 |
|
|
| 26-07-2010 |
 Luizen |
Een paar weken geleden waren Helena, Remi en ik in een dierenpark.
We stonden stil aan een apekooi. Kijkend naar het vlooien van de apen.
Een klein aapje dat half op de rug van een grotere aap zat en met fijne vingertjes één voor één vlooien nam en opat.
Het was fascinerend. Dat repititieve. Die ongestoorde en voortdurende bewegingen midden de drukte dat een dierenpark toch wel is.
Ik zag een zachte blauwe blik in Remi zijn ogen en wist wat hij dacht.
Remi houdt niet zo van knuffelen en zoenen. Hij houdt er niet van in de zin van dat hij het zelf niet makkelijk zal geven.
Ontvangen daarentegen, daar is Remi een kei in, een genietertje.
Dus toen twee zomers geleden Remi luizen had was het een topperiode voor hem. Want als ik die chemicaliën op het hoofd van mijn kinderen kon vermijden door drie maal op een dag uit te kammen; graag.
En sindsdien zegt Remi regelmatig 'mama, ga je nog eens luisjes zoeken?'
En dan is het feest als Remi zich nestelt in mijn schoot en ik over zijn haar en hoofd streel.
Dus toen in het dierenpark, kijkend naar vlooiende apen, een zachte blik in zijn ogen kon ik vermoeden wat zou volgen; 'ik zou graag nog eens luisjes hebben'.
Wat niet strookt met hetgene ik graag wil.
God moet Remi's verzuchting gehoord hebben, want vorige week kreeg ik een SMSje met berichtgeving dat een vriendinnetje van Helena, die heen en weer gaan logeren waren, luizen had.
Als het God belieft, laat Hij aub mijn vraag verhoren en niet die van Remi.
Als penitentie wil ik de hele zomer lang twee maal per week gebaren dat ik luisjes zoek bij mijn zoon.
Dear God, sorry to disturb you, but do we've got a deal?
http://www.youtube.com/watch?v=hk41Gbjljfo
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
