wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
24-09-2011
het atelier, de werkplaats!!!
Eenmaal de redenering rond, dan komt het beeld of de tekst vanzelf. Voorheen kwam er ook beeld , klank of tekst maar dat diende om de redenering aan gang te houden. Hoeveel beeld en tekst moet ik verslijten alvorens ik duidelijk ben, alvorens ik de cirkel gesloten krijg. Daarvoor is een atelier of werkplaats een schoon gegeven, onbekommerd kunnen smossen, experimenteren tussen de stukken die tot niets hebben geleid en weer ander die tot een volgend (klank)beeld of tekst hebben geleid. Iedereen verdiend zo'n atelier of werkplaats waar de rommel van het denken en zoeken heerst, Waar het product waarnaar men streeft en zoekt nog lang niet zichtbaar is. En dan ineens, na een heftig confronteren met uzelf, met anderen, met weet ik veel wat,... dan ineens is er iets. Na veel koppigheid in werken, na veel volhouden, na eenzaamheid in het zoeken, na meer dan veel twijfels over mijzelf en de wereld, dan ineens is er het geloof dat iets kan zijn wat het is! Dat het goed is zo, dat "het is wat het is" en op zichzelf kan terugvallen. De schoonheid van de creatie die zelf de twijfel heeft ingebouwd los van mij, los van mijn zoeken. Het staat op zichzelf en het spreekt. Ik kan het lossen nu, ik kan het laten gaan!!! Misschien moet ik nu opnieuw beginnen, maar laat me nu even in de zon en kom erbij zitten dan kletsen we wat over koe en kalf!
De mens is een gevoelige ziel met een bang hart en lange tenen. Als je een mening hebt en je verkondigt die dan denkt men 9 op de 10 keer dat je een oordeel uitspreekt. Een oordeel is iets definitief, een mening, een kritiek daarentegen is dat niet. Het is een kijk vanuit een bepaalde hoek die ons samen in staat moet stellen de zaak langs hopelijk diverse hoeken te belichten. Maar we zijn bang, met een klein hart en lange tenen, .... geef ons een schouderklop. Zeg dat we goed bezig zijn, dek toe die werkelijkheid laat mij in mijn droom, mijn eigen gewaande schoonheid ! Laat me, laat me , .... vooral achteruitgaan. "Neen, ik wil het niet weten" lijken we collectief te roepen en dan toch hopen dat het goedkomt. Rare wezels zou ik zeggen! Raar wezen met een bang hart een gevoelige ziel en lange tenen. Schepsels van onnozelheid en banaliteit.
Ik hou van verhalen, verhalen vol van denklijnen, beelden, constructies uit andermans hoofd! Ik vertel ze ook graag mijn verhalen, al die gedachten en kronkels omzetten in beelden, klanken, bewegingen, woorden..... zoveel talen, zoveel mogelijkheden. Neen ik ben geen goed schrijver en toch, kijk ik schrijf! Woord per woord mij niet al te bewust hoe het allemaal grammaticaal werkt, dat inzicht gave ze niet op een technische school, helaas moet ik nu zeggen maar dan zonder spijt. Maar erger is dat sommigen formats bedenken om mijn verhaal te vertellen. ik ben nu bezig met een beleidsplan te schrijven voor De Veerman, een meer dan nobele en leuke bezigheid. Het is een verhaal van ons, van een ploeg gedreven mensen die met kunst en educatie beizg zijn, allen gelovend dat wat ons bezighoud zin-vol is. Het verhaal gaat ook over mijn leven en de kijk op mens en samenleving en is dus niet te scheiden van wie en wat ik ben, onmogelijk. Er is geen scheiding tussen werk en privé, hoe zou je datlmoeten doen denk ik dan steeds. Maar er zijn mensen die vinden dat ze mijn verhaal op voorhand moeten indelen in hoofdstukken, die vooringenomen vragen stellen alsof ze niet geloven dat ik het zelf kan. Ik haat formats, ik haat vooringenomenheid bij het luisteren. Ik weet wel ze willen vergelijkbare verhalen om te oordelen. Maar daar zit te fout men moet niet oordelen men moet luisteren naar een verhaal en ontdekken of het steek houdt of het boeit, of het ontroerd, of men er zich aan ergert .... Oordelen is niet luisteren is enkel proberen te herkennen van wat men wil. Ik haat formats die gelijkheid verengen tot het beeld dat hgsiteren was en niet kijk hoe we gelik zijn door onze verscheidenheid! Straks schrijf ik verder en doe moeite om binnen de lijnen te kleuren, wetend dat alles in mij zegt, de waarheid ligt achter de horizon. Ik kijk op en weet dat het waar is, oei de lijn is alweer overschreden, hoera hoera!
De taal was sterk, de vertelkracht nog sterker, het ritme was juist, het kader op maat geknipt, de compositie evenwichtig als dat moest en net uit dat evenwicht als de inhoud daarom vroeg, het spel bijzonder sterk. Soms is theater op zijn best, zelfs zo sterk dat tijd en ruimte vergaat. Een flow waarin je wordt meegetrokken, opgezogen! Zo was het gisterenavond bij het bekijken van "Maria vaart" een locatie productie van "Het Gevolg" geschreven en in regie van Stefan Perceval . Van bij het begin krijg je een patat op uw gezicht, schoonheid bestaat even niet, de harde gespeelde werkelijkheid recht in uw maag en het blijft maar komen. Flarden van de tekst zijn bekend omdat ze refereren naar het eigen verleden, je prevelt bijna mee met "de tuinman en de dood" een gedicht wat blijkbaar in ons collectief geheugen zit. En dan de strijd de eeuwige strijd van loskomen en toch weer niet, van liefde en de leugen die ze soms is, van........ ga kijken nu het nog kan want binnenkort vaart dit schip naar een onbekende overkant. Ik was anderhalf uur verloren gelopen in deze werkelijkheid en merk dat ik na een dag nog niet geheel terug ben. Daarom bestaat theater (kunst), om mij te brengen naar daar, waar ik anders nooit kom, waar ik dan een tijd blijf om het voor altijd in mijn hart te dragen en weer te komen in mijn wereld die voorgoed veranderd is, niets zal meer hetzelfde zijn, nooit meer. Daarom en daarom is dit de schoonheid voorbij!
Als-of het (n)iets was. Wat maakt het verschil tussen niets en iets nog uit in een wereld waar we doen als-of. Als-of we onze verantwoordelijkheid nemen en vervolgens gewoon verder gaan zoals gisteren en doen of er niets is gebeurd Als-of we ecologisch besef hebben gekregen , maar dan toch verder gaan met bezoedelen en bevuilen Als-of er geen stress en druk op het werken zit en vervolgens iedereen de bomen injagen met nog meer Als-of het woord als-of een leventhema is geworden en de keuze verantwoord. Als-of we vertrouwen hebben en dan duizend en één controlemechanismen in schakelen om het vertrouwen te schaden. Maar het is liegen in het kwadraat, het is van "iets" net dat "niets" maken. Het is het verdoezelen van angst en ontevredenheid, het is er niets aan doen en doen alsof onze agenda dat bepaald. Alsof het mij niet de keel uithangt! Gewoon tabula rasa en je hebt net dat "iets" vast waar je mee verder kan, meer hoeft echt niet!
Anders kijken of anders waarnemen het lijkt een moeilijke oefening. We kijken steeds maar vanuit dezelfde verbinding in onze hersenen en zien dan wat we al wisten en geraken in de spiraal van altijd dezelfde weg. Zeker nu ik weet dat het meeste van ons neuronet in de eerste drie jaar van ons leven ontstaat en dat we tot ons 16-de dat verfijnen om daarna vooral op gewoonte verder te gaan. Allemaal een wat griezelige gadchte die we maar beter indachtig zijn. Mijn zou de kunstenaars en de wetsnchappers dankbaar moeten zijn die het gevecht aangaan om toch op zijn minst proberen dit niet te doen en elke keer weer de hoek om te slaan en dat te bekijken alsof ze er nooit zijn geweest , dat alles nieuw en oorspronkelijk is! Schoon maar verdomme moeilijk, niet kijken vanuit "gewoonte of weten" maar vanuit nieuwschierigheid telkens opnieuw en opnieuw en verbaast zijn over onze kortzichtigheid. Maar nog meer verbaast zijn over wat er in deze nieuwe werkelijkheid te zien is en dat dan als schoonheid ervaren, voor heel even om dan opnieuw te kijken/waarnemen alsof je niets weet. Ter eer en glorie van het bestaan dat mag evolueren elke seconde opnieuw en opnieuw en opnieuw!
De ochtenden zijn soms van een schoonheid die niet te overtreffen is en dat telkens opnieuw. Zo was het ook weer deze ochtend, ik mocht vergaderen met een achtal passionele muzikanten die een volgend concert plannen. Artistieke gedachten daar hadden ze geen moeite mee, dat vloeit en dat bloeit, thema van het concert is dan ook "passie". Ze zijn zelf zo gedreven dat passie en obsesssie door elkaar vloeien om dan weer terug te keren naar een realiteitsgehalte. Bij dat laatste wordt alles stil! Hoe financeren we dit nu weer is "het ultieme vraagstuk"? Zelfs al spelen ze al veel gratis dan nog ...... en als professioneel kunstenaar is er ook een overleefbaarheid's vraag. Hoe overleef ik deze maand weer! Zeker nu het onderwijs steeds meer roept dat die uitvoerende kunstenaars maar moeten kiezen tussen uitvoerend werk (hun passie dus) en het lesgeven, en dat laatste doen ze ook weer vol van passie gevoed door de eerste! Geen van hen overleefd het zonder ook nevenberoepen met neveneffecten zoals bvb les-verplaatsingen. De agenda's puzzelen vraagt om soeplesse en flexibiliteit waar geen andere beroepsgroep zo mee bezig hoeft te zijn. Deze groep vol passie strop even om daarna te beslissen dat ze ervoor gaan, dat ze het avontuur van een volgende creatie aangaan, dat ze zich weer gaan wagen, wat de uitkomst ook moge zijn. We zouden ze daar alleeen al moeten voor vergoeden verdomme!! Heel goed vergoeden zelfs, mensen die onze passie brandend houden die zijn nu meer dan ooit nodig. net als die schilder die vandaag ook weer voor zijn werk staat en denk-daar gaan we dan-!
Het is zoals het is en ik heb het te nemen, laten kan niet! Het is een wee gevoel in de buikstreek en in het gemoed. Vriendin in Frankrijk vanwege reeds op vakantie, vrouw en oudste dochter samen op stap, jongste dochter vertrok naar een viool en samenspelstage. En dan slaat dat toe, zomaar ineens uit het niets. In alle drukte hunker ik naar alleen zijn, naar "laat me even met rust". En kijk, dan is het zover, ik zag het niet aankomen en het slaat toe als een golfslag aan de Atlantische kust. Ik verlies controle, ga even mee in het gevoel om dan weer stoer verder te doen met wat ik bezig was. Maar wat was dat dan ook al weer? En wat kan er dan belangrijker zijn dan mijn levensgezellen? Ik verlies nog meer controle en zoek een uitweg. Die komt steeds als vanzelf, als ik eerst maar even toegeef aan dat weeë, aan dat onbegrijpelijke dat zomaar opkomt. En dan is alles stil, heel stil. Ik weet het: "meer moet dat niet zijn". Zo is dat genoeg!
Iemand schrijft in een krant dat je schrijven niet kan leren, je bent schrijver of je bent het niet! Net zoals je blond bent of niet! Ik mag dat alles wel lezen doordat ik het lezen geleerd heb (je bent lezer of je bent het niet). Maar dan is er toch nog altijd die drang van het "doen". Je mag inderdaad nog zoveel geleerd hebben, het doen is het allerbelangrijkste. Je bent schuilder als je schildert en je bent het niet meer als je het penseel neerlegt, het kijken blijft en vergaat met de ouderdom, of wordt net scherpen. Nog mooier is het vanuit een drang, een soort drijfveer, waar niets tegen vermag. Zoals de regen vandaag, niets kan dat tegenhouden, niets heeft de kracht om het te laten ophouden tenzij het beslist om op te houden. Het gutst met bakken en is een concert zonder voorafgaande. Druppels op vensters, stenen , bomen het gras, duizend en één geluiden in divere kleure en sterktes, een onnavolgbaar ritme tokkelend. Hmmm zoals schrijven, musiceren, schilderen,, dromen, verbeelden, dansen,... is de regen schoon, zeer schoon. Het lijkt troosteloos en dat is het ook. Troosteloze drang om het steeds opnieuw en opnieuw te proberen. Het lijkt nutteloos maar vergis u niet, de bloei en de groei komt later als ik/hij hem niet verzopen heb.
Nog even en het is voorbij, het werkjaar, het seizoen zo als ze dat vroeger zo mooi zeiden! Zon in de nek, de regen op afstand en even rusten. Niet al te lang, het is te mooi om lang te laten liggen. Maar een tijdelijk afstand nemen is ook mooi, als oefening in het voorgoed loslaten! Als ik terugdenk aan projecten met: Het Mas en jongeren (reeds 230000 bezoekers), De Filharmonie, De Singel, Amuz, het KMSK, de erfgoed cellen in Westvlaanderen, de gemeente Maasmechelen, De stad Antwerpen, Djappo, Destelheide, Hogent/KASK, etc......met duizenden hebben we samengewerkt, duizenden hebben we begeleid, toegeleid, afgeleid,....allemaal naar en rond kunst.... ons job dus. Waren er dan geen ergernissen en bekommernissen? Ooooo jawel, geld en hoe er verkrijgen en hoe het best besteden en hoe.....en beleid beïnvloeden ter ere van de goedertieren trouw en het algemeen belang. Maar dan is er altijd die ene zin, ooit vanop de terein voor het eerst gelezen en begrepen (ja, ik ben traag van geest en groei): "Alles van waarde is weerloos" (Lucebert). Schoner motief is er niet om mijzelf en een gemeenschap te overtuigen van ons nut en het nut van algemeen belang. Die zin voor eeuwig gegreoefd in het geheugen van mijn bestaan. Ook al is die eeuwigheid verhankelijk en zeer tijdelijk, mij houd ze alvast in zwang en met plezier! Wat een motief, daar ga ik graag voor op vakantie om dan terug te keren met nog meer motief door het nog beter begrijpen!
maar voor vakantie dan toch maar het gehele gedicht:
'De zeer oude zingt' Lucebert 1974
er is niet meer bij weinig noch is er minder nog is onzeker wat er was wat wordt wordt willoos eerst als het is is het ernst het herinnert zich heilloos en blijft ijlings
alles van waarde is weerloos wordt van aanraakbaarheid rijk en aan alles gelijk
Het is stiller, het is alleen, het is thuis vandaag. Geen 140 deelnemers van een zomeracademie
rondom mij die bezig zijn met waar ze graag mee bezig zijn, enkel stilte,
wetend dat die duurt tot ikzelf weer opsta en begin met om het even wat.
De tafel opruimen en de afwas lijkt mij een goed begin om het
dagelijkse weer in de stappen. Toch is het anders dan voordien, meer dan
zeven dag verschil is het niet maar het is rijper, het is ouder, het is
schoner. Zeven dagen zijn een week, een peulschil in de tijdsband van ons geheugen. Maar als zeven dagen een ervaring zijn dan is er geschiedenis en herinnering geschreven in de tijdslijn van mijn bestaan. Daar gaat het toch om, iets doen om het mee te dragen naar het vervolg, tot ook dat ophoud. Ik weiger de vraag van wat erna met al dat moois moet, ik vermoed niets. Wat gebeurt is, is gebeurt. Ik neem er niets van terug en kan het onmogelijk wegschenken. Mijn adem en drijfveer zijn niet erfbaar, gelukkig maar.
Iedereen hier vraagt meer tijd, alsof ik die maak! Vandaag is
afwerkdag en dat wil men nog niet! Men wil wroeten en verder ploeteren,
misschien met een dagje rust tussenin het mag ook een halve zijn-.
Teveel tijd aan ontlopen geven is gevaarlijk. Ze zien hier het einde
naderen , het einde aan tijdelijk je artistieke kop en lijf breken om
dan met de scherven iets nieuw te bouwen dat er nog solider, nog
duidelijker, nog eerlijker uitziet dan wat je oorspronkelijk dacht wat
het was. Niets is hier vreemd, zeker het vreemde niet. We gaan nog een
dag ertegenaan maar we kijken ook hoever de buurvrouw/man kwam. We
maken intenties om verder te werken, nooit op te geven, om het gemaakte
een plaats te geven of het weer tot aan scherven te gooien. Met
herinnering aan goed werk kom je immers niet door de poort van de
loutering, enkel het opnieuw en opnieuw en kan ons helpen. De
letters van de gemaakte poëzie worden terug in de letterbak gegooid om
daarna eens en zo krachtig te doen wat ze moeten doen, de kijk op
mijzelf en de wereld te verruimen. We hopen dat u over onze schouder
even wil meekijken, een kleine schouderklop voor de gemaakte kras in het
landschap van mijn brein. Ik beloof niets maar morgen ga ik weer
verder, uit noodzaak en het verlangen.
Over een zomeracadmie een flessenhals en tevredenheid
Vrijdag, regen , geen wind, iedereen weer in zijn atelier.
Singer-songschrijvers herhalen akkoord na akkoord snijden in de tekst
alsof het hun eigen vel is. De kostuum en vormgevers maken plooien daar
waar ze ze gisteren glad streken, animatiefilmers gaan nog voor een paar
1000 beeldjes die ze mm per mm verschuiven, en aan de printer is een
trechter ontstaan een flessenhals met wachttijden tot vanavond. Grote en
kleine printers draaien en geven er af en toe de brui aan zoals het
hoort. Een vrouw sleurt met rolluiken het landschap in op zoek naar de
juiste plek, de poëten proeven een woord en ergens spelen muzikanten -
Clara Schuman- . Nergens is paniek, alleen het besef dat na de
feestelijkheden van vorige nacht er weer een werkdag aankomt! Niets is
vreemd in deze wereld, zelfs hier moet gewerkt en gezwoegd om vooruit te
komen. Het werkras doet het met plezier en zwier. Die flessenhals
overleven we, zoals de dagen zich voltrekken, zo is onze te(n)-vrede-heid.
Ploeteren en foeteren en opnieuw en opnieuw! ' t is achter de muur dat ge moet kijken! In de stilte vangt men het geluid en in het licht ligt het duister verscholen. Daar zijn we deze dagen mee bezig op de zomeracademie 011 (editie 17 denk ik) en daarna rookt iemand een sigaret, een ander zoekt een woord, nog een ander de kleur die nodig is om een lijn te trekken alsof het een landschap was. Intens en nooit ophoudend lijkt het, vermoeiend en bevrijdend. Schoon om alle mensen aanwezig, te zien opgaan in hun wereld van formuleren en opnieuw proberen tot ze het duidelijk krijgen. Wetend dat het altijd een leugen zal zijn. Dat het proberen is , dat het slechts een fractie is van wat mogelijk moet zijn. 125 creators bijeen is wel een zeer bezig wespennest, stoor ze niet ze zijn op hun best en gevaarlijk! Ze veranderen werkelijkheid en dagelijksheid. Ze slaan hun eigen hoofd tegen zelf opgetrokken muren, ze schoppen zichzelf en hun ge-weten. Dit is de schoonheid al is het voor even!
Het lijken krabbels met hier en daar een kleur erin, erop, eronder . het
zijn woorden vol verlangen en ook weer niet. Alles lijkt uit het niets
te zijn ontstaan waar alles in ligt vervat. Er moeten geen verhalen
meer geschreven, ze schrijven zichzelf. Zoals de acteur het weer waagt
dat wat hij net heeft gedaan weerom en weerom zal gebeuren als de eerste
en unieke keer, dat is het ook.Elk moment zijn bestaan! Het is altijd
en nu in een moment vervat. Zo is ook de tentoonstelling waarmee we
gisteren onze eerste dag rond maakten zonder dat daar een eind aankwam!
Stijn Vrancken en Sabien Clement zetten een toef slagroom op de taart
die gisteren was. De tentoonstelling blijft open je kan ze nog zien! De
stem van Stijn was live en dus vervlogen , zijn tekst is er wel maar
ligt op witte bladeren te wachten op uw ogen. de krabbel van Sabien, die
schoonheid ver voorbij zijn kan proeven.
Vandaag trekken we ons weer op aan de koelte van de ochtend, genietend
van zoveel licht! We zijn weer bezig met dat wat we zo graag willen, in
het midden van niemandsland dat altijd al het onze was! Ik ga voor
altijd! al-tijd!
Volgens het uitzicht op dit weer had het ook een herfstacademie kunnen zijn. Maar nu kan het zich enkel nog voltrekken! We zijn gestart met de woorden:
het gaat zeven dagen regenen, u trekt zich daar niets van aan want u
mag zeven dagen werken! En nu zie ik ze dwalen over dit terrein,
zoekend naar de ander, een lokaal, een houding, een woord om het uit te
leggen. Laat ze vooral lang in de vertwijfeling blijven dan komt het
goed. Het komt allemaal goed! Dit is immers een plek waar je zelf de
vraag stelt en die vervolgens ook zelf beantwoordt. Niets is waar tot
jijzelf beslist dat het zo is! Daar gaan we dan, door die schone regen! 140 mensen in weer en wind die artistiek bezig zijn en voor de rest zich even niet bekommeren om tijd behalve die die ze nemen, wegnemen, overnemen,.... zich niet bekommeren om ruimte behalve die die ze innemen, veranderen, verdoezelen , vergroten, verkleinen, vervormen, ..... Nu zijn er nog de patronen van gisteren en alle dag die het pad doen lopen, dtraks is er nog pad nog patroon tot het zich weer voltrekt en dan is het wachten op een nieuwe vraag en nog en nog.... steeds weer tot alles is opgebruikt en er niets meer overblijft behalve dat spoor dat is getrokken, die baan die ooit is geweest! Vluchtlijnen in een perspectief!
Soms is zwijgen en er het zwijgen toedoen verstandiger, dacht ik. Maar waar blijf je dan met je gedachten? Waar blijven de woorden- en beeldenstromen dan naartoe waaien? Stadsdichter Peter Holvoet- Hanssens presenteerde daarnet "een woorden stroom van 't Stad" een compositie uit meer dan 500 gedachten van mensen die hem iets toestuurden. Dit 3,5 km lange kaaiengedicht kan tellen als participatie oefening. Niemand die vraagt naar de prijs van dit gebeuren, niemand zeurt over het nut van dit schoons! Of om het met de woorden uit een gedicht van Koen Stassijns te zeggen: "het is wat het is". Dit alles staat veraf van de 11 juli feestjes die ten lande worden gespreid. Mag er niet gefeest dan? Jawel feest is altijd feest, ook als is het soms niet duidelijk waarom, zoals op deze zwart-gele feestjes voor 11 juli die toch politiek zullen misbruikt worden. Feest met vooraf ingebakken misbruik, feest van een natie die er geen is. Geef mij maar een afscheidsgesprek met Dirk Sterckx in "De Morgen" die mij over Europa verteld, als voorbode van een onbekende toekomst. Wat moet ik met een bekrompen landsgedeelte als voorbode voor morgen, ... mijden toch? Ik begrijp wel iemand als Axel Peleman die muzikaal geactualiseerde volksliedjes op de markt van Antwerpen brengt op zo'n zwart geel feestje. Omdat het daar gaat over overlevering, over erfgoed, maar dat zal weinig uitstaans hebben met 11 juli of Vloamsch. Het zal gaan over wie we waren en zijn, en dat lijkt mij anders. Ik maak me druk en kwaad over een politieke impasse die afgedwongen wordt door niet eens een zwart-gele meerderheid. Het kleine smalle denken waar elke toekomst wurgend aanvoelt, waar mij iets op de mouw wordt gespeld, dat aanvoelt als een vest van brandnetel of erger een betonnen hoofdeksel dat drukt op een open schedel! Geef mij liever een zin als:-- Aan de stroom staat de dichter, en droomt van de reis, Zijn handen op 't roer van de Tijd;*-- Wie ontkent dat kunst niets moet maar meermaals helend werkt is de verdwazing voorbij! Ik laat me graag bekoren in regen en wind waar het zoeken altijd zoeken blijft maar het vinden louter afhangt van wat ik vinden wil!
Het lijkt of je niet bestaat, of je een afgelegen onontdekte stam bent! Ik bedoel je bent een paar dagen niet online, geen twitter , geen mail geen internet en je bestaat niet. Dat noemen ze nu nieuwe cultuur! Nochtans mijn bestaan ging gewoon verder, ik sprak even vlot als anders, maakte afspraken, vulde de innerlijke mens met het nodige voedsel en drank, lachte met greappen , ergerde mij aan een teveel aan onuitgepakte dozen etc.... Maar ik bestond virtueel niet, de leescijfers van deze blog donderden omlaag, mensen maanden mij mailsgewijs aan te antwoorden, wat ik dus niet las! Het is soms goed terug naar het onbestaande verwezen te worden, het vertraagd wel degelijk en laat verandering ogenblikelijk toe! Het is een aanrader om zo af en toe de stekker uit het stopcontact te trekken, de batterij uit het toestel te halen, de kop op off te zetten. De stilte is even lastig maar er komt veel voor in de plaats. Lastig is alles terug opstarten en te weerstaan aan de oude gewoontes, de gewoontes al diepe groeven in een gezicht. Sommigen gaan niet meer weg dat weet je! Anderen kunnen nog net op tijd een nieuwe plooi worden tot de volgende stilte. Hoeveel verstand is er nodig om de stilte als onderdeel van ons bestaan te zien! In de muziek wisten ze het al langer, ze was er niet zonder stilte, of in het schilderen geen kleur zonder de afwezigheid daarvan, of het woord geen tekst zonder de witruimte ertussen! Simpel als dat!
Meer dan Kwaliteit: een nieuwe visie op cultuurbeleid de nota van staatssecretaris Zijlstra in Nederland, waar we zo graag naar opkeken! . Het kabinet vindt cultuureducatie belangrijk voor de persoonlijke ontwikkeling van kinderen en jongeren en voor de creativiteit van de samenleving. Er wordt zelfs voorzien in meer en betere ondersteuning van scholen en docenten bij het invullen van de kerndoelen voor cultuureducatie. Een belangrijke financiële prikkel blijft overeind: het budget van de regeling Versterking cultuureducatie primair onderwijs blijft beschikbaar tot en met het schooljaar 2015-2016. Cultuureducatie wordt een belangrijk criterium voor culturele instellingen in de basisinfrastructuur. Verder moeten rijk, provincies en gemeenten nog bestuurlijke afspraken maken over cultuureducatie, dus men is er nog niet helemaal uit. Belangrijk om weten is dat de daadwerkelijke toekenning van budget niet meegaat in lijn van de aandacht die er voor cultuureducatie is. Afgezet tegen de huidige taken en budgetten moet cultuureducatie percentueel meer inleveren dan de meeste andere sectoren. Ik mag hopen dat er in Vlaanderen, waar de aandacht voor kunst en cultuureducatie ook in de picture staat, een rijpere beleid voert! Men moet niet willen dat men meer doet voor minder centen. Neen het gaat niet alleen over centen maar ook wel over centen!!! Laat ons duidelijk zijn. Te weinig is te weinig en tweemaal te weinig is inderdaad niet genoeg. De voorlopige stand is echter 1-0 in het voordeel van ons! maar het is nog maar halftime de match is nog niet gespeeld!
Midden in het bekende onbekende zoeken we een nieuwe stek met onze organisatie "De Veerman". Het bekende is "buurt waar de joden wonen in Antwerpen", het onbekende is de Jodencultuur. We leven langs elkaar, we schuren net niet, rakelings gaan we aan elkaars dag voorbij. We fronsen wel eens een wenkbrouw, we knikken vluchtig of zeggen dag, meer niet. Alles is vluchtig en er is afstand van afstamming. We doen dit al lang en houden vol. Heel af en toe voelt de en zich beledigd de andere zich belazerd maar dat wordt met de nodige excuses snel weer tot de ware afstand teruggedrongen. De dagen komen en gaan en we verschillen van feesten en rustdagen. Dat maakt het winkelen handig, zo blijven we kopen en verkopen zonder elkaar voor de voeten te lopen. En dan was er ineens een jongentje dat voor me stilstond en vroeg: Kom je hier wonen! ik zei ja (want dat is ongeveer zoiets toch). Welkom zie hij en fietste verder. Zo simpel en zo schoon!
