Vreemd is dat; mensen en dingen die achter je staan. Achter je rug, achter jou.
Die staan te springen en te huppen van 'kijk naar mij, ik ben je droom, ik kan hem waarmaken, ik kan jou waarmaken, dat weet je toch?'
En hoe je blik toch voor je gericht blijft.
Star, selectief horend en hardleers.
Vasthoudend aan de flard van een droom die eigenlijk nooit echt was en waar je veel voor betaald hebt. 
Wetend met elke vezel van je lijf dat het waarmaken niet voor je ligt, maar achter je.
Bij en door en met de mensen en dingen die daar zijn.
Benieuwd wat oudejaarsnacht tweeduizenddertien brengen zal.
Benieuwd of we erin zullen slagen rond ons te kijken.
Naar de wereld, dieren en mensen zo complex.
En zo mooi.