wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
30-07-2012
De danseres.
Steeds luider klinkt muziek met minder rijke klankkleuren laat een onderzoek ons weten. Steeds meer geluid in onze omgeving en minder tijd voor stilte moet ik vaststellen. Het stilstaan is geen optie, de stilte een noodzaak zo zegt mijn brein.Verstilling noemen sommigen het, noodzaak aan verstilling. Tijd en ruimte voor het luisteren naar wat er zich afspeelt zonder dat dit overspoeld wordt door van alles en nog wat. We zijn met steeds meer zaken bezig , hebben meningen over alles en nog veel meer. De diepgang laten we. Het verdiepen in een onderwerp daar is minder tijd of goesting voor. In "De Barbaren" van Alessendro Baricco is het scherp omschreven. Ik laat me in deze tijd graag verleiden door stil te staan, even niet te denken aan grote productiviteit maar aan stilstaan tussen de rommel die ik heb aangericht. Ik kijk rond en zie inderdaad dat ik nogal wat aanricht, het is lachwekkend en droevig tegelijkertijd. Men spoort mij aan om voort te doen onder het motto "goed bezig" maar ik neem de tijd en de twijfel even tot mij. Ik twijfel of ik weggooi, bijhoud, opberg, klasseer, een nieuwe plaats zal toekennen, geen plaats meer zal geven, verberg om ooit terug te vinden of niet.... Het is een periode die men als vakantie omschrijft maar het is een dag als een ander. Het mag mij vaker overkomen het gevoel van waardeloos tussen de rommel staan en dan zoeken waar de waarde ligt. Ik lees zelfs schrijfsels terug en lees meer dan toen, lees anders..... Ik luister ook anders. In de kakafonie van mijn bestaan probeer ik wat op te rommelen, onbegonnen werk zo lijkt. Toch even stilstaan bij het papiertje met gedachten snel genoteerd toen tijd schaars leek.... terwijl ik beter weet. Tijd is nooit schaars, mijn denken wel. Zal ik een voornemen maken of resoluut kiezen voor verandering is mijn vraag. Gisteren zag ik een jonge danseres, die mij uit mijn rommelige gedachten trok. Traag van links naar recht over de scene sluipen, kruipen, een schildpad zo leek het, langzaam opstaan om uiteindelijk te groeien tot iets groots, iets met veel kleur en betekenis om uiteindelijk weer stil te staan. Het dansstuk was nog lang niet af maar het vertelde mij zo veel in zijn prilheid. Ze was wat verlegen uit haar zoektocht gekomen, maanden is ze hier al mee bezig,... goed bezig en ze gaat nog een stuk door. Ze kon achteraf niet veel vertellen maar dat had ze al gedaan, ze hoefde niet meer. Het was voor mij als een cadeau, een jonge danseres in bijna stilte zien bewegen langzaam maar zeker. De schoonheid ligt soms in een verloren hoek deed het mij denken. Een muziekstuk met veel kleurschakeringen en dat in alle stilte.
