wat anders in het hoofd of het hart blijft steken! Als het mij overvalt, of mij niet loslaat. Maar het kan ook voor het oefenen zijn. Oefenen in waar ik niet in opgeleid ben, oefenen met woorden.
01-11-2011
schijnbare dood .....
De schijnbare dood heeft een mooi voorkomen dit jaar. Hij voltrekt zich langzaam maar zeker en maakt zich op voor de winter. In pracht en praal laat deze schijnbare zich zien. Als mijn dood even schoon is als deze kleuren pracht dan is dat veelbelovend, al zal ik daar zelf niets van merken denk ik. Maar deze is dan ook schijnbaar. Zoiets als een schijngebaar, een doen alsof, een poos verdwijnen om dan even onverwachts, terwijl iedereen al wanhoopt, terug tot leven te komen. Seizoen zijn prachtig, net daarom, ze zijn onvoorspelbaar in het voorspelbare. Ze spelen een spel van eeuwig dezelfde herhaling en toch weer anders. Elke keer opnieuw ben ik varrast door de pracht van elk seizoen. Het meest vloek ik op de zomer als hij niet genoeg warmte heeft, het meest hunker ik naar de kleuren pracht van de herfst, de stilte van een winter en het plotse en opnieuw beginnen van een lente. Ik leef met hen mee en begroef mij vandaag onder bladeren en aarde. Zo moet dat dan voelen dat schijnbare verdwijnen. Als ik nu ook eens schinbaar verwijn voor twee seizoenen. Eerts wat kleurenpracht vertonen en dan verstillen... zou ik dat kunnen, om dan terug te komen even plotsklaps als een nieuw begin die enkel een bijna herhaling is en toch weer niet. Ze zijn schoon de siezoenen, ze is schoon die schijnbare dood!
Sommige dagen kenden vreemde wendingen en dat is maar goed ook. Deze dag zat ik eerst te vloeken op een webformat waar ge uw beleid moet in verduidelijken. Ze vragen niet eens een beleid maar formatsgewijs willen ze meten en weten! Daarna stond een lezing van Kurt Van Eeghem op mijn programma. Een lezing waar de emotie van hemzelf maar ook die van mij niet te onderdrukken waren. Een lezeing over de kunst en de kunstsector vandaag. De afbouw van de schone idealen van de humaniora, de ver-marketing van de cultuur in het algemeen. Het zwakte bod van beleidsmensen en regeringsleiders in het algemeen. Slogans als" Klara en kunst slechts vier letters verschil" als exculief voorbeeld, er zijn er voor minder in oorlog gegaan! Slechts vier letters, dat zijn er dan vier teveel!! En dan dee avond verziel ik in een muziekschool waar 1 op de 10 kinderen van dit cultuurland naartoe gaan, mijn dochter en anderen spelen er een onderbouwd muziek. Ze zoeken hun weg in het verdorven land der kunsten, leren , interpreteren, asocieëren, reflecteren en formuleren.... 9 op de tien hebben die lans niet krijgen ze niet , nemen ze niet, of wat dan ook. Ik luister naar de verklanking van een zoektocht zie ze soms twijfelen en daarna stralen, dit hebben ze weer verworven. Verwerven daar gaat het om; kunst nestelt zich niet op uw schoot. Kunst verwerf je met zoeken en vloeken mat lachen en tranen, met liefde en haat maar altijd weer is het een stap in ons bestaan. Mijn dag was schoon , maar niet schoon genoeg, ik ga morgen verder met de moed van elke dag!
Een systeem in vrije val. Een overspannen maatschappij in volle hysterie over hun hebben en hun goed wordt teruggeslagen op het "zijn". Het doet denken aan een gedicht van Ed Hoornik.--Op het schoolbord stonden ze geschreven, de werkwoorden "hebben en "zijn"...-- Daar staan we dan als in een realityprogramma die te ver is gegaan. Mond vol tanden en gedachten die nergens meer op slaan. De kapitalist in zijn onderbroek of beter nog de keizer zonder kleren! Schoon is het allemaal niet zou je zeggen alhoewel. Drama is het wel en elk drama heeft zijn schone kanten. Tabula rasa met onze gedachten, met onze systemen,.... hop hop op naar de zero samenleving. Alles opnieuw gedefinieerd en geordend. Ik ken slechter tijden, maar doe dat dan ook vanuit mijn luxe.... voor wie aan de kant van de armoede staat lijkt het mij erger, en ze zijn alsmaar met meer. Bedenkelijk!
Maar vrije val heeft iets van vrijheid, iets van alles kan. Maar hopelijk is er ook een parachute en een landing anders zal de klap hard en fataal zijn. Maar ook dat is vrijheid natuurlijk wel egoistisch , de dodelijke klap zonder bekommerd te zijn voor wat overblijf en achetrblijft, nog eenmaal kiezen voor mijzelf. Bedenkelijk!!!
Ik zet Schumann op "In der Fremde" en kies om te luisteren , te kijken naar wat was en is! Een heerlijke parachute is dit, de landing is verzekerd ook al zal het minder mooi zijn dan dit moment.
Hij was uitgenodigd op een feestelijk gebeuren om een woord te zeggen, om een kleine lezing te geven. Zijn gedachten te ordenen en deze vervolgens op het publiek los te laten. Hij deed dit wel vaker en het verloonde best, hij kon er jaarlijks mits wat handige truuks heel wat aan overhouden. Tussen in speelde een duo van muzikanten, ook zei ordenden hun gedachten en lieten deze op het publiek los is rijke kleuren, uitgepuurde klanken en weloverwogen keuzes van tempi en stiltes. Zei kregen hiervoor een schamel loon, ze werden nog net betaald. De dag daarna probeerden ze het omnium statuut te bemachtigen om het overleven wat zachter te maken. Kunst nietwaar mijnheer, een gebeuren in de rand. Een vaas bloemen op het podium een kader aan de muur van een nietszeggend bureau. Het is schandelijk hoe we daar mee omgaan. We hebben het nodig om rust tussen de woorden en de daden in te bouwen , rust om te reflecteren, te denken, geconfronteerd te worden en wat nog allemaal meer. Maar er waarde aangeven (maatschappelijk dan) hola niet overdrijven heee het is maar in de rand. In de krant roepen ze dat het artiestenstatuut wordt misbruikt. Misbruikt! misbruikt???? Weinige artiesten komen in aanmerking voor het statuut en overleven op de tonen van hun passie. Ze gaan hun weg op de rand van de armoede maar met tevredenheid, een boterham thuis, een schouderklop en een glas wijn van vrienden, een lift naar de stad waar ze die dag weer het beste van zichzelf gaan geven. We gedragen ons schandelijk ten opzichte van hen, schandelijk! Ondertussen spelen zei verder en laten mij in alle rust denken over mijn schande!
Het is iets wat zich tussen ons afspeelt. Iets wat altijd een poging zal zijn om elkaar te begrijpen, om het liegen tegen te gaan en dan de halve waarheid maar kunnen vertellen. Een spel van zoeken naar vorm voor inhoud maar ook zoeken van inhoud in de vorm. Een steeds moeilijk spel van formuleren en begrijpen. Van begrepen worden en ook weer niet. Een voortdurend spel van tegen stellingen die elkaar lijken op te heffen. Maar een plezierig en leuk spel vol verrassingen en steeds wisselende spelregels, zelfs het vals spelen hoort erbij en is toegestaan. Ik voel mij prettig in die biotoop en het spel loopt enkel af als het diep diep donker is waar geen licht tegen welke snelheid ook zich nog verplaatst, dus ook ik niet!
of in flarden:
het proberen
het steeds weer opnieuw
half vorm half inhoud
half inhoud half loos
niets dan de gedeelde waarheid
niets dan de gedeelde leugen
delen van grotere delen
delen van ongrijpbaar grijpbaar
woord voor woord
woord voor beeld
stem van ontastbare
stem van hoop
De gedachte alleen al. Dat het kon gebeuren, dat was al genoeg. Het hoefde niet eens meer waarheid te worden! Zo gaat dat met gedachten ze lopen de realiteit vooruit, ze zijn sterker dan wat voor "waar" wordt aangenomen, grootser ook, en ze gaan hun weg. Zo ook zijn mijn dromen, die hebben geen last van schuld en boete, nog minder van de norm van het gewone. Dat doet maar op die dromen! En toch is het allemaal van mij, zowel de gedachten en de dromen. Waar het onmogelijk is in het waarneembare maak ik het mogelijk in mijn gedacht mijn droom. Het ultieme is bereikbaar, het onbereikbare bestaat niet. Al mijn zintuigen kan het zelfs beroeren. Ik heb niet te klagen, alles is bereikbaar , al is dat maar een gedacht!
Het zijn oude symbolen en werktuigen waarvan ik mij bedien, alsof de wetenschap mij voorbijgegaan is. Alsof er geen geloof is in vooruitgang en ontwikkeling. Hoe zou het ook anders en wat is dat dan vooruitgaan, waar gaat dat dan naartoe? Neem nu de knakkers die bezig zijn met elementaire deeltjesen dan iets zien wat sneller is dan het licht. Is dat vreemd? Wat weten we eigenlijk en wat weten we niet? We weten slechts wat er "was" niet wat er "is". Ambetant maar waar. Je ziet ook wat je weet en niet wat er is. Dus oude werktuigen en oude symbolen en vooral oude gedachten. Soms moet het allemaal eruit en allemaal tegelijk. Tabula rasa! Daarom hou ik van ze, zie ik ze graag, zijn het makkers in een eeuwigdurend gevecht naar "zin" die net zo goed "onzin" kan zijn. Daarom zie ik ze graag, de schilders, beeldhouwers , musici, thetaer- & filmmakers, de dansers al is het op een slappe koort, de ..... ze bedienen zich allemaal van oude werktuigen en nog oudere symbolen om te zoeken naar dat wat nooit gevonden kan worden. t' is ne schone stiel zou mijn grootvader gezegd hebben! Hij wist het.
Het was lang geleden maar ineens dook hij uit het niets op. Deze keer was het de muziek die het hem deed, maar het had net zo goed een geur of een voorbij flitsend beeld kunnen zijn. Maar hij was er en het liet me niet onberoerd, het was lang geleden. Hij deed mij denken aan de anderen waar ook gemis mee gemoeid was. Hij was al 27 jaar weg en nog kon hij zomaar binnenstappen alsof hij gisteren hier ook was. Ik noem ze vrienden ook al zijn ze dood. De tranen zijn steeds aanwezig, omdat ik niet klaar ben met hen en dat ook nooit zal worden. Hoe moet dat met vrienden die er niet meer zijn, hoe zet je daar een punt achter? Dat net nu Gus binnenstapt is niet verbazend, ik zit volop in het werk waar hij grondslagen van heeft gelegd, wel in een nader tijd en met andere inzichten. Hij zou een goeie tegenstander zijn om het denken vooruit te helpen. Net zoals Bram met de gemakkelijkheid, alsof hij de zon zelf is, binnenstapt en een onderonsje begint-" dat ik meer langs de kant van de on-zin moet gaan staan"-. raar maar we begrijpen elkaar. Alsof ik met mezelf praat. Ik weet zelfs niet zo zeker of dat ook niet zo is. Maar de tranen verraden gemis en liefde. Wat muziek of en geur of een beeld al niet vermag!
Eenmaal de redenering rond, dan komt het beeld of de tekst vanzelf. Voorheen kwam er ook beeld , klank of tekst maar dat diende om de redenering aan gang te houden. Hoeveel beeld en tekst moet ik verslijten alvorens ik duidelijk ben, alvorens ik de cirkel gesloten krijg. Daarvoor is een atelier of werkplaats een schoon gegeven, onbekommerd kunnen smossen, experimenteren tussen de stukken die tot niets hebben geleid en weer ander die tot een volgend (klank)beeld of tekst hebben geleid. Iedereen verdiend zo'n atelier of werkplaats waar de rommel van het denken en zoeken heerst, Waar het product waarnaar men streeft en zoekt nog lang niet zichtbaar is. En dan ineens, na een heftig confronteren met uzelf, met anderen, met weet ik veel wat,... dan ineens is er iets. Na veel koppigheid in werken, na veel volhouden, na eenzaamheid in het zoeken, na meer dan veel twijfels over mijzelf en de wereld, dan ineens is er het geloof dat iets kan zijn wat het is! Dat het goed is zo, dat "het is wat het is" en op zichzelf kan terugvallen. De schoonheid van de creatie die zelf de twijfel heeft ingebouwd los van mij, los van mijn zoeken. Het staat op zichzelf en het spreekt. Ik kan het lossen nu, ik kan het laten gaan!!! Misschien moet ik nu opnieuw beginnen, maar laat me nu even in de zon en kom erbij zitten dan kletsen we wat over koe en kalf!
De mens is een gevoelige ziel met een bang hart en lange tenen. Als je een mening hebt en je verkondigt die dan denkt men 9 op de 10 keer dat je een oordeel uitspreekt. Een oordeel is iets definitief, een mening, een kritiek daarentegen is dat niet. Het is een kijk vanuit een bepaalde hoek die ons samen in staat moet stellen de zaak langs hopelijk diverse hoeken te belichten. Maar we zijn bang, met een klein hart en lange tenen, .... geef ons een schouderklop. Zeg dat we goed bezig zijn, dek toe die werkelijkheid laat mij in mijn droom, mijn eigen gewaande schoonheid ! Laat me, laat me , .... vooral achteruitgaan. "Neen, ik wil het niet weten" lijken we collectief te roepen en dan toch hopen dat het goedkomt. Rare wezels zou ik zeggen! Raar wezen met een bang hart een gevoelige ziel en lange tenen. Schepsels van onnozelheid en banaliteit.
Ik hou van verhalen, verhalen vol van denklijnen, beelden, constructies uit andermans hoofd! Ik vertel ze ook graag mijn verhalen, al die gedachten en kronkels omzetten in beelden, klanken, bewegingen, woorden..... zoveel talen, zoveel mogelijkheden. Neen ik ben geen goed schrijver en toch, kijk ik schrijf! Woord per woord mij niet al te bewust hoe het allemaal grammaticaal werkt, dat inzicht gave ze niet op een technische school, helaas moet ik nu zeggen maar dan zonder spijt. Maar erger is dat sommigen formats bedenken om mijn verhaal te vertellen. ik ben nu bezig met een beleidsplan te schrijven voor De Veerman, een meer dan nobele en leuke bezigheid. Het is een verhaal van ons, van een ploeg gedreven mensen die met kunst en educatie beizg zijn, allen gelovend dat wat ons bezighoud zin-vol is. Het verhaal gaat ook over mijn leven en de kijk op mens en samenleving en is dus niet te scheiden van wie en wat ik ben, onmogelijk. Er is geen scheiding tussen werk en privé, hoe zou je datlmoeten doen denk ik dan steeds. Maar er zijn mensen die vinden dat ze mijn verhaal op voorhand moeten indelen in hoofdstukken, die vooringenomen vragen stellen alsof ze niet geloven dat ik het zelf kan. Ik haat formats, ik haat vooringenomenheid bij het luisteren. Ik weet wel ze willen vergelijkbare verhalen om te oordelen. Maar daar zit te fout men moet niet oordelen men moet luisteren naar een verhaal en ontdekken of het steek houdt of het boeit, of het ontroerd, of men er zich aan ergert .... Oordelen is niet luisteren is enkel proberen te herkennen van wat men wil. Ik haat formats die gelijkheid verengen tot het beeld dat hgsiteren was en niet kijk hoe we gelik zijn door onze verscheidenheid! Straks schrijf ik verder en doe moeite om binnen de lijnen te kleuren, wetend dat alles in mij zegt, de waarheid ligt achter de horizon. Ik kijk op en weet dat het waar is, oei de lijn is alweer overschreden, hoera hoera!
De taal was sterk, de vertelkracht nog sterker, het ritme was juist, het kader op maat geknipt, de compositie evenwichtig als dat moest en net uit dat evenwicht als de inhoud daarom vroeg, het spel bijzonder sterk. Soms is theater op zijn best, zelfs zo sterk dat tijd en ruimte vergaat. Een flow waarin je wordt meegetrokken, opgezogen! Zo was het gisterenavond bij het bekijken van "Maria vaart" een locatie productie van "Het Gevolg" geschreven en in regie van Stefan Perceval . Van bij het begin krijg je een patat op uw gezicht, schoonheid bestaat even niet, de harde gespeelde werkelijkheid recht in uw maag en het blijft maar komen. Flarden van de tekst zijn bekend omdat ze refereren naar het eigen verleden, je prevelt bijna mee met "de tuinman en de dood" een gedicht wat blijkbaar in ons collectief geheugen zit. En dan de strijd de eeuwige strijd van loskomen en toch weer niet, van liefde en de leugen die ze soms is, van........ ga kijken nu het nog kan want binnenkort vaart dit schip naar een onbekende overkant. Ik was anderhalf uur verloren gelopen in deze werkelijkheid en merk dat ik na een dag nog niet geheel terug ben. Daarom bestaat theater (kunst), om mij te brengen naar daar, waar ik anders nooit kom, waar ik dan een tijd blijf om het voor altijd in mijn hart te dragen en weer te komen in mijn wereld die voorgoed veranderd is, niets zal meer hetzelfde zijn, nooit meer. Daarom en daarom is dit de schoonheid voorbij!
Als-of het (n)iets was. Wat maakt het verschil tussen niets en iets nog uit in een wereld waar we doen als-of. Als-of we onze verantwoordelijkheid nemen en vervolgens gewoon verder gaan zoals gisteren en doen of er niets is gebeurd Als-of we ecologisch besef hebben gekregen , maar dan toch verder gaan met bezoedelen en bevuilen Als-of er geen stress en druk op het werken zit en vervolgens iedereen de bomen injagen met nog meer Als-of het woord als-of een leventhema is geworden en de keuze verantwoord. Als-of we vertrouwen hebben en dan duizend en één controlemechanismen in schakelen om het vertrouwen te schaden. Maar het is liegen in het kwadraat, het is van "iets" net dat "niets" maken. Het is het verdoezelen van angst en ontevredenheid, het is er niets aan doen en doen alsof onze agenda dat bepaald. Alsof het mij niet de keel uithangt! Gewoon tabula rasa en je hebt net dat "iets" vast waar je mee verder kan, meer hoeft echt niet!
Anders kijken of anders waarnemen het lijkt een moeilijke oefening. We kijken steeds maar vanuit dezelfde verbinding in onze hersenen en zien dan wat we al wisten en geraken in de spiraal van altijd dezelfde weg. Zeker nu ik weet dat het meeste van ons neuronet in de eerste drie jaar van ons leven ontstaat en dat we tot ons 16-de dat verfijnen om daarna vooral op gewoonte verder te gaan. Allemaal een wat griezelige gadchte die we maar beter indachtig zijn. Mijn zou de kunstenaars en de wetsnchappers dankbaar moeten zijn die het gevecht aangaan om toch op zijn minst proberen dit niet te doen en elke keer weer de hoek om te slaan en dat te bekijken alsof ze er nooit zijn geweest , dat alles nieuw en oorspronkelijk is! Schoon maar verdomme moeilijk, niet kijken vanuit "gewoonte of weten" maar vanuit nieuwschierigheid telkens opnieuw en opnieuw en verbaast zijn over onze kortzichtigheid. Maar nog meer verbaast zijn over wat er in deze nieuwe werkelijkheid te zien is en dat dan als schoonheid ervaren, voor heel even om dan opnieuw te kijken/waarnemen alsof je niets weet. Ter eer en glorie van het bestaan dat mag evolueren elke seconde opnieuw en opnieuw en opnieuw!
De ochtenden zijn soms van een schoonheid die niet te overtreffen is en dat telkens opnieuw. Zo was het ook weer deze ochtend, ik mocht vergaderen met een achtal passionele muzikanten die een volgend concert plannen. Artistieke gedachten daar hadden ze geen moeite mee, dat vloeit en dat bloeit, thema van het concert is dan ook "passie". Ze zijn zelf zo gedreven dat passie en obsesssie door elkaar vloeien om dan weer terug te keren naar een realiteitsgehalte. Bij dat laatste wordt alles stil! Hoe financeren we dit nu weer is "het ultieme vraagstuk"? Zelfs al spelen ze al veel gratis dan nog ...... en als professioneel kunstenaar is er ook een overleefbaarheid's vraag. Hoe overleef ik deze maand weer! Zeker nu het onderwijs steeds meer roept dat die uitvoerende kunstenaars maar moeten kiezen tussen uitvoerend werk (hun passie dus) en het lesgeven, en dat laatste doen ze ook weer vol van passie gevoed door de eerste! Geen van hen overleefd het zonder ook nevenberoepen met neveneffecten zoals bvb les-verplaatsingen. De agenda's puzzelen vraagt om soeplesse en flexibiliteit waar geen andere beroepsgroep zo mee bezig hoeft te zijn. Deze groep vol passie strop even om daarna te beslissen dat ze ervoor gaan, dat ze het avontuur van een volgende creatie aangaan, dat ze zich weer gaan wagen, wat de uitkomst ook moge zijn. We zouden ze daar alleeen al moeten voor vergoeden verdomme!! Heel goed vergoeden zelfs, mensen die onze passie brandend houden die zijn nu meer dan ooit nodig. net als die schilder die vandaag ook weer voor zijn werk staat en denk-daar gaan we dan-!
Het is zoals het is en ik heb het te nemen, laten kan niet! Het is een wee gevoel in de buikstreek en in het gemoed. Vriendin in Frankrijk vanwege reeds op vakantie, vrouw en oudste dochter samen op stap, jongste dochter vertrok naar een viool en samenspelstage. En dan slaat dat toe, zomaar ineens uit het niets. In alle drukte hunker ik naar alleen zijn, naar "laat me even met rust". En kijk, dan is het zover, ik zag het niet aankomen en het slaat toe als een golfslag aan de Atlantische kust. Ik verlies controle, ga even mee in het gevoel om dan weer stoer verder te doen met wat ik bezig was. Maar wat was dat dan ook al weer? En wat kan er dan belangrijker zijn dan mijn levensgezellen? Ik verlies nog meer controle en zoek een uitweg. Die komt steeds als vanzelf, als ik eerst maar even toegeef aan dat weeë, aan dat onbegrijpelijke dat zomaar opkomt. En dan is alles stil, heel stil. Ik weet het: "meer moet dat niet zijn". Zo is dat genoeg!
Iemand schrijft in een krant dat je schrijven niet kan leren, je bent schrijver of je bent het niet! Net zoals je blond bent of niet! Ik mag dat alles wel lezen doordat ik het lezen geleerd heb (je bent lezer of je bent het niet). Maar dan is er toch nog altijd die drang van het "doen". Je mag inderdaad nog zoveel geleerd hebben, het doen is het allerbelangrijkste. Je bent schuilder als je schildert en je bent het niet meer als je het penseel neerlegt, het kijken blijft en vergaat met de ouderdom, of wordt net scherpen. Nog mooier is het vanuit een drang, een soort drijfveer, waar niets tegen vermag. Zoals de regen vandaag, niets kan dat tegenhouden, niets heeft de kracht om het te laten ophouden tenzij het beslist om op te houden. Het gutst met bakken en is een concert zonder voorafgaande. Druppels op vensters, stenen , bomen het gras, duizend en één geluiden in divere kleure en sterktes, een onnavolgbaar ritme tokkelend. Hmmm zoals schrijven, musiceren, schilderen,, dromen, verbeelden, dansen,... is de regen schoon, zeer schoon. Het lijkt troosteloos en dat is het ook. Troosteloze drang om het steeds opnieuw en opnieuw te proberen. Het lijkt nutteloos maar vergis u niet, de bloei en de groei komt later als ik/hij hem niet verzopen heb.
Nog even en het is voorbij, het werkjaar, het seizoen zo als ze dat vroeger zo mooi zeiden! Zon in de nek, de regen op afstand en even rusten. Niet al te lang, het is te mooi om lang te laten liggen. Maar een tijdelijk afstand nemen is ook mooi, als oefening in het voorgoed loslaten! Als ik terugdenk aan projecten met: Het Mas en jongeren (reeds 230000 bezoekers), De Filharmonie, De Singel, Amuz, het KMSK, de erfgoed cellen in Westvlaanderen, de gemeente Maasmechelen, De stad Antwerpen, Djappo, Destelheide, Hogent/KASK, etc......met duizenden hebben we samengewerkt, duizenden hebben we begeleid, toegeleid, afgeleid,....allemaal naar en rond kunst.... ons job dus. Waren er dan geen ergernissen en bekommernissen? Ooooo jawel, geld en hoe er verkrijgen en hoe het best besteden en hoe.....en beleid beïnvloeden ter ere van de goedertieren trouw en het algemeen belang. Maar dan is er altijd die ene zin, ooit vanop de terein voor het eerst gelezen en begrepen (ja, ik ben traag van geest en groei): "Alles van waarde is weerloos" (Lucebert). Schoner motief is er niet om mijzelf en een gemeenschap te overtuigen van ons nut en het nut van algemeen belang. Die zin voor eeuwig gegreoefd in het geheugen van mijn bestaan. Ook al is die eeuwigheid verhankelijk en zeer tijdelijk, mij houd ze alvast in zwang en met plezier! Wat een motief, daar ga ik graag voor op vakantie om dan terug te keren met nog meer motief door het nog beter begrijpen!
maar voor vakantie dan toch maar het gehele gedicht:
'De zeer oude zingt' Lucebert 1974
er is niet meer bij weinig noch is er minder nog is onzeker wat er was wat wordt wordt willoos eerst als het is is het ernst het herinnert zich heilloos en blijft ijlings
alles van waarde is weerloos wordt van aanraakbaarheid rijk en aan alles gelijk
Het is stiller, het is alleen, het is thuis vandaag. Geen 140 deelnemers van een zomeracademie
rondom mij die bezig zijn met waar ze graag mee bezig zijn, enkel stilte,
wetend dat die duurt tot ikzelf weer opsta en begin met om het even wat.
De tafel opruimen en de afwas lijkt mij een goed begin om het
dagelijkse weer in de stappen. Toch is het anders dan voordien, meer dan
zeven dag verschil is het niet maar het is rijper, het is ouder, het is
schoner. Zeven dagen zijn een week, een peulschil in de tijdsband van ons geheugen. Maar als zeven dagen een ervaring zijn dan is er geschiedenis en herinnering geschreven in de tijdslijn van mijn bestaan. Daar gaat het toch om, iets doen om het mee te dragen naar het vervolg, tot ook dat ophoud. Ik weiger de vraag van wat erna met al dat moois moet, ik vermoed niets. Wat gebeurt is, is gebeurt. Ik neem er niets van terug en kan het onmogelijk wegschenken. Mijn adem en drijfveer zijn niet erfbaar, gelukkig maar.
Iedereen hier vraagt meer tijd, alsof ik die maak! Vandaag is
afwerkdag en dat wil men nog niet! Men wil wroeten en verder ploeteren,
misschien met een dagje rust tussenin het mag ook een halve zijn-.
Teveel tijd aan ontlopen geven is gevaarlijk. Ze zien hier het einde
naderen , het einde aan tijdelijk je artistieke kop en lijf breken om
dan met de scherven iets nieuw te bouwen dat er nog solider, nog
duidelijker, nog eerlijker uitziet dan wat je oorspronkelijk dacht wat
het was. Niets is hier vreemd, zeker het vreemde niet. We gaan nog een
dag ertegenaan maar we kijken ook hoever de buurvrouw/man kwam. We
maken intenties om verder te werken, nooit op te geven, om het gemaakte
een plaats te geven of het weer tot aan scherven te gooien. Met
herinnering aan goed werk kom je immers niet door de poort van de
loutering, enkel het opnieuw en opnieuw en kan ons helpen. De
letters van de gemaakte poëzie worden terug in de letterbak gegooid om
daarna eens en zo krachtig te doen wat ze moeten doen, de kijk op
mijzelf en de wereld te verruimen. We hopen dat u over onze schouder
even wil meekijken, een kleine schouderklop voor de gemaakte kras in het
landschap van mijn brein. Ik beloof niets maar morgen ga ik weer
verder, uit noodzaak en het verlangen.
