Als Lucas thuis is heeft hij de gewoonte om muziek aan te zetten als hij een douche neemt. Waarbij de volumeknop niet anders kan dan een flinke 'draai' krijgen, aangezien hij anders niets hoort. Meerdere keren verbaasde hij me met zijn muziek. Ofwel omdat het voor mij een nieuwe liefde was of omdat ik de muziek kende uit mijn jeugdjaren. Zo passeerde onder andere Simon and Garfunkel, Deep Purple en Dire Straits de revue.
Welke muziek Remi beluistert weet ik niet. Ik weet wel dat oortjes of koptelefoon hem quasi overal vergezellen.
Helena daarentegen strooit zingend en dansend haar muziek rond en deelt graag haar ontdekkingen die blijkbaar vaak via Tiktok op haar pad komen. Zo ook in de auto gisteren.
Eeuwen geleden, nog altijd even smooth en nog altijd even recht naar mijn buik.
'I see the chrystal raindrops fall and the beauty of it all when the sun comes shining trough.'
https://youtu.be/Uw5OLnN7UvM
Mijn zus die vertelt over haar eerste keer skieën twee jaar na een zware beenbreuk door het vallen tijdens een slalomtraining. Hoe het leek alsof ze er nooit tussenuit geweest was. Hoe haar lichaam zich precies herinnerde hoe het moest en hoe het voelde. Hoe ik zo een paar handelingen en het gevoel dat ik erbij had kan oproepen dat blijkbaar in het geheugen van mijn lichaam zit en het boek op mijn nachtkastje. Heerlijk vind ik het : boeken naast mijn bed die me roepen waardoor ik verlang naar boven te gaan. 'Het sprekende hart' van Louise Hay deze keer. Hier een bespreking, gevonden op het worldwideweb.
Het celgeheugen van je hart: aangestuurd door oude opgeslagen herinneringen:
Dat hart van je: er is steeds meer over te lezen en te vinden. Je kunt geen tijdschrift meer openslaan of er staat wel een artikel in over het hart. Er wordt geschreven over de kracht van het hart en hoe mooi de wereld kan zijn als je in verbinding bent met je hart. Wat echter maar weinig mensen goed beseffen, is dat ons hart ook hersencellen bevat en ook een celgeheugen heeft. Vandaar dat het soms best een uitdaging kan zijn om in contact te komen met je hart. Dat betekent namelijk ook dat je je weer bewust gaat worden van alle herinneringen en beschermlaagjes die je onbewust hebt aangebracht of geparkeerd.
Donorhart
Wellicht dat je er wel eens van gehoord hebt. De verhalen van mensen met een donorhart, die ineens compleet andere behoeftes en gevoelens gaan ervaren na de operatie. Van een vrouw die ineens enorm trek kreeg in bier en bitterballen, terwijl ze hier voorheen nooit zin in had. Na navraag, bleek ze het hart te hebben gekregen van een man die in zijn vrije tijd graag een biertje dronk en bitterballen deelde met zijn vrienden in het café.
Ook Pearsall beschrijft in zijn boek Het geheugen van het hart meerdere van dit soort ervaringen. Een voorbeeld van zon ervaring vindt plaats wanneer een 8-jarig joods jongetje komt om bij een auto-ongeluk. Zijn dood betekent de redding voor een 3-jarig Arabisch meisje met een ernstige hartafwijking. Wanneer het meisje ontwaakt uit de narcose, vraagt zij haar moeder om een joods snoepje waarvan zij de naam niet kon kennen
En zo zijn er honderden ervaringen die gedeeld worden over de persoonlijke overdragingen na donoroperaties. Een prachtig gegeven, maar het laat ook zien dat ons hart bepaalde herinneringen opslaat en zelfs herkent als eigen. Hoe zit dat dan precies?
Celgeheugen
Naast de fysieke celopbouw heeft het hart ook een energetische functie. Dat wil zeggen: je hart heeft een bepaalde uitstraling. Die uitstraling noemen we ook wel eens een elektromagnetisch veld. Dit komt doordat er informatie uit die uitstraling kan worden opgevangen. Dit is ook het veld waar helder waarnemende personen hun informatie vandaan kunnen halen.
Dat informatieveld van je hart bevat alle ervaringen en persoonlijke gevoelens die voor jou als persoon heel gewoon zijn. Het hart slaat die ladingen van gevoelens allemaal op. Degenen uit je jeugd, maar ook je hedendaagse ervaringen. Je kunt je dat voorstellen als een hart met daaromheen allemaal onzichtbare laagjes. Ze zijn misschien niet per se zichtbaar, maar zeker wel heel voelbaar. Daar hoef je niet helder voelend voor te zijn. Iedereen kan waarnemen dat de ene persoon een veel luchtigere uitstraling heeft als een andere persoon. Dat heeft ook zo zijn weerslag op hoe jij je voelt en gedraagt bij iemand anders.
Gevoelsoverdracht
Jouw lichaam reageert namelijk ook op de uitstraling van een andere persoon. Omdat jouw lichaam een elektromagnetisch veld heeft, ben je door andere trillingen, gevoelens of uitstralingen beïnvloedbaar. Jouw lichaam heeft de neiging om mee te gaan bewegen met de uitstraling van jouw omgeving. In dit geval is dit een andere persoon om je heen. Het kan echter ook komen door bepaalde muziek of bepaald voedsel. Alles heeft zijn eigen informatieveld en beïnvloedt daarmee jouw informatieveld.
De Japanse wetenschapper Dr. Emoto bewees dit ook al. Hij heeft fotos gemaakt van het effect dat menselijke emoties, maar zelfs ook intenties, hebben op waterkristallen. Prachtige en duidelijke fotos van ijskristallen laten zien dat wij de hele dag door onze omgeving en materie beïnvloeden met onze uitstraling.
Sommige mensen voelen dit heel bewust. Andere mensen reageren er vooral onbewust op. Maar dat er een reactie ontstaat, is heel zichtbaar. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar kinderen of dieren. Zij zijn nog heel puur in hun reactie en vinden de speelse mensen vele malen interessanter dan mensen die vooral in hun hoofd zitten. Doordat ze daar niet zo veel bij voelen. Heel veel kinderen willen een persoon die niet lekker in zijn vel zit, van nature ook liever geen handje geven.
Je hart als generator
Je hart functioneert eigenlijk als een soort van versterker. Dat weet waarschijnlijk iedereen wel. Iemand die vanuit een passie spreekt, maakt veel meer indruk op je dan iemand die droge informatie met je deelt. Dat doet je letterlijk minder, doordat droge informatie alleen in het brein verwerkt wordt. Iemand die zijn/haar passie deelt, deelt echter naast informatie ook een gevoel. Hierdoor wordt jouw lichaam vele malen intensiever beïnvloed. Onderzoeken geven aan dat het verschil tussen een signaal van je hersenen of een signaal van je hart heel groot is. Een signaal van je hart heeft een 100x sterker elektrisch effect op je zenuwstelsel en een wel, houd je vast, 5000x sterker magnetisch effect op je lichaam en je omgeving. Jouw uitstraling bestaat uit dat elektromagnetische veld en laat dat nu net 5000x sterker worden beïnvloed door je hart dan door je hersenen.
Gregg Braden geeft daarnaast aan dat er zich ongeveer 40.000 gespecialiseerde hersencellen in je hart bevinden. Deze zijn zo geconcentreerd dat we die ook wel de kleine hersenen noemen. Deze hersencellen kunnen onthouden en communiceren met ons, onafhankelijk van de hersencellen in ons brein. Ze communiceren op een andere en subtielere manier met ons.
Maar wij zijn zo geconditioneerd om de wereld waar te nemen via onze hersenen, dat we de intelligentie van ons hart niet altijd serieus nemen.
Je hart als grote aanstuurder
Wat dat betreft werkt ons hart, naast als een enorm krachtige pomp voor ons bloedvatenstelsel, ook nog eens als een soort usb stick. Het slaat namelijk alle persoonlijke gegevens op die voor jou als persoon belangrijk zijn geweest. Maar met die opgeslagen informatie stuurt hij onbewust jouw uitstraling aan.
Dat begint al vanaf het moment dat je je eerste hartcellen aanmaakt in de buik van je moeder. Het gevoel dat je moeder tijdens haar zwangerschap heeft ervaren, zijn de eerste signalen en daarmee de eerste informatie die jouw hartcellen hebben mogen verwerken.
Je hart bevrijden en je usb stick opschonen
Hoe doe je dat nu zelf: je hart weer terugbrengen naar zijn oorspronkelijke vibratie? Naar een blanco informatieveld, zodat je niet steeds wordt aangestuurd door oude opgeslagen ervaringen.
Dat doe je door je hart consequent met een intensief gewenst gevoel in aanraking te brengen. Het gevoel en het bewustzijn dat je hart weer helemaal terug mag keren in zijn oorspronkelijke vrijheid, zonder oude informatie van je ouders en zonder oude opgeslagen informatie van je ervaringen. Des te vaker je je richt op het verlichte gevoel van totale vrijheid, zonder oude structuren, des te beter je hart dit gevoel gaat leren kennen. En het mooie daarvan is, dat het hart zijn oorspronkelijke ongeladenheid heel graag weer terug wilt. Het is een hele natuurlijke, haast kinderlijke toestand.
Vandaar dat het hart soms zijn oude laagjes weer omhoog brengt om ze aan je te laten zien. Zodat jij de beslissing kunt maken, wil ik deze informatie bij me blijven dragen, of is het tijd om deze oude aansturing los te laten? Jij mag in ieder moment kiezen hoe je jouw leven wilt aansturen. Jij kunt jouw aansturing bepalen, mits je bereid bent om de subtiele taal van je hart te gaan leren kennen en te gaan leren spreken.
'Weet je wat ik graag zou hebben? Een schedel.'
'Een schedel als van : een doodskop?'
'Ja, ik zou dat graag hebben. Ik zie dat als meditatie. De vergankelijkheid, vanitas. Ik kijk daar graag naar.'
'Maar moeke, ik denk dat je dat zelf niet eens kan aankopen, dat dat verboden is.'
'Aja, natuurlijk. Maar moest ik een vinden op een kerkhof; ik nam hem mee.'
Een vrijdagnamiddag wandelen met mama op het strand aan De Haan, een stralende zon, de bistro's gesloten, een schedel en de gedachte: 'Je kent nooit iemand te volle.'
In de tuin ga ik rond en kijk naar de prachtige halve maan en naar het onvatbaar mysterie dat het heelal is, het universum, de hemel en vraag me af waar mijn papa is. Waar je ook bent papa; gelukkige verjaardag, ik zie je graag, ik mis je.
Zeven maal om de aarde te gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zeven maal, om die ene te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde te gaan.
Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die ene doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan
zeven maal om met zijn tweeën te staan.
Ida Gerhardt
Die mannelijke BV's, de blote filmpjes die ze van zichzelf doorstuurden en de reacties daarop; verbolgen word ik daarvan.
Die arme, weerloze mannen. In al hun kwetsbaarheid misleidt door en slachtoffer van vrouwen. In de onmogelijkheid om 'neen' te zeggen, de wil plots onbestaande, dat vlees weet je wel. "Ze hebben in een zwak moment een fout begaan".
En de reactie van een vrouwelijke BV erop; hoe anders zou het verhaal geweest zijn als het 'slachtoffer' een vrouw was. Een slet, een 'gemakkelijke' vrouw, een domme vrouw, iemand waarmee je geen medeleven moet hebben wegens het in de eerste plaats zelf gezocht hebben. Niets had ik met deze BV, maar nu denk ik 'go girl, you rule'.
Een grote serre staat er in onze tuin; restant van de azaleakwekerij die hier vroeger was. Aan de tuinkant; een lange glazen wand waar ik vijf jaar geleden struiken aanplantte.
In het voorjaar bloeit eerst de linkse struik, Ribes. Samen met het ontluiken van de bladeren van de Vlierbes is hij de eerste struik die de lente aankondigd. De Ribes ruikt niet lekker, maar vanop afstand maken zijn lichtroze bloemen mijn hart altijd blij in het voorjaar. Ik leerde over zijn kracht en toepassingsmogelijkheden en moest glimlachen toen nadien de ortomoleculaire arts me Ribes voorschreef. De wet van de aantrekkingskracht zo sterk en betrouwbaar. Kort daarna bloeit de rozelaar die ik van mijn papa kreeg met vele witte platte roosjes. Daarna komt de uiterst rechtse struik tot bloei; de paarse Seringen die ik vanuit een vriendin haar tuin kreeg en waar ik wel om het uur zou aan gaan ruiken. Na de Seringen is er even stilte in de rij, om nadien in vol ornaat en overdaad de ene na de andere vruchten aan te brengen. Eerst de rode aalbessen, dan de witte. Zelf met suiker op krijg ik ze thuis niet verkocht wegens te zuur, de doorzichtige heldere en wiebelende gelei met weinig suiker vliegt er dan wel weer door. Dan komen de frambozen, frambozerood en sensueel fluweelzacht en op het moment dat er slechts hier en daar nog een framboos te vinden is komen de braambessen eraan. Plagerig, want schijnbaar zwart en rijp, maar als je dan nog een of twee dagen wacht dan verdubbelen ze quasi in omvang en smelten ze op je tong. Ondertussen is papa's witte rozelaar zijn tweede bloei begonnen en zijn de japanse wijnbesjes zich volop aan het vormen.
Dankbaar ben ik. 's Morgensvroeg op blote voeten Mara uitlaten en ondertussen kijken, ruiken en proeven. Wat een geluk, zo groots in zijn eenvoud.
Afscheid nemen. Morgen van een vriend, overmorgen van de vader van een vriendin. En de vraag of ik morgen iets wil vertellen.
En de vraag in me : wat? Wat is er in me dat wil vertelt worden, wat moet nog gezegd worden tegen hem en ik vind niets en ik kom tot niets.
Tot ik daarnet met de auto kledij van hem naar een kledingcontainer bracht; de zakken naast me, één getuigenis van zijn bestaan, stilte in me. En dit lied dat ik hoorde vanuit het sjamanisme, a native song, spontaan uit me kwam. En waar vanzelf een foto van hem aan zee, zijn voeten in het water, opsprong. Dat zal het worden morgen. Mijlen ver uit mijn comfortzone voor een man die al jaren honderden mijlen meer zonder vrije keuze uit zijn comfortzone getrokken werd.
'The moon, she is waning, waxing and waning.
The moon, she is waiting, for us to be free.
Sister moon watch over me, your child I will always be.
Sister moon watch over me, untill we are free.
The sun, he is shining, rising and shining.
The sun, he is shining to brighten our way.
Father sun shine over me, your child I will always be.
Father sun shine over me and brighten our way.
The river is flowing, growing and flowing.
The river is flowing back to the sea.
Mother earth carry me, your child I will always be.
Mother earth, please carry me back to the sea.'
'Elkaar zien, elkaar vastpakken, elkaar de hand geven,
elkaars vel voelen, elkaar in de ogen kijken, dat is een fundamentele noodzaak om te kunnen bestaan.'
Ik stond gauw op, klopte de dennennaalden van mijn broek en maakte een heel diepe buiging voor Matsu.
'Neemt u me niet kwalijk, dat had ik niet mogen zeggen, Matsu-san.'
Het duurde even, maar tenslotte keek Matsu naar me op; zijn ogen namen een zachtere uitdrukking aan.
'Het was de boosheid die sprak, niet de man,' zei hij, en hij klopte op de grond naast zich om me te beduiden dat ik weer moest gaan zitten.
'U moet goed begrijpen, Stephen-san, dat het niets verandert aan wat uw o-to-san voor u voelt, maar alleen aan wat u voor hem voelt. Het is een droeve gedachte dat het geluk van de een soms wordt bereikt ten koste van anderen.'
Weten waar we beginnen, weten waar we eindigen en niet weten waar we tussen de twee in gaan terecht komen. Cotthembos, de landwegelkes errond en een fles cava wordt het. Met drie bekertjes uit kunststof. Ver weg van de klimaatbetogingen, dichtbij Covid19.
Beangstigend vind ik het. Hoe we als een kudde schapen volgen wat de beleidsmensen ons voorschrijven. Hoe ik een kind spontaan knuffel of verzorg en er toch vertwijfeld erop terugkijk. Hoe de verbondenheid van de eerste maand steeds verder weg lijkt en verdeeldheid nabij. Een artikel over een studie met kinderen las ik. Waar een groep kinderen in twee gesplitst werd en op een ander moment les kreeg. De ene groep kinderen werd bejubeld en positief gestimuleerd, de andere groep werd met negativiteit en afkeuring omringd. Zoals verwacht bleek dat na de studie de studieresultaten navenant de soort begeleiding waren en dat de groep die negatief benaderd werd negatief over zichzelf dacht. Echter : ook de groep die positief benaderd was vond de andere groep minderwaardig. Niet door informatie die ze kregen over de benadering, want die kregen ze niet, maar enkel door het feit dat zijzelf positief bejubeld werden. Beangstigend vind ik het dus, beangstigend hoe beïnvloedbaar we onbewust zijn.
De lente. De lente en meer bepaald de geuren en de kleuren; ik kan er niet over zwijgen. Ik vind het, naast menselijke acties en interacties, hetgene me meest inspireert, mijn hart verzacht.
Mijn wandelingen worden gekozen in functie van geuren en plaatsen waar de lentebloeiers niet beperkt worden door steeds omwoelende akkers en gemaaide graskanten.
Gisteren koos ik mijn fietsroute in functie van vlierbomen en meer bepaald de vlierbomen waar geen of zo weinig mogelijk verkeer langskomt. Het ochtenduur tegen de middag aan zou, hoorde ik, het hooguur zijn van de vlierbloesem : zich openend, ontloken, richtend naar de zon en zijn geur vrijlatend als op geen enkel ander uur.
Van de Boterhoek, de Asselkouter, door Munte en Baaigem naar de Kaaihoeve en vandaar langs de Schelde terug. Elk jaar komt er op mijn route een plukstop bij, dit jaar de Rollebaan, daar waar de Rollebaan geen baan, maar slechts nog een wegelke is.
De vlierbloesempluk, mijn eigen jaarlijkse bedevaart. Zoals ik verschillende bedevaarten heb op verschillende plaatsen op verschillende tijdstippen in het jaar bedenk ik net. En op verschillende gebieden. Steeds wederkerende gebeurtenissen, plaatsen, ontmoetingen. Sleutelmomenten waar de tijd aan op hangt.
Zoals bij de rozenstruik vandaag. Waar er in het doorgaan 4 ontluikende en 1 stralende roos waren en even later, toen ik met de auto er langsheen reed om de vlierbloesem te plukken, deze weg was. En de bijhorende vraag : wie zou deze geplukt hebben?
