ja een mens zegt soms eens wat (zie vorig blogbericht)

Ondertussen zijn we bijna een maand, 141 km en een geslaagde 10 miles in Antwerpen verder!

Na mijn hamstringblessure en 4 weken rust en na mijn rustige start to run opbouw terug, ging het weer bergop (met de conditie bedoel ik hier ...)  :-)

Er volgden 2 weken van 40 trainingskm per week en het vertrouwen steeg weer. Maar als het TE goed gaat, is er bij mij altijd een knipperlichtje dat zegt ... "nee hoor, dat mag niet zijn! Murphy is er ook nog!" ... 

En zo kwam het dat ik de week voor Pasen verkouden werd! Een hele winter geen zakdoek moeten aanraken! En nu ... dus ja  :-/  

Op dinsdag nog 18 km gelopen (vingers in de neus) en woensdag ... zakdoek aan de neus!! Ik ben die avond nog gaan spinnen, maar het was overleven. Donderdag en vrijdag telkens een dikke 5 km kunnen lopen. Meer zat er echt niet in. Maar ik moest iets doen. 

Op Paaszondag was het op. De hele week uit mijn reserves geput op het werk (waar trouwens iedereen aan het snotteren was !!) en de put was leeg nu. Tegen beter weten in trok ik die morgen naar Waasmunster voor een iets langere loop terug. Ik wou ook wat "bergop" lopen. En Waasmunster is zowat de "bergachtigste" streek in de buurt hier. Het werd uiteindelijk 11.6 km daar met 2 x stappen tussen omdat ik echt geen poot vooruit kwam. De moraal zat onder nul. Waarom kan het nu nooit eens een paar weken goed gaan!  :-(

Maandag rust, dinsdag en donderdag telkens 5 km heel traag en met zware benen, en dat moest het dan maar zijn.

Antwerpen .. here we come!

De benen voelden vrij goed, maar het vertrouwen was weg. Na een paar km stappen van de auto naar de start en na daar nog 20' te moeten wachten in de startbox, kon ik om 15u13' van start gaan in wave 1. 

Met het scenario van vorig jaar in mijn hoofd, ben ik iets behoedzamer gestart. In 2013 kon ik na de tunnel onder het Vredegerecht niet echt meer in het ritme komen, dat wou ik nu vermijden.

Maar het ging goed! Het ging zelfs heel goed ... en ik moest steeds even op de rem gaan staan omdat ik niet wou overdrijven. De Kennedytunnel was super. Zalig van genoten dit jaar en de tunnel onder het vredegerecht kreeg me dit jaar ook niet klein!

Tot km 12,5 zat ik buiten verwachting op schema voor 1u30'! Dit kon niet waar zijn! En neen, het was niet waar! Rond km 13 ging plots het licht uit. De zwarte madam met de hamer stond heel duidelijk op de 1e rij en had mij uitverkoren! de Konijnenpijp bleek langer en steiler dan ooit! Ik kroop naar boven. de kuiten wilden in kramp trekken, de quadriceps verzuurde , mijn longen scheurden! alles deed pijn! Maar opgeven is geen optie ...

Langzaamaan kwam er (letterlijk) licht aan het eind van de tunnel. Maar dit jaar wist ik dat aan het eind van die tunnel, de bergop nog niet ten einde was. Helemaal boven staat km 15 ... nog 1 km, nog 2,5 pisteronde, nog 1 parkronde ... puffen, hijgen, sterven , maar vooral ... kippenvel !!!! I did it! Ik overleefde! 

4 weken inactiviteit, koorts en snotteren hielden me niet tegen ... 3' sneller dan vorig jaar kwam ik over de eindmeet! 

1u35'30"   ... 144 op 501 in mijn leeftijdscategorie ... 15.182 op 25.970 deelnemers ... ik kan er mee leven!  :-) 

Eerlijk gezegd was ik eerst even ontgoocheld. Die 1u30 had er zo lang ingezeten. Maar uiteindelijk kon ik me met het resultaat verzoenen. Ik kom van ver, heel ver!  De voorbereiding was niet optimaal ... toch weer een jaartje ouder dan vorig jaar ... en toch sneller dan vorig jaar. Ja alles bij elkaar ben ik best wel een beetje fier op mijn resultaat. Er zijn nog veel "jongeren" achter me  ;-) 

hopelijk kunnen we nu zonder hindernissen naar Brussel. De maand mei heb ik alvast ingezet met 13 km op de teller. De Konijnenpijp is verteerd ...

Brussels here we come!