One morning she woke up different. Done with trying to figure out who was with her, against her, or walking down the middle because they didn't have the guts to pick a side. She was done with anything that didn't bring her peace. She realized that opinions were a dime a dozen, validation was for parking and loyalty wasn't a word but a lifestyle. It was this day that her life changed. And not because a man or a job but because she realized that life is way too short to leave the key to your happiness in someone else's pocket.
1. To smell the rain. 2. To fill yourself with the fresh chill of spring.
3. To be like the trees.
4. To one day hear someone else's heart beat in time with your own.
winter. je ziet weer de bomen
door het bos, en dit licht
is geen licht maar inzicht:
er is niets nieuws
zonder de zon.
en toch is ook de nacht niet
uitzichtloos, zo lang er sneeuw ligt
is het nooit volledig duister, nee,
er is de klaarte van een soort geloof
dat het nooit helemaal donker wordt.
zo lang er sneeuw is, is er hoop.
Herman de Coninck
"Mag ik je iets laten zien? Ik ben opgegroeid niet zo heel ver hier vandaan. In een groot huis, met bedienden. We kenden hen, hun vrouw en kinderen. Een van de jongens; Manoj ... Die werd mijn vriend. We speelden vaak cricket samen. We deden eigenlijk alles samen en dat bleef een paar jaar zo en toen ...En toen werd het op een avond anders. We zijn een paar maand samen geweest en toen was er dat weekend in Uidapur waar... We zaten samen aan een meer naar de zonsondergang te kijken. Ik weet nog dat ik toen dacht dat ik nooit meer zo gelukkig zou zijn.
Tierlantijn -Tourist LeMC ft. Raymond Van Het Groenewoud
Honderd keer kan ik na elkaar dit liedje beluisteren.
Tierlantijn, versier me maar met schone schijn. Of beter : niet met schone en al helemaal niet met schijn.
Maandagochtend om 06.13h is de maan wolfsmaan, volle ijsmaan, supermaan, een bloedmaan en is er een maansverduistering. Het moment om intenties te plaatsen en te laten versterken en verankeren door de pracht en de kracht van deze maan. In ons bloot gat, lacht de vriendin die naast me wandelt, in ons bloot gat en dansend en zingend en toostend op al de schijn die mag beschikken. Tierlantijn!
De top 100 van Klara, Arvo Part op de tweede plaats en mama als fan gelukkig. En ik beluister en beluister en voel het niet. Het raakt me niet, het neem me niet mee. Niet naar mezelf, niet van mezelf weg, niet naar dromen.
Philip Glass daarentegen en zeker als Livinia Meijer 'Metamorphosis' vertolkt. Zie me dan nog terug.
Zoekend op het wereldwijde net naar vormen, texturen, glazuren, technieken bij klei die me raken kom ik steeds vaker dit tegen. Een eeuwenoude techniek. Een barst, een breuk die gevuld, hersteld wordt met goud.
De zwarte lijnen in mezelf.
De gouden lijnen in mezelf.
Ik lees het volgende in een notedop over het japanse concept 'een bosbad nemen':
zoek vijf dingen die je kunt zien, vier dingen die je hoort, drie dingen die je ruikt, twee dingen die je kunt voelen en één ding dat je kunt proeven.
Welk bos en op welke plaats ik ga zitten komt zo in me op.
People think that intimacy is about sex. But intimacy is about truth. When you realize you can tell someone your truth. When you can show yourself to them. When you stand in front of them and their respons is : you are safe with me. That's intimacy.
Het universum, dat niet enkel maar uit sterren en maan en planeten, bloemen, gras en bomen bestaat, maar ook uit andere mensen, heeft geen voorwaarden voor jouw bestaan tot ontwikkeling gebracht, heeft geen plaats voor jou ingeruimd, en als de liefde de poorten niet wijd zal doen openzwaaien, dan zal of kan geen enkele andere macht dat doen. (James Baldwin, Niet door water maar door vuur, 1963)
Verontschuldiging
Ik heb geen hart; het is een vogelnest.
Het is gemaakt van mossen, pluis en veren
en de aorta is met schors begroeid.
Mijn vreugde, in het voorjaar, was geen liefde
maar een uitbundig, overmatig tjilpen
van jonge vogels.
Mijn genegenheid was niet voor jou
maar voor je kussen, waarmee ik hen voedde,
voor je woorden, die zij hongerig en haastig vingen
met korte wiekslagen, de eerste ontrouw.
Nu is het herfst. Ik kan niet bij je blijven.
Het hart is leeg en nog van zang verward
kunnen wij brieven naar het zuiden schrijven;
jij om mij, ik om mijn vogelhart.
Ankie Peypers (1928-2008)
uit: Letters van een naam (1985)
Ik weet dat de liefde is als een spaarbekken : als je een bres laat ontstaan waardoor een straaltje water kan ontsnappen, zal binnen de kortste kerende dijk het begeven en komt er een moment waarop niemand nog in staat is de kracht van de waterstroom te beheersen.
Ik pluk de chrysanten op de oostelijke haag. Ik kijk in de verte in de zuidelijke bergen. Hoe mooi is het in de bergen. Bij het vallen van de avond. Een vlucht vogels keert terug. Daarin schuilt een werkelijke gedachte. Maar wanneer ik haar wil uitspreken vind ik de woorden niet.
Tao Yuanming 365 na Ch.
F: Fijn dat je kon komen. M: U belde. Links of rechts mevrouw?
F: Pardon? M: Als we bij het kruispunt zijn, wilt u dan links of rechts afslaan? F: Wat doe jij als je een moeilijke beslissing moet nemen? M: Volgens mij bestaat dat niet. Als je een muntje opgooit, weet je op welke kant je wilt dat het landt. Links of rechts mevrouw?
