To wait. This was the first lesson I had learned about love. The day drags along, you make thousands of plans, you imagine every possible conversation, you promise to change your behavior in certain ways -- and you feel more and more anxious until your loved one arrives. But by then, you don't know what to say. The hours of waiting have been transformed into tension, the tension has become fear, and the fear makes you embarrassed about showing affection.
― Paulo Coelho, By the River Piedra I Sat Down and Wept
Jezelf kunnen, durven, mogen, willen zijn zonder enige restrictie.
Beperkingen door de ander , maar hoofdzakelijk door jezelf opgelegd. Onbewuste conditionering door de maatschappij, je contexten, die nog maar net of al eeuwen meegaan.
Hoeveel procent van onszelf is ons-zelf?
En als we dat willen onderscheiden, hoe krijgen we dat in kaart?
We hebben we het er over aan de telefoon gisterenavond.
Supporteren, aanmoedigen, troosten, luisteren, porren, in vraag stellen, tijd geven, vertrouwen.
Wit licht. Met gouden sprankeltjes erin, dansend in het licht, een witte lijn van hart naar hart.
Wat een kado, wat een godsgeschenk.
'Kom terug.'
Als ik die woorden eens zó zacht kon
zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken dat ik ze
dacht...
en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar
terug zou denken
op een ochtend:
'Ja.'
Toon Tellegen
Een zomerdag. De zon trilde in mijn ogen.
Ik had een afspraak met mijn nieuw vriendinnetje en probeerde te vergeten, maar mijn been deed pijn en mijn hoofd zat vol akelige gedachten die ik maar niet van me af kon zetten.
Er kwamen wat mensen samen : jongemannen, vrouwen in jurken, net bloemen.
Ik zag je een eindje van hen vandaan staan, in een groene jurk. Je schaduw viel schuin op de weg. Je had zacht donker haar, grijze ogen en een trage blik. Er ging een deur in mij open.
Huis van herinneringen, Nicci Gerrard, blz 315
Misschien ligt uw lichaam weer bij mij
wanneer ik uit dezen droom ontwaak,
maar ik weet niet hoe ik meer van u raak,
ik stroom in u aan mijzelf voorbij
en laat me zonder medelij
achter tot aan den dageraad;
want misschien ligt uw lichaam nog bij mij
wanneer ik uit dezen droom ontwaak.
Wat is de zin van dit verhaal?
Het toont alleen maar aan dat, al leeft men met een waanidee, alles nog goed kan komen als men het aanvullende gedeelte ervoor vindt.
Waanideeën zijn op zich onschadelijk, ze kunnen alleen kwaad als men de enige is die erin gelooft, als men geen omgeving kan creëren waarin ze in stand gehouden kunnen worden. Wat maakte het uit of de bus echt rood was zolang Chloé en ik konden blijven geloven in de oneindig tere zeepbel die Liefde is?
uit : Proeven van liefde- Alain De Botton
De Maya's voorspelden het reeds duizenden jaren geleden: 2017 is op spiritueel vlak een bijzonder jaar. De Leeuwenpoort die zich opent.
Startend met een verduisterde volle maan op acht augustus. Vooraf gegaand en opgevolgd door twee nieuwe manen, beide opkomend in hetzelfde teken: Leeuw. En eveneens in augustus een zonsverduistering.
De Leeuwenpoort die zich opent dus en daardoor alle emoties vele malen uitvergroot en versterkt. Waardoor 'wees voorzichtig wat je (iemand toe-) wenst' nooit eerder zo betekenend was en positieve en zuivere intenties nooit eerder zo krachtig.
Maar ook de aanvang van bewogen en moeilijke jaren op elk gebied. In jezelf, in de ander, op wereldvlak.
Zware tijden die nodig zijn om tot een ommekeer te kunnen komen.
Ik las iets over transitie.
In een notedop samengevat : vroeger werd er van hogerhand (de kerk, de politici, werkgevers, ...) met zachte of harde hand gedachtengangen bekeert. Nu komt het van binnenuit, van onderaan. Van minimini-initiatieven die langzaam, maar zo, zo zeker, zich uitbreiden.
De ommekeer in onszelf die nodig is om tot een ommekeer op wereldvlak te kunnen komen.
En de Leeuwenpoort die ons steunt.
dit is wat een schilder zou zien:
de gebleekte graskant, kastanjes
en linden, het warme maar heengaande
licht van de avond en tegen de haag
op de andere oever een loper, en zijn
gedachten, hoe schilder je die
en boven het water de meeuwen
en tussen het licht- en het donkerder groen
de plecht van een jacht, het schuiven
der dingen, de richtingen
het water zelf kun je hier waar wij zitten
niet zien en ik vraag me nog af hoe je
afstanden schildert, steeds lichter misschien
tot je wit overhoudt, en hoe het verleden
toen jij daar nog liep
hoe schilder je dat je nooit weer
daar zult lopen, tegenstribbelend
aan je vaders hand
De ui moet heel fijn gesneden worden.Ik raad u aan een klein stukje op uw kruin te leggen om hinderlijk getraan bij het snijden te voorkomen. Het vervelende van huilen bij uien snijden is niet het simpele feit van het huilen, maar dat men er soms mee begint en er dan niet meer mee kan ophouden. Ik weet niet ofdat u weleens is overkomen, mij eerlijk gezegd wel. Ontelbare keren. Mama zei altijd dat dat kwam doordat ik net zo gevoelig voor uien als Tita ben, mijn oudtante.
Onze lange wandelingen over de zo aardse landerijen, de constante en geruststellende aanwezigheid van het verleden, brengen de ziel van mijn zeevogel wat tot rust. Op zijn gezicht komt het kinderlijke weer boven, maar zijn ogen lijken minder blauw. Bepaalde ogen die bij het water horen verbleken aldus op het platteland. Als ze het blauw van de zee weerspiegelen komt alle kracht aan de oppervlakte.
Benoite Groult, pag 201
Wakker worden en denken aan Sandra,5 jaar geleden.
Haar laatste adem, de rozen op haar buik.
Nadien in haar tuin. Mensen her en der. Verspreidt, verbouwereerd, verslagen.
Het blijft een dag die zich afspeelt als in een film waar ik naar aan het kijken ben, maar geen deel van uitmaak.
Sommige dingen zijn te bewogen om ze in volheid te voelen.
Afscheid nemen vandaag ook.
De oudercontacten in de klas. Lieve, zachte, dankbare woorden. Woorden van wat je kan betekenen voor een kind.
De grootsheid van een glimlach, een aai over de bol, een hand.
Kaartjes, bloemen, kadootjes, zoenen. De papa die de papa niet is en patchouli voor me gekocht heeft. Het 16-jarige meisje met het vredesteken eeuwig op haar borst in me ontroerd en klaarwakker.
Stabat Mater Dolorosa, de diepbedroefde moeder, omringd door deze hemelse klanken afscheid nemen van Bea, haar warme woorden, haar gezonde voedingswinkel.
Afscheid nemen van één van de leukste en liefste Leefschoolcollega ooit.
Het is een dag van afscheid nemen.
En van de uitersten van emoties die afscheid teweeg kan brengen.
Link : https://www.youtube.com/watch?v=jhD11qRrT0g
Home in Missoula,home in Truckee, home in Opelousas, ain't no home for me.
Home in Ol'Medora, home in Wounded Knee, home in Ogallala, home I'll never be.
Papa in een strakke jeansbroek, gehurkt voor de open haard. Met zijn rechterhand legt hij houtblokken op het vuur, zijn linkerhand de flank strelend van onze hond Duc.
We woonden toen in Ursel, ik kan niet ouder dan 12 geweest zijn. Georges Moustaki op de achtergrond.
Ma liberté.
In tijden van terreur.
In tijden waar we angst vrijheid niet mogen laten overnemen.
Link : ma liberté
Op het veld liggen een jongen en een meisje die aan vroeger doen denken.
Ik vermoed dat wij het zijn, acht jaar geleden, maar ze lijken zo sterk op onbekenden dat ik niet naar hen toe loop om te zeggen dat ze het fout onthouden hebben.
Die dag trokken geen vogels over, geen sneeuw of ijs op het veld, oktober nog.
Het riet rond de vijver verderop stond halfhoog en dor, op de achtergrond
in intervallen het geluid van een trage auto op de steenweg, verder niets.
Ik zeg hen niet dat zij hier tussen de laatste muggen en de eerste kussen
namen voor de kinderen zal bedenken, niet dat de werf ondertussen
een siliconenfabriek werd, of dat hij haar hand alvast moet loslaten opdat het went voor later, wanneer ze elkaar enkel nog per ongeluk en met ongemak zullen aanraken.
Ik zeg niets, want precies zo, zoals ze daar liggen, was het ook:
de overgave, het blinde licht in de middag en later daarover de gedichten.
Charlotte Van den Broeck (1991)
uit: Nachtroer (2017)
