt om daarna de loopschoenen aan te trekken. Toch maar weer de loopband. Ik raak er aan bedorven. Met mijn MP3 in mijn oren heb ik een leuke training afgewerkt. Eerst opwarming en dan stelselmatig het tempo opdrijven tot 11 km/u. Terug naar beneden om dan te spelen met de hellingsgraad. Om de 2' een graad bij tot 5 % . In totaal heb ik een uurtje gelopen. Na een douchke, nog eten maken en opruimen om daarna in mijn zeteltje te ploffen. Mijn benen zijn er niet kwaad om!
Mijn benen zijn moe, maar het voelt zalig. Alleen lopers snappen dit ...!
Op 11 november werkte ik dus mijn 4e training van die week af. 4 trainingen, een eeuwigheid geleden ... en van die 4 was er dus een interval bij en 2 x een 10 km loop. Inderdaad, het ging goed en ik werd wat overmoedig dus. Mijn knieën zijn heel subtiel in hun signalen. Ze zwijgen in alle talen, tot het teveel is ... dan laten ze zich horen. Dan sta ik 's morgens op en dan zeggen ze ... "nee, jij gaat vandaag niet lopen. En misschien ga jij zelfs een paar dagen niet lopen!" En hoewel ik hun stem niet hoor, versta ik hen maar al tegoed!
Time to panic ! Want ik keek al 2 maand uit om samen met Ilse deel te nemen aan de Bike & Run in Berlare volgende zondag!
3 dagen dus niet lopen en woensdag voorzichtig proberen ... en ... het ging goed. Een rustig loopje van 7,5 km zonder pijn scherpte terug het vertrouwen dat we zouden kunnen deelnemen. Vrijdag en zaterdag dan maar weer gerust (wel gewerkt hé!) en hopen op een goeie dag zondag.
Inderdaad een goeie dag, fysiek gelukkige heel wat beter dan het weer! 's Nachts hoorde ik het hard regenen, ook de hele voormiddag bleven de hemelsluizen open!
Yes ... ik had er zin in!
Ik denk Ilse iets minder, maar toen het rond de middag stopte met regenen en de zon er zelfs even doorkwam, zag ze het ook weer helemaal zitten. Volgens haar volledig voor "de fun" ... en niet om "te winnen" zoals ze me verdacht te willen doen. Komaan zeg ... ik willen winnen! waar haalt ze het ;-)
Tim moest nog op het laatste moment een nieuwe partner zoeken omdat zijn maatje ziek werd, en dan trokken we richting Berlare. Gewapend met loopschoenen en MTB fietsen met crossbanden.
Als team "107" werden Ilse en ik ingeschreven voor de 8,5 km. In eerste instantie zouden we gaan voor de 17 km ... maar we hebben wijselijk beslist om de halve afstand te doen. Na afloop bleek dit ook de juiste beslissing te zijn. Het was meer dan zwaar genoeg. 'k Heb de hele avond hetzelfde gevoel gehad als vroeger na een veldloop! Hoesten en pijnlijke longen inbegrepen. De aandachtige lezer zal nu wel al doorhebben dat ik iets te diep gegaan ben ... Maar dat vind ik juist GENIETEN !
Om 13.30u ging ik als loper van start, samen met de 27 andere duo's. De fietsers stonden een "eindje" verder te wachten. De start was voor mij, ja hoe zou ik het zeggen ... net iets teveel van het goeie. Als een speer gingen de meeste lopers er vandoor. Wie regelmatig wedstrijden doet, weet dat je dus meegezogen wordt. En aangezien ik vroeger altijd mee vooraan startte ... ja ik moet geen tekening maken! Het "eindje verder" waar de fietsers stonden bleek zo'n 800 m te zijn. En geloof me, als je net iets te snel start en denkt dat de afstand net iets minder is ... dan is het afzien!
Het gras in het park en nadien de Finse piste waren ook niet bepaald licht beloopbaar.
Gelukkig had ik met ilse afgesproken dat ik onmiddellijk zou fietsen bij de wissel. Alhoewel, op een moment dat je blij bent dat je mag stoppen met lopen nog deftig op een fiets geraken en direct beginnen een loper inhalen is ook niet zo simpel We doken het veld in. Modder was daar onze nieuwe tegenstander. Tof!
Na ongeveer 22'07" zat onze 1e ronde er op. We hadden beiden ongeveer evenveel gelopen en gefietst. Stilletjesaan begon ik te bekomen van mijn start. Ja een diesel loopt zo vlug niet warm hé!
Vol goeie moed begonnen we aan de 2e ronde. Onderweg waren we het er over eens dat Tim (die de 17 km deed) ons niet mocht dubbelen! Heel toevallig kwam het zo uit dat de stukken die ik in de 1e ronde liep, nu voor Ilse waren. Dit was wel leuk meegenomen, zo hadden we beiden eigenlijk de volledige ronde gelopen.
De 2e ronde gaf weinig verval. Amper een handvol seconden meer hadden we daarvoor nodig. Uiteindelijk kwamen we na 44'30" over de finish en dit als 2e damesteam op de korte afstand.
En Tim ... die dubbelde ons ... dus wel !! Zo'n 400 m voor de aankomst kwam hij ons voorbij gesneld! Samen met Jelle, zijn compagnon moest hij nog 1 ronde afleggen. Amai die fietswissel! Vergeleken bij ons ... hum ... geen details! ;-) Laat ons zeggen dat hun fiets eigenlijk steeds dezelfde snelheid bleef houden ... Zij kwamen uiteindelijk als 5e aan in de lange wedstrijd.
Conclusie van de dag: Ben heel blij dat we het gedaan hebben. En ja, ben er best wel een beetje fier op. En vooral ... supergelukkig dat ik niets gevoeld heb in mijn knie. En ja, zo'n moeder-dochter-team is best wel leuk! Tof dat ze wou deelnemen met een "master"!
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
