Wat ben ik blij dat ik je nog niet ken.
Ik dank de sterren en de maan
dat iedereen die komt en gaat
de diepste sporen achterlaat, behalve jij.
Dat jij mijn deuren, dicht of open,
steeds voorbij gelopen bent.
Het is maar goed dat je me niet herkent.
Kussen onder de straatlantaarns,
en samen dwalen door de regen,
wéér verliefd zijn, wéér verliezen,
bijna sterven van verdriet-
dat hoeft nu allemaal nog niet.
Ik ben nog niet aan ons gehecht.
Ik kijk bepaald niet naar je uit.
Neem de tijd, als je dat wilt.
Wacht een maand, een jaar,
de eeuwigheid en één seconde meer-
maar kom, voor ik mijn ogen sluit.
Ingmar Heytze
uit : Het ging over rozen.
|
