De wereld was één huis, wat straten en de buren. De dagen
gingen traag. Je telde af. Kruiste wensen in de folders aan
alsof je invloed had. Wie de koek krijgt, wie de gard.
Soms zocht je naar een hint, naar pakjes in de voorraadkast.
Je trof er nooit iets aan. Je moeder maakte
chocolademelk uit lege dozen.
Je grote broer gebruikte woorden die niet mochten, noemde dat
gedichten. Er liep een spoor van plakband door het huis.
Briefjes met verboden hier te komen.
Je zag je moeder, in de keuken, rekeningen tellen. Huur, gas.
Te kleine winterjas, broek met lapjes. Een chocolade Piet,
afgeprijsd, omdat ie al gebroken was.
Straks, dacht je, staat de rijkdom op ons dak. Een vriend
waarin je bleef geloven. Een sterk verhaal dat zelfs
je grote broer niet had verpest.
De geur van jute. Alles begon. De maan scheen ook bij jullie
door de bomen, net zo groot als bij de rest.
Je zong zo hard je kon.
Men moet geduld hebben
met onopgeloste zaken in het hart
en proberen de vragen zelf te koesteren
als gesloten kamers
en als boeken
die in een zeer vreemde taal geschreven zijn.
Het komt erop aan alles te leven.
Als je de vragen leeft,
leef je misschien langzaam maar zeker,
zonder het te merken,
op een goede dag
het antwoord in.
~ Rainer Maria Rilke
'De Weg van de Vrede lijkt een strijd, maar is het niet.
Het is de kunst van het aanvullen van het tekort en het lozen van het teveel' schrijft Paulo Coelho in 'Aleph'. En ik moet denken aan een vriendschap van me waar het lijkt dat de tekorten en de tevelen in me duwen en trekken. De tekorten mijn huid opentrekken, mij in de maag stompen, mijn buik leegmaken. De tevelen die net hetzelfde in me bewerkstelligen.
En de vraag in me of ik het feit dat een ander dit allemaal in me wakker maakt wel ok is voor mij. Waar kies ik voor? Ga ik voor een ontspannende relatie die bruist van zekerheid, vertrouwen en warmte? Of is een relatie die bruist van onzekerheid, waar niets conform het gangbare is, die me bijna voortdurend uit mijn comfortzone trekt hetgene dat ik nu nodig heb?
Moeilijk vind ik het. Laat ik het of pak ik het aan? Deel ik het of zwijg ik? En als ik het deel : wat gaat het teweegbrengen? Het platform tot echtheid en
open communicatie: kan ik daar mijn ego weghouden? Kan de ander zijn ego daar weghouden?
De weg naar Vrede lijkt inderdaad een strijd.
To wait. This was the first lesson I had learned about love. The day drags along, you make thousands of plans, you imagine every possible conversation, you promise to change your behavior in certain ways -- and you feel more and more anxious until your loved one arrives. But by then, you don't know what to say. The hours of waiting have been transformed into tension, the tension has become fear, and the fear makes you embarrassed about showing affection.
― Paulo Coelho, By the River Piedra I Sat Down and Wept
Jezelf kunnen, durven, mogen, willen zijn zonder enige restrictie.
Beperkingen door de ander , maar hoofdzakelijk door jezelf opgelegd. Onbewuste conditionering door de maatschappij, je contexten, die nog maar net of al eeuwen meegaan.
Hoeveel procent van onszelf is ons-zelf?
En als we dat willen onderscheiden, hoe krijgen we dat in kaart?
We hebben we het er over aan de telefoon gisterenavond.
Supporteren, aanmoedigen, troosten, luisteren, porren, in vraag stellen, tijd geven, vertrouwen.
Wit licht. Met gouden sprankeltjes erin, dansend in het licht, een witte lijn van hart naar hart.
Wat een kado, wat een godsgeschenk.
'Kom terug.'
Als ik die woorden eens zó zacht kon
zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken dat ik ze
dacht...
en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar
terug zou denken
op een ochtend:
'Ja.'
Toon Tellegen
Een zomerdag. De zon trilde in mijn ogen.
Ik had een afspraak met mijn nieuw vriendinnetje en probeerde te vergeten, maar mijn been deed pijn en mijn hoofd zat vol akelige gedachten die ik maar niet van me af kon zetten.
Er kwamen wat mensen samen : jongemannen, vrouwen in jurken, net bloemen.
Ik zag je een eindje van hen vandaan staan, in een groene jurk. Je schaduw viel schuin op de weg. Je had zacht donker haar, grijze ogen en een trage blik. Er ging een deur in mij open.
Huis van herinneringen, Nicci Gerrard, blz 315
Misschien ligt uw lichaam weer bij mij
wanneer ik uit dezen droom ontwaak,
maar ik weet niet hoe ik meer van u raak,
ik stroom in u aan mijzelf voorbij
en laat me zonder medelij
achter tot aan den dageraad;
want misschien ligt uw lichaam nog bij mij
wanneer ik uit dezen droom ontwaak.
Wat is de zin van dit verhaal?
Het toont alleen maar aan dat, al leeft men met een waanidee, alles nog goed kan komen als men het aanvullende gedeelte ervoor vindt.
Waanideeën zijn op zich onschadelijk, ze kunnen alleen kwaad als men de enige is die erin gelooft, als men geen omgeving kan creëren waarin ze in stand gehouden kunnen worden. Wat maakte het uit of de bus echt rood was zolang Chloé en ik konden blijven geloven in de oneindig tere zeepbel die Liefde is?
uit : Proeven van liefde- Alain De Botton
De Maya's voorspelden het reeds duizenden jaren geleden: 2017 is op spiritueel vlak een bijzonder jaar. De Leeuwenpoort die zich opent.
Startend met een verduisterde volle maan op acht augustus. Vooraf gegaand en opgevolgd door twee nieuwe manen, beide opkomend in hetzelfde teken: Leeuw. En eveneens in augustus een zonsverduistering.
De Leeuwenpoort die zich opent dus en daardoor alle emoties vele malen uitvergroot en versterkt. Waardoor 'wees voorzichtig wat je (iemand toe-) wenst' nooit eerder zo betekenend was en positieve en zuivere intenties nooit eerder zo krachtig.
Maar ook de aanvang van bewogen en moeilijke jaren op elk gebied. In jezelf, in de ander, op wereldvlak.
Zware tijden die nodig zijn om tot een ommekeer te kunnen komen.
Ik las iets over transitie.
In een notedop samengevat : vroeger werd er van hogerhand (de kerk, de politici, werkgevers, ...) met zachte of harde hand gedachtengangen bekeert. Nu komt het van binnenuit, van onderaan. Van minimini-initiatieven die langzaam, maar zo, zo zeker, zich uitbreiden.
De ommekeer in onszelf die nodig is om tot een ommekeer op wereldvlak te kunnen komen.
En de Leeuwenpoort die ons steunt.
dit is wat een schilder zou zien:
de gebleekte graskant, kastanjes
en linden, het warme maar heengaande
licht van de avond en tegen de haag
op de andere oever een loper, en zijn
gedachten, hoe schilder je die
en boven het water de meeuwen
en tussen het licht- en het donkerder groen
de plecht van een jacht, het schuiven
der dingen, de richtingen
het water zelf kun je hier waar wij zitten
niet zien en ik vraag me nog af hoe je
afstanden schildert, steeds lichter misschien
tot je wit overhoudt, en hoe het verleden
toen jij daar nog liep
hoe schilder je dat je nooit weer
daar zult lopen, tegenstribbelend
aan je vaders hand
De ui moet heel fijn gesneden worden.Ik raad u aan een klein stukje op uw kruin te leggen om hinderlijk getraan bij het snijden te voorkomen. Het vervelende van huilen bij uien snijden is niet het simpele feit van het huilen, maar dat men er soms mee begint en er dan niet meer mee kan ophouden. Ik weet niet ofdat u weleens is overkomen, mij eerlijk gezegd wel. Ontelbare keren. Mama zei altijd dat dat kwam doordat ik net zo gevoelig voor uien als Tita ben, mijn oudtante.
Onze lange wandelingen over de zo aardse landerijen, de constante en geruststellende aanwezigheid van het verleden, brengen de ziel van mijn zeevogel wat tot rust. Op zijn gezicht komt het kinderlijke weer boven, maar zijn ogen lijken minder blauw. Bepaalde ogen die bij het water horen verbleken aldus op het platteland. Als ze het blauw van de zee weerspiegelen komt alle kracht aan de oppervlakte.
Benoite Groult, pag 201
Wakker worden en denken aan Sandra,5 jaar geleden.
Haar laatste adem, de rozen op haar buik.
Nadien in haar tuin. Mensen her en der. Verspreidt, verbouwereerd, verslagen.
Het blijft een dag die zich afspeelt als in een film waar ik naar aan het kijken ben, maar geen deel van uitmaak.
Sommige dingen zijn te bewogen om ze in volheid te voelen.
Afscheid nemen vandaag ook.
De oudercontacten in de klas. Lieve, zachte, dankbare woorden. Woorden van wat je kan betekenen voor een kind.
De grootsheid van een glimlach, een aai over de bol, een hand.
Kaartjes, bloemen, kadootjes, zoenen. De papa die de papa niet is en patchouli voor me gekocht heeft. Het 16-jarige meisje met het vredesteken eeuwig op haar borst in me ontroerd en klaarwakker.
Stabat Mater Dolorosa, de diepbedroefde moeder, omringd door deze hemelse klanken afscheid nemen van Bea, haar warme woorden, haar gezonde voedingswinkel.
Afscheid nemen van één van de leukste en liefste Leefschoolcollega ooit.
Het is een dag van afscheid nemen.
En van de uitersten van emoties die afscheid teweeg kan brengen.
Link : https://www.youtube.com/watch?v=jhD11qRrT0g
Home in Missoula,home in Truckee, home in Opelousas, ain't no home for me.
Home in Ol'Medora, home in Wounded Knee, home in Ogallala, home I'll never be.
Papa in een strakke jeansbroek, gehurkt voor de open haard. Met zijn rechterhand legt hij houtblokken op het vuur, zijn linkerhand de flank strelend van onze hond Duc.
We woonden toen in Ursel, ik kan niet ouder dan 12 geweest zijn. Georges Moustaki op de achtergrond.
Ma liberté.
In tijden van terreur.
In tijden waar we angst vrijheid niet mogen laten overnemen.
Link : ma liberté
