 |
|
|
| 23-02-2012 |
 Seute |
In dubio ben ik.
In dubio of we al dan niet een nieuwe zetel zouden aankopen. Een nieuwe zetel naar onze zin hebben we al gevonden, het geld ervoor aanwezig op de rekening.
Maar de oude zetel; twintig jaar oud en zoveel lief en leed gedeeld. De uren wakker liggen 's nachts door ziekte, hoogzwangerschap of zorgen, verdriet.
Momenten van bezoekers die bijblijven, waar en hoe ze zaten en wat ze zeiden, de blik in hun ogen, hun handen. De vele Sinten die er op de rand plaats namen, om er op een katholieke manier weer uit te kunnen geraken. De uren erin met Lucas, Remi of Helena slapend op mijn borst toen ze baby waren, hun hoofd op mijn schoot nu ze groter zijn.
En naast dat lief en leed; het hart van onze woning. Waar geen dag voorbij gaat zonder dat de kinderen zich erin 'flokken' met één van de dekens, waar de kussens worden gelegd en herlegd tot iedereen zijn nestje gevonden heeft. Waar de kussens bipolair strijdwapens of troostkussens kunnen zijn. Waar Remi en vriendje C een legerkamp mee bouwen en een hele dag en nacht in eten en slapen.
'O, ik ben toch een seute' zegt mijn mama soms als een emotie haar inneemt op een moment dat ze het niet wilt.
Een kind van mijn moeder ben ik.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
