loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Deze week een week van 75 km in 4 keer : 24/ 10 / 32 / 10. Maandag verlof en nog eens 3 toerkes gelopen in het centrum van mijn gemeente. Het was zeer zwaar, mijn hartslag(meter) sloeg tilt en mijn 'snelheid' was lager dan de vorige keer : 6.18, gemiddelde hartslag van 147, niets om over te stoefen. En ik die eind verleden week beterschap begon te voelen.... In de namiddag - dat was de reden voor het verlof - naar de sportdokter ; ik wilde wel eens de visie van een specialist sport op het reumagedoe én de medicatie daartegen. Bloed trekken en zien of er niet te veel afvalstoffen in mijn lijf blijven hangen van de medicatie , dat was - voorlopig - het enige wat de man wist te verzinnen. 'En als ge vroeg wilt komen, kom dan om 7 u 45, ik begin om 8 u 30'... Qué ? .... 'Ja dan zijt ge wellicht de eerste om 8 u30'.
Woensdag eens gaan zoeken waar ik best mijn intervaltraining zou kunnen doen. De finse piste is uitgesloten, er ligt nieuwe schors op het grootste deel van het parcours dat ik zou bestrijken en dat is veel te zwaar om snel op te gaan lopen. Dan maar uitgeweken naar het oude atletiekplein : wat rondjes gaan draaien om dan thuis de afstanden te kunnen bekijken op mijn Garmin. En de eerste zeer rustige km's op de finse piste gingen niet goed, eens op de oude atletiekpiste aangekomen dan maar eens doorgetrokken, een 'zeer snelle' 500 meter aan 5.01, dan 500 meter 5.15, 500 meter 5.25 om te eindigen met 1 km aan 5.15. En dan nog 1.5 km uitgelopen aan 5.52. Daar was ik nu eens content van zie, de eerste 5 km traag was het bijna verzuipen en dan daarna, die snellere km's dan leek ik wel te vliegen.... Raar toch allemaal.
Zaterdagmorgen de gordel aangegord, een drinkbus met sportdrank mee en nog eens de St Annekes route (officieel 33 km maar volgens meneer Garmin 32,100 km) gelopen. Heb ik bvb verleden jaar maar één keer gedaan. Ik was van plan mijn hartslag niet te hoog te laten gaan en ongeveer tegen 6.20 te lopen. De hartslag bleef bijna de hele weg rond de 140 , alleen op het allerlaatst tikte ik tegen de 145 en zelfs 150 aan. De snelheid kon ik zeer constant houden, gemiddeld 6.14. Veel sneller had ik niet gekund maar verder wel. En de viaduct na 22 km was absoluut geen probleem. Ook hierover was ik redelijk tevreden. En toch... ik kwam nu aan in 3 u 20 , ooit liep ik op dit traject 2 u 59...
Zondag, deze morgen, echt gaan uitlopen. Ik kon amper staan op mijn rechtervoet, pijn - geen reumapijn lijkt mij - in de voet en het onderbeen, aan de rechterkant van voet en been. Na een zeer rustige start was de pijn te verdragen en kon ik tegen een zeer rustig tempo makkelijk , redelijk makkelijk toch, een 10 km op de finse piste doen. Ik weet niet of ik ooit ongeveer 10 km trager heb gelopen dan vandaag, gemiddeld 6.52 ... De hartslag bleef nu wel onder de 130, op het einde (meestal is het in het begin) ging de meter weer alle kanten uit...
Die pijn aan de rechtervoet en het rechterbeen is niet goed. Volgende week begin ik immers met mijn 10 wekenschema voor de marathon van Antwerpen. Gedistilleerd uit een boek van een Duitser. Het schema van de 3 u 45 genomen wat betreft de afstanden en daarop de tijden van het 4 u schema gezet. Alles wat rustig lopen is 10% langer gemaakt. En na de wekelijkse lange duurloop de rustdag opgevuld met een zeer trage recuperatieloop - zoals vandaag -. Elke week is er een interval training, een iets snellere duurloop van ten hoogste 10 km en een lange trage duurloop . Ongeveer halfweg wordt de lange trage duurloop vervangen door een 10 km test en ongeveer 3 weken voor de marathon is er een halve marathontest. Vijf loopdagen in de week, het schema hangt boven mijn bureau . Het zal de eerste keer zijn dat ik op zijn minst al de intentie heb om een schema te volgen voor een marathon. Ik geef mezelf 20% kans om onder de vier uur te blijven , voor 4 u 12 (10 per uur ) teken ik nu ....
Een weekje van 50 km verdeeld over 4 loopdagen , 3 keer 10 km en één keer 20 km. Slechts woensdag begonnen. Een tegenvaller : ik wilde eens proberen om onderweg een paar keer te versnellen maar daar had ik de kracht niet voor , ik liep aan ongeveer 6.10 en kwam totaal kapot thuis. De dag nadien, de intelligenten onder u weten dat na woensdag donderdag komt, die dag nadien dus dan maar gekozen voor een recuperatieloopje , hartslag laag (proberen) houden. En ik liep vrij makkelijk aan gemiddeld 6.19 met een hartslag rond de 140, te hoog maar tenminste een beetje onder controle.
Zaterdag vertrokken voor een twee uur. Veel zin had ik er niet in, vrijdagavond immers gaan eten en daar was de nodige drank bij gevloeid en dat voelde ik zaterdagmorgen. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik de eerste km freewheelend en zeer makkelijk - leek wel recuperatieloopje - doorkwam in 5.45. Daarna uiteraard wat gas teruggenomen maar ik bleef de eerste 14 km flirten met de 6.00 en dat zonder moeite, makkelijk zelfs. Alleen die verdomde hartslagmeter bleef waarden rond de 150 aangeven en dat is te hoog. Op km 15 bouwde ik een snelle km in en kwam daardoor op die 2 km (mijn Garmin noteert rondjes van 2 km) door in 5.46. De km's daarna, 4 nog, nam ik wat gas terug maar liep nog makkelijk aan 6.10. Gemiddeld 6.02 op exact 2 uur. Hierover was ik zeer tevreden; het was lang geleden dat ik nog zo'n gevoel had gehad bij het lopen.
Zondag, deze morgen, recuperatieloopje van 10 km. Ook nu ging het in het begin heel makkelijk , alleen was er weer eens die verdomde hartslagmeter die constant zeer hoge waarden aangaf, zeer onregelmatig. Ik liep makkelijk dus dan redeneert een mens dat het niet het hart is dat zo te keer gaat maar dat het de hartslagmeter is die in de fout gaat.
Ik heb het nog niet gehad over mijn concrete plannen voor 2013. De marathon en ultracup laat ik aan mij voorbijgaan. Het lijkt me met mijn huidige conditie niet mogelijk om dit jaar weer meer dan twaalf marathons en of ultras te lopen. En thuis moet de kathedraal ook wat in het midden gehouden... Dus dit jaar een marathon of drie vier en één of hoogstens twee ultra's. Bijna zekerheden in mijn programma zijn de marathons van Antwerpen en Brussel, dat waren in het verleden steeds memorabele wedstrijden. De zes uur van Aalter , midden in de zomer , zou ik ook willen proberen lopen, alle 'loopvrienden' zullen daar zijn. En de rest zien we wel, de nacht van West Vlaanderen nog eens , dat lijkt me wel wat. En op het einde van het jaar misschien nog ''tis voor niks '. En ik wil nog eens proberen om onder de vier uur te gaan. Die tijd lijkt nu zeer ver weg en nauwelijks nog bereikbaar maar wie weet , als ik de kilo's er kan blijven afgooien , als ik niet meer aan die verdomde cortisone moet én als ik terug wat gerichter kan trainen, wie weet lukt het dan terug ? Morgen ga ik in alle geval naar een sportdokter om de zaak eens door te babbelen en dan volgende week begint de voorbereiding van de marathon van Antwerpen , ik ben nu van plan om een schema nu eens echt te volgen en niet zomaar wat te lopen. En wie weet wat gebeurt er dan ? En deze week - op uitzondering van woensdag - voelde ik zowaar wat beterschap .... Antwerpen, ik kom eraan...
deze week 50 km / 2013 230 km / 83 kg na het lopen
Deze week 50. Maandag 10 , vrijdag 10, zaterdag 20 en zondag terug 10. Kilometers, of wat had u gedacht ?
Maandagavond naar de Finse piste. Bijna helemaal alleen op besneeuwde paden die lagen te glinsteren in het licht van de lantaarns, mooi, mooi. De hartslag ging veel te hoog (150) en dat ondanks het tempo van 'slechts' 6.05. Dan maar een keer eens 2 km doorgetrokken aan 5.35 , de hartslag ging dan tot 160. Zwaar. Pas vrijdagmorgen - een dagje verlof - terug de loopschoenen aangebonden voor een 'snelle 10 km' op diezelfde Finse piste. De sneeuw van maandag lag er nog steeds . De eerste 4 km aan 5.30 waren al te zwaar, ik moest vaart minderen om verder te kunnen. Ik zakte terug tot 5.50. Gemiddeld zat ik aan 5.42 , ik kon verdomme op 10 km niet eens mijn oude marathontempo handhaven, waar zijn we mee bezig verdomme ?
Zaterdag 'lange trage duurloop', een tweeurenloop. 18.71 km en een hartslag die tegen de 150 aantikte ondanks het verdomd lage tempo van 6.25. Dit voelde niet goed. Zondag dan in de regen 10 km, 5 km wroeten tegen de wind in en dan terugkeren. Op de terugweg was ik een dikke minuut sneller. Nu zat ik aan 5.53 gemiddeld én een beter gevoel, raar toch. En ik zie dat ik al verdomd veel gevloekt heb in wat hier nu al geschreven staat....
Dé gebeurtenis van deze loopweek had plaats op zaterdagavond : de prijsuitreiking van de marathon en de ultracup ergens in een bowlingkot in een klein verloren gat in Nederland. Plezant, lachen met de loopvrienden , onnozel doen, puberen zelfs . Na het bowlen eten en prijsuitreiking. Ik zat aan tafel naast de winnaar , de bijna 70 jarige LP. Samen met mijn overbuur - de enige aanwezige die ik niet kende - luisterde ik met bewondering en vooral heel veel respect naar deze looplegende die meer te bieden bleek hebben dan lopen alleen. Tijdens zijn lange (zo'n mannen mogen dat ...) 'afscheidsspeech kreeg ik het moeilijk om de tranen te bedwingen. En op het einde van de avond ging ik me even bij de Wase vrienden zetten en werd de sfeer terug wat joliger. Hier en daar had al iemand opgevangen dat ik reuma heb. En als dan telkens de vraag volgde 'we gaan u toch nog zien' wist ik het antwoord op één of andere manier te ontwijken. Lachend zelfs nam ik afscheid van de laatste plakijzers - altijd dezelfden - en vertrok voor de lange weg naar huis...
Pas zondagavond, gisterenavond werd ik er me van bewust dat ik de ultracuppers wellicht niet meer of nog nauwelijks zal zien. Net nu, godverdomme, net nu ik ook een ultracupper was geworden. Net nu ik thuis was bij die mannen. Net nu ik daar was ingeburgerd, meer nog , een plaats had . En net nu ik een paar van die mannen zelfs vriend zou durven noemen. En ja, daar had ik het gisterenavond én nu, nu terwijl ik dit zit te schrijven, ja daar heb ik het verdomme moeilijk mee. Wrang, ja , wrang.
Verleden week maar 30 km gelopen. Nochtans reeds maandag begonnen, de klassieke 10 km op een gewone weekdag 's avonds. En in die 10 km eens gekeken hoe snel ik nog kon op 666 meter : ik haalde 4.57/km en daar was ik niet echt ontevreden over. Ik was wel stikkapot na die ocharme korte 'spurt'; dat was vroeger toch anders.
Dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag niet gelopen. Het leek me te gevaarlijk om op besneeuwde en gladde voetpaden de kou te gaan trotseren. En rust zou me misschien goed doen, wie weet.
Zaterdag was het nog steeds bar koud en er waaide een stevige noordenwind - straffer dan die van Will Tura-. Dan maar gewoon richting noorden gelopen tot aan de Schelde, de voetgangerstunnel. De fietspaden naast de 'grote baan' waren geruimd en makkelijk te belopen, alleen in mijn eigen gemeente was het niet zo goed én bovendien minder aangenaam lopen omdat dit het drukste stuk van de route is. Op exact een uur stond ik aan de Schelde, de terugweg - meewind - ging anderhalve minuut sneller ondermeer omwille van een iets snellere 2 km . Over deze training was ik redelijk tevreden, ik had nog wat over...
Zaterdagavond naar Lierse - Beveren op uitnodiging van een klient. Ik kon meerijden met twee politiemannen. De match was flauw maar het eten en het drinken goed. Eens terug in mijn gemeente nog 'éne' gaan drinken met de twee flikken. Hoeveel keer we de laatste gedronken hebben mag Joost weten, en Joost was er dan nog niet bij ... Zondag te laat op om nog te gaan lopen, dat is verdomme heel lang geleden dat dit mij overkomen is.
Het overkomt me niet gauw meer, zeker niet sinds ik loop, maar ik werd deze week gehinderd door griepsymptomen : één dag echt miezerig gevoeld en dan de rest van de week keelpijn en een kwalijke hoest.
Dinsdag naar de finste piste met de bedoeling om eens te kijken hoe snel ik nog kon lopen op een snelle km. De eerste 2 km op weg naar de finse piste gingen eigenlijk al bij al vrij makkelijk aan 5.23, snel dus voor mijn huidige situatie. Ik wilde een km 500 inbouwen maar liep Marc op het lijf en liep met hem mee. Na 1 km moest ik hem laten gaan ondanks het relatie trage tempo 6.10. De combinatie van het praten en het lopen ? De te snelle eerste 2 km ? Het ging daarna ook van geen meter, het was zwoegen, pompen en ik twijfelde een paar keer : zou ik stoppen ? Op het einde ging het iets beter maar ik was stik stik stikkapot... En neen dat was geen hapering van mijn keybord, ik was wel degelijk helemaal kapot na een 10 km aan ocharme 5.55 gemiddeld.
De dag nadien festiviteiten op het werk dus niet gelopen en donderdag 'ziek' : een zwaar hoofd en echt slecht voelen, griep. En dat was niet van de festiviteiten. Wellicht was het de 'griep' die mij dinsdag had gehinderd. Zaterdag nog steeds niet 100% , integendeel , maar toch flink genoeg om te lopen. Tegenwind vertrokken, deze keer richting oosten, Kruibeke. Het was zwaar vooral omdat op het einde van de tocht van een halfuurke heen een viaduct ligt. Deze op en af en bijna direct nadien keren en er dus dadelijk terug erop. Uiteraard wat sneller gelopen op het stijgend stuk en al bij al deze 10 km vrij goed kunnen volbrengen. De laatste km wel wat proberen uitlopen om mijn veel te hoge hartslag te proberen laten zakken maar dat zonder succes. Gemiddeld gelopen aan 5.55 , de middenste 4 km aan 5.45.
Zondag, deze morgen, zwaar getwijfeld of ik wel zou gaan lopen, de keelpijn was nog wat erger dan de dag voordien. Toch vertrokken voor een trage 10 km - vooral in functie van mijn pogingen om te vermageren - en dat lukte al bij al vrij goed. 10 km aan 6.05 met weer eens een te hoge hartslag. Toch eens een andere meter proberen één van de volgende dagen...
Deze week 30 km / 2013 100 km / 83 kg na het lopen - de feestkilos zijn er al terug af -
Loopjaar 2013 is goed gestart, althans, ik heb er een goed gevoel bij. Direct begonnen met 70 km in 4 keer : 10/ 32 / 18/ 10. Dinsdag, de eerste dag van het nieuwe jaar wat rondgezworven in mijn gemeente. Ging al bij al vrij makkelijk na een rustige oudejaarsavond. Inderdaad, oudejaarsavond was rustig geweest : heel de avond eten en drinken onder ons getweeen... De dag nadien dus zonder moeite 10 km aan gemiddeld 6.00, hartslag zat wel wat te hoog , wellicht door de alcohol.
Donderdag verlof en verplicht vroeg opstaan wegens kuiswerkzaamheden op de slaapkamer. Daar doet ondergetekende niet aan mee - ik ben het prototype van de 'oude' man - en dus vertrokken voor nog eens een ouderwetse 4 x 8 km in het centrum van mijn gemeente. Zeer voorzichtig begonnen om de hartslag laag te houden . Lukte niet, de hartslagmeter (zullen we maar hopen) sloeg tilt . En raar, ik liep elke ronde een ietsie pietsie sneller dan de vorige, gemiddeld kwam ik op 6.14. Mijn persoonlijk record op deze training zit rond gemiddelde van 5.30. Van die snelheid kan ik alleen maar dromen . Maar ik was tevreden dat ik toch dikke 32 km zonder al te veel moeite aan een constante snelheid had kunnen lopen, dat was verdomme lange geleden. Vrijdag achter mijn vrouw gelopen op de Meir, minstens even zwaar als donderdag...
Zaterdag tegenwind richting westen en na 55 minuten gedraaid, ik kwam 45 seconden rapper terug thuis. Het was een klein beetje sneller gegaan dan donderdag, gemiddeld 6.11. De hartslag zat weer te hoog maar ik had redelijk makkelijk gelopen. Zondag, gisteren , op de finse piste vertrokken voor 10 km. De hartslagmeter sloeg weer tilt dus op hartslag lopen was er niet meer bij. De laatste 4 km mijn oude marathontempo van 5.40 gelopen. En dat kostte verdomme moeite... Zo gemiddeld 5.55 gelopen met gemiddelde hartslag van 139 , al bij al was ik hier ook content van... En zo zit de eerste loopweek van 2013 erop !
Deze week 70 km / 2013 70 km / 86 kg na het lopen --- véél te zwaar ---
Het loopjaar 2012 was er één om snel te vergeten én één om nooit te vergeten, twee jaar dus eigenlijk. De prestaties waren niet goed ; ik kon geen enkele keer mijn schuilnaam eer aan doen. En dit loopjaar werd overschaduwd door de, ondertussen hopelijk overwonnen, dip in mijn huwelijk. En daar nog eens bovenop werd ik in mei van dit jaar reumapatient verklaard, een niet te overwinnen dip. Plezant was het persoonlijk record op de zes uur van Stein én ik zal voor altijd fier blijven op mijn plaats bij de eerste vijfentwintig in de 'marathon en ultracup'.
Ik liep in 2012 2.910 km . In 2011 waren er dat 3.215 en in 2010 nog 3.380, er zit dus sleet op het aantal km's. Ik liep in 2012 wel 615 wedstrijdkm's , ongeveer 21% van mijn totale aantal en ongeveer 50% meer dan het jaar voordien. Het kalmer aan doen voor en na de wedstrijden is dus wellicht één van de belangrijkste oorzaken van het minder km's maken. En de reuma én het iets minder lopen toen ik terug thuis kwam zullen ook wel een rol gespeeld hebben. Ik liep met vijf paar schoenen in 2012, met elk paar toevallig ongeveer evenveel km's. Ik dumpte in het begin van het jaar mijn 3de paar Mizuno's (na 2.005 km ) en nu net mijn laatste paar Fusions (na 1.840 km op 3 jaar, de voering was versleten en als ze nat waren was de stank niet meer te harden... ). 2.930 km aan gemiddeld 10 per uur - ik zal dit jaar dat gemiddelde niet gehaald hebben .... - is 293 uur of meer dan 12 hele dagen , een dikke 3% van een jaar gelopen dus...
Ik had begin 2012 de puntentelling van de marathon en ultracup goed bestudeerd. Als ik de extra bonuspunten gekoppeld aan het lopen van 4 ultra's én het lopen van 8 en 12 wedstrijden zou kunnen meepikken, wel dan kon een plaats bij de eerste 25 me wellicht niet ontsnappen. Mijn Nederlandse loopvriend was zo verleden jaar ruim binnen de eerste 25 geraakt, loopt slechts een klein beetje sneller dan ik maar krijgt daar pakken punten minder voor omdat hij jonger is dan ik. Als het hem lukt, wel dan zou het mij ook moeten lukken.
In 2012 liep ik 13 wedstrijden : acht marathons, één 50 km en vier 6urenlopen. 12 van die wedstrijden waren onderdeel van de marathon en ultracup.
De eerste wedstrijd die ik liep was de marathon van Apeldoorn. 'Midwinter marathon' , ja dat was het wel, bij 8 onder nul won ik in de categorie korte broek (we waren maar met twee denk ik) in ongeveer 4u 03 . Ik had wellicht onder de 4 uur gekund maar dat was niet de bedoeling, dit was een trainingsmarathon. Toffe , mooie marathon trouwens...
Apeldoorn was training voor de 6 uur van Stein. In 2011 - mijn eerste zes uur - had ik me daar niet geamuseerd, in 2012 was Stein één van mijn hoogtepunten. Ik vestigde er mijn persoonlijk record op de zes uur - ik ben wel zeker dat ik dat nooit meer klop - met een dikke 59 km. En had ik geen blaren gehad vanaf 20 km én had het geen stront beginnen regenen na 4 uur , wie weet had die 60 km er dan ingezeten ? En ik leerde er een paar cuplopers wat beter kennen.
De marathon van Lier zou ik wel even binnen de 4 uur lopen, dat leek me na mijn prestatie in Stein een evidentie. Ik zette me overmoedig achter de 4 uur ballon maar moest die na ongeveer 25 km laten gaan. De warmte - het was inderdaad warm - en wellicht al wat overtraining zorgden voor een serieuze terugval. Ik eindigde totaal choco na 4 u 07 , ja een tegenvaller.
Antwerpen moest onder de 4 uur, dat was mijn grootste doel voor 2012. Maar het liep in de laatste weken ervoor voor geen meter, 'overtraind' leek het mij. En de enige remedie daartegen leek mij rusten; ik deed mijn loopschoenen niet meer aan in de week voor de marathon. Ik startte verschrikkelijk snel - de snelste 10 km ooit in een marathon - maar zag al rond km 25 dat de 4 uur niet ging lukken, gegokt én verloren, weliswaar slechts nipt. Ik eindigde in 4 .03 en was slechts licht ontgoocheld , de crisis thuis was ingrijpender dan de loopcrisis...
Vrijdag 11 mei, ik ging voor het eerst na mijn werk niet meer naar huis. 2 dagen later werd de 6 uur van Steenbergen een 6 uur (ja, zo lang duurt dat) durend gevecht met mezelf. Het lopen ging niet maar het werkte wel louterend. Ik haalde 57 km en een half, eigenlijk niet echt slecht. Na het eindsignaal plofte ik neer in het gras, vijf volle minuten lag ik uit te huilen , verscholen onder mijn T shirt. Als het lijf leeggelopen is dan versterken de emoties....
De nacht na Steenbergen kon ik de slaap niet vatten van de pijn aan de knieen. Ik sukkelde al een hele tijd, al van eind 2011 met pijn overal : voeten, knieen, enkels, tenen, schouders en handen. Ik weet alles aan het lopen, behalve de handen, dat kon niet en dat zou dus wel de 'ouderdom' zijn zeker. Mijn huisdokter deelde mijn mening, overbelasting. Tot ik na die nacht na Steenbergen hem bijna smekend vroeg ; zoek nu eens verder.... De reumatologe waar hij me naar toe stuurde velde het verdict : reumatoide artritis, ontsteking van de gewrichten, een vorm van reuma. Levenslang. En lopen, ja , wat dat ging worden dat wist ik niet ... En er waren de laatste jaren pakweg drie belangrijke zaken in mijn leven : gezin - niet overdrijven maar allez - , lopen en werken. En plots op één maand tijd was er misschien alleen nog werken...
Begin juli stond de 50 km van Assen op mijn programma. En dan moest er toch nog eens minstens 40 km gelopen worden op training. Waarom dan niet gewoon meedoen aan de marathon van Torhout, de nacht van West Vlaanderen, er was toch niemand die daarover moeilijk kon doen... En ik had toen nog niet de uitslagen van alle onderzoeken , de kans op een verbod om nog te lopen zat er nog in, de 'nacht' kon dus mijn laatste marathon zijn. Maar de 'nacht' werd een afknapper, ik zakte na 30 km door het ijs en moest me haasten om binnen de 4 u 12 (10 per uur.... ) binnen te zijn. Niets emotie ook, het liet me allemaal koud. Niet blijven hangen en recht naar huis, naar mijn appartement. Nog een paar uur naar TV zitten kijken en dan gaan slapen. Het was mijn derde nacht na de 'nacht' en ja, ook de vorige keren had ik alleen in bed gelegen...
De 50 km van Assen was wat mij betreft misschien wel dé wedstrijd van 2012. Vertrokken in de zon en ik , ik die niet tegen de warmte kan, wilde opgeven na 5 km. Ik had de donderdag voordien nog tot een stuk in de nacht op café gezeten, ook al niet bevorderlijk voor de conditie. Maar na een uurke kwam de regen én ging mijn diesel aanslaan. Ik zat heel lang op het schema van 5 uur maar had bewust gekozen om niet te forceren. Het parcours (10 toerkes van 5 km) was zwaar, eerst door het zand van de bospadjes , daarna door de modder. Op marathonpunt kwam ik door op 4 u12 , het zou de laatste keer zijn dat ik zo 'snel' liep in 2012. Ik weet niet wat het was, maar dit was een geweldige ervaring, ik leek wel te kunnen blijven lopen , weliswaar traag maar toch. Op de piste , de laatste 400 meter, hield ik ondanks de regen bewust in om langer te genieten van de aankomst. De aankomst werd nog vebrod door BB die me voorbijspurtte in de laatste 10 meter, maar dat belette niet dat ik me compleet liet gaan, in de regen zag slechts één dame de tranen. 'Wish you where here' verdomme ...
Na Assen ging het stijl bergaf met de conditie. Ik zat nu toch al een tweetal maand aan zware medicatie en vooral van de cortisone had ik last. Mijn hartslag zat minstens 10 tellen hoger, ik zweette emmers tijdens het lopen (en niet alleen dan) én er kwamen extra kilo's ter hoogte van mijn buik... Zowel 'duurvermogen' als 'snelheid' waren plots weg. In de zes uur van Aalter werd ik voor het eerst daarmee geconfronteerd ; al na 25 km was het op en begon de martelgang. Ik raakte nog aan 55 km en 300 meter maar vond dit geen lopen meer, ik had de laatste 20 km meer gestapt dan gelopen. Een aantal mensen die ik vroeger moeiteloos achter mij hield liepen mij nu voorbij. De dames in wiens buurt ik in Assen was kunnen blijven dubbelden mij nu verdomme twee keer. Dit was geen lopen meer.
En dan moest het ergste nog komen. De dijkenmarathon begin september was de eerste marathon waarin ik startte met het slechte gevoel nooit meer onder de vier uur te raken. Al na 15 km moest ik een groepje lossen dat ongeveer 6.00/km liep. Vanaf km 21 was het stappen en lopen afwisselen. Dubbele identiteitsmans met wie ik al een paar marathons goede maatjes was geworden haalde me in op 30 km. Totaal ontgoocheld eindigde ik in 4 u 27. De 'cupvrienden' zaten al een uur op café toen ik hen vervoegde, ik was nu de laatste en de traagste van allen. Was dit nu nog lopen ?
Kon het nog slechter vraagt een mens zich veertien dagen later af aan de start van de marathon van de Beekse Bergen... Zeer voorzichtig gestart om mezelf niet op te blazen. Ik zie na ongeveer 15 km dat er slechts 2 man achter mij loopt. Op kom 25 snelt dubbele identiteitsmans me voorbij en rond km 35 komen ze mij vertellen dat de andere achter mij heeft opgegeven. Verleden jaar was ik hier ook al de mist ingegaan maar eindigde ik nog in 4 u 12. Nu klokte ik af op 4 u 35, laatste, laatste verdikke. Ook een belevenis, eens laatste zijn.... Ja het kon dus nog slechter. Toen ik naar de douches ging en mijn collega tegenkwam (hare vent was ook afgegaan) zweerde ik dat dit mijn laatste marathon was geweest. Een uur later was ik - gelukkig - al van mening veranderd.
Drie weken later met Mark naar Brussel, voor mij al de vierde keer Brussel. Zo heeft Brussel toch ook al een speciale plaats in mijn marathonhart ingenomen... Het doel om binnen de 4 u30 te lopen wordt redelijk makkelijk gehaald. Tot km 15 loop ik op een tempo van 6.00 / km achter de 4 u 15 ballon. Op km 30 stel ik vast dat ik verleden jaar al een eerste stappauze had en dat ik nu nog loop, weliswaar véél trager. Bij de aankomst op de grote markt kan ik mijn positieve agressie kwijt , ik loop vloekend en met fuck-you-bewegingen over de meet. En ik ben content , heel content met mijn 4 u 25 . Mark ook, die liep verdikke een uur sneller.
En de weken na de marathon gaat het een heel klein beetje beter op training en rijpt het plan om ook aan de 6 uur van Troisdorf mee te doen. Ik trek er de hele dag op met de cupvriend uit mijn geboortedorp. Er zijn een 15 tal Belgen aanwezig op dit Duits kampioenschap. Het regent en dat vind ik altijd goed. De eerste 30 - 40 km gaat alles naar wens . Ik lijk zelfs op schema te zitten voor de 57 km. Dubbele identeitsmans snelt me al vroeg voorbij maar ik hou hem in het vizier. De hele dag loop ik in de veronderstelling dat de 57 km binnen is. Ik eindig op het zware modder stuk , blij... Die blijheid vermindert serieus als blijkt dat meneer Garmin me een hak gezet heeft , ik liep 'slechts' 56 km en 100 meter.
Om de bonuspunten van de cup verbonden aan 12 wedstrijden mee te pakken moet ik nog één wedstrijd lopen. Via de nainschrijving raak ik toch nog aan de start van 't'is voor niks', die ongelooflijk knappe natuurmarathon tegen Eindhoven. In de hoop zo rond de 4 u20 te eindigen loop ik eigenlijk zonder echt doel te genieten van het prachtige landschap en het ongelooflijke parcours over heidewegen, bospaden en single tracks over de duinen... Als God een marathonloper was dan zou hij deze ook lopen denk ik. Het wordt door de stormachtige wind (tegen in de laatste 15 km ! ) een heroische tocht. Ik eindig in 4 u 24 , niet zo ver boven mijn doel. De aftermarathon is de plezantste die ik al meemaakte. Ik heb nu echt het gevoel één van hen te zijn. Op de parking op weg naar mijn auto wordt het me even te machtig : pak me dit allemaal niet af aub...
De dag nadien maak ik mij - op verzoek van een paar anderen - een profiel aan op de website van de 'marathon en de ultracup', ik was de enige binnen de eerste 25 die dat nog geen profiel had aangemaakt.. Ik sta nu ook ietwat belachelijk in het gezelschap van al die veellopers én snellopers. En ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om het gedoe met de reuma kort te situeren.
En ja, 2012 zal altijd wel het jaar blijven van die huwelijksdip én van de reuma. Verder was 2012 - in tegenstelling tot 2011- financieel een uitstekend jaar. Het is hier een loopblog dus geen gezever over geld en terug naar het lopen : in 2012 heb ik er me bij neergelegd dat tijden lopen niet belangrijk is, lopen daarentegen , gewoon nog kunnen lopen , dat is belangrijk : deelnemen is belangrijker dan winnen. Vierurenman zal wellicht zijn naam nooit meer waarmaken maar wil blijven lopen. En dus heb ik voor 2013 maar één wens : kunnen blijven lopen. Ja, godverdomme, gewoon blijven lopen en daar plezier aan hebben. En natuurlijk ook blijven genieten van dé ultieme ultraloop : mijn huwelijk....
Het gaat hier verdomd achteruit met de titels boven mijn geschrijf, goed dat het jaar bijna voorbij is. Deze week 80 km in 7 keer lopen gepland, 70 km gelopen in 6 keer. Deze week me bezig gehouden met aan lage hartslag te proberen lopen. Maandag lukte dat 'redelijk' tijdens een 15 km op de finse piste, gemiddelde snelheid 6.23. Dinsdag, kerstmis, wat rondgelopen in het centrum van mijn gemeente, ongeveer 10 km. Ondanks het drankverbruik van de dag voordien - met zijn allen tot 2 uur aan de kersttafel blijven zitten ! - toch redelijk makkelijk een tempo van 5.52 aan een acceptabele hartslag van maximum 140. Woensdag , na een relatief rustige kerstdag met broer en zussen , 12 km, 6 km tegenwind en dan terug . Gemiddeld 6.12 en hartslag maximum 135. Donderdag hetzelfde , snelheid een klein beetje lager maar ook de hartslag nu nog lager en maximum 132. Vrijdag lukte het lage hartslaglopen het best : op de finse piste - nog altijd zwaar - gemiddeld 6.19 aan een gemiddelde hartslag van 127. Zeer makkelijk gelopen.
En dan zaterdag hetzelfde maar lukte het niet om de hartslag onder controle te houden, het voelde ook iets zwaarder aan. Dan maar eens 2 km efkens doorgetrokken (5.30....) en zo gemiddelde snelheid 6.09 en gemiddelde hartslag 136. En dat was het dan voor dit jaar want vandaag - zondag - niet meer in actie gekomen. En in die laatste loop zat eigenlijk alles van de laatste jaarhelft : traag gelopen , wat ik nu snel vind was vroeger mijn marathontempo, redelijk moe na 10 km... Het betert hopelijk in 2013.
Deze week 70 kg/ 2012 2.910 / 85 kg 's morgens (dus 2 feestkilo's bij....)
Het gaat van kwaad naar erger met de titels boven mijn gezever. Deze week liep ik inderdaad 80 km. Het enige doel van al dat geloop nu is vermageren, gewicht kwijt raken, voor de rest niks . Maandag vakantie en een 2 uur loop gedaan geeeltelijk op de finse piste en dan wat rondgelummeld in de buurt : 18.76 km. De hartslagmeter of mijn hart - u zal dat nog lezen - de eerste 6 km tilt , daarna tussen de 130-135, een 5 tal slagen hoger dan mijn ideale lange duurloop traininghartslag. Tempo van 6.24. Dinsdagavond gestart voor een iets sneller 10 km. Na 2 km beginnen babbelen met 'Pol' , normaal loopt die een 7 tal km en dat telkens met zijne loopmaat. Die was er nu niet en ik heb me dan maar opgeofferd om de man gezelschap te houden. Iedereen die me wat kent weet dat ik niet graag loop te babbelen maar deze keer , ne mens kan veranderen, deze keer vond ik het niet erg. Misschien vooral omdat ik mijn begintempo dan kon laten zakken. Ik deed de eerste en laatste 2 km rond de 5.30 en het babbelstuk van 6 km rond de 6.00, gemiddeld 5.45 en dat zonder echt diep te moeten gaan, content, er is terug een beetje conditie....
Woensdag en donderdag niet gelopen. Vrijdag terug vakantie en weer weg voor een 2 uurloop , ditmaal heel de tijd op de zware zompige finse piste. De hellingskes maakten alles nog moeilijker . Uiteindelijk liep ik 19.15km, gemiddeld 6.16 aan een veel te hoge hartslag. Of ... met een slecht metende hartslagmeter. Gemiddeld 150 over een 20 km aan zo'n traag tempo, dat is te hoog. Zaterdag nog een 2 uur loop, ditmaal op de weg. Tegenwind richting Velle en na 1 uur gewoon omdraaien. Ik stond anderhalve minuut voor de 2 uur voor mijn deur, de meewind .... Wel traag gelopen , ik raakte slechts aan 18.15km, gemiddeld 6.31. Het eerste uur ging mijn hartslagmeter of mijn hart - wie zal het zeggen -op hol , het laatste uur zakte die hartslag naar tussen de 135 - 140, redelijk.
Vandaag , zondag, nog eens een poging om een iets snellere 10 km te lopen. Ik kon al bij al vrij makkelijk mijn oude marathontempo (5.40) lichtjes kloppen op de zompige piste. Niet helemaal tot het uiterste gegaan en toch 5.32 gelopen, ik heb al slechtere momenten gekend de laatste maanden. Zou ik toch wat aan kracht winnen terug of is het al het gevolg van de twee kg die ik ondertussen toch al kwijt ben ?
Het was lang geleden dat ik nog eens een week van 80 km liep : april 2012 90 km. Het voelt terug een ietsie pietsie beter, het is nog belange niet wat het ooit geweest is op training maar het gaat al wat beter. Nog wat kg's verliezen , nog wat die stomme cortisone verminderen en wie weet kunnen we terug een marathon in bvb 4.15 ?
Daar hoeven we niet ingewikkeld over te doen , u kan al raden hoeveel km ik deze week liep... Maandag niet gelopen. Dinsdag 10 km op de finse piste. Ik weet dat mijn trainingsarbeid niet echt gevarieerd is , ik loop -als ik niet langer loop - eigenlijk alleen maar 10 km's met als enige variatie de snelheid. En de laatste tijd is die snelheid laag, zeer laag... Zo ook weer dinsdag. Een rustige 10 km tegen gemiddeld 6.13 aan een voor dat tempo te hoge hartslag van 145.
Woensdag niet gelopen. Donderdag op pad voor ... 10 km. Deze keer tempo wat hoger, zo rond de 6.00. De hartslag zat aan 155, veel te hoog , de laatste 4 km zelfs op 160. Het ging ook niet het lopen, zeer zwaar....
Vrijdag niet gelopen . Zaterdag weer de vierkerkenloop van verleden week. Drie minuten sneller dan vorige keer maar afgezien, afgezien... eigenlijk niet normaal. Ik had nochtans traag en vrij vlak gelopen. Er stond wel een strakke wind die de eerste 10 km in het nadeel was. Ik kreeg mijn hartslag nooit onder de 145. De laatste km's meewind waren strompelen. In de namiddag voelde ik me niet echt goed. Mannen, waar gaat dit verdomme naar toe ? Dit is niet goed.
Zaterdagavond de jaarlijkse hoogmis van onze werkgever , groot feest. Niet te veel gegeten en niet te veel gedronken. Zondagmorgen dus redelijk fris aan de 10 km begonnen. En deze keer zou ik puur op mijn hartslag lopen, die zou niet boven de 130 mogen. En dat had natuurlijk zijn invloed op het tempo : ik schurkte in het begin tegen de 6.40 aan en het ging nog trager in de tweede helft. Maar het voelde niet als een inspanning met een hartslag van gemiddeld 131. Dat was dan weer een geruststelling, een kleine...
Zondagmiddag met de prestaties van mijn zus in mijn hoofd gezeten : ze zou onder begeleiding van een paar cupvrienden een poging doen om onder de 3 u30 te raken in de marathon van Spijkenisse. Maandagmorgen gaf een SMS het verdict : 3 u 47, vanaf km 27 gecrasht. En mijn zus kan dat, crashen. Op de uitslagen zag ik dat er een vrij grote groep rond de 3 u 30 had gelopen, een gemiste kans dus zus...
En de hele week spookte door mijn hoofd dat mijn volgende marathon , wellicht Antwerpen, april 2013, mijn laatste zou zijn. Wel mijn laatste , dat weet ik nu al, als het zeker is dat het mijn laatste is , dan loop ik niet over de meet ... Dan keer ik terug en dan blijf ik 'lopen' tot , tot ja, tot waar dan ? DNF, did not finish ... does not finish. Stom dat ik al met zo'n gedachten in mijn hoofd zit. Het verbetert er niet op met mijn conditie.
Deze week 50km / 2012 2.760 km / 84 kg na het lopen.
Veel valt er over de afgelopen week niet te vertellen, ja , 50 km, de vlag dekt de lading, gewoon 50 km gelopen. Maandag, dinsdag en woensdag geen poot verzet, de weersomstandigheden waren te slecht én eigenlijk had ik ook gewoon geen goesting om te gaan lopen....
Donderdag en vrijdag verlof. Donderdag moest ik vroeger dan verwacht uit bed en dan ipv de geplande 15 km gegaan voor 20km. De weersomstandigheden waren guur. Al na 5 km met de wind in het gezicht tegen de sneeuw in, of omgekeerd, met de sneeuw in het gezicht tegen de wind in, allebei hetzelfde nietwaar... Ik was van plan zeer traag te lopen en dat lukte ook redelijk, snelheid zat zo tussen de 6.20 en de 6.30. Op km 15 kwam de zon piepen en liep ik toevallig op pad in de bossen. Het befaamde 'runners high' naam even bezit van mij ; ik genoot van het prachtige besneeuwde zicht én van het feit dat het zo vlotjes liep met het lopen (goed lopen met het lopen... ), ik begon zowaar weer eens mee te zingen met mijn Ipod, het was lang geleden dat ik dat gevoel had gehad na 15 km. Op km 17 wilde ik toch even een versnelling inbouwen gedurende een dikke km, ik zat zo aan een twee km van 5.43. En zo kwam ik gemiddeld op een tochtje van bijna 20 km langs 4 kerken - mijn vader zou content geweest zijn dat 'kerken' als ijkpunt gebruik - aan 6.20. Zeer tevreden hierover.
Vrijdag achter mijn vrouw gehold in een winkelcentrum, het was te guur om echt te gaan lopen. Zaterdag weer 20 km, ongeveer hetzelfde tochtje. Dit keer iets sneller gelopen. De eerste 6 km aan 6.20. Daarna een 2 km aan 5.38, dan 6 km tussen 5.55 en 6.00, nog eens een 'snelle' 2 km aan 5.33 en dan uitlopen aan 6.15. Gemiddeld 6.02 . Ook hier weer tevreden over deze loop. Het is wel verbijsterend te moeten vaststellen dat mijn oude marathontempo van rond de 5.40 nu mijn 'snel' tempo is geworden, vroeger kon ik makkelijk '5.00' aan op die snellere stukken van 2 km... Vroeger liep ik ooit 10 km aan 5.00.. Zou dat ooit nog terugkomen ? Moet dat eigenlijk ooit nog terugkomen ?
Zondag dan 10 km gaan 'uitlopen'. Dat ging dan weer niet zo makkelijk. Gemiddeld 6.13 maar het was afzien, niet echt uitlopen. En zo zit een korte loopweek, maar 3 keer gelopen , erop. Het kondigt zich deze week niet echt veel beter aan.
deze week 50 km/ 2012 2.710 / 84 kg na het lopen zondagmorgen
Over het lopen deze week kan ik kort zijn. Vrijdag , zaterdag en zondag drie maal een trage 10 km gelopen. Vrijdag 6.33 , gemiddelde hartslag 144, en het ging niet... Zaterdag 6.22 , gemiddelde hartslag 143, nog altijd harken . En zondag, vandaag , 6.35 , gemiddelde hartslag 129, het ging al iets beter en ik had het gevoel nog wel een eind aan dit (lage)tempo te kunnen doorgaan. ''tIs voor niks' zit dus nog duidelijk in de benen.
Het zit er dus op voor 2012. De marathon van Spijkenisse laat ik aan mij voorbijgaan, ik kies voor het 'feest' van mijn werkgever de avond voordien. Spijtig , ik had de collega lopers graag nog eens gezien. Maar ik zie ze terug op de prijsuitreiking van de ultracup, ik ben bijna voor 100% zeker dat ik bij de eerste 25 ben, stiekem hoop ik zelfs op die 25ste plaats, laatste - de plaats waar ik thuis hoor - van de 'prijswinnaars'.
En in 2013, dat is wel al ver voouit kijken, ga ik voor wat minder wedstrijden, één of hoogstens twee ultra's en een marathon of drie. Beginnen in de zes uur van Stein of in de marathon van Antwerpen. Dat is dus beginnen trainen half januari. Dus kan ik nu een dikke maand freewheelen . Ik heb het hier al geschreven, er moeten kilo's af. Dus ik ga veel en traag, zeer traag lopen in de winter. Want ja, kijk maar eens buiten, de winter is begonnen....
deze week 30 km / 2012 2.660 km / 85 kg na het lopen deze morgen
' t is voor niks, 4u 23 .53, belange niet voor niks !
Om 6 u 35, ook mijn normale opstauur tijdens een werkweek, spring ik uit mijn bed - ja, ik ben van het type dat niet moet wakker worden. Na de spaghetti met de pistolekes van buurman- bakker zo rond 7 u 30 de auto in, het is nog een beetje donker. In de buurt van Eindhoven wil de GPS me de verkeerde kant opsturen maar ik ben - de ervaring van twee jaar geleden én het gezever op blogs daarover indachtig - voorbereid en kies toch de juiste route. Een auto met 3 Belgische lopers volgt mij ondanks hun eigen GPS ... Er is nog meer dan voldoende plaats op de parking, daar had ik wat voor gevreesd. Ik drink nog een koffie met mijn Nederlandse loopvriend , hij begroet me zoals steeds enthousiast. Voor de start zie ik nog tal van bekenden, het weerzien met de Wase lopers is eveneens hartelijk. Ook dubbele identitieitsmans is van de partij, hij wil net als ik binnen de eerste 25 van de cup eindigen. Hij loopt nu beter dan ik maar ik kan beter rekenen, ik weet zeker dat hij mij nog voorbijsteekt in het klassement, hij beweert dat dit niet meer kan.
Ik ben wat bang voor deze marathon. Het was weer maandag en donderdag op de laatste 'trainingen' voor deze marathon verschrikkelijk zwaar, ik raakte gewoon niet vooruit. Het gevoel de eerste km's is echter goed. Ik voel nergens pijn en de eerste 4 km gaan tegen ongeveer 5.40 zonder op de adem te trappen. De vrees voor een complete offday ebt weg. En de fantastische tocht door de heide en de bossen kan beginnen...
Voor ik lyrisch word de cijfers : de eerste 10 km gaan in ongeveer 58 minuten, zonder al te veel moeite. De tweede 10 km - daar zit nog een straf stuk meewind in én de eerste 20 km van het parcours worden hoofdzakelijk gelopen over goed beloopbare verharde paden - gaan tegen 1u 00.30 , op 20 km zit ik dus aan 1 u 58.38. Ik zie aan de kmborden (om de 5 km, alleen dat van de 35 km heb ik én nog andere lopers niet gezien) dat meneer Garmin de boel hier onderschat , dat is dus plezanter dan omgekeerd. Het parcours is volgens de organisatie 42.500 km, volgens mijn Garmin 450 meter minder, 4 seconden per km verschil dus.... De derde 10 km valt het verval serieus mee ; ik doe ze in 1 u 02. Zo kom ik de 30 km door in nauwelijks een halve minuut boven de 3 uur. Ik ben tot dan nog geen enkele km boven de 6.20 gegaan. Vanaf km 30 wordt het parcours loodzwaar en zakt het tempo , deze 10 km gaan in 1 u 06.20. Op het einde zie ik dat een tijd van 4 u20 er niet meer in zit en ik neem nog wat gas terug. In de laatste rechte lijn zie ik aan de klok dat ik nog onder de 4 u 24 kan raken en versnel nog licht en eindig zo toch net iets boven mijn doeltijd.. Ik ben wel tevreden !
En ja, ik gaf de cijfers voor ik lyrisch zou worden .... Dit was inderdaad een fantastische tocht. Over verharde paden door de prachtige heide of tussen de bossen . We lopen op bospaden, kronkelend tussen de bomen - zonder bomen geen bos - en we moeten af en toe over een boomstam die over het pad ligt. Ik heb meer tijd dan verleden jaar en kijk af en toe eens rond : ik zie vennen, alleenstaande oude verweerde bomen in de heide, prachtige vergezichten zowel in de heide als op de duinen. Eén of twee keer zie ik de autostrade, voor de rest alleen maar natuur. We passeren langs metershoog gras op singletracks, we dokkeren over lange houten bruggen over moerasachtige toestanden en we lopen voorzichtig over wildroosters. Soms gaat het vals plat omhoog en daarna - uiteraard- omlaag. De wind blaast met stormkracht. Soms tegenwind en - uiteraard- ook meewind. De eerste 20 km lijkt het meer meewind en zijn de wegen nog goed beloopbaar. Vanaf km 20 overwegen de bosstukken en wordt het wat zwaarder lopen. Vanaf km 30 krijgt de tocht extra pit : het parcours leidt ons nu langs singletracks over duinen, pal tegen de wind in . We lopen door afgebrand bos , hier en daar is de grond nog zwartgeblakerd en is het geheel - net als twee jaar geleden - spookachtig. Daarna volgt een stuk op verharde weg, de wind blaast ons hier gewoon achteruit. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Daarna een stuk weg en een viaduct over en dan de laatste zware km's in de duinen. Ondanks het zand - zonder zand geen duinen - redelijk goed beloopbare ondergrond maar golvend en dus zwaar. De laatste km is weer op het asfalt. Ik denk dat er op heel deze tocht 4 km asfalt ligt. Gewoon F A N T A S T I S C H !
Ik heb enorm genoten van deze tocht. Twee jaar geleden liep ik hier bijna een half uur sneller, dat is eigenlijk niet te geloven. Ik had toen de laatste 20 km niemand gezien , noch voor mij, noch achter mij. Daarom heb ik nu mijn Ipod opgezet, eigenlijk een vergissing want zo mis ik toch wat van de sfeer van de natuur en babbelen met de anderen wordt wat moeilijker . Want er loopt nu meer volk mee, ik heb altijd mikpunten. Rond km 10 komt dubbele identiteitsmans me voorbijgesneld op een stuk meewind, ik denk hem nog terug te zien maar hij eindigt een dikke 7 minuten voor mij. Op km 30 kom ik 'lopen of de kroeg ' tegen, hij doet de 30 km samen met 3 vrouwen, ik blijf een 5 tal minuten aan hun lage tempo meelopen. Op het einde word ik voorbijgelopen door een paar man , zelf haal ik ook nog wat mensen in waaronder BB, de Nederlander die het nodig vond om me in de laatste meters van de 50 km van Assen voorbij te lopen, content dat ik die nu lik op stuk geef. De laatste km loop ik achter een Nederlander die ik makkelijk kan inhalen maar ik doe het niet, ik wil zeker alleen aankomen. Als ik even naast hem kom lopen in de laatste honderden meters om de emotie van de laatste meters te delen versnelt hij om mij voor te blijven - hij heeft misschien hetzelfde idee als ik - en daardoor kom ik inderdaad alleen over de meet.
De aftermarathon is van het kaliber van de marathon zelf : zwaar . Bijna alle 'cupbelgen' zitten aan een zelfde tafel en er wordt Westmalle van het vat gedronken alsof het water is. Het is plezant, het is tof, ik heb mijn plaats in dat selecte gezelschap... Zelfs mijn Surinaamse vriend komt in het naar huis gaan nog uitbundig goeiedag zeggen.
Als ik naar mijn auto stap op de parking wordt het me even te machtig.... Dit zou mijn laatste marathon kunnen geweest zijn, de reuma en de medicatie daartegen hebben mijn conditie immers nu al serieus aangetast, hoe evolueert dat en wie weet vind ik niet meer de moed om terug op te starten volgende jaar. En dit was een geweldig mooie marathon , het alleen lopen in die prachtige natuur laat een overweldigende indruk na. Als ik ooit moet stoppen, dan zou ik het hier willen doen. En als God een marathonloper zou zijn dan zou hij met deze beginnen. Ook die echte kameraadschap en samenhorigheid onder de marathon en ultralopers, ook dat zou ik serieus missen. Alstublief , alstublief , ja, Gij daar, pak me dat niet af ....
Ik moet dringend gewicht kwijt raken en omdat ik nie te veel wil veranderen aan de input, eten en drinken, moet het dan maar gebeuren via de output , het verbruik. Veel lopen dus en volgens de boekskes traag lopen. Zo gezegd zo gedaan, maandag een trage 10 km 6.25 gemiddeld. Dinsdag niet gelopen want avondvergadering op het werk, wel recht naar huis gekomen !. Woensdag dezelfde trage 10 km, ditmaal wat sneller aan 6.06. Donderdag lunch met een collega, lang blijven natafelen en desondanks 's avonds toch gaan lopen, weer dezelfde 10 km op de finse piste, ditmaal terug wat trager aan 6.20 en met een relatief hoge hartslag (150 gemiddeld) door de alcohol.
Vrijdag een chique etentje voor een select gezelschap van collega's. Twee sterren voedsel in het MAS. Lekker, zeer lekker, maar kleine porties. De drank - 3 verschillende wijnen - vloeide rijkelijk en ik had echt wel te diep in het glas gekeken denk ik. Dat had zijn invloed zaterdagmorgen. Het plan om 20 er te lopen werd licht omgebogen, het werd een tochtje van 16 km. Ondanks de hoofdpijn én de zeer zware benen toch aan gemidded 6.06. 's Avonds verjaardagsfeestje van den baas, matig geweest met de wijn maar wel laat gaan slapen en na een korte nacht en wat ochtendgymnastiek vertrokken voor 10 km. En dat ging wonderwel, gemiddeld 5.50 en dat zonder enige moeite. Hierover had ik een goed gevoel.
Ik ben nog ingeschreven geraakt voor ''tis voor niks' , de mooie natuurmarathon in Geldrop die volzet was. Blijkbaar zijn er nog veel afmelders geweest. Ik ben blij dat ik deze fantastische marathon nog eens kan lopen, geweldig mooie, ja ik val in herhaling , marathon door bos en hei, over brede wegels, kleine bospaadjes, single tracks, duinen... Mooi, supermooi... En 4 u 15 - 4 u 20 zou een mooie tijd zijn.
Speciaal wordt het sowieso. Het is mijn laatste marathon in 2012. En wie weet raken we niet meer opgestart in 2013, het zou dus mijn laatste kunnen zijn daar in Geldrop...
Deze week 55 km / 2012 2.570 km / na het lopen 85 kg
De week na Troisdorf rustig aan gedaan, de eerste dagen niet gelopen, echt om uit te rusten. Echt veel last had ik niet, de benen voelden wat stram aan maar meer dan dat was er niet...
Zaterdag een zeer rustige twee uur gedaan : in en rond mijn gemeente wat rondgelummeld en ik vergaarde op die twee uur 18 km 350 , tenminste volgens de Garmin... Echt makkelijk ging het niet, ik had wat pijn in de rechterkuit én vooral, ik kreeg er geen 'snelheid' in. Hartslag zat ook wat te hoog voor zoiets : zo rond de 140 , dat had in principe 10 tellen lager gemoeten. Over mijn hartslag gesproken :ook die heeft te lijden onder de cortisone ; ik zit in rust makkelijk 10 slagen hoger (in mijn geval toch 20%) dan vroeger. Door het minderen van de cortisone verbetert dit ook wat, ik zit nu nog 5 tellen van mijn vroegere waarden. In de namiddag had ik opvallend stramme benen, van zodra ik ze wat gebruikte ging het weg maar toch...
Zondag vertrokken voor 10 km. Zaterdagavond naar de voetbal geweest en toch een pint of 6 gedronken, daar voelde ik echter niks van . Ik was vertrokken voor een tempo van 6.00 maar bleef zo rond mijn (oude) marathontempo van 5.40 zitten. Weliswaar met wat moeite volgemaakt maar bijlange niet volledig tot op de bodem gegaan én dus een vrij goed gevoel over deze training.
Ik sta nu binnen de eerste 25 in het klassement van de marathon en ultracup. Als ik nog één marathon loop en zo de bonuspunten voor 12 wedstrijden meepik kan ik mijns inziens niet meer uit die top 25 vliegen, ik heb al eens rap gekeken naar iedereen die achter mij staat. Er zijn nog 3 wedstrijden . Volgende week Kasterlee, kan niet omwille van verjaardag van madam. Dan de week daarna ''tis voor niks', de marathon die ik eigenlijk het liefste zou lopen ; wel daar is de deelnemerslimiet bereikt en ik sta op een wachtlijst met 23 anderen voor mij, dat wordt dus niks. De laatste marathon is Spijkenisse, midden december . Ambetant is dat die gelopen wordt de dag na het grote en pompeuze 'nieuwjaarsfeest' van mijn 'werkgever', dat wordt dus de hele avond verwonderde blikken trotseren en 100 keer antwoorden op de vraag 'was da jong, water, zijde ziek ?' Maar als ik aan Spijkenisse mee doe kan ik zien hoe mijn zus haar persoonlijk record breekt en onder de 3 u30 duikt, een uur voor mijn aankomst...
En ondertussen blijft mijn gewicht maar toenemen. Voor ik vertrok naar Troisdorf woog ik 85 kg, 2 dagen later 87 kg, ongelooflijk. Dat is nu toch dik 5 kg meer dan mijn gemiddelde gewicht van de laatste jaren en zelfs 10 kg meer tov mijn scherpste toestand. Volgens mij maakt dat ook een aantal seconden per km verschil.... Oorzaken voor die gewichtstoename zijn wellicht ook de cortisone én het minder lopen . Als ik een week niet loop ben ik 2 kg zwaarder. Wat gaat dat worden als ik stop ? In alle geval , nu moet ik er ook iets aan doen , ik ben veel te dik. En omdat ik niet graag verander aan mijn eten en drinken zit er niet anders op dan meer bewegen : vanaf volgende week ga ik terug wat meer - rustig - lopen en hopen dat er zo tegen eind dit jaar nog een paar kg wegsmelten...
deze week 30 km / 2012 2.515 / deze morgen na het lopen 86 kg
1. het voorspel Om 5 u 30 word ik wakker van de wekker. De pasta smaakt. Om 6 u 20 stap ik in mijn Galaxy. Op de snelweg zet ik mijn cruise control op 125 km/uur en tuf rustig over de Nederlandse en de Duitse grens. Mijn ingebouwde GPS geeft alleen details in de Benelux en dus heb ik ook - voor het eerst in meer dan een jaar - mijn oude Tom Tom op het dashbord staan. Deze pikt slechts na zomaar eventjes 100 minuten de sateliet op en raakt ze daarna na 10 minuten weer kwijt. Ongeveer 20 km voor de eindbestemming heb ik terug signaal en vind makkelijk de bestemming : het Agger stadion. Aan het onthaal zie ik een tafel met Belgen, ik ga goeiedag zeggen. Ik hoor dat men mijn inschrijvingsgeld niet heeft ontvangen, ze geloven mij en noteren nog eens mijn gegevens , knap van de organisatie. Daarna trek ik richting kleedruimte en installeer mijn bak met drinken, gellekes, reservekledij en iets warmer voor de laatste ronde. Dan verzamelen aan de start, ik zie nog wat bekenden, oa ook dubbele identiteitsmans en een aantal cuplopers. Om 10 uur wordt de start gegeven.
2. L Al bij het onthaal voeg ik mij bij L, ik zal zowat de hele dag in zijn buurt vertoeven. L is van mijn geboortedorp en een 'loopvriend' van mijn zus. Ik leerde hem verleden jaar iets beter kennen in Etten Leur samen met Blok Beton, een vriend van hem en een échte (alleen loop ? ) vriend van mijn zus . L zal mijn twee keer voorbij lopen maar zal het moeilijk krijgen na vier uur; ik loop hem dan zelfs voorbij aan de bevoorrading. L is aan mijn huidig tempo normaal een uur sneller dan ik op de marathon, hier loopt hij ongeveer 6 km verder dan mij. Net als ik is hij na een paar uur de tel kwijt geraakt. Na de wedstrijd - in een zes uur eindigt iedereen samen, één van de charmes van zo'n wedstrijd - douchen we samen en zullen we samen nog wat koffies drinken , we gaan ook samen terug naar de auto.
3. het parcours De start wordt gegeven zo'n 600 meter voor de 'eindmeet' die getrokken is in een atletiekstadion. Een toer is 2.742 meter. Het gaat eerst zeer licht vals plat 'omhoog' richting een dijk. Daar geen asfalt maar een verhard pad van ongeveer 750 meter, dat pad is op sommige plaatsen volledig onder water gelopen en uitwijken naar de graskant is nodig om niet tot aan de enkels nat te worden. Zwaar. Dan op de baan door een woonwijk , een stuk op een rechte baan (voorbij de startplaats) naar het atletiekstadion , een bocht het stadion binnen, bevoorrading en een toer op de atletiekpiste.
4. het weer Voor de start regent het relatief hard en er is een venijnige wind die het koud maakt. Ik heb mijn vuilzak over mijn shirt getrokken. Ondanks de barre omstandigheden heb ik geopteerd voor enkel een Tshirt , het singletje dat ik bij heb was misschien wat teveel van het goede geweest.... Dadelijk na de start begint het feller te regenen, dat zal zo ongeveer 3 uur duren. Ik hoor deelnemers klagen over de koude. Frituurmans stapt zelfs uit na 9 ronden, hij zegt als ik hem de eerste honderden meters even kon voorbijlopen dat het voor hem minstens 25 graden moet zijn. L vraagt als hij mij na 6 ronden voorbijliep of ik geen spijt had van mijn shirt zonder mouwen. Zelf liep hij goed ingeduffeld met een regenvest . Dubbele identiteitsmens wisselt onderweg van kledij . Ik krijg na ongeveer twee uur koude handen en net als ik begin te denken aan het aantrekken van de handschoenen mildert de wind en stopt het met regenen en komt de zon piepen. Geen handschoenen meer nodig. In de modder op de dijk is het onmogelijk om de voeten volledig droog te houden maar ook daar geen last van de regen en of kou. Ik ben een echte koudweerman én een regenloper.
5. kwetsuren en hinder Ik had , zoals voor bijna alle wedstrijden de laatste tijd, de dag voordien 2 ontstekingsremmers genomen en ook de dag van de wedstrijd nog één naar binnen gespeeld. Er is wat hinder aan de rechtervoet maar die verdwijnt na een tijdje. Ik voel nergens pijn, ook niet van blaren en of de tenen. Als ik na de wedstrijd mijn sokken uitdoe zie ik enkel een kleine blaar op een teen van mijn rechtervoet, dat valt dus enorm mee.
6. Garmin is klote Ik loop de hele wedstrijd met als richtpunt de informatie op mijn Garmin. Ik check één keer of zijn afstand overeenkomt met die van de organisatie en stel vast dat het in orde zit, hij onderschat de afstand volgens mij. Op het 50 km punt is er een afwijking van dik 600 meter in mijn voordeel, denk ik. Ik hou de hele loop mijn gemiddelde snelheid in het oog, de meting mag niet boven de 6.20 komen. Want ja, volgens meneer Garmin is dat haalbaar , makkelijk zelfs. En daardoor loop ik als op een wolk, de 57 km is weer binnen ... 20 ronden is dik 54 km, 21 ronden is dik 57 km, zo had ik thuis voorgerekend. Dat er een aanloopstuk zou zijn, dat wist ik niet op voorhand. Halfweg heb ik ongeveer 11 ronden afgelegd, dus nog 10 te gaan en dat moet kunnen zeker....Ik raak echter snel de tel kwijt na 3 uur . Lopen en rekenen tegelijk, dat kan ik niet. Ook L sukkelt met hetzelfde probleem en betrouwt op mijn info, die van mijn Garmin. De laatste km's zijn zwaar maar ik ben licht euforisch , ik hoef niet echt meer volle bak te geven , ik kom volgens die verdomde klote Garmin makkelijk boven de 57 km, ik ga er zelfs ruim boven zitten. Het laatste halfuur komt er een boodschap op het scherm : batterijen bijna leeg, ik kan daardoor niet zo goed meer lezen wat er op het scherm staat. Alleen rechts onder de gemiddelde snelheid is nog relevant én goed leesbaar. Die gemiddelde snelheid zit op 15 minuten voor het einde nog op 6.17 , die laatste 3 seconden zal ik niet kwijtspelen, de 9.5km per uur is dus binnen. Ik eindig in euforie een paar honderd meter op de dijk. De oudste Belg staat net achter mij en is mij - denk ik - vier keer voorbijgelopen, als zijn afstand klopt dan heb ik minder gelopen dan mijn Garmin zegt. Dan zie ik créme van een vent, ook daar weer hetzelfde verhaal, hij is mijn 2 keer voorbijgelopen en als dat waar is dan klopt ook mijn afstand niet. L weet het zelf niet , dat is geen referentie. En dan de uitslag op het venster : iets meer dan 56 km ! Ik kijk naar L, dit klopt niet , nee dit klopt niet. Dubbele identiteitsmans is mij voorbijgelopen en nipt boven de 57 km geeindigd. Godverdomme het klopt wel , die klote Garmin heeft mij om de tuin geleid. Stilaan groeit het besef dat ik verkeerd geredeneerd heb : op de eerste meting en op het 50 km punt heb ik de info verkeerd geinterpreteerd, als de Garmin meer afstand geeft dan de werkelijke overschat hij ... en niet omgekeerd. Dom van mij. Uiteindelijk blijk ik volgens de Garmin 'slechts' 57.02 km gelopen te hebben, een overschatting van bijna 900 meter , ongeveer 6 seconden per km. Klote.... echt klote. De hele 6 uur gelopen met het idee dat die 57 km van het prereumatijdperk haalbaar is en dan een half uur na de wedstrijd de koude douche : 'slechts' 56 km. Bedankt Garmin, echt bedankt !
7. de wedstrijd (alle tijden van de Garmin, gecorrigeerd met 6 seconden per km) eerste 10 km 58.53 tweede 10 km 60.21, 20 km 1.59.14 derde 10 km 61.53, 30 km 3.01.07 vierde 10 km 65.28 40 km 4.06.35 vijfde 10 km 68.30 50 km 5.16.05 (volgens de organisatie 5.16.17) dan nog 6 km 114 meter. Tot km 34 loopt alles redelijk, ik ben dan nog niet boven de 6.15 gegaan. De eerste stappauze wordt gebruikt om uitgebreid te drinken. Op km 40 stap ik terug even om mijn Ipod op te zetten. Dit geeft weer een kick , een boost maar niet zoals de andere keren dat ik deze truuk gebruikt.. Op de marathon kom ik door in ongeveer 4 u 22, dik 3 minuten sneller dan in Brussel een paar weken geleden ! Daarna gaat het trager met zeer regelmatig een stappauze, meestal zeer kort , ik hou de Garmin in het oog en wil per 2 km niet boven de 7 minuten uitkomen. Ik ga niet 100 % voluit omdat ik denk die 57 km zo te halen. Zeggen dat ik zonder Garmin wel 57 km haal is wellicht overdreven. Ik zou misschien wat langer blijven lopen zijn en op het eind misschien meer hebben aangedrongen, het zou anderzijds ook kunnen dat ik door het besef dat de 57 km knokken zou worden zou hebben 'afgehaakt' en nog trager gelopen hebben...
8. het naspel Douchen met L , bak opruimen (ik heb 8 halve liters sportdrank opgedronken ! ) en naar de kantine. Daar paar koffies gedronken aan de Belgische tafel. Ik ben toch niet 100% tevreden over mijn prestatie en blijf niet lang hangen. Ik heb een hotelleke geboekt in Troisdorf en net als mijn Tom Tom aanslaat heb ik de locatie zelf al gevonden. Ik douche nog eens , drink een halve liter witte wijn die ik meeheb en laat mij daarna bij een Italiaan eens goed gaan met veel eten en weer veel drinken. In twee cafés een koffie met een amaretto en om dik 22 uur in mijn bed, ik moet de dag nadien vroeg op om op tegen 11 u thuis te zijn. Ik sta op rond 6 u30 , ontbijt (er is omelet maar géén chocoladebroodje ! ), moet nog afpingelen om de juiste prijs te krijgen voor de nacht én vat de tocht naar huis aan. Aan de Belgische grens roep ik weer 'Baby I'm back' . En ja, het voelt zo ook een beetje als er terug zijn... De conditie is terug wat beter en er is terug een goed gevoel. En ja , ook thuis ben ik er terug, ook dat geeft een goed gevoel. En zo , als ik er nu op terug kijk , was dit toch weer eens een prachtige loopervaring.
Maandag niet gelopen, de rechterenkel nog wat gespaard. Dinsdag een redelijk rustige 10 km tegen 6.00 gemiddeld. Hartslag zat nipt boven de 150 en dat is te hoog voor zo'n snelheid. Het ging niet slecht maar het was ook niet zo goed om al dadelijk naar iedereen mails te sturen dat de conditie terug is. De rechterenkel zeurde nog maar het was draaglijk. En al dadelijk begon zich in mijn hoofd een plan te vormen...
Woensdag niet gelopen want donderdag verlof. Wel al ontstekingsremmers beginnen nemen voor de dag nadien : ik wilde eens zien hoe ik de dag nadien, donderdag , een drie uur plus zou verteren... Dus donderdag naar de finste piste. Extra zwaar, die zompige ondergrond maar ook goed voor de enkel. De enkel voelde ik niet en er zat weer een beetje poeier in de benen. Tot km 26 slaagde ik erin om zeer vlak te lopen : net onder de 6.20 , één 'uitschieter' , een 2 km aan 6.08. En de hartslag ging niet boven de 150. Na km 28 ging het wat trager, een 2 km aan 6.31 en dan één aan 7.00 maar dan was het doel bereikt , dik over de 30 km en bijna drie uur en een half hard labeur op de zware finste piste met oa toch 6 keer die helling van 150 - 200 meter redelijk snel (jaja, ik weet het, ik en snel ... ) op. Ik was content , ook al was het de laatste 500 meter strompelen en blij zijn dat ik er geraakt was... Vrijdag niet gelopen, even recupereren van de zware training, het was inderdaad lang geleden dat ik op training zo ver was gelopen. Positief was dat er nauwelijks schade was : geen pijn aan de enkel, geen andere hinder.
Een bezoek aan de reumatologe bevestigde mijn vermoeden : door het minderen met de cortisone had de reuma licht terrein teruggewonnen , dat was te zien in mijn bloed maar ik had dat ook al gevoeld. Maar ze blijft bij het plan om de cortisone af te bouwen en dus moet ik nu meer Ledertrexate nemen. Daar heb ik echter voorlopig geen last van , dus eigenlijk 'goed' nieuws, als ik maar van die verdomde cortisone afraak... .
Zaterdagmorgen tweede deel van het plan : een iets snellere 20 km , eventueel met wat snellere stukken erin. Weer naar de finse piste voor 3 'grote ronden' : de eerste ging aan ongeveer 5.40 - mijn oude marathontempo - en de twee volgende iets trager, zo rond de 5.50. Ik eindigde deze 3 ronden dik 10 minuten sneller dan vorige week en maakte er een twee uur van : ik klokte af op 20.70 km - Garminkm's.... . Het uitlopen de laatste km zorgde voor een gemiddelde van 5.48, ruim onder mijn doel van 6.00. En nu dit tweede deel van het plan ook tot mijn eigen tevredenheid met succes was uitgevoerd kon ik met een gerust geweten inschrijven voor het 'Deutsche Meisterschaft im Sechsstundenlauf' , de 6 uur van Troisdorf.
Vandaag, zondag, dan wat gaan uitwaaien. Een redelijk rustige 11 km aan gemiddeld 6.03, een poging tot uitlopen. Al bij al was het redelijk zwaar maar het was dan ook al lang geleden dat ik nog eens zo'n zware loopweek had gehad. De teller eindigde op 75 km .
Volgend weekend Troisdorf. Daar zullen blijkbaar toch zo'n 120 mannen en 35 vrouwen aan mee doen, daaronder een 10 tal Belgen die ik bijna allemaal ken. Ik ben wel de absoluten kneus uit het gezelschap. Mijn doel is simpelweg beter doen dan in Aalter dus de 55 km voorbij en stiekem zit ik te rekenen naar 57 km . Die afstand halen lijkt mij onmogelijk , kijk gewoon naar mijn laatste 3 marathons. Maar het evolueert positief. Tijdens de marathon van Brussel had ik al een beter gevoel. En deze week, zeker zaterdag, ging het beter , er zit terug een beetje jus in de benen. Ik wil echter vooral proberen genieten volgende week zaterdag. Wie weet is het mijn laatste 6 uren loop ...
deze week 75 km/ 2012 2.425 km / 84 kg deze morgen na het lopen
Het is vrij eenvoudig : de vlag dekt de lading, deze week slechts 20 km gelopen en dat is denk ik het minste wat ik ooit liep op een week... De reden is vrij eenvoudig : ik heb enorme last van mijn rechtervoet. Mijn eigen diagnose is shin splint , niet aan het scheenbeen maar net boven -naast de enkel. De hele week had met ijspacks behandeld en niet gelopen .
Zaterdag moest er dan minstens 3 uur , liefst zelfs 4 uur gelopen worden ter voorbereiding van de 6 uur van Troisdorf binnen 14 dagen. Het liep echter van geen meter , de enkel deed pijn en ik raakte amper vooruit. Gaandeweg verminderde de pijn in de enkel maar de snelheid .... Even doortrekken leverde een 2 km op van 6.20, vroeger zou dat rond of net boven de 5 geweest zijn. Halverwege de eerste ronde van ongeveer 6.6 km besloot ik om na de eerste ronde te stoppen en te gaan fietsen. Maar ik begon na een korte drinkpauze toch aan een tweede ronde, weer met het idee om daarna te stoppen. En na die tweede ronde begon ik aan een derde, dus 'duurvermogen' was er wel . Na de derde rond was ik het gewoon beu en stopte ik. Gemiddeld gelopen aan 6.30 , hartslag 140, niet hoger gegaan dan 145 en dat was dan nog de laatste 2 km toenik nog even licht versnelde. Nog nooit zo traag zo'n training gedaan...
De rechtervoet was nog niet in orde en dus zondag gaan fietsen. Naar Doel (ongeveer 20 km) en terug in gemiddeld 21 km/ uur . En daar had ik redelijk voor moeten knokken, dat was doorgeven zeker op de stukken tegenwind in de polder. Fietsen kan ik totaal niet....
Mijn plannen voor de 6 uur van Troisdorf heb ik opgeborgen. Er waren eerst de praktische bezwaren, ik zou niet kunnen blijven slapen ginder want zondagmorgen zou ik al redelijk vroeg thuis moeten zijn. En ja, die kwetsuur én het totaal weg zijn van de conditie zijn misschien nog belangrijker argumenten. Misschien moet ik mijn plannen voor het seizoeneinde van de marathon en ultracup wel opbergen ; die 2 marathons lopen - ik heb nog 3 kansen - komt er misschien niet meer van.
En waar is verdomme die conditie ? Ik weet het aan de medicatie, aan de cortisone. Dat zal wel een rol gespeeld hebben én nog een rol spelen. Maar ik ben ook 5 kg zwaarder dan in het begin van het jaar , dat is niet bevorderlijk voor het lopen... En misschien ben ik mis en was ik niet overtraind of oververmoeid, misschien trainde ik gewoon niet genoeg meer. Het is ondertussen inderdaad zeer lang geleden dat ik nog eens meer dan 30 km liep op training en de laatste serieuze interval of sneheidstraining dat is al heel lang geleden. Ik liep wel ongeveer elke maand mijn wedtrijd maar misschien is dat onvoldoene ? Wie zal het zeggen. En zo slepen we ons naar het einde van het jaar, slepen ja, want echt lollig is het lopen voorlopig niet...
De week na de marathon van Brussel was een rustige loopweek. Maandag en dinsdag nog niet gelopen maar woensdag was het al teug business as usual : lopen dus... Rustige 10 km gemiddeld aan 6.24. Rustig was het eigenlijk niet, daarvoor voelde het te zwaar aan, het kostte moeite. En mijn rechterenkel deed pijn . Donderdag en vrijdag niet gelopen, er mocht wat gerust worden na de marathon...
Zaterdag twijfelde ik , zou ik gaan voor 20 km of korter ? Het werden er 16.5 km tegen gemiddeld 5.55 met een paar kleine en lichte versnellinkskes erin , oa een 2 km aan 5.30 Het ging goed en voor de eerste keer sinds lang had ik het gevoel , ik kan het nog ... Liep ik op wolkjes, neen, verre van, maar het gevoel zat verdomme goed ! Alleen mijn rechterenkel wrong tegen, deed echt pijn. Tegen 's avonds deed hij echt pijn en kostte het moeite om te stappen, na een paar meter ging het beter maar het beloofde in alle geval niet veel goeds...
Zondagmorgen , deze morgen, 10 km. En de enkel die voelde wat beter aan bij het stappen. Maar lopen was moeilijk, ik leek wel door dié enkel te zakken. Traag lopen - ja, nog trager dan het sowieso al trage tempo van mij - verzachtte de pijn. Ik zat rond de 6.30 met stukken rond de 6.45. Halfweg dacht ik eraan op te geven maar ik beet - wellicht niet verstandig -door . Het hele rechterbeen onderaan deed pijn, wellicht doordat ik anders begon te lopen om die rechterenkel te sparen.
Heb deze week inderdaad wat naar die enkel zitten kijken. Hij leek in het begin van de week dikker dan de andere, er zat water rond , het leek een beetje op 'het pootje' . En op het worldwideweb was er weer veel te vinden , ik botste oa op 'oedeem' : water op de gewrichten - vooral de enkel - en bvb ook de longen en vroeg me af of dat laatste niet de oorzaak zou kunnen zijn van mijn mindere conditie, cortisone zorgt er immers voor dat water opgehouden wordt ? En 'oedeem' zou ook mijn al bij al vrij plotse gewichtstoename van een paar kg verklaren. Anderzijds is de conditie wat beter en is er de laatste tijd weer wat meer beweging in de waterhuishouding, een man voelt dat ... In alle geval , ik wil dit jaar nog 2 marathons of ultras lopen. De 6 uur van Troisdorf binnen 3 weken bvb. Ik moet dan volgende week zien dat ik van mijn enkelkwetsuur af raak...
Rechts is dus niet noodzakelijk mijn politiek keuze vandaag, nee rechts slaat op de enkel...
deze week 35 kg / 2012 2.330 km / 84 kg na het lopen
Om 6 u 15 komt Mark met zijn fietske aangereden, na een korte begroeting stappen we in mijne Galaxy om een half uur later de trein te pakken in Mechelen. Het is nog stil in het station, een paar man ligt te slapen op de banken. In de trein zien we al wat lopers. Een Zuid Afrikaan die ons vriendelijk toelacht blijkt een toploper : verleden jaar 7de en nu zal hij 4de eindigen, sympathieke kerel. Een 60er heeft 100 marathons gelopen maar is te opdringerig en praat te wijds om sympathie te wekken.
Rond 7 u 45 komen we op het plein aan de triomfboog. Ik zeg van ver goedendag tegen een 6 tal bekende cuplopers die samentroepen. We zien ook 2 dorpsgenoten , één daarvan loopt zijn eerste marathon en gaat voor 3 u30. Dank zij onze goede raad finisht hij verdikke in 3 u15 , jawadde. Mark is zoals altijd goed geluimd maar zenuwachtig , hij heeft de laatste twee weken niet goed kunnen trainen vanwege lichte kwetsuur. En ik , ik ben ook bijzonder goed gezind ondanks de slechte conditie. Het is fris maar de zon schijnt en dat maakt veel goed. Ik ga nog even kijken naar de fonteinen , en ja die spuiten weer miljoenen diamanten de lucht in , de magie van twee jaar geleden hangt weer in de lucht.
Mark gaat voor de 3 u30 en wil net achter die ballon gaan staan, ik wens hem succes. Ik ga achter de ballon van 4 u 15 staan , kijk even achter mij naar die van 4 u 30 en hoop stillekes van die niet meer te zien vandaag. Eén van de pacers - klein en dik - ken ik van zicht, de andere - een slanke Nederlander - niet. Ik zal het wellicht nog een paar keer zeggen in dit 'verslag' , ik heb een goed gevoel . De eerste 2 tot km lopen bergaf met een korte klim van 350 meter daarin, een ideaal begin om in het ritme te komen. Ik volg nauwgezet de 4 u 15 ballon, er net achter is er plaats omdat niemand wil gehinderd worden door de ballon die achter de pacer hangt. Soms loop ik een paar meter voor de ballon om het ideale traject te kunnen volgen. In de tunnels loop ik iets sneller bergaf om me dan bergop weer te laten inlopen. De klimmen zijn zwaar , voelen zwaar aan maar de afdalingen en het vlakke gaan makkelijk. Raar, twee jaar geleden vond ik dit een vlakke koers met vooral naar beneden lopen, nu zie ik alleen maar hellingen én (in het hoofd... ) meestal bergop. Het 4 u 15 tempo lijkt me nu al iets te snel om het de hele marathon vol te houden maar ik loop desondanks redelijk makkelijk. Op km 10 komen we trouwens door in 58.40, dus toch al wat voorsprong op het schema.
Op het punt waar ik verleden jaar werd ingehaald door de 4 u ballon - ongeveer na 15 km - heb ik het even moeilijk om de 4 u 15 ballon te volgen. Ik zie nog eens dat het bergop wat te snel gaat maar kan dat dan corrigeren, zonder moeite, in de afdaling. Tot aan de helling naar Tervuren (17 km ) volg ik mijn ballon, op de helling laat ik hem lopen, ik dribbel op eigen tempo naar boven. Net voor de top - het is echt wel lang en relatief steil - staat een drankenpost en daar doe ik het even een 50 tal meter stappend om uit te blazen. Halfweg - in de bossen - passeer ik in ongeveer 2 u 05 en met nog energie in de tank, dat voel ik. De 4 u 15 ballon is weg die zie ik niet meer terug. Ik zie aan de overkant Mark, hij roept mijn naam en ik terug 'En hoe gaget ?' ' Nau nog goed' , dat klinkt zeer opgewekt, ik ben blij voor hem. .
Dan verder in de flauwe afdaling naar beneden (zoals de meeste afdalingen trouwens ... ) en een toer rond het park van Tervuren met aan het eind een steil kort klimmetje . Daar las ik mijn tweede stappauze in, al een paar km verder dan verleden jaar... En dan volgt het lange vals plat terug uit de put naar omhoog. Op km 30 kom ik door in 3u 04. Tijdens dat stuk vals plat stap ik regelmatig even kort. De 4 u 30 , mijn doel voor vandaag , lijkt geen probleem en dat zorgt voor een vorm van blijdschap. Na wat langer dan ingeschat vals plat omlaag volgt dan de steile afdaling (weer een afdaling naar beneden.... ) en daar haal ik nog eens gedurende 2 km 6.00/km. De helling richting triomfboog wordt weer genomen stappend - lopend en eens boven loop ik tot net voor de triomfboog . Ik zie nu dat ik makkelijk onder de 4 u 30 blijf en besluit om te genieten .
Genieten, ja , echt waar. Ik heb nog wat overschot en dat helpt. Het weer is de hele marathon prachtig geweest , perfecte temperatuur. En de sfeer zit - mede door de zon zeker - goed. De laatste km's is er verbondenheid tussen de lopers. Ik laat me gewillig meeslepen door het enthousiasme van de andere trage lopers die euforisch worden nu de meet in zicht is. De zachte 350 m klim van het begin wordt nu een venijnige kuitenbijter. Daarna is het gewoon laten uitbollen. En dat doe ik . Net als twee jaar geleden heb ik spijt dat het gedaan is. Ik zoek nog naar iets om te 'zingen' tijdens de laatste minuten maar kan geen enkele songtekst debiteren, het geheugen werkt niet . Ik loop nu over de kasseien richting markt en wordt nog voorbijgelopen door een dwaze euforische Spanjaard die het nodig vindt om de laatste 100 meters te spurten. Op 50 meter van de meet moet het er even uit , 'kust allemaal mijn kl... ' , ik heb weer een marathon gelopen,verdomme , ja verdomme. Nog eens verdomme. Gewonnen tegen de reuma, gewonnen tegen de ledertrexate en gewonnen tegen de cortisone in verdomme, nog eens verdomme 4 u 25. Euforie !
Ik kom Mark tegen nabij de douches . 3 u 29 en zeer tevreden. Beiden tevreden. Mark versiert een stoel voor mij in de sporthal en ik kan dus rustig gaan douchen. We vragen daarna de weg aan een verpleegster en die verwondert zich over het feit dat we na een marathon te voet naar het station (1 km) gaan. We zijn we geen jeanetten hé madam. In Mechelen drink ik een koffie en Mark een pint. Een half uur later staan we voor mijn deur . Mijn madam wil dat ik nog mee ga naar de open deur op de werf van het zwembad, onze zoon geeft daar rondleidingen. Het lijkt of ik slechts 10 km heb gelopen, het voelt verdikke goed....
Ja man, ik ben content . 10 minuten sneller dan de vorige marathon en van de tijd in Brussel mag toch 5 tot 10 minuten afgetrokken worden als de vergelijking met een volledig vlakke marathon wordt gemaakt . En niet volledig kapot op het eind, ik smeedde met Mark al plannen voor de 6 uur van Troisdorf. Dat ik hier twee jaar geleden bijna een half uur sneller liep lijkt ongelooflijk. En lopen tegen 9.5 km /uur , ja daar wordt ge ook geen sportman van het jaar mee. Maar ik loop - jog - nog verdomme en dat , ja dat is het belangrijkste...
