loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Deze week slechts één keer gelopen : vandaag 15 km , de eerste 7 km aan een 'stevig' tempo (5.45) de volgende 8 km rustig (gemiddeld 6.20) met een snelle 1.5 km (5.25) middenin die laatste 8km. Ik had vanalle problemen : beide knieen deden pijn, vooral mijn linkse knie . En er zat geen jus in de benen. Bovendien kreeg ik mijn hartslag niet onder controle. Zelfs in de trage stukken wilde die niet zakken onder de 150. In de 'snelle' (ja dat was echt niet snel...) zat ik zelfs tegen de 170. En het was zwaar, ik stopte een half uur vroeger dan gepland.
Deze week was mijn slechtste week na een wedstrijd tot hiertoe. Zondagmiddag na de marathon eerst geen probleem maar toen ik na de koers uit de zetel kwam leek ik wel 115 jaar. Mijn knieen deden verschrikkelijk pijn . 's Avonds twijfelde ik over acherwaarts de trap afgaan. Maandag was een ramp, ik raakte amper uit de voeten, weer vooral die knieen én de rechterarm die zich weer manifesteerde. De hele week bleef het één groot gessukkel : er kwam nauwelijks beterschap en er was geen sprake van eens gaan loslopen, ik kon er gewoon niet aan denken. Door de drukte - ja , ik heb mijn bezigheid nu... - zaterdag geen tijd om te lopen. Dat moet jaren geleden zijn dat ik op een zaterdag niet liep...
En eerlijk : ik ben in grote paniek. Die knieen dat is niet normaal ; zou dat al slijtage zijn na 4 jaar marathonlopen en is het dan gedaan met lopen ? Dat spookt nu door mijn hoofd. En verder is de conditie niet goed. Binnen 14 dagen is het de zes uur van Steenbergen, misschien moet ik wel afhaken. Dinsdag probeer ik een lange duurloop van minstens 3 uur en een half en dan zien we wel hoe het loopt - of niet meer loopt... Gij daarboven, laat het aub niet waar zijn !!!
We zullen maar ineens beginnen met de essentie van de zaak : deze marathon van Antwerpen is niet echt de fantastische marathon geworden waarop ik had gehoopt maar, en dat is ook al wat , ik heb er al bij al een zeer goed gevoel bij. En dat is toch het belangrijkste , niet ?
Rond 7 u 15 duw ik de wekker af. De pistoletjes van buurman bakker (ja, onze buurjongen is een bakkerij begonnen , makkelijk ! ) smaken bij de spaghetti. Een dik uur later parkeer ik mijn wagen op de Charles De Costerlaan, op 10 km van bij mij thuis en op ongeveer 500 meter van de start . Bij de start zie ik de man van mijn collega, hij gaat voor 3 u 30 -hij zal finishen in 3 u 35 dus dat is knap !- en 2 collega's. De ene heeft ademhalingsproblemen en denkt niet dat hij 2 km ver raakt - hij zal finishen in net boven de 5 uur , een prestatie in zijn situatie - . De andere, in super dure merkkledij en vergezeld van de zoveelste uiteraard jongere vriendin doet wat meewarig over mijn vierurendoel - hij zal finishen in 4 u 45 én dat doet mij plezier- . Nog een dorpsgenoot die goedendag zegt en dan in het startvak. Ik zie verder geen bekenden. Net aan de startlijn bots ik letterlijk op een speler uit het volleyteam van mij zoon, hij zegt nog snel dat hij voor 4 u 30 gaat - hij finishte volgens mijn zoon in minder dan 4 u 10 op zijn eerste marathon, ook niet slecht.
Maar het gaat hier verdomme over mijn marathon. En het eerste deel van mijn plan wordt uitgevoerd : ik zet me ruim voor de 3 u 45 ballon en start snel. Aan de Waaslandtunnel zit ik sneller dan 5.15/km. Dan de afdaling niet volle bak maar ook niet traag en dan omhoog op reserve. Ik blaas even uit en zie nu pas - na ongeveer 5 km - de 3 u 45 ballon. Ik weet dat op de kaaien de wind pal op kop zit en besluit mee te schuiven met de uitzakkers uit de ruime 3 u 45 groep. Tot mijn eigen verbazing blijf ik tot ongeveer km 10 vrij makkelijk in het zog van deze groep. Ik passeer het 10 km punt in 52.46 en besef dat dit veel te snel is; ik zie achteraf thuis dat mijn recorddoorkomst op de 10 km tijdens een marathon 53.30 bedraagt.
Het is dan nog ongeveer 4 km tegenwind maar ik besluit om de groep te laten gaan en terug te vallen op iets sneller dan marathontempo (5.40 voor 4 uur) en daar luk ik in. De tweede 10 km doe ik in 55.24. Halfweg zit ik aan iets rond de 1u 55, dus verdomme 5 minuten voorsprong... En vanaf nu is het hoofdzakelijk meewind. Mijn plan, eigenlijk een gok want mijn conditie liet te wensen over , gaat dus lukken , zo spookt het door mijn hoofd.
Ik probeer verder te lopen tegen marathontempo maar de eerste tekenen van verval beginnen de kop op te steken. Ik loop deze 3de 10 km nog tegen 57.27 maar de laatste km's zit ik al dicht tegen de 6.00/km. Op het 30 km punt (alle tijden komen van de Garmin, deze had in het begin wat meer km's dan de aanduidingen maar eindigde met 42.290 meter zeer dicht bij de werkelijke afstand ) , dus op het 30 km punt zit ik aan 2 u 45.37. Nu doorlopen aan 6.00 / km zou zeker een tijd opleveren beneden de 4 uur. Maar ik kan de 6.00 niet aanhouden. Vanaf km 34 zit het tussen de 6.25 en de 6.35. Rond deze 34 km heb ik het dan ook begrepen, het gaat net niet lukken de vier uur . Ik ben ontgoocheld maar blijf verder lopen. Alleen aan de drankenposten stap ik even om toch goed te kunnen drinken. En de helling van de Dam ben ik ook opgestapt, dus al bij al blijven de stapmomenten beperkt.
Vanaf km 10 heb ik alleen gelopen. Ik vind dat niet zo erg; ik heb daar nu geen problemen meer mee, vroeger vond ik dat niet zo plezant. Tof is de collega die ongeveer om de 5 km even goeiedag komt zeggen, hij begeleidt zijn vrouw op de fiets. Halfweg zegt hij nog 'die van ons' 2 km achter mij loopt, op 3 km van het einde komt ze me voorbijgelopen en ik scheld nog wat op hen tot groot jolijt van de omstaanders. Op 4 km van het einde is de 3 u 59 ballon mij voorbijgelopen, ik heb echt de jus niet om aan te pikken... De laatste km's zijn weer zwaar tegenwind. Achteraf hoor ik veel lopers - ook de toppers - klagen over de wind en dat dit minuten had gekost, zever vind ik, de km's meewind tellen toch ook ?
De laatste 7 - 8 km's zijn een echte calvarietocht . Ik ben ondanks de 4 gellekes en de vele sportdrank leeg - compleet leeg. En toch blijf ik verder lopen , me optrekkend aan het feit dat de emotionele apotheose nog gaat komen én dat die emoties sterker zouden worden als mijn lijf nog vermoeider zou zijn. Het afzien , echt afzien , wordt op die manier eigenlijk ook een beetje genieten, ik heb dat al ooit geschreven, genieten van het afzien.... De laatste km's zijn door dat afzien eigenlijk plezant, het parcours slingert op een nieuwe manier naar de aankomst , eventjes door de binnenstad. Er is nog een helling. Ik loop te vloeken en te klagen en wordt aangemoedigd door publiek en een zeldzame andere loper in de buurt. Raar maar waar in mijn persoonlijke situatie, hier aankomen doet me weinig, ik ben gewoon alleen maar blij en dat is het... Ik had echt verwacht dat ik ging instorten. Lopen heeft me sterker gemaakt , veel veel sterker....
Dit was al bij al een aangename marathon : omwille van de 2 slechte laastste weken kan ik niet ontvreden zijn over het resultaat. En ik heb bewust gegokt met de snelle start en mezelf verbrand... Bah wie niet waagt .... En er was veel sfeer en veel volk, de eerste keer dat er zoveel mensen stonden langs het parcours. Het weer was goed, een paar druppels maar nooit regen, veel zon zelfs. En de wind, ja , dat had niet gemoeten, maar goed , hij was er. En al bij al content dat de breakdown er niet is gekomen. Die volgt misschien later, dit was de laatste, de volgende is de eerste....
En vierurenman, ja vierurenman , die moet dringend nog eens onder de vier uur duiken om geloofwaardig te zijn. Het volgende loopevenement is de zes uur van Steenbergen. Vond ik verleden jaar fantastisch. We hebben dus weer iets om naar uit te kijken.
